Beste Clara,
Herken mezelf heel erg in jouw verhaal. Ben, ondanks een mooi gezin en alles wat ik nodig heb, ook heel erg verliefd op iemand anders waarbij ik diezelfde gevoelens heb die jij beschrijft voor je vriend. Waarbij je rust en liefde voelt, die jou kan laten lachen, waarbij je je intens gelukkig voelt en waarvan je weet: "met deze persoon zou het gewoon werken".
Ook bij ons zijn de kindjes de struikelblok waarom wij niet voor elkaar durven gaan. Hij moet door co-ouderschap contractueel in de buurt blijven wonen van waar zijn kinderen naar school gaan, ik wil mijn kindjes van 4 en 6 niet laten opgroeien in een gebroken gezin...
Het is heel moeilijk allemaal he. Het enige wat volgens mij helpt is alle contact verbreken. Maar dat voelt aan alsof iemand sterft, dat is gewoon onmenselijk pijnlijk om definitief afscheid te nemen van een persoon waar je zo veel van houdt :'(. Dus het advies dat ik geef, is helaas één dat ik zelf ook niet opvolg, wetende dat dat misschien echt het beste zou zijn.
Bij ons is het idd ook heel erg uitgesproken naar elkaar, mochten we geen kinderen hebben, dan zouden wij er 200% voor gaan. Zelfs al doe je daar heel veel mensen verdriet mee, en is dat een enorme vertrouwensbreuk, jouw leven gaat ook voorbij, en je moet in de eerste plaats kiezen voor je eigen geluk. Net als bij jullie zeggen wij ook wel vaker "misschien durven we de sprong te wagen als de kinderen wat ouder zijn" maar ik kan dat echt niet zeggen op dit moment. Wie weet wat er tegen die tijd weer allemaal gebeurt.. Moeilijk, lees ook mijn verhaal eens (verhaal 74).
Heel veel sterkte gewenst!!
Herken mezelf heel erg in jouw verhaal. Ben, ondanks een mooi gezin en alles wat ik nodig heb, ook heel erg verliefd op iemand anders waarbij ik diezelfde gevoelens heb die jij beschrijft voor je vriend. Waarbij je rust en liefde voelt, die jou kan laten lachen, waarbij je je intens gelukkig voelt en waarvan je weet: "met deze persoon zou het gewoon werken".
Ook bij ons zijn de kindjes de struikelblok waarom wij niet voor elkaar durven gaan. Hij moet door co-ouderschap contractueel in de buurt blijven wonen van waar zijn kinderen naar school gaan, ik wil mijn kindjes van 4 en 6 niet laten opgroeien in een gebroken gezin...
Het is heel moeilijk allemaal he. Het enige wat volgens mij helpt is alle contact verbreken. Maar dat voelt aan alsof iemand sterft, dat is gewoon onmenselijk pijnlijk om definitief afscheid te nemen van een persoon waar je zo veel van houdt :'(. Dus het advies dat ik geef, is helaas één dat ik zelf ook niet opvolg, wetende dat dat misschien echt het beste zou zijn.
Bij ons is het idd ook heel erg uitgesproken naar elkaar, mochten we geen kinderen hebben, dan zouden wij er 200% voor gaan. Zelfs al doe je daar heel veel mensen verdriet mee, en is dat een enorme vertrouwensbreuk, jouw leven gaat ook voorbij, en je moet in de eerste plaats kiezen voor je eigen geluk. Net als bij jullie zeggen wij ook wel vaker "misschien durven we de sprong te wagen als de kinderen wat ouder zijn" maar ik kan dat echt niet zeggen op dit moment. Wie weet wat er tegen die tijd weer allemaal gebeurt.. Moeilijk, lees ook mijn verhaal eens (verhaal 74).
Heel veel sterkte gewenst!!