Cultuurverschil

Ik ben enerzijds zo zeker van mijn zaak maar anderzijds ontzettend in de war..ik schrijf mijn verhaal hier op en ben benieuwd of er iemand reageert. Alvast bedankt daarvoor!

Mijn man en ik zijn ik zijn inmiddels 14 jaar samen, waarvan bijna 10 jaar getrouwd. We hebben elkaar in Turkije leren kennen, 3 jaar daar heen geweest, hij een keer hier en toen besloten hier een leven te gaan opbouwen.

In augustus 2010 is hij dan ook hierheen gekomen. Helemaal geen familie of bekenden hier, maar het leek ons beiden verstandiger om hier te gaan wonen en dat vonden mijn ouders ook een beter plan. Ik had toen al mijn eigen appartement, vaste baan in het onderwijs etc.

Hij kwam hier middenin de crisis en werk vinden was dan ook enorm lastig. Dan had hij weer werk maar was het tijdelijk en soms had hij maandenlang geen werk. De eerste jaren (ben een beetje de exacte periodes kwijt) hebben we veel problemen gehad die vooral kwamen door het cultuurverschil. Ik heb mij nooit minder gevoeld als vrouw, dat niet zozeer. Maar, altijd als ik weg was dat jaloerse. Wat soms echt uitmondde in enorme ruzies, waarin het altijd erop neer kwam dat ik moest accepteren dat hij nu eenmaal uit een andere cultuur komt waarin het niet normaal is dat je sommige dingen doet. Overigens uiteenlopend van lunchen met een vriendin tot een vakantie met mijn moeder. Ik heb altijd gevochten voor mijn eigen mening hierin en heb op een gegeven moment ook wel "gewonnen" als je dat zo kunt noemen. Maar, het blijft. De ene keer gaat het beter als de andere, maar ik merk dat ik inmiddels toch aan het veranderen ben. Dat ik dingen niet doe om gezeur te voorkomen. Begrijp me niet verkeerd, ik ga met vriendinnen een weekend weg, op vakantie met mijn moeder etc maar ben mij altijd bewust van het feit dat er misschien wel weer gedoe komt. Hoe toevallig, nu net zo'n situatie terwijl ik dit aan het typen ben. Een mannelijke collega belt mij. Is met zijn vriendinnetje in de IKEA en belde omdat hij wilde weten of het een goed idee is om wat spulletjes voor eigen gebruik op kantoor mee te nemen. Hij is 21, ik ben zijn leidinggevende en beheer de budgetten en daarnaast hebben we gewoon een hele fijne werkrelatie. Vrij normaal, toch? Mustafa is er nu niet, maar anders zou hij we vast wat van vinden. Soms ook niet hoor, maar zie maar hoe ik hier alweer op reageer, gestresst.

Even een sprong vooruit naar 2017. Na steeds weer gedoe met werk wilde hij voor zichzelf beginnen. Een donerzaak, daar had hij inmiddels bij verschillende gewerkt en dat wilde hij zelf ook wel doen. Krediet aangevraagd en ervoor gegaan. Ik en anderen met mij hebben wel meermalen aangegeven dat hij niet moest denken dat het (meteen) een goudmijn zou worden, maar daar moest hij niks van weten. Ik vond en vind ook nog steeds dat hij die stap moest wagen, hij had al zoveel geprobeerd ook en wat kon er nou gebeuren. Wat ik er tussendoor wel even bij moet vermelden is dat hij (en dan bedoel ik zijn sterke karakter) heel vaak zelf de oorzaak is geweest van het niet kunnen met diverse banen. Hij kon het vaak gewoon niet hebben dat hij een baantje had onder zijn niveau, tenminste zo ziet hij dat. Daar heeft hij deels ook gelijk in, en als ik mezelf in zijn situatie zou plaatsen in turkije snap ik ook dat het je eigenwaarde geen goed doet. Dat karakter komt ook door de manier waarop hij is opgevoed en opgegroeid. Alcoholistische vader die zijn moeder mishandelde en al het geld opmaakte aan drank. Nooit lang ergens blijven want dan waren er weer geldproblemen. Hij die zelf op z'n 12e al in een bar werkte waar de grootse maffia kwam en hij dus altijd een pistool bij zich had. Hij was dus eigenlijk de verantwoordelijke binnen het gezin, als oudste van 3. Waarmee ik op het volgende probleem kom, zijn familie. In de beginjaren dat hij hier was heeft hij heel veel geld naar Turkije gestuurd. Overigens 9 van de 10 keer van zijn eigen salaris, heb ik me zelf altijd voorgehouden. Maar dat is natuurlijk ook niet helemaal eerlijk. Daardoor komen alle vaste lasten op mijn schouders en houden we samen ook niks over om iets op te bouwen. Over zijn familie kan ik wel een heel apart verhaal schrijven. Maar, komt erop neer dat ze heilig zijn. Snap ik van zijn moeder. Maar zus lief, mijn leeftijd, kind van 8, terwijl ze zwanger was al gescheiden, al jaren een stiekeme relatie met die man, iedereen hield z'n mond erover tegen hem. Hele gekke situatie. Hij zegt regelmatig dat hij straks als eerste een huis voor zijn moeder gaat kopen in Turkije zodat zij goed zit. Dat is echt iets wat hij al zegt sinds ik hem ken hoor, en dat zit heel diep. Dat vind ik ook mooi aan hem.

Alleen, even terug naar de realiteit. Zijn zaak loopt niet zoals het moet. Elke maand moet er geld bij. Er valt niet echt over te praten, want opgeven is geen optie en weer voor een baas gaan werken al helemaal niet. Ondertussen heb ik dacht echt al meerdere malen geprobeerd, heeft zelfs mijn vader zich ermee bemoeit, want hij had geld van hem geleend om een keer belasting te betalen. Ook heeft hij een behoorlijk bedrag openstaan bij mijn moeder en haar man omdat hij vorig jaar op een gegeven moment 5 maanden achter liep met de huur en de huurbaas op het punt stond hem eruit te zetten. Overigens heb ik dat gevraagd, want ook daar is hij te trots voor.

Zo is er nog zo veel meer, van klein tot veel groter. Hij rookt nogal graag een jointje en drinkt een biertje. Alleen, dit beperkt zich niet tot het weekend, dat is elke dag. Dat deed hij ook al voordat hij met zijn zaak begon en ook al toen ik hem leerde kennen want hij leefde natuurlijk lang leve de lol als entertainment manager. Mijn "fout" hierin is dat ik er een soort van ben uitgegaan dat dat wel zou stoppen als we hier ons leven gingen opbouwen, maar helaas. Overigens gebruikt hij het ook tegen mij, dat ik daar nu niet zo over moet zeuren want hij is niet verandert, hij deed dat al. Toen hij met zijn eigen zaak begon hoor ik hem nog zeggen, ik moet dit doen en nee natuurlijk blijf ik dan niet doorgaan met elke dag roken en drinken, ben je gek ofzo. Blijkbaar wel dus...ik denk, als nuchtere Hollander, dat geld wat je daar aan uitgeeft kun je ook in je zaak steken.

Ik weet dat hij onvoorwaardelijk van mij houdt en ik hou heel veel van hem, het is echt een persoon met een enorm goed en groot hart, maar ik ben bang dat we samen alleen ongelukkiger worden of in ieder geval dat er teveel is gebeurt.

Ik heb een jaar geleden gezegd dat ik wilde scheiden, toen heeft hij mij overgehaald nog een kans te geven, hij ging veranderen. We zijn een jaar verder en op hetzelfde punt en hoe zeker ik ook van mijn zaak was, weer twijfel ik. Maak ik de verkeerde beslissing, wat als hij nu echt verandert?

Herkent iemand dit?