samen zijn we in een ontwikkelingsproces terecht gekomen

Ik wist als klein meisje dat mijn ouders niet gelukkig waren. Mijn vader was psychisch ziek, mijn moeder had haar handen vol aan mijn vader. Ik kreeg op mijn 20ste een relatie met een depressieve man. Als meisje heb ik geprobeerd mijn ouders gelukkig te maken en later ging ik dat proberen bij mijn depressieve man. We zijn 28 jaar samen geweest. Tot ik een man ontmoette die mijn hart binnen kwam, Dave. Ik besefte dat ik een hart had en dat die al heel lang afgesloten was. Heel overweldigend, maar ook heel verontrustend. Dave was net zo overweldigd en samen zijn we in een ontwikkelingsproces terecht gekomen. Door deze ontmoeting wist ik dat er iets mis was met mijn huwelijk en mijn gevoelsleven. Heel langzaam heb ik geleerd over codependentie, relatieverslaving enz. Ik heb oude pijn gevoeld en doorleefd, ik ben volwassen geworden. Een prachtig maar super moeilijk proces.
Ik heb de stap na 4 jaar durven nemen om te scheiden van mijn depressieve man. In deze 4 jaar ben ik dus contact blijven houden met Dave. Samen hebben we onze valkuilen gevoeld en daarvan geleerd. Toen we na 2 jaar uitspraken dat we met elkaar verder wilde (toen waren we beide nog getrouwd) is mijn enorme liefde voor hem verdwenen. Toch hou ik vast aan hem. We zijn nu allebei gescheiden en geven onze relatie een kans. Ik hoop en vermoed dat mijn verdwenen liefde komt door angst en mijn nog altijd aanwezige verantwoordelijkheidsgevoel voor het geluk van mijn ex man. Ik merk dat ik langzaam groei en langzaam steeds meer voor mezelf durf te kiezen.
Heeft iemand ervaring met het wegduwen van emoties en liefde?