Ik wou dat ik hetzelfde kon zeggen

Ik ben een vrouw van 38 en al meer dan 20 jaar samen met mijn man. Samen hebben we 2 tiener dochters.
Ik zit al een tijdje niet meer lekker in mijn vel in mijn relatie. Soms kijk ik naar mijn man en dan komt ineens de gedachte in mij op: 'ik hou niet meer van je.
Mijn man is ontzettend lief voor mij en de kinderen. Hij zou letterlijk door het vuur gaan voor ons en draagt me op handen. Ik wou dat ik hetzelfde kon zeggen.
Zijn kleine kantjes beginnen me hoe langer hoe meer te storen (wat niet fair is want ik weet heus wel dat ik ook vervelende kantjes heb, maar het gevoel is er nu eenmaal). Mijn man bedoelt het goed maar is van nature vrij betweterig. Ik voel mensen heel goed aan en voel vaak gewoon dat ze hem vervelend vinden. We hebben dan ook weinig, om niet te zeggen geen vrienden wat ik erg jammer vind.
Verder is de passie langs mijn kant ook volledig weg. Ik vind hem niet meer aantrekkelijk.
Ik vind het vreselijk dat ik mij zo voel. Scheiden wil ik niet en zelfs als ik het zou willen, we kunnen het niet betalen. De kinderen gaan over een paar jaar studeren en ik wil ze alle kansen geven.
Eigenlijk wil ik gewoon terug liefde voelen voor mijn man maar ik weet niet waar ik die vandaan zou moeten halen.

Nog mensen die zich in mijn verhaal herkennen?