Rouwverwerking - forum lotgenoten

Ik heb in mijn leven (gelukkig) nog geen naaste verloren door overlijden.

Wel heb ik rouwverwerking meegemaakt, na het uitgaan van een relatie. Ik was erg verliefd en zij beëindigde de relatie.

Het was erg pijnlijk en voelde verschrikkelijk. In eerste instantie was er ongeloof, ik kon niet geloven dat het voorbij was. Het was alsof het een droom was (maar dan geen fijne), het voelde onecht.

Toen ik ging bevatten dat het voorbij was en zij niet meer in mijn leven was, heb ik wel hevig gehuild. Dat maakte me zachter.

Het was geen fijne periode. Ik voelde me ellendig en kon aan niets anders denken. Ik ging wel naar mijn werk, maar van binnen was er een continue pijn in mijn lichaam.

Hoe lang het geduurd heeft, weet ik nu niet meer. In ieder geval een aantal weken, misschien wel maanden.

Wat me erg heeft geholpen in het verwerken van mijn gevoelens was om ze op te schrijven en er een nummer over te schrijven met mijn gitaar.

En zo ging ik lanzaam door mijn proces van rouwverwerking, verdween de pijn, en had ik uiteindelijk de nieuwe werkelijkheid aanvaard.

Ik denk dat iemand verliezen door overlijden voor relatieproblemen kan zorgen. Niet lang geleden is de zoon van mijn man overleden, nog veel te jong. Dit is erg lastig voor mijn man, hij lijkt niet te weten hoe hij daarmee om moet gaan.

Zelf ben ik als zijn vrouw, maar niet de moeder van zijn kind, op wat meer afstand betrokken. Ik heb mijn eigen pijn en verdriet en toch heel anders dan de zijne. Voor mijn gevoel zijn we elkaar hierin aan het verliezen.

Ik vind het heel lastig om zowel goed voor mijzelf als voor mijn man te zorgen en ik hoop maar dat onze relatie standhoudt.

Ik had een geheime relatie met een getrouwde vrouw. Ik weet dat dit niet goed te praten valt maar het is gebeurd. Zij kwam op een dag naar mij toe met haar gevoelens voor mij. Bij mij is het enorm gegroeid, naarmate we vaker bij mekaar waren. Alles leek zo zalig, weekendjes weg, wij twee wandelen in de natuur, het spirituele,...alles was zo zalig. Zelfs de sex was zalig. Nu heeft ze definitief gekozen voor haar man, nadat ze zelfs de procedure had ingezet voor de rechtbank. Ik krijg geen antwoord op mijn vragen dat ik duidelijkheid wil, dat ik ook verder wil met mijn leven maar dat ze met alle eerlijkheid moet zeggen wat er gebeurd is, waarom ze dan toch weer voor haar man kiest. Ik kan hier met niemand over praten omdat het een geheime relatie was en iedereen hier iedereen kent. IK blijf met dit geheim zitten. Ik voel me zo weg slippen. Ik heb heelwat vriendinnen die me steunen in dit verdriet maar ze weten de helft van het verhaal niet. Deze breuk doet zo'n pijn. Ook omdat zij mij volledig negeert. Van 100'en smsjes per dag, naar niks meer. En leuke foto's posten van zij en haar man, nu gelukkig en zalig genietend van een weekend, van het voetbal....enz enz...ik ben gebroken en ik weet niet hoe ik hieruit moet geraken. Mijn lichaam geraakt op. Ik heb bijna geen stem meer, ik slaap niet, eten lukt nog een beetje...Wie kan me raadt geven?

Toen mijn eerste man overleed waren mensen aardig voor me. Maar toen mijn tweede man stierf waren mensen heel wat minder aardig. Alsof ík er wat aan kon doen dat ook mijn tweede man doodging. Ik ben bestolen, bedrogen en misbruikt. Door mensen van wie je het helemaal niet zou verwachten. Van die mensen die op de sociale media altijd hevig verontwaardigd reageren bij elke ware misstand in de maatschappij.
Toen ik begon tegen te sputteren werd ik nog bedreigd ook. Dat ik mijn mond over hun daden moest houden.
Later hoorde ik van andere weduwen dat zulk crimineel gedrag tegen weduwen doodnormaal is. Alleen heeft niemand het er ooit over.
Je wordt als zwakke prooi bekeken waar ze van alles kunnen weghalen. Geld, goederen, goedkeuring voor hun 'hulp'. Zelfs seks proberen ze van je te krijgen.
Nou, ik heb 'de mens' leren kennen toen ik voor de tweede keer weduwe werd. Het zijn varkens. Excuses voor de echte varkens. Dat ik hun naam misbruik.
Nu kan ik nooit meer normaal naar mensen kijken. Vooral niet naar van die nette in het leven goed geslaagde mensen. Met hun mooie kleertjes en lieve woordjes en hun vriendjes die hen beschermen. Die waren het ergst.