Na 10 jaar alleen te zijn geweest afgezien van een paar kortstondige relaties, leerde ik de huidige vrouw in mijn leven kennen. De eerste paar maanden had ik erg veel moeite met aanpassen aan de relatie, daardoor besloot ik dat het beter was afstand te nemen omdat ik vond dat zij beter verdient. In de weken die volgden begon ik haar enorm te missen en heb ik weer contact gezocht.
De eerste avond is ze toen gebleven, de avond er na was er ineens een andere man, ook nog eens een buurman met wie ik op zeer goede voet stond. Al gauw liet ze merken spijt te hebben , en vroeg ze om een 2e kans. Die heb ik gegeven, en ook mijzelf gedwongen aan te passen om oude fouten niet te herhalen.
Na enige tijd bleek echter dat zij nog gevoelens had voor deze buurman, wat wederom voor een breuk zorgde. Ik voelde mij 2e keus. Sindsdien is de relatie verworden tot een knipperlicht relatie, waarin ik bijna niks meer nodig heb om te verbreken, maar na een poosje komt de spijt en het allesoverweldigende gevoel haar niet te kunnen en willen missen. We hebben weer dagelijks contact, waarin we oa zonder elkaar verwijten te maken elkaars en eigen zwakten bespreken. Bovendien heb ik het gevoel met mijn gedrag haar weer naar de bewuste buurman te duwen, en heeft ze, waar ik bij was, toenadering tot hem gezocht.
Ik krijg hier het gevoel van dat ze óf mij jaloers wil maken, óf hem als troost ziet voor onze moeizame relatie. Ze zoekt zelf ook het contact weer wat mij de indruk geeft dat ze het waard is voor te vechten, ik hou ook nog heel veel van haar wat niet te rijmen is met mijn wispelturigheid. Hopelijk is hier een oplossing voor, vooral ook omdat er 2 kinderen in betrokken zijn die ik hiermee ook verniel.
De eerste avond is ze toen gebleven, de avond er na was er ineens een andere man, ook nog eens een buurman met wie ik op zeer goede voet stond. Al gauw liet ze merken spijt te hebben , en vroeg ze om een 2e kans. Die heb ik gegeven, en ook mijzelf gedwongen aan te passen om oude fouten niet te herhalen.
Na enige tijd bleek echter dat zij nog gevoelens had voor deze buurman, wat wederom voor een breuk zorgde. Ik voelde mij 2e keus. Sindsdien is de relatie verworden tot een knipperlicht relatie, waarin ik bijna niks meer nodig heb om te verbreken, maar na een poosje komt de spijt en het allesoverweldigende gevoel haar niet te kunnen en willen missen. We hebben weer dagelijks contact, waarin we oa zonder elkaar verwijten te maken elkaars en eigen zwakten bespreken. Bovendien heb ik het gevoel met mijn gedrag haar weer naar de bewuste buurman te duwen, en heeft ze, waar ik bij was, toenadering tot hem gezocht.
Ik krijg hier het gevoel van dat ze óf mij jaloers wil maken, óf hem als troost ziet voor onze moeizame relatie. Ze zoekt zelf ook het contact weer wat mij de indruk geeft dat ze het waard is voor te vechten, ik hou ook nog heel veel van haar wat niet te rijmen is met mijn wispelturigheid. Hopelijk is hier een oplossing voor, vooral ook omdat er 2 kinderen in betrokken zijn die ik hiermee ook verniel.
Reiziger