Hi Marieke,
Lastig hoor...ik sta zelf n de andere kant (vrouw). Ik heb ongeveer 2 jaar geleden wel kunnen onderkennen dat ik bindingsangst heb. Met als startpunt een onveilige jeugd. Echter mijn 'succesvolle' relaties voor de vader van mijn kinderen maskeerde de problemen erachter. Ik heb bijna een jaar pittige therapie gevolgd. Nu probeer ik echter om 'in het diepe' te springen met iemand die ik al 6 jaar goed ken. En vertrouw. En dan nog is het moeilijk. Ik krijg het letterlijk fysiek benauwd als hij fysiek te dichtbij komt. Toen hij nog een relatie had was dat écht geen issue.
Wat nu lijkt te helpen is praten over de (irreële) angst. Want als hij mijn paniek en vkuchtreacties ook accepteert (wat hij doet), mag ik weer terugkomen. Hij geeft mij nu beetje bij beetje die veiligheid dat het niet 'alles of niets' is. Het scenario wat in mijn hoofd gaat lopen en de paniek veroorzaakt. Dus ruimte geven maar verbonden blijven lijkt te helpen. En voor mij is het belangrijk dat hij bij zijn eigen gevoel blijft. Ik wil hem namelijk geen verdriet doen...het is makkelijk om van iemand met 'schade' te houden. En ik heb waanzinnig bewondering voor de partners die zo stevig in hun schoenen staan dat ze met véél geduld en liefde toch ervoor willen gaan. Hoop dat je r wat aan hebt...
Van een bindingsangstige die graag weer liefde wil kunnen geven en ontvangen.
X
Lastig hoor...ik sta zelf n de andere kant (vrouw). Ik heb ongeveer 2 jaar geleden wel kunnen onderkennen dat ik bindingsangst heb. Met als startpunt een onveilige jeugd. Echter mijn 'succesvolle' relaties voor de vader van mijn kinderen maskeerde de problemen erachter. Ik heb bijna een jaar pittige therapie gevolgd. Nu probeer ik echter om 'in het diepe' te springen met iemand die ik al 6 jaar goed ken. En vertrouw. En dan nog is het moeilijk. Ik krijg het letterlijk fysiek benauwd als hij fysiek te dichtbij komt. Toen hij nog een relatie had was dat écht geen issue.
Wat nu lijkt te helpen is praten over de (irreële) angst. Want als hij mijn paniek en vkuchtreacties ook accepteert (wat hij doet), mag ik weer terugkomen. Hij geeft mij nu beetje bij beetje die veiligheid dat het niet 'alles of niets' is. Het scenario wat in mijn hoofd gaat lopen en de paniek veroorzaakt. Dus ruimte geven maar verbonden blijven lijkt te helpen. En voor mij is het belangrijk dat hij bij zijn eigen gevoel blijft. Ik wil hem namelijk geen verdriet doen...het is makkelijk om van iemand met 'schade' te houden. En ik heb waanzinnig bewondering voor de partners die zo stevig in hun schoenen staan dat ze met véél geduld en liefde toch ervoor willen gaan. Hoop dat je r wat aan hebt...
Van een bindingsangstige die graag weer liefde wil kunnen geven en ontvangen.
X