Scheiden - uit elkaar gaan - forum lotgenoten

Vijf jaar geleden ontmoette ik een dame zij was jaartje ouder dan mij. Ze heeft een zoon van 18 uit haar eerste relatie en een zoontje van 2jaar uit haar 2e relatie. In begin natuurlijk alles leuk en spannend en wel.
In die vijf jaar ging de eerste 2,5 jaar goed daarna ging het stroef in alle fronten.
Wat ik kwijt wil is eigenlijk dit:
Ik bouwde een band op met haar jongste vanaf 2,5 tot zijn 8e jaar. Ondanks dat het niet mijn kind is van vlees en bloed zag ik hem als mijn kind en ik als zijn stiefvader. Zijn echte vader is nog wel zo af en toe in beeld.
De relatie met mijn ex liep stuk teveel verdriet en pijn gedaan van mijn kant naar haar.
Uiteindelijk besloten we uit elkaar te gaan.
Dus ik zie het zo van nu we toch uit elkaar zijn dan verbreek ik ook het contact compleet.
Wat er bij komt is de manier hoe zij eronder leed door mij toe doen naar haar.
Het klinkt misschien raar maar ik had geen intentie of voorbedachte rade of bewust om haar hart te pijnigen. Er zijn teveel dingen gebeurd en voortgekomen waardoor ik haar hart zoveel verdriet heeft gedaan. Ik walg gewoon van mijzelf hoe ik was naar haar. Relatie is niet meer te redden en een wonder ook niet. Doordat hoe ik deed naar mijn ex had ik besloten dan maar hele contact verbreken, omdat ik niet in haar ogen kon kijken. Ik zag haar pijn en verdriet en was onvergefelijk van mij zelf dat alles zo is gelopen.
Een relatie met kinderen hoe dan ook lijden zij er ook onder. Mijn stiefzoon mist mij en ik mist hem ook.
Ik weet het is egoïstische van mij om te kiezen voor mezelf en hun zo achter te laten.
Mijn punt is ook… relatie stuk ok het is gebeurd je kan niks veranderen of omdraaien. Ik heb zoiets van ja dan maar geen contact maar ik zou het ook niet aan kunnen om een contact te blijven behouden met mijn stiefzoon, want ik zie mijn ex dan ook.
De meeste pijn en verdriet is mijn ex die eronder lijd en niet ik. Wat mij het meest verdriet doet is dat ik zelf die keuze nam om ook het contact met mijn stiefzoon te verbreken alleen omdat ik niet in de ogen van mijn meer kan kijken.
Uit eindelijk heb ik meer kapot gemaakt niet 1 hart maar 2 harten.

Ik ben een man van begin veertig met twee kinderen van 1 en 3 jaar en inmiddels vijf jaar getrouwd en daarvoor al twee jaar samen.

Vanaf het begin van onze relatie waren er twijfels. We hebben vaak en hevig ruzie (waarbij mijn vrouw soms erf gewelddadig is), maar ook goede momenten samen. Ik geef veel om mijn vrouw en wil dat ze gelukkig is, maar heb daarvoor vaak mijn eigen geluk opgeofferd.

Een half jaar vóór mijn huwelijk ben ik een andere vrouw tegengekomen. Ik heb met haar vanaf het begin af aan een hele goede klik gehad en we kunnen alles met elkaar delen. Ze is echter 15 jaar jonger dan ik en daarom waren we het er toen over eens dat een relatie niets zou gaan worden. Als de uitkomst toen anders was geweest, dan was ik niet met mijn vrouw getrouwd, maar voor haar gegaan.

We zijn ook na mijn huwelijk altijd contact blijven houden en zien elkaar gemiddeld één a twee keer per maand, spreken elkaar dagelijks via de telefoon of de app en delen alles met elkaar. Ze is echt mijn beste vriendin en ik ben ook al jaren verliefd op haar en zij op mij. Als ik iets bijzonders beleefd heb, bel ik haar eerst om het te zeggen en daarna pas mijn vrouw. Mijn vrouw weet niets van dit contact.

Helaas door alles wat wij samen delen, heeft mijn vriendin moeite om een relatie met een ander aan te gaan en ik heb ook moeite bij deze gedachte (hoe slecht dit ook klinkt). We zijn gewoon al jaren stapelverliefd op elkaar. Om die reden hebben we het er ook over gehad om ons contact te beëindigen. In ieder geval om elkaar persoonlijk te ontmoeten.

De gedachte om haar niet meer te kunnen zien, is echter zeer pijnlijk en ik vraag me dan ook af of het niet beter is om te scheiden, zodat we samen kunnen zijn. Een gedachte die ik al jaren heb, maar waar ik steeds niet aan wil, om mijn vrouw geen pijn te doen en vanwege onze kinderen.

Aan de andere kant, ken ik mijn vriendin al zo lang en hebben we samen al zoveel gedeeld en meegemaakt en weet ik dat ik bij haar pas echt gelukkig ben. Daarnaast geloof ik niet dat mijn huwelijk nog tien jaar stand gaat houden.

Als ik mijn verhaal zo lees, dan kom ik over als een naar persoon die twee vrouwen jarenlang aan het lijntje heeft gehouden en ook nog zo stom is geweest om in kinderen in het spel te laten komen.

Wat moet ik doen?

Mijn man en ik hebben na 3 jaar wikken en wegen (incl. relatietherapie) besloten om toch uit elkaar te gaan.

We hebben drie jonge kinderen en we willen onze relatie als ouders voor de kinderen waarborgen ook na de scheiding.

 

We vinden bij de mediator onvoldoende handvaten voor het vervolg na de scheiding als we ieder onze eigen weg gaan.

 

Bestaat er therapie na echtscheiding waarbij beide ouders de intentie hebben om goed in overleg te blijven binnen het contact als ouders voor de kinderen? Ik kan dit eigenlijk nergens vinden.

Mijn man heeft autistisch trekjes.

En vraag ik mij af of ik nog wel bij deze man moet blijven.
Af en toe knuffel zit bijna niet in. Het komt altijd van 1 kant.
ik heb toch echt wel de behoefte om een arm om mijn schouders en begrip als het eens niet lekker gaat.
Hij kan zich niet goed verplaatsen in een ander zijn emoties.

De ( negatieve ) emoties van anderen personen, zoals verdriet, pijn, woede of frustratie van een ander.
En ( positieve ) emoties die hij zelf snapt dat dan wel. Zodra hij het niet begrijpt dan niet.
Hij raakt gefrustreerd en hij wordt boos of hij vindt dat je uit zijn buurt moet gaan.

Vroeger kon ik me eroverheen zetten, maar ik merk met het ouder worden dat deze behoeften door hem nooit vervult gaan worden.

En bij al mijn emoties die er bij elk mens zijn.
Moet ik altijd eerst denken, kan ik ze uiten of niet ? Want dan komt zijn frustratie, waar ik geen zin heb op dat moment. Want ik zit met iets , waar ik behoefte aan heb.
Dus loop je op eieren, als eigenlijk juist dan steun nodig hebt ( arm om je heen, of een luisterend oor)
En als hij wel Jan luisteren, dan komt hij alleen met oplossingen waar ik niet op dit te wachten.

Wel over gepraat, hij kan het niet.
Hij veranderd niet en ik weet het niet meer.

Ik vind een scheiding zo definitief.

Ik praat gelukkig wel met vriendinnen.

Hallo,

Ik praatte 1,5 jaar met een meisje, en op een dag wilde ze opeens stoppen. Voor mij compleet onverwachts, haar mentale status zat haar in de weg en wilde dus stoppen. Ze zegt dat ze eerst aan haarzelf wil werken en dan pas weet of haar gevoelens terug gaan komen. Mijn vraag is; komt ze terug?

Mijn vrouw (32) heeft mij in het ravijn geflikkerd. 14 jaar lang bij elkaar waarvan 6 jaar getrouwd en qua geluk en liefde leek er geen vuiltje aan de lucht en leken we een liefdevol, stabiel als gezin en in onze relatie. Tuurlijk konden er zaken beter, maar we waren het eens dat we goed bleven investeren in onze toekomst en de kinderen voor ons beide op één stonden in de beginjaren. Er was zeker ook aandacht voor elkaar en alles kon (vakanties, weekendjes, vrijheid). Ik had voor haar gekozen omdat ik haar blind kon vertrouwen voor mijn idee en 14 jaar lang heb ik ook die overtuiging gehad. Naast onze huwelijksgeloften hadden we een onderling heilige afspraak die we tot in den treure onderling bespraken 'als er twijfel is dan trek je aan de bel en dan werken we er samen aan'.
Van de zomer nog net met onze kinderen van 5 en 8 in ons inmiddels al derde woning getrokken. Mijn vrouw had eerder last gehad van paniek aanvallen, maar van de zomer ontstonden er verdere paniekaanvallen. Dit had te maken met de angst voor de dood en ik heb haar zo veel mogelijk proberen te helpen. Daarnaast werd de dosis anti-depressiva wat verhoogd en dat leek allemaal onder controle. Qua liefde ervaarde ik zelfs ups van de zomer qua affiniteit en liefde naar mij toe. Tot dat ene moment in oktober. We moeten praten en de volgende boodschappen kwamen uit het niets:
1. Ik ben verliefd op een collega.
2. Ik heb mij dat vorige maand gerealiseerd op een werktrip in Ibiza en heb sindsdien een affaire met hem.
3. Ik heb mij toen tevens gerealiseerd dat ik nooit echt van je gehouden heb.
4. Ons eerste kind is ons overkomen en omdat het verwacht werd ben ik met je getrouwd en ons tweede kind was een logisch gevolg.
5. Ik wil scheiden en niks meer proberen om ons huwelijk te redden want dat is een gepasseerd station.

Zowel ik, als de gehele families en vrienden hadden dit nooit zien aankomen of een signaal opgepikt dat het niet goed zat. Uit het veld geslagen, geen idee wat mij is overkomen en hopeloos op zoek naar antwoorden. Ik realiseer me dat ik die nooit ga krijgen en dat ik het nooit zal begrijpen. Ik heb alles geprobeerd om ons nog een kans te geven, maar er is geen haar op haar hoofd meer geweest die er nog voor wilde vechten. De heftigheid en pijn die ik ervaar, laat zien dat het voor mij echte en onvoorwaardelijke liefde was. De band met mijn kinderen neemt een enorme vlucht en ik zie ze nog duidelijker naar mij toe trekken. Ik ga een co-ouderschap in met iemand die mij heel hard bedrogen heeft en naar haar zeggen al jaren tegen me heeft gelogen en ik kan niet anders dan accepteren van de situatie.

Eigenlijk gaat het al een aantal jaar niet goed tussen mij en mijn vriend. We hebben een zoontje van bijna 2 nu. Een aantal weken geleden hebben we besloten een pauze in te lassen en we wonen nu de helft van de week in ons huis met ons zoontje en de andere helft van de week bij 1 van onze ouders. Ik vind het ontzettend moeilijk om een definitieve beslissing te maken. Zijn er meerdere mensen hier die op dit punt staan en het moeilijk hebben?

Ik ben een vrouw van 35. Ik ben getrouwd en ik ben moeder van drie jonge kinderen.

Met mijn relatie ben ik altijd blij geweest. Maar nu ben ik een tijdje geleden verliefd geworden op een andere man. Hij is ook verliefd op mij. De gevoelens zijn heel sterk.

 

Ik zit daardoor in een moeilijke positie en weet niet of ik wil scheiden of toch bij mijn partner en gezin wil blijven. Dit is natuurlijk een enorme beslissing. Van de ene kant wil ik mijn gezin en relatie niet opgeven. Maar van de andere kant wil ik ook mijn verliefdheid volgen...

Daar zit ik dan, man 49 jaar en verlaten. Eergisteren is het convenant getekend. Mijn ex woont sinds een maand in haar eigen huisje. Sinds het woord scheiden is gevallen, zijn we drie maanden verder. Na een maand had ze al een andere huis op het oog. Wanneer ik wakker word, voel ik al maanden mijn hele lijf. Ik voel me verraden, vervangen, en verlaten.
Het afgelopen jaar werd ik op pijnlijke wijze geconfronteerd met het feit dat onze 25-jarige relatie niet meer genoeg voor haar was. Het antwoord op het waarom, en wat er mis was, daarop heb ik geen bevredigend antwoord gekregen. Behalve verwijten op mijn gedrag en op mijn emotionele instabiliteit nadat ik haar ontrouw op het spoor was, kon en wilde ze me niet vertellen wat er mis was voor die tijd. Sinds drie maanden wil ze niet meer praten over iets anders dan over afspraken tbv de echtscheiding. De relationele vragen blijven onbeantwoord. Ik weet zelfs niet of ze de ander nog ziet, het enige wat ze daarover heeft gezegd is: 'het is niet relevant voor jou'. Voor mij was het daarom ook klaar. Maar god, wat doet het veel pijn. Wat is er met haar gebeurd? Vorige zomer beleefden we nog de mooiste (gezins)vakantie sinds vele jaren. Dat beaamden we beiden. We hadden een goede relatie, in ieder geval volgens mij. Ja, na 25-jaar spelen er altijd wel dingen, maar we ondernamen veel, en we spraken ook veel over onze relatie; daar leek weinig mis mee. Dat ze iets zocht bij anderen, wat ze bij mij misschien niet kon vinden, daar heeft ze zich nooit over uitgesproken. Ik voel me alsof ik geen kans heb gekregen.
Er zijn vele momenten dat ik me realiseer dat dit geen nachtmerrie is die stopt op het moment dat ik ontwaak, maar een rauwe realiteit is. Een realiteit die intens pijnlijk is en met een toekomst die onduidelijk is. Dromen die we samen hadden zijn uiteen gespat. Relationeel voel ik me zo alleen (gelukkig heb ik drie prachtige kinderen in de late pubertijd, die 50% van de tijd bij mij zijn). Financieel is alles zo onzeker. Ik moet mijn huis verkopen, haar uitkopen is onbetaalbaar, maar weet absoluut niet of ik iets ga vinden dat betaalbaar is met een plek voor drie kinderen. De scheidingsprocedure, de mediationgesprekken en het onvlechten van onze levens en goederen waren zout op de wonden die ik had opgelopen. Tijdens de hele afwikkeling voelde ik me constant achter de feiten aanlopen, ze zat gewoon veel verder in het proces. Nooit heb ik beseft hoe pijnlijk een scheiding is. Dit voelt zo oneerlijk, ik heb hier niet om gevraagd, en ik heb het niet aan zien komen. Ik hunker naar wat we tot een jaar geleden hadden. Maar het komt niet meer terug. Het is weg, het is leeg, het is op.

Hallo, ik wilde even mijn verhaal delen. Mijn man heeft een punt achter ons huwelijk gezet na 21 jaar. Het ging al een tijd niet lekker en we zijn elkaar een beetje kwijt geraakt, ik miste een hoop dingen in onze relatie en heb geprobeerd op alle mogelijke manieren gehoor te krijgen, maar het werd niet gehoord. Steeds hadden we dezelfde gesprekken en eindigde het in ik houd van je en we gaan er aan werken, maar dat kwam nooit. Tot 3 weken geleden de bom barste en het zo heftig was dat hij weggegaan is. Hij is nu ruim 3,5 week in een ander huis hier vlakbij. In de tussentijd hebben we een aantal keer gesproken maar hij kwam erachter dat hij veel dingen voor zichzelf uit moet zoeken en Gee ruimte heeft voor ons. We hebben samen twee kinderen en ik bleef achter thuis met de kids. Na ons laatste gesprek heeft hij duidelijk aangegeven geen liefde meer voor mij te voelen en dat we elkaar los moeten laten, ik vind dit heel erg moeilijk omdat ik ontzettend veel van hem houd en er heel graag uit wil komen met hem. Hij ziet dat niet meer zo en ziet alleen de negatieve geschiedenis van ons, en niet de prachtige dingen die we samen hebben beleefd. We waren tot een jaar of 5 terug heel sterk samen en ik had t idee dat we alles samen aankonden. Hij voelt dat allemaal niet meer en dat doet zo veel pijn. Ik begrijp dat hij dingen voor zichzelf uit moet zoeken, maar dat er geen liefde meer is of wil naar opbouwen samen is zo hard. Ik ben kapot en mijn hart doet pijn. Dat ongelukkige gevoel wat ik in de relatie had van niet gehoord worden en geen respect, voel ik nu niet meer en ik mis m alleen maar. Ik wil zo graag een manier vinden om ons geluk terug te vinden, maar daar staat hij niet voor open. 💔

We zijn al bijna 4 maanden uit elkaar, dus zoals jullie zelf ervaren dat de eerste maand een rollercoaster is. Maar daar ben ik al beetje voorbij maar toch met ups and downs niet meer zoals in het begin. Nu ben ik sinds 2 weken terug elke dag sporten enzo en met vrienden afspreken of met de kids dinges samen doen zoals afgelopen weekend.

Mijn ex was op weekend ze was vrijdag weg tot maandag avond. Dus ik dacht ze heeft heel goed naar haar zin gehad want ze is op stap.

Dus momenteel wonen we nog samen omdat ze financieel nog niet sterk staat laat ik ze nog even bij mij wonen.

Wat blijkt ze komt savonds toe klopt aan de deur en ze zei hallo, ik zei hallo terug

uit het niets vraagt ze mij mag ik een knuffel van u?!
Ik zeg ja tuurlijk dus ik geef haar een knuffel en ze begint ineens te huilen en dat brak mijn hart.
Ik zei wat is er en ze zei ik heb jullie zwaar gemist? En ze zei ook ik mis ons…

trouwens zij heeft de scheiding in gang gezet niet ik.

Dus nu zit ik weer met vanalles in mijn hoofd en weet echt niet wat ik moet denken of doen.
Iemand die dit meegemaakt heeft?

Ik lig in scheiding omdat manlief na 27 jaar zich open heeft gegooid om verlieft te mogen worden. Ja het is hem gelukt. Hij zegt dat het vorig jaar gebeurt is en dan krabbelt hij na een 2 weken van intens praten terug. Vooral toen ik mijn emoties liet gaan. Nee ik hield toen nog meer van jouw en ik heb de gevoelens geblokkeert. Ook had hij gezegt dat ze samen vonden dat deze wederzijdse gevoelens niet mochten. Ook op dat krijg ik nu opeens antwoord dat hij pas april hoorde dat zij ook verlliefd was op hem. Je geeft je zelf blood alles wat in je zit gooi je er uit om antwoorden te krijgen. Beetje bij beetje voelt het steeds meer of hij gewoon kei hart liegt. Deze gevoelens ben ik nu aan het ervaren en toe laten. Dank zij een coache waar ik nog mee aan het werk ben. Het helpt super maar het gemis van genegenheid liefde geborgenheid zat achter deze deur. Mijn laatste deur om volledig bij hem weg te kunnen. Nu veel pijn en veel verdriet. Ik heb een deel verhalen gelezen. Maar bij mij komt er helaas nu nog geen boosheid. Wie weet??? Komt tijd komt raad.

Na 34 jaar gewoon wegwezen want manlief heeft een jongere vriendin die hij al 2 jaar een toelage geeft. Heen en weer geslingerd tussen verdriet en boosheid. Vooral de volwassen kinderen hebben veel verdriet. In een poging van mijn man op toch orde op zaken te zetten had hij het uitgemaakt in april met tot gevolg dat er in de avond een hysterische psychopate op mijn ramen stond te beuken en te schreeuwen. Geen reactie gegeven. Stalkers geen voeding geven dacht ik. Hij zou ervoor vechten en zag in wat voor type het was. Daarna mijn dochter bedreigd via mail en 3 weken lang stalken dat was voor mij het ergste. Alle informatie had zij van hem gekregen. Binnen 3 weken was het weer aan. Meneer was te slap om te vechten voor ons huwelijk. Woon inmiddels op mijzelf en scheiding kan pas als het huis verkocht is , er zitten nog heel wat haken en ogen aan. Ik zoek eigenlijk naar lotgenoten om je gevoelens mee te delen en misschien praktische tips. In de buurt geen bijeenkomsten er is gewoon heel weinig te vinden , ik denk ivm corona.

Recent vertelde mijn man me na een relatie van 13 jaar en 3 kinderen dat hij geen gevoelens meer heeft en de relatie wilde verbreken. Hij woont inmiddels al ergens anders. Nog een tijd veel contact via de app gehad en dan geeft hij aan nog wel gevoelens te hebben en we eindigen die app gesprekken ook vaak met telefoonsex. Zelf ook al een paar keer afgesproken en sex gehad.
Hij geeft steeds aan mij geen valse hoop te willen geven, en dat hij twijfeld en het allemaal dubbel is en de relatie beeindigen egenlijk niet nodig had geweest. Hij wil ook het contact niet verbreken al zegt hij wel dat dat makkelijker zou zijn. Nu heb ik aangegeven rust te willen, ook omdat hij mij beschuldigt van jaloers gedrag (hij is in het begin van onze relatie vreemd gegaan), ik heb hem dat vergeven ik denk alleen dat hij zijn eigen schuldgevoel projecteerd als jaloers gedrag van mij.
Daarnaast zegt hij ook niet alles wil vertellen wat hij nu doet om mij geen pijn te doen. Terwijl ik niet eens wil weten wat hij doet of met wie?
Ik vindt t heel lastig om hem los te laten. Waar we de afgelopen weken erg ontspannen met elkaar omgingen is zijn houding ineens omgeslagen en heb ik al.2 dagen niks van hem gehoord, dus ik weet al dat hij met een vriendin (zoals hij haar noemt) is. Maar intussen wel aangeven dat het bij hem moet bezinken dat hij nu weer de oude mij ziet.
Ik wil hem nog steeds terug, hou nog van m, maar denk dat ik hem nu echt los moet laten en kijken wat er gebeurd.

Het is fijn om even mijn verhaal te kunnen doen. Ik merk dat ik met zoveel boosheid zit.

Scheiden leek altijd iets wat mensen samen deden, maar nu heeft mijn man gezegd dat hij wil scheiden. Het komt voor mij als een donderslag bij heldere hemel.

Natuurlijk hadden we weleens dingen, ik heb een tijd geleden ook gedacht dat we het er weer eens over moesten hebben. Maar diep in mijn hart houd ik veel van mijn man en stond ik er niet eens bij stil dat we ooit zouden kunnen scheiden.

Nu blijkt hij ondertussen al een hele tijd verliefd te zijn op een ander. Ik geloof eigenlijk niet dat dat is wat hij zoekt. Volgens mij is hij gewoon in de war, met zichzelf in de knoop. Het is zo frustrerend dat hij daardoor denkt een ander nodig te hebben. Ik wordt er gek van en kan er slecht rust in vinden.

Herkenbaar verhaal.

Vader van 2 kinderen 4 en 6, nu 10 jaar geleden, was toen 37 en super verliefd geworden op andere vrouw.

Met idee van gebroken gezin, verliefdheid gaat over, etc etc. Gekozen voor gezin. Toch liep het niet goed, 10 jaar! later alsnog gescheiden.

Zelf dus nu 47 en sta nu met lege handen. Kies dus voor eigen geluk en niet op basis van kinderen om bij elkaar te blijven. Alleen zijn is echt niet leuk en kost veel energie een nieuwe partner te vinden op die leeftijd. Mocht t toch mislopen. Ga naar coach wat je mist, bouw aan eigen relatie of verbreek m!

Hey.. ik ben 16 jaar samen met mijn man, we hebben 2 prachtige kinderen. Onze weg was hobbelig. Hij bedroog me 3 keer in de eerste jaren dat we samen waren. Maar onze wegen kwamen weer samen. Nu merk ik na al die jaren dat ik het niet heb verwerkt. Sinds kort erger ik mij aan alles. Ik doe ook alles alleen. Koken ,wassen ,plassen ,de kinderen. Dan nog een eigen zaak. Hij komt thuis, zet zich en speelt wat met zen gsm. Of moet nog ergens naartoe. Al dan niet voor zijn werk. Ik negeer hem vooral. Maar dat lijkt geen effect te hebben. Praten lukt helemaal niet meer. Hij ziet niet dat er iets is, loopt weg van elk probleem. Heb het gevoel dat het op is. Geen liefde meer langs mijn kant. Nix kan me eigenlijk nog schelen. Weg kan ik niet. Ik heb een eigen zaak in ons huis. En dan zijn er nog de kinderen... ik weet met mezelf geen blijf meer. Wat doe ik in mijn situatie?

Hoi,
Ik ben drie jaar geleden gescheiden. Ik ken gelukkig weer gelukkige tijden maar soms ook sombere gedachten. Vanavond na een lange tijd was mijn dochter weer van slag. Ze wilt graag dat papa en mama weer een stel zijn. Dat brengt mij weer een depressieve bui. Ik probeer me altijd sterk te houden maar op zulke dagen lukt het me niet. De laatste jaar van mijn huwelijk werd mijn man depressief. Eerst zei hij dat het kwam omdat hij zijn zoon niet zag. Volop begrip… dat lijkt me ook het ergste wat je overkomt. Geen enkele oude zou gescheiden moeten zijn van zijn kind. Na een paar maanden therapie kwam hij na een van zijn therapie sessies thuis en vertelde dat er nog meer was. Hij was misbruikt op 7 jarige leeftijd door een man. Dit was super heftig en heb hem hoe ik kon gesteund. Hij werd steeds zwaarder depressief. Hij bleek PTTS te hebben. Ik zette alles opzij en probeerde van alles en nog wat om hem er bovenop te krijgen. Hij zag het leven niet meer zitten. Het was vreselijk. Ik hield zoveel van hem en Wilde ons gezin redden. Dit ging in totaal zo een jaar door. Toen kreeg hij een belletje van zijn zoon… na 7 jaar geen contact. Zijn zoon wilde hem zien. Samen gehuild van blijdschap. Volgende dag zou hij zijn zoon gaan zien. Ik heb met spanning gezeten naast de telefoon. Op een gegeven moment kwam hij thuis. Het was heel goed gegaan. Zijn zoon was super blij en wilde mij en zijn zusje ook leren kennen. Hoe leuk. Later op die dag betrapte ik mijn ex voor het eerst op een leugen. Blijkbaar was zijn ex en zoon helemaal niet blij. Ze wilde niks met mij en mijn dochter te maken hebben. Ik werd boos en zei.. waarom zeg je dat niet eerlijk en vertel je een ander verhaal. Nergens voor nodig. Laten we eerlijk zijn. Nou dat was het moment dat mijn ex in tranen uitbrak.. hij wilde inderdaad eerlijk zijn. Kon het niet langer meer bij de poppenkast houden. Hij hield niet meer van me.. eigenlijk al een tijdje niet meer. Ik wist niet wat ik hoorde. De dag erna hoorde ik van een gezamenlijke vriendin.. dat hij nooit van me gehouden heeft. Los dat ik de liefde van mijn leven had verloren werd ik nu ook vernederd. Zo heb ik het ervaren. Als grofvuil op straat gezet. Geen respect en bovenal ik voel me zo dom. Hoe kon ik niks door hebben. Ik voel me gelukkig steeds beter maar op momenten dat mijn dochter zich zo voelt dan komt alles weer naar boven.

Na een relatie van 5,5 jaar waarin zijn alcolisme een hele grote rol heeft gespeeld, heeft hij uiteindelijk gekozen voor de drank en is weg gegaan. Achter mijn rug om heeft hij van alles geregeld en vertelde me op een dinsdag toen ik thuis kwam van m'n werk dat hij weg ging. Ik was er kapot van. We zijn nu bijna 4 weken verder, ik mis hem nog steeds maar weet dat hij nooit voor mij zal kiezen. De alcohol wint het altijd. Ik ben beter af zonder hem, dat weet ik...maar het doet nog wel pijn....waarom kan hij niet gewoon voor mij kiezen en hulp zoeken? Hij ziet het niet. Nu hij alleen is zal hij nog verder de afgrond in gaan. Ik moet eigenlijk blij zijn dat ik er niets meer mee te maken heb, maar het doet nog zo'n pijn.

Ik zit al 4 jaar in een relatie waarvan we 2 jaar samenwonen. Ik heb het gevoel dat mijn gevoelens totaal genegeerd worden in deze relatie. We wonen samen maar hij doet helemaal niks in huis. Wanneer ik het vraag dan zegt hij gewoon ‘nee’. Daarnaast wil hij nooit mee naar familie en moet ik altijd smoesjes bedenken waarom hij er niet bij is. Als hij thuis komt van zijn werk, dan gaat hij gelijk gamen en kijkt hij niet eens naar mij om. De laatste keer dat hij initiatief met iets heeft getoond, dat kan ik me niet meer herinneren. Hij knuffelt etc. me nooit uit zichzelf en we eten niet eens samen.. Dit is gewoon echt geen relatie meer te noemen. Ik heb het al meerdere keren geprobeerd uit te maken, maar dit word volledig genegeerd. Of hij zegt ja is goed ik ga weg, en komt een uur later terug alsof er niks aan de hand is. Ik ben sowieso al altijd iemand geweest die niet makkelijk een relatie verbreekt, maar wanneer je het dan doet en er word niet naar je geluisterd, dan voel ik me echt machteloos. Hij zegt dan gewoon ‘ik ga niet weg’ ‘je kan het toch niet alleen betalen’.
Vandaag had ik weer een poging gedaan om de relatie te verbreken. Ik zei dat ik dit niet meer als een relatie zag en het mij echt ongelukkig maakt. Daarnaast zei ik ook dat we er beter mee kunnen stoppen. Hij was het ermee eens en vond dit ook geen relatie meer. We hebben het hier vervolgens een uur over gehad en het gesprek kwam er dus op neer dat we het beide niet meer zagen zitten. Vervolgens zette hij de tv aan en ging hij gewoon YouTube kijken. Zoiets irriteert mij dan enorm, omdat hij net doet alsof we dat gesprek net niet hebben gehad. Ik had verwacht dat hij dan zijn spullen zou pakken en vertrekken maar dat wil hij dan weer niet. Ik snap niet waarom hij wilt blijven als hij geen moeite wilt doen om aan de relatie te werken en het ook niet meer ziet zitten. Daarnaast kost het me zoveel energie om elke keer opnieuw erover te hebben, om vervolgens het daar weer bij te laten. Hierdoor laat ik het soms ook gewoon gaan. Vandaag ben ik er 3 keer opnieuw over begonnen en het heeft niets opgeleverd. Ik zit nu boven in de slaapkamer en hij is beneden tv aan het kijken. Ik heb geen energie meer om wéér naar beneden te gaan en een gesprek te voeren wat toch geen zin heeft.

Het is voor mij sowieso moeilijk om de relatie te verbreken omdat ik iemand ben die veel te veel rekening houd met anderen. Ik ben heel empathisch en daardoor probeer ik constant anderen tevreden te stellen. Ik zou het bijvoorbeeld zielig en overdreven vinden om de politie te bellen of om zijn spullen buiten de deur te zetten. Dat zou het alleen maar erger maken en zo ben ik gewoon niet. Ik ben al 6 jaar super close met hem en dan wil ik het wel gewoon op een volwassen manier afsluiten.

Ik ben al heel trots op mezelf dat ik het überhaupt heb geprobeerd, omdat ik ondanks zijn rare gedrag toch gehecht aan hem ben. Ik heb niet veel vriendinnen, maar één om precies te zijn en hierdoor ben ik extra afhankelijk van mijn vriend. Zonder hem zou ik helemaal geen sociaal contact hebben zowat. Daarnaast heb ik niet de financiën om dit huis in mijn eentje te betalen. Ik heb 2 katten waar ik heel veel van hou en het beste voor wil. Ik ben afhankelijk van hem qua vervoer( ik heb geen auto) Deze relatie verbreken is de beste keuze voor mij maar het brengt wel veel nadelen met zich mee. Ik zou mijn huis en katten kwijt kunnen raken. En daarnaast heb ik niemand meer. Deze angsten zorgen ervoor dat ik niet dr kracht heb om te blijven doorzetten en te blijven herhalen.

Beste lezer,

Voor het eerst dat ik mij waag aan het schrijven van een bericht op een forum. Ik doe dit omdat ik hoop wat lotgenoten te vinden die hetzelfde meegemaakt hebben en mij kunnen adviseren hoe hiermee om te gaan en wellicht hun ervaring met mij kunnen delen hoe zij de keuze van hun man te hebben weten te accepteren.

Mijn verhaal; ik ben 15 jaar samen met mijn vriend. We hebben twee kinderen, 1 van 14 en 1 van 11 jaar. We waren nog maar net samen toen ik zwanger werd van mn oudste; ik was 21 jaar. De enorme twijfels over nu al moeder worden waren absoluut aanwezig, echter mijn vriend wilde het dolgraag en daarbij had hij al een eigen huis en zaak en waren we gek op elkaar dus konden we het kindje geven wat ze nodig had. De daaropvolgende jaren waren altijd onrustig. Mijn man is nogal ambitieus en ondernemend, maar heeft zakelijk gezien een paar slechte keuzes gemaakt, zo werd pas later duidelijk. Het gaf altijd enige spanning in de relatie, helemaal bij mij omdat ik niet goed met onzekerheden kan omgaan. Bijna drie jaar na mijn eerste kind, kwam mijn zoon. De zwangerschap was weer een tijd van onrust. Desondanks had ik het goed. Mijn vriend droeg mij op handen. Gaf mij alles wat ik wilde en was dolverliefd.

De zaken liepen echter niet goed en daarom heeft hij uiteindelijk de boel verkocht en zijn we naar het buitenland verhuist. Niet wetende dat zijn zakelijke fouten verstrekkende gevolgen hadden...

We moesten terugkomen naar Nederland (we waren toen 7 jaar samen) en hier ontstond mijn trauma. Ik wil er niet te veel over zeggen nu, maar tot op de dag van vandaag heb ik er last van. Dit heeft zn weerslag gehad op onze relatie. Ik had alle symptomen van ptss. Toch bleef mijn vriend tot 10 jaar relatie mij alles geven, hij was nog steeds zo gek op mij en daarnaast ook bang om mij te verliezen door alles wat er gebeurd was. Inmiddels hadden we de boel weer wst op de rit, maar het zwaard van damocles hier altijd boven ons hoofd met alle gevolgen van dien. Ik was niet aardig voor hem, reageerde op hem af. In de 1e 10 jaar werd mijn gedrag emotioneel beloond door hem en daarmee, gek gezegd, ook gevoed. Er ontstond een patroon.. echter 5 jaar geleden kwam mijn vriend jn opstand. Hij wilde het njet meer zo, was niet gelukkig. Ik begreep en erkende het en beloofde dat ik er aan zou werken. Maar dit deed ik niet.. ik geloofde niet zo in de hulpverlening en daarbij ging het ook weer beter tussen ons. Toch vielen we snel weer jn ons oude patroon. En ondanks dat het niet altjjd kommer en kwel was, heb ik mij vaak niet goed opgesteld. Ik had last van mijn trauma en voelde mij daardoor vaak niet goed. Dit bracht ik nog steeds over naar mijn vriend. Ik probeerde controle te houden over onze relatie, over hem en was eigenlijk juist bang om hem te verliezen..

En dan nu... mijn vriend heeft aangegeven dat hij niet verder wil met de relatie. Hij ziet het niet meer zitten. Ik ben gelijk in de actie gekomen. Loop inmiddels bij een psycholoog en neem medicatie. De afgelopen weken waren een hel. Ik kon er niet mee omgaan. Werd enorm paniekerig. Vroeg constant om bevestiging en drukte hem hierdoor juist verder van mij af. Ik kreeg nog een soort van kans, om aan mijzelf te werken, maar zonder de zekerheid dat het goed komt. Want mij vriend gelooft er niet meer in. Ik ben er kapot van want wil hem niet kwijt. Mijn hele basis is onder mij weggemaaid. Ik heb mij in die 15 jaar veel te afhankelijk opgesteld. Hij was mijn zwemband en die heeft hij nu afgegooid en ik dreig te verzuipen. Ik kan niet alleen zwemmen! Mijn toekomstdromen zijn voorbij. Die waren samen met hem en kan ik alleen nooit bewerkstelligen. Alles wat ik wilde is er niet meer. Ik kan dit niet accepteren. Dus die strijd ben ik constant aan het voeren. Verstandelijk gezien weet ik dat ik moet accepteren dat het zo is zoals het nu is, maar ik wil het gewoon niet. Ik wil niet dat het over is. Had ik 5 jaar geleden maar die hulp gezocht. Nu is het waarschijnlijk te laat. Ik ben ontzettend bang voor de toekomst. Weet niet hoe die eruit komt te zien. Ik trek dit allemaal niet en hoop dat jullie mij tips kunnen geven hoe hier mee om te gaan. In ieder geval heb ik het even van mij af kunnen schrijven. Het verhaal is mega lang en toch staat lang niet alles erin, maar ik hoop dat het een beetje een beeld geeft.

Alvast bedankt voor je reactie,

Groet Laura

Ik zit in de scheuding en toch hebben wij sex wanneer we elkaar tegen komen. Uit eindelijk heb ik tegen haar gezegd, dit is friends with benefiets tot ik wat vind. Als jij wat vind wil ik nog steeds sex met je maar als ik wat vind moet jij toch iemand anders vinden. Egoistische he

Verraad een plek geven, misschien dat dat na ruim 4 jaar gaat lukken door het hier van me af te schrijven.
We waren gelukkig getrouwd, veel vrienden/bekenden vonden ons het gelukkigste paar dat er was. Ik was "iets" ouder dan hij, maar dat was niet te merken. Via social media kregen we veel contact met mensen die we als hele goede vrienden konden beschouwen, we zagen elkaar regelmatig. Zo werd ook een gescheiden vrouw een goede vriendin. En toen gebeurde het; hij wilde bij me weg, hij kon o.a. zijn kinderwens niet langer onderdrukken (die hij heel duidelijk al die jaren nooit gehad had). Bij die goede vriendin heb ik mijn hart uitgestort hierover. Op een dag zei ze dat ze het moeilijk vond om met ons allebei contact te houden. Toen wist ik genoeg. Ineens waren er, in het weekend, cursussen in het noorden van het land, vond ik haren die niet van mij waren in de auto. Inmiddels zijn ze getrouwd, zij was een paar jaar jonger dan ik, ook geen moedermateriaal meer, dus wat er met die "kinderwens" is gebeurd... Het is niet dat ik het hem niet gun om gelukkig te zijn, maar misschien kan ik dit verraad nog geen plekje geven omdat het gebeurde in een periode dat ik ook mijn beide ouders verloor. Te veel emotionele gebeurtenissen in korte tijd.

De dag na mijn verjaardag etentje barste de bom. Mijn man heeft twijfels over ons huwelijk. Helemaal onder de emoties (ikke) foutief gereageerd, kwaad, roepen en tieren,... Samen besloten dat hij een week bij zijn moeder ging wonen. Was wel verliefd geworden op een meisje dat 15 jaar jonger is als hij! Wil meer uit het leven halen en nieuwe mensen leren kennen. Uiteindelijk beseft dat hij verder wil en er 200 procent wou voor gaan. Drie weken vol twijfels dan toch weer naar de mama. Twee weken later hadden we terug contact. Hij was erg in de war, verdrietig, had gefeest en wou geen spijt hebben van de breuk, heeft volgens hem een identiteitscrisis. Zoekt ook constant de mening op van anderen, wat moet hij doen? Hij heeft nog gevoelens en zegt dat ik er heel goed uit zie. Gepraat en besloten in therapie te gaan. Na drie sessies therapie en nog steeds bij de mamma te wonen was ie weer weg, voorgoed. Gevoelscoach zei dat mijn huwelijk voorbij was en hij was niet klaar voor een relatie. Het ligt aan hem zei hij en niet aan mij. Scheiding is in gang en van zijn kant alleen woede. Wij hadden een goed huwelijk van 13 jaar, 15 jaar samen. Ik heb een zoon waar hij altijd goed voor gezorgd heeft. Weinig problemen in de relatie, enkel de laatste 4 maanden ging het wat moeilijk. Nu zegt hij dat het al lang niet goed ging tussen ons, dat hij al een aantal jaren probeert om bij mij te blijven,... We hadden altijd goede seks, een huis, hondje, zoon samen opgevoed, … Beseft dat hij nooit meer zo een goede vrouw als ik zal vinden. Wil nu zichzelf vinden en proberen om iets te maken van zijn leven. Tot op vandaag wil ik blijven vechten maar ik vrees dat ik hem kwijt ben. Zijn nu vier maanden uit elkaar.

We zijn zeven jaar samen geweest. De laatste 2 jaar daarvan kwamen we steeds bij dezelfde discussie uit.

Ik had heel erg het gevoel dat ik bezig was met proberen om iets beter te maken van wat we hadden, terwijl hij alleen maar bezig was met zichzelf. Achteraf gezien was ik mezelf kwijt geraakt omdat ik zo gefocust was op ons en op hem.

Nadat we dus steeds weer terugkwamen bij hetzelfde punt, voelde ik hopeloosheid en tegelijkertijd besefte ik me "ik moet hieruit" en "we moeten onze eigen weg gaan, want we maken elkaar niet meer gelukkig."

Voor mij is het belangrijk dat je in een relatie elkaar sterker maakt en dat je er gelukkig in bent.

Ik was toen nog niet klaar om te scheiden, maar ik zocht toen een appartement voor mezelf. We besloten eerst om apart van elkaar te gaan wonen. En toen dat gerealiseerd was, toen voelde ik dat dit niet voldoende was en dat we echt los van elkaar moesten zijn.

Na 17 jaar huwelijk waarvan we 10 jaar lang naar het ziekenhuis gingen in het kader van onze ongewenste kinderloosheid, bleken onze behoeften aan een andere manier van je toekomst in gaan vullen, te verschillend. Geen kinderen, niet langer samen, het gaf ook vrijheid. De vrijheid om te ontdekken wat je gaat doen als je grootste droom niet in vervulling gaat.

Natuurlijk ging de scheiding gepaard met verdriet, maar ook met de erkenning naar elkaar toe dat anders beter kon worden. En dat bleek. Nu op afstand, maar op goede voet en respectvoller naar elkaar dan toen we nog samen waren.

Fijn om de ruimte te vinden om eens van je af te schrijven. Ik gun iedereen een respectvolle afloop.