Ik heb zoveel meegemaakt

Ik heb zoveel meegemaakt dat ik niet meer tussen andere mensen pas. Het voelt als een cultuurverschil met andere Nederlanders in mijn omgeving. Van kleins af aan opgegroeid als ongewenst kind in een narcistisch gezin, al rond mijn zevende werd gedreigd me op te ruimen. Mama maakte papa's gedrag mogelijk, overdekte al zijn wandaden met de mantel der liefde. Al sloeg hij de beesten dood, randde hij me aan en treiterde hij me bijna dood.
Mijn narcistische vader kwam zelf ook uit zo'n gezin. Zijn moeder was ook een beest die haar hele familie uit elkaar heeft gestookt. Eigenlijk mocht oma ook helemaal geen kinderen krijgen omdat ze geestelijk niet helemaal fris was. Ze kreeg er vier! De twee oudste zoons heeft ze helemaal kapot geprobeerd te maken. Mijn oom die aan de overkànt woonde nog erger dan mijn vader. Haar dochter doet zich voor als zorggever en haar jongste zoon was het 'gouden' verwende kind. Die was (is?) een pedofiel en ik was blij toen hij eindelijk een vriendin kreeg, dan was ik van hem af. Ze was een sterke Amsterdamse, dus die kon hem wel aan.
Dat haar man pedofiel was heb ik nooit iemand verteld. Dat kon niet. Dan zou ik weg worden gedaan. Hopelijk is hij van zijn twee dochters afgebleven.
Mijn pa was net zo'n beest als oma. Een pathologische leugenaar, hij jatte, verkocht je spullen waar je bijstond, was gewelddadig tot bloed en moord aan toe. Hij heeft heel wat beesten van ons tot snert gemept, de ogen blind of eruit geslagen of ze doodgeslagen en geprobeerd ze de nek te breken. Met de laars op de nek en dan maar trekken aan die kop.
En dan de hysterische geluiden die hij er altijd bij maakte. Je krijgt dat nooit meer uit je hoofd. Die beelden en die geluiden. Zijn metalen slagpijp heb ik nog bewaard als bewijs.
Je was altijd bang en je kon bij niemand terecht. Ook niet bij de familie van mijn moeder want dat waren net zulke sadisten. Haar broer sloeg onze katten dood. Dat hoorde ik later pas.
Elke bijeenkomst van de familie werd een schreeuwpartij. Eigenlijk zijn we ook door de familie van onze vader jarenlang mishandeld. Ze gaven niks om mijn moeder, mijn zus en mij. Hebben zich jarenlang misdragen op onze feestjes die leuk hadden moeten zijn.
Daarom kan ik nu ook geen feesten meer verdragen. Besmet met slechte herinneringen.
Mijn zusje werd ook mishandeld, tot haar dood, nog geen 40 werd ze. En mijn moeder ook, die heeft de 60 niet gehaald. Allebei schatten van mensen.
Na hun dood werd mijn pa nog erger, verschrikkelijk. Hij is toen helemaal ontspoord. Vernielingen, treiterijen, het hield toen helemaal niet meer op. Drie keer per week kwam hij bij me thuis om zulke dingen te doen. Ik huurde zijn huis, dus zat er maar mooi mee.
Nu zit hij in een bejaardentehuis maar het treiteren gaat nog steeds door. Via zijn familie en kennissen. Zijn zus heeft onze fotoalbums in handen gekregen en heeft boekjes gemaakt met onze foto's erin, ook met mijn kinderfoto's erin. Met het bericht erbij dat de foto's 'in haar bezit' zijn. Want dat moet iedereen weten natuurlijk. Wat haar in godsnaam bezielt weet ik niet.
Daarnaast ben ik twee mannen verloren. De een verongelukte en de andere kreeg kanker. Dus al die ellende en dood waar maar geen eind aan komt is niet te doen. Toen mijn man leefde ging het wel omdat ook hij ook enge ouders heeft gehad dus we begrepen elkaar helemaal.
Ook omdat de omgeving partij kiest voor de misbruikers is het leven moeilijk. Ze weten niet wat er allemaal met ons is gebeurd he.
Laatst had ik in de supermarkt een oproep opgehangen om lotgenoten te zoeken. Maar we wonen op een eiland dus dat werd meteen weggehaald want het beschermt elkaar hier allemaal.
Dat is een groot nadeel van het wonen op een eiland. Als slachtoffer kun je hier eigenlijk alleen maar vertrekken. De beschermers van de pedofielen en criminelen leggen een deken van zwijgen over het eiland.
Ze wijzen wel naar de slachtoffers die ontsporen hoor, dat dan weer wel, de mensen die te grazen zijn genomen en dan rare dingen gaan doen omdat niemand hen horen wil en ze zwijgen moeten van de eilanders.
Heb wel eens hulp gevraagd bij de huisarts, bij de praktijkpsycholoog, maar het kwam erop neer dat ik mezelf verdoven moest met pillen omdat ze het in de praktijk niet aanhoren wilden/konden wat er allemaal met ons was gebeurd. Terwijl ik net in één jaar afgekickt was van de anti-depressiva na de dood van mijn zusje moest ik weer aan de pillen. Het het geweigerd en ben niet meer heengegaan.
De huisartsenpraktijken kennen de daders ook he. Zijn loyaal aan de daders. Perverse samenleving op zo'n eiland. Dat komt misschien omdat iedereen toch altijd weer op elkaar aangewezen is. Met werkzaamheden, in het kringetje op de verjaardag en met familiebanden. Het zijn dingen waar overkànters niets van weten. Het moet allemaal onder ons blijven.
Toen mijn man doodging en eilanders hier in huis kwamen stelen, ook al de dag na de dood van mijn man, begon ik wat tegen te stribbelen en werd er helemaal depressief van. Dat men me in mijn rouw om mijn man niet met rust laten kon.
De buren kwamen toen in mijn huis en maanden me mijn mond te houden. Eentje liet me zelfs mijn excuses maken aan de dief omdat die helemaal van zijn stuk was. Omdat hij zich betrapt voelde.
Zo werkt het op een eiland.
Het lijkt er zo prachtig en leuk, maar ondertussen.....