Hallo, ik ben X, vrouw van 23 jaar. Sinds anderhalf jaar ben ik samen met Y, een superinteressante man van 24 die veel talenten heeft en wie ik intens graag zie. Onze relatie is sinds in het begin in een sneltrein gelopen, we wonen reeds een half jaar samen en hebben sinds een kleine 4 maand een hond geadopteerd.
We waren zo gelukkig, geen vuiltje aan de lucht. Ik studeer nog (mijn laatste jaar, veel stress om te slagen, aan de slag te gaan maar ook op zoek naar mijzelf, wie ben ik echt) en hij werkt al 3 jaar op 3 verschillende jobs, en is steeds tot ‘s avonds laat bezig met zijn job. Nu botsen wij de laatste maanden op heel wat problemen, hij sluit zich volledig af als ik iets zeg en ik voel me ongehoord. Alsof het niet uitmaakt wat ik zeg, hij kijkt voor zich en doet verder met zijn taken, zijn werk.
Ik heb al vanalles geprobeerd, maar met elke stap die ik dichterbij probeer te zetten, doet hij er 2 achteruit. ‘Ik wil nu niet praten, ik heb schijt aan communicatie’. Ik lucht mijn hart en vraag hem wat hij denkt, maar hij kan dit niet onder woorden brengen, althans niet op het moment zelf.
Een paar dagen later komt het er dan uit als verdedigingsmechanisme ‘toen zei jij dat je dat nodig hebt, wel ik heb dit dit en dit nodig’, waarop ik me dan afvraag: waarom zei je dat niet op het moment dat we aan communicatie gestart waren, we beginnen nu volledig van heraf… momenteel heb ik het gevoel block te staan. Ik wil mijn oude, zelfzekere ik terug maar hij maakt me onzeker, ik kan niet vertellen wat ik wil want er komt toch geen reactie op, enkel een blanco gezicht.
Ik weet echt niet wat te doen, zou door vuur gaan voor hem maar wil mezelf toch niet verbranden, zeker niet zo vroeg in het leven.
We waren zo gelukkig, geen vuiltje aan de lucht. Ik studeer nog (mijn laatste jaar, veel stress om te slagen, aan de slag te gaan maar ook op zoek naar mijzelf, wie ben ik echt) en hij werkt al 3 jaar op 3 verschillende jobs, en is steeds tot ‘s avonds laat bezig met zijn job. Nu botsen wij de laatste maanden op heel wat problemen, hij sluit zich volledig af als ik iets zeg en ik voel me ongehoord. Alsof het niet uitmaakt wat ik zeg, hij kijkt voor zich en doet verder met zijn taken, zijn werk.
Ik heb al vanalles geprobeerd, maar met elke stap die ik dichterbij probeer te zetten, doet hij er 2 achteruit. ‘Ik wil nu niet praten, ik heb schijt aan communicatie’. Ik lucht mijn hart en vraag hem wat hij denkt, maar hij kan dit niet onder woorden brengen, althans niet op het moment zelf.
Een paar dagen later komt het er dan uit als verdedigingsmechanisme ‘toen zei jij dat je dat nodig hebt, wel ik heb dit dit en dit nodig’, waarop ik me dan afvraag: waarom zei je dat niet op het moment dat we aan communicatie gestart waren, we beginnen nu volledig van heraf… momenteel heb ik het gevoel block te staan. Ik wil mijn oude, zelfzekere ik terug maar hij maakt me onzeker, ik kan niet vertellen wat ik wil want er komt toch geen reactie op, enkel een blanco gezicht.
Ik weet echt niet wat te doen, zou door vuur gaan voor hem maar wil mezelf toch niet verbranden, zeker niet zo vroeg in het leven.
X