Ik zit al 4 jaar in een relatie waarvan we 2 jaar samenwonen. Ik heb het gevoel dat mijn gevoelens totaal genegeerd worden in deze relatie. We wonen samen maar hij doet helemaal niks in huis. Wanneer ik het vraag dan zegt hij gewoon ‘nee’. Daarnaast wil hij nooit mee naar familie en moet ik altijd smoesjes bedenken waarom hij er niet bij is. Als hij thuis komt van zijn werk, dan gaat hij gelijk gamen en kijkt hij niet eens naar mij om. De laatste keer dat hij initiatief met iets heeft getoond, dat kan ik me niet meer herinneren. Hij knuffelt etc. me nooit uit zichzelf en we eten niet eens samen.. Dit is gewoon echt geen relatie meer te noemen. Ik heb het al meerdere keren geprobeerd uit te maken, maar dit word volledig genegeerd. Of hij zegt ja is goed ik ga weg, en komt een uur later terug alsof er niks aan de hand is. Ik ben sowieso al altijd iemand geweest die niet makkelijk een relatie verbreekt, maar wanneer je het dan doet en er word niet naar je geluisterd, dan voel ik me echt machteloos. Hij zegt dan gewoon ‘ik ga niet weg’ ‘je kan het toch niet alleen betalen’.
Vandaag had ik weer een poging gedaan om de relatie te verbreken. Ik zei dat ik dit niet meer als een relatie zag en het mij echt ongelukkig maakt. Daarnaast zei ik ook dat we er beter mee kunnen stoppen. Hij was het ermee eens en vond dit ook geen relatie meer. We hebben het hier vervolgens een uur over gehad en het gesprek kwam er dus op neer dat we het beide niet meer zagen zitten. Vervolgens zette hij de tv aan en ging hij gewoon YouTube kijken. Zoiets irriteert mij dan enorm, omdat hij net doet alsof we dat gesprek net niet hebben gehad. Ik had verwacht dat hij dan zijn spullen zou pakken en vertrekken maar dat wil hij dan weer niet. Ik snap niet waarom hij wilt blijven als hij geen moeite wilt doen om aan de relatie te werken en het ook niet meer ziet zitten. Daarnaast kost het me zoveel energie om elke keer opnieuw erover te hebben, om vervolgens het daar weer bij te laten. Hierdoor laat ik het soms ook gewoon gaan. Vandaag ben ik er 3 keer opnieuw over begonnen en het heeft niets opgeleverd. Ik zit nu boven in de slaapkamer en hij is beneden tv aan het kijken. Ik heb geen energie meer om wéér naar beneden te gaan en een gesprek te voeren wat toch geen zin heeft.
Het is voor mij sowieso moeilijk om de relatie te verbreken omdat ik iemand ben die veel te veel rekening houd met anderen. Ik ben heel empathisch en daardoor probeer ik constant anderen tevreden te stellen. Ik zou het bijvoorbeeld zielig en overdreven vinden om de politie te bellen of om zijn spullen buiten de deur te zetten. Dat zou het alleen maar erger maken en zo ben ik gewoon niet. Ik ben al 6 jaar super close met hem en dan wil ik het wel gewoon op een volwassen manier afsluiten.
Ik ben al heel trots op mezelf dat ik het überhaupt heb geprobeerd, omdat ik ondanks zijn rare gedrag toch gehecht aan hem ben. Ik heb niet veel vriendinnen, maar één om precies te zijn en hierdoor ben ik extra afhankelijk van mijn vriend. Zonder hem zou ik helemaal geen sociaal contact hebben zowat. Daarnaast heb ik niet de financiën om dit huis in mijn eentje te betalen. Ik heb 2 katten waar ik heel veel van hou en het beste voor wil. Ik ben afhankelijk van hem qua vervoer( ik heb geen auto) Deze relatie verbreken is de beste keuze voor mij maar het brengt wel veel nadelen met zich mee. Ik zou mijn huis en katten kwijt kunnen raken. En daarnaast heb ik niemand meer. Deze angsten zorgen ervoor dat ik niet dr kracht heb om te blijven doorzetten en te blijven herhalen.
Vandaag had ik weer een poging gedaan om de relatie te verbreken. Ik zei dat ik dit niet meer als een relatie zag en het mij echt ongelukkig maakt. Daarnaast zei ik ook dat we er beter mee kunnen stoppen. Hij was het ermee eens en vond dit ook geen relatie meer. We hebben het hier vervolgens een uur over gehad en het gesprek kwam er dus op neer dat we het beide niet meer zagen zitten. Vervolgens zette hij de tv aan en ging hij gewoon YouTube kijken. Zoiets irriteert mij dan enorm, omdat hij net doet alsof we dat gesprek net niet hebben gehad. Ik had verwacht dat hij dan zijn spullen zou pakken en vertrekken maar dat wil hij dan weer niet. Ik snap niet waarom hij wilt blijven als hij geen moeite wilt doen om aan de relatie te werken en het ook niet meer ziet zitten. Daarnaast kost het me zoveel energie om elke keer opnieuw erover te hebben, om vervolgens het daar weer bij te laten. Hierdoor laat ik het soms ook gewoon gaan. Vandaag ben ik er 3 keer opnieuw over begonnen en het heeft niets opgeleverd. Ik zit nu boven in de slaapkamer en hij is beneden tv aan het kijken. Ik heb geen energie meer om wéér naar beneden te gaan en een gesprek te voeren wat toch geen zin heeft.
Het is voor mij sowieso moeilijk om de relatie te verbreken omdat ik iemand ben die veel te veel rekening houd met anderen. Ik ben heel empathisch en daardoor probeer ik constant anderen tevreden te stellen. Ik zou het bijvoorbeeld zielig en overdreven vinden om de politie te bellen of om zijn spullen buiten de deur te zetten. Dat zou het alleen maar erger maken en zo ben ik gewoon niet. Ik ben al 6 jaar super close met hem en dan wil ik het wel gewoon op een volwassen manier afsluiten.
Ik ben al heel trots op mezelf dat ik het überhaupt heb geprobeerd, omdat ik ondanks zijn rare gedrag toch gehecht aan hem ben. Ik heb niet veel vriendinnen, maar één om precies te zijn en hierdoor ben ik extra afhankelijk van mijn vriend. Zonder hem zou ik helemaal geen sociaal contact hebben zowat. Daarnaast heb ik niet de financiën om dit huis in mijn eentje te betalen. Ik heb 2 katten waar ik heel veel van hou en het beste voor wil. Ik ben afhankelijk van hem qua vervoer( ik heb geen auto) Deze relatie verbreken is de beste keuze voor mij maar het brengt wel veel nadelen met zich mee. Ik zou mijn huis en katten kwijt kunnen raken. En daarnaast heb ik niemand meer. Deze angsten zorgen ervoor dat ik niet dr kracht heb om te blijven doorzetten en te blijven herhalen.
Sofie