Ik vind het wat lastig samen te vatten om eerlijk te zijn. Mijn man en ik zijn nu 7 jaar samen en hebben een prachtige dochter waar we allebei heel gek mee zijn. We zijn sinds een paar jaar niet meer zo gek met elkaar. Elke dag ruzie om de meest kleine dingen.
Het probleem zit m er in dat we niet meer met elkaar elkaar kunnen praten. Mijn man schiet altijd meteen in de verdediging en is snel beledigd. Ik ben op mijn beurt erg ongeduldig. Zo belanden we al snel in een kleine discussie. Vanaf daar gaat het fout... Zodra ik emotioneel word slaat mijn man volledig dicht. Hij praat niet meer met me en kijkt wel, loopt weg en komt er nooit meer op terug. Die reactie maakt mij des te bozer. Waarom hij het doet snap ik deels: hij heeft op jongere leeftijd hersenschade opgelopen, waardoor hij niet goed met zijn emoties overweg kan ik en vastloopt. Dat kon ik voor een tijd wel accepteren.
Maar nu na zoveel jaar dat te hebben en de nodige problemen waar we soms een oplossing voor moeten zoeken trek ik dat niet meer. Hij voelt letterlijk als een zware kar die ik over naartoe moet trekken. Hij weet dat ik me zo voel, maar kan daar naar eigen zeggen niks mee. Het is soms zo doodvermoeiend en snap ook niet goed hoe ik hiermee verder moet. Ik kan niks meer van hem verwachten, maar voel me zelf ook niet gerespecteerd in de relatie nu. Mocht iemand het lezen... Een inzicht is heel welkom!
Het probleem zit m er in dat we niet meer met elkaar elkaar kunnen praten. Mijn man schiet altijd meteen in de verdediging en is snel beledigd. Ik ben op mijn beurt erg ongeduldig. Zo belanden we al snel in een kleine discussie. Vanaf daar gaat het fout... Zodra ik emotioneel word slaat mijn man volledig dicht. Hij praat niet meer met me en kijkt wel, loopt weg en komt er nooit meer op terug. Die reactie maakt mij des te bozer. Waarom hij het doet snap ik deels: hij heeft op jongere leeftijd hersenschade opgelopen, waardoor hij niet goed met zijn emoties overweg kan ik en vastloopt. Dat kon ik voor een tijd wel accepteren.
Maar nu na zoveel jaar dat te hebben en de nodige problemen waar we soms een oplossing voor moeten zoeken trek ik dat niet meer. Hij voelt letterlijk als een zware kar die ik over naartoe moet trekken. Hij weet dat ik me zo voel, maar kan daar naar eigen zeggen niks mee. Het is soms zo doodvermoeiend en snap ook niet goed hoe ik hiermee verder moet. Ik kan niks meer van hem verwachten, maar voel me zelf ook niet gerespecteerd in de relatie nu. Mocht iemand het lezen... Een inzicht is heel welkom!
Anoniempje