Culturele verschillen - forum lotgenoten

Ik heb zoveel meegemaakt dat ik niet meer tussen andere mensen pas. Het voelt als een cultuurverschil met andere Nederlanders in mijn omgeving. Van kleins af aan opgegroeid als ongewenst kind in een narcistisch gezin, al rond mijn zevende werd gedreigd me op te ruimen. Mama maakte papa's gedrag mogelijk, overdekte al zijn wandaden met de mantel der liefde. Al sloeg hij de beesten dood, randde hij me aan en treiterde hij me bijna dood.
Mijn narcistische vader kwam zelf ook uit zo'n gezin. Zijn moeder was ook een beest die haar hele familie uit elkaar heeft gestookt. Eigenlijk mocht oma ook helemaal geen kinderen krijgen omdat ze geestelijk niet helemaal fris was. Ze kreeg er vier! De twee oudste zoons heeft ze helemaal kapot geprobeerd te maken. Mijn oom die aan de overkànt woonde nog erger dan mijn vader. Haar dochter doet zich voor als zorggever en haar jongste zoon was het 'gouden' verwende kind. Die was (is?) een pedofiel en ik was blij toen hij eindelijk een vriendin kreeg, dan was ik van hem af. Ze was een sterke Amsterdamse, dus die kon hem wel aan.
Dat haar man pedofiel was heb ik nooit iemand verteld. Dat kon niet. Dan zou ik weg worden gedaan. Hopelijk is hij van zijn twee dochters afgebleven.
Mijn pa was net zo'n beest als oma. Een pathologische leugenaar, hij jatte, verkocht je spullen waar je bijstond, was gewelddadig tot bloed en moord aan toe. Hij heeft heel wat beesten van ons tot snert gemept, de ogen blind of eruit geslagen of ze doodgeslagen en geprobeerd ze de nek te breken. Met de laars op de nek en dan maar trekken aan die kop.
En dan de hysterische geluiden die hij er altijd bij maakte. Je krijgt dat nooit meer uit je hoofd. Die beelden en die geluiden. Zijn metalen slagpijp heb ik nog bewaard als bewijs.
Je was altijd bang en je kon bij niemand terecht. Ook niet bij de familie van mijn moeder want dat waren net zulke sadisten. Haar broer sloeg onze katten dood. Dat hoorde ik later pas.
Elke bijeenkomst van de familie werd een schreeuwpartij. Eigenlijk zijn we ook door de familie van onze vader jarenlang mishandeld. Ze gaven niks om mijn moeder, mijn zus en mij. Hebben zich jarenlang misdragen op onze feestjes die leuk hadden moeten zijn.
Daarom kan ik nu ook geen feesten meer verdragen. Besmet met slechte herinneringen.
Mijn zusje werd ook mishandeld, tot haar dood, nog geen 40 werd ze. En mijn moeder ook, die heeft de 60 niet gehaald. Allebei schatten van mensen.
Na hun dood werd mijn pa nog erger, verschrikkelijk. Hij is toen helemaal ontspoord. Vernielingen, treiterijen, het hield toen helemaal niet meer op. Drie keer per week kwam hij bij me thuis om zulke dingen te doen. Ik huurde zijn huis, dus zat er maar mooi mee.
Nu zit hij in een bejaardentehuis maar het treiteren gaat nog steeds door. Via zijn familie en kennissen. Zijn zus heeft onze fotoalbums in handen gekregen en heeft boekjes gemaakt met onze foto's erin, ook met mijn kinderfoto's erin. Met het bericht erbij dat de foto's 'in haar bezit' zijn. Want dat moet iedereen weten natuurlijk. Wat haar in godsnaam bezielt weet ik niet.
Daarnaast ben ik twee mannen verloren. De een verongelukte en de andere kreeg kanker. Dus al die ellende en dood waar maar geen eind aan komt is niet te doen. Toen mijn man leefde ging het wel omdat ook hij ook enge ouders heeft gehad dus we begrepen elkaar helemaal.
Ook omdat de omgeving partij kiest voor de misbruikers is het leven moeilijk. Ze weten niet wat er allemaal met ons is gebeurd he.
Laatst had ik in de supermarkt een oproep opgehangen om lotgenoten te zoeken. Maar we wonen op een eiland dus dat werd meteen weggehaald want het beschermt elkaar hier allemaal.
Dat is een groot nadeel van het wonen op een eiland. Als slachtoffer kun je hier eigenlijk alleen maar vertrekken. De beschermers van de pedofielen en criminelen leggen een deken van zwijgen over het eiland.
Ze wijzen wel naar de slachtoffers die ontsporen hoor, dat dan weer wel, de mensen die te grazen zijn genomen en dan rare dingen gaan doen omdat niemand hen horen wil en ze zwijgen moeten van de eilanders.
Heb wel eens hulp gevraagd bij de huisarts, bij de praktijkpsycholoog, maar het kwam erop neer dat ik mezelf verdoven moest met pillen omdat ze het in de praktijk niet aanhoren wilden/konden wat er allemaal met ons was gebeurd. Terwijl ik net in één jaar afgekickt was van de anti-depressiva na de dood van mijn zusje moest ik weer aan de pillen. Het het geweigerd en ben niet meer heengegaan.
De huisartsenpraktijken kennen de daders ook he. Zijn loyaal aan de daders. Perverse samenleving op zo'n eiland. Dat komt misschien omdat iedereen toch altijd weer op elkaar aangewezen is. Met werkzaamheden, in het kringetje op de verjaardag en met familiebanden. Het zijn dingen waar overkànters niets van weten. Het moet allemaal onder ons blijven.
Toen mijn man doodging en eilanders hier in huis kwamen stelen, ook al de dag na de dood van mijn man, begon ik wat tegen te stribbelen en werd er helemaal depressief van. Dat men me in mijn rouw om mijn man niet met rust laten kon.
De buren kwamen toen in mijn huis en maanden me mijn mond te houden. Eentje liet me zelfs mijn excuses maken aan de dief omdat die helemaal van zijn stuk was. Omdat hij zich betrapt voelde.
Zo werkt het op een eiland.
Het lijkt er zo prachtig en leuk, maar ondertussen.....

De naam die ik heb gebruikt is niet mijn naam, dit doe ik vanwege de gevoeligheid van mijn verhaal.

Enige jaren geleden ontmoette ik mijn man. Ik vind hem meteen leuk maar omdat er een fors leeftijdsverschil was, ik ben meer dan 5 jaar jonger dan hij, had ik eigenlijk geen hoop dat het wat zou worden, dus gaf ik hem weinig aandacht. Ik was op dat moment verpleegkundige in een opvang voor vreemdelingen.

Op een dag was mijn man, toen nog een bewoner van de opvang , gaan sporten en kreeg een ongeluk. Met een hand met een wond die ik niet zelf kon behandelen kwam hij bij mij, toen moest ik hem uiteraard wel aandacht geven. We gingen samen naar de EHBO en ik liet de hand behandelen.

Van het een kwam het ander, tijdens het gesprek wat wij hadden kwam naar voren dat hij mij erg leuk vond, ik hem dus ook. Na dit gebeuren begonnen we elkaar vaker te zien en gingen ook samen uit. Ik kreeg echt het gevoel dat er een klik was. We vonden dezelfde dingen leuk en hij was erg romantisch met mij.

Aangezien ik geen goede ervaring heb met mannen bleef ik echter voorzichtig. Maar na een tijdje met hem om te zijn gegaan en er toch wel vlinders in mijn buik kwamen durfde ik het aan om officieel een relatie met hem aan te gaan. Mijn kinderen accepteerden hem meteen omdat hij een charismatische figuur is. Na ongeveer 2 jaar relatie vroeg hij mij ten huwelijk.

Eigenlijk wilde ik niet meer trouwen maar we hadden het samen erg fijn en ik wist dat ongehuwd samen wonen in zijn cultuur een zonde was, dus ik ging overstag. Ik wilde geen groot huwelijk en in het bijzijn van mijn kinderen, de getuigen en een aantal zeer goede vrienden traden wij in het huwelijk.

De eerste jaren bleven even fijn en romantisch als voor het huwelijk. Maar toen ik een beetje zijn taal leerde merkte ik dat hij wel zeer vreemde gesprekken had met naar wat ik eerst dacht zijn zuster. En zo kwam ik er achter dat dit helemaal zijn zuster niet was. Het was een vrouw die ook uit een land van zijn contreien kwam.

Hij had voor mijn relatie een relatie met hem gehad maar omdat zij in Spanje woont en hij in Nederland en beide niet naar een van deze landen samen konden gaan hadden ze alleen nog maar een soort van internet en telefoonrelatie.

Omdat deze relatie voor mij geen werkelijke bedreiging kon vormen maakte ik er geen probleem van. Ik nodigde haar zelfs uit haar vakanties bij ons door te brengen omdat ik medelijden had met haar situatie.

Zij werkt voor haar familie en kan daar nooit mee stoppen omdat zij hen onderhoud en ze zonder haar geen inkomen hebben. Zij kan nooit naar Nederland komen vanwege die reden en omdat ze verder geen scholing heeft genoten en mijn man wil niet naar Spanje omdat hij hier werkt en zijn leven heeft.

Bovendien had ik een klik met haar en zijn de vakanties altijd erg gezellig. Maar nu komt het echte probleem. Wat ik eerst niet wist maar nu wel is dat mijn man kinderen wil. Ik ben te oud om nog kinderen te krijgen. De vriendin in Spanje wie we het voorgesteld hadden om hem kinderen te geven is onvruchtbaar. Dus bij ons beide kan hij geen kinderen krijgen.

Vorig jaar kwam ik er achter dat hij zich had aangesloten op diverse relatiesites. En toen ik stiekem in zijn telefoon keek kwam ik er achter dat hij met heel veel vrouwen romantische chats heeft. Ik sprak hem daar op aan en vroeg wat hij van plan is. Nogmaals bekende hij dat hij echt kinderen wil, hij zegt dat hij het niet erg vind als ik dan ook bij hem blijf maar dat hij wel een ander erbij zoek.

Na een hele rits gesprekken met vrouwen is hij er inmiddels achter gekomen dat er eigenlijk geen vrouwen hun man met een ander willen delen. En nu heeft hij een vrouw van 27 leren kennen, ze had zomaar mijn dochter kunnen zijn. Natuurlijk wil ook zij haar man niet delen, zelfs niet met iemand die 23 jaar ouder is dan zij.

Zij woont in een land waar veel vrouwen met oudere mannen trouwen om weg te komen uit hun land en naar een land met meer welvaart te vertrekken. Op dit moment is ze nog geen bedreiging. Hij kan gezien zijn status en gezien zijn inkomen niemand uit het buitenland laten overkomen, ook niet als hij van mij zou scheiden.

En ik moet eerlijk toegeven dat hij nog steeds heel lief is voor mij. Ik kan me geen betere man wensen, maar tegelijkertijd ben ik zo vreselijk bang hem te verliezen dat ik er elke dag aan moet denken ook als ik probeer het niet te doen.

Ik heb me er inmiddels bij neergelegd dat er een dag komt dat ik hem verlies, maar pijn doet dat wel. Zelf denk ik dat dat niet te vermijden is, maar wie weet dat jullie ergens in een donker hoekje dat ik niet heb ontdekt toch een oplossing kunnen vinden, en er iets is dat ik nog kan proberen om hem toch te kunnen houden.

Ik hou namelijk ondanks alles ontzettend veel van hem, hij is mijn derde echtgenoot en met de hand op mijn hart erken ik dat hij veruit de beste is, en dat is ook wat dit allemaal zo moeilijk maakt.

gr Loes

Mijn ex en ik wij komen niet echt uit andere culturen wat land betreft, maar meer uit andere subculturen. Mijn vader is een bouwvakker, mijn moeder huisvrouw. Zijn vader is bankdirecteur en zijn moeder tandarts.

We ontmoette elkaar op het HBO. Wij zijn wel alletwee hoger opgeleid. En toch voelde het bij zijn ouders voor mij vaak als of ik te min was. Hij heeft dat gevoel niet begrepen. Hij vond dat we gelijk waren. Ik denk dat we daardoor uiteindelijk uit elkaar zijn gegroeid. We waren wel gelijkwaardig, maar niet gelijk. En net te doen alsof we dat wel deden... voelde niet goed.

Als hij dan met wijn bezig was thuis, dan hoorde ik zijn vader praten en dan zat ik meteen weer op de kast.

Te jong getrouwd

Ik leerde mijn man kennen toen ik 15 was. Hij was al in de dertig en erg charmant. Hij verwende me en ik, het verlegen meisje, voelde me zo speciaal. Ik wist niet wat me overkwam. Onze relatie moest natuurlijk geheim blijven maar dat maakte het ook bijzonder. Echt iets van ons 2en.

Inmiddels zijn we 10 jaar verder en hebben we 2 kinderen.
Het sprookje is inmiddels voorbij. Hij is niet meer zo aardig en charmant en ik kennelijk ook niet want ik krijg veel kritiek.

Hij komt uit een land waar mannen de baas zijn en hij snapt niet dat zijn mening een mening is en niet DE mening. Ik ben niet meer verlegen en zeg ook wat ik denk.

Vaak denk ik aan weg gaan maar dan denk ik aan onze zoontjes en voel me schuldig. Ik voel me schuldig en denk dat ik hun leven verpest en dat van min man. Want hij houdt nog wel van mij. Ik weet niet meer wat ik voor hem voel.

Soms wil ik gewoon weg, ergens opnieuw beginnen, geen gezeur en geen moeilijke keuzes aan mijn hoofd. Maar ik weet wel dat dit ook geen oplossing is.

Ik heb een relatie gehad met iemand uit een andere cultuur.

Hoewel zijn familie het niet leuk vond dat wij een relatie hadden (omdat ik niet uit hun cultuur kwam), ging het allemaal goed tijdens de relatie.

De problemen begonnen pas toen ik het had uitgemaakt omdat het voor mij niet meer goed voelde. Toen kon hij het niet accepteren dat een vrouw het met hem had uitgemaakt.

Toen werd ik maanden in de gaten gehouden door zijn neefjes. Er is verder niets gebeurd, maar het voelde heel eng.