ik heb schrik dat hij me t leven zuur gaat maken

M’n man ik en zijn bijna 15 jaar gehuwd. In het begin was ik gek op z’n grote mond, wat stoere praat, voelde me gecharmeerd etc etc. Hij had schulden, dronk veel, ik was nog student en was daar blind voor. Na mn afstuderen gebruikte ik mn spaargeld om hem uit de schulden te halen en een leven samen te starten. Huisje huren, later kreeg hij erfenis waarmee we grotendeels ons huis kochten. Hij stopte wel abrupt met drinken toen de kids er waren. Intussen zijn dit tieners..
Hij is enorm vlot in omgang, kan het goed zeggen, joviaal.. maar ook wel wat narcistisch.
Ik weet niet precies wanneer en het is veranderd.. hij kan me soms zo onrespectvol behandelen, vooral als er mensen bij zijn. Vrienden. Zijn vrienden, want die van mij hebben in de loop der jaren afgehaakt. Die waren niet goed voor me, hij bracht subtiel negativiteit in m’n leven. Over alles en iedereen waar ik/we mee omgaan. Achter hun rug ook vaak. Hij houdt zich niet voor me in. Zet me op m’n plaats op een manier die vaak veeel dramatischer is dan het slechts hoeft te zijn. Futiliteiten worden opgeblazen. Tis zo ge-evolueerd dat ik niet veel inbreng.. koken: kan hij beter, geeft me commentaar op dit en dat. Kinderen: ondermijnt mn gezag als ik hen iets verbied bv. Heeft een gat in z’n hand..koopt impulsief soms grote bedragen.. zo kocht hij vorig jaar een nagelnieuwe mcbookpro. 2500€ zonder me iets te vragen. Toegeven aan kids hun grilletjes. Als ik (zelden) es iets koop heeft ie er commentaar op. Ik verstopte eens een truitje, was daar boos om. Wrm lieg je. Ook ben ik vorig jaar terug beginnen roken in een zwak moment. Eerst heimelijk. Ontdekte het. Was kwaad. Wrm lieg je. Hij kan me niet meer vertrouwen zegt ie. Het alternatief was dat ie me onderuit haalt in gezelschap. Ik snap wel dat ik eerlijk moet zijn, maar ik heb schrik van zijn dominantie. Ik voel me klein. Hij doet z’n ding: zn werk, zijn bijberoep, hobby. Daarnaast heeft hij niet echt sociale contacten. Ben neerslachtig geworden de laatste jaren. Hij zegt dak negatief ben ingesteld. Klopt soms wel. Ik krijg het niet gekanaliseerd om te zeggen dat ik met hem soms een probleem heb. Hij geeft me n schuldgevoel als ik es met vriendinnen afspreek (dan ben je wel positief zegt ie)
Ik werk ook FT, daarnaast weinig vertier.
Ik reageer het soms af op de kids en op hem, als ik weer es heb ontdekt dat hij een nieuwe fiets kocht omdat hij nu wil gaan koersen, maar bot vang als ik kritiek geef. (Ik geef op alles kritiek zegt hij, niets is ok voor me zegt hij, daarom zegt hij het niet maar doet het gewoon zonder overleg)
Ik hou de daaropvolgende dagen steeds niet lang vol en kom dan eerst met sorry naar voor. Voelt telkens zo’n knieval echter.. gingen al in therapie ook. Ging even beter, maar daarna hoefde het volgende gesprek niet meer.. ik bedaar de gemoederen een beetje en stel me extra lief op als er een bijeenkomst met vrienden gepland staat, zodat we samen een leuke avond hebben. Maar dan is hij in de weer.doet dit, doet dat. Nadien ist dan ‘jach, ik mocht weer den bbq doen’, de rest zit te niksen’ terwijl ik de voeten vanonder mn lijf liep om hem te helpen zodat hij zeker geen commentaar zou hebben. 1 puntje van (onterechte) kritiek aan mijn adres kan me idd helemaal van humeur doen veranderen, hoe zou je zelf zijn. Hij is niet zelfbewust. Ik trek het gewoon niet meer. Ik verloor vorig jaar mn papa. Vorige maand kreeg mn mama kanker (gelukkig voorlopig ok na een operatie)
Hij zegt dat ik daardoor veranderd ben.
Ik werk door corona van thuis uit. Das ook t probleem zegt hij. En ik mag het niet op hem en kids afreageren.
Maar dit gevoel dateert allemaal al van langer voordien
Ik heb ook een mentaal gehandicapte volwassen broer. Mijn man is z’n god. Das ook een reden dat ik blijf hangen hierin.. ik wil mn broer niet kwetsen. En ook mn mama niet. Hij knapt soms wat klusjes voor haar op..hij staat financieel sterker wegens erfenis.
Hij liet me eens staan bovenop een skipiste met mn 2 kids. Woede-aanvalletje omdat ik een keer teveel naar zijn mening op ons dochters gedrag sprak. Ik moet mss wel toegeven dat ik zijn ‘gemakzucht en toegeeflijkheid’ naar de kinderen probeer te compenseren met dwangmatige strengheid..
Ik weet het niet meer. Tis nu al 2 dagen beeld zonder klank omdat ik zei dat ik het wel zou apprecieren dat hij me inlicht als hij voor ons dochter een nieuwe fiets kocht. Bam! We stuurden nadien berichten. Ontaardde natuurlijk. “Ik ben een onmens”. “Hij is altijd de boeman” Daar komt t op neer. Hij negeert me, kampeert quasi boven. Ik durf niet veel zeggen ad kids als ze ernaar vragen.
Dit is geen basis meer..
ik heb schrik dat hij me t leven zuur gaat maken, me zwart gaan maken. En de weinige vrienden die ik nog heb.. zijn feitelijk in oorsprong de zijne.. pff
Help.