Wat een vervelende situatie voor jou.
Heb je al eens geprobeerd om dit in een open volwassen gesprek met haar te bespreken. Je geeft dan aan wat jij waarneemt, en wat voor gevoel jij daarvan krijgt.
Bijvoorbeeld "Ik ben nu zwanger van mijn tweede kindje. Ik heb last van bekkeninstabiliteit. En jij, mijn zus, zegt dat ik me aanstel. Ik word daar verdrietig van."
En je zou ook kunnen aangeven wat jij graag zou willen, bijvoorbeeld "Ik zou het heel fijn vinden als je mij zou kunnen steunen." Wellicht wordt je zus op deze manier bewust van haar gedrag.
Of misschien helpt het - als ze daarvoor open staat - om in dialoog te gaan met een onpartijdige derde (bijvoorbeeld een therapeut).
Het kan ook zo zijn dat ze helemaal geïdentificeerd is met haar eigen problemen, en de gevoelens die daarbij horen, en dat het haar niet lukt om daaruit te stappen of daarop te reflecteren. En dat ze dit ook niet wil.
Jij kunt je zus daar verder dan niet echt mee helpen. Dat zal ze zelf moeten doen (al dan niet met hulp van een therapeut). Voor jou kan het dan helpen om de problematiek van je zus wat meer los te laten. Dus hou je vooral bezig met (de mooie dingen in) je eigen leven.
> Dus het probleem van je zus bij je zus te laten. Dat is haar ding.
> Jij doet wat voor jou goed voelt in het moment. En misschien betekent dat minder contact met je zus.
> Jij kunt in het moment zijn met je zwangerschap, je man, je andere kindje, de rest van de familie, en alle andere mensen en dingen waar je blij van wordt.
Succes!