Mijn hart voelt gebroken omdat ik dat het gevoel heb dat ik dat van haar gebroken heb

Zij twijfelt sterk of ze nog verder wil in onze relatie van 15 jaar.

Wij zijn onze relatie gestart op een moment dat we geen van beiden op zoek waren naar liefde. Ik kwam net uit een lange relatie waar ik na de eerste mooie jaren al snel doorhad dat het niets zou worden, maar uit gewoonte toch samengebleven. Eens het tot een breuk is gekomen, voelde ik me sterk opgelucht, bevrijd en eerder onverschillig wat betreft mijn gevoelens voor haar. Mijn vriendin had eigenlijk nog nooit een echt volwassen relatie gehad en slechts één serieuze relatie voor ze 18 jaar werd.
Eerder toevallig hebben onze paden op de universiteit elkaar gekruist en zijn we halsoverkop slapelverliefd op elkaar geworden. Dit gevoel heeft bij beide lang aangehouden en we hebben dan ook veel prachtige herinneringen waar ik nu nog steeds tranen van in de ogen krijg als ik eraan terug denk. Ik weet dat gevoel voor haar hetzelde is. In de loop der jaren is, zoals in elke relatie, de verliefdheid overgegaan in een diepe warme liefde voor elkaar die ons tot een fantastisch team heeft gemaakt.
Ikzelf heb altijd bepaalde donkere gedachten gehad die na een tijdje weggeweest te zijn, terug naar de oppervlate kwamen. Mijn vriendin had het dan steeds enorm moeilijk met dit te begrijpen, vooral omdat ik het zelf nooit begrepen heb. Zij vroeg zich dan steeds af of het door haar kwam dat ik me niet lekker in mijn vel voelde. De waarheid was net het omgekeerde, dit probeerde ik haar ook telkens duidelijk te maken. Het was net mijn geweldig grote liefde voor haar die me niet nog ongelukkiger maakte. Het besef dat dit geen gezonde basis was om onze relatie op verder te bouwen was er wel, maar heeft me geduwd in een richting die ik eigenlijk niet wilde. Ik wilde het beste voor haar, ik wou ook dat zij gelukkig was, net zoals zij me verschillende keren al wenend heeft verteld. Door haar meer vrijheid te geven om zichzelf te zijn en zichzelf wel toe te laten op andere manieren en plaatsen haar geluk te vinden, zijn we ondertussen dik 10 jaar verder. Beetje bij beetje hebben we beiden toegelaten dat er stukjes van onze relatie afbrokkelden. Hierop terugkijkend hebben we alletwee ingezien dat we dit eigenlijk beiden hebben beseft. Jammer genoeg gingen wij ervan uit – zonder dit tegen elkaar uit te spreken – dat onze relatie geen werk nodig had. We hadden immers een rotsvaste basis waar niets of niemand iets aan zou kunnen veranderen.
In de loop der jaren heeft zij mij ook de vrijheid gegeven om op zoek te gaan naar wat mij echt gelukkig zou maken in het leven. Ondertussen deed zij veel meer activiteiten zonder mij aangezien ik bepaalde zaken nu eenmaal niet zo leuk vind als zij. Dit gaat dan eerder over “kleinere” zaken zoals naar een festival gaan om maar een voorbeeld te noemen. Mijn gemoedstoestand is in de loop van deze jaren wel wat verbeterd, maar er bleven slechte momenten. Ik heb deze steeds beter weten te kaderen ten opzichte van haar en ben er ook vaak in geslaagd om te vermijden dat dit haar zou beïnvloeden. Bij enkele personen in mijn leven kan ik volledig mezelf zijn. Mijn vriendin behoort tot dat zeer selecte groepje van twee, samen met mijn broer. Dit resulteert jammer genoeg in het feit dat ik dikwijls het voorstel om eens gezellig met ons twee iets te gaan drinken, heb afgewimpeld. Als ik hierop terugkijk, weet ik dat dit was omdat ik me dan slecht voelde en wist dat ik dit voor haar niet zou proberen te verbergen. In mijn gedachten zou dit een nadelig effect hebben op onze relatie.
Hierdoor zijn we nu op een punt beland waar zij sterk twijfelt of ze nog verder wil met mij. Ik heb haar bijna gesmeekt om een tweede kans, maar zij weet niet of ze de energie nog kan opbrengen om dit te doen. Ze houdt nog enorm veel van me, maar ze voelt zich niet meer aangetrokken. Ik ben bereid om alles op alles te zetten omdat ik (veel te laat) tot het besef gekomen ben dat de relatie al zo afgebrokkeld was, dat dit voor haar nu een onoverkomelijk obstakel lijkt. Ik wil dat zij gelukkig wordt in haar leven, al ben ik me er nu heel bewust van dat een leven zonder haar mij enorm ongelukkig zou maken. Ik heb morgen een afspraak bij een therapeut om eindelijk een stap te zetten in de richtig van een gelukkig leven. Iets wat ik jarenlang niet heb gedurfd.
Door bepaalde kwetsende gebeurtenissen in het zeer recente verleden is zij nu tot het besef gekomen dat ze wil kiezen voor haar eigen geluk. Op de één of andere vreemde manier heeft dit mij bevrijd van de “druk” die ik voelde om zelf gelukkig te worden en nu weet ik dat ikzelf het geluk wil vinden.
Ik ben bang dat als ik haar te hard push om zichzelf open te stellen voor een “tweede kans” ik haar net nog verder van me af zal duwen. Ik vrees dat ik haar de vrijheid moet geven om na te denken over wat zij wil, zonder mijn continue analyses van wat er in het verleden is gebeurd en mijn onverwoedde pogingen om proberen te achterhalen wat er zich al die jaren in mijn hoofd heeft afgespeeld. Het voelt een beetje als een tweestrijd. Ik weet dat ik gelukkig kan worden en ik weet dat zij mij altijd graag heeft gezien en ik weet dat ik haar ook terug gelukkig kan maken. Maar ik weet niet of zij dit nog wil. Ze heeft al zoveel in onze relatie geïnvesteerd. Haar verlaten maakt haar misschien heel ongelukkig omdat ze dan voelt of ze gefaald heeft. Misschien maakt het haar ook gelukkig als ik haar in volle begrip loslaat.
Mijn hart voelt gebroken omdat ik dat het gevoel heb dat ik dat van haar gebroken heb, van de enige persoon op heel de planeet die ik nooit heb willen kwetsen.