De opvoeding komt vooral op mij neer

Mijn man en ik zijn 12,5 jr samen waarvan 7 jaar getrouwd.

Samen hebben we een zoontje van 4,5 jaar.

Mijn man heeft al 6 jaar een burn out, angst aanvallen.
Op het moment dat ik zwanger raakte van mijn zoontje zat hij in zijn diepste punt. Kon niet blij zijn met de zwangerschap. Is toen op aanraden van veoskundige naar psycholoog gegaan.
Heeft daar zo'n 12, 13 gesprekken gehad maar had niet het idee dat hij klaar was daar. Maar de behandelingen waren op. Ik zei dat hij verder moest gaan maar dat kon niet meer.
Mijn zwangerschap en bevalling heb ik vooral alleen moeten doen.
De opvoeding van mijn zoontje kwam ook vooral op mij neer.

Mijn man is op een gegeven moment papadag gaan nemen zodat hij 100% beter gemeld kon worden maar toch nog niet volledig hoefde te werken.
Maar op die dag deed hij ook nooit mijn zoontje naar de oppas brengen of eerder ophalen.
Meerdere malen wat over gezegt dat hij zelf niet ziet. Moet ik het maar zeggen zegt ie.

3 jaar geleden is mijn man ook geopereerd aan zijn hart is ook een pittige tijd geweest. Dat gaat wel goed nu.
Maar sinds begin corona tijd zit hij weer thuis. Werkt hij nu nog wel halve dagen. Maar lijkt maar geen verbetering in te komen. Hij wilt nooit samen met ons weg. Ik moet alles alleen doen met me zoontje
Maar hij kan wel voor iedereen klussen. En thuis ligt hij met migraine op bed.

Ondertussen heb ik een paar keer gezoend met een buurman en vind ik hem echt leuk.
Mijn man is hier achtergekomen en sindsdien is het geëscaleerd met de buren .
Mijn man wilt echt nog wel vechten om het terug te krijgen. Maar vind het moeilijk om daarvoor open te staan. Is het echt of is het aller maar toneel.
In mijn achterhoofd blijft altijd voor hoelang is deze verandering wat dit is al zo vaak

2 jaar geleden ook op het punt gestaan om uit elkaar te gaan van zijn kant ( ik vermoed een ander maar heeft hij nooit toegegeven)
Leefde meer als broer en zus en dat wilde hij niet.

Nu heb ik zelf wel afspraak staan om met iemand te gaan praten en willen we samen nog wel gaan praten. Hij loopt ook sinds de zomer al zelf wel bij psycholoog. Maar ik ben bang dat het voor mij toch duidelijk gaat worden dat ik voor mezelf moet gaan kiezen ipv investeren in me huwelijk.

Ik ben te jong om alleen maar thuis te zijn en nog op de bank te zitten.
Ik wil graag nog leuke dingen doen maar wel met het hele gezin.
Nu heb ik nog tijd genoeg om een nieuw leven op te bouwen evt. Hoe lang moet je nog aanmodderen?