Dag Trini en dag Clara

Héél herkenbaar wat jullie schrijven, ik zit in een zelfde schuitje.
Steun put ik uit verhalen van lotgenoten zoals deze van jullie beiden. Maar overheersende gevoelens blijven duren: verscheurd, uitzichtloos, verward, radeloos, wat is dit toch?!, ...
Contact met de ander verbreken wil ik niet, lukt ook moeilijker (collega), ik zou zelf sterven, weet ik. Tijd zou raad moeten brengen, maar hoelang dan nog?! En moet ik dan ondertussen verder met zo'n bloedend hart? Wat overkomt me toch, ik heb toch alles voor mekaar (goeie job, mooi huis, leuk gezin, geen financiële zorgen)?
Bedankt dat ik even mijn verdriet mocht delen...

+ tip toevoegen