Communicatieproblemen - forum lotgenoten

Mijn vriend en ik zijn al 7 jaar bij elkaar, houden heel veel van elkaar, maar hebben wekelijks ruzie.

 

Mijn vriend kan op een bepaalde manier reageren op gebeurtenissen of dingen die ik zeg waar ik moeilijk mee om kan gaan. Ik schrik en sla dicht of ga huilen...

 

Afgelopen weekend ben ik ook weggelopen bij hem thuis omdat hij in mijn ogen tekeer ging. Hij kan er niet tegen als ik wegloop of ermee dreigt en ik kan niet tegen zijn heftige uitvallen.

 

Mijn vriend zegt dat hij raar uit de hoek kan komen en nu eenmaal zo is. Dat ik het niet persoonlijk op moet vatten. Hoe leer ik hier mee omgaan? Hoe krijg ik het voor elkaar dat ik me zijn boze reacties niet aantrek?

Vorig weekend heeft hij in zijn woede een bord tegen de keukenmuur stuk gesmeten met als gevolg schade aan de tegels. Hij zegt dat ik hem daartoe heb aangezet. Dat vind ik vreselijk en ik wil dat veranderen, heb ik ook gezegd maar hij heeft er geen vertrouwen meer in dat ik verander....

Ik ben moeder geworden van een zoontje en in het begin ging het top. Voordat hij geboren was hadden we soms ruzies, maar toen hij er was ging het een tijd echt goed.

Nu hebben we de laatste weken echt alleen maar ruzie. Mijn man is echt over zoveel dingen negatief en dat maakt me boos. Of het nu gaat over onze relatie, ons huis, de familie, het werk, hobby’s, bijna alles is niet meer leuk.

Het maakt me machteloos en moe. Ik wil me richten op de mooie dingen en niet vluchten en wegrennen om alles “weer goed te krijgen”, maar mijn man wil ander werk, ander huis, andere stad etc.

 

Ik weet het niet meer, maar als het zo blijft wil ik scheiden. Naar mijn idee heb ik alles geprobeerd, ik weet het niet meer.

Iemand tips om uit het negatieve te komen?

Mijn partner vindt het moeilijk om te praten en zijn gevoelens te uiten.

Ik moet hem blijven vragen wat zijn gevoel over iets is, alsof ik het uit hem moet trekken. Dat is soms best moeilijk.

Ik vind het moeilijk om "nee" te zeggen in relaties. Ik heb altijd de neiging om de ander te "pleasen", niet te willen kwetsen, of te willen redden. Hierdoor ervaar ik stress in relaties.

Ik en mijn partner zeggen eigenlijk steeds hetzelfde: Bekijk het nou eens van mijn kant. Op die manier horen we elkaar niet. We willen steeds gelijk hebben en wachten steeds op de ander om eerst naar ons te komen.

Dit patroon is onlangs door een relatietherapeut naar voor gebracht. Dat heeft mij aan het denken gezet. Ik verander op het heetst van de strijd nog niet. Maar ik voel dat ik soms nog voor ruzies beginnen met deze denkwijze bezig ben. Ik zie het als een klein stapje in de goede richting.

Het verschil tussen mannen en vrouwen wordt erg onderschat. Heel fijn en helpend dat de relatietherapeut dit inzichtelijk heeft gemaakt in de gesprekken.

Mijn vrouw kan mij nu beter accepteren zoals ben, probeert mij niet meer te veranderen en stelt niet de hele tijd eisen waar ik niet aan kan en wil voldoen. Het heeft een hoop druk van onze relatie gehaald.

Ik ben 19 jaar getrouwd. En hou nog van mijn man. Maar niet van zijn manier hoe hij praat tegen mij. Ik moet oppassen hoe ik iets zeg. Anders verheft die zijn stem. En hij heeft dat niet door. Ik word nu zelfs misselijk. We zijn op vakantie en hebben elke dag woorden. Kleine meid word er ook verdrietig van. Ik weet het niet meer. Heb niet veel geld dus weet niet hoe ik een therapeut kan betalen. Wil er uitkomen.

Wij dachten dat er eigenlijk niet zoveel mis was in onze relatie. We hadden nooit ruzie. Toch waren we niet meer echt gelukkig en kwam de sleur erin.

De eerste afspraak van de relatietherapeut bracht eigenlijk gelijk naar boven dat we eigenlijk niet met elkaar communiceren. We hebben het nooit echt over hoe onze dag was, over wat we meegemaakt hadden en al helemaal niet over onze relatie.

De eerste opdracht was dan ook een uitdaging. Samen eten aan tafel. Praten over onze dag. Niet meer voor de tv met bord op schoot. De eerste week was het echt lastig. Voelde bijna gespeeld maar nu wordt het al steeds normaler.

We hebben er lang tegenaan gehikt, maar zijn uiteindelijk toch in relatietherapie gegaan. Was goeie beslissing, zijn echt verder gekomen.

 

Inzien dat boos worden wel logisch kan zijn, maar je vaak niet oplevert wat je wil bereiken. Vaak het tegendeel. Je kunt echt beter praten over wat je wel wil, dan wat je niet wil.

 

We luisteren weer beter naar elkaar. Nemen echt de tijd om met elkaar te praten, tijdens een wandeling of zo. Zo is er toch weer hoop voor een goeie toekomst samen!

Ik heb wel eens eerder iets gedeeld op deze site toen ik het moeilijk had. Nu wil ik juist iets delen dat goed is. Eigenlijk het tegenovergestelde van communicatieproblemen, namelijk communicatie oplossing!

Gisteravond merkte ik aan mijzelf op dat ik snel geirriteerd was op mijn partner. Maar ik kon mijn vinger er niet op leggen. Waar ik normaal dan door probeer te gaan, maar op het einde hem dan toch afsnauw, deed ik het deze keer anders.

Zoals besproken met mijn therapeut ging ik eerder naar bed om even afstand te hebben en heb ik nagedacht over wat er nu echt aan de hand was en hoe ik dat positief kon verwoorden als mijn vriend boven zou komen. Het duurde gelukkig even, want ik had wel tijd nodig. Maar uiteindelijk toen mijn vriend boven kwam heb ik met het licht uit goed kunnen verwoorden wat ik wilde. En daar reageerde hij heel goed op.

Daar ben ik vandaag al de hele dag super trots op. Op ons. We zijn gister niet in de problemen geraakt, maar dichterbij elkaar gekomen. Ik ga met plezier naar mijn therapeut volgende week!

Hoe moeilijk het is om echt goed met elkaar te communiceren in een relatie leren we niet. We rollen onze relatie in en verwachten dat deze de komende 40 jaar stand houdt met af en toe een dip.

Heerlijk verfrissend toen de relatietherapeut ons liet in zien dat we het eigenlijk best goed doen. Maar ook de realiteit erbij haalde, de lat lag meteen niet meer zo hoog naar elkaar.

Iemand die niet makkelijk praat over zijn gevoelens, voelt zich vaak niet helemaal 'veilig'. Bang om voor gek te staan, of kopje onder als ie gaat voelen en vertellen.

Kan helpen om iemand meer op z'n gemak te stellen: het is sowieso oke wat je zegt. Ik vond het zelf ook niet makkelijk vroeger. Maar heb ontdekt dat ik me rustiger voel als ik m'n dingen meer deel. Succes!

We zijn al meer dan 20 jaar bij elkaar. Op de een of andere manier lukte het niet meer om op een fijne manier met elkaar te praten. We praatten namelijk of helemaal niet, óf we maakten ruzie.

We houden wel van elkaar, maar op de een of andere manier lukte het niet om dit te doorbreken.
We hebben allebei een drukke baan en als we samen thuis zijn zijn we allebei moe.

Na een bezoek aan een relatietherapeut zijn we dit wel samen onder de loep gaan nemen. Op advies zijn we gesprekken gaan voeren met instructies voor een open communicatie: dus niet invullen en echt luisteren naar elkaar.

Dat heeft een mooie verandering op gang gebracht. Daarnaast zijn we ook samen meer activiteiten gaan ondernemen. Langzaam zijn we zo weer op weg naar een fijne relatie! :-)

Wij zijn nu 3 jaar uit elkaar. Nog steeds vind ik het heel moeilijk te accepteren. We hebben samen nog goed contact en ik vraag me steeds af of het nog goed kan komen.

Mijn ex vindt het wel goed zo en we komen niet meer tot een dieper gesprek. Ik denk dat ik toch eens een hulpverlener ga raadplegen. Een vriendin zegt dit ook, het lijkt of mijn ex het onderwerp mijdt en van zijn vrijheid geniet.

Ik bem nu 3,5 jaar samen met mijn vriendin. Samen hebben we een dochter van 6 maanden.
Het begin van de relatie hebben we elkaar echt moeten leren kennen en zijn we uiteindelijk echt verliefd op elkaar geworden. Ik hou ook echt van haar. Alleen zit ik met het volgende.

Zij heeft een zoon van 9. En om eerlijk te zijn. Ik kan hem niet uitstaan. Hij is respectloos en heeft een ontzettend grote mond. Zo groot dat ik het hier niet durf te zeggen wat hij allemaal zegt. Hij maakt altijd ruzie en scheld tegen iedereen. Ik mag me niet bemoeien ermee. Als ik dat doe heb ik de grootste heibel. Maar mijn vriendin doet er helemaal niks aan. Het is zo erg dat ik wel echt van mijn vriendin houd maar absoluut niet gelukkig ben. Het levert heel veel stress op. Ze geeft geen straf en zegt af en toe dat hij van zijn spel af moet maar vervolgens gebeurt er niks.

Het liefst stop ik de relatie maar weet ook dat dat voor problemen zorgt want ze laat me niet met rust. Praten met haar hierover is niet echt mogelijk.

Ik weet gewoon niet wat te doen. Op deze manier ben ik niet gelukkig. Maar ben bang dat er niks gaat veranderen.

Vaak lig ik wakker of huilend in bed. Maar zelf ben ik iemand die niet goed zijm grens kan aangeven en dingen maar accepteert.

Zo dat is mijn verhaal.

Zelf ben ik een heel open spontane en drukke vrouw die graag aandacht wil, ook in mijn relatie. Mijn vriend is echter nogal in zichzelf en gaat graag zijn eigen gang. Hij geeft mij nooit een compliment en ik krijg weinig aandacht van hem.

Ik heb het al heel vaak gezegd, maar hij doet er niets aan. Het maakt me verdrietig en boos. Het geeft veel ruzies. We zijn in relatie therapie gegaan waar deze onderwerpen aan bod komen. Ik hoop dat dit iets verandert.

9 jaar geleden heb ik mijn vriend leren kennen na een lange tijd heel bewust alleen te zijn geweest ivm opvoeding van mijn zoon, ik had er na een moeizame relatie ook ff geen zin meer in maar dat terzijde..
Met zijn huwelijk zat het niet goed en hij is dan ook gaan scheiden zodat we bij elkaar konden zijn.
Straalverliefd waren we en niet bij elkaar weg te slaan.

Zijn ex liet uit boosheid voor zijn vreemdgaan niet toe dat ik ook maar één voet tussen de deur kreeg en een normaal contact op kon bouwen met de twee zonen die toen 4 en 8 jaar oud waren.

Uit angst het contact te verliezen met zijn kinderen gaf hij zijn ex overal haar zin in want ze had al een paar keer laten zien dat hij ervan zou lusten als hij niet deed wat ze zei.
Enigzins begrijpelijk maar het is zachtjes aan helemaal doorgeslagen.

De kinderen moesten me niet want daar deed de moeder erg haar best voor en mijn vriend liet haar begaan en heeft nooit met de vuist op tafel geslagen en het voor me opgenomen waardoor ik overal buiten ben komen te staan.

Opeens had ik een relatie met iemand die om de week de kinderen had en het hele weekend met hun bij zijn ouders zat en nog steeds..
Vakantie hebben we nog nooit samen gehad.
Als ik er iets over zei dan kreeg ik geen contact meer en werd ik genegeerd.

Mijn vriend is een moeilijke prater en ik probeer daar rekening mee te houden maar heb ook mijn eigen behoeften.

Wij wonen al geruime tijd in onze eigen woningen want hij liet me te pas en te onpas zitten en ik trok dat niet meer, het liegen was voor hem iets normaals leek het wel.
Met oudejaarsavond zaten mijn zoon en ik weer alleen en ik voelde me zo eenzaam.
Heb toen ook een bericht gestuurd naar mijn vriend dat ik niet wist hoe lang ik dit kon vol houden en dat ik geen toekomst zie hierin.

Hij zat op dat bij zijn ouders met de kinderen en het kwam waarschijnlijk weer niet uit en ik werd wederom genegeerd.
Wanneer is het mijn tijd, wanneer hoor ik er in zijn ogen bij en hoef ik niet meer opzij te schuiven voor de kinderen.

Uiteindelijk heeft hij me via een app laten weren dat het beter is dat we stoppen omdat we elkaar alleen maar pijn doen en ik weet dat dat ook zo is.
Hij wil nu de relatie omgooien naar een vriendschap.
Hij wil de moeilijke dingen er niet bij maar is dat nu echt een goede basis voor een vrienschap en hoe kan je die knop in godsnaam zomaar omzetten.

Maar zelfs nu we uit elkaar zijn en soms met elkaar praten en het hem niet aanstaat wat ik zeg zet hij me weer in de negeerstand.

Ik ben door de jaren heen onzeker geworden en heb het gevoel dat er een spelletje met mijn hoofd wordt gespeeld.

Ligt het dan echt allemaal aan mij?

Soms is er verwarring over wat we samen in een relatie graag zouden zien. Streven we naar passie, delen in liefde en verdriet, elkaar aanvullen, helpen en ondersteunen maar zeer zeker ook, elkaar versterken en prikkelen.

De manier waarop is altijd een uitdaging. Vooral door gelijk te hebben door assertief te zijn of juist niets te doen, niets te zeggen. Van het een naar het ander om gek van te worden. Erg lastig. Waar doe ik goed aan?

Weet niet eens hoe ik moet beginnen. Mijn vriend en ik zijn 7 jaar bij elkaar. (Lat relatie). Maar me vriend liegt gewoon heel veel en komt afspraken niet na.. ook heb ik al maanden het idee dat ik niet belangrijk voor hem ben.. en dat gaat steeds vaker opspelen. Op 1 of andere manier kan ik de gebeurtenissen niet meer loslaten / vergeten. En bij elk dingetje ben ik al op me hoede voor wat er nu weer voor leugen gaat komen. Anders gezegd ik zoek ondertussen overal wat achter.
Ik merk dat het me steeds meer gaat irriteren maar een punt erachter zetten lukt me niet.. als er een afspraak niet nagekomen is en ik wordt boos, lijkt het wel of ik tegen een muur praat. Ik krijg weinig response van hem of hij zegt ben je klaar je praat al 15 min of hij zegt ik zie het niet zo.. En dan gaan we maar boodschappen doen en wordt er gedaan alsof er niks aan de hand is.. maar voor mijn gevoel lost het niks op. Er wordt niks mee gedaan alsof wat ik zeg er niet toe doet.
Ik heb het gevoel dat alles en iedereen belangrijker is dan mij.
Voorbeeld: ik krijg een sms van hem dat hij gaat douchen en mij om half 9 belt.. vervolgens om half 9 belt zijn moeder met de mededeling dat hij op schiphol staat en naae turkije gaat voor 3 dgn voor een cosmetische ingreep.. ik weet van niks??. Zijn ma weet al 2 wkn dat hij daarheen gaat zijn werk weet het. Maar ik niet?. Dan na 1 week ruzie goed ruzie zou hij zich van zijn betere kant laten zien. Hij was bang dat ik boos werd vandaar dat hij het niet vertelde, ik gezegd ik wordt juist boos omdat je het mij niet vertelt daar maak je het alleen maar erger mee.
Half jaar later overlijdt mijn vader meneer wil niet naar de condoleance komen want hij moet eerst gewoon werken en het is zijn ding niet.. ik heb lopen huilen schreeuwen waarom hij mij niet wilt steunen op zon dag. Hij kent me vader tenslotte ook goed. Maar nope zijn ding niet hij is er toch met de begrafenis. Uiteindelijk me zus aan te pas moeten komen en toen snapte hij pas dat het misschien wel belangrijk was om er te zijn. ( waarom niet van mij aannemen, maar wel van een ander).
Vervolgens 1 week na de begravenis gaat meneer weer een cosmetische behandeling laten doen dit keer in nederland en ja natuurlijk hoor ik dat nu 1 dag van tevoren. Iedereen wist het weer behalve ik.
Ik gevraagd heb je niet geleerd van de vorige keer ja hij was weer bang dat ik boos werd. Pffffff.
Als ik geopereerd wordt is het ik moet werken. Ik kom eind van de week wel een keer langs bij je. Puntje bij paaltje heeft hij me uit het ziekenhuis opgehaald thuisgebracht en bleef hij slapen om de volgende dag weer te werken. De rest van de week niet meer gezien. Zelfs een simpele sms met hoe gaat het was teveel moeite. Want hij had het druk.
En nu ook weer in februari onze vakantie afgestemt op elkaar. En wat gebeurd laatste werkdag voor de vakantie krijg ik de mededeling dat hij toch nog 3 dgn moet werken.. de derde dag krijg ik te horen dat hij toch nog 1 dag langer moest werken. Dus mijn 1e week vakantie zat erop. Lekkere afspraken zo..
Voor het boeken van de vakantie last minute belde ik hem op, op zijn werk.. mag ik hem niet bellen en storen komt er een collega binnen gooit hij zo de hoorn erop? Kan je niet gewoon beleefd zeggen sorry komt ff een collega binnen ik bel je zo ff terug?
Borrel op zijn werk. Wat ik ook weer uiteraard halve dag van tevoren weet. Stuurt hij mij een sms ik rij zo weg bel je zo ( meestal rond half 9) ik 45 min gewacht geen belletje.. bel ik hem wordt er niet opgenomen. Ik nog een paar x gebeld en gesmst geen gehoor. Om 23.15 kreeg ik hem aan de telefoon. Kan je niet beleefd opnemen of iets smsen. Nope ik stoor uiteraard weer..
Maar andersom op zijn vrije dag staan we om 5 uur voor een restaurant om te gaan eten belt zijn bazin, dan neemt hij wel op en moesten we gewoon 20 min wachten voor de balie dat hij een keer terug kwam van zijn telefoongesprek.. gelukkig mag zij wel storen in prive tijd.

Ik ben het gewoon zat dat ik nergens van op aan kan bij hem. Nooit ergens van op de hoogte wordt gesteld. Bij iedereen alles kan en ja is en ik altijd maar nee hoor.. hij snapt mijn frustraties niet en mijn vertrouwen ver te zoeken is in hem..
De ene dag snapt hij het en uur later is al " ach ja".. lijkt wel of hij altijd poep aan mij heeft..
Ik wil hem niet kwijt maar wil hem is aan het verstand krijgen dat dit zo niet langer kan en dat hij ook is water bij de wijn mag doen..
Wie heeft aub tips hoe ik het hem nou is duidelijk maak

Ik heb een relatie met een man en ik erger mij enorm aan het feit dat hij vaak bevestiging vraagt en ook vaak 'invult' voor mij. Het is pril, ik denk zo'n 2 maanden nu en ik vind hem echt heel leuk.
Ik deel dit hier, omdat ik graag zou weten waarom ik net die 2 zaken zo irritant vindt.
Iemand inzichten hierover?

Mijn man en ik zijn nu net 8 jaar getrouwd. We leerden elkaar kennen via een datingsite 9 jaar geleden. Hij is weduwnaar zonder kinderen, Ik ben na 17 jaar huwelijk gescheiden in 1992, heb 3 kinderen en inmiddels hebben we 7 kleinkinderen. Een relatie met een man met 2 kinderen liep na 9 jaar ook stuk. Toen ik mijn man leerde kennen, leek hij iemand die goed kan luisteren en aan een half woord genoeg had. Hij is een goede, trouwe man maar onze communicatie loopt zo vreselijk slecht: we krijgen woorden om de kleinste dingen. Ik vind dat hij niet echt luistert, hij vindt dat Ik een grote mond heb en altijd gelijk wil hebben. Dat wil ik niet, Ik wil behoorlijk communiceren. Diverse pogingen van mij om met hem te praten aan de hand van tips in bijv de Zin lopen stuk. Hij wil er niets van weten en ook in therapie gaan, wil hij niet. Nu roepen we al dan maar scheiden als oplossing maar dat willen we allebei niet. Intimiteit is er sinds een jaar ook niet meer, mede door verminderd libido na prostaatkanker wat trouwens gelukkig wel met goed resultaat behandeld is,
Ik weet niet wat we moeten doen, probeer te zeggen dat het geen gezamenlijk probleem is maar ontaardt altijd in jij dit...jij dat.
Hoe krijg ik mijn man zo ver dat we hulp kunnen zoeken?

Ik heb al 12 jaar een relatie. Maar ik heb het gevoel dat ik een beetje vast zit en weet niet meer wat ik moet doen. In begin van ons relatie ging hij vreemd. Hij had me toen gezegd dat die het niet meer Zou doen. In de tussentijd kregen we vaak ruzie omdat hij me vaak ging verwijten voor zijn fouten. 3 jaar in ons relatie begint hij weer met meiden af te spreken. Ik las berichten en hij ontkende als nog alles. Heb ik hem weer vergeven. Toen we 6jaar gingen heeft die me heel jaar gekleineerd me beschuldigt dat ik vreemd ging en schelden me continu uit. Daarna wou ik het uitmaken en zei dat hij zou gaan veranderen en dat hij een toekomst met me wou en aan zijn gedrag ging werken. Ik gaf hem weer een kans ik raakt zwanger toen. En kort daarna kwam ik weer achter dat die online met vrouwen sex talk zag te hebben. In tussen tijd bleef die mij kleineren en een laag gevoel over mezelf geven. Na de geboorte van ons kleine gaf die aan het te willen veranderen en gaf ik hem weer een kans toen zag ik ook dat hij beter wou doen. En had die mijn vertrouwen weer gewonnen. Even ging het goed maar de vernederingen blijven niet zo heftig als vroeger maar nog steeds. Ik hou veel van hem maar merk dat ik dit niet meer aan kan. 12 jaar is voorbij gegaan. En enige wat ik wou was respect

Kan ik hier mn verhaal nog steeds kwijt?

6 jaar samen met mijn vriend. Vaak zijn we gelukkig, maar ik ben geen goede vriendin voor hem. Hij vind dat ik te weinig doe in huis en niks voor ons. Ben ik niet helemaal mee eens, ik kook iedere dag, doe de was, maak schoon etc maar ja, ik kan meer doen. Als hij boos wordt en discussie aangaat is het vaak in combinatie met alcohol waardoor het escaleert. Schreeuwen, vloeken, schelden en zegt dat ik een touw moet zoeken. 1x gezegd dat ie hoopt dat ik kanker krijg en doodga.
Ik vind dat niet oke maar snap zijn haat tegen mij omdat hij gefrustreerd is dat ik niet meer doe. We hebben samen een huis gekocht en verhuisd naar andere kant van het land voor hem waardoor ik nu niemand om me heen heb waar ik heen kan. Ik weet niet of hij me vergeeft als hij is afgekoeld, dus zoek plek om heen te gaan. Wat is het beste indien ik weg moet, hotel of naar vrienden/familie rijden?
Het liefste heb ik iemand die van me houdt en als hij boos is rustig blijft praten. Maar som denk ik dat dat een sprookje is.

Mijn vriend en ik begrijpen elkaar niet. Ik ben in mijn relatie heel emotioneel en uitgesproken. Ik zeg wat ik leuk vind en wat niet. Wat iets met mij doet en wat mijn visies zijn etc. Mijn vriend daarintegen zegt helemaal niks. Hij zegt dat hij cimmunicatie belangrijk vindt, maar hij heeft nooit een mening, alles is goed voor hem en als ik hem aanspreek op iets, dan ligt het opeens aan mij.

Het enige wat ik vraag is begrip en empathie en een beetje emotie. Waarom is het zo moeilijk voor hem om te zeggen: hej schat. Ik begrijp je. Volgende keer zal ik het anders doen. Of hej schat. Zo had ik het niet bedoeld. En mij een knuffel te geven.

Als ik aangeef waarom ik boos of gefrustreerd ben dan zegt hij amper iets terug. Hij negeert mij tijdens ruzies of loopt gewoon weg.

Ik word daar zo kwaad van. Zo boos en teleurgesteld. Ik wil dan mijn spullen pakken en vertrekken. Dat gaat helass niet, want wij hebben 2 kleine kinderen. Ik zit er wel aan te denken of lekker op mezelf te gaan wonen met de kids. Want wat heb ik nou aan een man zonder emotie of begrip? Voor de rest is hij een prima gozer en goede vader. Helpt mee in het huishouden, goede baan en rustig van zichzelf.