Mijn partner en ik zijn 3 jaar getrouwd. We zijn jong, eind 20, werken pas enkele jaren. Hij heef geen makkelijke jeugd gehad en geen goede voorbeeld in zijn omgeving. Hierdoor heeft hij schulden. Ik was niet op de hoogte hiervan. Ik geloof tot op de dag van vandaag niet dat hij niet in de gaten had dat hij zoveel dingen niet had betaald toen hij "jong" was, ook al zegt hij dit. Ik vind dat hij mij hiermee heeft opgezadeld. Wij zitten financieel niet goed door al die extra rekeningen. Ik heb de grootste rekeningen met mijn spaargeld betaald. Nu betaald hij wel alles zelf en verdiend hij meer en betaald hij dus ook de huur volledig. Ik de boodschappen. Soms voel ik me egoïstisch, maar mbt financiële zaken heeft hij vaker dingen achtergehouden, waardoor ik nu de controle wil over alles wat met geld te maken heeft en dus ook zijn rekening. Soms is hij het hiermee eens, soms niet. Hier maken we dan ook ruzie over.
Ik heb het gevoel dat hij mij de laatste tijd in alles tegenwerkt. Hij wilt niet dezelfde dingen doen als ik en vind dat ik hem hier in moet respecteren. In het begin was hij in voor alles. Ik heb niet gekozen voor iemand die alleen op de bank wilt hangen.
Vroeger waren we vaak intiem. Hij was zelf extreem g**l, tot aan vervelend toe maar ik voelde me gewild. Nu gebeurt er niks. Misschien een keer in de maand. Hij zegt altijd dat ik mooi ben en ik weet dat 'ie van me houdt, hij knuffelt en kust ook maar de spanning is weg. Ik neem initiatief en bespreek dit ook, ik draag mijn hart echt op mijn tong, maar hij communiceert niet. Hij heeft overal een excuus voor. "Vermoeidheid". Ik zelf denk dat het misschien met zijn gewichtstoename heeft te maken of zijn hormonen, maar hij ontkend dit.
Onze ruzie liep een keer zo erg uit de hand dat hij weg wilde. Ik liet hem niet doorlopen, waardoor hij me "wegduwde" dit ging fout. Het is een grote man en ik ben gevoelig voor blessures, dus ik kreeg een blessure nav zijn duw. Ik geloof oprecht dat hij zijn eigen kracht niet kent, maar toch. Ik ben hierdoor ook qat afstandelijker geworden. Toen hij besefte dat hij mij pijn had gedaan, brak hij. Hij huilt normaal gesproken nooit. We zouden nooit meer ruzie maken en alles uitpraten. Hij heeft maanden voor me gezorgd en we zijn dichter tot elkaar gekomen.
Nu zijn we weer terug bij af. Ik ben iemand die moeilijk loslaat. Ik voel wrok jegens hem voor al deze dingen, maar ik hou van hem. Zijn goede kant heb ik natuurlijk niet beschreven, maar die is er. Ik geloof ook niet dat zijn intenties slecht zijn, maar dat hij een foute opvoeding heeft gehad en niet om kan gaan met zijn emoties. Ik snap dat hij nu volwassen is en hier zelf wat aan kan doen en als ik dit terug lees weet ik al hoe de meesten gaan reageren.. toch wil ik het proberen samen. Ik snap niet hoe ik met hem moet communiceren. Ik vind dat hij juist alles er aan moet doen om het goed te maken, maar dit dringt niet tot hem door. Of ja, zijn ego laat dit niet toe. Niemand weet dit, dus ik wilde het van me afschrijven.
Ik heb het gevoel dat hij mij de laatste tijd in alles tegenwerkt. Hij wilt niet dezelfde dingen doen als ik en vind dat ik hem hier in moet respecteren. In het begin was hij in voor alles. Ik heb niet gekozen voor iemand die alleen op de bank wilt hangen.
Vroeger waren we vaak intiem. Hij was zelf extreem g**l, tot aan vervelend toe maar ik voelde me gewild. Nu gebeurt er niks. Misschien een keer in de maand. Hij zegt altijd dat ik mooi ben en ik weet dat 'ie van me houdt, hij knuffelt en kust ook maar de spanning is weg. Ik neem initiatief en bespreek dit ook, ik draag mijn hart echt op mijn tong, maar hij communiceert niet. Hij heeft overal een excuus voor. "Vermoeidheid". Ik zelf denk dat het misschien met zijn gewichtstoename heeft te maken of zijn hormonen, maar hij ontkend dit.
Onze ruzie liep een keer zo erg uit de hand dat hij weg wilde. Ik liet hem niet doorlopen, waardoor hij me "wegduwde" dit ging fout. Het is een grote man en ik ben gevoelig voor blessures, dus ik kreeg een blessure nav zijn duw. Ik geloof oprecht dat hij zijn eigen kracht niet kent, maar toch. Ik ben hierdoor ook qat afstandelijker geworden. Toen hij besefte dat hij mij pijn had gedaan, brak hij. Hij huilt normaal gesproken nooit. We zouden nooit meer ruzie maken en alles uitpraten. Hij heeft maanden voor me gezorgd en we zijn dichter tot elkaar gekomen.
Nu zijn we weer terug bij af. Ik ben iemand die moeilijk loslaat. Ik voel wrok jegens hem voor al deze dingen, maar ik hou van hem. Zijn goede kant heb ik natuurlijk niet beschreven, maar die is er. Ik geloof ook niet dat zijn intenties slecht zijn, maar dat hij een foute opvoeding heeft gehad en niet om kan gaan met zijn emoties. Ik snap dat hij nu volwassen is en hier zelf wat aan kan doen en als ik dit terug lees weet ik al hoe de meesten gaan reageren.. toch wil ik het proberen samen. Ik snap niet hoe ik met hem moet communiceren. Ik vind dat hij juist alles er aan moet doen om het goed te maken, maar dit dringt niet tot hem door. Of ja, zijn ego laat dit niet toe. Niemand weet dit, dus ik wilde het van me afschrijven.
Olivia