Tips bij familieproblemen

Loyaliteit zoals wij die ervaren is niet vrijblijvend. Ze is gebaseerd op ervaren vertrouwen.

In de gezonde situatie ervaart het kind dat het kan vertrouwen op zijn ouders. Wanneer dit vertrouwen te weinig aanwezig is heeft een kind weinig mogelijkheden om zelfvertrouwen te ontwikkelen.

Kinderen die de ervaring hebben dat hun ouders onbetrouwbaar bleken te zijn, hebben de diepgewortelde ervaring op te groeien in een gevaarlijke wereld.

Vaak hebben ze een verbluffend vermogen ontwikkeld om zich aan te passen aan wisselende omstandigheden, maar missen ze zelf de betrouwbaarheid die nodig is voor gezond psychisch functioneren.

Over het algemeen geldt echter dat de negatieve effecten van onbetrouwbaarheid pas gaan gelden wanneer ouders 'betrouwbaar in hun onbetrouwbaarheid' blijken te zijn.

Een relatie is iets heel bijzonders. Een nieuwe liefde, een nieuwe verbinding.

Wat veel partners zich daarbij niet realiseren is dat jij uit een eigen familiesysteem komt en je partner ook en hoe dat mee resoneert (en vaak botst) in jullie relatie.

In de verliefdheidsfase is onze liefde zo sterk dat die resonans bijna niet meetrilt.

Daarna wordt ze voelbaar in jullie relatie: jouw rol in en loyaliteit naar het gezin en de familie waarin je geboren bent.

Als dat echt lastig wordt tussen jullie is het fijn je licht daarop te schijnen zodat jullie er constructief mee kunnen werken in de relatie.

Familieleden kunnen veel invloed uitoefenen op een relatie. Zijn jullie verwikkeld in ruzies, gedoe, haat en nijd, dan is het handig om te onderzoeken waar dat vandaan komt. Welke onderliggende emotie ligt hieronder?

Het zou bijvoorbeeld kunnen dat één van jullie (of jullie allebei) nog niet steeds de goedkeuring van ouders of andere familieleden nastreven.

Tijdens een relatietherapie kan je daarachter komen, krijg je inzichten in hoe het gebeurt en je krijgt handvatten om daar gezond mee om te gaan.

De oplossingsgerichte psychologie is op veel moeilijke thema's toepasbaar. Zo wordt deze psychologie ook vaak in gezinnen gebruikt. Het betekent dat je kijkt naar de goede momenten en jouw gedrag in die momenten vaker probeert toe te passen.

Dus kijk eens goed naar situaties waarin het wel goed gaat in jouw familie. Wat zorgt er voor dat het dan goed gaat? Wat doe jij anders? Wat helpt je daarbij? Kun je dat één keertje meer doen? Een keertje meer is al mooi meegenomen.

Wanneer je te maken hebt met een familieconflict is het menselijk om hierdoor wat overspoeld te raken. Dan kan het op momenten lijken alsof er helemaal niets goed meer gaat in de familie, of toch in ieder geval tussen de ruziënde partijen.

Maar is dat wel zo? Kijk eens goed rond en zoek dan naar de personen die de situatie verder helpen. Kijk eens naar hóe ze helpen. En als het je lukt, bedank hen hier dan voor. Wellicht kun je ze zelfs na-apen en hun helpende kwaliteit jezelf eigen maken.

Iedere relatie betekent balanceren. Aangezien iedere relatie drie componenten heeft. Jezelf, de ander en de relatie.

 

Het kan helpend zijn om in jezelf te voelen wat een voorval betekent voor jou, voor jouw familielid, voor de relatie tussen jou en je familielid. Daarna hoef je het nog niet op te lossen. Zolang je het maar kunt voelen, ben je al een stap in de goede richting.

Het is echt de moeite waard om te onderzoeken hoe de relaties en patronen in je familie en je gezin van herkomst zijn. Een genogram kan dat mooi schematisch duidelijk maken.

 

Het is niet 'in je verleden duiken om' conflicten te herbeleven maar juist mogelijkheden zien om in het NU toe te passen. Daar kun je zelf mee verder en ook in je partnerrelatie en naar je kinderen/kleinkinderen toe vind je waardevolle inzichten.

 

Daar gaat het toch om in het leven, iets betekenen voor anderen en jezelf de moeite waard vinden en je goed voelen.

Familielijnen en relaties

We groeien allemaal op binnen een familiesysteem. In dat systeem leren we – vaak onbewust – hoe relaties werken, wat “normaal” is en hoe je met emoties, conflicten en nabijheid omgaat. Dit noemen we ook wel patronen die via familielijnen worden doorgegeven.

Hoe familielijnen invloed hebben

Oude patronen: Misschien zie je dat bepaalde manieren van omgaan met elkaar steeds terugkomen in de familie. Bijvoorbeeld zwijgen bij conflicten, of juist veel ruzie maken.

Loyaliteit: We zijn vaak sterk loyaal aan onze ouders of grootouders. Soms herhalen we hun keuzes, zelfs als die niet bij ons passen.

Onuitgesproken regels: Denk aan overtuigingen als “je moet altijd sterk zijn” of “je mag geen fouten maken.” Zulke overtuigingen sturen hoe je in relaties staat.

Onverwerkte thema’s: Pijn of trauma dat in vorige generaties niet is verwerkt, kan onbewust doorwerken in hoe jij jezelf of je partner ervaart.

Inzicht krijgen door familielijnen

Door te kijken naar je familiegeschiedenis kun je beter begrijpen waarom je in relaties bepaalde gevoelens of patronen hebt. Vragen die je daarbij kunnen helpen:

Hoe gingen mijn ouders met elkaar om?

Welke rol had ik als kind in het gezin (bemiddelaar, zorgdrager, buitenstaander…)?

Herken ik deze rol in mijn huidige relatie?

Welke overtuigingen over liefde en trouw komen uit mijn familie?

Welke patronen zou ik willen doorbreken?

Wat het je kan geven

Bewustwording: je ziet dat bepaalde dingen niet alleen “van jou” zijn, maar deel uitmaken van een groter verhaal.

Keuzevrijheid: zodra je een patroon herkent, kun je kiezen of je dit wilt voortzetten of veranderen.

Compassie: je begrijpt beter waar je partner (en jijzelf) vandaan komt, waardoor je milder kunt kijken.

Ruimte voor iets nieuws: door oude lijnen te erkennen, ontstaat ruimte om zelf nieuwe manieren van verbinden te ontwikkelen.

Controle willen uitoefenen is in relaties een veel voorkomende verliesstrategie. Men wilt je proberen te sturen of te veranderen met alle gevolgen van dien. Probeer hier een samen over te hebben dat dit al gebeurd het uit liefde en wellicht (over)bescherming dat dit uiteindelijk doorwerkt als een 'verliesstrategie". Door inzicht kunnen dingen veranderen.
Succes.

Vaak heb je in communicatie van relaties-families te maken met ingezette verliesstrategieen. Een ervan is ongefilterde zelfexpressie: alles eruit gooien zonder oog voor de impact.
Dit kan natuurlijk heel kwetsend zijn. Maar zie dat dit onmacht van de ander is en probeer het met een korreltje zout te nemen. Raakt het toch dan voel eens na of er bij jezelf een oude beperkende overtuiging is die je los mag laten.
Succes.

“Het maakt je misschien groot, maar niet sterk.”
Dat vind ik de mooiste zin uit het boek De Fontein. Het is ook precies wat ik vaak uitleg aan mijn klanten.

Door de scheiding van je ouders ben je – ongevraagd – in een andere rol terechtgekomen. Je werd "de man in huis". In de psychologie noemen we dat parentificatie: als kind neem je verantwoordelijkheden op je die eigenlijk bij de ouder horen. In de termen van De Fontein betekent dit dat je opstijgt in de fontein – je verlaat je eigen plek in het kind-bakje en belandt in het ouder-bakje.

En als kind voelt dat vaak goed. “Kijk eens wat ik allemaal kan betekenen voor mijn moeder!” Die erkenning en het gevoel van belangrijk zijn geven een schijnbare kracht. Maar precies daar schuilt het gevaar.

Want het maakt je misschien groot, maar niet sterk.

Verbonden door het Verleden
Familieopstellingen als Sleutel in Relatietherapie

In elke relatie spelen twee liefdesverhalen zich tegelijkertijd af: het gezamenlijke verhaal dat jullie samen schrijven, én de onzichtbare verhalen die ieder van jullie meeneemt vanuit de familie van herkomst. Vaak beseffen we niet hoeveel invloed deze achtergrond heeft op de manier waarop we liefhebben, communiceren, reageren of juist afstand nemen. Familieopstellingen kunnen in relatietherapie een waardevolle rol spelen in het doorbreken van oude patronen en het versterken van de onderlinge verbinding.

Waarom familieopstellingen bij relatietherapie?
Veel relatieproblemen gaan niet alleen over wat er nu gebeurt, maar worden gevoed door wat ooit is gebeurd — in ons gezin van herkomst. Denk aan:

- Niet goed grenzen kunnen aangeven

- Bindings- of verlatingsangst

- Machtsspelletjes of onderlinge afstand

- Ongelijke verdeling van zorg of verantwoordelijkheid

- Het gevoel ‘meer ouder dan partner’ te zijn

Een familieopstelling maakt zichtbaar hoe deze dynamieken zijn ontstaan. Vaak nemen we onbewust een plek in die ooit nodig was binnen ons gezin, maar die nu in de weg zit in de relatie. Bijvoorbeeld: de ‘zorgdrager’ die nooit kan ontvangen, of de ‘onzichtbare’ die zich moeilijk kan binden.

In een opstelling krijgen partners de kans om hun eigen plek én die van hun partner te zien in het grotere systeem. Dit schept ruimte voor begrip, heling en keuzevrijheid.

Wat kun je zelf doen als koppel voor meer inzicht?
Zelfreflectie en bewustwording zijn krachtige instrumenten binnen een relatie. Hier zijn een aantal waardevolle oefeningen en tips om samen mee aan de slag te gaan:

Bespreek jullie familiegeschiedenis met elkaar
Neem tijd om elkaars familiesystemen te verkennen. Stel elkaar vragen als:

- Wat was jouw rol in het gezin?

- Welke waarden of overtuigingen werden meegegeven?

- Waren er taboes of onbesproken gebeurtenissen?

Teken jullie beide stambomen (genogram)
Maak ieder een eenvoudige stamboom met belangrijke gebeurtenissen of verlieservaringen. Leg ze naast elkaar en kijk naar overeenkomsten of opvallende verschillen. Vaak ontstaat hierdoor meer wederzijds begrip.

Oefen met systemische zinnen
Zinnen zoals:
"Ik zie dat jij jouw eigen rugzak draagt, ik hoef hem niet over te nemen."
of
"Ik voel dat dit niet alleen over ons gaat, maar ook over waar we vandaan komen."
helpen om de dynamiek naar een dieper niveau te brengen.

Onderzoek je ‘innerlijke kind’ in de relatie
Vraag jezelf af: Wanneer mijn partner dit doet of zegt, welk oud gevoel raakt dat aan? Soms reageren we niet als volwassen partner, maar als het gekwetste kind dat zich niet gezien voelde.

Maak samen een wandeling door je familieverhaal
Kies een plek in de natuur en vertel elkaar, terwijl je wandelt, over drie bepalende gebeurtenissen uit je jeugd. Wat heeft je gevormd? Wat miste je? Wat gaf kracht?

Familieopstelling als verdieping in relatietherapie
Een familieopstelling biedt paren een unieke manier om niet alleen hun eigen plek in het systeem te begrijpen, maar ook de onzichtbare dynamieken tussen hen te zien. Het legt bloot waar loyaliteit, gemis of pijn het contact vertroebelen. Het maakt zichtbaar waar verbinding kan worden hersteld — niet door elkaar te willen ‘fixen’, maar door elkaar werkelijk te zien, inclusief het verleden dat ieder meebrengt.

Tot slot
Relaties bloeien wanneer beide partners de ruimte krijgen om helemaal zichzelf te zijn — inclusief hun geschiedenis. Familieopstellingen helpen om met mildheid te kijken naar wat er meespeelt, zonder oordeel. Zo ontstaat er ruimte voor liefde, vrijheid en échte verbinding.

Samen groeien betekent ook: samen terugkijken. Niet om in het verleden te blijven hangen, maar om het te begrijpen — en er los van te komen.

Het bezoek aan je schoonouders ging best goed deze keer. Geen ongemakkelijke stiltes, geen discussies of gezeur. Je had je best gedaan om ontspannen te blijven, om een praatje te maken, om gezellig te doen. Fijn, dat viel weer mee.

Maar dan, een paar dagen later, zegt je partner ineens:

“Ik had mijn moeder aan de telefoon. Ze vond dat je nogal afstandelijk was zondag en mijn vader vroeg zich af waarom je zo weinig interesse toonde in zijn verhalen.”

Daar gaan we weer. Wéér dat commentaar, wéér achter je rug om, wéér via hem. En het ergste? Hij lijkt het totaal niet erg te vinden. Sterker nog: hij verdedigt hen gewoon ook nog! In plaats van te zeggen dat ze dit rechtstreeks met jou zouden moeten bespreken, probeert hij hun probleem jouw probleem te maken.

Het voelt als een aanval. Het voelt alsof je het nooit goed kan doen, alsof je nooit goed genoeg bent, hoe hard je het ook probeert. Alsof jij altijd degene bent die zich moet aanpassen.

En je vraagt je af: Waarom neemt hij het altijd voor zijn ouders op? Hij zou toch achter mij moeten staan als mijn partner?


Waarom neemt jouw partner het altijd op voor zijn ouders?
Dit kan verschillende redenen hebben. Het heeft vaak diepe wortels in hoe hij is opgegroeid. Veel mannen leren van jongs af aan dat ouders altijd gelijk hebben. Dat je ze niet tegenspreekt. Dat kritiek op hen overkomt als ondankbaarheid. Dit is meestal niet direct zo geuit, maar indirect kan dit wel de boodschap geweest zijn.

Misschien had hij een moeder die snel gekwetst was of een vader die altijd het laatste woord had. Misschien was hij de vredestichter in het gezin en probeerde hij de harmonie te bewaren. Of hij heeft ouders die hem (bewust of onbewust) laten voelen dat hij hen iets verschuldigd is. Dat hij loyaal aan hen moet blijven, ook als dat betekent dat hij jou tekortdoet.

Wat hij niet doorheeft, is dat hij jou hiermee in de kou laat staan. Dat jij het gevoel krijgt dat je er alleen voor staat. Alsof jij de buitenstaander bent in zijn familie, terwijl jij en hij juist een team zouden moeten vormen.

En het lastige is: hoe meer jij hem hierop aanspreekt, hoe meer hij zich waarschijnlijk verdedigt. Omdat hij zich ongemakkelijk voelt. Hij wil zijn ouders ook niet afvallen. En hij wil ook niet tussen twee vuren in staan.

Maar jullie zijn samen een leven begonnen, een eigen gezin gestart. Je partner zit niet meer onder de vleugels en de duim van zijn ouders. En dat betekent dat er iets moet veranderen.


Wat kun je doen als hij man het steeds maar voor hen opneemt?


Benoem wat het met je doet
De eerste neiging is vaak om boos te zeggen: “Waarom neem jij het altijd voor hen op?” Maar dat zet hem meteen in de verdediging. Hij zal waarschijnlijk ontkennen, nuanceren of zeggen dat je overdrijft.

Wat beter werkt, is om te benoemen wat het met jou doet. Bijvoorbeeld:

“Ik merk dat het me pijn doet als jij hun kritiek aan mij doorgeeft. Het voelt alsof ik nooit goed genoeg ben. Ik zou willen dat je ook vraagt wat mijn kant van het verhaal is.”

Hiermee laat je zien dat het voor jou niet zomaar een discussiepunt is, maar iets dat je raakt. Dat je behoefte hebt aan steun.


Vraag hem om het patroon te doorbreken
Spreek af dat hij niet meer automatisch hun kritiek doorgeeft. Hij kan ook tegen zijn ouders zeggen:

“Mam, ik vond eigenlijk dat het zondag prima ging. Ze is misschien voor jullie niet de ideale schoondochter, maar ik hou van haar. Voor mij is het ook niet leuk als je steeds kritiek hebt.”

Of:

“Ik wil niet tussen jullie in staan. Als je iets dwarszit, kun je dat beter zelf met haar bespreken.”

Dit helpt hem om zijn grenzen aan te geven, zonder dat het meteen een conflict wordt.

Laat hem inzien dat jullie een team zijn
Zijn familie is belangrijk, maar jij ook. Soms beseft hij niet hoe vaak hij hun kant kiest. Door er rustig over te praten, zonder verwijten, help je hem inzien dat hij óók een keuze heeft: de keuze om jou te steunen.

Je hoeft niet te vechten om zijn liefde. Maar je mag wel duidelijk maken dat je niet in een relatie wilt zitten waarin jij altijd de buitenstaander blijft.

Vind je deze tip waardevol? Geef een like!

Familieproblemen kunnen een grote impact hebben op je liefdesrelatie. Conflicten met schoonouders, bemoeienis van familieleden of verschillende normen en waarden kunnen spanningen veroorzaken. Hoe ga je hiermee om zonder je relatie te laten lijden? Hier zijn twee waardevolle tips.

Tip 1: Stel duidelijke grenzen
Een van de belangrijkste dingen die je kunt doen, is grenzen stellen. Wanneer familieleden zich te veel bemoeien met jullie relatie, kan dit leiden tot frustraties en conflicten. Bespreek samen met je partner welke grenzen jullie willen stellen en communiceer dit op een respectvolle manier naar de familie. Bijvoorbeeld: als je schoonouders onaangekondigd langskomen, kun je aangeven dat je liever hebt dat ze eerst bellen. Duidelijke grenzen zorgen voor meer rust en stabiliteit binnen jullie relatie.

Tip 2: Blijf communiceren als team
Familieproblemen kunnen een wig drijven tussen partners, vooral als één van beiden zich verplicht voelt partij te kiezen. Het is belangrijk om als team op te treden. Bespreek open en eerlijk hoe jullie je voelen en zoek samen naar oplossingen. Zorg ervoor dat jullie elkaars gevoelens erkennen en steun bieden. Door goed te communiceren, voorkom je misverstanden en houd je de relatie sterk, ondanks externe invloeden.

Conclusie
Familieproblemen in een liefdesrelatie zijn uitdagend, maar met duidelijke grenzen en goede communicatie kunnen jullie samen sterker worden. Blijf respectvol naar familieleden, maar bescherm tegelijkertijd jullie eigen geluk en harmonie.

Heb je te maken met familieproblemen in je relatie? Deel jouw ervaringen of stel je vragen in de reacties!

Op de website van OverPsychologie.nl en op Podimo vind je verschillende podcasts over (schoon)familieproblemen.

Bijvoorbeeld over ruzie in de (schoon)familie, verschillen binnen de (schoon)familie, genogrammen, je (schoon)familie boomwortels, het conflict tussen adolescenten en hun ouders, en de intergenerationele band tussen moeders en hun kinderen.

Je relatie met anderen beinvloed namelijk ook je partner relatie met elkaar. het is onvermijdelijk om dit los te zien van elkaar want jij bent immers ook niet los van de anderen om jou heen.
Zeker als er kinderen komen zie je dat de dynamieken veranderen en dat je misschien in een rol komt te zitten waar je niet in wilt zitten...

Echt een must om te lezen, De Fontein van Els van Steijn
Over je plek weten.
De mooiste zin uit het boek vond ik. Draag alleen dat wat van jouw is. Als je draagt wat van een ander is maakt het je wel groot maar niet sterk.
Zo waardevol dat boek

Bestel op de website van EFT Nederland het werkboek "Houd me vast/Laat me los". Een werkboek met uitleg over relaties, (negatieve) patronen en praktische oefeningen. Aan de slag.

Het lijkt cliché, maar in de verbinding met je moeder ligt de basis voor de verbinding met anderen. Als je beter weet welke liefde je wel en niet hebt gekregen en welke mechanismes je hebt ontwikkeld om die liefde te leren krijgen kun je anders naar je relatie(probleem) kijken.

Je bent nooit alleen met je partner getrouwd, je krijgt er ook een familie bij. Dat is vaak niet eenvoudig omdat je beiden uit een andere familie komt met andere gewoontes en vanzelfsprekendheden. Als stel moet je daar je eigen weg in vinden, maar er zijn altijd momenten dat dat tot spanning kan leiden. Dat komt vooral omdat je een dubbele loyaliteit hebt. Je bent (natuurlijk) loyaal naar je partner. Maar je bent opgegroeid loyaal naar je ouderlijk gezin. En dat kan elkaar bijten. Als je daar tegenaan loopt is het voor de partner lastig om afstand te houden. Soms gaat het tegen jezelf in, soms in tegen wat jullie samen willen. Maar loyaliteit is niet zomaar los te laten. Soms is het ook schipperen. Je doet er goed aan om als partner je af te vragen hoe belangrijk het is als je het ergens niet mee eens bent van de andere kan. Ook zelfs als het invloed heeft op jullie. Degene die tussen de twee loyaliteiten in zit, weet dat ook. Maar soms is het gewoon heel moeilijk om daar robuust in te kiezen en dan wordt het wat schipperen tussen de twee. Als het niet bedreigend is, laat het dan wat geworden. Je partner doet haar/zijn best, maar het leven is soms zo ingewikkeld dat je even klem zit. Begrip en ruimhartigheid is dan bevrijdender dan strijd.

Lang niet altijd hebben we het in de gaten maar we krijgen meer mee van onze voorgaande generaties dan we denken. Bijvoorbeeld oude pijn, verdriet, verliezen of manier van omgaan met deze levensgebeurtenissen. Zaken uit het verleden die nog hun invloed hebben in het hier en nu. Bijvoorbeeld als je opa iets traumatisch heeft meegemaakt, de moeder dit mee heeft gekregen in haar stamgezin, dat meeneemt naar jouw stamgezin en je nu terug ziet komen in je eigen gezin of relatie. Intergenerationele last of coping. Erg belangrijk om eruit te zeven en te onderzoeken of je het door wilt blijven geven of niet. En wat je nodig hebt om het patroon te kunnen doorbreken.

Ervaar jij problemen in jouw gezin of familie? Het kan helpend zijn om iemand mee te laten kijken. Iedere groep mensen die met elkaar verbonden zijn, kun je zien als een systeem. Iedere radar in dit systeem is bepalend hoe het systeem draait of werkt. Of spaak loopt. Een buitenstaander, iemand die meekijkt vanaf de zijlijn. Wat gebeurt er precies in die systemen waar jij betrokken bij bent? Waarom loopt het niet lekker? Of waarom loopt het spaak? Vaak ben je zelf zo gewend geraakt aan de systemen waar je onderdeel van uit maakt, dat je blinde vlekken hebt...

Dat is logisch! En helemaal niet erg. Mijn tip? Ga een buitenstaander betrekken. Dit kan een echte buitenstaander zijn. Maar dit kan ook een professionele buitenstaander zijn. Het loont de moeite.

Soms is het heel goed om het van je af te schrijven. Schrijf een brief, de ongezouten ongecensureerde versie. Een waarvan je weet dat je die nooit gaat geven of op zal sturen. Maar schrijf hem wel. Het geeft lucht.....

Teken eens je eigen taart, met taartpunten van waar je tijd naar toe gaat. En wat zie je dan? Hoe is de verdeling? Wat is er alleen voor jou? Is dit hoe je het wilt? Welke inzichten geeft dit je? Hoe kan je je taart ook anders verdelen? Daar kan ik je bij helpen.

Ouders kunnen een claim op je leggen en je een schuldgevoel bezorgen, jaloezie en rivaliteit ook tussen broers en zussen, gedoe om de erfenis: allemaal reden om met elkaar in onmin te raken. De hamvraag hierbij is natuurlijk: hoe los je familieproblemen het beste op?

Probeer allereerst te praten!!

Jouw kant van het verhaal vertellen, rustig uitleggen waar de pijn zit of hoe je het contact wel zou willen, werkt eigenlijk altijd het beste om de lucht te klaren. Probeer het zoveel mogelijk bij jezelf te houden en de ander zo min mogelijk te beschuldigen.

Willen je ouders jou bijvoorbeeld vaker zien dan andersom en claimen ze je te veel, dan is kun je daar maar het beste duidelijk over zijn. ‘Soms kun je je ouders alleen maar in 'een bepaalde dosering' verdragen. Dat is niet erg, het omgekeerde komt ook voor, en het kan tevens gelden voor sommige vrienden. Je zou dat een keer helder kunnen uitleggen: vader, moeder, ik vind het leuk/prima dat je komt, maar tot zover en niet meer....’

Dit kan echter moeilijk zijn, omdat de band tussen ouders en kinderen een belangrijke en unieke geschiedenis kent.

Begin bij jezelf !!

Een manier om te onderzoeken of je iets aan je onvrede of boosheid kunt doen, is stil staan bij je eigen levensbiografie. Bezorgen je ouders je een schuldgevoel, dan helpt het om telkens als dat opspeelt tegen jezelf te zeggen: 'stop, ik doe genoeg, ik ben een attente, behulpzame dochter/zoon die in het nu mag kiezen vanuit de eigen Volwassen positie, wat wenselijk is!

Vind je juist dat je te weinig hoort van familieleden, zoek dan allereerst zelf vaker contact (ga niet zitten afwachten en verwachten) en toon oprechte belangstelling. Dan komt het contact wel meer van jouw kant, maar het is jouw kans vanuit invloed nemen om er iets aan te doen. En dat is veel beter dan je verongelijkt of verdrietig blijven voelen. Relaties hoeven niet altijd 100 procent in balans te zijn.

Pak je eigen regie (ook in familie relaties) en maak een gezonde keuze ... in ieder geval voor jezelf!

Natuurlijk nemen ouders in hun eigen gezin, oude geschiedenissen en ervaringen mee. Soms zijn die niet gezond of fijn geweest.
De emotionele relatie stussen gezinsleden zijn echter te herstellen.

Twee patronen komen in getroebleerde gezinnen vaak voor: de ouders zijn heel kritisch geworden op het kind, of ze zijn juist helemaal niet beschikbaar. De kinderen reageren daar op hun beurt weer op door zich terug te trekken of juist herrie te schoppen.

Samen met een coach/therapeut kan onderzocht worden, welke verlangens en behoeften onder het gemopper of de stilte liggen. Wat maakt dat een kind zich is gaan afsluiten voor de ouders? Wat maakt dat een ouder zo fel reageert op het kind?

Door een goede begeleiding wordt beetje bij beetje de houding van ouders en kinderen ‘zachter’, waardoor het voor de gezinsleden makkelijker wordt elkaar (weer) te bereiken. Zo wordt de veiligheid in het gezin vergroot en komen ouders en kinderen dichter bij elkaar.

Ruimte voor alle gevoelens

Het belangrijkste wat je daarvoor als ouder moet leren, is responsief en ontvankelijk te zijn. Dit betekent dat je betrokken bent bij je kind, dat je oog hebt voor wat er in je kind omgaat. Een responsieve ouder laat merken dat hij/zij de zoon of dochter echt ziet. En laat weten dat het kind altijd bij hem/ haar terecht kan.’

In de maanden na de geboorte betekent dat: reageren op huilen door te troosten of voeden. Maar ook vertellen wat het kind ziet: ‘Dat is een hond. Ik zag jou schrikken van het blaffen, dat is best een hard geluid hè.’

En naarmate het kind opgroeit, gaat het over het opmerken van verdriet, van opgetogenheid of boosheid, en het kind helpen die gevoelens te begrijpen. ‘Ik zie dat je met tranen in je ogen thuiskomt. Wil je me vertellen wat er gebeurd is?’ Een responsieve ouder begeleidt het kind zo bij het reguleren van zijn of haar emoties.
Het is erg belangrijk dat er ruimte is voor alle gevoelens van een kind.

"Hoe veilig gehecht je zélf was, bepaalt mede hoe responsief en ontvankelijk je op je eigen kind kunt reageren"
-
Problemen worden niet “opgelost” door spullen te gaan kopen.

Hier wordt het interessant. Want natuurlijk hebben alle ouders de goede bedoelingen om open te staan voor hun kind, ze het beste te geven en er voor ze te zijn. Geen enkele ouder staat op met het idee dat kind vandaag eens even lekker op de huid te gaan zitten.
Of met het idee eens even flink voorbij te gaan aan het gevoel van hun kind, Maar blijkbaar is het moeilijk.

Blijkbaar zijn er zaken die die ontvankelijkheid en responsiviteit in de weg staan. En daarmee komen we aan bij die angsten en onzekerheden uit de geschiedenis van mensen, het begin van dit verhaal; ervaringen die een goede hechting ondermijnen.

Een kind brengt veel bij een ouder teweeg. Zonder het door te hebben, of zonder dat je het wilt, spreken kinderen je eigen behoefte aan erkenning aan, aan waardering, het niet afgewezen willen worden. Als een kind duidelijk iets dwarszit maar het wil er niet over praten, dan kan de vraag opkomen: doe ik het wel goed .. ben ik belangrijk?

Die eigen behoeften, die maken het soms zo lastig om responsief en ontvankelijk te zijn. Om goed contact te houden met je kind, moet je jezelf soms even opzij schuiven. Laten blijken dat je de worsteling gezien hebt, vertellen dat je kind bij je terecht kan, en het vervolgens zelf laten kiezen of en wanneer hetiets vertelt.’

De persoonlijke behoeften van ouders spelen in alle fases op. De lastige dreumes die ouders doet uitroepen: ‘Hij dóét het erom!’

Maar echt, het jonge kind heeft nog geen idee dat een ouder het gevoel krijgt gemanipuleerd te worden.. dat zegt namelijk iets over de behoefte die de ouder zelf heeft. Namelijk om een competente vader of moeder te zijn, die serieus genomen wordt in zijn opvoedpogingen.’

Wat algemeen eigen is aan opgroeiende kinderen: ze verstoren wat ouders in hun hoofd hebben. Dat gaat van “Ik wil niet eten” tot “Ik heb geen zin meer om om negen uur naar bed te gaan omdat jij dat zegt”.

Gaandeweg wordt er steeds meer van ouders gevraagd. En in sommige gezinnen ontwikkelt zich een heel destructief patroon. Waarin bijvoorbeeld de vader zich steeds meer tekort voelde schieten, en dat probeerde te compenseren door controle te houden over zijn kinderen... en te eisen.

Hij kon door zijn eigen gevoel van falen niet meer openstaan voor wat zijn kinderen gezien hun leeftijd nodig hadden: niet een vader die zei wat ze moesten doen, maar een vader die iets meer naast ze ging staan, ze hun gang liet gaan onder de woorden ‘Klop je bij me aan als het niet lukt?’
Dat vraagt inzicht in de eigen (ouder) behoeften

En wat het er natuurlijk niet makkelijker op maakt, is dat kinderen een afwijking of stoornis kunnen hebben die het open en betrokken blijven weleens flink in de weg kunnen zitten. Een kind dat moeite heeft zijn impulsen te bedwingen of ernstig oppositioneel gedrag vertoont, kan zijn ouders af en toe tot wanhoop brengen.

Juist als kinderen opgroeien naar zelfstandigheid kan het flink botsen tussen de behoeften die ouders en kinderen hebben. Het is niet voor niets dat de puberteit altijd de moeilijkste fase wordt genoemd. Alleen gaat dat niet zozeer over de kinderen...

‘Vooral ook met de ouders gebeurt veel in deze fase. Als je veerkrachtig genoeg bent, dan kun je meegroeien met je kind in de puberteit, en ontvankelijk blijven voor wat je kinderen in deze turbulente levensfase nodig hebben.

Maar ben je als ouder zelf soms onveilig gehecht, of niet zo stabiel, dan bestaat het gevaar dat jouw angst of onzekerheid een goed contact in de weg gaat staan. Angstige ouders worden vaak rigide.’
Verbonden zijn komt dan alleen maar verder buiten bereik – wie opgelucht het ouderlijk huis verliet zodra de mogelijkheid zich aandiende, zal dat herkennen.

Vaak dragen ouders hun eigen onvervulde behoeften op hun beurt ook al sinds hun kindertijd met zich mee. Dat maakt duidelijk hoe een goede of minder goede hechting van generatie op generatie kan doorwerken.

Hoe veilig gehecht je zélf was, bepaalt mede hoe responsief en ontvankelijk je op je eigen kind kunt reageren.

Gelukkig toont meer en meer breinonderzoek aan dat dit soort negatieve patronen later in het leven weer ten goede valt te keren.

Een Emotionally focused family therapy (EFFT) biedt daar veel hulp bij.
Wees welkom M@

In mijn praktijk valt het me vaak op dat familieproblemen "groot" worden wanneer degene die iets te doen heeft, dit achterwege laat/niets doet. Vervolgens gaat degene die eigenlijk niet direct iets zou horen te zeggen (zoals aangetrouwden) dit wel doen. Dit wordt dan niet geaccepteerd.
Zorg dat je helder hebt welke positie je hebt en behoort te hebben in de familie.
Zoek dit uit met een therapeut die hierin geschoold is

Zelf als het goed klikt met je schoonfamilie heb je te maken met cultuurverschillen. Laat staan als het minder klikt.... Cultuurverschillen zijn voor een groot deel onzichtbaar. Het zit alleen in de woordstijl (direct -ontwijkend), de woordkeuze en zelfs in dialect en toonval. Meer nog in 'wat vanzelfsprekend is'. Hoe ga je om met conflicten, hoe stem je af, waarin ga je je eigen gang, hoe vaak ontmoet je familie, hoeveel vrijheid geef je elkaar, etc. Met andere woorden, eigenlijk is niets vanzelfsprekend. De beste wijze van omgang is om bij irritaties je dit ook af te vragen: heeft ook te maken met onze afkomst? Zelfs dan nog: er blijft altijd wat concurrentie tussen de ene partner en de familie van de andere partner.

Een van de grootste triggers voor relatie problemen is niet op 1 lijn staan mbt de opvoeding. Daar ontstaan veel ruzies over. De kunst is om respect te hebben voor elkaars mening en vanuit daar naar de opvoeding te kijken

Bij mijn begeleiding van relaties en gezinnen, werk ik graag met constructieve formats en prikkelend creatief materiaal rond beeldvorming en reflectie. Zo ook 'de persoonlijke gebruiksaanwijzing!'

Het is altijd weer ontroerend én helend om te zien hoeveel warmte en betrokkenheid er vaak nog zit, achter het conflict of de verstrikking.

En het is zo anders om te starten vanuit 'wat er allemaal al/nog is', vanuit de gedeelde positieve geschiedenis en de samen ervaringen van het systeem. Het is zo sterk voor het veranderproces om dit opnieuw in kaart te brengen.
Deze positieve aanpak is afgeleid van de Appreciative Inquiry, een waarderend onderzoek vanuit kracht en liefde, en van daaruit op weg naar verlangen en de gewenste (gedrag)verandering.

Concrete (grote) verbeeldende formats om samen de top van de berg te beklimmen of samen het pad te leggen naar het feestelijke succes moment, brengen constructieve processen en samenwerking op gang in het systeem, die veel heling en energie terug kunnen brengen tussen mensen. Zelfs bij geschonden vertrouwen of kwetsing.

Belangstelling? Maak vrijblijvend die kennismakingsafspraak, wie weet zet het ook jouw relatie / gezin systeem weer op de goede weg...

In therapie maak ik als therapeut altijd een genogram, uit wat voor een gezin kom je, wat weet je van je (groot) ouders, hoe ben je opgevoed, hoe zijn je ouders en grootouders opgevoed. Waar op de wereld komen ze vandaan. Hoe hebben ze elkaar ontmoet? Zijn er intergenerationele thema's. Wat zijn sterke kanten wat zit de kwetsbaarheid. Een genogram geeft zoveel stof tot praten en nadenken en hij kan op zoveel verschillende manieren worden ingezet dat het een enorme bron is van (zelf) kennis.

Heb je problemen in de familie? Loop je steeds tegen dezelfde patronen aan? Overweeg eens een familieopstelling. Een mooie manier om patronen bloot te leggen en weer eigen plek in te nemen

Als je elkaar in de rol van ouder/opvoeder niet respecteert en je je partner "verafschuwt" in die rol, ga je elkaar als liefdespartner ook niet meer vinden.
Dus doe wat nodig is eerst, wordt samen goede ouders, een fijn gezin, en dan is er ruimte om aan de liefdesrelatie te werken.

Belangrijk is om je ouders te nemen, volledig, met alles wat mooi en minder mooi is. Met wat je wel en niet gekregen hebt. Pas wanneer je ze onvoorwaardelijk kunt nemen als jouw ouders zullen er geen issues meer de overhand krijgen in jouw relatie die herleiden naar je familiesysteem.

Soms lijkt het of je niet alleen met je partner samen bent, maar met zijn/haar hele familie met verwachtingen, verplichtingen sympathieën en antipathieën. De loyaliteitsconflicten die dat in een partner relatie kan geven kunnen op de relatie drukken. Toch kunnen juist dit soort conflicten een bron van ontwikkeling zijn in jezelf en met je partner. Want aan wie ben je eigenlijk loyaal en waarom? Wat betekent het om loyaal aan jezelf te zijn?
Thema’s rond grenzen, autonomie, kwetsbaarheid en verbinding kunnen duidelijk worden als je wat aandacht besteedt aan de manier waarop je loyaal bent, of loyaliteit vraagt. Wel is dit vaak een thema waar begeleiding van buitenaf kan helpen om verwikkelingen te verhelderen.

Luister naar de relatietherapiesessie van Esther Perel: I Don't Want to Be Your Caregiver, I Want to Be Your Wife

Ik maak met individuen/gezinnen/echtparen vaak een tijdslijn zo ontstaat er ruimte voor het vertellen van verhalen en komt er vaak wat meer inzicht in 'waarom het gaat zoals het gaat'.
Een tijdslijn biedt ruimte voor veel verschillende thema's, niet alleen de pijnlijke gebeurtenissen (verdriet en verlies) maar ook vrolijke gebeurtenissen, verhalen van kracht en liefde krijgen hun plaats.

Om je eigen patroon in een familierelatie te onderzoeken en te veranderen ben je niet afhankelijk van de ander of anderen. Ook los van die ander(en) kan je veel winnen in je eigen innerlijke reacties.

Een relatie hebben betekent vaak niet alleen een relatie met je partner, maar ook met haar/zijn familie. En sommige families zijn close en vragen om loyaliteit. De vraag die helpt als je verstrikt komt te zitten in tegenstrijdige loyaliteiten is: hoe ben ik loyaal aan mezelf? Wat is voor mij belangrijk?
Een duidelijk antwoord op deze vraag helpt je om te onderhandelen met je partner en je (schoon)familie, zodat de keuze om je tijd en energie te delen voorkomt uit een gevoel van innerlijke ruimte en vrijheid.

Vaak zitten we vast in een patroon van 'oud' gedrag, zonder na te denken heb je het al gedaan als in een reflex. Om echt iets te veranderen kun je in die situaties je oude gedrag onderzoeken en jezelf gaan trainen het niet meer uit te voeren, vraag hier hulp bij want het is echt moeilijk zeker omdat het vaak verbonden is aan 'oude' pijn.
Maar het kan, op je handen zitten en verdragen wat er komen gaat, je komt er door heen!

Sommige thema's waar jij in je relaties mee worstelt, komen voort uit jouw familiegeschiedenis. Jouw ouders, grootouders en ander familieleden worstelen daar wellicht ook mee. Zorg er dus voor dat je weet waar je vandaan komt.

Ben je benieuwd naar meer informatie hierover? Maar heb je geen zin in een informatief boek? Soms geeft literatuur je meer inzicht. Het boek "Een echte moeder" geeft je bijvoorbeeld een mooi portret over moederschap. Ook de boeken van Griet op den Beeck zijn een aanrader als je meer wilt voelen bij familieproblematiek.

Veel mensen denken bij relatietherapie aan het typische kibbelende stel op de bank bij de therapeut. Dit kan, maar relatietherapie kan ingezet worden in veel meer situatie en op veel meer manieren dan alleen maar om de romantische liefdesrelatie van de ondergang te redden.
Ik heb vaak gesprekken met ouders en kinderen, broers en zussen en soms met andere familieleden. Ook heb ik ooit eens een hechte vriendschap weer in goede banen mogen leiden. Dat zijn allemaal heel belangrijke relaties in ons leven, en ook daarvoor is relatietherapie geschikt.
Wat betreft de romantische relatie heerst er nog het misverstand dat je altijd in relatietherapie moet gaan met de intentie om de relatie te redden. Maar soms weten mensen helemaal niet of ze dat nog wel willen. Dat kan ook iets zijn om uit te zoeken in therapie. Tevens heb ik met diverse stellen een traject gedaan om de relatie goed af te sluiten. Het kan erg helend zijn om misverstanden op te helderen en oude pijn nog op te ruimen voor je weer alleen verdergaat. Soms leidt dit alsnog tot samen verdergaan, soms niet.
Relatietherapie is een breed begrip.

Je gezin van herkomst, zeker wanneer dit je biologische ouders zijn, kunnen nog een hoop te zeggen hebben in je relatie. Wanneer dat zo is zou je kunnen zeggen dat de navelstreng nog niet goed doorgeknipt is. Het is belangrijk dat je nu een nieuwe tribe vormt met je partner en zorgt dat jullie het goed hebben, Wanneer je familie ervoor zorgt dat er strijd tussen jullie beiden is, is het aan jou of je partner te gaan voor de relatie en je vriendelijk af te sluiten voor meningen en bemoeienissen van buitenaf. Ook al zou familie ergens een punt hebben, het is belangrijk dat jij en je partner nu leren op 1 lijn te staan en er voor elkaar te zijn. Praat met elkaar over de moeilijkheden, zonder familie, en tracht open te staan voor elkaars hart en behoeften en daar zorg voor te dragen ipv het tevreden houden van familie.. Geen makkelijke opgaaf, dus succes hierin!

Naast soms hele vast rollen hebben familie systemen net als personen ook een (of meerdere) ontwikkeltaak(en). Veelal gebeurt het dat er al over een aantal generaties bepaalde opvattingen zijn, bijvoorbeeld: ‘je mag nooit schulden hebben’. Er is dan in het verleden ooit iets gebeurd, waardoor deze opvatting is ontstaan.

In dit voorbeeld kan het leven deze verstarde opvatting dan uitdagen doordat een familielid noodgedwongen geld moet lenen. Dit brengt dan veel spanningen in een familie omdat men dit (nieuwe) gedrag als bedreigend ervaart.

Ontwikkeltaken kunnen dan zijn om weer (levens)vertrouwen te ontwikkelen aan de medemensen waarvan men het geld leent. Het kan ook nodig zijn om meer te leren over wat geld is en hoe het als kracht eigenlijk werkt. Of leren hoe het is om van een ander afhankelijk te zijn en verantwoording af te moeten leggen over de eigen waarden en het bijbehorende gedrag.

Kortom: wanneer vast familiepatronen en -waarden gaan knellen kun je daar veel levenslessen aan leren. Helpend is om met elkaar te bespreken wat je anders wilt, waarom en hoe je dit aan gaat pakken. Hierdoor maak je oud gedrag bewust en kun je gaan aanpassen.
De wrijving in een familiegroep kan daarmee aanleiding geven voor een levendige en prettige (familie)verandering die iedereen ruimte geeft.

(Bijna) Iedereen krijgt van tijd tot tijd met spanningen of problemen in de familiesfeer te maken. Dat is vervelend, maar het helpt je om het als een kans te zien om elkaar beter te leren kennen en bovenal om jezelf verder als persoon te ontwikkelen.

In een familiegroep heeft ieder lid een specifieke rol, die soms een leven lang mee gaat. Wanneer de jaren verstrijken hebben veel mensen de (soms verborgen) behoefte om het keurslijf van deze rol te verlaten, of zich los te maken van de beperking van de rol van de ander. Dit is een natuurlijk gegeven: leven is verandering, dus ook familiepatronen moeten veranderen, anders is het ‘dood in de pot’.

Het vraagt wat moed en wakkerheid, maar je kunt de verhoudingen veel fijner maken door het gesprek met elkaar aan te gaan over hoe je het nu ervaart en wat je anders zou willen en hoe.

Wijsheid is geboden in familiezaken. Soms spelen er jarenlange vetes waarmee gekwetste mensen elkaar het leven zuur maken. Zorg dat familiezaken niet tussen jou en je partner in komen te staan. In vele families is het niet mogelijk dit openlijk en op een goede manier te bespreken omdat ieder vanuit zijn eigen gekwetste gevoelens reageert. Je zult samen met je partner een oplossing moeten vinden. Hierbij sta je samen tegenover je familie.

Partners kunnen heen en weer geslingerd worden tussen hun solidariteit met de eigen familie en hun geliefde.

Zet het belang van je partner op de eerste plaats. Dat houdt in dat je je partner te allen tijde verdedigt tegenover jouw familie. Wees een ridder en trek je zwaard. Wanneer familieleden nare dingen zeggen over je partner is het belangrijk dat je je partner niet openlijk afvalt maar steunt. Blijf wel fatsoenlijk. Je zwaard trekken betekent niet dat je erop in moet hakken.