De gevolgen van geen grenzen stellen

Voel je je soms alsof je vervaagt naar de achtergrond? Dat je altijd anderen vooropstelt, terwijl je eigen behoeften op het achterste gaspitje staan? Als je een vrouw bent van in de veertig, vijftig of ouder dan zestig, dan heb je decennia besteed aan het pleasen van anderen. Je hebt het merendeel van je leven je aangepast aan de verwachtingen van anderen. Je hebt gezwegen om conflict of afwijzing te vermijden. Jouw normen en waarden, jouw waarheid? Ongezien en ongehoord.

Je bent hierin niet alleen. Hele volksstammen van vrouwen doen dit al jaren.

Je bent niet alleen.

Dit is geruststellend, maar net zo verontrustend: Blijkbaar vinden we het normaal.

En met trots zeggen ze soms: “Ik ben zorgzaam. Ik maak de ander graag gelukkig. Als de ander blij is, ben ik dat ook”.

Ja, dat is waar. Maar geen grenzen stellen is meer dan dat: Het is uitputtend. Je energie lekt steeds sneller en vaker weg. Je raakt gefrustreerd omdat niemand jou ziet. Andere mensen vragen steeds meer van je, omdat het kan. Je gumt elke dag meer en meer van je essentie uit. Totdat je niet meer weet wie je bent en wat je wilt in het leven.

En als je dat nog wel weet, lukt het je niet om daar te komen vanwege je zelfsaboterende gedrag.

Als je nog geen wake-up call hebt gehad, laat mij je dan even voorschotelen wat de gevolgen kunnen zijn van jouw grenzeloosheid.

Ze zijn niet mals, dus lees alleen door als je het aandurft.

Ik vertel je wel erbij wat er aan te doen is, dus dat is dan wel weer positief!


People-pleasing en Grenzen stellen: populaire zoektermen
In een wereld die vrouwen vaak prijst om hun zorgzaamheid en onzelfzuchtigheid raken velen van ons gevangen in een patroon van people-pleasing. We dimmen ons licht om conflicten te vermijden en verzwijgen wat we echt denken. We proberen afwijzing te ontwijken en we staan toe dat anderen onze onzichtbare lijnen overschrijden. Begrijp me niet verkeerd, het is mooi om dienstbaar te zijn en voor anderen te willen zorgen, maar dit is iets anders dan grenzeloos zijn.



De gevolgen van geen grenzen stellen
Wat gebeurt er als we geen grenzen stellen? De gevolgen zijn niet alleen maar vervelend op het moment zelf. Het is alsof je een steentje in een vijver gooit, de impact zorgt voor golven en lijnen door de hele vijver. Geen grenzen aangeven is als zo’n steentje. Het golft door elk aspect van ons leven: mentaal, psychologisch, fysiek en spiritueel. Na verloop van tijd verliezen we zicht op wie we werkelijk zijn. Onze eigenwaarde leggen we in de handen van partners, familie of collega’s die er niet zorgvuldig mee omgaan.

Door vrouwen wordt er veel gezocht online naar: “grenzen stellen voor vrouwen” of “overwinnen van people-pleasing”. Dat geeft aan dat vrouwen steeds vaker de nare gevolgen ervaren van het niet aangeven van grenzen.



De mentale tol die je betaalt voor het niet stellen van grenzen
Mentaal verandert het niet stellen van grenzen je geest in een slagveld. Je herhaalt gesprekken obsessief: “Ik had dit moeten zeggen,” “Ik had dat moeten doen.” Dit gepieker is niet productief; het is een nutteloze lus die je energie opslokt en je kunt je voornemens vaak niet uitvoeren. Waarom niet? Omdat in het heetst van de strijd je rationele brein wordt uitgeschakeld door je emotionele brein. Je voelt je overweldigd, je bevriest of je sluit je af. Precies zoals in je kindertijd deed, toen het uiten van behoeften leidde tot oordelen of afwijzing.

Je geeft jezelf op je kop omdat je niet sterker bent. Deze zelfbestraffing geeft je een gevoel van falen en veroorzaakt mentale stress. Studies van psychologen zoals Brené Brown tonen aan dat chronisch people-pleasing correleert met verhoogde stress en burn-out.

Zonder grenzen worden je gedachten gekoppeld aan de meningen van anderen. Je eigenwaarde is onstabiel omdat het afhankelijk is van externe validatie: goedkeuring van een partner, een blijk van waardering van een ouder. Jaren later zul je spijt hebben van de tijd die je hebt verspild aan het zorgen voor mensen die het niet waard waren. Je gaat je op een dag realiseren dat je in de schaduw van andermans behoeften hebt geleefd.

De psychologische impact van people pleasing en het niet aangeven van je grenzen
Wanneer je consequent je licht dimt, dus niet opkomt voor wie je bent of je waarheid spreekt, leidt dit tot identiteitsverlies: je vergeet je passies, waarden en verlangens, omdat ze begraven zijn onder lagen van aanpassing. Wie ben je zonder de rol van “zorgverlener”, “redder” of “vredestichter”?

Het verlies van identiteit uit zich als lage eigenwaarde. Je waarde ligt in de handen van mensen die het misschien niet koesteren en niet handelen in jouw belang. Hierdoor word je blootgesteld aan hun emotionele onvolwassenheid, hun neiging om jou een schuldgevoel aan te praten of hun ‘silent treatment’. Je oude overtuigingen als “Ik doe er niet toe” of “Ik ben niet goed genoeg,” komen steeds vaker naar boven, wat een slachtoffermentaliteit voedt. “Waarom behandelen mensen me zo?”

Het antwoord ligt in de signalen die je uitzendt: geen grenzen aangeven nodigen uit tot overschrijding.


De fysieke gevolgen: Your body keeps the score
De verbinding tussen lichaam en geest is sterker dan je denkt. Psychologische spanning komt fysiek tot uiting. Chronische stress door niet-aangegeven grenzen verhoogt het hormoon cortisol, wat leidt tot vermoeidheid, gewichtstoename, slapeloosheid en verzwakte immuniteit. Vrouwen in de middelbare leeftijd melden vaak hoofdpijn, spijsverteringsproblemen of spierspanning door onderdrukte emoties. Elke keer als je “ja” zegt terwijl je “nee” bedoelt, creëert een blokkade in je lichaam.

Deze energetische blokkades manifesteren zich als chronische pijn of ziekte. Onderzoek van de American Psychological Association koppelt slecht grenzen stellen aan hogere percentages hartaandoeningen en auto-immuunziekten bij vrouwen, omdat constante aanpassing het zenuwstelsel uitput.

Mensen die anderen voorop stellen, verwaarlozen zichzelf. Ze slaan trainingen over, eten slechter, nemen geen tijd voor ontspanning. Het lichaam veroudert sneller door gebrek aan zelfzorg.


De spirituele gevolgen van het dimmen van je eigen licht
Spiritueel gezien verbreekt het niet stellen van grenzen je verbinding met je hogere zelf. Je dimt je licht tot je ziel gedempt voelt, twijfelend aan je levensdoel. Deze loskoppeling komt met een gevoel van leegte, een gevoel van een half geleefd leven. Het komt met spijt over ongeleefd potentieel terwijl de jaren verstrijken.

Je spirituele groei stagneert.

Overtuigingen als “Ik moet mezelf opofferen om geliefd te zijn” komen voort uit je jeugd of voorouderlijke patronen, die je terugtrekken in oud gedrag. Als je merkt dat de rationele keuze om te veranderen niet werkt, zijn er wellicht nog onzichtbare energetische koorden waarmee je nog verbonden bent met overtuigingen die niet van jou zijn. Overtuigingen, oordelen en angsten van je ouders bijvoorbeeld, kunnen ervoor zorgen dat je rationele besluit om grenzen te stellen niet genoeg is.

Spiritueel krachtige vrouwen trekken hun lijnen in het zand. Niet alleen door rationeel een besluit te nemen, maar ook door alle mogelijke saboterende invloeden aan te kijken en te onderzoeken. Ze stappen in hun authentieke zelf en durven licht te schijnen op delen in zichzelf die ongemakkelijk voelen. Dit is hoe ze zichzelf bevrijden van onbewuste en onzichtbare barrières.

Dit is schaduwwerk.

Schaduwwerk helpt je je saboteurs in de ogen kijken: Het innerlijke kind dat bang is voor verlating. Het deel dat erop staat dat je jezelf op de laatste plaats moet zetten. Het oordeel van je moeder dat jezelf zijn egoïstisch is.

Hoe pak je schaduwwerk aan?
Schaduwwerk kun je gedeeltelijk zelf doen, maar omdat sommige delen in je schaduw liggen, zijn ze niet zichtbaar voor jou. Daar heb je iemand anders voor nodig: een spiegel die teruggeeft wat jij doet, zegt of gelooft over jezelf.

Wat je zelf kunt doen:

Elke dag schrijven over wat je moeilijk, irritant en vervelend vond en waarom dit zo voelde. Ga diep. Niet “omdat ik het niet fijn vond”. Waarom was het niet fijn? Wat voor gedachte kreeg je over jezelf? Wat voor emotie kwam hier bij? Wat ligt daar onder: angst, verdriet, schaamte? Waar heeft dat in de kern mee te maken?

Neem tijd om niks te doen. Gewoon zitten, je mond houden en voelen wat er in jou naar boven komt. Als er voor de tweede keer een gedachte komt, zeg je in je hoofd: ‘Deze gedachte had ik net al. Deze hebben we al behandeld, kies een andere.’ Blijf met je gedachten zitten tot ze vanzelf rustiger worden. Je moet dit oefenen. Er komt een moment dat het stil wordt in je hoofd en er vaker helpende gedachten komen. De helpende gedachten zijn van je hogere zelf, jouw essentie. Deze is er altijd al geweest en zal er ook altijd zijn. Je moet alleen de weg er naar toe niet steeds laten overwoekeren met onkruid in de vorm van zelfkritiek.


Waar je hulp bij kunt gebruiken in schaduwwerk en het stellen van grenzen
Energetische, niet dienende verbindingen uit het verleden losmaken. Deze door visualisatie verbreken maakt de weg vrij, zodat rationele besluiten om je grenzen te stellen ook echt gaan werken.

In kaart brengen welke overtuigingen je precies saboteren. Soms zijn je saboteurs anders dan je al die jaren gedacht hebt en ben je de verkeerde vijand aan het bestrijden. Opstellingen, sociaal panorama, voice dialogue en delenwerk zijn hier effectief voor.

Het innerlijk kind helen is een onderschatte therapeutische interventie om overtuigingen uit de kindertijd los te laten. Het innerlijk kind is altijd in de pijn van het verleden gebleven en runt je leven, terwijl jij ondertussen doorgegroeid bent. Zoals Carl Jung het zei: “Totdat we het onbewuste bewust maken, stuurt het ons leven en noemen we het het lot.”

Klaar om het volgende decennium jouw licht te laten stralen en je grenzen aan te gaan geven?
De gevolgen van geen grenzen stellen zijn diepgaand, maar de kracht die je hebt gehad om dit jarenlang te doen, gaat ook je kracht zijn om je leven terug te krijgen. Heb geen spijt van hoe je het tot nu toe gedaan hebt, want dit heeft je op bepaalde momenten in je leven gered. Richt je nu op de toekomst en stap uit de schaduw.