Wow wat herken ik mezelf in jouw verhaal. Ik kom ook uit een gezin met 4 dochters waarvan ik de jongste. Alle vier best verschillend waarvan ik altijd de opstandige tomboy was. Sinds ik drie jaar geleden getrouwd ben was me zus heel begripvol, steunde ze het en was ze aardig naar me man. Sinds we ons eerste kindje hebben begonnen de nare opmerkingen, achterbaksheid, lief in me gezicht en liegen achter me rug. Nu probeert ze me tegen te werken, me rot te laten voelen (minderwaardig) en probeert ze me belachelijk te maken. Heb sterk het vermoeden dat ze ee narsistische persoonlijkheidstoornis heeft. Zelfs hoogzwanger probeerde ze me belachelijk te maken omdat ik klaagde over rugpijn. Een keer (ik was 8,5 maand zwanger) had ik zo een trek in vermicelli soep en mijn moeder stelde heel lief voor om dit even voor mij klaar te maken. Mijn zus was aanwezig en hoorde dit, haaste zich naar de keuken om me moeder te stoppen "nee, ze moet zich niet aanstellen ze kan dit best zelf". Grappige is mijn moeder mocht haar wel verzorgen en verwennen toen ze zelf zwanger was maar o wee als ze dat bij mij (haar jongste dochter) doet. Ik ben overtuigd dat er extreem veel jaloezie in het spel is.