Ze was smoorverliefd

Op mijn verjaardag 2 jaar geleden ontdekte ik dat mijn vrouw gevoelens had voor een andere man. Met hem heeft ze een jaar achter mijn rug blijven afspreken, me steeds voorhoudend dat het niets was, dat ik onzeker en paranoïde was terwijl ik hun berichten had gezien.  Ik wou haar niet kwijt maar kon haar niet bereiken. Ze was smoorverliefd, wilde niet weggaan van mij en onze kinderen, maar kon geen afstand nemen van hem.
Na een jaar maakte hij het uit. Hiervan was ze serieus van slag. Het kostte haar maanden om terug wat meer te investeren in het gezin. 

Tijdens die fase heb ik meer afstand genomen. In die periode tijdens de lockdown ben ik close geworden met een collega. Toen we terug aan het werk mochten moesten we veel samenwerken en zijn we voor elkaar gevallen.  Haar humor, intelligentie en persoonlijkheid waren onweerstaanbaar. Ik word niet snel verliefd maar kon hier niet aan weerstaan

Zij is vrijgezel en een stuk jonger.  Ze heeft me altijd gezegd dat er voor ons geen toekomst was, dat we van het moment moesten genieten, dat ze geen verwachtingen had maar ik merkte wel ergens dat ze toch hoopte op meer.

Mijn gevoelens voor mijn vrouw zijn na die 2 jaar weg. Ik ben niet kwaad meer of teleurgesteld. Ze is een hele goede moeder en een toffe, sociale en aantrekkelijke dame. Maar ik vertrouw haar niet meer met mijn gevoelens en ben niet meer aangetrokken. 

Een tijdje geleden, na maanden nadenken en wat meer afstand van mijn vriendin, vertelde ik dat ik wilde uiteen gaan, ook omdat ik gevoelens had voor een ander.   Mijn vrouw viel uit de lucht, snapte het niet omdat ze toch meer moeite deed om het leuk te maken voor het gezin de laatste weken.  2 dagen heb ik vol gehouden dat ik niet meer kon doen , maar op de derde dag stuurde ze me berichten dat ik het dan maar alleen aan de kinderen moest uitleggen waarom ik hun leven overhoop wilde gooien.
Ze zei me dat ik de kinderen pijn zou doen voor niets, dat ik dit deed in een opwelling zonder het echt te proberen, zonder te vechten. Alhoewel ik anderhalf jaar heb gevochten om samen te blijven en maanden heb nagedacht over mijn keuze ben ik geplooid.  Omdat ze mij een schuldgevoel gaf stemde ik in om een poging te doen, maar mijn hart zit er niet in. 
Ze eiste dat ik afstand nam van mijn collega en haar een bericht stuurde.
Ik heb mijn collega in een video call gezegd dat ik voor mijn relatie ging, hoe graag ik haar ook zag. Omdat ik het voor de kinderen moest proberen. Ze huilde en zei me dat ze het begreep, maar dat ze wel ergens toch nog had gehoopt op een andere keuze ook al had ze me dat nooit gezegd.

Na die call ben ik gecrasht.  Ik voelde dat ik iedereen aan het verraden was.  Mijn vrouw, mijn vriendin en ook mezelf.

De eerste weken is er veel gesproken thuis. Is er na anderhalf jaar ook terug fysieke intimiteit geweest, omdat ik ook hoopte op die manier terug gevoelens te krijgen. Maar het lukt me niet om me open te stellen.

Met mijn vriendin heb ik nu al paar weken geen contact buiten meetings op het werk via videocalls. Ik mis haar heel hard en voel dat ik haar in de steek heb gelaten waardoor die deur onherroepelijk toe is. 

Het is mijn puinhoop, het wordt tijd om schoon schip te maken, maar elke richting die ik kies gaat sowieso mensen kwetsen...