Hallo lieve mede verlatingsangstigen 😀,
Ik heb nu ruim 4 jaar een latrelatie en dit is voor mij de mooiste uitdaging om te leren om te gaan en te accepteren dat ik in de liefdesdans van aantrekken en afstoten zit oftewel verlatingsangst en bindingsangst.
Ik heb heel veel gehad aan het boek; verslaafd aan liefde van Jan Geurtz. Het ligt als m n bijbel op m n nachtkastje. Hij maakte me duidelijk dat ik zelf de verantwoording mag nemen voor mijn pijn.
Ik kan met mijn partner gelukkig goed over alles praten. Doordat we latten heb ik langzaam mijn pijn kunnen herkennen en het heel langzaam een plek kunnen geven. Al is de pijn nog dagelijks aanwezig. Want deze pijn is oud en diep en staat los van mijn lief , maar doordat ik hem lief heb, wordt er steeds op de pijnknop gedrukt. Het is namelijk onmogelijk om de hele dag bij hem op schoot zitten of liggen.
Latten is een uitdaging want het is steeds weer opnieuw binden en loslaten. Ik speel dus elke dag met mijn lieve bange hart.
Momenteel is mijn lief 2 weken met vakantie, een week voor hij wegging begon de grote uitdaging al. Ik werd knorrig op hem en boos. Wat stom dat ie weggaat etc. Voelde me afgewezen en ik zei tegen hem, het begint al te kriebelen dat je weggaat straks.
Het liefst zag ik hem al helemaal niet meer tot de vakantie voorbij is. Maar hij vond het leuk om mij nog een paar dagen voor hij wegging te zien...dat was geen succes en ik had na het laatste ontspannen afscheid hem niet meer moeten zien. Na dit fijne afscheid heb ik 3 dagen nodig gehad om weer mezelf te worden, een beetje een zelfstandig wezen. Ik wist dat het na het 2e afscheid ik weer minstens 3 dagen pijn zou hebben. Maar goed, ik heb hem toch gezien en de verbinding was ongemakkelijk en heb hem uiteindelijk naar huis gestuurd want de pijn was te groot. Ik reageerde als een robot en zat muurvast in mezelf. Ik kon niet nog een dag gezellig met hem doen terwijl het moment van afscheid boven me hing.
Een dag later heb ik om radiostilte gevraagd en in die 5 dagen heb ik mezelf weer gevonden. Ik appte vrolijk dat de radiostilte voorbij was. Maar het was toch te vroeg en heb het na een dag weer opnieuw ingesteld. Hij appte dat hij het fijn had met z n vakantie en appte dat ie me miste. Bij de zin; ik mis je kreeg ik de kriebels. Niet van oh leuk dat ie me mist maar ik kreeg wegrenkriebels. Later voelde dat wel fijn. Ik merk nu dat ik langzaam aan weer uitkijk om hem te zien. De foto s en spullen van hem die ik boos in de kast heb gegooid (om hem maar niet te zien) bekijk ik af en toe voorzichtig op een afstand en denk erover om het weer terug op de plek te zetten haha.
Ja ik lach er maar om en omhels in gedachten maar het lieve bange meisje in me.
Ik heb nu ruim 4 jaar een latrelatie en dit is voor mij de mooiste uitdaging om te leren om te gaan en te accepteren dat ik in de liefdesdans van aantrekken en afstoten zit oftewel verlatingsangst en bindingsangst.
Ik heb heel veel gehad aan het boek; verslaafd aan liefde van Jan Geurtz. Het ligt als m n bijbel op m n nachtkastje. Hij maakte me duidelijk dat ik zelf de verantwoording mag nemen voor mijn pijn.
Ik kan met mijn partner gelukkig goed over alles praten. Doordat we latten heb ik langzaam mijn pijn kunnen herkennen en het heel langzaam een plek kunnen geven. Al is de pijn nog dagelijks aanwezig. Want deze pijn is oud en diep en staat los van mijn lief , maar doordat ik hem lief heb, wordt er steeds op de pijnknop gedrukt. Het is namelijk onmogelijk om de hele dag bij hem op schoot zitten of liggen.
Latten is een uitdaging want het is steeds weer opnieuw binden en loslaten. Ik speel dus elke dag met mijn lieve bange hart.
Momenteel is mijn lief 2 weken met vakantie, een week voor hij wegging begon de grote uitdaging al. Ik werd knorrig op hem en boos. Wat stom dat ie weggaat etc. Voelde me afgewezen en ik zei tegen hem, het begint al te kriebelen dat je weggaat straks.
Het liefst zag ik hem al helemaal niet meer tot de vakantie voorbij is. Maar hij vond het leuk om mij nog een paar dagen voor hij wegging te zien...dat was geen succes en ik had na het laatste ontspannen afscheid hem niet meer moeten zien. Na dit fijne afscheid heb ik 3 dagen nodig gehad om weer mezelf te worden, een beetje een zelfstandig wezen. Ik wist dat het na het 2e afscheid ik weer minstens 3 dagen pijn zou hebben. Maar goed, ik heb hem toch gezien en de verbinding was ongemakkelijk en heb hem uiteindelijk naar huis gestuurd want de pijn was te groot. Ik reageerde als een robot en zat muurvast in mezelf. Ik kon niet nog een dag gezellig met hem doen terwijl het moment van afscheid boven me hing.
Een dag later heb ik om radiostilte gevraagd en in die 5 dagen heb ik mezelf weer gevonden. Ik appte vrolijk dat de radiostilte voorbij was. Maar het was toch te vroeg en heb het na een dag weer opnieuw ingesteld. Hij appte dat hij het fijn had met z n vakantie en appte dat ie me miste. Bij de zin; ik mis je kreeg ik de kriebels. Niet van oh leuk dat ie me mist maar ik kreeg wegrenkriebels. Later voelde dat wel fijn. Ik merk nu dat ik langzaam aan weer uitkijk om hem te zien. De foto s en spullen van hem die ik boos in de kast heb gegooid (om hem maar niet te zien) bekijk ik af en toe voorzichtig op een afstand en denk erover om het weer terug op de plek te zetten haha.
Ja ik lach er maar om en omhels in gedachten maar het lieve bange meisje in me.
Angelique