Scheiden - uit elkaar gaan - forum lotgenoten
Lotgenoten - scheiden / uit elkaar gaan
Twijfel je nog of je wilt scheiden? Of leidt je scheiding tot allerlei emoties en gevoelens?
Voor veel mensen lucht het op als ze hun verhaal opschrijven en delen.
- Je kunt hier je hart luchten.
- Je kunt de verhalen van lotgenoten lezen.
- Je kunt reageren op de ervaringen van lotgenoten.
Ontdek hier de verhalen van andere mensen met betrekking tot je scheiding / uit elkaar gaan en deel jouw eigen verhaal.
Inhoud
1. Overzicht met alle verhalen 2. Bekijk alle verhalen - uitgebreid 3. Voeg zelf een verhaal toeOverzicht verhalen
Alle verhalen
Uit eindelijk heb ik meer kapot gemaakt niet 1 hart maar 2 harten. (Verhaal 26)
In die vijf jaar ging de eerste 2,5 jaar goed daarna ging het stroef in alle fronten.
Wat ik kwijt wil is eigenlijk dit:
Ik bouwde een band op met haar jongste vanaf 2,5 tot zijn 8e jaar. Ondanks dat het niet mijn kind is van vlees en bloed zag ik hem als mijn kind en ik als zijn stiefvader. Zijn echte vader is nog wel zo af en toe in beeld.
De relatie met mijn ex liep stuk teveel verdriet en pijn gedaan van mijn kant naar haar.
Uiteindelijk besloten we uit elkaar te gaan.
Dus ik zie het zo van nu we toch uit elkaar zijn dan verbreek ik ook het contact compleet.
Wat er bij komt is de manier hoe zij eronder leed door mij toe doen naar haar.
Het klinkt misschien raar maar ik had geen intentie of voorbedachte rade of bewust om haar hart te pijnigen. Er zijn teveel dingen gebeurd en voortgekomen waardoor ik haar hart zoveel verdriet heeft gedaan. Ik walg gewoon van mijzelf hoe ik was naar haar. Relatie is niet meer te redden en een wonder ook niet. Doordat hoe ik deed naar mijn ex had ik besloten dan maar hele contact verbreken, omdat ik niet in haar ogen kon kijken. Ik zag haar pijn en verdriet en was onvergefelijk van mij zelf dat alles zo is gelopen.
Een relatie met kinderen hoe dan ook lijden zij er ook onder. Mijn stiefzoon mist mij en ik mist hem ook.
Ik weet het is egoïstische van mij om te kiezen voor mezelf en hun zo achter te laten.
Mijn punt is ook… relatie stuk ok het is gebeurd je kan niks veranderen of omdraaien. Ik heb zoiets van ja dan maar geen contact maar ik zou het ook niet aan kunnen om een contact te blijven behouden met mijn stiefzoon, want ik zie mijn ex dan ook.
De meeste pijn en verdriet is mijn ex die eronder lijd en niet ik. Wat mij het meest verdriet doet is dat ik zelf die keuze nam om ook het contact met mijn stiefzoon te verbreken alleen omdat ik niet in de ogen van mijn meer kan kijken.
Uit eindelijk heb ik meer kapot gemaakt niet 1 hart maar 2 harten.
Twee vrouwen (Verhaal 18)
Vanaf het begin van onze relatie waren er twijfels. We hebben vaak en hevig ruzie (waarbij mijn vrouw soms erf gewelddadig is), maar ook goede momenten samen. Ik geef veel om mijn vrouw en wil dat ze gelukkig is, maar heb daarvoor vaak mijn eigen geluk opgeofferd.
Een half jaar vóór mijn huwelijk ben ik een andere vrouw tegengekomen. Ik heb met haar vanaf het begin af aan een hele goede klik gehad en we kunnen alles met elkaar delen. Ze is echter 15 jaar jonger dan ik en daarom waren we het er toen over eens dat een relatie niets zou gaan worden. Als de uitkomst toen anders was geweest, dan was ik niet met mijn vrouw getrouwd, maar voor haar gegaan.
We zijn ook na mijn huwelijk altijd contact blijven houden en zien elkaar gemiddeld één a twee keer per maand, spreken elkaar dagelijks via de telefoon of de app en delen alles met elkaar. Ze is echt mijn beste vriendin en ik ben ook al jaren verliefd op haar en zij op mij. Als ik iets bijzonders beleefd heb, bel ik haar eerst om het te zeggen en daarna pas mijn vrouw. Mijn vrouw weet niets van dit contact.
Helaas door alles wat wij samen delen, heeft mijn vriendin moeite om een relatie met een ander aan te gaan en ik heb ook moeite bij deze gedachte (hoe slecht dit ook klinkt). We zijn gewoon al jaren stapelverliefd op elkaar. Om die reden hebben we het er ook over gehad om ons contact te beëindigen. In ieder geval om elkaar persoonlijk te ontmoeten.
De gedachte om haar niet meer te kunnen zien, is echter zeer pijnlijk en ik vraag me dan ook af of het niet beter is om te scheiden, zodat we samen kunnen zijn. Een gedachte die ik al jaren heb, maar waar ik steeds niet aan wil, om mijn vrouw geen pijn te doen en vanwege onze kinderen.
Aan de andere kant, ken ik mijn vriendin al zo lang en hebben we samen al zoveel gedeeld en meegemaakt en weet ik dat ik bij haar pas echt gelukkig ben. Daarnaast geloof ik niet dat mijn huwelijk nog tien jaar stand gaat houden.
Als ik mijn verhaal zo lees, dan kom ik over als een naar persoon die twee vrouwen jarenlang aan het lijntje heeft gehouden en ook nog zo stom is geweest om in kinderen in het spel te laten komen.
Wat moet ik doen?
Relatie als ouders voor de kinderen na scheiding (Verhaal 4)
Mijn man en ik hebben na 3 jaar wikken en wegen (incl. relatietherapie) besloten om toch uit elkaar te gaan.
We hebben drie jonge kinderen en we willen onze relatie als ouders voor de kinderen waarborgen ook na de scheiding.
We vinden bij de mediator onvoldoende handvaten voor het vervolg na de scheiding als we ieder onze eigen weg gaan.
Bestaat er therapie na echtscheiding waarbij beide ouders de intentie hebben om goed in overleg te blijven binnen het contact als ouders voor de kinderen? Ik kan dit eigenlijk nergens vinden.
Er zijn inderdaad vormen van hulp voor die vaak vanuit de jeugdwet worden gefinancierd. In vaktermen heet dit echtscheidingshulpverlening. Een van de methodes is : bijv. Ouderschap Na Scheiding (ONS) , ok Kind en Echtscheiding (KIES),
of Kind uit de Knel .
Informeer eens bij uw gemeente naar de mogelijkheden.
Mijn man heeft autistisch trekjes (Verhaal 25)
En vraag ik mij af of ik nog wel bij deze man moet blijven.
Af en toe knuffel zit bijna niet in. Het komt altijd van 1 kant.
ik heb toch echt wel de behoefte om een arm om mijn schouders en begrip als het eens niet lekker gaat.
Hij kan zich niet goed verplaatsen in een ander zijn emoties.
De ( negatieve ) emoties van anderen personen, zoals verdriet, pijn, woede of frustratie van een ander.
En ( positieve ) emoties die hij zelf snapt dat dan wel. Zodra hij het niet begrijpt dan niet.
Hij raakt gefrustreerd en hij wordt boos of hij vindt dat je uit zijn buurt moet gaan.
Vroeger kon ik me eroverheen zetten, maar ik merk met het ouder worden dat deze behoeften door hem nooit vervult gaan worden.
En bij al mijn emoties die er bij elk mens zijn.
Moet ik altijd eerst denken, kan ik ze uiten of niet ? Want dan komt zijn frustratie, waar ik geen zin heb op dat moment. Want ik zit met iets , waar ik behoefte aan heb.
Dus loop je op eieren, als eigenlijk juist dan steun nodig hebt ( arm om je heen, of een luisterend oor)
En als hij wel Jan luisteren, dan komt hij alleen met oplossingen waar ik niet op dit te wachten.
Wel over gepraat, hij kan het niet.
Hij veranderd niet en ik weet het niet meer.
Ik vind een scheiding zo definitief.
Ik praat gelukkig wel met vriendinnen.
Ze zegt dat ze eerst aan haarzelf wil werken (Verhaal 24)
Ik praatte 1,5 jaar met een meisje, en op een dag wilde ze opeens stoppen. Voor mij compleet onverwachts, haar mentale status zat haar in de weg en wilde dus stoppen. Ze zegt dat ze eerst aan haarzelf wil werken en dan pas weet of haar gevoelens terug gaan komen. Mijn vraag is; komt ze terug?

In het ravijn geflikkerd (Verhaal 22)
Van de zomer nog net met onze kinderen van 5 en 8 in ons inmiddels al derde woning getrokken. Mijn vrouw had eerder last gehad van paniek aanvallen, maar van de zomer ontstonden er verdere paniekaanvallen. Dit had te maken met de angst voor de dood en ik heb haar zo veel mogelijk proberen te helpen. Daarnaast werd de dosis anti-depressiva wat verhoogd en dat leek allemaal onder controle. Qua liefde ervaarde ik zelfs ups van de zomer qua affiniteit en liefde naar mij toe. Tot dat ene moment in oktober. We moeten praten en de volgende boodschappen kwamen uit het niets:
1. Ik ben verliefd op een collega.
2. Ik heb mij dat vorige maand gerealiseerd op een werktrip in Ibiza en heb sindsdien een affaire met hem.
3. Ik heb mij toen tevens gerealiseerd dat ik nooit echt van je gehouden heb.
4. Ons eerste kind is ons overkomen en omdat het verwacht werd ben ik met je getrouwd en ons tweede kind was een logisch gevolg.
5. Ik wil scheiden en niks meer proberen om ons huwelijk te redden want dat is een gepasseerd station.
Zowel ik, als de gehele families en vrienden hadden dit nooit zien aankomen of een signaal opgepikt dat het niet goed zat. Uit het veld geslagen, geen idee wat mij is overkomen en hopeloos op zoek naar antwoorden. Ik realiseer me dat ik die nooit ga krijgen en dat ik het nooit zal begrijpen. Ik heb alles geprobeerd om ons nog een kans te geven, maar er is geen haar op haar hoofd meer geweest die er nog voor wilde vechten. De heftigheid en pijn die ik ervaar, laat zien dat het voor mij echte en onvoorwaardelijke liefde was. De band met mijn kinderen neemt een enorme vlucht en ik zie ze nog duidelijker naar mij toe trekken. Ik ga een co-ouderschap in met iemand die mij heel hard bedrogen heeft en naar haar zeggen al jaren tegen me heeft gelogen en ik kan niet anders dan accepteren van de situatie.
Moeilijk om een definitieve beslissing te maken (Verhaal 23)
Scheiden en verliefdheid volgen of bij gezin blijven? (Verhaal 3)
Ik ben een vrouw van 35. Ik ben getrouwd en ik ben moeder van drie jonge kinderen.
Met mijn relatie ben ik altijd blij geweest. Maar nu ben ik een tijdje geleden verliefd geworden op een andere man. Hij is ook verliefd op mij. De gevoelens zijn heel sterk.
Ik zit daardoor in een moeilijke positie en weet niet of ik wil scheiden of toch bij mijn partner en gezin wil blijven. Dit is natuurlijk een enorme beslissing. Van de ene kant wil ik mijn gezin en relatie niet opgeven. Maar van de andere kant wil ik ook mijn verliefdheid volgen...
Hoi
Ik zit nu in precies dezelfde situatie....
En weet echt niet niet meer wat ik moet doen.
Hoe is het bij jou agelopen?
Groetjes angelique
Ik kan je vertellen, dit zijn de moeilijkste keuzes die je kunt krijgen....alles behalve fijn. Je gaat twijfelen...op en neer...echt een rollercoaster effect....waar doe ik goed aan...je denkt na over wie je er pijn mee doet....Maar hoe hard ook....je moet ook aan jezelf denken en aan je eigen geluk.
Er is al zoveel gebeurd tussen mij en de nieuwe dame. Dat ik ook gewoon zeker weet, dat het niet meer goed zal komen tussen mij en mijn inmiddels ex vrouw....Mijn ex wilt zo graag dat ik terug kom en het weer een kans geef, terwijl ik al weet dat het klaar is....ik blijf begripvol naar haar toe, maar voel aan alles dat ik verder in het proces zit, ook omdat er een andere vrouw in het spel zit waar ik erg gek op ben.
Wat het nog moeilijker maakt is het feit dat er kinderen bij zijn betrokken en dat er nog 1 op komst is(dit is gebeurd toen ik had besloten om weg te gaan)
Maar ik weet ook als ik voor die reden terug zal gaan, zal het vroeg of laat alsnog stranden. Want mijn gevoel is daar gewoon niet meer....Ik hou nog steeds van mijn ex....Maar mijn liefde is bij iemand anders....Pijnlijk misschien maar waar....En soms kun je dan maar beter doorpakken en een besluit nemen....inplaats van stil staan en mensen valse hoop geven....
Als besluit: verliefdheid is een soort van bevlieging in je hersenen.
Heel overweldigend, vaak onverwacht.
En een soort verslavend gevoel die moeilijk negeren valt.
Maar het is heel erg belangrijk om het rationele boven het emotionele te stellen.
Zat of zit het bij he huidige partner nog goed?
Hebben we een mooie tijd achter de rug?
Heb ik me gewoon niet verloren in de sleur van het leven?
Mijn ervaring leert dat het een soort alarmbel kan zijn om he huidige relatie nieuw leven in te blazen.
Om samen terug stappen te ondernemen om de passie etc. Terug te vinden.
Geloof me, dat lukt, maar het is wel de emotioneel moeilijkere brug. Want je lichaam giert allemaal andere signalen door je lijf.
Doordat je dan je verliefdheid moet laten varen. Dit kan alleen door contact af te blokken en laat ons dat nu het gene zijn die je niet wil?
Mensen zijn ook maar mensen, zo’n dingen gebeuren.
Maar we zijn wel verantwoordelijk voor onze daden.
En weet, eens de roze wolk verdwijnt of weg ebt, je een ferme onzachte landing kan maken.
Bezin voor je begint.
Weet waarover ik praat en wens jullie het allerbeste toe uiteraard:)
Als besluit: verliefdheid is een soort van bevlieging in je hersenen.
Heel overweldigend, vaak onverwacht.
En een soort verslavend gevoel die moeilijk negeren valt.
Maar het is heel erg belangrijk om het rationele boven het emotionele te stellen.
Zat of zit het bij he huidige partner nog goed?
Hebben we een mooie tijd achter de rug?
Heb ik me gewoon niet verloren in de sleur van het leven?
Mijn ervaring leert dat het een soort alarmbel kan zijn om he huidige relatie nieuw leven in te blazen.
Om samen terug stappen te ondernemen om de passie etc. Terug te vinden.
Geloof me, dat lukt, maar het is wel de emotioneel moeilijkere brug. Want je lichaam giert allemaal andere signalen door je lijf.
Doordat je dan je verliefdheid moet laten varen. Dit kan alleen door contact af te blokken en laat ons dat nu het gene zijn die je niet wil?
Mensen zijn ook maar mensen, zo’n dingen gebeuren.
Maar we zijn wel verantwoordelijk voor onze daden.
En weet, eens de roze wolk verdwijnt of weg ebt, je een ferme onzachte landing kan maken.
Bezin voor je begint.
Weet waarover ik praat en wens jullie het allerbeste toe uiteraard:)
49 jaar en verlaten (Verhaal 20)
Het afgelopen jaar werd ik op pijnlijke wijze geconfronteerd met het feit dat onze 25-jarige relatie niet meer genoeg voor haar was. Het antwoord op het waarom, en wat er mis was, daarop heb ik geen bevredigend antwoord gekregen. Behalve verwijten op mijn gedrag en op mijn emotionele instabiliteit nadat ik haar ontrouw op het spoor was, kon en wilde ze me niet vertellen wat er mis was voor die tijd. Sinds drie maanden wil ze niet meer praten over iets anders dan over afspraken tbv de echtscheiding. De relationele vragen blijven onbeantwoord. Ik weet zelfs niet of ze de ander nog ziet, het enige wat ze daarover heeft gezegd is: 'het is niet relevant voor jou'. Voor mij was het daarom ook klaar. Maar god, wat doet het veel pijn. Wat is er met haar gebeurd? Vorige zomer beleefden we nog de mooiste (gezins)vakantie sinds vele jaren. Dat beaamden we beiden. We hadden een goede relatie, in ieder geval volgens mij. Ja, na 25-jaar spelen er altijd wel dingen, maar we ondernamen veel, en we spraken ook veel over onze relatie; daar leek weinig mis mee. Dat ze iets zocht bij anderen, wat ze bij mij misschien niet kon vinden, daar heeft ze zich nooit over uitgesproken. Ik voel me alsof ik geen kans heb gekregen.
Er zijn vele momenten dat ik me realiseer dat dit geen nachtmerrie is die stopt op het moment dat ik ontwaak, maar een rauwe realiteit is. Een realiteit die intens pijnlijk is en met een toekomst die onduidelijk is. Dromen die we samen hadden zijn uiteen gespat. Relationeel voel ik me zo alleen (gelukkig heb ik drie prachtige kinderen in de late pubertijd, die 50% van de tijd bij mij zijn). Financieel is alles zo onzeker. Ik moet mijn huis verkopen, haar uitkopen is onbetaalbaar, maar weet absoluut niet of ik iets ga vinden dat betaalbaar is met een plek voor drie kinderen. De scheidingsprocedure, de mediationgesprekken en het onvlechten van onze levens en goederen waren zout op de wonden die ik had opgelopen. Tijdens de hele afwikkeling voelde ik me constant achter de feiten aanlopen, ze zat gewoon veel verder in het proces. Nooit heb ik beseft hoe pijnlijk een scheiding is. Dit voelt zo oneerlijk, ik heb hier niet om gevraagd, en ik heb het niet aan zien komen. Ik hunker naar wat we tot een jaar geleden hadden. Maar het komt niet meer terug. Het is weg, het is leeg, het is op.
ik zit in hetzelfde schuitje... Ruim 20 jaar samen en verlaten, twee jonge pubers in het spel. Ik zag het ook niet aankomen. Wat een pijn, onbeschrijfelijk en indringend. Wat mis ik haar vreselijk, de nachtmerrie is inderdaad de werkelijkheid...
Blij dat straks de feestdagen voorbij zijn.
Heel veel sterkte!
Mijn man heeft een punt achter ons huwelijk gezet (Verhaal 21)

Dat brak mijn hart (Verhaal 19)
We zijn al bijna 4 maanden uit elkaar, dus zoals jullie zelf ervaren dat de eerste maand een rollercoaster is. Maar daar ben ik al beetje voorbij maar toch met ups and downs niet meer zoals in het begin. Nu ben ik sinds 2 weken terug elke dag sporten enzo en met vrienden afspreken of met de kids dinges samen doen zoals afgelopen weekend.
Mijn ex was op weekend ze was vrijdag weg tot maandag avond. Dus ik dacht ze heeft heel goed naar haar zin gehad want ze is op stap.
Dus momenteel wonen we nog samen omdat ze financieel nog niet sterk staat laat ik ze nog even bij mij wonen.
Wat blijkt ze komt savonds toe klopt aan de deur en ze zei hallo, ik zei hallo terug
uit het niets vraagt ze mij mag ik een knuffel van u?!
Ik zeg ja tuurlijk dus ik geef haar een knuffel en ze begint ineens te huilen en dat brak mijn hart.
Ik zei wat is er en ze zei ik heb jullie zwaar gemist? En ze zei ook ik mis ons…
trouwens zij heeft de scheiding in gang gezet niet ik.
Dus nu zit ik weer met vanalles in mijn hoofd en weet echt niet wat ik moet denken of doen.
Iemand die dit meegemaakt heeft?
Nu veel pijn en veel verdriet (Verhaal 17)
Heen en weer geslingerd tussen verdriet en boosheid (Verhaal 9)
Kan je hem niet uitkopen? In deze situatie blijven ben je ongelukkig zonder uitzicht.
Als je van hem scheidt, dan krijgt deze situatie een einddatum en kan je misschien uitkijken naar de toekomst?
Dat zijn mijn gedachten in mijn eigen situatie en ik ga voor optie 2. Ik zie wel waar ik terecht kom.
Succes
Graag zou ik met je in contact willen komen.
Ik denk dat ik hem nu echt los moet laten (Verhaal 16)
Hij geeft steeds aan mij geen valse hoop te willen geven, en dat hij twijfeld en het allemaal dubbel is en de relatie beeindigen egenlijk niet nodig had geweest. Hij wil ook het contact niet verbreken al zegt hij wel dat dat makkelijker zou zijn. Nu heb ik aangegeven rust te willen, ook omdat hij mij beschuldigt van jaloers gedrag (hij is in het begin van onze relatie vreemd gegaan), ik heb hem dat vergeven ik denk alleen dat hij zijn eigen schuldgevoel projecteerd als jaloers gedrag van mij.
Daarnaast zegt hij ook niet alles wil vertellen wat hij nu doet om mij geen pijn te doen. Terwijl ik niet eens wil weten wat hij doet of met wie?
Ik vindt t heel lastig om hem los te laten. Waar we de afgelopen weken erg ontspannen met elkaar omgingen is zijn houding ineens omgeslagen en heb ik al.2 dagen niks van hem gehoord, dus ik weet al dat hij met een vriendin (zoals hij haar noemt) is. Maar intussen wel aangeven dat het bij hem moet bezinken dat hij nu weer de oude mij ziet.
Ik wil hem nog steeds terug, hou nog van m, maar denk dat ik hem nu echt los moet laten en kijken wat er gebeurd.
Mijn man wil scheiden. Ik zit met boosheid. (Verhaal 5)
Het is fijn om even mijn verhaal te kunnen doen. Ik merk dat ik met zoveel boosheid zit.
Scheiden leek altijd iets wat mensen samen deden, maar nu heeft mijn man gezegd dat hij wil scheiden. Het komt voor mij als een donderslag bij heldere hemel.
Natuurlijk hadden we weleens dingen, ik heb een tijd geleden ook gedacht dat we het er weer eens over moesten hebben. Maar diep in mijn hart houd ik veel van mijn man en stond ik er niet eens bij stil dat we ooit zouden kunnen scheiden.
Nu blijkt hij ondertussen al een hele tijd verliefd te zijn op een ander. Ik geloof eigenlijk niet dat dat is wat hij zoekt. Volgens mij is hij gewoon in de war, met zichzelf in de knoop. Het is zo frustrerend dat hij daardoor denkt een ander nodig te hebben. Ik wordt er gek van en kan er slecht rust in vinden.
Ik wil niet, ook niet omdat we 2 kinderen hebben, 11 en 14 (met verstandelijke beperking dievan 14). Ik vind het zo erg en eng. We zijn al zolang samen. ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan...
Hoe is het nu met je?

Sta nu met lege handen (Verhaal 15)
Vader van 2 kinderen 4 en 6, nu 10 jaar geleden, was toen 37 en super verliefd geworden op andere vrouw.
Met idee van gebroken gezin, verliefdheid gaat over, etc etc. Gekozen voor gezin. Toch liep het niet goed, 10 jaar! later alsnog gescheiden.
Zelf dus nu 47 en sta nu met lege handen. Kies dus voor eigen geluk en niet op basis van kinderen om bij elkaar te blijven. Alleen zijn is echt niet leuk en kost veel energie een nieuwe partner te vinden op die leeftijd. Mocht t toch mislopen. Ga naar coach wat je mist, bouw aan eigen relatie of verbreek m!
heb het gevoel dat het op is, maar kan niet weg (Verhaal 8)
veel liefs Miranda
Als grofvuil op straat gezet (Verhaal 14)
Ik ben drie jaar geleden gescheiden. Ik ken gelukkig weer gelukkige tijden maar soms ook sombere gedachten. Vanavond na een lange tijd was mijn dochter weer van slag. Ze wilt graag dat papa en mama weer een stel zijn. Dat brengt mij weer een depressieve bui. Ik probeer me altijd sterk te houden maar op zulke dagen lukt het me niet. De laatste jaar van mijn huwelijk werd mijn man depressief. Eerst zei hij dat het kwam omdat hij zijn zoon niet zag. Volop begrip… dat lijkt me ook het ergste wat je overkomt. Geen enkele oude zou gescheiden moeten zijn van zijn kind. Na een paar maanden therapie kwam hij na een van zijn therapie sessies thuis en vertelde dat er nog meer was. Hij was misbruikt op 7 jarige leeftijd door een man. Dit was super heftig en heb hem hoe ik kon gesteund. Hij werd steeds zwaarder depressief. Hij bleek PTTS te hebben. Ik zette alles opzij en probeerde van alles en nog wat om hem er bovenop te krijgen. Hij zag het leven niet meer zitten. Het was vreselijk. Ik hield zoveel van hem en Wilde ons gezin redden. Dit ging in totaal zo een jaar door. Toen kreeg hij een belletje van zijn zoon… na 7 jaar geen contact. Zijn zoon wilde hem zien. Samen gehuild van blijdschap. Volgende dag zou hij zijn zoon gaan zien. Ik heb met spanning gezeten naast de telefoon. Op een gegeven moment kwam hij thuis. Het was heel goed gegaan. Zijn zoon was super blij en wilde mij en zijn zusje ook leren kennen. Hoe leuk. Later op die dag betrapte ik mijn ex voor het eerst op een leugen. Blijkbaar was zijn ex en zoon helemaal niet blij. Ze wilde niks met mij en mijn dochter te maken hebben. Ik werd boos en zei.. waarom zeg je dat niet eerlijk en vertel je een ander verhaal. Nergens voor nodig. Laten we eerlijk zijn. Nou dat was het moment dat mijn ex in tranen uitbrak.. hij wilde inderdaad eerlijk zijn. Kon het niet langer meer bij de poppenkast houden. Hij hield niet meer van me.. eigenlijk al een tijdje niet meer. Ik wist niet wat ik hoorde. De dag erna hoorde ik van een gezamenlijke vriendin.. dat hij nooit van me gehouden heeft. Los dat ik de liefde van mijn leven had verloren werd ik nu ook vernederd. Zo heb ik het ervaren. Als grofvuil op straat gezet. Geen respect en bovenal ik voel me zo dom. Hoe kon ik niks door hebben. Ik voel me gelukkig steeds beter maar op momenten dat mijn dochter zich zo voelt dan komt alles weer naar boven.
Hij koos voor de drank en is weggegaan (Verhaal 13)
Mijn gevoelens worden genegeerd (Verhaal 12)
Vandaag had ik weer een poging gedaan om de relatie te verbreken. Ik zei dat ik dit niet meer als een relatie zag en het mij echt ongelukkig maakt. Daarnaast zei ik ook dat we er beter mee kunnen stoppen. Hij was het ermee eens en vond dit ook geen relatie meer. We hebben het hier vervolgens een uur over gehad en het gesprek kwam er dus op neer dat we het beide niet meer zagen zitten. Vervolgens zette hij de tv aan en ging hij gewoon YouTube kijken. Zoiets irriteert mij dan enorm, omdat hij net doet alsof we dat gesprek net niet hebben gehad. Ik had verwacht dat hij dan zijn spullen zou pakken en vertrekken maar dat wil hij dan weer niet. Ik snap niet waarom hij wilt blijven als hij geen moeite wilt doen om aan de relatie te werken en het ook niet meer ziet zitten. Daarnaast kost het me zoveel energie om elke keer opnieuw erover te hebben, om vervolgens het daar weer bij te laten. Hierdoor laat ik het soms ook gewoon gaan. Vandaag ben ik er 3 keer opnieuw over begonnen en het heeft niets opgeleverd. Ik zit nu boven in de slaapkamer en hij is beneden tv aan het kijken. Ik heb geen energie meer om wéér naar beneden te gaan en een gesprek te voeren wat toch geen zin heeft.
Het is voor mij sowieso moeilijk om de relatie te verbreken omdat ik iemand ben die veel te veel rekening houd met anderen. Ik ben heel empathisch en daardoor probeer ik constant anderen tevreden te stellen. Ik zou het bijvoorbeeld zielig en overdreven vinden om de politie te bellen of om zijn spullen buiten de deur te zetten. Dat zou het alleen maar erger maken en zo ben ik gewoon niet. Ik ben al 6 jaar super close met hem en dan wil ik het wel gewoon op een volwassen manier afsluiten.
Ik ben al heel trots op mezelf dat ik het überhaupt heb geprobeerd, omdat ik ondanks zijn rare gedrag toch gehecht aan hem ben. Ik heb niet veel vriendinnen, maar één om precies te zijn en hierdoor ben ik extra afhankelijk van mijn vriend. Zonder hem zou ik helemaal geen sociaal contact hebben zowat. Daarnaast heb ik niet de financiën om dit huis in mijn eentje te betalen. Ik heb 2 katten waar ik heel veel van hou en het beste voor wil. Ik ben afhankelijk van hem qua vervoer( ik heb geen auto) Deze relatie verbreken is de beste keuze voor mij maar het brengt wel veel nadelen met zich mee. Ik zou mijn huis en katten kwijt kunnen raken. En daarnaast heb ik niemand meer. Deze angsten zorgen ervoor dat ik niet dr kracht heb om te blijven doorzetten en te blijven herhalen.

Leren accepteren dat je partner de relatie wil verbreken terwijl jij dat absoluut niet wil (Verhaal 11)
Voor het eerst dat ik mij waag aan het schrijven van een bericht op een forum. Ik doe dit omdat ik hoop wat lotgenoten te vinden die hetzelfde meegemaakt hebben en mij kunnen adviseren hoe hiermee om te gaan en wellicht hun ervaring met mij kunnen delen hoe zij de keuze van hun man te hebben weten te accepteren.
Mijn verhaal; ik ben 15 jaar samen met mijn vriend. We hebben twee kinderen, 1 van 14 en 1 van 11 jaar. We waren nog maar net samen toen ik zwanger werd van mn oudste; ik was 21 jaar. De enorme twijfels over nu al moeder worden waren absoluut aanwezig, echter mijn vriend wilde het dolgraag en daarbij had hij al een eigen huis en zaak en waren we gek op elkaar dus konden we het kindje geven wat ze nodig had. De daaropvolgende jaren waren altijd onrustig. Mijn man is nogal ambitieus en ondernemend, maar heeft zakelijk gezien een paar slechte keuzes gemaakt, zo werd pas later duidelijk. Het gaf altijd enige spanning in de relatie, helemaal bij mij omdat ik niet goed met onzekerheden kan omgaan. Bijna drie jaar na mijn eerste kind, kwam mijn zoon. De zwangerschap was weer een tijd van onrust. Desondanks had ik het goed. Mijn vriend droeg mij op handen. Gaf mij alles wat ik wilde en was dolverliefd.
De zaken liepen echter niet goed en daarom heeft hij uiteindelijk de boel verkocht en zijn we naar het buitenland verhuist. Niet wetende dat zijn zakelijke fouten verstrekkende gevolgen hadden...
We moesten terugkomen naar Nederland (we waren toen 7 jaar samen) en hier ontstond mijn trauma. Ik wil er niet te veel over zeggen nu, maar tot op de dag van vandaag heb ik er last van. Dit heeft zn weerslag gehad op onze relatie. Ik had alle symptomen van ptss. Toch bleef mijn vriend tot 10 jaar relatie mij alles geven, hij was nog steeds zo gek op mij en daarnaast ook bang om mij te verliezen door alles wat er gebeurd was. Inmiddels hadden we de boel weer wst op de rit, maar het zwaard van damocles hier altijd boven ons hoofd met alle gevolgen van dien. Ik was niet aardig voor hem, reageerde op hem af. In de 1e 10 jaar werd mijn gedrag emotioneel beloond door hem en daarmee, gek gezegd, ook gevoed. Er ontstond een patroon.. echter 5 jaar geleden kwam mijn vriend jn opstand. Hij wilde het njet meer zo, was niet gelukkig. Ik begreep en erkende het en beloofde dat ik er aan zou werken. Maar dit deed ik niet.. ik geloofde niet zo in de hulpverlening en daarbij ging het ook weer beter tussen ons. Toch vielen we snel weer jn ons oude patroon. En ondanks dat het niet altjjd kommer en kwel was, heb ik mij vaak niet goed opgesteld. Ik had last van mijn trauma en voelde mij daardoor vaak niet goed. Dit bracht ik nog steeds over naar mijn vriend. Ik probeerde controle te houden over onze relatie, over hem en was eigenlijk juist bang om hem te verliezen..
En dan nu... mijn vriend heeft aangegeven dat hij niet verder wil met de relatie. Hij ziet het niet meer zitten. Ik ben gelijk in de actie gekomen. Loop inmiddels bij een psycholoog en neem medicatie. De afgelopen weken waren een hel. Ik kon er niet mee omgaan. Werd enorm paniekerig. Vroeg constant om bevestiging en drukte hem hierdoor juist verder van mij af. Ik kreeg nog een soort van kans, om aan mijzelf te werken, maar zonder de zekerheid dat het goed komt. Want mij vriend gelooft er niet meer in. Ik ben er kapot van want wil hem niet kwijt. Mijn hele basis is onder mij weggemaaid. Ik heb mij in die 15 jaar veel te afhankelijk opgesteld. Hij was mijn zwemband en die heeft hij nu afgegooid en ik dreig te verzuipen. Ik kan niet alleen zwemmen! Mijn toekomstdromen zijn voorbij. Die waren samen met hem en kan ik alleen nooit bewerkstelligen. Alles wat ik wilde is er niet meer. Ik kan dit niet accepteren. Dus die strijd ben ik constant aan het voeren. Verstandelijk gezien weet ik dat ik moet accepteren dat het zo is zoals het nu is, maar ik wil het gewoon niet. Ik wil niet dat het over is. Had ik 5 jaar geleden maar die hulp gezocht. Nu is het waarschijnlijk te laat. Ik ben ontzettend bang voor de toekomst. Weet niet hoe die eruit komt te zien. Ik trek dit allemaal niet en hoop dat jullie mij tips kunnen geven hoe hier mee om te gaan. In ieder geval heb ik het even van mij af kunnen schrijven. Het verhaal is mega lang en toch staat lang niet alles erin, maar ik hoop dat het een beetje een beeld geeft.
Alvast bedankt voor je reactie,
Groet Laura
In scheiding, maar toch sex (Verhaal 10)
Het verraad gebeurde in de tijd dat ik ook mijn beide ouders verloor (Verhaal 7)
We waren gelukkig getrouwd, veel vrienden/bekenden vonden ons het gelukkigste paar dat er was. Ik was "iets" ouder dan hij, maar dat was niet te merken. Via social media kregen we veel contact met mensen die we als hele goede vrienden konden beschouwen, we zagen elkaar regelmatig. Zo werd ook een gescheiden vrouw een goede vriendin. En toen gebeurde het; hij wilde bij me weg, hij kon o.a. zijn kinderwens niet langer onderdrukken (die hij heel duidelijk al die jaren nooit gehad had). Bij die goede vriendin heb ik mijn hart uitgestort hierover. Op een dag zei ze dat ze het moeilijk vond om met ons allebei contact te houden. Toen wist ik genoeg. Ineens waren er, in het weekend, cursussen in het noorden van het land, vond ik haren die niet van mij waren in de auto. Inmiddels zijn ze getrouwd, zij was een paar jaar jonger dan ik, ook geen moedermateriaal meer, dus wat er met die "kinderwens" is gebeurd... Het is niet dat ik het hem niet gun om gelukkig te zijn, maar misschien kan ik dit verraad nog geen plekje geven omdat het gebeurde in een periode dat ik ook mijn beide ouders verloor. Te veel emotionele gebeurtenissen in korte tijd.
Hij zit in een idententiteitscrisis (Verhaal 6)
Ik was mezelf kwijt geraakt (Verhaal 2)
We zijn zeven jaar samen geweest. De laatste 2 jaar daarvan kwamen we steeds bij dezelfde discussie uit.
Ik had heel erg het gevoel dat ik bezig was met proberen om iets beter te maken van wat we hadden, terwijl hij alleen maar bezig was met zichzelf. Achteraf gezien was ik mezelf kwijt geraakt omdat ik zo gefocust was op ons en op hem.
Nadat we dus steeds weer terugkwamen bij hetzelfde punt, voelde ik hopeloosheid en tegelijkertijd besefte ik me "ik moet hieruit" en "we moeten onze eigen weg gaan, want we maken elkaar niet meer gelukkig."
Voor mij is het belangrijk dat je in een relatie elkaar sterker maakt en dat je er gelukkig in bent.
Ik was toen nog niet klaar om te scheiden, maar ik zocht toen een appartement voor mezelf. We besloten eerst om apart van elkaar te gaan wonen. En toen dat gerealiseerd was, toen voelde ik dat dit niet voldoende was en dat we echt los van elkaar moesten zijn.
Na scheiding respectvoller naar elkaar toe (Verhaal 1)
Na 17 jaar huwelijk waarvan we 10 jaar lang naar het ziekenhuis gingen in het kader van onze ongewenste kinderloosheid, bleken onze behoeften aan een andere manier van je toekomst in gaan vullen, te verschillend. Geen kinderen, niet langer samen, het gaf ook vrijheid. De vrijheid om te ontdekken wat je gaat doen als je grootste droom niet in vervulling gaat.
Natuurlijk ging de scheiding gepaard met verdriet, maar ook met de erkenning naar elkaar toe dat anders beter kon worden. En dat bleek. Nu op afstand, maar op goede voet en respectvoller naar elkaar dan toen we nog samen waren.
Fijn om de ruimte te vinden om eens van je af te schrijven. Ik gun iedereen een respectvolle afloop.
Voeg zelf een verhaal toe

Heb je extra ondersteuning nodig?
Op deze site staan (relatie)therapeuten die je ondersteuning kunnen geven.
In het zoekvenster kun je op plaatsnaam zoeken of klik hieronder op een plaatsnaam voor een overzicht van (relatie)therapeuten in die regio.
Top 50 meest gezocht:
Noord-Brabant
Noord-Holland & Flevoland
- Alkmaar
- Almere
- Amstelveen
- Amsterdam
- Bussum
- Haarlem
- Hilversum
- Hoofddorp
- Hoorn
- Huizen
- Lelystad
- Nieuw-Vennep
- Purmerend
- Zaandam
Utrecht
Zuid-Holland
Gelderland
Groningen, Drenthe, Overijssel
Limburg
- ✓ 200+ relatietherapeuten
- ✓ Snel een afspraak
- ✓ Ook online relatietherapie
Bij de meeste therapeuten op deze site kun je ook terecht voor online relatietherapie.
In het profiel van de therapeut staat dit dan aangegeven.
Ja = jij
Samengestelde gezinnen:
in de knoop uit de knoop
Verlatingsangst:
Stel jezelf een vraag
Weer op de goede weghelft teruggekeerd
Wesley | Boskoop | 27 aug 2023:
'Advies op maat'
Elvira | Gouda | 31 jul 2023:
Fijne, directe manier van communiceren
Relatiecoaching en Relatietherapie Noordwijk aan Zee
30 sep 2023:
Relatietherapie Roosendaal
30 sep 2023:
Relatietherapie Venlo
| Disclaimer | Privacy verklaring | Reviews | Login |