Na een hele poos getwijfeld te hebben, heb ik de stap genomen om mijn relatie van 5 jaar een break te geven, maar eigenlijk weet ik diep van binnen dat ik zo niet verder kan, en dat ik er een punt achter moet zetten en dat het daar uiteindelijk wel op zal uitdraaien. Ik ben momenteel 26 jaar, en heb nog een heel leven voor de boeg. Ik heb met mijn vriend de afgelopen 5 jaar lief en leed gedeeld, ons eerste huis gekocht, we hadden zelfs een kinderwens. Ik twijfelde al langer omdat de aantrekkingskracht vanuit mijn kant verdwenen is, maar ik heb al die tijd mijn twijfels voor mezelf en de buitenwereld weggestopt, in hoop dat ze zouden verdwijnen. Ik dacht: Waarom heb ik aantrekkingskracht nodig als voor de rest alles goed zit? Want zo is het wel, mijn vriend (ex) is echt de aller liefste, beste en leukste persoon die ik ken, maar ik voel het gewoon niet meer. Afgelopen weekend ben ik een jongen tegen het lijf gelopen, waar ik wel een enorm verlangen voor voelde, waar ik wel graag het bed mee wilde delen, maar wat ik uiteraard niet heb gedaan. Maar waarom voelde ik dit wel voor een wildvreemde en niet voor mijn eigen vriend (ex)? Ik weet gewoon dat dit niks gaat brengen, en dat ik zo niet gelukkig word. Ik slaap nu voorlopig een paar weken bij mijn ouders, om te ontdekken wat het beste is voor ons beide, en ik voel me zo alleen. Ik voel me zo schuldig tegenover hem, omdat hij boos en verdrietig is, wat ik heel goed begrijp. Het is een rollercoaster, het ene moment ben ik enorm positief, ben ik blij dat ik de stap eindelijk heb gemaakt en denk ik: Dit is maar tijdelijk, mijn toekomst word echt beter. Het andere moment denk ik: Ik wil hier niet zijn, ik wil naar huis. Terug naar het leven wat ik gewend ben, zonder dat ik deze pijn en eenzaamheid hoef te voelen. Maar ik weet dat ik niet kan vluchten voor mijn gevoelens, en dit gewoon moet doorstaan....
S.