Ik woon samen met mijn vriendin en puberzoon. Werk inmiddels al een lange tijd bij mijn werkgever en momenteel manager van een paar afdelingen.
Sinds 5 jaar werkt er een collega bij ons die ik eerst eigenlijk niet zag staan, zat ook op een andere afdeling.
De laatste 3 jaar wat meer contact gehad, gewoon leuk contact voor de rest niks betekenisvol, goede collega’s zeg maar.
Sinds vorig jaar is ze op mijn afdeling komen werken als medewerkster /, mijn assistente. Ze doet haar werk heel goed en heeft dezelfde arbeid ethos als mij.
Onze band is in een sneltreinvaart enorm close geworden en heel intens. Dit gevoel wat ik bij haar heb, nog nooit gevoeld.
Appen iedere dag, bellen iedere dag na werktijd.
Sinds een half jaar zien we elkaar na werktijd.
Dat gevoel als we bij elkaar zijn is met geen pen te beschrijven. Enorm fijn en gelukzalig.
Zij is single en heeft al vaker gevraagd wat ik nu wil. Zij is ook verliefd op mij.
Aangezien ik (nog) geen keuze gemaakt heb gaat ze ook verder kijken.,
Heeft dit al eens eerder meegemaakt en die andere man heeft destijds voor zijn vriendin gekozen.
Ze wilt duidelijkheid wat ik begrijp. Ze gaat morgen een dagje/nachtje weg met een andere man die ze al een tijdje kent en ik heb een knoop in mijn maag, misschien wel jaloezie.
Hebben elkaar vandaag gesproken en ze geeft aan dat ze mij niet wil en kan loslaten maar als ik geen keuze maak ze verder gaat, omdat ze dit al eens heeft ervaren. Ze geeft ook aan als ik voor haar kies zij ook vol voor mij gaat.
Ik ben heel gelukkig als ik bij haar ben, maar voel ook wel een schuldgevoel, heb met mijn vriendin gesproken dat ik twijfel over onze relatie.
Ze vraagt wat ik wil en ik weet het niet. Daarbij komt ook indien ik het verbreek zij een andere woning zal moeten zoeken, ze kan dit huis niet alleen betalen, ik wel.
Voel me daar heel schuldig over, ook vanwege mijn zoon.
We hebben geen ruzie in onze relatie, ze is heel lief en zorgzaam naar ons toe. Echter voel ik me al een langere tijd niet meer overtuigd. Ligt niet aan haar, maar aan mij.
Nu ik mijn collega’beter heb leren kennen weet ik ook hoe mooi het weer kan zijn.
Wat moet ik nu?
Ik denk, is dit een verliefdheid die weer overgaat? Een opwelling? Of toch iets heel moois?
Tegelijkertijd ben ik ook bang om te stoppen met onze relatie na 16 jaar.
Voel me enorm schuldig en eigenlijk verdient ze het ook niet, maar kan mijn gevoelens niet beïnvloeden.
Ik blijf maar aan mijn collega denken en zij aan mij, maar ik zal een keuze moeten maken, anders gaat ze verder.
Wat te doen?
Sinds 5 jaar werkt er een collega bij ons die ik eerst eigenlijk niet zag staan, zat ook op een andere afdeling.
De laatste 3 jaar wat meer contact gehad, gewoon leuk contact voor de rest niks betekenisvol, goede collega’s zeg maar.
Sinds vorig jaar is ze op mijn afdeling komen werken als medewerkster /, mijn assistente. Ze doet haar werk heel goed en heeft dezelfde arbeid ethos als mij.
Onze band is in een sneltreinvaart enorm close geworden en heel intens. Dit gevoel wat ik bij haar heb, nog nooit gevoeld.
Appen iedere dag, bellen iedere dag na werktijd.
Sinds een half jaar zien we elkaar na werktijd.
Dat gevoel als we bij elkaar zijn is met geen pen te beschrijven. Enorm fijn en gelukzalig.
Zij is single en heeft al vaker gevraagd wat ik nu wil. Zij is ook verliefd op mij.
Aangezien ik (nog) geen keuze gemaakt heb gaat ze ook verder kijken.,
Heeft dit al eens eerder meegemaakt en die andere man heeft destijds voor zijn vriendin gekozen.
Ze wilt duidelijkheid wat ik begrijp. Ze gaat morgen een dagje/nachtje weg met een andere man die ze al een tijdje kent en ik heb een knoop in mijn maag, misschien wel jaloezie.
Hebben elkaar vandaag gesproken en ze geeft aan dat ze mij niet wil en kan loslaten maar als ik geen keuze maak ze verder gaat, omdat ze dit al eens heeft ervaren. Ze geeft ook aan als ik voor haar kies zij ook vol voor mij gaat.
Ik ben heel gelukkig als ik bij haar ben, maar voel ook wel een schuldgevoel, heb met mijn vriendin gesproken dat ik twijfel over onze relatie.
Ze vraagt wat ik wil en ik weet het niet. Daarbij komt ook indien ik het verbreek zij een andere woning zal moeten zoeken, ze kan dit huis niet alleen betalen, ik wel.
Voel me daar heel schuldig over, ook vanwege mijn zoon.
We hebben geen ruzie in onze relatie, ze is heel lief en zorgzaam naar ons toe. Echter voel ik me al een langere tijd niet meer overtuigd. Ligt niet aan haar, maar aan mij.
Nu ik mijn collega’beter heb leren kennen weet ik ook hoe mooi het weer kan zijn.
Wat moet ik nu?
Ik denk, is dit een verliefdheid die weer overgaat? Een opwelling? Of toch iets heel moois?
Tegelijkertijd ben ik ook bang om te stoppen met onze relatie na 16 jaar.
Voel me enorm schuldig en eigenlijk verdient ze het ook niet, maar kan mijn gevoelens niet beïnvloeden.
Ik blijf maar aan mijn collega denken en zij aan mij, maar ik zal een keuze moeten maken, anders gaat ze verder.
Wat te doen?
Snijbiet