Midlife-crisis - forum lotgenoten

Mijn partner (41 jaar) heeft na 9 jaar (4 jaar samenwonen) de relatie met mij (39 jaar), verbroken (via een uittreksel van de gemeente kwam ik erachter dat hij op zoek was naar andere woonruimte, dit was voor mij een shock van verraad!) omdat zijn gevoel voor mij al jaren weg is, hij zich gevangen voelt in een relatie en de daarbij horende verplichtingen, geen rekening wil hoeven te houden en zijn vrijheid mist.
Hij heeft hierover helaas nooit met mij gecommuniceerd en mij compleet buitenspel gezet, waardoor er geen eerlijke kans is geweest om hier samen aan te kunnen werken. Ik voelde sterk dat er wat aan de hand was en heb vaak gevraagd om opheldering, maar hij ontkende constant dat er wat was, omdat hij (blijkt later) deze gevoelens niet durfde te delen en had gehoopt dat het vanzelf overging.
Ik was in de veronderstelling dat we een goede relatie hadden en een zeer sterke basis waarin openlijk over alles gesproken kan worden.
Lang heb ik de hoop gekoesterd dat het goed zou komen tussen ons door er samen aan te werken, te praten met een professional of relatietherapeut, maar mijn ex-partner staat hier absoluut niet voor open en staat achter zijn besluit, heeft geen afsluiting nodig en wil door met zijn leven, heeft een huis gekocht en is op zoek naar een nieuw avontuur.
Ondertussen na 8 maanden laat het me nog niet los. Ik ben machteloos en radeloos, vraag me van alles af wat een verklaring zou kunnen zijn, is dit de Midlifecrisis?
De afgelopen jaren heb ik typische gedragingen opgemerkt. En langzamerhand is hij veranderd in een onherkenbaar persoon die met zichzelf lijkt te worstelen en impulsief en onverklaarbaar gedrag vertoont.
Het is hartstikke zonde en wreed dat de relatie zo de vernietiging in is geworpen en ik nul komma nul invloed kan uitoefenen.
Loslaten is wat mij enkel rest…

Mijn vrouw en ik zijn al meer dan 10 jaar samen. Tot een paar jaar geleden hadden we een fijne relatie, vol met liefde, warmte, en respect. We gedroegen ons nog steeds vaak als verliefde tieners.

Ze gaf toen ook behoorlijk wisselende signalen naar mij en over onze relatie. En ze trok veel op met een vriend.. Eerst gaf ze nog aan dat ze alleen vriendschap voor hem voelde.

Ik heb haar mobiel toen gecheckt en daarin stonden sms'jes van mijn vrouw met onze vriend waarin ze elkaar de liefde verklaarden. Toen ik haar hiermee confronteerde, toen gaf ze aan dat ze met hem verder wilde.

Haar omgeving en onze omgeving konden er niets van begrijpen en konden het niet geloven. In hun beleving waren wij gelukkig met elkaar.

Toen volgde een periode van het ene moment spijt en weer liefdevol naar mij zijn en met mij samen willen zijn en blijven, en het andere moment twijfels hebben, liefdeloos naar mij zijn en geen toekomst voor ons zien. We hebben ook veel samen gepraat en gehuild.

En zo ging het aantal keer op en neer. Het ene moment ontzettend liefdevol en verliefd naar mij, en het andere moment gaf ze aan dat ze niets meer voor me voelde.

Inmiddels woont mijn vrouw op zichzelf, ontkent dat ze een midlife crisis heeft, en het contact met haar omgeving is vrijwel geheel verbroken. Haar omgeving, familie en sociale netwerk kennen haar niet meer terug. Ze is veranderd van een liefdevolle vrouw in een zelfdestructieve vrouw.

Mijn man nu 58 jaar werkt sinds 7 jaar in Nigeria(zijn grote uitdaging als betontechnoloog). 4 jaar geleden na kerst toen hij weer terug in Nigeria was,belde hij me savonds. Hij ging tekeer dat hij zich niet welkom voelde thuis,dat ik dik ben hangtieten heb,de seks is niet goed, een man is een jager en een vrouw moet weten hoe ze een man moet triggeren. Hij heeft daar een Porsche gekocht,Ik schijn burgerlijk te zijn , ik maak al T geld op etc etc. En dit na 27 jaar huwelijk en 39 jaar samen....hij kwam steeds minder vaak naar huis en altijd smoesjes dat dit door T werk kwam,want het lag niet aan hem! Ik heb alle zeilen bijgezet om het goed te krijgen ons huwelijk.... hij neemt amper contact op met onze dochters 22 en 24 jaar. Dit jaar is hij alleen in februari thuisgeweest. Ik werd doodgezwegen. Een week geleden hoorde ik van mensen in Nigeria dat meneer een ander heeft waar hij 28/12/2020 mee gaat trouwen(een traditionele bruiloft,dus niet voor de wet) dus hier kan ik ook al niks aan doen...er wordt over mij gezegd dat ik kanker heb en snel overlijdt. Hij wil dan ons huis verkopen zodat hij daar een huis kan kopen(huis staat op ons beide namen) hij liegt over alles , hij heeft nu een Mercedes gekocht wat T huwelijkscadeau voor haar schijnt te zijn. Gister kreeg ik van mensen uit Nigeria de aankondigingsvideo voor hun huwelijk(dat is daar gebruikelijk) ik word er boos verdrietig en onpasselijk van....laatste jaren als ik hem bel doet hij kortaf en heeft t altijd druk hij doet echt lelijk. Gister heb ik hem gebeld videobellen, (ik doe niet-officiële ikniks weten blijf rustig) toen deed meneer poeslief en aardig....weet niet wat ik hier nog mee moet,ik zet de stap niet voor scheiding en wil me huis niet kwijt,wat al betaald is!

21 jaar samen 14 jaar getrouwd 2 kinderen altijd alles voor mijn man gedaan. ineens wil hij ruimte ineens is hij zichzelf kwijt en mag ik niet meer in de buurt komen.
Hij wil ruimte en dat zal ik hem moeten geven maar het doet zoveel pijn.
Hoe moet ik dit doen. ik word gek van mijn eigen gedachten en wil zo graag helpen. ik kan hem als geen ander maar hij stoot me af. Hij ziet alles negatief terwijl dat niet zo is. als hij het alleen doet denkt hij dus negatief ik geef meestal een waargebeurde situatie door aan hem waaruit blijkt dat het allemaal niet zo negatief is. ik benauw hem natuurlijk en dat snap ik ook wel maar hoe kan ik dit loslaten. met alle gevolgen van dien qua negatieviteit
In de jaren heb ik mijn eigen leven opgegeven voor hem. Natuurlijk fout van mezelf ik moet nu boete voor mijn eigen keuzes. Ik heb geen werk ik heb geen vrienden er is niemand om me heen. ik heb me altijd aan hem vastgeklampt. ik dacht dat wij samen 1 waren en dat ik niemand anders nodig had. nu sta ik hier alleen en weet ik niet meer wat ik moet doen.

Mijn man en ik zijn 17 jaar getrouwd, hij heeft mij en de kinderen 14 en 17 jaar altijd op nummer 2 gezet. Eerst zijn hobby en dan wij. Ik heb dit jaren geaccepteerd. Maar toen ik ontdekte dat hij een chatverslaving en sexverslaving had. Eerst ontkende hij dit, terwijl ik het zwart op wit had. Hij zegt nu na 5 jaar dat hij ermee gestopt is. Maar ik voel dat ik tijdens mijn gans huwelijk bedrogen ben door leugens en mijn vertrouwen is weg. Ik wil opkomen voor mij en de kids door te scheiden. We hebben constant kritiek op elkaar . De kinderen lijden er ook onder. Hij zegt dat ik in mijn midlifecrisis zit en negeert mijn gevoelens als ik erover wil praten. Ik zit vast en ben bang dat ik de verkeerde beslissing neem.

Mijn man heeft midlifecrissis wat hij ontkent
Houdt niet meer van mij en wil alleen nog aan zich zelf denken
Gaat savonds weg wil liefst niet meer naar huis en wil eigen plek
Snap het allemaal best maar wat moet ik
Wil ik hem nog wel terug straks
Zo groei je toch uit elkaar ook
Of is het al over
Hij denkt na maar weet het wel

Tijdens de zomervakantie begon mijn echtgenoot vreemd gedrag te vertonen. Snel boos en geïrriteerd, ook naar onze kinderen en zelfs naar vreemden. Tevens wilde hij op vakantie ineens dingen voor zichzelf doen zonder ons als gezin. Na de zomervakantie werd er door hem ineens een pauze in onze relatie ingelast, hij wilde nadenken, rust en ruimte. Als ik vroeg waarom, hoe en wat reageerde hij explosief en kreeg ik allerlei verwijten naar mijn hoofd. Het lag in ieder geval allemaal aan mij, ik deed alles fout en had de afgelopen jaren ook van alles fout gedaan. Hij had zelf niets verkeerd gedaan en kroop zelfs in een slachtofferrol. Daarbij viel het mij op dat mijn man ineens erg veel met zijn uiterlijk bezig was, 3x per week naar de sportschool en zijn kledingstijl veranderde ineens. Ik heb mijn man drie keer de vraag gesteld of hij iemand anders had waarop ik het antwoord kreeg dat dit iets was wat tussen mijn oren zat. Het vreemde gedrag bleef voortduren, vervolgens heb ik (iets wat ik nog nooit eerder heb gedaan) gezocht in zijn spullen... ik wist niet waar ik naar op zoek was maar er moest gewoon iets niet kloppen, ik herkende mijn man immers niet meer terug en leek getransformeerd in een ander persoon. Tijdens mijn zoektocht vond ik condooms... het bewijs dat er dus weldegelijk een ander in het spel was. Ik heb mijn man hier uiteindelijk mee geconfronteerd en toen bleek dat hij al een half jaar een affaire had met een (16 jaar jongere) collega (die notabene een baby van een paar maanden heeft van haar vriend), ze deden het buiten in de lunchpauze (hoe goedkoop). Tijdens onze zomervakantie heeft hij iedere dag contact met haar gehad via app en het sturen van foto´s van zichzelf... iets wat ik uiterst respectloos vind naar zowel mij als onze kinderen. Ik heb de maanden voor de zomervakantie niets gemerkt... bizar hoe goed hij het verborgen heeft kunnen houden. We liggen op dit moment in scheiding... ons hele gezin is verwoest en ik ben er kapot van. Niemand in onze omgeving snapt zijn gedrag, het was altijd een lieve zorgzame man... hier is echter niets meer van over. Hij reageert koel, gevoelloos en afstandelijk en hij verkondigt nu dat onze relatie al jaren niet goed zou zijn... iets wat niet klopt, we waren juist altijd hecht en deden veel samen. Iedereen in onze omgeving is ook heel erg verbaasd dat uitgerekend wij uit elkaar gaan. Het lijkt erop dat hij in een midlifecrisis zit, het zou goed zijn als hij hier hulp bij zoekt want hij is zichzelf volledig kwijt geraakt lijkt het... deze hulp heeft hij echter niet nodig is hij van mening.

3 jaar geleden gaf mijn man aan te twijfelen over zijn gevoel voor mij. Hij voelde zich niet tevreden, maar wilde niet uit elkaar. We waren toen 20 jaar samen en onze dochters waren 11 en 13. Na een eerste schok wilden we eraan werken. Dwz, ik ging werken. Een betere versie van mezelf worden, leuke dingen organiseren. Dan leek het goed te gaan. Maar een jaar later, weer twijfel. Zelfde riedeltje, ik ging hard werken, het was weer allemaal goed zei hij. Tot een jaar later. Weer hetzelfde. Dat was vorig jaar januari. Ik zei toen; dan stoppen we ermee want dit kan ik niet aan. Maar hij wilde me niet kwijt, vond dat we met elkaar en de kinderen verschuldigd waren het te proberen. Relatietherapie wilde hij niet. Ik ging weer hard werken, hij wachten op verbetering. Die kwam niet en 5 weken geleden weer twijfel en toen heb ik met heel veel verdriet de stekker eruit getrokken. Ik was op. Ik voelde me ongelukkig en depressief.
Ik begreep het niet. We hadden nog zoveel liefde samen, lagen nog elke nacht in elkaars armen, deden nog gezellige dingen.
Iemand zei tegen me: is het geen midlife crisis. Ik herkende dit eerst niet. Hij is niet bezig met andere vrouwen, vindt het heel erg dat hij mij verdriet doet. Maar als ik de jongere vriendin en de sportauto weg laat herken ik nu wel veel.
Ik merkte wel dat hij veranderde, was negatief, mopperde veel,’ niet meer vrolijk. Maar ik linkte dat aan het feit dat onze relatie hem ongelukkig maakte, dat ik hem ongelukkig maakte.
Maar hoe kon het dan dat we het toch ook nog vaak fijn hadden samen? Heel verwarrend.
Wat ik me nu afvraag: zijn er meer vrouwen die mijn verhaal herkennen? Kan het een mlc zijn terwijl er nog zoveel liefde voor de partner lijkt te zitten?

Mijn man en ik zijn bijna 30 jaar samen. Ik durf wel te zeggen dat wij een fantastisch huwelijk hadden. Wij werden gezien als het perfecte stel, en spraken dat zelf ook wel uit. We waren zo gelukkig met elkaar en samen oud worden was dan ook onze droom.

Het is nu 7 weken geleden dat hij met me wilde praten. Hij had een ander, voelde al heel lang niks meer voor mij. Hij wilde haar beter leren kennen en scheiden van mij. Zomaar! Ik heb dit nooit aan zien komen. Achteraf was hij de laatste maanden wel wat afstandelijk. Zijn gedachten waren bij die ander.

Het is niet uit te leggen hoeveel pijn dit doet. Ik lees veel over de mlc, om het een beetje te begrijpen. Zijn jeugd was moeilijk, en een paar jaar geleden raakte hij zijn baan kwijt. Ik besef nu dat de ellende voor hem toen is begonnen.

Extreem veel sporten, vreemde diëten, te veel drinken, drugs en nu verliefd op een ander. Allemaal vluchtgedrag. Zijn relatie met zijn soulmate heeft dan ook weinig kans van slagen. Ook zij ligt in scheiding. Hij zal hier alleen zelf achter moeten komen, ik sta machteloos aan de zijlijn.

Nadat hij de bom had gedropt hoopte hij dat ik woest zou zijn en hem de deur zou wijzen. Ik bleef echter kalm, geen idee hoe ik dat voor elkaar heb gekregen met al die heftige emoties. We hebben nog regelmatig contact, maar hij is wel heel duidelijk.

Hij wil haar beter leren kennen en alleen nog vrienden blijven met mij. Het kan nog wel jaren duren voordat hij van zijn roze wolk af dondert en beseft waar hij nu mee bezig is. Hoe het dan komt? Ik weet het niet, de tijd zal het leren.

Hallo..ik ben 55, mijn vrouw is 2 jaar geleden overleden. Ze was ziek, en ik heb haar verzorgd tot aan haar overlijden. Ik ben dat aan het verwerken, daarnaast komt de coronacrisis, die heeft mij in een quarantaine situatie gebracht. Ik hoef niet meer te werken , volledig afgekeurd inmiddels. Via vrijwilligerswerk, voor de coronacrisis, probeerde ik de draad weer op te pakken maar daar ben ik toen, maart 2020 gelijk mee gestopt.
Nu zit ik al die tijd grotendeels alleen, geen kinderen, en probeer de tijd een beetje goed door te komen. Ik voel mij alleen en nutteloos, waardeloos van generlei betekenis. Geen liefde in mijn huis, in mijn leven, nog niet eens van mij voor mijzelf, en dat is denk ik wel de basis dat ik van mijzelf weet te houden. Sexleven heb ik nu ook niet meer, alleen de gebruikelijke porno op internet, maar daar wordt ik niet vrolijker van. Financieel gaat steeds slechter, door al deze nare gevoelens teveel geld rond gesmeten, wat niet nodig was, betaalde sex, en meer van dat soort onzin. Ik weet; zet het op een rijtje maar er komt niks goeds uit mijn handen. Ik word wakker en dan moet ik elke ochtend uit een mentale dip komem om op te staan. Bahh...alweer een nieuwe dag! Dat soort gedachten..en..hoe kom ik uit de financieële sores? Die elende gaat maar door. Ik laat mij checken, bloedsuiker, gewicht, bloeddruk, hart en prostaatcheck. Ik zou moeten sporten, zwemmen oid maar heb nergens zin in. Ach , morgen weer een nieuwe dag, nieuwe kans om iets te doen wat de moeite waard is. Ik weet het is een periode, daar moet ik doorheen. Wellicht herkent iemand mijn verhaal? Kunnen we samen praten of huilen, dat gaat mij de laatste tijd steeds makkelijker af. Kijkend naar verwaarloosde of mishandelde dieren op youtube, of omroep Max met verwaarloosde zieke hoogbejaarde eenzame mensen, daar kan ik steeds makkelijker om huilen, en boos en verdrietig worden!!

Geen idee of het een midlifecrisis is. Daar ben ik misschien wel te oud voor. Maar het gaat niet goed in ieder geval. Hulp zoeken bij de huisarts heeft geen zin want daar krijg je alleen maar pillen zodat je van de wereld raakt en niemand meer last van je heeft. Dat was de vorige keer tenminste zo toen ik er om hulp ging vragen. Dus daar hoef je dan ook niet meer naartoe want pillen zijn onnodig, je moet alleen je woorden maar kwijt. Over het afschuwelijke leven, al vanaf de lagere school met onze sadistische verborgen narcistische vader en zijn pedofiele broertje. Die me rond mijn zevende, achtste wel zag zitten. Toen was hij al in de dertig! Nota bene. Toen ik negen was kreeg hij een vriendin, een Amsterdamse met een bek als een bijl die hem wel aan kon. Wat was ik blij dat ik eindelijk van papa's broertje af was. Dat zijn vriendin nu voor hem zou zorgen.
Mijn vader is ook een pedofiel. Toen ik jong was stond hij tegen me aan te rijden als ik aan mijn huiswerk zat. Maakte vaak rare geluiden en bewegingen naar me toe. Je wist niet eens waar het over ging, maar aan zijn rare blik merkte je dat hij geen goede bedoelingen had.
Hij sloeg onze beesten dood of kreupel, hing ze op, probeerde ze de nek te breken. Net als de broer van mijn moeder, ook zo eentje. Die heeft verschillende katten van ons doodgeslagen. De katten van mijn zusje. Wist ik niet, dat hoorde ik pas later. Hij had erover lopen opscheppen tegen zijn buurman die later mijn buurman (en stille liefde) werd en die me het toen vertelde.
Ik kan nu pas onder ogen zien dat onze families misbruikers en psychopaten zijn. Dat ik uit een asociaal milieu kom. Heb het jarenlang niet gezien en toen de waarheid door begon te sijpelen, ik het onder ogen kon zien, tot rond mijn vijftigste in de ontkenning gezeten. Nu ben ik bijna zestig en het misbruik gaat nog steeds door. Van mijn vader uit en ook zijn zus, mijn tante. Ze heeft nu ook papieren achterover gedrukt volgens de notaris. Waardoor ik vreselijk in de problemen kan komen. Omdat ik niet kan bewijzen dat mijn moeder zonder schulden is gestorven vroeger. Terwijl die bewijzen er wel zijn, dat weet ik 100% zeker omdat ik ze ooit zelf in handen heb gehad.
Ik kom uit een narcistische familie vol mishandeling, misbruik, geweld en pedofilie. Raar dat een mens dat zo lang kan ontkennen tegen zichzelf, het niet eens kán zien. Niet wíl zien misschien.
Ook de familie van mijn moeder misbruikt me al jaren. Sinds de dood van mijn oma. Die eerst door hen werd misbruikt. Tweeëndertig jaar. Zo lang! Daarna was ik aan de beurt. Tot op de dag van vandaag.

Allemaal problemen waar ik niet meer uitkom. Waar ik door mijn familie in kom, want zelf ben ik heel ordelijk en heb sinds mijn jeugd mijn financiën altijd op orde gehad. In mijn hele leven maar één keer rood gestaan voor een klein bedrag. En dat was nog een ongelukje ook, omdat er wat scheef liep met overschrijven.
Het is alsof mijn familie op mijn verwoesting uit is. Ben altijd al de zondebok geweest terwijl mijn zusje altijd het gouden kind was, het knappe lieve blondje waar iedereen gek op was. Wat ze ook was hoor, mijn zusje was een schat. Ook voor mij. Daar kon je nooit tegenop. Dat moest ik altijd horen zelfs tot nu toe nog, hoe ziek is dat!
Mijn vader heeft me vroeger mijn verwoesting ook beloofd. Hij zou me nog wel een keertje krijgen. Dat was ergens voor mijn vijftigste, toen ik zijn slaaf niet meer wilde zijn en begon te morren als hij zijn misbruik doordreef. Zijn vliegende apen beschermen hem. Als je vertelt wat hij uitspookte moet je je mond houden.

Ik ga uit het leven stappen. Eerst nog even mijn testament maken zodat mijn bezittingen en katten niet in de handen van mijn misbruikende familie vallen.
Het plantje heb ik al uitgezocht en de plek waar het groeit is me bekend. Een dorpsgenoot is bereid om me te helpen. Door me ernaartoe te rijden want ik heb geen auto. Zij kan liegen dat het gedrukt staat dus niemand zal ooit te weten komen dat zij me heeft geholpen.
Eigenlijk zie ik er naar uit. Deze zomer, als het plantje bloeit in juni/juli dan ga ik het doen. Dan ben ik eindelijk bevrijd. Want er is geen echte hulp te krijgen. Er is geen oplossing om uit deze 'shit' (zoals mijn tante dat betitelt) te komen. Blij als het over is allemaal. Je zou er zelfs blij van worden.
Ik voel me ook helemaal opgelucht dat ik de beslissing heb genomen! Raar he?

Momenteel zit ik ook een zo situatie mijn vrouw 43 jaar waar ik 16 jaar mee samen ben en 6 jaar nu mee getrouwd ben die beslist de een op andere dag om ineens te gaan scheiden wij hebben samen twee kleine kinderen van 3 en 6 jaar en zei heeft een oudere dochter van 18 waar ze nu volop mee optrekt ze doet dingen wat je als puber gedrag moet zien ze smijt met geld heeft inmiddels in 8 weken tijd al ruim 15.000 euro op gemaakt heeft een tatoeage laten zetten en laat onze kinderen gewoon dagen in de steek ze kijkt er amper naar om en ze wilt scheiden en ik zeg haar elke dag dat ik van haar hou en haar zo mis want ze woont nu in bij de schoonouders van haar 18 jarige dochter omdat hier thuis het helemaal niet lekker ging en haar dochter maakt behoorlijk misbruik van haar moeder nu en me vrouw is ook al opgelicht door oplichters op internet en ik kan als partner alleen maar toe kijken hoe zei zich in de vernieling brengt ik zorg nu al ruim 2 maanden voor onze kinderen die hun mama enorm missen ik weet totaal niet wat ik moet doen wil zelf niet scheiden ik huil dagen lang al 2 maanden omdat ik haar oude ik terug wil wat moet ik mis me vrouw zoals ze was ik ben er zo stuk van hoop dat iemand goed advies voor me heeft want stuur haar lieve teksten en vertel dat ik van haar hou maar niets maar ook echt niets komt bjj haar binnen ze is alleen maar bezig met mannen uit Amerika die haar allerlei lieve worden en ook plaatjes sturen en zei helemaal van weg smelt en ik als partner dit allemaal moet aanzien en denk van wij zijn 16 jaar samen hebben twee mooie kinderen en nu gaat alles kapot terwijl ik en de kinderen je zo missen heb iemand tips of trucs om mijn te helpen want zit echt in een hel

We waren zo gelukkig samen. Mooi huis samen 2 kinderen. Twee keer per jaar op vakantie. 3 dagen voor mijn verjaardag dat ik 40 werd vertelde hij mij dat hij verliefd is op een andere vrouw. Dat was een klap in mijn gezicht. En dan ook nog een bekende van ons. Zei is een Duitser en woont in Duitsland. Mijn ex schoonzus woont ook in Duitsland het is een vriendin van haar. Nu heeft hij een huisje gehuurd in Duitsland dicht bij hun. En het rare is dat zij helemaal niet zijn type is. Hij werkte ook nog in Nederland dus elke keer op en neer. Nu staat hij ook nog op een camping in Nederland en daar slaap hij 2 keer in de week.Maar wat ik zo moeilijk vind is dat hij de huisarts nog heeft bij mij. Beging van het jaar zijn baan opgezegd na 27 jaar. Dus ik dacht nu gaat hij daar alles opzetten maar nee hoor. Nu werk hij nog steeds in de buurt van ons. We zijn afgelopen zomervakantie gaan scheiden. Hij blijf maar zeggen het is beter voor het financiële gedeelte dat we gaan scheiden. En maar blijven zeggen dat hij van me hou. En dat het niet aan mij lig maar aan hem. Hij betaald ons te veel hij wil dat we goed zitten. Ander halfjaar geleden huis verkocht en samen nog een andere huis gekocht. Nu zijn we gescheiden maar ik mag blijven zitten in het huis hij betaald alles. Ik had wel gezegd als het huis verkocht word dan wil de overwaarde heb. En daar ging hij ook mee akkoord. Het is heel raar allemaal Dat is wel fijn maar het klopt niet. Als hij langs komt dan vraag hij af en toe een kusje en een kroel. En geef soms een klap op me kont. En hij zeg ik ben trots op je. Hij had ook nog gezegd de roze wolk is al voorbij met haar maar ik geloof er niks van. Maar hij doet dingen bij mij wat zij helemaal niet weet dus dat klopt ook niet. De auto waar ik in rij staat op zijn naam maar wil niks overzetten op mijn naam. Ik krijg het gevoel dat hij mij niet los kan laten. De laatste tijd neem ik geen contact meer met hem en dat vind hij niet leuk. Het is beter zo ik laat hem wel los mij leven gaat ook door. Maar soms is het wel moeilijk. Een grote hel waar je erin terecht kont

Hallo,
Mijn (ex)man en ik schelen 12 jaar. Ik ben nu 36 hij is 48. We hebben 2 kleine kinderen van 4 en 2(hij is een oudere vader. Maar dat heeft ie nooit erg gevonden). 3 weken geleden vertelde hij mij ineens dat hij een ander had. Al een half jaar en hij kwam niet meer thuis. Hij woont ergens op een kamertje en heeft nog met haar. Zij een heel ander type dan ik. Een vroyw waarvan ik echt dacht daar valt ie nooit op. Hij heeft wisselende stemmingen. Hij komt hier iedere dag. De ene dag is hij humeurig, de andere dag vrolijk. Hij vertelde mij dat hij al een jaar niet gelukkig is met mij. We zijn 20 jaar samen waarvan 6 jaar huwelijk. Ineens komt dit voor mij uit de lucht vallen. Verbreekt alle banden met zijn hobby, vrienden etc. Rijd ineens een andere auto. Verzwijgt zijn nieuwe leven voor mij, knipt zijn haar (wat ie nooit doet), en is blij met zijn nieuwe soulmate. Hij laat mij achter met 2 kleine kids. Dit is overduidelijk waarsch wat iedereen al zagt de midlife. Maar hij heeft geen enkel inzicht in wat ie ons aandoet. En hij snapt er ook niks van. Hij is zo anders als vroeger. Herkenbaar? Ben zo verdrietig. Hij zit er diep in

Het trieste is dat mijn man 10 jaar in een midlive crisis zit. Dat weet ik sinds verleden week. Nee het lag aan mij. Door en voor hem ben ik samen met onze kinderen gedwongen vertrokken. Hij wilde alleen wonen maar niet verhuizen. Bovendien was het niet veilig meer voor ons. De afgelopen jaren heb ik van alles geprobeerd. Een lat-relatie met vrijheid voor hem. Heb mij steeds aangepast. Hij bleef aantrekken en afstoten. Wilde zijn vrijheid niet opgeven maar ook geen echtscheiding. Opvoeding van de kinderen bemoeide hij zich niet mee. Ook op financieel gebied draagt hij niets bij. Doet alles voor iedereen. Heeft allerlei leuke dingen.Nu blijft hij al een jaar weg. Zonder enig contact. Begrafenis van zijn moeder, huwelijk van zijn zus, familie uitjes waren/zijn wij niet welkom. Kregen geen uitnodiging. Tja mijn energie is op. Mijn eenzaamheid teleurstelling, verdriet is groot. 30 Jaar huwelijk floep weg. Verwaarloosd, wij bestaan niet meer.......

Help! Hier is alles zo slecht!
Al enige weken was zijn eetlust verdwenen, tv kijken op de zetel met een pintje in de hand was wat hij nog het liefste deed. Ja, is hier ook nog de lockdown van de Corona...kruipt wel onder je huid...
Vorige week is hij dan van de ene op de andere dag verdwenen,letterlijk als een dief in de nacht. Vermist. Toen hij even laten boven water kwam bleek hij bij een ander te zitten. Hij kende ze van fb...2 weken chatten en hop gaat erbij wonen.
Ook helemaal zijn type niet, werkloos,2 kinderen van 2 verschillende vaders die beide in de pleegzorg zitten,kan niet koken, rookt in huis...Samen op de bank hangen en Netflixen is alles wat ze hele dagen doen.
O ja want gaat ook niet meer werken, zo maar ,zonder reden en zonder verwittigen...
Niks is nog goed. Ik ben slecht al 10 jaar ! Hij wil weg van mij. De liefde is weg. Houd van haar...hallo, ie kent ze amper 14 dagen ?????
Daarom een huwelijk van 23 jaar opgeven, het lijkt onbegrijpelijk maar is gebeurd.
Zijn kinderen kunnen hem niet bereiken. De gsm gaat uit en enkel aan wanneer meneer er zin in heeft. Zijn nu wel al grote kids 15 en 19 jaar. Zoon 15 steunt mij enorm, heel kwaad ook op zijn vader. Dochter 19 huilt hele godse dagen. Ik ook...het gemis is dan ook heel groot !
De dokter daar wil hij niet van horen. Er scheelt niks zegt hij dan ?!?!
Ben blij dat ik hier de verhalen kan lezen. Zo weet ik dat de schuld niet aan mij ligt en dat het de midlifecrisis is die erop in beukt...Maar het doet zo een pijn ! Mijn liefde voor hem is nog zo groot ! Wat mis ik hem x

ik ben 38 jaar getrouwd mijn man zit er al 10 jaar in ik moet hem nu loslaten het is een hel thuis hij is met andere vrouwen aan t chatten mijn lopen zwart maken hoe slecht ik ben het begon met een betaalde griet een van een porno blad heeft ons 30.000 euro gekost wou toen scheiden hij kwam op hangende pootjes terug en gouden dingen beloofd wat hij niet deed.
Hij heeft 1.5 jaar in Engeland gezeten weer gouden dingen beloofd en niet waar gemaakt.en nu is het al weer 8 jaar aan de gang via spelletje ruzie daar kan je ook chatten.
En nu wou hij scheiden of open relatie dus zet me voor het blok hij is impotent dus kan geen sex met andere vrouwen dus wil van 2 walletjes eten en een goedkope huisvrouw dus laat hem nu los ik ga er zelf onderdoor zo

Mijn man en ik zijn 40ers en we hebben een puber dochter van 13, sinds een aantal jaar hebben we steeds vakar heftige ruzies om niks. Onze dochter zit hier midden in en ze leijd daar erg onder. Mn man en ik.. en onze dochter praten er vaak over met eljaar na de ruzies maar voor we t weten barst de bom weer om de onvenulligste dingen.

 

Ik loop inmiddels op eieren en probeer veel weg te gaan om spanningen te voorkomen. En net als t weer lekker lijkt te gaan, kijk ik in zijn ogen weer geiriteerd als hij de auto gaat wassen, wat een aanleiding is om weer te ontploffen.

 

Ik geef mn man nergens te schuld van omdat ik zelf ook vast verander en niet alles meer pik maar als dit zo door gaat, gaat dit ten kostte van onze dochter en dat wil ik echt niet. Haar geluk mag door deze sfeer niet bepaald worden. Dan scheid ik nog liever. (al gou ik stik voor van mn man).

 

Ik ben dr kapot van en dat weet mn man ook.. omdat we veel praten.. hij vind t allemaal wel mee vallen en heeft niet veel last van die heftige ruzies en denk niet dat t zo n kwaad kan... en zo modderen we door... hoe lang gaat dit nog goed.. ik ben op. Wie herkent dit bij zich zelf en is dit tijdelijk?... zucht...

Mijn man van 55 heeft de laatste tijd meerdere malen aangegeven dat hij het leven zoals het nu is niet meer leuk vindt. We hebben twee kinderen die al uit huis zijn, we werken allebei nog, en we gaan vaak op vakantie, doen leuke dingen, ik snap het niet.

 

Hij zegt dat hij een onderbuik gevoel is bij hem dat er meer is in het leven dan dit, hij vindt dat we nu wachten tot we doodgaan. Ik ben bang dat hij iets raars gaat doen, al weet ik niet wat. Wie herkent dit?