Na een huwelijk van 12 jaar ben ik in een langslepende vechtscheiding belandt. Vervelend voor mezelf, maar meer nog voor mijn kinderen. Ik probeer al 4 jaar mijn hoofd boven water te houden en mijn nieuwe partner heeft me daarin altijd bijgestaan. Altijd proberen het beste te maken uit een hele nare situatie kost veel energie.
Nu ontwikkeld mijn huidige relatie zich zo dat ik me opnieuw gevangen voel. Ik hou veel van mijn partner, maar hij is ook erg bepalend, er is amper ruimte voor "mijn kant van het verhaal". De algehele sfeer is dat ik beter mijn best moet doen of minder moet zeuren als iets stroef loopt. Zolang ik niks aankaart is de relatie gezellig en liefdevol. Dit geeft me veel twijfel, moet ik de dingen waar ik tegenaan loop dan maar laten gaan?
Ik weet niet of ik nog een keer een relatie kan beëindigen, mijn kinderen dat verlies opnieuw aan kan doen, me eenzaam wil voelen en weer bij 0 moet beginnen.
Nu ontwikkeld mijn huidige relatie zich zo dat ik me opnieuw gevangen voel. Ik hou veel van mijn partner, maar hij is ook erg bepalend, er is amper ruimte voor "mijn kant van het verhaal". De algehele sfeer is dat ik beter mijn best moet doen of minder moet zeuren als iets stroef loopt. Zolang ik niks aankaart is de relatie gezellig en liefdevol. Dit geeft me veel twijfel, moet ik de dingen waar ik tegenaan loop dan maar laten gaan?
Ik weet niet of ik nog een keer een relatie kan beëindigen, mijn kinderen dat verlies opnieuw aan kan doen, me eenzaam wil voelen en weer bij 0 moet beginnen.
Anoniem