waarom blijf ik nog zo verdrietig?

Ook ik worstel erg met moeilijke gevoelens omtrent een verbroken relatie. Dit herken ik ook van eerdere relaties, dus ik ben me bewust van het feit dat mijn ex symbool staat voor iets groters. Maar daar kan ik niet precies mijn vinger opleggen en hoop dat jullie met mij willen meedenken.

Vorig jaar mei kreeg ik contact met een collega. We appten steeds meer en steeds vaker en ik merkte dat ik hem erg leuk begon te vinden. Een daadwerkelijke date bleef echter uit en dat begreep ik niet zo goed. Na een collega gesproken te hebben op een feestje, bleek dat hij een relatie had. En dit dus niet tegen mij had verteld. Dit was in augustus, toen we dus al ruim drie maanden intensief contact hadden. Ik besloot om het contact gewoon voort te zetten, want het was immers zo gezellig. En ik zou er wel voor zorgen dat ie verliefd op mij werd.

In Oktober hadden we dan voor het eerst seks en kwam hij daarna met het verhaal dat hij al 9 jaar een relatie had... (!) Na een paar dagen radiostilte, had ik besloten het hem te vergeven. Maar dat ie wel moest nadenken. Twee maanden later verbrak hij zijn relatie. Toen begon de ellende pas echt... Zijn ex dreigde continu met zelfmoord en dan rende hij weer 'Hop!' naar haar terug. Bij ieder verhaal over zo'n actie zei ik dat ik geen contact meer wilde. Dit heeft zich zo'n 5 keer voorgedaan. Het verhaal bleef raar en in juni 2019 heb ik zijn telefoon gecheckt. Het bleek dat ie al die tijd ook nog seks met haar had gehad. Op momenten dat hij troost nodig had... Of dacht dat het echt over was tussen ons... ik was ontroostbaar, maar wilde het toch nog proberen. Ook al wist ik dat dit belachelijk was. Dat deze man mij al meerdere keren had bedonderd. De ellende werd alleen maar erger. Ik trok aan een dood paard, gaf hem al mijn energie en kreeg daar weinig voor terug. Terwijl HIJ iets verschrikkelijks had gedaan. Toen in augustus 2019 bleek dat ie een Tinder profiel had aangemaakt, kapte ik het echt af. Over en uit. Maar emotioneel bleef ik toch nog hangen. In oktober bleek dat hij met een andere vrouw (tevens collega) seks had gehad. Ik was woedend en heb hem 2 uur lang uitgescholden. Ik verbrak al het contact. Blokkeerde hem op Social media, op mijn telefoon, overal. Dat ging goed.

Totdat ik met hem op cursus moest en we toch weer contact hadden. We werken immers op hetzelfde kantoor. Ik zag zijn leuke kanten weer. hij zocht mijn contact ook bewust op en stootte me vervolgens weer bewust af. Ik wist dat ik niks meer wilde, maar werd er toch toe aangetrokken. En twee weken later kwam hij op de kerstborrel van het werk met zijn nieuwe vriendin aanzetten...... :/ :/ :/ Sindsdien zit ik weer in zak en as.

Heeft iemand een idee waarom ik nog zo verdrietig blijf over iemand die zo handelt? Waarom ik mij al die pijn heb aangedaan en het dus nog steeds raakt...? :'(