Haar familie staat altijd voorop!

Dit verhaal is zeker herkenbaar.

Ik kan mijn verhaal en visie echter alleen vertellen "in de persoon van schoondochter".

Ook ik heb (als enigkind) een supergoede band met mijn moeder. Na een intens ziekbed is mijn vader tot mijn groot verdriet 2 jaar geleden overleden.

Mijn man en ik leerden elkaar al heel jong kennen en wij zijn dan ook al vroeg gaan samenwonen. Mijn man studeerde destijds nog (met studiefinanciering en dito lening). Zelf werkte ik fulltime (wat destijds ook geen vetpot was). Mijn ouders stonden altijd voor ons klaar en hielpen ons financieel en praktisch gezien waar mogelijk. Tot dusver geen probleem.

Helaas kreeg ik gezondheidsklachten, kon niet meer werken en werd uiteindelijk afgekeurd. Mijn schoonouders op hun beurt vonden mij eigenlijk maar een aansteller, volgens hen kon ik best werken. Begrip was er totaal niet.

Daarnaast vonden ze dat mijn ouders veel teveel in onze relatie zaten. Dit lieten ze mijn man ook keer op keer weten. Uiteindelijk ging mijn man daardoor zelf ook geloven dat het niet normaal was dat ik mijn ouders vaak zag.

Jaren later werden onze kinderen geboren en werd het probleem eigenlijk alleen maar erger.

Mijn man werkt(e) erg veel en studeerde daarnaast ook nog in de avonduren/weekend. Natuurlijk deed hij dat voor ons gezin, betere baan, promotie etc. zodat wij het later financieel beter zouden krijgen.

Mijn ouders hielpen mij dus vaak met de verzorging van de kinderen
De band tussen onze kinderen en mijn ouders hierdoor ook heel erg sterk.

Hier zit denk ik ook het probleem van mijn schoonouders. Hun jaloersheid op die band tussen mij, onze kinderen en mijn ouders..

Mijn schoonouders hebben echt nooit initiatief getoond om iets met onze kinderen te ondernemen, maar vervolgens leverden ze wel commentaar op mijn ouders die wel een band met hun kleinkinderen opbouwden

Een feest als bijvoorbeeld oud&nieuw vierden wij met mijn ouders. Mijn schoonouders vierden deze avond liever met hun buren. Prima , hun keuze! Onze kinderen vonden het helemaal geweldig om met mijn vader vuurwerk af te steken. Een hele happening. (Mijn man heeft hier nooit van gehouden en vind dit soort dagen verschrikkelijk).

Uiteindelijk is het hele probleem geescaleerd en heeft dit er toe geleid dat het contact tussen mij en mijn schoonouders enerzijds en het contact tussen mijn man en mijn moeder anderzijds volledig is verbroken, met alle problemen en verdriet van dien.

Iedere discussie die mijn man en ik over dit onderwerp voeren draait op ruzie uit en heeft ons al een paar keer op het randje van een scheiding gebracht.

Onze kinderen zien beide oma's en opa wel, maar we gaan er dus niet als gezin naar toe. Ieder apart. Een gezamenlijk familiebezoek zal er nooit meer van komen, en mijn man heeft aangegeven hier ook niet meer voor open te staan.

Wat ik met mijn verhaal wil zeggen is dat er
buiten het feit dat een dochter in veel gevallen sowieso meer naar haar eigen ouders trekt (als die band goed is), dan naar haar schoonouders, wellicht nog andere omstandigheden zijn? Is haar moeder bijvoorbeeld alleen? Vader overleden? Ander verlies? Zijn er kinderen in het spel? Welke rol spelen eventueel andere familieleden hierin?

Dat lijkt me heel naar voor jullie.
Mijn advies is,om je schoondochter ook meer te negeren.
Gewoon leuk met jullie kleinkinderen omgaan, haar verander je toch niet.