Het is niet dat ik ongelukkig ben met mijn man, maar

Mijn man en ik zijn momenteel bijna 7 jaar samen waarvan meer dan 2 jaar getrouwd. Hij is overwegend lief, maar kan soms ook aardig bitchy doen. We zijn het over veel dingen in het leven eens: liefde voor de natuur, we houden beiden van een rustige omgeving, een zelfde soort huis, we nemen waarschijnlijk geen kinderen, series kijken vinden we leuk, we houden voor een aardig deel van dezelfde muziek, we vinden het allebei belangrijk om goed voor mens en dier en natuur te zijn en zorgen ook goed voor onszelf (regelmatig sporten, lichamelijk fit/gespierd blijven. Toch zijn er daarnaast ook dingen waarin we totaal verschillen: het grootste deel van onze hobby's delen we niet. Hij begrijpt mijn hobby's maar tot op zekere hoogte en haakt af bij de rest. Zijn grootste hobby is afspreken met vrienden. Dit vind ik ook leuk maar ook tot op zekere hoogte omdat ik introvert ben en hij extravert. Op een gegeven moment is bij mij mijn sociaalheidsbalkje vol en wil ik iets 'doen': iets maken (ik ben een creatief persoon die van project naar project hopt) of iets zien (genieten van kunstvormen). Ik ben 7 jaar geleden vooral gevallen voor de lieve persoonlijkheid van mijn man en het feit dat we qua toekomstvisie zo op één lijn zaten/zitten. Verliefdheid is er in het begin ook wel geweest, maar super aantrekkelijk heb ik hem nooit echt gevonden. Ik herinner me nog dat ik hierover zelfs in die verliefde periode wel al twijfelde.

Mijn man stelde ik denk ongeveer een jaar na de start van onze relatie een open relatie voor. Ik had dat nog niet eerder gehad maar stond daar wel voor open. Dit brengt uiteraard leuke dingen met zich mee, maar ook grote risico's. Zo ben ik 2,5 jaar geleden, een paar maanden voor ons huwelijk verliefd geworden op iemand met wie we dates hadden. Ik heb dit toen dergelijk gezegd en dit was een pijnlijke periode in onze relatie. Het contact met hem werd toen al snel verbroken omdat hij naar het buitenland ging. Uiteindelijk is dit weet helemaal overgewaaid.

Toen kwam een paar maanden daarna onze bruiloft daar. Ik voel me over het algemeen prettig bij mijn partner en vooral veilig, vertrouwd en weet dat ik hem kan vertrouwen. Hij is vrijwel altijd lief voor me, behalve wanneer hij zo bitchy kan doen. Ik herinner me nog dat ik tijdens het ja woord op zich wel op recht Ja zei wegens bovenstaande redenen, maar dat het niet zo spetterend of vol overtuiging voelde als ik van tevoren had verwacht. We lazen tijdens het ja woord ook een voorbereid stukje voor aan elkaar waarin hij prachtige dingen schreef en dat hij mij zo knap vindt, terwijl het in mijn speech wat bleef steken bij lief, fijn bij hem te zijn etc. Ik voelde me daardoor ook aardig kneuzig.

Door de jaren heen heb ik zo vaak momenten gehad dat ik naar mijn man kijk en denk: was hij maar knapper geweest, meer mijn type qua uiterlijk. Soms, als hij op een bepaalde manier naar me kijkt of lacht zie ik weer waarom ik verliefd op hem werd, maar dat komt echt maar soms voor.

En dan is nu de huidige situatie daar: een paar maanden geleden ben ik begonnen met daten met een Poolse man. Uiteraard alles in goed overleg met mijn man. Dit mag binnen onze open relatie zolang we alles eerlijk bespreken.

Deze man is zo ontzettend lief, en ook echt ontzettend knap. Alles aan zijn uiterlijk past precies in het straatje van 'mijn type'. Al na een paar keer afspreken voelde ik me zo vertrouwd en fijn bij hem. Ik vertrouw hem echt volledig en merk dat ik oprecht van hem houd. Hij heeft tegen mij gezegd dat hij verliefd op mij is en dat hij me zo graag aan zijn ouders zou willen voorstellen. Hij houdt ook van mij. Dat hij zich zelden zo fijn bij iemand heeft gevoeld als bij mij. Dit gevoel is wederzijds. Ik ben echt verliefd op hem. De seks is echt geweldig en spettert van de passie en liefde. Ik ben therapeut en heb goede mensenkennis. Aan alles bij hem voel ik dat het een man is met een hart van goud.

Mijn man en ik wonen momenteel samen in een nieuwbouwhuis dat begin dit jaar opgeleverd is en we gekocht hebben. Het is het fijnste huis dat ik me voor kan stellen in een prachtige groene omgeving. De Poolse man woont maar 10 minuten verderop vlak bij mijn werk, wel in een (mooi) huurappartement.

Ik zit nogal in tweestrijd. Ik voel dat deze nieuwe Poolse man mij zo veel geeft van wat ik gemist heb in mijn huidige relatie, maar besef me tegelijkertijd ook dat een nieuwe verliefdheid altijd spannender is en ook vertekenend kan werken. Mijn huidige man is een lieve man en een goede man, maar ik voel aan mijn nieuwe lief dat hij dat ook echt is. Daarnaast zou ik mijn huidige woning eigenlijk echt niet op willen geven omdat ik zo perfect bij mij past. Maar daarna denk ik dan weer dat dat slechts bijzaak is en het het belangrijkste is dat ik echt gelukkig ben met mijn partner.

Het is niet dat ik ongelukkig ben met mijn man, maar ik krijg nu echt sterk het gevoel dat er best een kans is dat ik gelukkiger zou kunnen zijn met deze Poolse man.

In januari gaan deze Poolse man en ik samen naar Istanbul voor een haartransplantatie en de week ervoor is mijn man op vakantie met vrienden en zal ik een groot deel van de week met de Poolse man doorbrengen.

Als ik diep van binnen kijk is mijn huidige plan om deze Poolse man beter te leren kennen, voorbij deze verliefdheid en de relatie een oprechte kans te geven met een blik die minder vertroebeld is door lust en verliefdheid, en alleen de knoop door te hakken om te scheiden en naar hem te gaan als ik het 100% zeker weet.

Wat zouden jullie doen?