Scheiden of blijven - forum lotgenoten

Sta aan de vooravond om mijn man te vertellen dat ik ons huwelijk van 17 jaar op wil geven. Loop al een paar jaar rond met deze zware last. Aan de ene kant niet op willen geven voor de kinderen en blijven proberen. Aan de andere kant ongelukkig zijn met mijn eigen leven zo te leven. Ben moe en opgebrand. Vorig jaar gesprek gehad met mijn man en gezegd dat ik niet gelukkig ben met ons huwelijk. Hij voelde dat aan maar had zelf geen problemem met onze relatie. Hij merkte dat we langs elkaar heen leefden. Op dat moment is mijn man zo gaan 'vechten' voor ons huwelijk zo intens dat het me zo erg benauwd. Ik duw hem weg als hij te dichtbij komt...omdat het on-natuurlijk is en voelt. En trek mezelf terug.
Hij word heel aanhankelijk en gaat zich bemoeien met mijn uiterlijk en kledingstyl. Terwijl ik altijd moeite doe voor mijn uiterlijk. En wil niets veranderen op die manier. Hij wil constant bevestiging en zegt dat hij van me houdt. Wat super lief is natuurlijk. Maar werkt averechts op mijn gevoel. Zelf krijg ik,ik hou van jou niet meer over mijn lippen omdat ik het niet zo aanvoel als hij. En hem geen hoop wil geven. Al hou ik van hem als een naaste/familie...zeer zeker. En zal nooit kwaad over hem spreken. Hij wil iets van me wat ik hem niet meer kan geven merk ik.
Hij wil eke keer gesprek aangaan over ons relatie en controle over mij willen houden...waar ik ben en met wie en krijg regelmatig verwijten dat ik geen genoeg tijd met hem door breng. Zelfs mijn eigen hobby's en met vriendinnen afspreken is een probleem aan het worden voor hem. Durf niet meer af te spreken met ze spontaan. Hij gunt het me niet echt ,en krijg kruisverhoor naderhand. Hij wil weten wat we besproken hebben en is teleurgesteld als ik iets vergeten ben te vertellen.
Mijn vriendinnen geven me juist plezier en ontspanning, en het spontane zo met hun zit in mijn aard. Mis dat zo.
Hij pusht me zo met zijn gedrag nu. Soms onbewust misschien maar in de gehele situatie benauwd het me en kan je het moeilijk veranderen. Hij is zo....verbaal is hij ook sterker als me....en dat voelt intimiderend.
Merk aan mezelf dat ik vrij wil zijn om te doen wat mij gelukkig maakt. Ik trek het niet meer. Kan mezelf niet meer zijn in deze relatie. Voel me dood ongelukkig en wil gaan scheiden. Al is die stap niet makkelijk. Ik weet dat hij geen begrip heeft voor mijn mening. Dat mag hij. Ben bang voor de oorlog die het te weeg gaat brengen. Wat vinden jullie hoe kan ik dit het beste aanpakken? En wat adviseren jullie me in deze situatie? Wat is jullie mening?

Hoi,
Mijn man heeft narcistische trekjes. Ik ben bang om eerlijk te zijn over mijn gevoel, want alles wat ik bespreek wordt uiteindelijk als mijn fout gezien. Ik heb hem altijd in alles zijn gang laten gaan hij kan staan en gaan waar hij wilt. Alleen trek ik dit niet meer. Ook is mijn man meerdere keren agressief geweest naar mij en uitschelden doet hij vaak, ik heb hierdoor een muur om mijn heen gekregen.
Ik ben te vaak over mijn grenzen gegaan. Ik ben mijn grenzen gaan aangeven vaker nee zeggen, hierdoor vind hij mij een zeikerd, want ja ik doe niet alles meer voor hem. Ik ben boos, gefrustreerd. Er zijn weken dat hij dit gedrag heeft, maar dit wissels af met weken dat hij wel op zijn manier lief is. Uiteindelijk hou ik van hem, en heb ik gevraagd of hij in therapie wilt gaan. Woede beheersing ect. Dit wilt hij absoluut niet. Ik ben bang om eerlijk te zijn, want uiteindelijk is het allemaal mijn schuld. Zijn agressie en schelden komt door mij, omdat ik hem gefrustreerd maak doordat ik afstandelijk ben. Er zijn kinderen in het spel die ook zien dat papa niet lief is tegen mama. Een hele ingewikkelde situatie. Ik weet als ik van hem ga scheiden dat het een heftige strijd wordt.
En dat hij de kinderen gaat manipuleren, dit heeft hij al eens gedaan. Ik ben bang dat ik niet sterk in mijn schoenen sta, in communicatie is hij 10 x sterker dan ik. Ik sla dicht. Terwijl ik buiten de deur met vriendinnen wel degelijk durf te discussiëren. Alleen thuis klap ik dicht. Heeft iemand tips voor mij of een zelfde situatie gehad. Hoor graag van jullie.

Hallo,
Wat moet ik doen, ben bijna 25 jaar getrouwd, maar we leven als broer en zus, al jaren
Er is geen sex, af en toe een knuffel maar meer niet.
Ik voel me vaak alleen, mijn mijn is geen prater en leuke dingen of contact met vrienden regel ik altijd, maar als ik niks doe gebeurd er ook niks, ik ben moe daarin, opvoeding van kinderen doe ik allemaal,
en de huis houding, maar ik werk ook 32 uur
Ik mis genegenheid, ben verliefd geworden op een andere man, wij hebben nu een jaar stiekum een relatie, we spreken elkaar elke dag en zien elkaar elke week, ik mis hem steeds meer en meer, ik vind dat ik stappen moet ondernemen, wil eerlijk zijn tegenover mijn man en kinderen maar durf niet.
Ik wil eigenlijk wel verder met die man, maar uit mijn gewone saaie leven stappen is ook een grote stap.
Ik heb geen gevoel meer met mijn man en we doen appart dingen, ik zie hem als mijn vriend en dat wil ik ook wel blijven maar blijf ik voor een ander of kies ik voor mezelf

Hi
Ik voel me heel erg verdrietig. Ik ben 40ste jaar gepasserd na 9 jaar relatie had ik gezegd van we gaan de volgende stap zetten door te gaan verlovenof we gaan stoppen. Hij is 3 maanden naar de winkels gegaan om een verlovingsring te kopen. Elke keer dat hij een ring had gezien, kon hij het toch niet kopen.. hij zegt, er zit zoveel boosheid en verdriet nog van al die ruzies die we gehad hebben.. hij voelt ieder keer een drempel... ik weet niet meer wat ik moet doen...begin mijn
hoop op te geven... ik heb eerder uitgemaakt en ultimatiem gesteld.. gesprekken gehad met therapeut .. ik wil graag een gezin en samen gelukkig zijn...

Een prachtige start. Beide al wat relaties gehad en dan voel je plots, dit is het! Dus in een 7tal jaren alles voor elkaar. Huis, reizen, kindjes, ...

In het begin pure passie. Na de geboorte van ons 1e was mijn libido ferm verminderd en toonde mijn man ook minder aandacht. De frequentie was laag maar wel iets. Al maanden was zijn gsm plots verboden gebied, ik mocht zelf geen foto kijken. Dus na paar x confrontatie dan toch eens in het geheim gepiept (had ik nog nooit gedaan, heb vrij snel vertrouwen in mensen) en ja... berichten/foto's/filmpjes met vrouwen die hij kent.

Een slechte periode die weer iets beter werd. Geen pure passie, vaak discussies maar ook vaak gewoon gezellig.

Tot ik onlangs nog eens keek... intieme berichten met een soulmate van me, zoekresultaten ivm polygamie, ...

Nu dus al enkele dagen vreselijk. Hij wil nabijheid, ik afstand door wat ik te weten kwam. Ik wil hulp zoeken, NU. Hij enkel als het eerst beter gaat... de enige oplossing die ik zag was even bij mn ouders intrekken met kids om beide tot rust te kunnen
komen. Maar hierin is hij duidelijk, als ik dat doe is het voorbij. Als ik dingen rondvertel dan zijn de kansen op... klinkt voor mij ergens als een uitgemaakte zaak voor hem of ben ik te overstuur om helder te denken?

Mijn man heeft autistisch trekjes.

En vraag ik mij af of ik nog wel bij deze man moet blijven.
Af en toe knuffel zit bijna niet in. Het komt altijd van 1 kant.
ik heb toch echt wel de behoefte om een arm om mijn schouders en begrip als het eens niet lekker gaat.
Hij kan zich niet goed verplaatsen in een ander zijn emoties.

De ( negatieve ) emoties van anderen personen, zoals verdriet, pijn, woede of frustratie van een ander.
En ( positieve ) emoties die hij zelf snapt dat dan wel. Zodra hij het niet begrijpt dan niet.
Hij raakt gefrustreerd en hij wordt boos of hij vindt dat je uit zijn buurt moet gaan.

Vroeger kon ik me eroverheen zetten, maar ik merk met het ouder worden dat deze behoeften door hem nooit vervult gaan worden.

En bij al mijn emoties die er bij elk mens zijn.
Moet ik altijd eerst denken, kan ik ze uiten of niet ? Want dan komt zijn frustratie, waar ik geen zin heb op dat moment. Want ik zit met iets , waar ik behoefte aan heb.
Dus loop je op eieren, als eigenlijk juist dan steun nodig hebt ( arm om je heen, of een luisterend oor)
En als hij wel Jan luisteren, dan komt hij alleen met oplossingen waar ik niet op dit te wachten.

Wel over gepraat, hij kan het niet.
Hij veranderd niet en ik weet het niet meer.

Ik vind een scheiding zo definitief.

Ik praat gelukkig wel met vriendinnen.

Mijn relatie is zeer goed. We zijn elkaars beste vriend. Alleen is de passie zoek. Soms mis ik dat enorm. Ik wil niet blijven leven zonder passie. Ik vind dat te belangrijk.

 

Maar ik wil mijn relatie ook niet op het spel zetten hiervoor. Ik kan me geen leven voorstellen zonder mijn partner. Ik kan me ook geen leven voorstellen zonder passie. En ik weet niet of ik nog passie voor mijn partner kan voelen.

 

Ik weet niet meer hoe nu verder. Herkent iemand dat?

Ik ben zo ongelukkig in de liefde. Niet ongelukkig verder. Mijn ex dronk veel en drugs. Liegen en opnmij slaan, een narcist. Wel veel aandacht. Huidige vriend roept en is Asperger, praat alleen over werk en geld. Geen aandacht. Wat nu ? Wie kiezen ? Schrik ik het alleen niet redt want ben heel eenzaam nu. Groeten

Helaas heeft mijn vriendin enkele dagen geleden aangegeven de relatie te willen beëindigen. We zijn niet getrouwd, maar desondanks doet mij dit erg veel pijn. Ik heb wel vaker een relatiebreuk meegemaakt, maar nog niet eerder in een samen gekocht huis.

We zijn al 10 jaar samen en wonen inmiddels ruim 6 jaar in ons gezamenlijk koophuis. Naar mijn idee hebben we een leuk leven samen, meerdere keren per jaar op vakantie, leuke uitstapjes en telkens iets verbeteren aan het huis waar we voor gespaard hebben.

De afgelopen 2 jaren stond ons leven op zijn kop. Er werd borstkanker geconstateerd en er volgde een lange periode van onderzoeken, behandeling en herstel (gelukkig). Onze relatie werd hierdoor meer een patiënt-mantelzorg relatie in die periode. Dat deed ik met alle liefde natuurlijk. Dat is daarna langzaam meer een broer-zus relatie geworden, maar nooit meer zoals het was voor de ziekte. Na deze nare ziekte is haar kijk op het leven veranderd en ze wil een aantal dingen veranderen, waaronder een andere baan, eind van de relatie (en daarmee samenhangend) een andere woning.

Voor mij kwam haar beslissing de relatie te stoppen als een enorme verrassing. Nooit eerder heeft ze aangegeven dat er iets mis is of niet goed meer voelt. Ik heb nog steeds de hoop dat deze te redden valt. Je kunt toch niet zomaar zonder enige reddingspoging onze relatie van 10 jaar stopzetten? Blijkbaar wel, want het moet van twee kanten komen. Dit valt mij heel zwaar.

Heeft het nog zin om uit te zoeken of uit elkaar gaan de juiste keuze is, eventueel met relatietherapie of doen we er beter aan om het definitief te beëindigen en ieder onze eigen weg te kiezen? Heeft iemand ervaring met iets soortgelijks?

De aanloop ernaartoe was regelrecht een nachtmerrie. Ik zal de details verder voor me houden, maar in het kort: het leek wel alsof ze bezeten was of een psychose had gedurende een paar dagen. Tussen dinsdagnacht en vrijdagavond is er van alles gebeurd, waarvan ze zelf niets meer weet. De huisarts is nog langs geweest omdat ik, haar ouders, mijn ouders en haar vrienden zich enorm zorgen maakten. Op dat moment kon mijn vriendin heel goed doen alsof alles prima ging, maar ze had wel hele andere herinneringen wat ze had gedaan die dagen. De huisarts kon niets omdat er niets aan de hand leek, wel moesten we dit goed in de gaten houden. Na vrijdag heeft het zich gelukkig niet meer voorgedaan en kan ik ook weer redelijk normaal communiceren met mijn (ex-)vriendin. Het lijkt wel alsof nu ze de keuze heeft gemaakt niet met mij verder te willen, dat er een last van haar schouders is. Of er was iets onverklaarbaars aan de hand...

Het is wel raar om nog samen te wonen in hetzelfde huis, nu de relatie over is. Iemand hier ervaring mee? Het maakt het verwerkingsproces niet makkelijk als je nog steeds samen kookt, eet, slaapt. We hebben gelukkig wel ieder een eigen ruimte/werkkamer om ons te kunnen afzonderen. Hier kunnen we onze gedachten en tranen rustig laten gaan.

Ik heb nu dus eigenlijk 2 problemen tegelijk: het feit dat mijn vriendin de relatie beëindigt en de mentale toestand van mijn vriendin. Misschien houdt het een wel verband met het ander. Ik wil haar ook niet aan haar lot overlaten als ze mentaal ziek blijkt te zijn. Ook al is dit haar eigen keuze en haar eigen leven.

Hallo,
We zijn dit 20 jaar getrouwd geweest en hebben 2 kinderen van bijna 16 en 20 jaar.
17 jaar geleden heeft mijn man ons willen verlaten voor een andere vrouw. Dit proces heeft 2 jaar geduurd. Gevoelens up en down … ik denk dat hij meer als 8 keer elke terug kwam en ik heb hem elke keer terug binnen gelaten. In deze periode is ons 2de kind geboren met de verschrikkelijkste emotionele ervaring van miijn leven. Na de geboorte net terug thuis te zijn en jouw man aan het knuffelen met de 2 kinderen en ik zat daarnaast en hoorde niet erbij want hij was toen weer eens terug bij de andere vrouw. Na 2 jaar heeft hij toch voor ons gezin gekozen en ik heb geen verwijten geuit want ik dacht dan kunnen wij direct gaan scheiden.
De jaren die volgden waren eigenlijk gelukkig enkel wat mij stoorde was zijn grote libido. Als het geen sex was met min 1 keer per week was het moeilijk en op tenen lopen voor mij als ik weigerde. Zo was het nu bijna 19 jaar…. Sep vorig jaar heeft een collega mij opgebiecht dat hij al langer stiekem verliefd op mij is…. Ik heb daar niet veel om gegeven maar was wel gecharmeerd. In dezelfde periode was nog dat ik achter ben gekomen dat mijn man aan het flirten was met een vriendin. Hij beloofde dat hier niks was gebeurd en heeft de vriendschap na een heftige ruzie met mij on hold gezet. Nadien ben ik nog bericht tegengekomen waar hij een jaar daarvoor stuurde aan een bediening om zijn gsm aan de blonde dame heel discreet te kunnen geven…. Dat was tijdens ons etentje op ons huwelijk verjaardag. Omdat het meer als een jaar geleden was heb ik hem niet meer geconfronteerd. Ik heb mij wel precies opengesteld voor de andere man, we zijn nu bijna 1 jaar aan het flirten maar meer dan kussen en knuffelen is niets gebeurd. We hebben wel het gevoel dat uit verliefdheid echte liefde is gegroeid maar we durven niet voor elkaar kiezen omdat we beide getrouwd zijn en kinderen hebben. Mijn man weet dat ik op iemand anders verliefd ben en hij doet zijn best om mij terug te gewinnen. Ik zelf weet niet goed wat te doen want we hebben een goed leven nu, kinderen zijn zelfstandig en kunnen nú van het leven genieten. Ik weet niet meer of ik het echt nog wil … de pijn van vroeger borrelt soms nog op …. Maar ook angst van alleenzijn of dat het met de andere man toch niets wordt zit diep…

Hallo, mijn vrouw wilt van mij scheiden.

We zijn een jong gezin (beide net geen 30) 10 jaar bij elkaar en 4 jaar getrouwd. We hebben 2 kinderen van 9 jaar oud en van 2 jaar oud. In onze relatie is een hoop gebeurt we hebben een slechte start gehad met betrekking tot wonen, financiën en noem het maar op. Altijd hebben wij daar samen voor geknokt en zijn we een team geweest.

Nu wil zij scheiden want zij zegt al een hele tijd geen gevoel meer te hebben bij ons huwelijk een zogezegd broer-zus relatie. Hier ben ik heel erg van geschrokken want dat gevoel is bij mij nog volop aanwezig en ik raak nog dagelijks verliefd op haar. Tuurlijk weet ik dat er dingen niet goed zitten in ons huwelijk qua gevoel delen en intimiteit maar hier ben ik altijd open en afwachtend in geweest in de hoop dat we hieraan konden werken als de tijd rijp was.

Nu is het dus helaas te laat en ik vind het zo lastig om haar los te moeten laten. Elke keer als ik eraan denk breekt mijn hart. Ik wil nog vechten en probeer haar hier nu haast toe te dwingen terwijl ik begrijp dat dat ook niet eerlijk is.

Hebben mensen ervaring met gevoel wat helemaal weg is maar wat toch terugkomt?

Ik ben 45 jaar en mijn vriendin 34 jaar
Zijn nu 12 jaar samen
Hebben 2 kids van 7 en 10 jaar
We hebben samen veel doorstaan en financieel echt in de shit gezeten
Soms moeten dingen zo wezen,

Hallo allemaal,

5 jaar ben ik getrouwd en 12 jaar samen en samen hebben we 3 fantastische zonen. Ik heb vaak gedacht te willen scheiden. De reden is makkelijk. Hij is/was er nooit.

Ik ben al ruim 1 jaar regelmatig aan het aangeven dat ik wil scheiden. Alleen ik kamp zo met schuldgevoelens naar de kinderen en dat niet alleen. Hij heeft bedacht een veters man te willen zijn en doet ook heel erg zijn best. Erg genoeg lukt het mij niet om weer echte liefde te voelen. We zijn in een soort van broer-zus situatie terecht gekomen.

Wat vind ik het doorzetten van een scheiding pijn doen zeg! Hetis alsof ik mn broer of beste vriend verlies. Ik ben door hem veel vriendinnen verloren in het verleden waardoor hij nu ook nog de enige is die ik heb. Maar als ik denk aan scheiden dan wordt mn hart eruit gerukt maar ik wordt ook naar als ik denk aan blijven.

Iemand die het herkent? Iemand tips?

Morgen zijn we vijventwintig jaar samen. Ik ben doodongelukkig in onze relatie maar nog steeds zijn we "samen". We hebben samen twee kids, waarvan eentje met de diagnose a.s.s. (autisme). Praten kunnen we niet echt meer (denk ik), dit is al jaren geleden. Samen iets doen is al vijftien jaar geleden ennnn, sexuele relatie ... ze raakt me al tien jaar niet meer aan, zelfs een kus bij afscheid of als verwelkoming is al vijftien jaar teveel gevraagd ... Ik ben teneinde raad. Weggaan zou een optie zijn, maar dan zou ik mijn eigen woning moeten verlaten, we zijn namelijk niet gehuwd. Reizen doen we nooit, wandelen doen we nooit, terrasje doen we nooit, we doen gewoon niets samen, enkel 's morgens opstaan, gaan werken, het huishouden, boodschappen doen (nooit samen), en dan wat tv kijken elk aan een andee kant van de zetel. 's Avonds gaan we dan terug gaan slapen, de ene om acht uur, de andere om middernacht, om dan de volgende dag terug op te staan en terug een kopie van een kopie van een eerdere kopie te krijgen van alle dagen van de laatste twintig jaar. Sex is er enkel en alleen als er eens iets getoond word van bloot op tv, maar dan mag er niet worden weggezapt ... Dus heel eenvoudig ... HELP ...

Mijn man wil scheiden. We hebben een zoon van 2 jaar. Hij is ondernemer, een echte, heeft een aantal bedrijven. Hierdoor heel weinig tijd en oprechte aandacht. Ik ben het gaan vragen en kreeg het niet. Ik werd niet gezien. Ik ben het wel bekende zeikwijf geworden en het werd van kwaad tot erger, ik kon niks positiefs meer zien. Terwijl er ook echt een hoop positief is aan hem. Ik ben in therapie gegaan om aan mijn aandeel te werken. Mijn grootste nachtmerrie is scheiden. Ik wil er alles aan doen om dit te voorkomen. 1 omdat ik heel veel van hem hou en 2 om onze dochter. Als ik er aan denk haar te moeten gaan missen dan moet ik overgeven. Ik heb m’n baan opgezegd toen zij geboren werd om voor haar te zorgen. Wij zijn samen zo hecht.
Mijn partner zegt niet meer van mij te houden en vind dat ik te laat aan mijn aandeel ben gaan werken.
Hij wil naar een mediator, ik niet.
Wat kan ik nog doen…,

Ik ben een man van 45 en woon al 20 jaar samen met mijn vriendin. We hebben geen kinderen. Ik heb een fijn leven. Ook met mijn vriendin heb ik een fijn leven en ik hou zielsveel van haar.

Toch ben ik verliefd geworden op een andere vrouw, en zij op mij. Ik voel een intense verliefdheid en voelt heerlijk om samen met haar te zijn. Ik voel ook een sterke verbinding met haar, en durf kwetsbaar te zijn en me open te stellen. Ze maakt een passie in me los.

Nu moet ik dus een keuze maken tussen deze twee fantastische vrouwen. Kies ik voor een veilig, mooi en fijn leven, of kies ik voor het onbekende en de passie?

Mijn man heeft mij bedrogen met mijn beste vriendin. Ik ben er kapot van. Voelde het vanaf het begin dat er iets speelde , alles is altijd ontkent. Het is ongeveer 3 maanden geweest en ik weet niet zeker of het verder is gegaan dan appen en bellen over sex of ook echt daadwerkelijk sex. Hij zegt dat het er in geslopen is en dat hij de spanning en aandacht wel en luisterend oor fijn vond. Maar hij wil er alles aan doen om mij niet kwijt te raken en te vechten voor zijn gezin. Als we geen dochtertje hadden gehad dan was ik wel geweest, maar we waren notabene bezig voor een tweede kindje.
Ik twijfel nu heel erg of ik dat tweede kindje door moet zetten en hem een tweede kans moet geven, dan heb ik in ieder geval 2 kindeeen van dezelfde man mocht het alsnog fout gaan. Ik zie het niet zitten om over 5 jaar weer met een nieuwe partner een kindje te nemen, dan ben ik ook al veel te oud. En natuurlijk hou ik ontzettend van hem, maar mijn beeld over hem is wel voor altijd veranderd. Ook speelt mee dat ik op dit moment moeilijk aan een woning kan komen nog weinig spaargeld heb. Is het raar om nu aan mezelf te denken me financieel onafhankelijk te maken en me geestelijk er op voor te bereiden dat het over 3 jaar weer gebeurd zoiets? Maar dat ik er dan beter voor sta dan nu…

Ik ben 52 en al 30 jaar gehuwd, na 10 j huwelijk beseft ik al dat we zeer verschillend waren maar bleef omdat er overal wel eens iets scheelt. Stond overal alleen voor maar dat hoorde zo dacht ik..Tot ik iemand leerde kennen en besefte dat het ook anders kon maar ik bleef, voor de kinderen, voor de financiële veiligheid etc..
Toen werd mijn man ziek, parkinson.. en ik zorgde maar verder.. hielp hem buiten mijn job nog met zijn werk.. ik was toen 40. Nu 12 jaar later wordt het steeds moeilijker en komen er ook nog schuldgevoelens bij, want iemand die ziek is verlaat je niet. Zelf doe ik maar 2 zaken werken en zorgen maar ik trek het niet meer ..ik wil terug leven en gelukkig zijn.. maar vind de moed niet meer..Hij zegt me dat ik meer werk moet maken van de relatie, moeite doen maar zelf doet hij niets, hij verzorgt zich zelfs niet meer.. Hoe krijg ik de kracht om uit deze vicieuze cirkel te ontsnappen..

Ik ben al 10 jaar ongelukkig, maar ik weet niet of ik de knoop wel wíl doorhakken...

Mijn man en ik... een fantastisch duo, twee handen op één buik, ... alle metaforen die de vergelijking maken met een geluk paar, waren op ons van toepassing. Ik leg weliswaar de klemtoon op 'waren'. Want ondertussen is dat al 10 jaar geleden.

Ik kan zelfs niet eens vastpakken wat er tussen ons is misgegaan... Ik heb niets fout gedaan, hij heeft niets fout gedaan, ... en toch leven we nu langs elkaar door.
Bij momenten haat ik hem zelfs! Maar toch kan ik hem niet verlaten...

Ik weet niet wat me tegenhoudt... de kinderen zijn het huis uit, ik kan best wel voor mezelf zorgen, en mijn schoonfamilie zal ik ook nog wel zien bij een breuk, ...

Zie ik hem nog graag? Hoogstwaarschijnlijk niet! Maar wat houdt me dan tegen? ...

Ik vind geen rust meer, het spookt constant door m'n gedachten.

Ik ben altijd heel gelukkig geweest met mijn vriend.
We hebben een kindje van 5 maanden.
Wanneer ik de zorg aan vader overdraag, raakt vader gefrustreerd en boos. Het kost hem allemaal wat meer moeite.
Ik heb daardoor niet het vertrouwen dat ik weer aan het werk kan, en vader en kind alleen kan laten.
Ik weet niet wat te doen. Ik zou dolgraag weer werken. Weggaan is moeilijk, er zit veel liefde. Ik weet gewoon niet welke beslissing de juiste is, ook voor het kind.

Mijn vriend en ik zijn 6 jaar samen, hebben een dochtertje. We zijn 3 jaar verloofd, maar trouwen daar twijfel ik ook over.

Mijn vriend is altijd geweest zoals hij nu is, maar vroeger kon ik het nog wegschuiven… Nu haat ik het!
Ik moet zo vaak mij inhouden en opkroppen.
Wenen is geen oplossing want hij knuffelt mij alleen als ik het vraag. Hij zegt het moet van 2 kanten komen, met alle respect maar als ik geen liefde krijg doe ik ook geen moeite. Want het komt enkel van mijn kant! 😔

Hij is iemand die woorden kan verdraaien zodat het lijkt alsof jij iets fout doet of zegt. Zo erg dat ik echt aan mezelf begin te twijfelen. Hij weet ook alles beter.

Alles begon sinds ik porno gevonden heb op zijn computer, geen enkel probleem voor mij, maar wat ik wel een probleem vind is dat hij amper zin heeft in intiem zijn! 😔 (Dit was 4jaar geleden)

Hij zit een hele dag op zijn computer, m.a.w. De opvoeding van ons dochter, het huishouden, administratie valt allemaal op mij… Ik heb er al regelmatig over gepraat, zelf een schema opgesteld van wie wat doet… Ofwel reageert hij zelfs niet of doet hij het voor 2 weken. (Veel voorkomend probleem denk ik)

Hij is fantastisch met onze dochter, maar het valt mij op dat hij ze gewoon laat doen en hij achter zijn pc kruipt om spelletjes te spelen.

Ook word ik regelmatig verliefd op iemand anders en fantaseer ik hierover…

We hebben een huis, verbouwingen, hij heeft een fantastische familie. Maar zijn het echt die dingen die mij tegenhouden om van hem weg te gaan?

Dit is mijn 2de relatie, en ik voel mij leeg in mijn relatie, maar heb toch bang er een punt achter te zetten. Ik weet het allemaal niet meer. Is dit een periode? Is het de bedoeling dat je in een relatie gelukkige momenten en ongelukkige periodes hebt?

Sorry, ik moest even van me af schrijven, ik weet niet wat doen. En ik wil het beste voor mijn dochter…

Sterkte voor iedereen die twijfels hebben!!

Wij zijn 8 jaar samen. Sinds 5 jaar weet ik dat mijn vriend regelmatig cocaïne gebruikt. Het wordt alleen maar erger en erger , ik. Vraag al jaren dat hij hulp zoekt, sinds zes maand is hij ook thuis. Zogezegd met een burn-out , maar volgens mij omdat hij meer en meer gebruikt. Ik wil hem hier weg. De ruzies stapelen zich op en hij neemt geen enkel initiatief om weg te gaan. Dit is evengoed mijn huis als jou huis zegt hij, en ja, het is een huurwoning, met onze twee namen op het huurcontract, maar ik ben ook werkzaam in onze, woning en ik heb een minderjarig kind in co ouderschap.

Al meer dan 10 jaar zit ik niet meer fijn in mijn huwelijk. We zijn zeer verschillend, hebben andere interesses, hobby's en inzichten. Aanvankelijk was de relatie meer op lichamelijke behoefte, verliefdheid, een partner hebben om niet alleen te zijn gebaseerd in plaats van op vriendschap en houden van. Hierdoor zijn we uit elkaar gegroeid.

Ik heb in afgelopen 10 jaar meerder malen proberen te scheiden en we zijn zelf een aantal jaren uit elkaar geweest waarbij ik zelfs een relatie had met een ander partner die dat aanvulde wat mijn vrouw niet kon of wilde geven. Mijn vrouw heeft de scheiding tegen gewerkt en zolang gemanipuleerd tot mijn nieuwe partner het niet meer zag zitten en vertrok. Daarna werd mijn vrouw wat milder en vonden we weer toenadering tot elkaar. Ik dacht toen dat ze water bij de wijn zou doen en wilde het nog een kans geven. We hebben relatietherapie gedaan om beter met elkaar te kunnen communiceren en om beide onze grenzen eerder aan te geven.

Helaas duurde de nieuwe poging maar enkele jaren, daarna verviel alles weer in de oude stand, haar grenzen werden weer hard en de mijne zacht en alles wat niet goed liep was mijn verantwoordelijkheid of mijn schuld. Haar waarheid is de enige waarheid die telt, die van een ander doet er niet toe of is fout. Hierdoor is ze vaak in de problemen gekomen en ik was de persoon waar ze op terug kon vallen. Onze huisarts suggereerde dat zijn symptomen van een persoonlijkheidsstoornis vertoont en daar lijkt het ook op. De reden dat we nog steeds bij elkaar zijn is ook een klassiek voorbeeld uit de relatiepsychologie, ik ben co-dependent en laat haar over mijn grenzen heen gaan. Want als ik mijn grenzen aangeef dan is het huis te klein krijg ik verwijten hoe ik dat haar kan aandien omdat zij zo goed voor mij was in het beging van ons huwelijk, of ik krijg een stilte behandeling.

Een aantal jaren geleden is ze ziek geworden en omdat ze het beter wist dan de artsen is haar ziekte geëscaleerd en heeft ze nu continu verzorging nodig. Ze is in een paar jaar 20 tot 30 jaar ouder geworden en heeft de conditie en gezondheid van een hoog bejaarde. Onze relatie heeft niets meer te bieden, ik ben alleen nog mantelzorger en moet haar het leven nog enigszins dragelijk maken en van haar houden omdat ze altijd zo goed voor mij is geweest. Ik sta ondertussen al die jaren in de overlevingsstand, ik voel geen liefde, binding en uitdaging meer terwijl ik daar wel behoeft aan heb. Zij voelt geen seksuele behoeften meer tgv een hersenbeschadiging en ik kan het niet meer opbrengen omdat ze incontinent is en haar lichamelijk verval. Voor mijn seksuele behoefte moet ik maar naar een ander gaan zegt ze soms goed bedoeld. Maar ze weet dat is seks omwille van het klaarkomen saai vind en graag een binding met een partner heb en wederzijds aantrekkingskracht moet voelen. En daar wil mijn vrouw niets van weten. Ze wil en kan mij niet loslaten.

Mijn dilemma is dat ik weer wil gaan leven, mensen leren kennen en misschien weer liefde vinden en leuke dingen doen. Daar tegenover voel ik de morele verplichting mijn vrouw bij te staan en mijn gevoelens en behoeften aan de kant te zetten. Deze tweestrijd verscheurt mijn leven.

Ik ben 40 jaar getrouwd ik ben 61 jaar
Mijn man en ik delen niks meer met elkaar
Geen intimiteit.hij wil verhuizen naar het buitenland ik niet.ik denk dat ik daar vreselijke eenzaam wordt ik wil mensen om me heen hij is meer op zichzelf.ik hou van hem maar ik heb heel grote twijfels .we hebben samen al uitgesproken om te gaan scheiden.we delen wel onze liefde voor onze kinderen maar die zijn volwassen

Mijn partner en ik zijn 3 jaar getrouwd. We zijn jong, eind 20, werken pas enkele jaren. Hij heef geen makkelijke jeugd gehad en geen goede voorbeeld in zijn omgeving. Hierdoor heeft hij schulden. Ik was niet op de hoogte hiervan. Ik geloof tot op de dag van vandaag niet dat hij niet in de gaten had dat hij zoveel dingen niet had betaald toen hij "jong" was, ook al zegt hij dit. Ik vind dat hij mij hiermee heeft opgezadeld. Wij zitten financieel niet goed door al die extra rekeningen. Ik heb de grootste rekeningen met mijn spaargeld betaald. Nu betaald hij wel alles zelf en verdiend hij meer en betaald hij dus ook de huur volledig. Ik de boodschappen. Soms voel ik me egoïstisch, maar mbt financiële zaken heeft hij vaker dingen achtergehouden, waardoor ik nu de controle wil over alles wat met geld te maken heeft en dus ook zijn rekening. Soms is hij het hiermee eens, soms niet. Hier maken we dan ook ruzie over.

Ik heb het gevoel dat hij mij de laatste tijd in alles tegenwerkt. Hij wilt niet dezelfde dingen doen als ik en vind dat ik hem hier in moet respecteren. In het begin was hij in voor alles. Ik heb niet gekozen voor iemand die alleen op de bank wilt hangen.

Vroeger waren we vaak intiem. Hij was zelf extreem g**l, tot aan vervelend toe maar ik voelde me gewild. Nu gebeurt er niks. Misschien een keer in de maand. Hij zegt altijd dat ik mooi ben en ik weet dat 'ie van me houdt, hij knuffelt en kust ook maar de spanning is weg. Ik neem initiatief en bespreek dit ook, ik draag mijn hart echt op mijn tong, maar hij communiceert niet. Hij heeft overal een excuus voor. "Vermoeidheid". Ik zelf denk dat het misschien met zijn gewichtstoename heeft te maken of zijn hormonen, maar hij ontkend dit.

Onze ruzie liep een keer zo erg uit de hand dat hij weg wilde. Ik liet hem niet doorlopen, waardoor hij me "wegduwde" dit ging fout. Het is een grote man en ik ben gevoelig voor blessures, dus ik kreeg een blessure nav zijn duw. Ik geloof oprecht dat hij zijn eigen kracht niet kent, maar toch. Ik ben hierdoor ook qat afstandelijker geworden. Toen hij besefte dat hij mij pijn had gedaan, brak hij. Hij huilt normaal gesproken nooit. We zouden nooit meer ruzie maken en alles uitpraten. Hij heeft maanden voor me gezorgd en we zijn dichter tot elkaar gekomen.

Nu zijn we weer terug bij af. Ik ben iemand die moeilijk loslaat. Ik voel wrok jegens hem voor al deze dingen, maar ik hou van hem. Zijn goede kant heb ik natuurlijk niet beschreven, maar die is er. Ik geloof ook niet dat zijn intenties slecht zijn, maar dat hij een foute opvoeding heeft gehad en niet om kan gaan met zijn emoties. Ik snap dat hij nu volwassen is en hier zelf wat aan kan doen en als ik dit terug lees weet ik al hoe de meesten gaan reageren.. toch wil ik het proberen samen. Ik snap niet hoe ik met hem moet communiceren. Ik vind dat hij juist alles er aan moet doen om het goed te maken, maar dit dringt niet tot hem door. Of ja, zijn ego laat dit niet toe. Niemand weet dit, dus ik wilde het van me afschrijven.

Mijn man en ik zijn 7 jr samen, waarvan 5 jaar getrouwd. We hebben een zoontje en tweede kinds is onderweg. Vanaf t begin van onze huwelijk hebben we eigenlijk te weinig seks. Eerst 2 weken niet, dan 2 maanden niet, dan 4 maanden niet, toen 6 maanden.. en tijdens mijn eerste zwangerschap al 9 maanden geen seks gehad. Heb het vaker met hem hierover gehad, maar er komt geen verandering. Hij zegt dat hij van me houdt, maar er is geen intimiteit. Ik ben hierdoor enorm verdrietig en weet geen raad meer. Ik heb zovaak gepraat met hem maar krijg niks zinnigs uit zijn mond. Hij js al bij de huisarts geweest voor testosteron test maar die was goed. Wat zou de reden kunnen zijn? Ben nu dus weer zwanger en al 2 mnd geen seks gehad. Ik geef hem dan hintjes/en indirecte boodschappen (snapt hij dan ook), maar toch is er geen seks.

Help mannen. Wie weet wat t kan zijn?

Ik ben een man van begin veertig met twee kinderen van 1 en 3 jaar en inmiddels vijf jaar getrouwd en daarvoor al twee jaar samen.

Vanaf het begin van onze relatie waren er twijfels. We hebben vaak en hevig ruzie (waarbij mijn vrouw soms erf gewelddadig is), maar ook goede momenten samen. Ik geef veel om mijn vrouw en wil dat ze gelukkig is, maar heb daarvoor vaak mijn eigen geluk opgeofferd.

Een half jaar vóór mijn huwelijk ben ik een andere vrouw tegengekomen. Ik heb met haar vanaf het begin af aan een hele goede klik gehad en we kunnen alles met elkaar delen. Ze is echter 15 jaar jonger dan ik en daarom waren we het er toen over eens dat een relatie niets zou gaan worden. Als de uitkomst toen anders was geweest, dan was ik niet met mijn vrouw getrouwd, maar voor haar gegaan.

We zijn ook na mijn huwelijk altijd contact blijven houden en zien elkaar gemiddeld één a twee keer per maand, spreken elkaar dagelijks via de telefoon of de app en delen alles met elkaar. Ze is echt mijn beste vriendin en ik ben ook al jaren verliefd op haar en zij op mij. Als ik iets bijzonders beleefd heb, bel ik haar eerst om het te zeggen en daarna pas mijn vrouw. Mijn vrouw weet niets van dit contact.

Helaas door alles wat wij samen delen, heeft mijn vriendin moeite om een relatie met een ander aan te gaan en ik heb ook moeite bij deze gedachte (hoe slecht dit ook klinkt). We zijn gewoon al jaren stapelverliefd op elkaar. Om die reden hebben we het er ook over gehad om ons contact te beëindigen. In ieder geval om elkaar persoonlijk te ontmoeten.

De gedachte om haar niet meer te kunnen zien, is echter zeer pijnlijk en ik vraag me dan ook af of het niet beter is om te scheiden, zodat we samen kunnen zijn. Een gedachte die ik al jaren heb, maar waar ik steeds niet aan wil, om mijn vrouw geen pijn te doen en vanwege onze kinderen.

Aan de andere kant, ken ik mijn vriendin al zo lang en hebben we samen al zoveel gedeeld en meegemaakt en weet ik dat ik bij haar pas echt gelukkig ben. Daarnaast geloof ik niet dat mijn huwelijk nog tien jaar stand gaat houden.

Ik geef om mijn vrouw en wil dat ze gelukkig is, daarnaast wil ik dat mijn kinderen gelukkig zijn en met liefde opgroeien. Maar ik heb ergens ook het gevoel dat ik mijn eigen geluk en het geluk van mijn vriendin al te lang geweld aan heb gedaan.

Als ik mijn verhaal zo lees, dan kom ik over als een echte klootzak die twee vrouwen jarenlang aan het lijntje heeft gehouden en ook nog zo stom is geweest om kinderen in het spel te laten komen.

De grootste stommiteiten worden vaak met de beste bedoelingen begaan...

Wat moet ik doen?

wij zijn al 29 jaar samen waarvan 19 jaar getrouwd. Een paar maanden geleden heb ik in de telefoon van mijn vrouw gekeken en daar app contact gezien die ze met een oud collega had, ik heb haar hier toen mee geconfronteerd en gaf ze toe al 5 jaar een affere te hebben met hem.
Ze hadden ongeveer 1 keer in de maand sex en tussendoor ook nog seksuele apps naar elkaar gestuurd. Toen ik vroeg waarom was het antwoord dat ze geen aandacht van mij kreeg en deze ergens anders had gezocht wat leide tot sex. Wij zijn al lang bij elkaar, hebben 3 prachtige kinderen en een goed leven en wil dit alles niet opzij zetten, ook mijn vrouw wil er voor gaan om door te gaan. Ondanks dat ik ze niet heb betrapt dat zij samen waren krijg ik elke keer wel ideeen en beelden in mijn hoofd hoe ze sex zouden hebben gehad en mijn vrouw heeft ook diverse details verteld hierover omdat ik hier naar vroeg en omdat ze nu wel eerlijk tegen mij wil zijn. Eerst ging ze sporten of boodschappen doen terwijl ze met hem had afgesproken. ook zijn we al bij een therapeut in behandeling maar hoe kan ik nu verder zonder elke keer te moeten terugdenken aan de periode waarin ze met die ander bezig was. Bedankt voor jullie reactie.

In 2016 werd bij mijn man Parkinson vastgesteld plots bestond ik niet meer alles draaide rond zijn ziekte alle gevoelens vlakten af ik deed mijn best maar zweeg voor mijn kinderen. hij ging door mij te treiteren...op een dag belde hij een ziekenwagen ik had zogezegd pillen genomen daar was niets van waar hij zorgde ervoor dat ik twee jaar mijn kinderen en kleinkinderen niet meer zag Toen hij op al zijn leugens werd betrapt wist hij niet meer welke kant uit en hij vroeg na een huwelijk van 54 jaar de scheiding aan ik woon nu alleen ,hij in een assistentieflat met een vriendin die hij daar leerde kennen.Na drie jaar heb ik het kunnen loslaten maar het was zeer moeilijk.

Mijn vrouw en ik zijn al 15 jaar samen en 10 jaar getrouwd..met ups en downs wat hoort vind ik ..er sterker uitkomen.
Nu is mijn vrouw seksueel niet erg actief en daar heb ik me destijds bij neergelegd echter ..de laatste maanden ( voor mij al bijna 4 maanden ) kijkt ze me niet meer recht aan ..werkt ze heel veel . En bij thuiskomst is het aftellen wanneer ze weer een reden heeft om boos te worden

Na zoveel maanden dit te hebben volgehouden werd ik achterdochtig ..mocht niet mee na bedrijfsfeestjes want was enkel voor personeel ..wetende dat ik zelf de uitnodiging heb gezien

Toen het excuus je bent te jaloers ..waarop ik toen al zei ..als je geen liefde en genegenheid toont ik automatisch die kant op ging NEEM HET WEG door liefde te tonen en vertrouwen

Elke keer weer uite dat zich op ruzie

Nu vertrekt ze voor een rit van 40 min naar der werk gemiddeld 1,15 tot 1,30 uur vtv en terug soms langer

Nu heb ik haar benaderd en het gesprek aan gegaan

Enkel en alleen ontkenning en ligt aan mij

Ze ging met der broer een avond uit en kon bij terugkomt mij niet aankijken..waarop ik weer achterdochtig en boos werd ...ze zit op het toilet en ik trok de deur ineens open

Zat ze met der broek gewoon aan op der tel en ik vroeg wat ik normaliter nooit zoi doen om der tel ..deze mocht ik niet inzien .. om escalatie te verkomen heb ik het met heel veel tegenin gelaten

De volgende dag kreeg ik vanuit haar werk een email met de tekst. Ik voel me vies dus ga gelijk douchen als ik thuis kom

Ik raakte echt in paniek want zoek nu overal ergens iets achter maar bleef rustig bij binnen komst
.

Ze kwam binnen gaf een ' kus ' met direct de tekst of kan het ervan af ... ging douchen en toen was ze relaxt


Echter ik wilde alles gelijk wassenaar er ontbrak 1 item ... een slipje die er al 15 jaar elke keer lag ..ik gezocht maar vond niks

Dit hield mij de hele nacht bezig want wilde geen spoken zien


De volgende dag qas ze weer vroeg vertrokken. Maar het hield me bezig dus ging op onderzoek uut

Wat vind ik na 20 min zoeken een slip in de vuilnis ergens onderin gestopt en hij was uut elkaar getrokken

Ik was in paniek en ging vrienden vragen of ik nu gek werd of dat ik een vrouw had die mij bedonderde.

Ik heb haar toch benaderd en de ontkenning bleef en ze wilde dan maar scheiden want de liefde was dan wel weg door mij


Nu geeft ze na 4 dagen aan mij nooit te hebben bedonderd en ze niemand anders wilt dan mij bla bla .maar gaat uut der werk wel uiteten met der collega's waaronder diegene waarvan ik weet dat hij het kan wezen ..

Help

Waarom scheiden? Het is toch heerlijk om elkaars leven zuur te maken? Dat is mijn motto.

Na 20 jaar huwelijk waarin ik de meest nare maar ook fijne dingen heb meegemaakt ben ik er klaar mee. Ik wi scheiden, mijn man wil dat echter niet en vraagt n kans,
Klaar om naast mijn fulltime baan, het hele huishouden boodschappen etc te doen, te wassen koken strijken en vaak afgezeken te worden. Altijd commentaar dat er iets miste, niet klopte aan t eten, of niet schoon was, ik mis mezelf mijn geluk en mijn leven.

Mijn man altijd nukkig kortaf en als dingen niet gaan zoals hij wil, is het oorlog in de keet. Soms gepaard met duwen en trekken, verwijten over en weer. Niet vaak maar als t er is erg heftig, ik wil niet meer vrezen voor z’n stemming, ik wil niet meer ben moe.
Hij wil n kans…

Hij verbeterd zijn leven heeft hij toegezegd en is verandert in de zachtaardige behulpzame man. Doet alles anders, eet anders, kleed anders, helpt in t huishoudens, gedraagt zich rustiger,neemt initiatief maar toch, …ik snap hij wil z’n huwelijk redden , maar is t niet te laat. Ik heb m de kans gegeven, nu 6 maanden verder..

Waarom nu wel zo rustig en in al die jaren niet?
Het maakt me ergens boos. Het had zo mooi kunnen zijn.
Waarom mij zover drijven, is er überhaupt n weg terug?

Is dit gedrag en de verandering echt of manipulatie?
Ik sluit af van m , het vervreemd me meer ipv dichterbij te komen.
Wat moet ik hiermee?

Tijdens de zwangerschap hadden wij de laatste sex. Nu 20 jaar later nog steeds niet. Praten doen we ook niet. We leven naast elkaar. Al jaren slaap ik ook alleen. Steeds spookt het door mijn hoofd om deze relatie te beëindigen, maar ik kan het niet. Ik ben niet gelukkig samen. We doen ook niets samen. 'S Nachts spookt het door mijn hoofd.
Jaren geleden ook relatie therapie gehad wat niets heeft opgeleverd.

Ik heb het op dit moment heel moeilijk en heb dit nooit eerder gehad, alhoewel dat ik altijd zeer positief ben. Wij hebben 4 kinderen. 13,16, 19 en 20. Zijn zelfstandig en hebben alles meegemaakt. We zijn meer dan 30 jaar gehuwd. Mijn man iheeft heel hard gewerkt, maar is door omstandigheden alles kwijtgeraakt, waar wij niet konden aandoen. Hij is ziek geworden door de druk, stress, enz… waardoor hij niet meer kon functioneren en nog niet. Hij is zichzelf niet meer en brult constant. Hij heeft nochtans geen slecht karakter. Ik weet echt niet hoe ik dit moet volhouden, ik ben ten einde raad. Geweld is er niet bij, maar je kan ook psychisch mishandels worden. Ik noem dit zo wel, het is lastig om in zo n gezin nog te leven, ook op het gebied van inkomsten. Werk is het niet meer vol te houden. Werken komt hij niet meer aan roe.

Ik ben 64 jaar oud en 21 jaar samen met mijn vrouw waarvan 12 jaar getrouwd. Mijn vrouw vind de relatie de laatste jaren niet meer oké. Ze heeft wel allerlei hints en opmerkingen gegeven maar daar heb ik niet veel mee gedaan. Ik gaf mijn relatie zelf een 8.
Dan was er ook een gedachte in haar hoofd om een keer alleen te willen zijn. Zelf je eigen beslissingen nemen.
Dat alles bij elkaar en ook nog knuffels (+1 zoen) met de bovenbuurman (appartement). bracht haar ertoe om de relatie te stoppen. Ik hoorde de beslissing toen zij op vakantie was met haar dochter. Ik ben die week helemaal naar kloten gegaan. Maar ik heb wel een uitweg ontdekt. Ook mijn gevoel voor haar is sterk veranderd . Ik weet niet waarom. Waar eerst weinig intimiteit ( wel met de knuffels van de bovenbuurman) was is dat nu omgekeerd. Hopelijk is nog een uitweg voor ons.

Ik ben nu bijna 10 Jaar samen met mijn man waarvan 5 getrouwd. We hebben een zoon van 3 en een dochter van 3 maanden.
Mijn man heeft tijdens onze hele relatie contact gehad met een collega. Hij zegt dat er fysiek niets gebeurd is. Meerdere malen ben ik erachter gekomen en steeds beloofde hij ermee te stoppen. Dit is hem nooit gelukt. Toen ik zwanger was van onze eerste kwam ik weer achter berichten en ben toen naar een hotel gegaan. Ik geloofde dat hij daar zo van geschrokken was dat het nu wel zou stoppen. Helaas tijdens mijn tweede zwangerschap kwam ik er weer achter dat dit niet het geval was. Dit was 6 weken voor mijn bevalling.
Heb hem meermaals gevraagd na te denken waarom hij dit doet en wat we eraan kunnen veranderen maar hij weet het niet.
Na de laatste keer doet hij ook totaal geen moeite meer om erover na te denken of te praten. Ik vertrouw hem nu echt niet meer en voel me enorm alleen. Ben wanhopig aan het hopen dat hij moeite voor me wil doen maar tot nu toe gebeurd er niks.
Ik wil echt niet scheiden maar het lijkt of ik geen keus heb. Wil me ook gewoon gewaardeerd voelen. Wat kan ik nog doen om het te laten slagen?

Ik ben een vrouw van 35. Ik ben getrouwd en ik ben moeder van drie jonge kinderen.

Met mijn relatie ben ik altijd blij geweest. Maar nu ben ik een tijdje geleden verliefd geworden op een andere man. Hij is ook verliefd op mij. De gevoelens zijn heel sterk.

Ik zit daardoor in een moeilijke positie en weet niet of ik wil scheiden of toch bij mijn partner en gezin wil blijven. Dit is natuurlijk een enorme beslissing. Van de ene kant wil ik mijn gezin en relatie niet opgeven. Maar van de andere kant wil ik ook mijn verliefdheid volgen...

Ben al 2 jaar aan het proberen om het plezier en liefde in de relatie terug te vinden. Zijn 15 jaar getrouwd en 20 jaar samen hebben 2 tiener kids. Vind de manier van leven zo stabiel hebben financiën op orde, genoeg sociale contacten, 2 kids komen niks te kort, zelf aan het opkrabbelen in de arbeidsmarkt.
Dit huwelijk begint me tegen te staan doordat mijn man qua gedrag heel vaak negatief is over iedereen en alles. Daardoor moet ik zelf constant op tenen lopen om hem tevreden te houden en in toom te houden , anders bulderd hij overal over heen met zijn eigen mening. Vaak heeft hij discussies ook met de kids en duld geen tegenspraak. Zaagt eindeloos door over iets. Spreekt ons aan met een flink volume en soms best onredelijk. Niets is goed genoeg krijg ook best vaak commentaar op huishoudelijke klussen of dat ik de tuin niet goed heb onderhouden. Doe mijn best alle ballen hoog te houden. Door zijn werk ben ik vaak alleen. En als hij thuis is kon er niet veel uit zijn handen. Probeer alles bij te houden naast mijn werk, school, en huishoudelijke klussen door. Nooit eens een compliment van zijn kant.
Zelf ben ik ingetogen en hou niet van discussies op zijn niveau. Door het gedrag van hem ben ik langzaamaan steeds meer afgeknapt op mijn man. Zit serieus te denken om te gaan scheiden want zo wil ik niet oud worden. Voel me niet gelukkig. Financieel opzicht houd me tegen tot nu toe,alle toestanden qua papierwerk en geregel eromheen, en de woningmarkt is schaars natuurlijk. Maar dat houd me niet tegen op den duur.

Mijn vrouw en ik zijn 16 jaar samen, 11 jaar gehuwd en we hebben 2 prachtkids van 10 en 8 jaar.

Na ons huwelijk huisje gekocht en zelf een zelfstandige carrier opgebouwd. Beiden een drukke baan maar bij komst van de kinderen hebben we onze taken altijd goed verdeeld en gerespecteerd. Enkel sex kwam altijd op de laatste plaats. Er zijn jaren geweest waar we nog niet aan 10 keer per jaar kwamen. Voor een sportieveling als mezelf was dat niet echt voldoende. Met mijn vrouw toen al dat fysiek gemis proberen aankaarten, telkens zonder succes. "Ik dacht maar alleen aan sex" was haar kwade reactie telkens. Je wilt dan ook niet de boeman uit blijven hangen dus liet ik het tot grote frustraties voor wat het was. De bron voor een slechte communicatie was gezet. 4 jaar geleden kreeg ik dan zware problemen op mijn werk, erover praten werd al gauw, "kom op niets van aantrekken en doorgaan". Geen diepe gesprekken. De problemen zorgden ervoor dat ik ook een tijdje zonder loon viel, ik kreeg door de stress ook gezondheidsproblemen waardoor de loonproblematiek ook niet opgelost werd. Mijn vrouw deed haar best om voor de kids te zorgen en we kwamen dan ook niets tekort. Maar de snoeiharde opmerking na 2 weken operatie als "tijd dat je terug geld verdient" kwam wel hard aan. Ik zocht dan achter een alternatieve baan om terug in loondienst te zijn. Was niet goed omdat zij zich op haar werk zou moeten aanpassen. Mijn zelfstandig statuut was net iets te gemakkelijk... intussen draait het op werk goed maar een schouderklopje kan er niet af. Tot op heden bleef ik doorgaan, niet echt geheel ongelukkig, maar ook niet helemaal gelukkig...

En toen gebeurde het 3 jaar geleden. Op alle feestjes voordien liet ik altijd snel blijken dat ik bij interesse gehuwd was en niet over de schreef ging gaan... tot 3 jaar dus. Ben ik aan de praat geraakt met een vrouw, zij was single, ik heb het haar duidelijk gemaakt dat ik gehuwd met kids was. de avond was nog lang en we bleven er maar op los praten. Ze bleef aandringen om een keertje af te spreken. Well why the f... not? dacht ik. Intussen drie jaar verder en heb de grootste highlights uit mijn leven gekend met haar. Een mentale, communicatieve en fysieke klik zoals nooit tevoren, mijn soulmate. En het is wederzijds. Al 1,5 jaar proberen we elkaar te lossen omdat ik gehuwd ben en geen knopen kan doorhakken op dat vlak. Telkens geraken we terug aan de praat alsof het gisteren was (met perioden van 6 maanden tussen). Beiden blijven het gevoel te hebben dat we iets groots laten schieten.

Maar nu ben ik mentaal en fysiek op. Ik zit vast in gedachten. Ik ben intussen ook enkele keren dialoog proberen zoeken met mijn vrouw, om de communicatie en sex te verbeteren. De sex gaat beter maar de communicatie blijft zo moeilijk. Moet ik blijven of moet ik gaan? Daar loop ik al zo lang mee. Mijn hart zegt dat ik ervoor moet gaan, voor mijn soulmate. Mijn ratio houdt me tegen, je laat je lieve vrouw toch niet achter, je bent gehuwd, kom op, je moet ervoor vechten. De kids laat ik zeker niet achter, daar vecht ik voor. Maar voor mijn vrouw voel ik dat ik geen gevecht meer in me heb. Veel ruzies gehad intussen, maar nu lopen we naast elkaar. We leven maar ik heb dat gevoel niet. We zijn een goed georganiseerd gezin, hebben wel pret als gezin samen, maar mijn vouw en ik? Die connectie is er niet meer, of heel oppervlakkig. De gedachte van te scheiden maakt me onzeker, geeft me een knoop in mijn maag en geeft me slapeloze nachten. Ik weet dat uiteindelijk alles wel goed komt maar hoe kies je hier in godsnaam voor.

Een vastgelopen man...

Mijn man (38) heeft toen ons tweede kindje 13 dagen oud was, gezegd te willen scheiden. Een week voordat ik erachter kwam zwanger te zijn, gaf hij aan niet meer te weten wat hij voor mij voelde; hiij mist pure passie en liefde.
Ik was overdonderd.. de wens voor een tweede kindje was een bewuste keuze van ons beide.
In de periode van de zwangerschap hebben we begeleiding gehad van een coach en besloten geen keuzes te maken nu en in kraamperiode, ivm beide niet reeel kunnen denken en hormonen. In die periode hebben we elkaar meer ruimte gegeven en ook een tijd apart van elkaar geleefd. De zorg voor onze oudste (2 jaar) verdeeld, maar merendeel bij mij.
Er is veel gebeurd de laatste vijf jaar in onze situatie; verhuizing, verandering van carrière bij hem, ouders worden en plotseling overlijden van zijn vader. Hij komt uit een gescheiden gezin, ik niet.
Hij geeft aan veranderd te zijn door de jaren en daarom niet meer bij mij te passen. Ik zie ook dat er dingen veranderd zijn, vnl tgv overlijden als (voor mij) ook moederschap: de verschillende rollen (mama zijn, geliefde zijn, werknemer zijn en mezelf zijn) vond ik lastig te balanceren.

Na het eerste mediator gesprek zijn we meer open geweest dan ooit; hij gaf aan zich al jaren eenzaam te voelen en niet gezien door mij. Ik in grote lijnen idem naar hem. Hij heeft heel veel analyses over ons in zijn hoofd gedaan, zonder wederhoor naar mij. Al jaren.
We hebben besloten beide deze informatie te verwerken. Hij ziet de kinderen enkele momenten in de week. Hij woont nu 6 weken bij zijn moeder..

Ik heb de wens dat als er nog ‘iets’ is van gevoel voor mij, we dit samen (met begeleiding) gaan onderzoeken. Heb al mijn gedachten over ons op papier gezet en hem een week geleden toegestuurd. Hij heeft tijd nodig om erover na te denken. Ik merk dat ik behoefte heb aan duidelijkheid, maar hem nu de ruimte moet geven.

Kent iemand deze situatie? En wat is wijsheid? Zou therapie werken?

Mijn man overweegt een scheiding 😢 we hebben twee kids van 5 en 9 jaar.

afgelopen zomer gingen er roddels rond van vreemdgaan maar dit was niet waar. We hebben daarna met af en toe een kleine ruzie verder geleefd en super fijne tijd gehad . En ineens na een geweldige Valentijn was twee dagen erna ineens van zijn kant de koek op.

Hij wilde rust en even alleen zijn natuurlijk was ik in paniek en wanhopig . Daardoor meer afstand ben ik bang 😢 maar na bijna 20 jaar huwelijk kun je niet ineens vluchten toch. Hij is nog steeds niet thuis wel tussendoor voor de kids. En hij brengt de was en knuffelt mij nog en soms geef ik hem een kus .

Midlifecrisis of depressie hij zegt dat het niet aan mij ligt maar aan hem . Hij wordt niet meer blij van alles. Hij werkt 60 uur in de week heeft hij ook altijd al gedaan en moet dit jaar het bedrijf van zijn vader overnemen. Denk dat hij gewoon niet meer weet hoe hij het allemaal moet combineren.

Wat kan ik nu doen hoe kom ik weer in contact met hem hoe kunnen we hier samen nog gied uitkomen als hij afstand bewaard en scheiding als enige oplossing ziet 😢

Hij heeft morgen gesprek alleen met therapeut en wilde een brief met vragen meegeven over waarom hij geen andere oplossing ziet .

Ik denk als we er samen aan werken en therapie een kans geven we er uit kunnen komen. We hebben al een poging gedaan maar toen zei hij dat ik hem gedwongen had te komen terwijl dit via zijn zus en moeder is gegaan... en toen was de ruzie nog vers ... nu is het al even wat rustiger

Ik heb sinds 3 jaar een relatie. In het begin was alles zo perfect, vlinders in de buik, 2x per dag seks, alle aandacht die ik nodig had,...

De verliefdheid was er zeker. Na enkele maanden begon dit alles wat minder te worden... Mijn vriendin wees me af in bed, en van 2x per dag seks zijn we in tussentijd op het punt dat we misschien nog 1x om de 2 maanden seks hebben.

Ook de affectie is er niet meer. 's Avonds in de zetel ligt ze bij me, maar een spontane knuffel of spontane kus komt zelden voor. Ook een lief briefje, kaartje of sms'je zit er niet meer in de laatste 2 jaar. Ik weet meestal perfect hoeveel kussen ik krijg op een dag, 1 als ze vertrekt naar het werk en soms 1 als ze terug thuis is.

Soms ben ik het gevoel compleet kwijt en vraag ik me af waarom we nog samen zijn... En hoe ik het aanvoel, is haar gevoel ook weg. Maar ik ben meer de realist in de relatie en zij de persoon die nogal graag haar hoofd in het zand steekt en geen actie onderneemt.
Die ook alles gewoon z'n gang laat gaan en niet bereid is om eraan te werken of om nog maar in te zien dat we met een probleem zitten.

Het is makkelijker om het niet in te zien en gewoon verder aan te blijven modderen, dan in te zien dat er een probleem is en dat we eraan moeten werken.

Ook als ik haar erover aanspreek, blijft ze erbij dat er geen probleem is of krijg ik de dag erna een sms waarin ze zegt dat ze niet meer weet wat ze moet doen om mij gelukkig te maken en dat ze mijn probleem ook niet snapt. Want... Er is toch niks veranderd?

Ik weet soms niet meer wat ik beter doe, alles opgeven en alleen verder of blijven proberen terwijl er naar mijn mening niks verandert en ik me heel vaak eenzaam voel.
Soms ben ik liever op mijn werk dan thuis, omdat ik me ongemakkelijk begin te voelen wanneer ze rond me is.
Geen goed teken en toch blijf ik twijfelen wat de beste keuze nu is...

Misschien moet ik me wat minder ergeren, wat verdraagzamer zijn en inzien dat zij er misschien minder nood aan heeft dan mij. En is dit ook mijn schuld. Ik weet het soms helemaal niet meer.

Al jaren twijfel ik over scheiden en ik heb mijn man ook al vaak gezegd te willen scheiden... we verschillen gewoon te veel, ik hou veel van dieren en buiten zijn hij heeft er niks mee, hij heeft geen hang naar "gezellige leuke dingen doen" en ik SNAK ernaar! Maar mijn man werkt niet mee en doordat hij dan steeds weer even heel hard gaat werken en uit een gevoel van medelijden twijfel ik steeds weer en zwakt mn wilskracht steeds heel snel weer af. Ik voel me dan een poosje een "leeggelopen ballon" en soms voel ik me dan ook een poosje weer heel goed en krijg ik weleens weer een beetje vertrouwen, en geef ik hem ook waar hoop... maar altijd komt dat rotgevoel weer terug en wil ik weer weg... Ik hou nog ontzettend veel van hem, hij is zo;n goed mens.. ik wilde hem gelukkig maken maar het mislukt helemaal en juist dat zou mij moeten sterken in mn gedachten de scheiding door te zetten maar de kracht ontbreekt me uiteindelijk iedere keer. We hebben ook kinderen en dat bezorgd me ook zoveel pijn.. ik wil ook niet dat we de kinderen moeten gaan "delen" . Ik wil ook geen ruzie....En hij doet ook zo zijn best... Pfff.. zo draai ik alsmaar rondjes in mnm hoofd, ik word er helemaal gek van. Helaas word de irritatie ook steeds groter en ik voel me vaak depressief, ik wil hem accepteren zoals hij is, maar het is gewoon TE verschillend.. denk ik (steeds die rot "denk ik" ook!!!!) ik durf die knoop gewoon niet door te hakken. Ik neem mezelf te weinig serieus.
Ik ben ook bang voor de tijd na de eventuele scheiding, ik ben niet zo erg zelfstandig, vooral de financiële rompslomp vind ik heel moeilijk te omvatten, die neemt hij altijd op zich, ik ben er bang voor als ik dit zelf zal moeten gaan doen, ook ben ik bang voor de eenzaamheid, ik heb eigenlijk helemaal geen contacten. En dan is dat contact straks ook nog weg... Ik weet ook niet waar ik naartoe zou moeten gaan... Hij heeft weleens geroepen "dan ga je toch weg? Ik ga hier niet weg" .. hij weet dat hij me dan heeft want ik weet letterlijk niet waar ik dan naartoe zou moeten gaan.
En ook heb ik geen goede baan, ik zal er ontzettend op achteruit gaan en moeten beknibbelen, ook dat maakt me doodsbenauwd. Ik voel me zo ontzettend gevangen in mn situatie.

Hi allemaal,
Ik ben al 11 jaar getrouwd en ik ken mij man al sinds 2006 ( dus 16 jaar relatie en 11 jaar getrouwd), maar sinds we kinderen hebben, we hebben konstant ruzie ( meestal over huishouden of over zijn gedrag enz ). En als we ruzie hadden, gaat hij altijd me noemen “ kutwijf/tifuswijf”. Ik werk verlopig niet dus meestal doe ik alle huishouden taken maar ik wil ook soms hij mij helpen gewoon bijv om awfassen of ff afval gooien ( als ik dat vraag dan zei hij gelijk “ je doe helemaal niks thuis!! Terwijl ik deed bijna alles( kinderen brengen/ophalen, boodschapen, koken, afwassen, stofzuiger enz ) en nog de kinderen nu ook de grenzen uitzoeken ( luisteren niet of bijdehand geworden)... Toen we corona kregen ook zo.. we waren alleemal echte doodziek maar als mama moest ik dan ook mij kinderen zorgen ( eten maken enz) en wat mij man deed? Doorslapen heledag.. ik was zo gestress omdat ik kan het niet ook rust hebben! Ik vond hij is zo egoist, en kan het niet communiceren met hem en ook respectloos geworden ( heel andere mensen geworden!)... soms wil graag weg van hem omdat ik voel geen liefde meer van hem ! Maar ik durf niet om dat te doen omdat ik heb nu geen inkomen en geen huis! Ik voel soms zo eenzam leven in 1 huis met zo iemand !

Ongelooflijk hoe moedig dat mensen hier zijn door hun verhaal gewoon op tafel te leggen. Ben 28J getrouwd met heel veel ups & downs. Mijn vrouw komt uit een zeer koude nest en ik uit een vrij warm nest en dit heeft al veel problemen met zich meegebracht. In het verleden deed ik alles voor mijn vrouw, ze moest maar met haar vingers knippen en aladin stond voor haar. Ik was van mijn jeugd zwaar dislecties en ben in het onderwijs heel veel afgewezen geweest maar dit heeft mij niet weerhouden om zeer posititief in het leven te staan, dit heeft mij echt niet klein gekregen. Doch op één punt en dat is afwijzing, dat vind ik echt niet zo leuk. Ik heb wel een periode in mijn jong leven gehad waar ik cariere bovenaa heb gezet om aan de wereld te laten zien dat ik niet dom was en dat ik geld voor mijn familie kon binnenbrengen en dit heeft voor mijn vrouw toen wel een zware tol geweest. Hier heb ik mij ook al voor verontschuldigd. Mijn vrouw heeft mij heel veel het gevoel gegeven dat ik de zaken niet goed aanpakte. Maar heb alles gegeven 2 huizen voor verbouwd en alles zelf gedaan, elke avond koken, strijkster voorzien, kuisvrouw voorzien, keuken opruimen, haar lief hebben en toen was het op. Ik pikte niet meer hoe ze mij onrespectvol aansprak. Mijn kinderen zijn nu 20 en 22 jaar en willen niet bij hun moeder zijn omdat zij heel de dag in een negative vibe loopt. Ik heb heel lang staan twijfelen gaan we in scheiding of niet (zijn zelfs al een jaar uit elkaar geweest) deze week wil ik een beslissing nemen maar die is zo moeilijk. Het huis moet verkocht worden, zij gaat iemand anders vinden en dit maakt mij onzeker, heb het gevoel dat ik niemand meer ga vinden gewoon enorm veel schrik van het zwarte gat erna. langst de andere kant gaat het haar ook pijn doen en heb nu al medelijden met haar, moet ik hier in mee gaan. Mijn hoofd voelt nu dat er 1000 pingpong ballen over het weer aan het springen zijn en draai hier gewoon kierewiet van. Voel mij in de "doe ik het of doe ik het niet "show. Mensen die raad weten mogen die atijd posten. En in feite kan het leven zo mooi en simpel zijn en daar wil ik nu voor vechten om dit terug te vinden. Is dit nu een Mid-Life krisis?

Ik ben enerzijds zo zeker van mijn zaak maar anderzijds ontzettend in de war..ik schrijf mijn verhaal hier op en ben benieuwd of er iemand reageert. Alvast bedankt daarvoor!

Mijn man en ik zijn ik zijn inmiddels 14 jaar samen, waarvan bijna 10 jaar getrouwd. We hebben elkaar in Turkije leren kennen, 3 jaar daar heen geweest, hij een keer hier en toen besloten hier een leven te gaan opbouwen.

In augustus 2010 is hij dan ook hierheen gekomen. Helemaal geen familie of bekenden hier, maar het leek ons beiden verstandiger om hier te gaan wonen en dat vonden mijn ouders ook een beter plan. Ik had toen al mijn eigen appartement, vaste baan in het onderwijs etc.

Hij kwam hier middenin de crisis en werk vinden was dan ook enorm lastig. Dan had hij weer werk maar was het tijdelijk en soms had hij maandenlang geen werk. De eerste jaren (ben een beetje de exacte periodes kwijt) hebben we veel problemen gehad die vooral kwamen door het cultuurverschil. Ik heb mij nooit minder gevoeld als vrouw, dat niet zozeer. Maar, altijd als ik weg was dat jaloerse. Wat soms echt uitmondde in enorme ruzies, waarin het altijd erop neer kwam dat ik moest accepteren dat hij nu eenmaal uit een andere cultuur komt waarin het niet normaal is dat je sommige dingen doet. Overigens uiteenlopend van lunchen met een vriendin tot een vakantie met mijn moeder. Ik heb altijd gevochten voor mijn eigen mening hierin en heb op een gegeven moment ook wel "gewonnen" als je dat zo kunt noemen. Maar, het blijft. De ene keer gaat het beter als de andere, maar ik merk dat ik inmiddels toch aan het veranderen ben. Dat ik dingen niet doe om gezeur te voorkomen. Begrijp me niet verkeerd, ik ga met vriendinnen een weekend weg, op vakantie met mijn moeder etc maar ben mij altijd bewust van het feit dat er misschien wel weer gedoe komt. Hoe toevallig, nu net zo'n situatie terwijl ik dit aan het typen ben. Een mannelijke collega belt mij. Is met zijn vriendinnetje in de IKEA en belde omdat hij wilde weten of het een goed idee is om wat spulletjes voor eigen gebruik op kantoor mee te nemen. Hij is 21, ik ben zijn leidinggevende en beheer de budgetten en daarnaast hebben we gewoon een hele fijne werkrelatie. Vrij normaal, toch? Mustafa is er nu niet, maar anders zou hij we vast wat van vinden. Soms ook niet hoor, maar zie maar hoe ik hier alweer op reageer, gestresst.

Even een sprong vooruit naar 2017. Na steeds weer gedoe met werk wilde hij voor zichzelf beginnen. Een donerzaak, daar had hij inmiddels bij verschillende gewerkt en dat wilde hij zelf ook wel doen. Krediet aangevraagd en ervoor gegaan. Ik en anderen met mij hebben wel meermalen aangegeven dat hij niet moest denken dat het (meteen) een goudmijn zou worden, maar daar moest hij niks van weten. Ik vond en vind ook nog steeds dat hij die stap moest wagen, hij had al zoveel geprobeerd ook en wat kon er nou gebeuren. Wat ik er tussendoor wel even bij moet vermelden is dat hij (en dan bedoel ik zijn sterke karakter) heel vaak zelf de oorzaak is geweest van het niet kunnen met diverse banen. Hij kon het vaak gewoon niet hebben dat hij een baantje had onder zijn niveau, tenminste zo ziet hij dat. Daar heeft hij deels ook gelijk in, en als ik mezelf in zijn situatie zou plaatsen in turkije snap ik ook dat het je eigenwaarde geen goed doet. Dat karakter komt ook door de manier waarop hij is opgevoed en opgegroeid. Alcoholistische vader die zijn moeder mishandelde en al het geld opmaakte aan drank. Nooit lang ergens blijven want dan waren er weer geldproblemen. Hij die zelf op z'n 12e al in een bar werkte waar de grootse maffia kwam en hij dus altijd een pistool bij zich had. Hij was dus eigenlijk de verantwoordelijke binnen het gezin, als oudste van 3. Waarmee ik op het volgende probleem kom, zijn familie. In de beginjaren dat hij hier was heeft hij heel veel geld naar Turkije gestuurd. Overigens 9 van de 10 keer van zijn eigen salaris, heb ik me zelf altijd voorgehouden. Maar dat is natuurlijk ook niet helemaal eerlijk. Daardoor komen alle vaste lasten op mijn schouders en houden we samen ook niks over om iets op te bouwen. Over zijn familie kan ik wel een heel apart verhaal schrijven. Maar, komt erop neer dat ze heilig zijn. Snap ik van zijn moeder. Maar zus lief, mijn leeftijd, kind van 8, terwijl ze zwanger was al gescheiden, al jaren een stiekeme relatie met die man, iedereen hield z'n mond erover tegen hem. Hele gekke situatie. Hij zegt regelmatig dat hij straks als eerste een huis voor zijn moeder gaat kopen in Turkije zodat zij goed zit. Dat is echt iets wat hij al zegt sinds ik hem ken hoor, en dat zit heel diep. Dat vind ik ook mooi aan hem.

Alleen, even terug naar de realiteit. Zijn zaak loopt niet zoals het moet. Elke maand moet er geld bij. Er valt niet echt over te praten, want opgeven is geen optie en weer voor een baas gaan werken al helemaal niet. Ondertussen heb ik dacht echt al meerdere malen geprobeerd, heeft zelfs mijn vader zich ermee bemoeit, want hij had geld van hem geleend om een keer belasting te betalen. Ook heeft hij een behoorlijk bedrag openstaan bij mijn moeder en haar man omdat hij vorig jaar op een gegeven moment 5 maanden achter liep met de huur en de huurbaas op het punt stond hem eruit te zetten. Overigens heb ik dat gevraagd, want ook daar is hij te trots voor.

Zo is er nog zo veel meer, van klein tot veel groter. Hij rookt nogal graag een jointje en drinkt een biertje. Alleen, dit beperkt zich niet tot het weekend, dat is elke dag. Dat deed hij ook al voordat hij met zijn zaak begon en ook al toen ik hem leerde kennen want hij leefde natuurlijk lang leve de lol als entertainment manager. Mijn "fout" hierin is dat ik er een soort van ben uitgegaan dat dat wel zou stoppen als we hier ons leven gingen opbouwen, maar helaas. Overigens gebruikt hij het ook tegen mij, dat ik daar nu niet zo over moet zeuren want hij is niet verandert, hij deed dat al. Toen hij met zijn eigen zaak begon hoor ik hem nog zeggen, ik moet dit doen en nee natuurlijk blijf ik dan niet doorgaan met elke dag roken en drinken, ben je gek ofzo. Blijkbaar wel dus...ik denk, als nuchtere Hollander, dat geld wat je daar aan uitgeeft kun je ook in je zaak steken.

Ik weet dat hij onvoorwaardelijk van mij houdt en ik hou heel veel van hem, het is echt een persoon met een enorm goed en groot hart, maar ik ben bang dat we samen alleen ongelukkiger worden of in ieder geval dat er teveel is gebeurt.

Ik heb een jaar geleden gezegd dat ik wilde scheiden, toen heeft hij mij overgehaald nog een kans te geven, hij ging veranderen. We zijn een jaar verder en op hetzelfde punt en hoe zeker ik ook van mijn zaak was, weer twijfel ik. Maak ik de verkeerde beslissing, wat als hij nu echt verandert?

Herkent iemand dit?

Ik ben nu zo'n 15 jaar bij mijn huidige man, mijn jeugdliefde, niet de vader van mijn kinderen van 24 en 26 die nog thuiswonen. Ze hebben hem nooit echt geaccepteerd en er zijn ook flinke ruzies voorgevallen hij is nu op een punt dat hij het niet meer trekt, hij heeft ook 3 jaar geleden longkanker gehad toen tumor in de hersenen, topje middelvinger eraf, omleiding ader, ik weet niet wat ik moet doen samen hebben wij het goed maar kinderen huis uit schoppen is ook moeilijk voor mij ik durf geen confrontatie aan, wil hem beschermen iemand raad?

Ik ben een vrouw van 38 en al meer dan 20 jaar samen met mijn man. Samen hebben we 2 tiener dochters.
Ik zit al een tijdje niet meer lekker in mijn vel in mijn relatie. Soms kijk ik naar mijn man en dan komt ineens de gedachte in mij op: 'ik hou niet meer van je.
Mijn man is ontzettend lief voor mij en de kinderen. Hij zou letterlijk door het vuur gaan voor ons en draagt me op handen. Ik wou dat ik hetzelfde kon zeggen.
Zijn kleine kantjes beginnen me hoe langer hoe meer te storen (wat niet fair is want ik weet heus wel dat ik ook vervelende kantjes heb, maar het gevoel is er nu eenmaal). Mijn man bedoelt het goed maar is van nature vrij betweterig. Ik voel mensen heel goed aan en voel vaak gewoon dat ze hem vervelend vinden. We hebben dan ook weinig, om niet te zeggen geen vrienden wat ik erg jammer vind.
Verder is de passie langs mijn kant ook volledig weg. Ik vind hem niet meer aantrekkelijk.
Ik vind het vreselijk dat ik mij zo voel. Scheiden wil ik niet en zelfs als ik het zou willen, we kunnen het niet betalen. De kinderen gaan over een paar jaar studeren en ik wil ze alle kansen geven.
Eigenlijk wil ik gewoon terug liefde voelen voor mijn man maar ik weet niet waar ik die vandaan zou moeten halen.

Nog mensen die zich in mijn verhaal herkennen?

M’n man ik en zijn bijna 15 jaar gehuwd. In het begin was ik gek op z’n grote mond, wat stoere praat, voelde me gecharmeerd etc etc. Hij had schulden, dronk veel, ik was nog student en was daar blind voor. Na mn afstuderen gebruikte ik mn spaargeld om hem uit de schulden te halen en een leven samen te starten. Huisje huren, later kreeg hij erfenis waarmee we grotendeels ons huis kochten. Hij stopte wel abrupt met drinken toen de kids er waren. Intussen zijn dit tieners..
Hij is enorm vlot in omgang, kan het goed zeggen, joviaal.. maar ook wel wat narcistisch.
Ik weet niet precies wanneer en het is veranderd.. hij kan me soms zo onrespectvol behandelen, vooral als er mensen bij zijn. Vrienden. Zijn vrienden, want die van mij hebben in de loop der jaren afgehaakt. Die waren niet goed voor me, hij bracht subtiel negativiteit in m’n leven. Over alles en iedereen waar ik/we mee omgaan. Achter hun rug ook vaak. Hij houdt zich niet voor me in. Zet me op m’n plaats op een manier die vaak veeel dramatischer is dan het slechts hoeft te zijn. Futiliteiten worden opgeblazen. Tis zo ge-evolueerd dat ik niet veel inbreng.. koken: kan hij beter, geeft me commentaar op dit en dat. Kinderen: ondermijnt mn gezag als ik hen iets verbied bv. Heeft een gat in z’n hand..koopt impulsief soms grote bedragen.. zo kocht hij vorig jaar een nagelnieuwe mcbookpro. 2500€ zonder me iets te vragen. Toegeven aan kids hun grilletjes. Als ik (zelden) es iets koop heeft ie er commentaar op. Ik verstopte eens een truitje, was daar boos om. Wrm lieg je. Ook ben ik vorig jaar terug beginnen roken in een zwak moment. Eerst heimelijk. Ontdekte het. Was kwaad. Wrm lieg je. Hij kan me niet meer vertrouwen zegt ie. Het alternatief was dat ie me onderuit haalt in gezelschap. Ik snap wel dat ik eerlijk moet zijn, maar ik heb schrik van zijn dominantie. Ik voel me klein. Hij doet z’n ding: zn werk, zijn bijberoep, hobby. Daarnaast heeft hij niet echt sociale contacten. Ben neerslachtig geworden de laatste jaren. Hij zegt dak negatief ben ingesteld. Klopt soms wel. Ik krijg het niet gekanaliseerd om te zeggen dat ik met hem soms een probleem heb. Hij geeft me n schuldgevoel als ik es met vriendinnen afspreek (dan ben je wel positief zegt ie)
Ik werk ook FT, daarnaast weinig vertier.
Ik reageer het soms af op de kids en op hem, als ik weer es heb ontdekt dat hij een nieuwe fiets kocht omdat hij nu wil gaan koersen, maar bot vang als ik kritiek geef. (Ik geef op alles kritiek zegt hij, niets is ok voor me zegt hij, daarom zegt hij het niet maar doet het gewoon zonder overleg)
Ik hou de daaropvolgende dagen steeds niet lang vol en kom dan eerst met sorry naar voor. Voelt telkens zo’n knieval echter.. gingen al in therapie ook. Ging even beter, maar daarna hoefde het volgende gesprek niet meer.. ik bedaar de gemoederen een beetje en stel me extra lief op als er een bijeenkomst met vrienden gepland staat, zodat we samen een leuke avond hebben. Maar dan is hij in de weer.doet dit, doet dat. Nadien ist dan ‘jach, ik mocht weer den bbq doen’, de rest zit te niksen’ terwijl ik de voeten vanonder mn lijf liep om hem te helpen zodat hij zeker geen commentaar zou hebben. 1 puntje van (onterechte) kritiek aan mijn adres kan me idd helemaal van humeur doen veranderen, hoe zou je zelf zijn. Hij is niet zelfbewust. Ik trek het gewoon niet meer. Ik verloor vorig jaar mn papa. Vorige maand kreeg mn mama kanker (gelukkig voorlopig ok na een operatie)
Hij zegt dat ik daardoor veranderd ben.
Ik werk door corona van thuis uit. Das ook t probleem zegt hij. En ik mag het niet op hem en kids afreageren.
Maar dit gevoel dateert allemaal al van langer voordien
Ik heb ook een mentaal gehandicapte volwassen broer. Mijn man is z’n god. Das ook een reden dat ik blijf hangen hierin.. ik wil mn broer niet kwetsen. En ook mn mama niet. Hij knapt soms wat klusjes voor haar op..hij staat financieel sterker wegens erfenis.
Hij liet me eens staan bovenop een skipiste met mn 2 kids. Woede-aanvalletje omdat ik een keer teveel naar zijn mening op ons dochters gedrag sprak. Ik moet mss wel toegeven dat ik zijn ‘gemakzucht en toegeeflijkheid’ naar de kinderen probeer te compenseren met dwangmatige strengheid..
Ik weet het niet meer. Tis nu al 2 dagen beeld zonder klank omdat ik zei dat ik het wel zou apprecieren dat hij me inlicht als hij voor ons dochter een nieuwe fiets kocht. Bam! We stuurden nadien berichten. Ontaardde natuurlijk. “Ik ben een onmens”. “Hij is altijd de boeman” Daar komt t op neer. Hij negeert me, kampeert quasi boven. Ik durf niet veel zeggen ad kids als ze ernaar vragen.
Dit is geen basis meer..
ik heb schrik dat hij me t leven zuur gaat maken, me zwart gaan maken. En de weinige vrienden die ik nog heb.. zijn feitelijk in oorsprong de zijne.. pff
Help.

3 weken geleden heeft mijn vrouw beslist om ons huwelijk op te geven. Ik ben hierdoor mijzelf helemaal kwijt, want alles wat ik liefheb (mijn vrouw en beste vriend), alles waar ik voor leef, mijn hele wereld is in een keer weggevaagd. Ik heb dit niet zien aankomen. Eigenlijk zag niemand dit aankomen, want zij heeft hier vooraf met niemand over gesproken. Niet met haar ouders, familie of vriendinnen. Ze heeft blijkbaar wel eens tegen mij gezegd dat ze niet gelukkig was, maar dat signaal heb ik niet goed opgevangen en daar schaam ik mij nu heel erg voor. Ik zit aan de grond en kan niet meer functioneren, waardoor ik ben ziekgemeld op het werk. Ik slaap niet en eet slecht. Ze slaapt nu bij haar ouders. We hebben 3 zonen, waarvan de middelste een zorg intensief kind is. Nu spreekt ze wel met vriendinnen, maar te laat. Ze krijgt nu goedbedoelde adviezen, die een evt. hereniging behoorlijk belemmeren. Ik probeer nog steeds vanuit een positief standpunt te handelen, maar dat breekt mij nu helemaal op en verdriet/angst maakt plaats voor boosheid. Een emotie waar ik eigenlijk niet in wil zitten. Met de feestdagen was ze weer even bij het gezin en ondanks dat ik fijn vond dat ze er was, deed het mij heel veel pijn. Het moest gezellig zijn, maar dat was het niet. Alles wat ik zeg of doe, leg ik op een weegschaal om haar zo min mogelijk te kwetsen. Ze wil wel meegaan naar een relatietherapeut, maar ik krijg allemaal signalen dat dit niets meer gaat worden. Ik ben in paniek.

Ik ben de hele tijd aan het piekeren. Ze zegt dat we niet meer op een lijn zitten. Zij regelt veel en ze heeft het gevoel dat het mij niet interesseert. Aan de andere kant doe ik veel. Klus veel en doe zeker mijn deel in het huishouden. We zijn elkaar uit het oog verloren en communiceerden niet meer. Dat doet nu veel pijn. Als het andersom was geweest had ik de ander wakker geschud en eerder duidelijk gemaakt dat er aan de relatie gewerkt moest worden. Nu is het te laat denk ik..

Na een relatie van bijna 11 jaar heeft mij vriendin gevoelens gekregen voor een ander en na korte tijd hebben hun nu een relatie. Nu zijn we wel vrienden en zien elkaar nog in de weekenden met die nieuwe vriendin erbij. Ze wil me niet kwijt omdat we veel hebben meegemaakt en ik hou stiekem nog hoop dat het ooit uitgaat tussen hun. Ik voel me ergens zo belazerd maar ben zo gewend dit contact en gisteren toen ik wegging bij de deur, want dan zwaait me ex me uit kan ik even privé iets zeggen, ik vroeg of we ooit nog misschien bij elkaar komen en of haar gevoel nog kan terugkomen, zij zegt dan misschien, maar houdt ze me nu aan het lijntje of is dit gemeend, ik zou zo graag willen dat mijn gevoel gewoon weg was maar na tien jaar is loslaten echt moeilijk

Wij zijn al 15jaar samen en hebben een dochter van 5jaar, doordat we beide een onregelmatige baan hebben lopen we veel "langs elkaar heen" waardoor de sleur er is ingekomen en ik vaak het gevoel heb alleen te staan. Het afgelopen jaar heb ik mijn man bedrogen en voel me hierdoor erg schuldig over, en aan de andere kant precies de passie en je geliefd voelen wat ik miste. Ik wil eerlijk zijn en mijn man geen pijn doen maar zit met zoveel dubbele gevoelens, valt onze relatie nog te redden? Moet ik voor mezelf gaan of voor mijn dochter doorgaan?

Ik leef sinds 6 weken in een complete nachtmerrie. Na bijna 22 jaar huwelijk heb ik mijn man voor de 3e keer betrapt op leugens. Wij hebben 2 kinderen, waarvan de jongste 15 is en autisme heeft. Mijn man heeft een uur nadat ik hem confronteerde met mijn bevindingen geblokkeerd van zijn telefoon en pas laat in de avond kreeg ik hem te spreken, hij was zogenaamd op de zaak. Wel heeft hij de kinderen rond etenstijd laten weten niet mee te eten en later thuis te komen. Dat heeft hij niet meer gedaan, hij is nooit meer thuisgekomen. Je zou denken dat je voor je gezin vecht, niets is minder waar. Hij is hoofdkostwinnaar en zijn salaris is niet meer gestort op de gezamenlijke rekening. Wij zijn getrouwd in gemeenschap van goederen. Binnen 4 dagen heeft hij dit meteen al geregeld, en een eigen bankrekening geopend. Walgelijk, zoals de waard is vertrouwd hij zijn gasten. Hij heeft 1250 euro gestort op de rekening, waarvan ik dacht dat hij de netheid nog zou hebben te zorgen dat wij te eten hadden, en benzinegeld , plus geld voor het openbaar vervoer, zodat mijn kinderen naar school kunnen gaan. Nee, de hypotheek en alle lasten werden afgeschreven en nu staat wij inmiddels tot het limiet rood. We kunnen dus letterlijk al anderhalve week geen geld opnemen en zijn afhankelijk van de mensen, familie om ons heen. Hij ontkent dit glashard, terwijl de rekening niet liegt. Mijn man is een narcist, en de rode vlaggen heb ik domweg genegeerd. De eerste keer dat hij mij bedroog was ik 8 maanden zwanger van ons 1e kind.... toen had ik al hard weg moeten rennen. Ik heb zojuist een bericht gekregen van een advocaat, terwijl ik alleen maar wilde dat hij voor eens in zijn leven de waarheid zou vertellen en in ieder geval het lef had gehad in onze ogen te kijken en zou zeggen dat hij van mij wilde scheiden, hun moeder. Ik heb anderhalve week geleden nog toegestaan dat hij onze jongste mee kon nemen met zwemmen, en elke avond belt hij even met hem. Mijn jongste behoudt ik van de details dat zijn vader ons financieel in de steek laat, gewoon om het beeld van zijn vader niet verder te verwoesten. Hij houdt van zijn vader, terwijl zijn vader dit niet verdiend. Het belangrijkste is dat mijn kinderen, waarvan de oudste zijn vader niet meer kan zien of luchten, gewoon kunnen blijven wonen in het huis waar we wonen. Daar ga ik voor strijden. Wat het me ook gaat kosten!

Ik ben verliefd geworden op een collega. En mijn collega is verliefd op mij.

Maar ik heb ook een gezin. Ik twijfel nu. Ik dacht dat mijn relatie oké was, maar als ik nu terugkijk miste er wel wat. Ik weet niet wat ik nu wil... hoe moet ik verder?

Mijn man en ik zijn momenteel bijna 7 jaar samen waarvan meer dan 2 jaar getrouwd. Hij is overwegend lief, maar kan soms ook aardig bitchy doen. We zijn het over veel dingen in het leven eens: liefde voor de natuur, we houden beiden van een rustige omgeving, een zelfde soort huis, we nemen waarschijnlijk geen kinderen, series kijken vinden we leuk, we houden voor een aardig deel van dezelfde muziek, we vinden het allebei belangrijk om goed voor mens en dier en natuur te zijn en zorgen ook goed voor onszelf (regelmatig sporten, lichamelijk fit/gespierd blijven. Toch zijn er daarnaast ook dingen waarin we totaal verschillen: het grootste deel van onze hobby's delen we niet. Hij begrijpt mijn hobby's maar tot op zekere hoogte en haakt af bij de rest. Zijn grootste hobby is afspreken met vrienden. Dit vind ik ook leuk maar ook tot op zekere hoogte omdat ik introvert ben en hij extravert. Op een gegeven moment is bij mij mijn sociaalheidsbalkje vol en wil ik iets 'doen': iets maken (ik ben een creatief persoon die van project naar project hopt) of iets zien (genieten van kunstvormen). Ik ben 7 jaar geleden vooral gevallen voor de lieve persoonlijkheid van mijn man en het feit dat we qua toekomstvisie zo op één lijn zaten/zitten. Verliefdheid is er in het begin ook wel geweest, maar super aantrekkelijk heb ik hem nooit echt gevonden. Ik herinner me nog dat ik hierover zelfs in die verliefde periode wel al twijfelde.

Mijn man stelde ik denk ongeveer een jaar na de start van onze relatie een open relatie voor. Ik had dat nog niet eerder gehad maar stond daar wel voor open. Dit brengt uiteraard leuke dingen met zich mee, maar ook grote risico's. Zo ben ik 2,5 jaar geleden, een paar maanden voor ons huwelijk verliefd geworden op iemand met wie we dates hadden. Ik heb dit toen dergelijk gezegd en dit was een pijnlijke periode in onze relatie. Het contact met hem werd toen al snel verbroken omdat hij naar het buitenland ging. Uiteindelijk is dit weet helemaal overgewaaid.

Toen kwam een paar maanden daarna onze bruiloft daar. Ik voel me over het algemeen prettig bij mijn partner en vooral veilig, vertrouwd en weet dat ik hem kan vertrouwen. Hij is vrijwel altijd lief voor me, behalve wanneer hij zo bitchy kan doen. Ik herinner me nog dat ik tijdens het ja woord op zich wel op recht Ja zei wegens bovenstaande redenen, maar dat het niet zo spetterend of vol overtuiging voelde als ik van tevoren had verwacht. We lazen tijdens het ja woord ook een voorbereid stukje voor aan elkaar waarin hij prachtige dingen schreef en dat hij mij zo knap vindt, terwijl het in mijn speech wat bleef steken bij lief, fijn bij hem te zijn etc. Ik voelde me daardoor ook aardig kneuzig.

Door de jaren heen heb ik zo vaak momenten gehad dat ik naar mijn man kijk en denk: was hij maar knapper geweest, meer mijn type qua uiterlijk. Soms, als hij op een bepaalde manier naar me kijkt of lacht zie ik weer waarom ik verliefd op hem werd, maar dat komt echt maar soms voor.

En dan is nu de huidige situatie daar: een paar maanden geleden ben ik begonnen met daten met een Poolse man. Uiteraard alles in goed overleg met mijn man. Dit mag binnen onze open relatie zolang we alles eerlijk bespreken.

Deze man is zo ontzettend lief, en ook echt ontzettend knap. Alles aan zijn uiterlijk past precies in het straatje van 'mijn type'. Al na een paar keer afspreken voelde ik me zo vertrouwd en fijn bij hem. Ik vertrouw hem echt volledig en merk dat ik oprecht van hem houd. Hij heeft tegen mij gezegd dat hij verliefd op mij is en dat hij me zo graag aan zijn ouders zou willen voorstellen. Hij houdt ook van mij. Dat hij zich zelden zo fijn bij iemand heeft gevoeld als bij mij. Dit gevoel is wederzijds. Ik ben echt verliefd op hem. De seks is echt geweldig en spettert van de passie en liefde. Ik ben therapeut en heb goede mensenkennis. Aan alles bij hem voel ik dat het een man is met een hart van goud.

Mijn man en ik wonen momenteel samen in een nieuwbouwhuis dat begin dit jaar opgeleverd is en we gekocht hebben. Het is het fijnste huis dat ik me voor kan stellen in een prachtige groene omgeving. De Poolse man woont maar 10 minuten verderop vlak bij mijn werk, wel in een (mooi) huurappartement.

Ik zit nogal in tweestrijd. Ik voel dat deze nieuwe Poolse man mij zo veel geeft van wat ik gemist heb in mijn huidige relatie, maar besef me tegelijkertijd ook dat een nieuwe verliefdheid altijd spannender is en ook vertekenend kan werken. Mijn huidige man is een lieve man en een goede man, maar ik voel aan mijn nieuwe lief dat hij dat ook echt is. Daarnaast zou ik mijn huidige woning eigenlijk echt niet op willen geven omdat ik zo perfect bij mij past. Maar daarna denk ik dan weer dat dat slechts bijzaak is en het het belangrijkste is dat ik echt gelukkig ben met mijn partner.

Het is niet dat ik ongelukkig ben met mijn man, maar ik krijg nu echt sterk het gevoel dat er best een kans is dat ik gelukkiger zou kunnen zijn met deze Poolse man.

In januari gaan deze Poolse man en ik samen naar Istanbul voor een haartransplantatie en de week ervoor is mijn man op vakantie met vrienden en zal ik een groot deel van de week met de Poolse man doorbrengen.

Als ik diep van binnen kijk is mijn huidige plan om deze Poolse man beter te leren kennen, voorbij deze verliefdheid en de relatie een oprechte kans te geven met een blik die minder vertroebeld is door lust en verliefdheid, en alleen de knoop door te hakken om te scheiden en naar hem te gaan als ik het 100% zeker weet.

Wat zouden jullie doen?

Gevolgen van gezamenlijk gezag na echtscheiding:
Ik ben erg benieuwd naar ervaringen op het gebied van gezamenlijk gezag na een echtscheiding. In het bijzonder ben ik benieuwd naar ervaringen op het gebied van misbruik van machtspositie als gezaghebbende ouder. Dank alvast voor jullie input!

Mijn man en ik zijn al bijna 10 jaar samen, hebben 2 kinderen van 5 en 7 jaar. We hebben nooit ruzie samen. Daar ligt het ook echt niet aan.

Ik ga vooruit, nieuwe baan, studie, moterrijbewijs. Hij vindt dit allemaal niet zo nodig en blijft gewoon zijn ding doen zoals hij altijd al gedaan heeft.

Een tijdje ben ik met iemand gegaan die ik met regelmaat zag, niet voor de verliefdheid met die man maar meer de spanning en de sex.
Totdat die man bij mij thuis kwam en mijn man ieder thuis kwam van zijn werk... wat een ramp.... (ik stond in mijn lingerie alleen)

Sinds die tijd is onze relatie anders. Begrijpelijk ook maar sex is er niet meer. Al 1,5 jaar niet meer. Ik heb het gevoel dat ik verander en dat ik niet weet of ik bij hem moet blijven. Ik houd heel veel van hem en het doet verdriet voor de kinderen als ik bij hem weg ga, maar hij voelt meer als een goede vriend dan een man voor mij. Ik waardeer hem wel enorm, hij doet veel voor me nu ik bezig ben met een zware studie.

Ik ben geen prater, nooit niet geweest. Ik los alles zelf wel op is mijn mentaliteit. Dus een serieus gesprek aan gaan met mijn man is niet wat ik voor ogen heb. Ook mijn vriendinnen of zussen weten dit niet. Iedereen heeft een lastige situatie op dit moment en heb het idee mijn ei momenteel bij niemand kwijt te kunnen.

Wat zeggen jullie? Wat is verstandig, of wat zou een eerste stap zijn...

Hallo,

Ik ben 3j getrouwd en heb 2 jonge kinderen.
Voor dat ik getrouwd was, had m’n man bedrogen en heb ik die zogezegd vergeven maar na de huwelijk was hij soms bezig op datingsites. Nu is het volledig afgesloten! Ik werk bijna 1 jaar op nieuwe plaatst en ik had een vonk met 1 van mij collega. Eerst gingen we samen eten en was er een vriendschap maar dit werd dan naar meer en we hebben gekust!
Hebben we even gestopt met elkaar te zien over de middag omdat hij ook in een vaste relatie zit. Maar het is sterker dan onszelf en hebben we weer contact en we praten meer dan ooit en we kussen ook vaker! We verlangen zelf om naar bed te gaan :( Maar ik weet dat het verkeerd is. Ik kan niet alles laten vallen voor m’n lust en gevoelens! Ik zie die elke dag!
Wie heeft er raad voor me? Ik ben hopeloos want we hebben elkaar toegegeven dat we echter gevoelens hebben voor elkaar!
Met mijn man is ook niet alles.. Ik heb precies een wrok tegen hem wat er vroeger is gebeurd. Terwijl hij nu niets verkeerd doe. Maar ik hou van hem en wil ons gezin niet kapot maken.

Mijn zoon is 18 en net afgestudeerd, deze middag zij hij dat hij iets had gekocht voor te gamen ondertussen is hij ook bezig met het behalen van zijn rijbewijs het koste 300€ en ik haalde een zucht en zei dat ik dit veel geld vond waar zijn vader mee instemde,zijn antwoord was dat ik toch ook een luster van 600€ kon permitteren en liep kwaad weg mijn man die zei niets, tegen mij zei hij dat ik goed was in het verdrijven van mijn kinderen.

Mijn huwelijk loopt wel, maar ook niet veel meer dan dat. We zijn echt in een sleur terecht gekomen, geen ruzie, geen hekel aan elkaar. Maar het vuur is er echt uit.

 

Ik wil wel blijven voor de kinderen, maar ik heb ook het gevoel het is mijn leven. Ik wil genieten en een partner hebben waar ik echt wat mee heb, Lastig hoor!

 

Ik wil in relatietherapie, maar m'n partner ziet dat niet zitten.

Lieve mensen

Mijn vriend ik zijn 14j samen. We hebben alles wat we moeten hebben. 2 gezonde kinderen ( 3&6), eigen huis, financiële zekerheid,...

Alleen, mijn vriend vindt dat er nog steeds verliefd moet zijn en denkt dat er mss nog iets meer is in het leven.

Hij wou dan ook uit elkaar. Ondertussen zijn er enkele weken voorbij maar willen we toch de bruggen niet definitief opblazen.

Daarom ga ik vanaf april een huis huren om elkaar even de tijd te geven om alleen te zijn. ( tijdelijk uit elkaar dus)

Ik vroeg me af of er mensen zijn die in dezelfde situatie gezeten hebben en heb volgende vragen:

Huurcontract zal enkel op mijn naar staan. Ons huis blijft voorlopig van ons beide. We zijn momenteel ook wettelijk samenwonend.

Iemand tips qua fiscaliteit, domicilie,... wanneer je tijdelijk uit elkaar gaat?

alvast bedankt !
mvg
Sofie

ik ben bijna 9 jaar getrouwd met een fantastische man.
vorig jaar werd ik zwanger van ons 4de kindje en hebben samen besloten om abortus te doen ivm mijn lichamelijke toestand. hier heb ik echt veel spijt van en kon hier niet met hem over praten.

 

nou zijn mijn gevoelens zo goed als verdwenen voor hem en zit ik in twijfel of ik bij hem weg ga of niet.
hij weet dit ook en doet nog meer zijn best, maar ik heb al duizend keer gezegd dat ik mijn gevoelens niet aan kan zetten.

iedereen zal mij voor gek verklaren als ik van hem ga scheiden.
hij is echt een super man en super vader..

Mijn man en ik zijn 12,5 jr samen waarvan 7 jaar getrouwd.

Samen hebben we een zoontje van 4,5 jaar.

Mijn man heeft al 6 jaar een burn out, angst aanvallen.
Op het moment dat ik zwanger raakte van mijn zoontje zat hij in zijn diepste punt. Kon niet blij zijn met de zwangerschap. Is toen op aanraden van veoskundige naar psycholoog gegaan.
Heeft daar zo'n 12, 13 gesprekken gehad maar had niet het idee dat hij klaar was daar. Maar de behandelingen waren op. Ik zei dat hij verder moest gaan maar dat kon niet meer.
Mijn zwangerschap en bevalling heb ik vooral alleen moeten doen.
De opvoeding van mijn zoontje kwam ook vooral op mij neer.

Mijn man is op een gegeven moment papadag gaan nemen zodat hij 100% beter gemeld kon worden maar toch nog niet volledig hoefde te werken.
Maar op die dag deed hij ook nooit mijn zoontje naar de oppas brengen of eerder ophalen.
Meerdere malen wat over gezegt dat hij zelf niet ziet. Moet ik het maar zeggen zegt ie.

3 jaar geleden is mijn man ook geopereerd aan zijn hart is ook een pittige tijd geweest. Dat gaat wel goed nu.
Maar sinds begin corona tijd zit hij weer thuis. Werkt hij nu nog wel halve dagen. Maar lijkt maar geen verbetering in te komen. Hij wilt nooit samen met ons weg. Ik moet alles alleen doen met me zoontje
Maar hij kan wel voor iedereen klussen. En thuis ligt hij met migraine op bed.

Ondertussen heb ik een paar keer gezoend met een buurman en vind ik hem echt leuk.
Mijn man is hier achtergekomen en sindsdien is het geëscaleerd met de buren .
Mijn man wilt echt nog wel vechten om het terug te krijgen. Maar vind het moeilijk om daarvoor open te staan. Is het echt of is het aller maar toneel.
In mijn achterhoofd blijft altijd voor hoelang is deze verandering wat dit is al zo vaak

2 jaar geleden ook op het punt gestaan om uit elkaar te gaan van zijn kant ( ik vermoed een ander maar heeft hij nooit toegegeven)
Leefde meer als broer en zus en dat wilde hij niet.

Nu heb ik zelf wel afspraak staan om met iemand te gaan praten en willen we samen nog wel gaan praten. Hij loopt ook sinds de zomer al zelf wel bij psycholoog. Maar ik ben bang dat het voor mij toch duidelijk gaat worden dat ik voor mezelf moet gaan kiezen ipv investeren in me huwelijk.

Ik ben te jong om alleen maar thuis te zijn en nog op de bank te zitten.
Ik wil graag nog leuke dingen doen maar wel met het hele gezin.
Nu heb ik nog tijd genoeg om een nieuw leven op te bouwen evt. Hoe lang moet je nog aanmodderen?

De vraag die me al tijden bezig houdt. Scheiden of blijven? Deze vraag houd me al ruim een jaar bezig.
In het begin subtiel aangegeven dat ik me niet meer gelukkig voel, de boodschap kwam niet aan. Diverse keren geprobeerd het gesprek aan te gaan. Mijn man is geen prater en verder dan dat hij op z'n moment veel op mij aan te merken heeft komt hij niet.
Hij vraagt wel wat hij verkeerd doet, het is het gevoel dat ik mis. Het gevoel van waardering, respect en je geliefd te voelen mis is.

Ben ondertussen zelf verliefd geworden op een andere man en de gevoelens zijn wederzijds. Hij zou graag een leven met mij opbouwen. Een deel van mij wil dat ook.

Wil mijn huwelijk van 17 jaar niet zomaar opgeven. Heb een brief aan mijn man geschreven mijn gevoelens bloot gelegd. Er kwam weinig tot geen reactie.

We zijn nu enkele maanden verder en in mijn huwelijk is niks veranderd. De gesprekken moeten van mijn kant komen. Hij wil zeker niet met een derde in gesprek hierover, dit heeft hij aan gegeven.

Vorige week heb ik gezegd dat ik denk dat we elkaar niet meer gelukkig kunnen maken. Hij denkt ervan wel en wil er 1 maand aan werken om te kijken of het lukt. Hij weet niet hoe eraan te kunnen werken.
Weet niet of dit de oplossing is, omdat hij niet wil praten over zijn gevoelens.

Mijn gevoelens voor die andere man worden er ondertussen niet minder op. En hij heeft aangegeven dat hij wil dat ik een keuze maak. Hij wil ook verder kunnen.

Mijn gevoel zegt: ik hou van deze andere man, wil bij hem zijn, wil hem niet kwijt.
Mijn verstand zegt: is scheiden wat je wilt, je geeft een stabiel leven op, is het gras niet groener, maar ook wat heb je te verliezen ben nu ook al tijden niet gelukkig.

Hoop dat er iemand hier tips heeft om de dingen op een rijtje te krijgen

3jaar geleden getrouwd.
Kom er steeds meer achter dat het niet mijn type is.
Totaal andere smaken.
Mijn man is erg passief, hele avonden op iPad of tv.
Ik ben graag bezig , puzzelen diamondpaintings.
Genoeg te doen.
Communicatie is er totaal niet.
Mijn man is stapel op mij, zegt regelmatig ik ben zo blij met Jouw.
Weet geen leven zonder jouw.
Daarom durf ik de stap niet te nemen.
In het verleden wel gedaan, maar hij is dan zo verdrietig. Kan het niet aan zien.
Mijn man is goed voor mij, maar ik ben niet gelukkig.
Wil er niet mee verder.
Heeft rare dingen , zoekt bv in andermans dames ondergoed, toen we ergens logeerden.
Ik hou allang een dag boek bij, maar ik durf de stap niet te zetten,
Omdat hij dan boos en verdrietig wordt.

Op mijn verjaardag 2 jaar geleden ontdekte ik dat mijn vrouw gevoelens had voor een andere man. Met hem heeft ze een jaar achter mijn rug blijven afspreken, me steeds voorhoudend dat het niets was, dat ik onzeker en paranoïde was terwijl ik hun berichten had gezien.  Ik wou haar niet kwijt maar kon haar niet bereiken. Ze was smoorverliefd, wilde niet weggaan van mij en onze kinderen, maar kon geen afstand nemen van hem.
Na een jaar maakte hij het uit. Hiervan was ze serieus van slag. Het kostte haar maanden om terug wat meer te investeren in het gezin. 

Tijdens die fase heb ik meer afstand genomen. In die periode tijdens de lockdown ben ik close geworden met een collega. Toen we terug aan het werk mochten moesten we veel samenwerken en zijn we voor elkaar gevallen.  Haar humor, intelligentie en persoonlijkheid waren onweerstaanbaar. Ik word niet snel verliefd maar kon hier niet aan weerstaan

Zij is vrijgezel en een stuk jonger.  Ze heeft me altijd gezegd dat er voor ons geen toekomst was, dat we van het moment moesten genieten, dat ze geen verwachtingen had maar ik merkte wel ergens dat ze toch hoopte op meer.

Mijn gevoelens voor mijn vrouw zijn na die 2 jaar weg. Ik ben niet kwaad meer of teleurgesteld. Ze is een hele goede moeder en een toffe, sociale en aantrekkelijke dame. Maar ik vertrouw haar niet meer met mijn gevoelens en ben niet meer aangetrokken. 

Een tijdje geleden, na maanden nadenken en wat meer afstand van mijn vriendin, vertelde ik dat ik wilde uiteen gaan, ook omdat ik gevoelens had voor een ander.   Mijn vrouw viel uit de lucht, snapte het niet omdat ze toch meer moeite deed om het leuk te maken voor het gezin de laatste weken.  2 dagen heb ik vol gehouden dat ik niet meer kon doen , maar op de derde dag stuurde ze me berichten dat ik het dan maar alleen aan de kinderen moest uitleggen waarom ik hun leven overhoop wilde gooien.
Ze zei me dat ik de kinderen pijn zou doen voor niets, dat ik dit deed in een opwelling zonder het echt te proberen, zonder te vechten. Alhoewel ik anderhalf jaar heb gevochten om samen te blijven en maanden heb nagedacht over mijn keuze ben ik geplooid.  Omdat ze mij een schuldgevoel gaf stemde ik in om een poging te doen, maar mijn hart zit er niet in. 
Ze eiste dat ik afstand nam van mijn collega en haar een bericht stuurde.
Ik heb mijn collega in een video call gezegd dat ik voor mijn relatie ging, hoe graag ik haar ook zag. Omdat ik het voor de kinderen moest proberen. Ze huilde en zei me dat ze het begreep, maar dat ze wel ergens toch nog had gehoopt op een andere keuze ook al had ze me dat nooit gezegd.

Na die call ben ik gecrasht.  Ik voelde dat ik iedereen aan het verraden was.  Mijn vrouw, mijn vriendin en ook mezelf.

De eerste weken is er veel gesproken thuis. Is er na anderhalf jaar ook terug fysieke intimiteit geweest, omdat ik ook hoopte op die manier terug gevoelens te krijgen. Maar het lukt me niet om me open te stellen.

Met mijn vriendin heb ik nu al paar weken geen contact buiten meetings op het werk via videocalls. Ik mis haar heel hard en voel dat ik haar in de steek heb gelaten waardoor die deur onherroepelijk toe is. 

Het is mijn puinhoop, het wordt tijd om schoon schip te maken, maar elke richting die ik kies gaat sowieso mensen kwetsen...

Mijn vrouw en ik zijn 8 jaar bij elkaar waarvan 2 jaar getrouwd en hebben 2 kinderen van 3 en 5.

Voordat wij een relatie kregen hebben we 2jaar op niveau aan stijldansen gedaan en waren een goed team maar totaal elkaars typ niet. Ieder had een eigen partner op dat moment zij 12jaar en ik 1 jaar.
Mijn relatie liep stuk en ook dat van haar bleek op losse schroeven te staan. Ik was een half jaar vrijgezel op het moment dat ze haar gevoelens aan mij had geuit. Ik wist niet zo goed wat ik daarmee aan moest maar omdat we zo'n goed team waren vond ik het fijn om bij haar te zijn.
Ze is daar vervolgens eerlijk over geweest naar haar partner en we zijn toen gestopt met dansen waar we zo ontzettend hard aan hadden gewerkt omdat ze na moest denken, wat logisch is. Ze heeft na 2 maanden haar relatie stop gezet en voor mij gekozen. Ik was hartstikke blij dat we weer verder konden als team!

Maar..

Nu zijn we 7jaar verder, een mooi huis verbouwd en 2 prachtige kinderen rijker en een zorgeloze toekomst ook financieel maar ik loop er meer en meer tegenaan dat ze totaal mijn type niet is. Vaak discussies en zijn we het alles behalve eens met elkaar. Liefde is er niet (meer)
In de afgelopen 4 jaar ben ik 2x verliefd geworden op iemand anders. De eerste keer was ik daar niet eerlijk over geweest maar was ze erachter gekomen. Na veel praten en relatietherapie wilde ze het toch goed laten komen. Een half jaar geleden gebeurde het me weer. We waren toen ook bijna uit elkaar gegaan en ik sliep ergens anders. Ook hadden al we al dingen op papier staan als ouderschapsplan e.d. Naarmate van weken miste ik mijn kinderen zo erg dat ik terug naar huis ben gegaan, naar mijn gezin, naar mijn kinderen. En ook nu wilde ze het weer goed laten komen.
Maar ik kan ze niet eens aankijken en vertellen dat ik van haar hou. Of dat ik haar mooi vind. Ik krijg het echt mijn keel niet uit terwijl dat het fantastische vrouw is, goed verzorgd en goede moeder.

Als ik geen kinderen had gehad waren we al lang uit elkaar geweest maar het doet me (en ik denk dat ik "ons" kan zeggen) zo ontzettend veel pijn om mijn kinderen in de steek te laten, want zo voelt het voor mij. Ik heb voor die verantwoording gekozen 5jaar geleden. Bij de vraag, papa ik wil zo graag dat je bij ons blijft, wil je dat doen? Breek ik. Ik ben bang dat ik daar aan onderdoor ga en ik weet echt niet meer wat ik moet doen. Ik krijg de dame waar ik een half jaar geleden verliefd op werd nog steeds niet uit mijn hoofd. En zij mij ook niet..

Help.....

Wij zijn 36 jaar getrouwd. 8 jr geleden ben ik erachter gekomen dat mijn man een vrouw helpt met haar problemen mbt scheiding/ verkoop woning. Als zijn mobiel ging nam hij op en liep naar de schuur. Door de jaren heen is dit niet veranderd, het contact is ondertussen een vriendschap geworden. Ik kan hier niet mee omgaan als er contact was waar ik van wist ( meestal kwam ik er achter) werd ik kwaad. Mijn man zegt dat hij door mijn jaloezie steeds stiekem contact heeft. Zelfs nam hij eerder vrij van zijn werk om haar te helpen. Ik heb een paar keer een apje gelezen ( alleen de home knop waarop het laatste apje gedeeltelijk is te zien) ik las: lieve ......ik ga moe naar mijn bed( was op 1 januari ) we kwamen terug van een lange reis, waren net thuis en ze belde mijn man al. Na 10 minuten belde ze mij en vroeg of mijn man eerlijk was geweest naar mij op vakantie. Ik zette de speaker aan en vroeg om uitleg. Mijn man zei: ik weet niet wat ze bedoelt we hebben gewoon vriendschap . Ook zag ik dat ze een foto met haar hondje had gestuurd naar mijn man. Door mijn jaloezie hebben ze de vriendschap al 3 x verbroken maar na een paar dagen belt ze dan huilend mijn man. We zijn al in relatietherapie geweest. De afspraken die daar gemaakt zijn kont mijn man niet na. Zelf ben ik in een depressie gekomen vorig jaar, toe is hij 3 weken weggegaan het werd hem teveel. Hij leidt er ontzettend onder. Ik heb al eens gevraagd of ik haar mag leren kennen maar hij zegt dat hij vrienden mag hebben waar ik niet bij hoor. Ook is het niet aan hem zegt hij om mij mee te nemen het is haar huis. Hoe frequent het contact is weet ik niet. Ik heb en ben druk bezig met therapieën om met de situatie om te kunnen gaan. Mijn man zegt dat hij van mij houdt, met mij oud wil worden. Hij zegt; jij houdt niet van mij, jij gunt mij dat kleine stukje geluk niet. Afgelopen week belde ze s avonds , hij nam op en liep weer weg. Was kort gesprekje. 10 minuten later belde ze weer en weer ging hij weg. Kwam daarna terug en zei: ik ganaar haar toe het gaat niet goed met haar. Mijn man is ook een lieverd en is direct gegaan. Tegen middernacht kwam hij weer thuis er was een arts geweest en gelukkig hoefde ze niet naar het ziekenhuis. Een paar dagen later zei mijn man: overmorgen gaan wij s avonds naar haar toe. Bam , mij werd niet gevraagd of ik dat wilde, of ik iets anders had nee je moet mee want de stress van de vriendschap wordt haar teveel en dat is niet goed. Toen brak ik, ik depressief al ruim een jaar, zij nu een aanval en er moet gepraat worden. Al met al is de afspraak niet doorgegaan. Wel ben ik ten einde raad, voel continue spanning in mijn lijf. Ik hou nogsteeds van mijn man maar hoelang hou ik dit vol. Mijn jaloerse gedrag maakt mijn huwelijk stukwerkers gun ik hem de vriendschap niet? Help!

Hallo

Ik ben een moeder van twee jonge kinderen 5 en 10.
En ben inmiddels gescheiden, na een jaar zijn we min of meer weer bij elkaar gekomen, nu hebben wel een lat-relatie.

Maar ik ben sindskort verliefd geworden op een hele leuke jongen waar ik veel meer lol en begrip bij heb. Mijn exman is manish depressief en nogal egoïstisch.

Hij kan ook niet echt goed met de kinderen omgaan, de oudste heeft een ontwikkelingsachterstand en dat botst vaak. Hij scheld haar overal voor uit en is hard handig soms ook bij mijn jongste dochter.

Toch houden ze van hem logisch het is hun vader en ze willen graag bij hem zijn, dit wil ik hun niet ontnemen want elk kind verdient dat vader en moeder samen zijn dat zit zooo in mijn hoofd.

Mijn exman kan ook niet alleen zijn met de kinderen vanwege zijn ziektebeeld de kinderen zijn de baas over hem en hij geeft toe om ze stil te houden, dus ik ben er altijd bij de ene keer bij mij thuis en in het weekend bij hem.

Maar als ik met die leuke jongen verder ga zal er toch wat gaan veranderen en ik ben daar zo bang voor. Ook om de kinderen in het weekend niet te zien dan mis ik ze zooooo.

Mijn exman heeft al hulp van een gezinscoach maar hij volgt niks op hij denkt het zelf beter te weten.

HELP!!!!! !WAT MOET IK DOEN??????

Mijn vriend was een bedrieger, we hebben samen een dochter, maar hij zal nog steeds niet stoppen met bedriegen. Hij kwam op een dag laat thuis en zei dat hij verliefd was op iemand anders, ik was in de war en ik vraag om hulp van mijn vriend. Ze vertelde me hoe heer Bubuza haar gebroken huwelijk herstelde na twee jaar scheiding. Ik nam contact op met Lord Bubuza voor hulp en hij beloofde mij ook te helpen met zijn spreuk. Ik volgde zijn instructies en alles gebeurde precies zoals Heer Bubuza me had beloofd. Mijn vriend kwam huilend terug en smeekte me om hem te vergeven, ik was verrast, alles gebeurde binnen 15 uur nadat de betovering was uitgesproken.

Ik ben een 46-jarige man, 2,5 jaar getrouwd en vader van 3 kids. Wij vormen een nieuw samengesteld gezin en zijn 9 jaar samen. Onze oudste zoon is niet mijn natuurlijke zoon, maar ik heb hem wel zo opgevoed.

 

Nu heeft mijn vrouw beslist om een punt te zetten achter onze relatie. Ze zegt me dat ze al een hele tijd twijfels had over ons en nu is ze verliefd geworden op een jongere man.

 

Ik snap dat ze gevoelens gekregen heeft voor iemand anders... Dat is iets dat bij vele koppels voorkomt als ze al een tijd bij elkaar zijn. En de dagelijkse sleur met 3 kinderen bevordert het gevoel dat je iets mist in je leven.

 

Maar ik begrijp niet dat ze kiest om ons gezin op te geven zonder met MIJ over de problemen in ONZE relatie te praten... Ondanks het feit dat zij al in een nieuwe relatie gestapt is met die andere wil ik er alles aan doen om haar terug te winnen... Ik weet echter niet hoe ik dat moet aanpakken...

 

Heb reeds voorgesteld om bij een relatietherapeut te gaan praten, maar ze ziet daar het nut niet van in. Ik denk dat ze momenteel zo in die nieuwe liefde opgaat dat ze bang is om terug te keren in de realiteit...

 

Ik weet nu echt niet wat te doen... Ik wil haar niet opgeven, ben nog steeds verliefd op haar, ik wil werken aan mijn fouten en aan onze relatie, maar heeft het of zin als zij door gaat (met oogkleppen op)...

Mijn vrouw en ik zijn beide 40+, ruim 13 jaar samen, waarvan 10 jaar getrouwd. We hebben twee kinderen 9 & 11.

Sinds een aantal jaar heb ik erectiestoornissen, wat er toe leid dat het heel soms wel werkt, maar vaker niet. Zelfs Viagra helpt eigenlijk bijna nooit.
We hebben wel af en toe wat intimiteit waar ik op andere manieren haar probeer te bevredigen. Maar vaak gebeurd dit niet.

Mijn vrouw mist de echte sex en is 1,5 jaar geleden op zoek gegaan naar een andere man, specifiek voor sex. Dit was toen nog zonder mijn medeweten. Ruim 2-3 maanden later kwam de vraag van haar of dit ok was en na lang nadenken en praten zei ik ja. Toen wist ik nog niet dat ze al iemand had ontmoet hier kwam ik ruim 2 maanden na ons gesprek achter.

Uiteindelijk heb ik toch ok gezegt dat ze hem kan blijven zien af en toe. Dit gebeurd ca 1x per maand. Aanleiding is dat zij gestressed raakt van het geen sex hebben en dat onze relatie ook schaadt.

Nu ruim 1 jaar later begin ik er steeds meer moeite mee te krijgen en wil eigenlijk dat het stopt. Maar zij is al duidelijk geweest eerder dat ze dit niet wilt opgeven ook al zegt ze geen andere gevoelens voor hem te hebben en van mij te houden. We willen ook niet uit elkaar, maar ik wordt steeds meer jaloers en ongelukkig en voel me vaak eenzaam.

Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik hou van haar maar kan hier niet lang meer mee leven. Praten over dit leidt ook vaker tot discussies maar zelden tot een oplossing.

Mijn man liet mij net weten dat er een collega zijn kol zot maakte met flirten en dat hij het spelletje meespeelde. Nu heeft zij gezegd dat het voor te lachen was. Hij heeft niks met haar gedaan maar twijfelde wel of hij iets wilde met haar. Hij zegt nu dat hij veel spijt heeft dat hij dit gedaan heeft, maar voor mij na 30 jaar samen is dit een zware slag. Het klinkt banaal ik weet het maar ik voel me zo slecht en weet niet goed wat ik ermee aan moet vangen.

Zij twijfelt sterk of ze nog verder wil in onze relatie van 15 jaar.

Wij zijn onze relatie gestart op een moment dat we geen van beiden op zoek waren naar liefde. Ik kwam net uit een lange relatie waar ik na de eerste mooie jaren al snel doorhad dat het niets zou worden, maar uit gewoonte toch samengebleven. Eens het tot een breuk is gekomen, voelde ik me sterk opgelucht, bevrijd en eerder onverschillig wat betreft mijn gevoelens voor haar. Mijn vriendin had eigenlijk nog nooit een echt volwassen relatie gehad en slechts één serieuze relatie voor ze 18 jaar werd.
Eerder toevallig hebben onze paden op de universiteit elkaar gekruist en zijn we halsoverkop slapelverliefd op elkaar geworden. Dit gevoel heeft bij beide lang aangehouden en we hebben dan ook veel prachtige herinneringen waar ik nu nog steeds tranen van in de ogen krijg als ik eraan terug denk. Ik weet dat gevoel voor haar hetzelde is. In de loop der jaren is, zoals in elke relatie, de verliefdheid overgegaan in een diepe warme liefde voor elkaar die ons tot een fantastisch team heeft gemaakt.
Ikzelf heb altijd bepaalde donkere gedachten gehad die na een tijdje weggeweest te zijn, terug naar de oppervlate kwamen. Mijn vriendin had het dan steeds enorm moeilijk met dit te begrijpen, vooral omdat ik het zelf nooit begrepen heb. Zij vroeg zich dan steeds af of het door haar kwam dat ik me niet lekker in mijn vel voelde. De waarheid was net het omgekeerde, dit probeerde ik haar ook telkens duidelijk te maken. Het was net mijn geweldig grote liefde voor haar die me niet nog ongelukkiger maakte. Het besef dat dit geen gezonde basis was om onze relatie op verder te bouwen was er wel, maar heeft me geduwd in een richting die ik eigenlijk niet wilde. Ik wilde het beste voor haar, ik wou ook dat zij gelukkig was, net zoals zij me verschillende keren al wenend heeft verteld. Door haar meer vrijheid te geven om zichzelf te zijn en zichzelf wel toe te laten op andere manieren en plaatsen haar geluk te vinden, zijn we ondertussen dik 10 jaar verder. Beetje bij beetje hebben we beiden toegelaten dat er stukjes van onze relatie afbrokkelden. Hierop terugkijkend hebben we alletwee ingezien dat we dit eigenlijk beiden hebben beseft. Jammer genoeg gingen wij ervan uit – zonder dit tegen elkaar uit te spreken – dat onze relatie geen werk nodig had. We hadden immers een rotsvaste basis waar niets of niemand iets aan zou kunnen veranderen.
In de loop der jaren heeft zij mij ook de vrijheid gegeven om op zoek te gaan naar wat mij echt gelukkig zou maken in het leven. Ondertussen deed zij veel meer activiteiten zonder mij aangezien ik bepaalde zaken nu eenmaal niet zo leuk vind als zij. Dit gaat dan eerder over “kleinere” zaken zoals naar een festival gaan om maar een voorbeeld te noemen. Mijn gemoedstoestand is in de loop van deze jaren wel wat verbeterd, maar er bleven slechte momenten. Ik heb deze steeds beter weten te kaderen ten opzichte van haar en ben er ook vaak in geslaagd om te vermijden dat dit haar zou beïnvloeden. Bij enkele personen in mijn leven kan ik volledig mezelf zijn. Mijn vriendin behoort tot dat zeer selecte groepje van twee, samen met mijn broer. Dit resulteert jammer genoeg in het feit dat ik dikwijls het voorstel om eens gezellig met ons twee iets te gaan drinken, heb afgewimpeld. Als ik hierop terugkijk, weet ik dat dit was omdat ik me dan slecht voelde en wist dat ik dit voor haar niet zou proberen te verbergen. In mijn gedachten zou dit een nadelig effect hebben op onze relatie.
Hierdoor zijn we nu op een punt beland waar zij sterk twijfelt of ze nog verder wil met mij. Ik heb haar bijna gesmeekt om een tweede kans, maar zij weet niet of ze de energie nog kan opbrengen om dit te doen. Ze houdt nog enorm veel van me, maar ze voelt zich niet meer aangetrokken. Ik ben bereid om alles op alles te zetten omdat ik (veel te laat) tot het besef gekomen ben dat de relatie al zo afgebrokkeld was, dat dit voor haar nu een onoverkomelijk obstakel lijkt. Ik wil dat zij gelukkig wordt in haar leven, al ben ik me er nu heel bewust van dat een leven zonder haar mij enorm ongelukkig zou maken. Ik heb morgen een afspraak bij een therapeut om eindelijk een stap te zetten in de richtig van een gelukkig leven. Iets wat ik jarenlang niet heb gedurfd.
Door bepaalde kwetsende gebeurtenissen in het zeer recente verleden is zij nu tot het besef gekomen dat ze wil kiezen voor haar eigen geluk. Op de één of andere vreemde manier heeft dit mij bevrijd van de “druk” die ik voelde om zelf gelukkig te worden en nu weet ik dat ikzelf het geluk wil vinden.
Ik ben bang dat als ik haar te hard push om zichzelf open te stellen voor een “tweede kans” ik haar net nog verder van me af zal duwen. Ik vrees dat ik haar de vrijheid moet geven om na te denken over wat zij wil, zonder mijn continue analyses van wat er in het verleden is gebeurd en mijn onverwoedde pogingen om proberen te achterhalen wat er zich al die jaren in mijn hoofd heeft afgespeeld. Het voelt een beetje als een tweestrijd. Ik weet dat ik gelukkig kan worden en ik weet dat zij mij altijd graag heeft gezien en ik weet dat ik haar ook terug gelukkig kan maken. Maar ik weet niet of zij dit nog wil. Ze heeft al zoveel in onze relatie geïnvesteerd. Haar verlaten maakt haar misschien heel ongelukkig omdat ze dan voelt of ze gefaald heeft. Misschien maakt het haar ook gelukkig als ik haar in volle begrip loslaat.
Mijn hart voelt gebroken omdat ik dat het gevoel heb dat ik dat van haar gebroken heb, van de enige persoon op heel de planeet die ik nooit heb willen kwetsen.

ik heb 13 jaar een relatie gehad met een fantastische vrouw, deze relatie kenmerkte zich door rampspoed. 2003 kreeg ze een herseninfarct en was ze bijna 2 jaar halfzijdig verlamd. hiervan herstelde ze gelukkig goed, in de jaren daarna overleed haar broer, kreeg haar zus een hersenbloeding en weer daarna overleed haar andere zus. Daarnaast hadden we een druk samengesteld gezin met tieners, deze tropen jaren veranderde zij in een vrouw die extreem jalours was, kregen we vaak ruzie waarin zijn door achterdocht en waanideeën allerlei dingen in haar hoofd haalde waardoor ze in 2 sec in razernij kon uitspatten. onze relatie ging bergafwaarts. Ik was altijd haar steun en toeverlaat in de moeilijke jaren, 2011 was het jaar dat ik eea voor de kiezen kreeg, moeilijke rechtszaak rondom mijn kinderen, en mijn vader overleed plotseling, daarnaast een relatie die niet lekker liep, eind 2011 gingen we uit elkaar. in het jaar dat volgde ben ik gevlucht in een andere relatie en deed de rust ruimte en de persoon met wie ik was me heel erg goed, ik verlangde naar deze rust en wilde kost wat kost niet meer in de verleiding komen nog ooit contact te hebben met mijn ex. mijn huidige partner is 15 jaar ouder dan ik ben, en al snel kreeg ik een huwelijksaanzoek, en ik zei ja. ik heb jaren en jaren geen contact gehad met mijn ex, heb haar overal geblokkeerd en ontliep haar zoveel als ik kon.
En toch, bleef ze altijd ergens in mijn gedachten, een muzieknummer wat ik hoorde, een herinnering, na een jaar of 6 kwam daar de behoefte bij om gewoon weer eens hoi te zeggen als ik haar toevallig tegen kwam, weer een hele tijd later, kreeg ik op een feest, een gevoel dat ik haar miste, toch deed ik er niets meer. weer 2 jaar later, een app, even contact, en steeds vaker kwam ze weer in mijn gedachten. al deze jaren is zij bewust alleen gebleven, wel wat contacten maar geen vaste relatie/partner . sinds feb van dit jaar heb ik vaker contact, ik had de behoefte om te praten over ons wat er gebeurd was. Mijn ex heeft in al de 9 jaar dat we uit elkaar zijn geweest een hard leerschool gehad, is zichzelf tegen gekomen, weet wat er is mis gegaan en heeft geleerd en zoals ze zelf zegt, ten goede veranderd. wat is de situatie nu, ik getrouwd met een 15 jaar oudere lieverd, waarmee ik een respectvolle relatie heb, maar geen passie of sex leven deel. ik was met deze relatie tevreden omdat ik simpelweg niet openstond voor wat anders en ik destijds de keuze heb gemaakt om te trouwen. En nu, mijn ex is in mijn leven, en ik ben verliefd en niet zo een beetje ook, ik wordt overspoeld door verlangen naar mijn ex, zij is ook verliefd op mij en zegt dat er een rede is dat ze nooit een vast relatie kon aangaan , en die rede ben ik. Als ik aan mijn echtgenoot denk, wij zijn nu 9 jaar samen dan voel ik vriendschap, respect maar geen aantrekkingskracht, mijn intuittie zegt me dat een toekomst samen me beangstigd en als ik eerlijk ben, ik dit ook niet wil. het leeftijd verschil was 9 jaar geleden geen probleem, nu wordt steeds duidelijker dat we in verschillende fases van ons leven zijn beland. Mijn echtgenoot nu 65 kan zo wel 100 worden, ik 50 kan dat niet. Mijn dillema, mijn hoofd en hart schreeuwt om mijn ex, mijn loyaliteit ligt bij mijn echtgenoot en de pijn die ik haar doe door eventueel weg te gaan, die gedachte daaraan doet me pijn, waardoor ik niet kan kiezen.

Goede dag allen.

In mei 2019 zijn de moeder van mijn kinderen en ik uit elkaar gegaan. Bedrog is hiervan de voornaamste reden.

Nu hebben wij vanaf het eerste moment gezegt een toekomst samen niet uit te sluiten.
In het afgelopen jaar heb ik zelf een rebound gehad en was het contact met mijn ex puur zakelijk en om de kinderen.

Vanaf medio maart/april is ons contact weer verbeterd, hebben we naar elkaar uitgesproken een toekomst samen niet uit fe sluiten, altijd een gevaar voor elkaar zullen zijn, als in. Fysieke en mentale aantrekkingskracht. Hebben ondertussen weer seks gehad en hebben ook gezegt het de kans te willen geven.

Nu is het zo, dat er ook een andere man haar leven binnen is gekomen en haar wereld op de kop zet. Hij maakt een kans, maar ik ook.

Nu wil zij samen met mij in relatie therapie.
Wat kan ik hiervan verwachten? Dat we het hiermee echt afsluiten, of dat we uiteindelijk toch samen verder gaan? Wij houden nog steeds heel erg veel van elkaar.

Beste allemaal,
17 jaar samen, waarvan 11 jaar getrouwd. 2 jongens van 11 en 13 jaar. Ook hun leeftijd en groei bepaalt een stukje in mijn keuze. Keuze voor mezelf. Mijn man is nl verbaal zeer agressief waardoor ik in mezelf ben gaan keren. Mijn zelfvertrouwen is minimaal. Ik weet - om mezelf terug te vinden, te kunnen genieten van de (kleine) dingen die t leven biedt- dat ik voor mezelf moet kiezen. Maar ik heb angst. Weet dat ik er goed aan doe, maar de angst overheerst ..nog. Hoe kan ik mn zelfvertrouwen weet vinden? Herkent zich iemand hierin, heeft iemand tips?
Van nature ben ik een sterke vrouw, vol levenslust en postitiviteit. Maar ook dein ik makkelijk mee..ben flexibel..maar dat blijkt nu dus ook een valkuil .. tegelijkertijd weer ik dat de max van de max qua grens bij mij is bereikt en ik de stap moet zetten om voor mezelf te kiezen..voel en weer dat zelf de kids hier ‘rjker’ Uit komen..hoe K het in t begin ook zal zijn..
Wat geeft mij de kracht door te zetten..mn angsten niet te laten regeren??
Bvd liefs C

Mijn vrouw heeft te kennen gegeven dat ze niet weet of ze nog genoeg voor mij voelt om verder te gaan en worstelt met gedachten over scheiden.

Dit is het laatste dat ik wil, We hebben 3 kinderen en ik voel nog heel veel voor haar.ze is mijn maatje, vrouw, en ik wil niet zonder haar. Het idee dat we de kinderen moeten vertellen dat we gaan scheiden maakt me misselijk. Maar ik wil ook niet dat ze ongelukkig is.

De mededeling kwam voor mij als donderslag bij heldere hemel, ze heeft wel signalen gegeven maar die heb ik links laten liggen, het kwam wel weer goed dacht ik. Achteraf blijk ik burn-out symptomen te hebben in diezelfde periode.

 

Ze gaat binnenkort met een psycholoog praten om haar gedachten op een rijtje te zetten, en ik kan enkel hopen dat deze haar helderheid verschaft...
Iemand soortgelijke ervaring?

Ik ben 43 en ik heb nu bijna 5 jaar een relatie met mijn huidige vriend. 3,5 jaar geleden kregen we heel onverwacht een kindje. Een lief en gezellig kind waar we beiden hartstikke trots op zijn. We hadden allebei ook nog geen kinderen en ook niet verwacht dat't er ooit nog van zou komen.
Sinds dat ons kind op de wereld is gekomen, is er regelmatig wrijving tussen ons. Hij is van mening dat de vrouw thuis moet zijn voor de kinderen, het huishouden doet, kookt enz enz. Een paar dagen werken kan wel, maar meer ook niet, want hij trekt het niet als hij ook een deel van de zorg en het huishouden op zich moet nemen vooral doordeweeks.
Ik ben alleen totaal niet zo, wat niet opviel en niet erg was toen we geen kind hadden. Ik werkte 4 dagen en zoveel huishouden was er niet.
Nu zorgt dit meningsverschil voor veel wrijving. Ik ben ambitieus en ondernemend en daar kan hij soms moeilijk mee overweg. Ik voel me geremd in mijn groei qua werk, hobby's en mijn leven in het algemeen. Ik vind dat dat moet kunnen blijven, al dan niet in mindere mate, op het moment dat je ook de zorg hebt voor een kindje. Hij heeft een hobby, die hij gewoon thuis uit kan voeren, waardoor hij gewoon áltijd thuis is. Ik ben nooit meer eens lekker alleen. Ik voel me steeds ongelukkiger.
Hij heeft ook een bijna ontembare sexdrang, terwijl mijn libido juist steeds minder is geworden. Hoe ongelukkiger ik me voel, hoe minder de zin in sex is.
Dit werkt ook veel teleurstellingen in de hand, vooral bij hem.
Ik vind't zo moeilijk, vanwege ons kind, om onze relatie op te geven en ook omdat ik een vechter ben en niet snel op wil geven.

Ik weet op het moment (nog) niet waar ik het beste aan doe voor ons kind en voor mijzelf..

Mijn vriend en ik hebben al 10 jaar een LAT-relatie. Mijn uiteindelijke doel was en is met hem samen te wonen. Hij schoof dat steeds naar achteren.

 

Hij geeft nu aan het liever bij een LAT-relatie te houden. Ik hou van hem, maar dit druist tegen mijn ideeën over een relatie in.

Ik weet niet of ik bij hem zal blijven of een einde aan de relatie zal maken?

Over 1 ding waren we het met elkaar eens; dat we het niet met elkaar eens zijn, maar het ligt aan de ander. Elke vraag van de ander, ontaarde in beschuldigingen en ruzie. Of de kinderen er nu wel of niet bij waren. Het ging maar door en we zagen geen uitweg meer.

 

We dachten aan scheiden en het werd nog erger. Tijdens een ‘gezellig’ etentje met vrienden ontploften we bijna. Zij wisten ons tot bedaren te brengen en attendeerden ons op dit netwerk van relatietherapeuten. Ze hadden er zelf goede relatietherapie gehad.

Een gouden greep. We zijn al enkele weken intensief bezig met therapie en hebben ons relatiepatroon snel helder gekregen. Hoe meer ik afhankelijk werd en begon te claimen. Hoe meer mijn man zich afsloot en probeerde te vertrekken.

 

We zijn nog niet klaar en het kost veel moeite, maar we maken stappen richting verbinding, openheid en vertrouwen.

Ik ben 28 jaar getrouwd zonder intimiteit en sex te hebben met mijn man omdat hij impotent is en er geen behoefte aan heeft.

Ik daartegen gaat het steeds meer missen en raak ik gefrustreerd dat ik niet met mijn eigen man dat kan hebben.

Mijn man kwam met een oplossing dat ik een vriendje erbij moet nemen want dat vond hij ook best een geil idee.

 

Maar nu heeft hij het wel gezien en wil dat ik ermee stop. Vind dit best oneerlijk van mijn man, nu wetende wat ik al die jaren heb gemist dat ik ermee moet stoppen.

En om hiervoor mijn man te laten zitten voelt ook niet goed. Ik zit met een lastige dilemma.

 

Weet iemand hier raad mee?

Ik ben al 5 jaar samen met mijn vrouw waarvan onlangs 2 getrouwd . We hebben een dochter van bijna 3 jaar ik ben ten einde raad .

 

Ik ben18 jaar oude dan mijn vrouw . Ik had dit niet zien aankomen. We hadden nog veeel Goede Dex net voor . Maar Omdat ik onvoldoende huishoudelijk hulp bood ik dit huwelijk , vind mijn vrouw dit een reden alles op tevgeven .

 

Sedert ze mij het nieuws bracht heb ik het nodige gedaan omdat haar te bewijzen dat helpen geen probleem is dat ik hiertoe berijd ben . Heb dit dan ook al meer dan een maand bewezen met daad 1 maand later .

 

Door een kleine ruzie besloot ze 7 dagen geleden het huis te verlaten en terug te keren naar haar ouders , die blijven neutraal en geven haar de raad te praten . Ik heb dan Ook mijn gebreken op papier gezet en ook beloofd eraan te werken om zo wat meer kracht te zetten op mijn woorden .

 

Ik heb schuld omdat ik niet inzag dat ze hulp nodig had . Maar ze ziet niet in dat ze schuld geeft en daar geen communicatie naar mijn geeft gebracht . Helpen is maar een kleine moeite , jammer genoeg denk ik dat het te laat is .

 

We hebben een pracht weekend samen achter de rug . ( deze was geboekt voor ons probleem ) maar toch wil ze niet mee naar huis verleden achter ons laten en toekomst samen trotseren .met hulp om onze communicatie nar elkaar toe te verbeteren .

 

Morgen wil ik haar voor de keus gaan zetten met minnaar huis te gaan of er een punt achter te zetten . Is dat welnee juiste manier , of moet ik haar nog bij haar ouders laten tot ze zelf terug keerd en mijn leven hiervoor even on hold zetten ?

 

Of moet ik zelf Een besluit nemen en een stop zetten achter dit huwelijk ??

Hallo allemaal,

Mijn naam ga ik niet noemen omdat ik wel anoniem wil blijven, maar ik zal mij voor het gemak N noemen. Ik zit met een groot dilemma. Ik weet niet of dit de juiste plek hiervoor is maar dacht ik ga het proberen. Ik zal mijn verhaal zo kort mogelijk uitleggen.

Ik ben 13 jaar samen geweest met mijn ex-vrouw (ik zal haar V noemen) en we hebben 2 kinderen.
2,5 jaar geleden gingen wij trouwen en kort daarna ging het compleet mis. Ik kreeg de diagnose ASS (Autisme Spectrum Stoornis).

Ondanks heel veel hulp kon V het niet meer opbrengen en besloten we een half jaar geleden te gaan scheiden. Dit heeft mij heel veel verdriet en pijn gedaan en ik stond er ineens alleen voor. Daarnaast was V heel hard in haar gedrag tegenover mij.

Ik heb het er dus moeilijk mee gehad maar ongeveer 2 maanden geleden had ik mijn eigen huisje gekregen en ging er een knop om in mijn gedachten waarbij ik voor mijzelf ging kiezen en verder wou gaan.

Ik ging op zoek naar nieuwe sociale contacten (man of vrouw dat maakte mij niet uit). Ik ben vanwege mijn ASS niet heel goed in nieuwe contacten maken en heb dus op internet een oproep geplaats om te kijken of ik zo nieuwe sociale contacten op kon doen.

Eerst kreeg ik helemaal geen reacties op mijn oproepje, tot een kleine 3 week geleden. Dit was een bericht van een vrouw (ik zal haar J noemen), ook gescheiden (1,5 jaar geleden). We raakten aan de praat en in de afgelopen weken hebben wij veel gepraat.

Wij hebben heel veel met elkaar gemeen, kunnen lachen met elkaar, er is een klik. En het allerbelangrijkste is dat ze mij accepteert zoals ik ben met mijn ASS. We hebben elkaar nog niet ontmoet, maar willen dit allebei wel.

Nu komt mijn dilemma...

Gisteren na een gesprek met V over regelingen i.v.m. de kinderen werd zij heel emotioneel en gaf toe dat ze nog heel veel om mij geeft en daarom hard op dingen reageerde.

Ze zei dat ze wou scheiden van de "autistische" N maar niet van de "gewone" N waarvan ze ziet dat ik dat nu weer aan het worden ben doordat ik de rust en ruimte heb om aan mezelf te werken.

Ze houdt nog van mij en heeft een hoop dat wij nog ondanks alles naar elkaar toe kunnen groeien en een soort LAT relatie kunnen beginnen.

Dit brengt mij heel erg in verwarring. Want het is natuurlijk een fijn idee om weer goed met V te zijn. Dit voelt toch nog steeds vertrouwd.

Maar aan de andere kant is er J, waarmee ik nu op nog vriendschappelijke manier contact heb omdat het nog heel kort is. Ze heeft aangegeven mij onverwachts wel leuk te vinden. Dit is wederzijds.

Nu is het voor mij dus heel lastig om voor mij duidelijk te krijgen wat ik moet doen. Aan de ene kant dus het vertrouwde met V (en de kinderen) en aan de andere kant een mogelijke nieuwe start met J die ik een kans wil geven om te kijken waartoe ons contact kan leiden.

Ik hoop dat iemand mijn dilemma begrijpt en mij misschien een advies kan geven om mij wat op weg te helpen

Groet N

De start van onze relatie was verre van optimaal, meer een vlucht uit huis dan een keus voor elkaar, we waren beiden nog heel jong en hadden beiden geen goed voorbeeld meegekregen van huis uit.

 

Terugkijkend kan ik nu zien dat we er de eerste jaren 'een potje' van hebben gemaakt tot ik 'met mijn rug tegen de muur stond'.

 

Een soort van noodgedwongen gingen we aan onszelf werken. Dat is heel goed geweest en heeft ons gevormd tot wie we nu zijn. We hebben ons ontworsteld aan de structuren van ons gezin van herkomst en lopen ons eigen pad.

 

Nog steeds spiegelen en confronteren we elkaar en dat is vaak niet gemakkelijk maar ik ben er van overtuigd dat als ik mijn grootste angsten en pijn onder ogen kan zien, dat we dan langzaam naar een heling groeien.

 

Wat me o.a. steunt is het feit dat ik verschillende mensen ken die er wel voor gekozen hebben om wel uit elkaar te gaan maar dat die jaren na dato nog steeds met hun eigen stukken worstelen en op dat gebied zeker niet beter af zijn.

Ik ben een vrouw van 36 en heb bijna 14 jaar een relatie met een man. Samen hebben we 1 dochter van 12. Er is veel gebeurt tussen ons. Fysiek en mentaal.. Eigenlijk is er nooit echt liefde geweest. Ik heb altijd harder moeten trekken aan onze relatie dan hij deed. Nu heb ik een andere man ontmoet die ook een relatie heeft en een kind. Ik denk dat ik gevoelens heb gekregen voor hem. We hebben al een paar keer afgesproken en de fysieke aantrekking is groot. Ik voel dat hij ook meer wilt dan alleen lust, alleen durft hij zich daar (nog) niet over te uiten. Hij is veel aan het aantrekken en afstoten. Ik word er gek van en loop de hele dag aan hem te denken. Het is zo erg dat het mijn leven beheerst. We hebben een tijdje afstand genomen (omdat hij dat aangaf) en nu is hij zelf weer terug gekomen . Het contact is prima , maar alleen via de app. Afspreken doet hij niet meer. Hij wilt het wel, maar het gebeurt niet. Ik heb het contact min of meer verbroken. Ik trek dit niet en wil graag weten wat hij wilt. Moet ik nu afwachten wanneer hij eventueel naar mij toe komt. Mijn huidige partner merkt aan alles dat er ‘iets’ speelt. Ik weet niet of ik heft verliefd ben of het een bevlieging is.