Ik zit ontzettend met de ruzie tussen mij en mijn tweelingzus. Die is ontstaan na het overlijden van mijn vader. Ik had nooit gedacht dat er onenigheid zou kunnen ontstaan over spullen. Toch gebeurde dat wel. Enkele jaren voordat mijn vader is overleden is mijn moeder gestorven. Enkele maanden voordat mijn vader overleed is mijn broer overleden. Mijn andere broer heeft zelfmoord gepleegd toen hij 43 was. Je zou zeggen, genoeg verdriet om samen te dragen.
Mijn zus en ik zijn qua karakter heel verschillend. Ik heb dat geaccepteerd maar wat er gebeurde na het overlijden van mijn vader kan ik haar moeilijk vergeven. We hadden een maand om het appartement van mijn vader leeg te halen. Een huurappartement. Het gaat hier niet om geld want er was niet veel en dat is verder goed verdeeld. Het gaat om persoonlijke spullen. Ik heb mijn zus uitdrukkelijk gevraagd om eerst de crematie goed te regelen en daarna de persoonlijke spullen te verdelen.
Echter, een dag voordat de crematie was stond alles op zijn kop daar. Mijn zwager had de gehele zolder al leeggehaald en een aanhanger naar de stort gebracht. Keukenkastjes ed, was allemaal al leeg. Daar stond een peper en zout stelletje in wat me zeer dierbaar was. Het kostte niets maar weggegooid. Later kwam ik erachter dat mijn zus alle sieraden, niets van echte waarde maar wel emotionele waarde, had meegenomen van tevoren. Ze heeft dat aan mijn vader gevraagd zonder overleg. Mijn vader had een hersentumor, die heeft daar verder niet over nagedacht en ja gezegd.
Alle fotoboeken, alle kerstspullen, dingen die voor mij waarde hadden. Het was allemaal al weg. Ik heb mijn zus gevraagd waarom ze dat gedaan heeft. Daar kwam geen duidelijk antwoord op. Ik heb haar gevraagd of ik samen met haar door de spullen mocht kijken, gesmeekt bijna, maar dat wilde ze pertinent niet.
Ik heb 1 kettinkje teruggekregen wat ik zelf voor mijn moeder heb gekocht, wat foto,s en 2 kerstballen en 2 kleine potjes as. Want ook de urnen heeft ze meegenomen. Daarna is het contact nooit meer hetzelfde geworden. Ik zit daar erg mee maar het is niet bespreekbaar want dan is ze boos. Ik moet het maar accepteren zoals het is.
Ik vind dat heel lastig en kan er nog beroerd om zijn. En dan vraag ik me af, ben ik te overgevoelig? Want zo noemt ze dat dan. Ik weet niet hoe dit op te lossen. Ik ben er verdrietig van. Heeft iemand tips hoe hiermee om te gaan?
Mijn zus en ik zijn qua karakter heel verschillend. Ik heb dat geaccepteerd maar wat er gebeurde na het overlijden van mijn vader kan ik haar moeilijk vergeven. We hadden een maand om het appartement van mijn vader leeg te halen. Een huurappartement. Het gaat hier niet om geld want er was niet veel en dat is verder goed verdeeld. Het gaat om persoonlijke spullen. Ik heb mijn zus uitdrukkelijk gevraagd om eerst de crematie goed te regelen en daarna de persoonlijke spullen te verdelen.
Echter, een dag voordat de crematie was stond alles op zijn kop daar. Mijn zwager had de gehele zolder al leeggehaald en een aanhanger naar de stort gebracht. Keukenkastjes ed, was allemaal al leeg. Daar stond een peper en zout stelletje in wat me zeer dierbaar was. Het kostte niets maar weggegooid. Later kwam ik erachter dat mijn zus alle sieraden, niets van echte waarde maar wel emotionele waarde, had meegenomen van tevoren. Ze heeft dat aan mijn vader gevraagd zonder overleg. Mijn vader had een hersentumor, die heeft daar verder niet over nagedacht en ja gezegd.
Alle fotoboeken, alle kerstspullen, dingen die voor mij waarde hadden. Het was allemaal al weg. Ik heb mijn zus gevraagd waarom ze dat gedaan heeft. Daar kwam geen duidelijk antwoord op. Ik heb haar gevraagd of ik samen met haar door de spullen mocht kijken, gesmeekt bijna, maar dat wilde ze pertinent niet.
Ik heb 1 kettinkje teruggekregen wat ik zelf voor mijn moeder heb gekocht, wat foto,s en 2 kerstballen en 2 kleine potjes as. Want ook de urnen heeft ze meegenomen. Daarna is het contact nooit meer hetzelfde geworden. Ik zit daar erg mee maar het is niet bespreekbaar want dan is ze boos. Ik moet het maar accepteren zoals het is.
Ik vind dat heel lastig en kan er nog beroerd om zijn. En dan vraag ik me af, ben ik te overgevoelig? Want zo noemt ze dat dan. Ik weet niet hoe dit op te lossen. Ik ben er verdrietig van. Heeft iemand tips hoe hiermee om te gaan?
Irma