Relatie verbreken - forum lotgenoten

Hoi allemaal
Jeetje wat een verhaal. Vrouw van 43 met 2 kids 20 en 14. 4,5 jr ben ik mijn vriend tegen gekomen. Ik kwam uit een scheiding en na 3 jaar kwam ik hem tegen totaal niet op zoek naar een relatie. Ik was gelukkig met mij zelf en mijn leven. Sociaal en veel vrienden en deed veel leuke dingen. Tot ik hem opeens tegen kwam geen aanleiding voor een romantische relatie en hij was 10 jr jonger dan mij. Ik voelde al vrij snel een band met hem en werd verliefd. Na 3 maanden vroeg ik hem of hij een relatie wilde of niet. Hij gaf aan dat hij het moeilijk vond wel de connectie voelde maar niet zo goed wist of hij er klaar voor was mbt het feit dat ik kinderen had en of hij dat wel kon. We hebben nog even doorgedate om te kijken hoe het ging. Uiteindelijk leerde hij de kinderen kennen. Maar hij was heel dubbel in zijn communicatie gaf aan van mij te houden maar ik merkte dat hij er niet voor ging. We kregen meer ruzies en die escaleerden continue. Hij deed ook niet zijn best om mij hierin te begrijpen. Het is een paar keer uit geweest een aantal weken waarin hij volledig de markt weer opging wel contact hield en tegen mij zei van mij te houden en intussen met een andere vrouw omging. Dit is vaker gebeurt. Vervolgens is hij teruggekeerd en verzweeg dat. Via een vriend ben ik erachter gekomen want die vond dat ik de waarheid moest weten. Hij gaf ook les op een sportschool maar bleef dus flirterig gedrag vertonen dat gaf die vriend dus ook aan. Hij was helemaal niet serieus met mij. Terwijl hij aangaf met mij samen te willen wonen en te trouwen en kinderen krijgen. Ik was hier heel verdrietig over maar hij sprak met mij maar ik kreeg niet het gevoel van hem dat hij het echt begreep. Hij heeft een traumatische jeugd gehad en last van ptss en dat wist ik niet hij ook niet. Dus die ruzies liepen altijd uit de hand. Hij trooste me maar dan werd het hem teveel en vervolgens sloeg het om. Elke keer kwam hij en zei hij Sorry. Ik probeerde het steeds weer dacht ligt aan zijn leeftijd of iets dergelijks. Maar het leek steeds erger te worden elke keer ging hij weer een grens voorbij maar paste ook weer andere dingen aan. Ik voelde niet dat hij echt met mij was tijdens corona leefde hij bij mij maar droeg bij leek voor de vorm. Zoetemakerij. Hij bleef volhouden dat hij van me hield. Maar Ik begreep het niet. Hij was niet betrokken geïnteresseerd in mij en vergat alles. Hij organiseerde nooit iets maar elke keer als ik iets aangaf ontstond er een discussie die heel heftig werd. En daarin treiterde hij mij ook nog. Ik heb geprobeerd om hulp te zoeken voor hem maar elke keer vergat hij de afspraak en al. Hij was voornamelijk bezig met het hebben van een goede baan en studie als fysio. De relatie leek hem weinig te doen en hij woonde soort van bij me. Droeg nergens aan bij. En elke huishoudelijke taak vergat hij. Hij raakte snel overprikkeld en het leek een vorm van add. Sociale omgangsvormen begreep hij niet en was erg impulsief van aard. emoties verschilde van dag tot nacht. En vluchtte continue als we iets moesten bespreken. Daarnaast bemoeide zijn familie ook nog ontzettend door hem uit de relatie te willen praten omdat ik ouder was. Het was een helse tijd. Ik verloor mezelf steeds meer raakte in een depressieve staat en hij stond doodleuk te borrelen op zijn werk net als of er niets was en met andere vrouwen te flirten. Ik raakte steeds meer in een dieper dal en hij bleef me maar belagen. Ik kreeg allerlei verwijten dat ik controlerend was. En zodra ik een stap probeerde te nemen om weg te gaan kwam hij met allerlei beloftes. Ik heb het elke keer met hem geprobeerd af te breken. Maar dan stond hij opeens voor mijn deur. En liet me in principe gewoon niet gaan of los. Nu heb ik de relatie verbroken met hem. En probeer hem heel ver van weg te houden. Maar ik besef gewoon dat wat ik heb meegemaakt met hem zo ongezond was. En je ik in een systeem zat..hij heeft heel veel pijn gedaan maar het is lastig. Ene moment toont hij berouw en andere moment wordt het teveel en verloor hij zijn verstand. En zei de meest lelijke dingen of klapte dicht. Aan de andere kant heeft hij ook een hele lieve gevoelige zachtaardige kant. Hij is niet de typische manman. Maar iemand die juist heel lief is. Hij was ook heel onzeker tov mij. Ik heb een goede baan woon op een a-llocatie in Rotterdam. Zit in besturen. Hij zei dat hij nooit goed genoeg leek te zijn. Ik heb geprobeerd dat weg te nemen maar hij was overtuigd van zijn denken. Ik hou nog steeds van hem. Maar kan geen relatie met hem hebben hij is destructief van aard. Hebben jullie zicht wat er zou kunnen spelen? En waarom hij dit allemaal gedaan heeft?

Hoi hallo, vorig jaar oktober ben ik in contact gekomen met een hele leuke, lieve en mooie vrouw. Ze is getrouwd, leeft polyamoureus. Ik had daar geen moeite mee, iig niet met het feit dat ik naast haar man de tweede man was. Ik genoot zo erg van het samenzijn. Al was het beperkt en vaak op mijn initiatief. Sinds afgelopen zomer gaf ze echter aan dat ze nog meer contacten wilde, meer fladderen. Ik trok dat niet, er knapte iets in me. Vanaf september is het ook over omdat zij toch echt door wil op haar manier en ik zoel meer de liefde, 1 op 1. Maar ik ben ondertussen 2 maanden verder en ik kom maar niet los van haar. Ik mis haar zo erg, ben er zo ziek van dat ik obsessief gedrag vertoon op social media. Ik heb ondertusse de datings app waar haar profiel op staat verwijdert omdat haar oproep me zo verschrikkelijk pijn doet. Ze zoekt eigenlijk naar wat wij al hadden. Zo ontzettend rot. Ik weet dat ik helemaal moet loskomen maar het lukt me niet. Die pijn is zo moeilijk te verdragen en voelt alsof deze nooit overgaat. Hoe kan ik dit nu doorbreken want het lijkt zo uitzichtloos, zo verdrietig. Mis haar maar bij haar komen gaat niet meer gebeuren, maar steeds is er dat sprqnkje hoop. Steeds is er ook weer die kwellende gedachten van haar met anderen, de gedachte die ik maar niet kan doorbreken en me voortdurend overspoeld. Hoe kom ik weer in het hier en nu zonder steeds dit overweldigende verdriet en angst te voelen. Hoe? Help aub want het put me mentaal en fysiek zo finaal uit.

Ik had een fijne relatie wat nu te jaar heeft geduurd. In die tijd heb ik de relatie 3 keer verbroken omdat ik twijfelde of dit het was. Mijn gevoel vlakte af en mijn interacties blijven steeds meer uit. Ik heb het dan ook weer uitgemaakt voor de derde keer op een rij. En dag later had ik al spijt en voel ik mij ziek van liefdes verdriet. Ik mis haar ontzettend. Ik heb dit ook gelijk verteld en ook verteld dat dit mij vaker is overkomen. Heb een therapie afspraak gemaakt om hier aan te werken . Diep van binnen hou ik ontzettend van haar en hadden we een fijne relatie. Het lag dus echt aan mij en mijn hoofd hoe moeilijk ook.
Ik heb haar gevraagd om mij nog een kans te geven maar zij zegt dat ze rust en ruimte wilt en het voor haar afgesloten is. Ze houdt genoeg van haar zelf om niet met zichzelf te laten sollen ( wat ik begrijp) ze geeft aan dat ik eerst aanmijzelf moet werken. Ze zegt dat ze verder gaat met haar leven hoe verdrietig ook en dat als onze liefde bestemd is we elkaar wel weer tegen komen. ( dit laatste geeft mij hoop .maar ik mag daar niet in blijven hangen) ik ben helemaal op van verdriet en heb zo'n spijt. Vrienden geven haar gelijk waardoor ik geen klank bord meer heb.
Herkent of heeft iemand zo een situatie mee gemaakt. Ik hoop op antwoord.

Groetjes B

Hoi hopelijk kan iemand mij hierin wat advies geven:

Mijn vriend is door slecht nieuws, zijn zus heeft kanker, helemaal een ander persoon geworden van de ene dag op de andere. We zien elkaar al een jaar zowat elke dag, al had hij honderd dingen te doen. Hij maakte altijd graag tijd en we kregen geen genoeg van elkaars gezelschap. We hebben elkaar recent enkele weken moeten missen door een lange vakantie, daarbij kwam het besef hoeveel we elkaar misten en van elkaar hielden en we bespraken onze toekomst samen. Dit is wat ingewikkeld gezien hij 21 is en ik 28 en hij moslim is, maar de ruimte is er om hierover te spreken. Afgelopen jaar is fijn, stabiel en vooral liefdevol en betrouwbaar geweest. Het is oprecht een goede man met een goed hart en zou me nooit zo laten vallen zoals deze situatie nu.

Na de lange vakantie terug kwam kort daarop het nieuws dat zijn zus borstkanker heeft. Hij is als persoon kn een week omgeslagen, hij zegt alsof er een switch in zijn hoofd is omgegaan. Van een liefdevol persoon is het nu alsof alle emoties uitstaan, ineens vind hij alleen zijn het beste en niks raakt hem meer. Hij weet wat hij voelde voor alles, maar voelt er nu niks bij. Nergens beleeft hij meer plezier aan, wilt zijn hobbies niet meer uitvoeren maar wilt alleen maar werken en thuis zijn bij zijn familie (woont thuis), sluit zich af voor vrienden. Ook wilt hij onze relatie ineens niet meer, dit wisselt steeds van ik weet het niet naar ik wil het niet meer. Hij kan niet stilzitten, amper oogcontact maken en wilt niet meer langs komen. Het is alsof hij al zijn gevoelens uitgeschakeld heeft en het niet binnen durft of wilt te laten. Zelfs over zijn zus haar ziekte voelt hij niks volgens hem. Dit is nu al bijna 4 weken zo ellende en totaal niet de persoon die hij normaal is.

Ik probeer hem de ruimtente geven zover het lukt en vraag niet meer of hij langskomt. We hebben online contact maar heel kortaf berichten. De momenten dat ik aangaf dat ik hem met rust zou laten (wat ik eigenlijk niet kan en wil) begon hij wel weer vragen te stellen of zegt we zien het wel komt goed. Ik heb hem gezegd dat ik nergens heen ga en wil hier samen doorheen komen. Ook dat hij nu niet in staat is om keuzes te maken gezien hij over niets gevoel meer heeft. Ik ga hem niet laten vallen nu en hij is niet zichzelf. Maar hij voelt niets over helemaal niets in zijn leven. Is dat normaal en gaat dat voorbij? Ik vind dat niet een heel gezonde reactie, ondanks dat hij wat jonger is en nog niet heel veel meegemaakt heeft. Hij herkent dit ook niet van eerder. Ik vraag me af of hij al het gevoel op korte termijn wel binnen gaat laten of dat dit weken maanden kan duren. Zeker gezien het proces van kanker lang gaat duren. Voor mijn gevoel zit ik vast in de situatie. Zo lang hij niets voelt zal hij niet terugkomen naar mij als hij dit echt beeindigd, maar zolang hij niet zichzelf is kan ik het ook niet als echt beeindigen zien. Hij is totaal de weg kwijt en stort zich op werk. Is er advies hoe ik tot hem door kan dringen dat hij zijn gevoelens onder ogen moet komen en dit een plaats kan geven? En wat ik juist wel of niet kan doen in deze situatie?
Ik wil hem niet opgeven maar dit is voor mij ook erg zwaar. Zeker gezien hij mij zo laat vallen in tijden dat je steun bij elkaar nodig hebt. Ook heb ik zelf de nodige problemen lopen waar ik nu ook niet mee bij hem aan kan komen, of wat voor mij werkt met hem tijd doorbrengen. Dat gaf me altijd rust. Maar dat alles ben ik nu ook verloren en ik ben bang voor wat de toekomst gaat brengen in deze onzekerheid.

Hopelijk heeft iemand advies of uitleg hoe mannen zich zo kunnen afsluiten van alles en iedereen.

Hallo Allemaal, wil ook mijn verhaal aan jullie kwijt. Ben erg verdrietig. Mijn man heeft een paar dagen geleden verteld dat hij is vreemd gegaan. Had wel mijn vermoedens maar ik vertrouwde mijn man. Tot dat in 2005 een collega (vrouw) belde . Wij waren in de auto. Maar mijn man schrok want zei ze van hey waar ben je 2x. Maar mijn man zei ik ben vrij. Vroeg aan hem wat voor collega is dat die zo geil praat?
Hij zei ze is een raar mens. Hij zou haar aanspreken. Maar de zelfde jaar nog een keer. Maar ik had het zo gelaten. In 2008 was mijn man naar ziekenhuis en richting naar haalde hij mij op van werk.
Maar richting huis belde de zelfde vrouw. En zag op de display een naam van een bedrijf maar ze begon heel geil te praten. Omdat ze gewend was 2 dagen in de week werk mijn man buiten de stad. En de hele rit van 2uur naar huis ging mijn man samen met bellen om 18:00 uur. Toen ik hem vroeg wat dit betekent. Een naam van een bedrijf. En heb vaker gezien dat gebeld werd met dat zogenaamde bedrijf. En ook urenlang. Maar hij zei vaak we hebben problemen op werk. Maar nu moest hij alles uitleggen aan mij Thuis gekomen vroeg ik uitleg ruzie. Die dag had mijn man geslagen geschopt mijn keel dicht geknepen. Ik ging hem smeken. Ik ga dood laat me los. Kon 4 dagen niet eten drinken slikken van pijn. Ben na een paar dagen hersteld.
Heb die collega gebeld en afgesproken met haar samen met me man. Ze zeiden we zijn collega meer niet. Heb 1 vraag gesteld aan hun beide hebben jullie iets samen met elkaar ze keken in hun ogen en me man zei nee. Ik vertrouwde mijn man. Tot dat ik in 2017 een mail van me man vond van hun 2. Hele vreemde mail van 2005. Vroeg aan hem heb nooit antwoord op gehad. Zo gelaten ben verder gegaan met me leven heb in die zelfde jaar een herseninfarct gehad revalidatie.
Nu 2021 verteld hij dat ze sex hebben gehad. En geen relatie meer hebben. Maar ik geloof er niks van. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik ben helemaal gebroken.

Groetjes Sheila 🙏🏻

Hoi allemaal!
Wat fijn dat dit bestaat…

Gisteren heb ik het uitgemaakt met mijn vriend.
Ik heb nog nooit zo’n vreemde (maar toch soms ook erg leuke) relatie meegemaakt

We kenden elkaar al zo’n 3 jaar (woonden naast elkaar), maar sinds november vorig jaar begonnen we met daten.

In de 3 jaar daarvoor had hij een vriendin, maar hoorde ik altijd wel opmerkingen van z’n familie dat hij mij leuk vond.

Toen het in oktober vorig jaar uitging, kreeg ik zo’n 2 weken later berichtjes met complimentjes, en kwam hij uiteindelijk op de koffie.
We zijn gaan winkelen, zijn naar een kerstmarkt geweest, het was allemaal erg gezellig.

Eind december gaven we er dan ook het woord ; relatie aan.

Hij is doordeweeks weg voor werk, en kwam dan in het weekend altijd bij mij slapen. (Soms ook doordeweeks als dat zo uit kwam door z’n werk). Dat was altijd leuk. Hij ging af en toe sporten, of naar vrienden, wat ik natuurlijk alleen maar leuk vond en kon begrijpen.

Alleen… we waren nog altijd niet intiem geweest. We hebben daar goede gesprekken over gehad, en ik toonde begrip.
Hij was wat onzeker (hij gaf aan, omdat ik ouder dan hem ben, ik wel hogere verwachtingen zou hebben)… maar meermaals uitgelegd dat dat totaal niet zo was.. maar ik toonde begrip.

Inmiddels waren we zo’n 6 weken verder, en werd de toenadering steeds minder.
Ook van mijn kant. Ik ging het niet meer proberen want ik wilde hem niet pushen.

Ook ging hij ineens op momenten met vrienden afspreken, zodat hij nog amper bij me hoefde te zijn, met name in de avonden en nachten.

Vorig weekend had hij op zaterdag een zogenaamd klusje, waardoor ik hem na een week missen, op de vrijdag avond ook al niet zag. (Omdat hij er vroeg uit moest, dacht ik…)
Maar de volgende dag appte hij om 13:30 dat hij op de plek van bestemming was…
Die avond ging hij stappen met vrienden tot 5:00, en sliep hij ook in z’n eigen huis.
De zondag daarna heeft hij de hele dag bij mij op de bank lopen snurken, en dat was het weekend.
Toen moest hij weer een week weg…

Afgelopen vrijdag kwam hij terug.. niet appen dat hij vrij was, en van m’n ouders moest ik horen dat hij thuis was
Ik kreeg alleen een appje; ik ga zaterdag karten en zondag naar een voetbalwedstrijd
Beide dagen kon hij dan ook niet blijven slapen
(Terwijl beide al vroegtijdig klaar was…)

Wel kreeg ik zondag een appje:
Wat gaan we doen vandaag?
Ik kwam met ideeën.. maar hij zei direct: oké en daarna?
Dat voelde heel dwingend.. ik zat als een dom schaap al 2 weken op hem te wachten, maar nu ging hij ook nog eens beslissen dat we iets moesten ondernemen (terwijl ik graag had willen praten)

Bleek dat hij aan het sporten was op dat moment.. hij kon pas om 13:00 uur en moest om 15:00 weer weg voor het voetballen

Ik voelde me een voetveeg…
Geen enkele toenadering, geen zoenen en knuffels meer zoals in het begin
Maar daarentegen nu met buikpijn de telefoon oppakken om te kijken wat hij appte

Hij vroeg nog of ik wel oké was om hem te zien die zondag, want iemand had Corona tijdens het karten (raar verhaal…..)

Ik was er helemaal door..
Ging gisteren naar hem toe met al z’n spullen in een tas. En heb gezegd dat ik niet zo met me liet sollen..

Het is zo lastig om dit een beetje duidelijk op te schrijven

Ik ben in therapie geweest na mijn laatste break up, dat wist hij

Ik heb een bekende red flag aan het begin aan mij voorbij laten gaan

Hij maakte een opmerking:
“Ja, misschien dat mijn relatie met jou ervoor kan zorgen dat ik mijn andere relatie breuk beter kan verwerken”

Later zei hij dat hij dat niet zo bedoelde…..

Ook vertelde hij heel open over dat hij wel eens viagra had gebruikt tijdens die relatie, en dat ze wel eens zichzelf hadden gefilmd

Maar.. bij mij was hij onzeker en raakte hij me amper aan

In het begin wel.. toen waren we ook redelijk intiem. Maar echt HET is er nooit van gekomen

Ik denk dat ik zelf ook wel meer met leuke ideeën om te doen had mogen komen
En het muurtje had ik op den duur niet zo hoog op moeten bouwen
Maar ik wilde mezelf niet weer zo laten kwetsen als vroeger…

Het is nu een dag later
En hij heeft niks meer laten horen
Geen sorry, geen poging tot het weer goed maken.. en dat doet eigenlijk extra pijn

Het enige wat hij gisteren zei toen ik het uit maakte was: ik begrijp het wel, ik ga je ook niet tegen houden, dat heb ik bij mijn ex wel gedaan, maar dat ga ik niet weer doen

Toen heb ik nog iets gezegd als: ja maar zij is ook bijzonder… ik niet

Ik voel me zo klein…

Maar nu ik het opschrijf lijkt het me de juiste keuze

Nog misschien een goeie toevoeging: we schelen 9 jaar in leeftijd. Ik denk dat ik ook verder ben met het huisje boompje beestje verhaal.

Het is zo raar.. hij leek zich zo op z’n plek te voelen en ik vond het fijn als hij er was
We gingen zelfs samen naar een nieuwe bank zoeken, en we hebben al tegelijk vakantie aangevraagd..

Ik ben ik de war, ik mis hem wel een beetje.. maar hij mij denk ik niet

Hoi allemaal,
Ik ben 54 jaar en na 2 x gescheiden te zijn heb ik mijn relatie van 6 maanden verbroken. Hij woonde een uur rijden bij mij vandaan... hij zei vaak zo makkelijk dat hij die en die een mooie vrouw vond en dat hij vroeger verliefd was op Olivia Newton John....ook zei hij dat hij heel veel liefdesverdriet had van een vrouw waar hij 4 maanden wat mee had...dat duurde wel een jaar om er over heen te komen zei hij....kortom: ik voelde me een troostprijsje door al die praatjes van hem en daarom heb ik het uitgemaakt....maar nu mis ik hem enorm want hij was altijd verder wel lief en goed voor me...🙁

Hallo iedereen,

Ik heb nu 1 jaar een relatie met mijn vriend en we hebben de laatste tijd best veel gedoe. Dit komt door mijn onzekerheid (angiste hechtingstijl waar door ik soms nog al twijfel of hij wel van mij houdt ect.) ik weet dat dit een probleem is en ik krijg hier binnenkort psychologische hulp voor. Na weer een ruzie gehad te hebben wou mijn vriend graag een pauze omdat hij niet weet hoe wij verder moeten . Hij zei dat het niet definitief is omdat die zo veel van mij houdt. Ik vond dat ik hem die ruimte moest geven dus stemde er mee in. Hij heeft mij vrijdag nog gebeld om te vragen hoe het ging maar hier door begreep ik het even niet meer wat hij nou precies wou. Dus stuurde ik heb gister avond een appje met de vraag van waarom hij een pauze wilt als hij al weet dat het definitief is. Hier op zei hij : “Nou ik heb even tijd nodig om voor mezelf alles op een rijtje te zetten. Dat gesprek zei ik dat het niet definitief is en dat ik absoluut open sta om het een kans te geven, daarbij heb ik wel even ruimte nodig om te kijken hoe ik dat eventueel zou willen invullen en of we verder zouden kunnen.”
Dit heeft mij ontzettend verdrietig gemaakt omdat hij zulke verschillende signalen afgeeft. Wat moet ik nou doen en hoe lang moet ik hem de tijd geven? Ik word zo gek van deze onzekerheid 😭😭😭

Vorige week heeft mijn vrouw het uitgemaakt, na bijna 9 jaar samen en 3 jaar getrouwd.
Dag ervoor nog samen uit eten, en minder dan 2 weken ervoor naar Tenerife (all inclusive) en bij thuiskomst heeft hovenier nog hele tuin gedaan. Alles leek nog goed
Bij het laatste etentje deed ze al vreemd, ik had er een raar gevoel bij.
De volgende dag moest ik vroeg op, en zij was bij de auto.
Ze was anders nooit zo vroeg uit bed op een vrije dag . Later toen ze in de badkamer was, vond ik de autosleutels niet en in de auto was alles afgedekt.

Toen ze beneden kwam zei ze direct, ik wil met je praten, het is geen leuk gesprek. Had toen gelijk door wat er ging gebeuren. Ze wilde de relatie verbreken en scheiden. Ik was geschokt. Wij waren meer broer en zus geworden... Ik vroeg wanneer ze dit had besloten. In onze vakantie naar Tenerife. Ik kwam in een foute film! Werd boos. Waarom allemaal dure dingen nog doen. Zelfs op laatste dag van vakantie fotolijst voor onze gezamenlijke foto.
Zij werkte de laatste tijd heel veel. Soms 6 of 7 nachtdiensten, en dan 1 dag vrij. Als ik dan een film opzette keek zij alleen op haar telefoon. Als ik er naar vroeg, was het altijd. Ik hoor het wel. Op andere dagen ging ze tijden in bad.
Ik dacht het ligt aan de depressie waar ze maanden in zat.
Mijn bloemen, planten en andere dingen die ik kocht, was ze vergeten. Ik deed niets voor haar zei ze in het gesprek.

Hierna ging ze weg en nam 1 van haar honden mee, ik bleef verslagen achter met de andere 3 van haar honden. Ook mijn kindjes, alleen stonden ze helaas op haar naam.
Ik had een vreemd gevoel over dit alles, en alles viel als een puzzel bij elkaar. Telefoon kijken en bad gaan. Was ze niet met iemand anders? Er lag een oude telefoon en keek er, ja haar nieuwe geschiedenis stond er ook in

De klap kwam toen, ze zocht voor onze vakantie naar seks met collega, wat cao er over zegde over relaties met collega. En andere vieze dingen met 20 jaar oudere man. En ze werkte altijd met een 20 jaar oudere man. Ze zocht op liefdesberichten sturen, en nee toen wist ik dat het niet voor mij was

Heb haar bericht, ben je vreemdgegaan? Nee was het. Hierna haar geappt je hebt mij bedrogen, je mag de hondjes ophalen.
Ze was er snel met haar broer. Ze was ontmaskerd, ik was zo boos. Sorry, sorry was het.
Iemand die zolang bij je is, en je dan zo bedriegen. Mijn leven staat op z'n kop. Gelukkig lieve collega's die mij steunen. Maar thuis is het zo stil, zo onwerkelijk. Ik zit nu aan de inslapers en ga naar de ggz.
Binnen 2 weken alles verandert in mijn leven. Had hierna nog even haar honden, maar kon het niet meer aan. Zag steeds haar en collega waar ze mee flirten (en wat nog niet meer). Zij zegt alleen emotioneel vreemdgaan. Maar vertrouwen in haar is naar nul gedaald.

Hierna besloten in het weekend erna om alle honden niet meer te zien. Weer een grote klap voor mij. Ze waren ook alles voor mij. En 1 al bijna 9 jaar ook bij mij.

Nu heb ik elke dag spanning, slaap dus slecht en elke dag, elk uur, elke minuut denk je er aan. Ook dingen die ze tijden geleden zei komen naar boven. Meer dan een jaar geleden zei ze dat collega zelfmoord poging had gedaan, hij was ook depressief. Ze vertelde later dat zijn vrouw hem wel eens gevraagd of die collega van hem niet met hem ging. Ach dat waren filmpjes die ze altijd stuurden, van die foute dingen humor. Dus ik maakte er toen niks van. Maar nu begin ik daar aan te twijfelen, toen al begonnen?
Die arme vrouw, ook haar leven wordt bedrogen door mijn vrouw en haar man. En misschien weet ze het niet. Zo triest.

Nu komt de moeilijke tijd van verdelen, huis en scheiden. 😥

Na een huwelijk van 12 jaar ben ik in een langslepende vechtscheiding belandt. Vervelend voor mezelf, maar meer nog voor mijn kinderen. Ik probeer al 4 jaar mijn hoofd boven water te houden en mijn nieuwe partner heeft me daarin altijd bijgestaan. Altijd proberen het beste te maken uit een hele nare situatie kost veel energie.
Nu ontwikkeld mijn huidige relatie zich zo dat ik me opnieuw gevangen voel. Ik hou veel van mijn partner, maar hij is ook erg bepalend, er is amper ruimte voor "mijn kant van het verhaal". De algehele sfeer is dat ik beter mijn best moet doen of minder moet zeuren als iets stroef loopt. Zolang ik niks aankaart is de relatie gezellig en liefdevol. Dit geeft me veel twijfel, moet ik de dingen waar ik tegenaan loop dan maar laten gaan?
Ik weet niet of ik nog een keer een relatie kan beëindigen, mijn kinderen dat verlies opnieuw aan kan doen, me eenzaam wil voelen en weer bij 0 moet beginnen.

ff kort de situatie ik man 56/ vrouw 55/ zoon 15. Ik en mijn vriendin hebben al 16 jaar een relatie, ooit begonnen in een tbs-kliniek . Ik ex-tbsgestelde, zij sociotherapeut. Binnen de kliniek never nooit iets grensoverschrijdends gebeurd, behalve dat we elkaar als mens wel leuk vonden ;). Na het beëindigen van mij tbs maatregel, elkaar wederom gevonden en zijn we gaan samenwonen al snel werd ons zoontje (prematuur) geboren nu inmiddels een gezonde puber van 15jaar. Onze relatie is het beste te omschrijven van het ene uiterste in het andere uiterste. Mede ook door mijn borderline stoornis is het erg lastig voor haar geweest allemaal om onder 1 dak te leven met mij. Liefde en haat liggen dicht bij elkaar. Ook door dat je vervreemd op sommige momenten van elkaar ga je boekje te buiten ipv te investeren vlucht je in de armen letterlijke of figuurlijk van een ander. Ook het social medium facebook/ Instagram/ datingsites apps maakte het er allemaal niet beter op. Het fenomeen Micro-cheating is snel geboren hiermee. We hebben hier beide ons aan schuldig gemaakt , maar ook aan vreemd gaan letterlijk met een ander. Ondanks dat we super veel van elkaar houden is de rek er uit, ga ook niet aan een dood paard trekken maar heb ook geen zin om haar na te trappen!! Op dit moment is het zo dat zij besloten heeft om er een punt achter te zetten, onze levens verwachtingen en visies liggen mijlen ver uit elkaar :). Dit geeft veel frictie en onrust en ontaard in onzinnige ruzies, dit is ook voor onze zoon niet goed!! Ondanks de persoonlijke bijkomende negatieve emoties van kut wijf en hop maar lekker door naar een ander (mijn gedachte nergens op gebaseerd) en de rollercoaster waar je in beland wil ik echt het beste voor haar. Ik wil dat ze haar weg opzoek naar geluk en liefde gewoon kan blijven bewandelen. Ik gun haar een eigen stek, heb ook aangegeven dat ze in ons huidige appartement mag blijven maar begrijpelijk wil ze dat niet. Ik kan me ook voorstellen dat je sommige herinneringen wilt achter laten. Ik wil haar op alle fronten bij staan en helpen, omdat ik geen zin heb voor nog meer onrust in haar hoofd te brengen. Ik weet dat ze angst heeft door mijn verleden dat ik haar iets aan zou gaan doen, maar hoe boos/ heftig en direct ik soms ook kan reageren is dit iets wat mij raakt. Ik heb haar nog nooit geslagen, tuurlijk ik ben een bodybuilder met 125kg spier, dus ja als ik boos wordt is dat intimiderend net Bokito. Maar dat is zo als ik mijn hele leven al primair reageer in bedreigende situaties. Maar zal haar altijd helpen en mijn leven voor haar geven als het nodig zou zijn. Ik weet zoals ik het nu schrijf is het niet zo simpel als in de praktijk. Wie heeft tips of weet of er instanties zijn die zo een proces kunnen begeleiden zodat het voor haar, als voor mij als voor mijn zoon goed is. We zijn nooit getrouwd, hebben wel een samenlevingscontract. Hoor graag van je mvrgr Paco

Ik zit momenteel in een relatie van 5 jaar. We hebben laatst een goed gesprek gehad en we zouden aan onze relatie gaan werken.

Ik had het toen over gezonde twijfel en dat is normaal. Momenteel twijfel ik of ik die gezonde twijfel voorbij ben en voor mezelf moet kiezen.

Ik krijg waarschijnlijk promotie op het werk en vertelde hem hier vol enthousiasme over. Hij reageert niet en ik vroeg of hij mij had verstaan. Hij zij ja en verder niets. Ik vroeg daarna of het hem iets interesseerde en zijn antwoord was niet echt. Ik denk dat dit de druppel was.

Ik doe zo mijn best om aan onze relatie te werken maar vergeet hierbij mezelf. Hij wil iets ik pas mezelf aan vind het maar prima.

Ik denk dat ik mezelf kwijt ben en ik het moet beëindigen maar hoe weet ik dat zeker?

Na een hele poos getwijfeld te hebben, heb ik de stap genomen om mijn relatie van 5 jaar een break te geven, maar eigenlijk weet ik diep van binnen dat ik zo niet verder kan, en dat ik er een punt achter moet zetten en dat het daar uiteindelijk wel op zal uitdraaien. Ik ben momenteel 26 jaar, en heb nog een heel leven voor de boeg. Ik heb met mijn vriend de afgelopen 5 jaar lief en leed gedeeld, ons eerste huis gekocht, we hadden zelfs een kinderwens. Ik twijfelde al langer omdat de aantrekkingskracht vanuit mijn kant verdwenen is, maar ik heb al die tijd mijn twijfels voor mezelf en de buitenwereld weggestopt, in hoop dat ze zouden verdwijnen. Ik dacht: Waarom heb ik aantrekkingskracht nodig als voor de rest alles goed zit? Want zo is het wel, mijn vriend (ex) is echt de aller liefste, beste en leukste persoon die ik ken, maar ik voel het gewoon niet meer. Afgelopen weekend ben ik een jongen tegen het lijf gelopen, waar ik wel een enorm verlangen voor voelde, waar ik wel graag het bed mee wilde delen, maar wat ik uiteraard niet heb gedaan. Maar waarom voelde ik dit wel voor een wildvreemde en niet voor mijn eigen vriend (ex)? Ik weet gewoon dat dit niks gaat brengen, en dat ik zo niet gelukkig word. Ik slaap nu voorlopig een paar weken bij mijn ouders, om te ontdekken wat het beste is voor ons beide, en ik voel me zo alleen. Ik voel me zo schuldig tegenover hem, omdat hij boos en verdrietig is, wat ik heel goed begrijp. Het is een rollercoaster, het ene moment ben ik enorm positief, ben ik blij dat ik de stap eindelijk heb gemaakt en denk ik: Dit is maar tijdelijk, mijn toekomst word echt beter. Het andere moment denk ik: Ik wil hier niet zijn, ik wil naar huis. Terug naar het leven wat ik gewend ben, zonder dat ik deze pijn en eenzaamheid hoef te voelen. Maar ik weet dat ik niet kan vluchten voor mijn gevoelens, en dit gewoon moet doorstaan....

Na mezelf lange tijd ongelukkig te hebben gevoeld in de relatie, heb ik een aantal maanden geleden de relatie verbroken.

 

Voor haar kwam dit onverwacht en zij verwijt mij dat ik geen fatsoenlijke toelichting heb gegeven. Het klopt dat ik ervoor heb gekozen om geen voorbeelden te noemen, ik heb het gelaten bij dat ik mij ongelukkig ben gaan voelen in de relatie en dat het voor mij niet veilig/vertrouwd voelde om nog verdere feedback te geven.

 

Op eerdere feedback reageerde zij namelijk niet constructief, ik kreeg het net zo hard terug op mijn bordje. Ik heb haar wel laten weten dat ik vind dat zij te weinig kritisch naar zichzelf kijkt, maar ook dat vind zij te abstract.

 

Is een ongelukkig/ongezond gevoel in een relatie voldoende toelichting of is dat inderdaad lomp om het daarbij te laten?

Dit is mijn situatie die ik even wil delen.
Ik vind mijn relatie met m'n vriend niet oké en nu ik, sinds 'n half jaar, weet dat hij ook nog ziek is is weggaan nog lastiger. Hij heeft meerdere herseninfarcten gehad en het laatste wat ik wil is hem kwetsen.
De infarcten hebben verder niets te maken met mijn verhaal hier want dit speelt al langer.
-ik werk thuis en moet mijn baan opgeven omdat ik dit in een huurhuis niet meer kan doen.
-financieel heb ik 't niet breed dus gaan betekend 'n baan zoeken, n huurhuis en de eindjes aan elkaar knopen.
- m'n partner heeft 'n 18jarige zoon die 1x per 2 weken 'n weekend komt. Alles draait dan om. Hem we gaan nergens heen en zitten thuis of zoonlief hobbelt met ons mee. Deze knul zit 'n heel. Weekend op 'n stoel en praat alleen wanneer hij je een antwoord moet geven. Het irriteert mij enorm. Ik kan hier veel voorbeelden van geven maar dat zijn er echt veel te veel.
- samen hebben we 't fijn als we gaan wandelen ofzo masr dat komt veelal vanuit mijn kant.
- komt mijn partner te overlijden dan is de erfenis en zijn koophuis voor zijn kinderen en heb ik nietd(ook dan heb ik m'n werk niet meer) hij wil ook niets voir mij regelen.
Mijn vraag... Gaan en de eindjes aan elkaar knopen en hem missen omdat ik vaak terug denk aan dat het zo'n lieve en warme man kan zijn... Wat ik al lang niet meer zie want nu negeert hij mij heel vaak dagen lang. Of blijven en ongelukkig in de relatie zijn maar wel mijn bedrijfje(waarin ik mezelf happy voel) verder kunnen opbouwen en proberen financieel 'n spaarpotje te kunnen maken?

Ik zou graag 'n reactie van iemand ontvangen. Alvast bedankt

Sinds een half jaar had ik een nieuwe relatie en ik was zielsgelukkig. Wist zeker dat deze man mij, na 12 jaar een slechte relatie te hebben gehad, weer gelukkig zou kunnen maken.
Het ging ook allemaal goed tot 3 weken ineens totaal onverwacht mijn bubbel knapte.
Zijn beste vriendin, waar ik me absoluut volgens zijn zeggen geen zorgen over hoefde te maken, had hem verklaard dat ze hem toch eigenlijk wel heel erg leuk vind.
Hij gaf aan mij aan dat hij twijfelde en dat hij nu niet wist wat hij moest doen. Ik was totaal van de kaart want waar kwam dit vandaan, hij was toch gelukkig met mij. Ik heb hem een paar dagen met rust gelaten zodat hij tot zinnen kon komen. Waar zij wel mocht langskomen in die week onder het mom van praten meerdere keren. Hield hij mij af.
Ik werd langzaamaan helemaal gek. Miste hem verschrikkelijk.
Een week later kreeg ik een app dat ik hem los moest laten en hij met haar verder wilde. De grond zakte letterlijk over mijn voeten vandaan. Dit kan niet waar zijn, en ik wil hem helemaal niet los laten.
Na een paar dagen niets gehoord te hebben begin hij weer te appen en al snel bleek dat hij mij ook mist en eigenlijk het liefst een toekomst met mij wil maar dat hij het doodeng vind. Zij is voor hem de veilige keuze, zijn kent al zijn vrienden al, zij kent zijn ouders. Op het moment dat ik met hem wilde praten want het was niet niks, begint hij weer verwijten te maken naar mij en lijkt me weer weg te duwen. Na aandringen van mij waarom hij nu weer zo doet, bekend bij mij dat hij sinds een week weer dat de dochter van zijn beste vriendin van hem is. Waar hij tegen mij gezegd heeft dat het nooit iets zou worden tussen hen en dat er ook nooit iets gebeurd was tussen hen, bleek dat dus toch iets anders te liggen. En ik heb dit achteraf altijd al wel aangevoeld en geweten, maar dat het zijn kind zou zijn en dat ze het bijna 3 jaar heeft verzwegen dat had ik niet verwacht.
Hij wil met haar verder vanwege het kind en ik moet ze met rust laten. En nog steeds kan ik hem niet loslaten.
Na een paar dagen zoekt hij wederom contact met mij en terwijl ik weet dat ik er niet op in moet gaan reageer ik wel. Ik geef zo ontzettend veel om hem. Na wat heen en geapp bekend hij wederom dat hij met mij wil zijn, samen een toekomst wil opbouwen en dat het een geschenk zou zijn om samen met mij een kindje te krijgen. We spreken af een gesprek te hebben en een keer heel goed te praten. De volgende dag komt hij hier echter weer terug en laat wederom via de app weten voor haar te kiezen. Inmiddels was ik echt woest want hoe kun je zo met mijn gevoelens spelen. Gisteravond weer via app en weer hetzelfde liedje geeft toe dat hij stiekem met mij wil zijn en kan niet wachten tot hij me weer ziet. Hij wil praten en nu echt zeker nadat hij er met een goede vriend over gepraat had, dat zouden we vanavond doen. Ik hield er al rekening mee dat dit wel weer loze woorden zouden zijn deed het me toch weer pijn toen hij vanochtend weer een app stuurde dat hij voor haar koos en het zeker wist. Ik moet hem met rust laten.
Maar ik kan het niet. Ik weet dat ik hem los moet laten en dat ik door moet maar ik kan hem niet loslaten. Hij liet mij weer stralen, hij maakte mij sinds jaren weer gelukkig, met hem kon ik de wereld weer aan. En ineens is dit allemaal weg. Hoe kan hij zo met mijn gevoelens spelen, hoe kan mij zo kwetsen. Hij durft me niet onder ogen te komen omdat hij weer dat hij mij wil en dat doet pijn. Al weken is mijn leven een rollercoaster en ga ik van boosheid naar verdriet, naar hoop, en teleurstelling. Hoe kan ik ooit weer vertrouwen hebben in een man. Hoe kan ik ooit weer alles geven in een relatie na zo ongelooflijk gekwetst te zijn.

30 jaar samen met iemand met een alcoholverslaving. Waarvan 13 jaar nuchter geweest. laatste maanden hervallen. na weken grote ruzies, discussies is hij weer gestopt met drinken. we hebben nog een studerende dochter thuis van 21 jaar.

We hebben geen relatie meer, praten niet met elkaar, hebben geen gezamenlijke interesses. Maar ik blijf hier...durf niet weg omdat hij niet voor zichzelf kan zorgen..ben bang dat hij de diepte volledig ingaat...

ik zeg dat ik wil scheiden dat ik het niet langer volhoud....hij negeert mij ...hij toont geen interesse, wil nergens naartoe...wie kan mij helpen om hier uit te geraken

Beste
Ik heb een moeilijke situatie. Ik ben ondertussen 4 jaar samen met mijn vriend en de relatie is al sinds het begin moeilijk verlopen. Zelf ben ik een ex-anorexiapatiënte, niet dat dit er veel toe doet, maar het is wel zo dat ik vrij onzeker ben, en ik heb bijna geen vrienden (ik heb het vrij lang en hardnekkig gehad en het heeft mij van mijn 15e tot mijn 25e gekost om er enigszins uit te raken, in die periode verlies je veel, zeer veel). Ik kwam uit een relatie van 2 à 3 jaar, waar ik mij volledig heb laten door 'opgebruiken'. Ik was op na die relatie, had ook een huis gekocht, had heel veel in de relatie geïnvesteerd, maar ik heb er uiteindelijk zelf de stekker uit getrokken, want hij was gewoon echt niet goed voor mij. Een paar maand later ben ik dan in een nieuwe relatie beland. Ik denk uit nood aan iemand, ik stond zo alleen in de wereld, ik werd 30 jaar, mijn vriendinnen (de paar die ik nog heb) waren ondertussen allemaal getrouwd en moeder... Zeer moeilijk en ik denk dat ik gewoon nood had aan iemand. Ik ben zeer zorgzaam en ik val blijkbaar op dergelijke types, dus ik ben toen met mijn huidige vriend begonnen. Dit liep al van in het begin stroef, hij stuurde niet terug, hij toonde vaak geen aandacht, maar ik ben blijven investeren in de relatie. Af en toe heb ik het willen gedaan maken, maar ik had er nooit de moed voor, ik was ondertussen al 31 of 32, we hadden al een vakantie geboekt, het zou wel weer beteren. Ondertussen hebben we dan besloten dat we kinderen willen. Dit liep, gezien mijn verleden, ook niet van een leien dakje. Vruchtbaarheidsbehandelingen etc. Hierbij niet echt zoveel steun ervaren, ik moest het tenslotte wel doen, maar hij ging nooit mee of zo. Nu gestopt ermee, aangezien het uiteindelijk een ander medisch probleem blijkt te zijn, maar er wordt niet meer over gepraat. Ik voel het gewoon niet meer tussen ons. Vaak hebben we wel leuke weekends of avonden, kijken we wat tv, we hebben weinig ruzie, maar ik mis iets. Ik mis het gevoel dat als er mij of hem iets overkomt, dat de ander er onvoorwaardelijk zal zijn. Ik mis dat extraatje, ik ben misschien te romantisch, maar ik voel mij meer broer en zus dan partners. En ik heb het al meerdere keren gezegd, ik heb het zelfs al een paar keer 'gedaan' gemaakt, maar dan praat hij steeds weer alles goed met: en we hebben het toch goed samen en het is toch leuk. En dan twijfel ik weer: de vakantie was inderdaad leuk, gisterenavond was leuk. Maar het gaat over het algemeen gevoel. Ik voel dat dit niet de persoon is die mij gelukkig zal maken, hij vraagt te veel zorg en hij vraagt gewoon te veel van mij (hij is heel vaak negatief, heeft niet vaak zin in iets en die periodes kunnen lang duren) en ik wil gewoon eens iemand die af en toe eens voor mij zorgt, die aandacht heeft voor mij. Ik loop en spring voor iedereen (ik doe dit ook op mijn werk, dus is echt een probleem waar ook ik moet aan werken). En ik voel mij zo alleen. Ik probeer er met vriendinnen over te praten, maar die bekijken mij dan zo'n beetje van: je wordt 33, je zal nu toch echt wel eens moeten aan uw leven beginnen, en die kinderen... En ik voel mij zo schuldig, want ik weet dat hij er dan zo van zal afzien... Ik weet gewoon niet wat ik moet kiezen. Misschien stop ik nu en ben ik binnen 2 jaar echt gelukkig, of misschien stop ik nu en ben ik binnen 2 jaar helemaal alleen en heb ik heel veel spijt. Of misschien doe ik door en is dit wat het zal zijn voor mijn leven... Ik vind dit zeer moeilijk.

Mijn verhaal.

Na 30 jaar mijn vriendin gekend te hebben en daarna 16 jaar als een close maatje is plots door zeer bizarre omstandigheden deze vriendschap met één telefoontje naar mij verbroken....( 46 jaar... )

De 30 voorgaande jaren waren de jaren dat mijn vriendin, Jolien* nu ex, een vervelend woord vind ik dat, samen met mijn 16 jaar geleden overleden vrouw, Mart, in een apotheek werkte.
In die tijd heb ik haar toen jonge kinderen zien opgroeien en wij speelden tennis met zijn vieren, ook de man van Jolien* was daar bij.
Het was een heerlijke tijd, om en om elkaar bezoeken, het tennis spelen wat zomaar een dag kon duren.
Op een bepaald moment werd mijn vrouw ziek, non hodgkin, lymfklierkanker was de diagnose....
een zwaar shockerende mededeling van de arts voor mijn vrouw en ik, iemand van 50 jaar nog nooit ziek geweest.
Als apothekers assistente wars van enige medicatie voor haar zelf en ook voor mij, bij een paracetamol door mij innemen voor hoofdpijn ( niet van haar ) keek ze al van moet dat nu.....

Mart heeft een heel zwaar traject doorlopen, drie keer genezen verklaard na vele chemokuren, later een stamceltransplantatie met daaraan verbonden een maand in een soort quarantaine liggen in een kamer onder overdruk, zodat bacteriën niet bij de patiënt kunnen komen die totaal geen lichamelijke weerstand meer heeft.
Ik zelf bij bezoek met een mondkapje voor en beschermende kleding aan, haar amper mocht aanraken en zo ligt je lief daar....., je kan er alleen maar zijn.
Het heeft allemaal niet mogen helpen ondanks alle inspanningen van het LUMC in Leiden waar de afdeling hematologie zowel artsen als verplegend personeel bijzonder betrokken zijn met de patiënt en verzorgen, niets is te veel daar.

In de laatste weken van Mart haar ziekte heeft Jolien* mijn latere vriendin, mij bijzonder bijgestaan met div. hulp te geven, zaken waar een man niet altijd de handigste in is.....

Maanden na het overlijden van mijn vrouw, vroeg Jolien* of ik het leuk zou vinden bij haar te komen eten zij was inmiddels ook alleen en samen eten zou wel zo gezellig zijn.
Dat heb ik heel graag gedaan en ook later ben ik wat langer bij haar blijven "hangen" en keken wij samen televisie.
Daarna weer naar mijn eigen flat terug, wij hadden gewoon ieder onze eigen flat.
Jolien* was na haar pensioneren schoonheidsspecialiste geworden en had praktijk aan huis en maakte weer iets "moois" van de div. dames en ik deed op de dag mijn eigen ding, hobby's vooral de fotografie die mij in veel dierentuinen liet komen.

Wij hebben samen heel veel uit het leven gehaald, eerst met een beetje aanloop problemen en later leuke reisjes maken, niet te ver, met de auto naar Limburg en Terschelling ons lievelings eiland.....

Plots komt het meest bizarre verhaal van mijn leven over mij heen, Jolien* is 77 en ik ben 73 jaar oud.

De dochter van Jolien* Liea* en haar man Geno* hadden weer eens een behoorlijke aanvaring met elkaar, die dochter is tien jaar ouder dan haar man en het overheersen van haar pakte soms ernstig uit.....
Daar werd de moeder van Liea* ernstig bij betrokken en die raakte daar behoorlijk van streek van.
Een app van mij, het verschrikkelijke begin van wat nu volgt, aan liea*, met houdt a.u.b. jouw moeder in de luwte pakte dan ook totaal verkeerd uit.....
Liea* appte terug naar mij, deze app van jou bespreek ik wel eens even met mijn moeder.....
En toen brak er iets bij mij, in plaats van de moeder ontzien, die een half jaar eerder een Tia heeft gehad, nee niets ontzien vol tegen mijn wens ontzien er tegen in gaan.
Daarop schreef ik weer een app naar Reeuwijk waar Liea* woont met haar man, doe dit nu niet en anders kom ik wel naar Reeuwijk om het te bespreken......
Dit laatste heeft zo verkeerd uitgepakt, door een, met alle respect zeer hysterische dochter die plots mijn app's met haar broer Frans* ging delen, app's die alleen in feite voor de dochter waren bedoeld.
Zo ook haar moeder werd van alles tot in details in kennis gesteld.....
Ook bleek dat er een "familie" beraad is geweest ten huize van de moeder waarop ik (!) ben besproken en gevonnist !

Een kleine tussenstap, op zaterdag 8 april, Jolien* en ik naar Den Bosch geweest naar haar zus die een zieke man heeft, een kaarsje in de kathedraal gebrand een bepaald ritueel, licht brengen.....
De zondag daarop, de mooiste en warmste dag van april, samen naar het strand geweest, lekker lui zijn op een strandstoel zitten.
De maandag daarna even een app "leef je nog" iets wat wij dagelijks deden elke morgen.
Toen die dag gewoon weer gaan eten en TV kijken zoals altijd en ook een app gekregen zoals altijd, met het menu, was altijd spannend en heerlijk gemaakt op mijn smaak, ik moet n.l. zoutarm eten....

Toen dinsdag de 11e april daarop, deze dag zal ik nooit meer vergeten, is mijn leven stil blijven staan en vergaan.
Jolien* belde mij op met de mededeling, Harrie ik verbreek onze vriendschap, ik kies voor de kinderen, de kids zijn dik 50 jaar oud en zijn nooit een probleem geweest met mij.
Wij gingen eerder op verjaardagen en evt. andere dagen daar gewoon naar toe, samen!

Ik was geheel van slag, heb getracht nog later contact te krijgen wat totaal niet gelukt is.
Let wel, eerder voorafgaand aan dit volkomen plotselinge telefoontje, ik verbreek onze vriendschap,
niets in die voorliggende dagen ook maar gemerkt of over gesproken, nee ik ben vermoord en mijn hoofd is op het hakblok gelegd.

Tot overmaat van ramp, er kon nog wel meer bij, die dinsdag de 11 april kreeg ik een aangetekend schrijven van de dochter uit Reeuwijk welke begon met "Betredingsverbod".
Een van het Internet afgeplukt iets, wat totaal geen rechterlijke betekenis heeft, maar wel tegen mij gebruikt als ik het maar waagde daar in de buurt te komen zou zelfs de Politie worden gewaarschuwd.....en zou ik een straatverbod krijgen, aldus naar hun eigen zeggen......
En dat tegen mij die men jaren lang kende, of ik een soort "Holleder" ben die even daar ten huize verhaal komt halen.
Niets van dat alles, ik ben totaal geen persoon die ook maar een handgemeen zal zoeken, nooit!

Jolien* die mij totaal geen antwoord meer gaf maar wel mn app heeft gelezen dat mijn leven zo geen zin meer heeft en dat is ook zo, ik heb geen familie meer, mijn 3 zussen zijn eerder overleden, ik ben totaal alleen.
Die heeft wel mijn arts gebeld die mij later belde dat ik moest komen, vanwege mij zelf mogelijk iets aandoen.
Later op de avond de Politie aan de deur, 2 man sterk in vol tenue wilde praten met mij.....
Het begon een beetje op "zieltje" schoonpoetsen te lijken van Jolien*

Een brief naar de dochter geschreven, het zeer ongepaste betredingsverbod weerleggen en het mogelijke eerder verkeerd lezen van mijn app's een excuus aanbieden, het werd niet beantwoord.....
Bij Jolien* aan huis aanbellen om toch maar even contact te kunnen krijgen, daar werd niet open gedaan en ik droop af als een ongewenste hond.
Een brief aan haar zoon geschreven met Frans* wij beide zijn twee oudere mensen die nog veel voor elkaar kunnen betekenen in het leven , elkaar bijstaan wat we altijd al deden, jij en je zus die ver buiten de stad wonen en ook vaak van huis weg zijn, vakantie of elders, ik die jouw moeder direct kan bijstaan wanneer dat nodig is, zeker na haar Tia.
Niets......totaal geen reactie...

Zaterdag, 15 april, op de dag, weer Politie aan mijn deur.....een ouderen woonflat, waar velen nu hun nek verzwikt hebben want ik had weer Politie aan de deur, jawel in vol ornaat, gummiknuppel en wapen en handboeien.....op zak....
Zachtjes schrok ik echt wel, wat had ik nu weer gedaan, meer dan een bekeuring voor te hard rijden is verder nooit meer dan mijn Politie contact geweest.

Wat bleek Jolien* heeft haar wijkagent gebeld en verteld dat ik, Harrie, aan het stalken ben.......
mijn mond viel echt open, drie dagen nadat mij plots de wacht is aangezegd met een kort telefoontje
durft de Politie en Jolien* , mijn proberen contact te maken, één keer aan huis aanbellen en een paar app's sturen dit te benoemen als stalken....

Later gaf de agent toe dat dit wel heel zwaar aangezet was en dat dit zeker GEEN stalken is geweest.
Inmiddels is er, buiten mij om, een Politie dossier over mij aangelegd, waarvan ik schriftelijk heb verzocht hier inzage van te mogen krijgen....welke nog in behandeling is.

Alle leuke eerder afgesproken zaken die wij samen zouden gaan ondernemen zijn afgeblazen,
plaatsen waar wij samen bekend zijn/waren wil ik niet meer komen...., durf ik niet meer.
30 april is haar verjaardag ....

Mijn arts zei nog wel als een schrale troost voor mij, mensen die een Tia hebben gehad zijn sterk beïnvloedbaar, mogelijk is dat een reden van het trieste voorval van jullie.
Inderdaad jullie, ik kan mij er niets bij voorstellen dat Jolien* mijn eerder zo betrokken en lieve vriendin met deze situatie gelukkig is....

Zij heeft hier voor gekozen......met een "dit komt nooit meer goed" elke dag in m'n oren klinkend,
was dit haar "gedag' zeggen.

Mijn advies, ga NOOIT tussen kind en een ouder staan, want zomaar kan alles tegen jou gebruikt worden.
Niets geen zelfmedelijden, wel de zin van het leven totaal kwijt zijn, de glans en eerdere blijdschap is verdwenen, het verleden met veel mooie zaken nog in mijn geheugen, vol pijn, het is over.

Weer voor de derde keer opnieuw beginnen? nee, ik ben echt op en stukgemaakt.

Mijn lieve vrouw zei in haar moeilijkste periode van haar leven:
"Kijk altijd in het licht dan valt de schaduw achter je".

Zo dapper gezegd door die lieve Mart, al lang zo ver weg achter de horizon, ik verlang naar je om bij je te zijn, ik ben klaar hier.
Alles is zinloos geworden......

Naar waarheid opgesteld.
29/04/2017

Harrie


NB: * zijn gefingeerde namen

Een paar jaar terug heb ik mijn relatie met E verbroken. Dat is mijn eigen keuze geweest. Toch, zoveel jaar later heb ik daar moeite mee. Niet omdat ik haar terug wil, of omdat ik spijt heb, maar omdat ik het zo moeilijk vind dat ik haar pijn deed. En omdat ik er ook pijn van heb/had.

 

Ook al verbreek je een relatie, wil dat nog niet zeggen dat je niet ook liefdesverdriet hebt. Tenminste zo is dat voor mij.

We zijn zeven jaar samen geweest. De laatste 2 jaar daarvan kwamen we steeds bij dezelfde discussie uit.

Ik had heel erg het gevoel dat ik bezig was met proberen om iets beter te maken van wat we hadden, terwijl hij alleen maar bezig was met zichzelf. Achteraf gezien was ik mezelf kwijt geraakt omdat ik zo gefocust was op ons en op hem.

Nadat we dus steeds weer terugkwamen bij hetzelfde punt, voelde ik hopeloosheid en tegelijkertijd besefte ik me "ik moet hieruit" en "we moeten onze eigen weg gaan, want we maken elkaar niet meer gelukkig."

Voor mij is het belangrijk dat je in een relatie elkaar sterker maakt en dat je er gelukkig in bent.

Ik was toen nog niet klaar om de relatie te verbreken, maar ik zocht toen een appartement voor mezelf. We besloten eerst om apart van elkaar te gaan wonen. En toen dat gerealiseerd was, toen voelde ik dat dit niet voldoende was en dat we echt los van elkaar moesten zijn.