Mijn partner (41 jaar) heeft na 9 jaar (4 jaar samenwonen) de relatie met mij (39 jaar), verbroken (via een uittreksel van de gemeente kwam ik erachter dat hij op zoek was naar andere woonruimte, dit was voor mij een shock van verraad!) omdat zijn gevoel voor mij al jaren weg is, hij zich gevangen voelt in een relatie en de daarbij horende verplichtingen, geen rekening wil hoeven te houden en zijn vrijheid mist.
Hij heeft hierover helaas nooit met mij gecommuniceerd en mij compleet buitenspel gezet, waardoor er geen eerlijke kans is geweest om hier samen aan te kunnen werken. Ik voelde sterk dat er wat aan de hand was en heb vaak gevraagd om opheldering, maar hij ontkende constant dat er wat was, omdat hij (blijkt later) deze gevoelens niet durfde te delen en had gehoopt dat het vanzelf overging.
Ik was in de veronderstelling dat we een goede relatie hadden en een zeer sterke basis waarin openlijk over alles gesproken kan worden.
Lang heb ik de hoop gekoesterd dat het goed zou komen tussen ons door er samen aan te werken, te praten met een professional of relatietherapeut, maar mijn ex-partner staat hier absoluut niet voor open en staat achter zijn besluit, heeft geen afsluiting nodig en wil door met zijn leven, heeft een huis gekocht en is op zoek naar een nieuw avontuur.
Ondertussen na 8 maanden laat het me nog niet los. Ik ben machteloos en radeloos, vraag me van alles af wat een verklaring zou kunnen zijn, is dit de Midlifecrisis?
De afgelopen jaren heb ik typische gedragingen opgemerkt. En langzamerhand is hij veranderd in een onherkenbaar persoon die met zichzelf lijkt te worstelen en impulsief en onverklaarbaar gedrag vertoont.
Het is hartstikke zonde en wreed dat de relatie zo de vernietiging in is geworpen en ik nul komma nul invloed kan uitoefenen.
Loslaten is wat mij enkel rest…
Hij heeft hierover helaas nooit met mij gecommuniceerd en mij compleet buitenspel gezet, waardoor er geen eerlijke kans is geweest om hier samen aan te kunnen werken. Ik voelde sterk dat er wat aan de hand was en heb vaak gevraagd om opheldering, maar hij ontkende constant dat er wat was, omdat hij (blijkt later) deze gevoelens niet durfde te delen en had gehoopt dat het vanzelf overging.
Ik was in de veronderstelling dat we een goede relatie hadden en een zeer sterke basis waarin openlijk over alles gesproken kan worden.
Lang heb ik de hoop gekoesterd dat het goed zou komen tussen ons door er samen aan te werken, te praten met een professional of relatietherapeut, maar mijn ex-partner staat hier absoluut niet voor open en staat achter zijn besluit, heeft geen afsluiting nodig en wil door met zijn leven, heeft een huis gekocht en is op zoek naar een nieuw avontuur.
Ondertussen na 8 maanden laat het me nog niet los. Ik ben machteloos en radeloos, vraag me van alles af wat een verklaring zou kunnen zijn, is dit de Midlifecrisis?
De afgelopen jaren heb ik typische gedragingen opgemerkt. En langzamerhand is hij veranderd in een onherkenbaar persoon die met zichzelf lijkt te worstelen en impulsief en onverklaarbaar gedrag vertoont.
Het is hartstikke zonde en wreed dat de relatie zo de vernietiging in is geworpen en ik nul komma nul invloed kan uitoefenen.
Loslaten is wat mij enkel rest…
Lenore