Ik ben het zat, maar wil hem niet kwijt

Weet niet eens hoe ik moet beginnen. Mijn vriend en ik zijn 7 jaar bij elkaar. (Lat relatie). Maar me vriend liegt gewoon heel veel en komt afspraken niet na.. ook heb ik al maanden het idee dat ik niet belangrijk voor hem ben.. en dat gaat steeds vaker opspelen. Op 1 of andere manier kan ik de gebeurtenissen niet meer loslaten / vergeten. En bij elk dingetje ben ik al op me hoede voor wat er nu weer voor leugen gaat komen. Anders gezegd ik zoek ondertussen overal wat achter.
Ik merk dat het me steeds meer gaat irriteren maar een punt erachter zetten lukt me niet.. als er een afspraak niet nagekomen is en ik wordt boos, lijkt het wel of ik tegen een muur praat. Ik krijg weinig response van hem of hij zegt ben je klaar je praat al 15 min of hij zegt ik zie het niet zo.. En dan gaan we maar boodschappen doen en wordt er gedaan alsof er niks aan de hand is.. maar voor mijn gevoel lost het niks op. Er wordt niks mee gedaan alsof wat ik zeg er niet toe doet.
Ik heb het gevoel dat alles en iedereen belangrijker is dan mij.
Voorbeeld: ik krijg een sms van hem dat hij gaat douchen en mij om half 9 belt.. vervolgens om half 9 belt zijn moeder met de mededeling dat hij op schiphol staat en naae turkije gaat voor 3 dgn voor een cosmetische ingreep.. ik weet van niks??. Zijn ma weet al 2 wkn dat hij daarheen gaat zijn werk weet het. Maar ik niet?. Dan na 1 week ruzie goed ruzie zou hij zich van zijn betere kant laten zien. Hij was bang dat ik boos werd vandaar dat hij het niet vertelde, ik gezegd ik wordt juist boos omdat je het mij niet vertelt daar maak je het alleen maar erger mee.
Half jaar later overlijdt mijn vader meneer wil niet naar de condoleance komen want hij moet eerst gewoon werken en het is zijn ding niet.. ik heb lopen huilen schreeuwen waarom hij mij niet wilt steunen op zon dag. Hij kent me vader tenslotte ook goed. Maar nope zijn ding niet hij is er toch met de begrafenis. Uiteindelijk me zus aan te pas moeten komen en toen snapte hij pas dat het misschien wel belangrijk was om er te zijn. ( waarom niet van mij aannemen, maar wel van een ander).
Vervolgens 1 week na de begravenis gaat meneer weer een cosmetische behandeling laten doen dit keer in nederland en ja natuurlijk hoor ik dat nu 1 dag van tevoren. Iedereen wist het weer behalve ik.
Ik gevraagd heb je niet geleerd van de vorige keer ja hij was weer bang dat ik boos werd. Pffffff.
Als ik geopereerd wordt is het ik moet werken. Ik kom eind van de week wel een keer langs bij je. Puntje bij paaltje heeft hij me uit het ziekenhuis opgehaald thuisgebracht en bleef hij slapen om de volgende dag weer te werken. De rest van de week niet meer gezien. Zelfs een simpele sms met hoe gaat het was teveel moeite. Want hij had het druk.
En nu ook weer in februari onze vakantie afgestemt op elkaar. En wat gebeurd laatste werkdag voor de vakantie krijg ik de mededeling dat hij toch nog 3 dgn moet werken.. de derde dag krijg ik te horen dat hij toch nog 1 dag langer moest werken. Dus mijn 1e week vakantie zat erop. Lekkere afspraken zo..
Voor het boeken van de vakantie last minute belde ik hem op, op zijn werk.. mag ik hem niet bellen en storen komt er een collega binnen gooit hij zo de hoorn erop? Kan je niet gewoon beleefd zeggen sorry komt ff een collega binnen ik bel je zo ff terug?
Borrel op zijn werk. Wat ik ook weer uiteraard halve dag van tevoren weet. Stuurt hij mij een sms ik rij zo weg bel je zo ( meestal rond half 9) ik 45 min gewacht geen belletje.. bel ik hem wordt er niet opgenomen. Ik nog een paar x gebeld en gesmst geen gehoor. Om 23.15 kreeg ik hem aan de telefoon. Kan je niet beleefd opnemen of iets smsen. Nope ik stoor uiteraard weer..
Maar andersom op zijn vrije dag staan we om 5 uur voor een restaurant om te gaan eten belt zijn bazin, dan neemt hij wel op en moesten we gewoon 20 min wachten voor de balie dat hij een keer terug kwam van zijn telefoongesprek.. gelukkig mag zij wel storen in prive tijd.

Ik ben het gewoon zat dat ik nergens van op aan kan bij hem. Nooit ergens van op de hoogte wordt gesteld. Bij iedereen alles kan en ja is en ik altijd maar nee hoor.. hij snapt mijn frustraties niet en mijn vertrouwen ver te zoeken is in hem..
De ene dag snapt hij het en uur later is al " ach ja".. lijkt wel of hij altijd poep aan mij heeft..
Ik wil hem niet kwijt maar wil hem is aan het verstand krijgen dat dit zo niet langer kan en dat hij ook is water bij de wijn mag doen..
Wie heeft aub tips hoe ik het hem nou is duidelijk maak