Mijn verhaal lijkt veel op de meesten hier. Ik heb nu bijna 8 jaar een relatie met mijn huidige vriendin. We hebben echt onze ups and downs gehad en één daarvan was dat ik met een ander meisje aan het appen was, maar dit was in het begin van onze relatie. Na iets meer dan een jaar woonden we al samen, zoals bij veel nieuwe relaties is dan alles nog nieuw en spannend. We hebben bijna 6 jaar daar gewoond. In die zes jaar is er veel gebeurt, ondanks alles zijn we er doorheen gekomen. Met name zij had last van zichzelf, veel onzekerheden dat leidde tot een depressie. Gelukkig gaat het nu weer beter. We zijn nu net 1 jaar verhuisd en hebben samen een woning gekocht. Ik had gehoopt dat de verhuizing weer wat vuur en passie in onze relatie zou brengen maar dat is niet zo. COVID helpt niet echt mee, waardoor we ook niet meer de leuke dingen kunnen doen die we daarvoor deden. Ik merk dat ik me steeds meer aan kleine dingen begin te irriteren. En deze zaken bij haar aankaarten leiden vooral naar het punt waarop ik krijg te horen dat ik mij aanstel. Zoals je merkt, onze relatie is zeker niet perfect, maar welke relatie is dat wel?
Sinds onze verhuizing komt met regelmaat haar beste vriendin bij ons op bezoek. We kennen haar al jaren, maar nu we in dezelfde stad wonen is het makkelijker om elkaar te zien. De laatste paar jaar ben ik ook goed met haar bevriend geraakt en zie haar ook als één van mijn beste vrienden. Ik heb jaren lang de vraag gekregen van vooral mijn mannelijke vrienden, hoe mij dat lukt. Want geen van hun zou bevriend met een andere vrouw kunnen zijn. Maar ik heb haar voor een lange tijd, nooit als meer dan een vriend gezien. Tot eind vorig jaar, de gevoelens kwamen langzaam op gang. Ik probeerde het te negeren, maar telkens bij ieder appje van haar of als ik haar spreek sta ik weer in vuur en vlam. De gedachte was altijd dat ik niet tussen hun beide wil komen. En zij heeft tenslotte geen gevoelens voor mij (dat denk ik tenminste). Maar in december zijn we met z'n 3'en op vakantie geweest. En ik sinds dat moment kan ik niet ophouden om aan haar te denken. Er is nooit iets romantisch tussen ons gebeurt, maar op één avondje met drank op werd er zeker tussen ons speels geflirt. Ze kan het ene moment mij het gevoel geven dat ze verliefd op mij is, en het andere moment kan ze doen alsof ik niet besta. Ik heb genoeg dingen gelezen op deze site, dat ik weet dat ik iets mis in mijn huidige relatie en dat mijn gevoelens waarschijnlijk een projectie zijn over dingen die ik mis. Maar soms vraag ik mij af of wat ik mis nog wel te vinden is in mijn huidige relatie. Soms vraag ik me af of ik bij haar ben gebleven, omdat ze toen juist kwetsbaar was en zij mij nodig had. En ik ben ook bang wat er gebeurt als ik er niet ben. Ik merk dat de gevoelens wat ik heb voor de ander invloed hebben op mijn gevoelens voor mijn huidige partner. Het voelt alsof ik steeds een masker opzet.
Ik heb van alles geprobeerd, punten opschrijven wat ik leuk vind aan beide en wat niet. Redenen waarom het niet handig is om bij haar te zijn. Maar telkens als ik haar zie, als ik het maar op een foto dan sprint mijn hart zowat uit mn lijf. Als ik bij haar ben dan wil ik niks anders dan haar in mijn armen houden. Ik heb in het verleden wel eens crushes gehad, dat ging altijd vanzelf weg. Maar nu heb ik het gevoel dat hoe meer ik het van me af probeer te zetten, des te sterker het terug komt. Het feit dat we allemaal bevriend zijn maakt het dusdanig complex. Het liefste wil ik haar alles vertellen, maar ik weet dat ik van alles kapot kan maken. Ik weet niet eens of ze wel iets voor mij voelt. Ik weet zeker dat als ik mijn huidige partner vertel over mijn gevoelens dat ze haar vriendschap verbreekt. Ondanks dat ik jaren geleden een fout heb gemaakt, is ze nog steeds erg jaloers. Zelfs als ik met haar vriendin app leest ze altijd stiekem de berichten terug. Op dit moment voel ik me radeloos en in enorme tweestrijd.
Sinds onze verhuizing komt met regelmaat haar beste vriendin bij ons op bezoek. We kennen haar al jaren, maar nu we in dezelfde stad wonen is het makkelijker om elkaar te zien. De laatste paar jaar ben ik ook goed met haar bevriend geraakt en zie haar ook als één van mijn beste vrienden. Ik heb jaren lang de vraag gekregen van vooral mijn mannelijke vrienden, hoe mij dat lukt. Want geen van hun zou bevriend met een andere vrouw kunnen zijn. Maar ik heb haar voor een lange tijd, nooit als meer dan een vriend gezien. Tot eind vorig jaar, de gevoelens kwamen langzaam op gang. Ik probeerde het te negeren, maar telkens bij ieder appje van haar of als ik haar spreek sta ik weer in vuur en vlam. De gedachte was altijd dat ik niet tussen hun beide wil komen. En zij heeft tenslotte geen gevoelens voor mij (dat denk ik tenminste). Maar in december zijn we met z'n 3'en op vakantie geweest. En ik sinds dat moment kan ik niet ophouden om aan haar te denken. Er is nooit iets romantisch tussen ons gebeurt, maar op één avondje met drank op werd er zeker tussen ons speels geflirt. Ze kan het ene moment mij het gevoel geven dat ze verliefd op mij is, en het andere moment kan ze doen alsof ik niet besta. Ik heb genoeg dingen gelezen op deze site, dat ik weet dat ik iets mis in mijn huidige relatie en dat mijn gevoelens waarschijnlijk een projectie zijn over dingen die ik mis. Maar soms vraag ik mij af of wat ik mis nog wel te vinden is in mijn huidige relatie. Soms vraag ik me af of ik bij haar ben gebleven, omdat ze toen juist kwetsbaar was en zij mij nodig had. En ik ben ook bang wat er gebeurt als ik er niet ben. Ik merk dat de gevoelens wat ik heb voor de ander invloed hebben op mijn gevoelens voor mijn huidige partner. Het voelt alsof ik steeds een masker opzet.
Ik heb van alles geprobeerd, punten opschrijven wat ik leuk vind aan beide en wat niet. Redenen waarom het niet handig is om bij haar te zijn. Maar telkens als ik haar zie, als ik het maar op een foto dan sprint mijn hart zowat uit mn lijf. Als ik bij haar ben dan wil ik niks anders dan haar in mijn armen houden. Ik heb in het verleden wel eens crushes gehad, dat ging altijd vanzelf weg. Maar nu heb ik het gevoel dat hoe meer ik het van me af probeer te zetten, des te sterker het terug komt. Het feit dat we allemaal bevriend zijn maakt het dusdanig complex. Het liefste wil ik haar alles vertellen, maar ik weet dat ik van alles kapot kan maken. Ik weet niet eens of ze wel iets voor mij voelt. Ik weet zeker dat als ik mijn huidige partner vertel over mijn gevoelens dat ze haar vriendschap verbreekt. Ondanks dat ik jaren geleden een fout heb gemaakt, is ze nog steeds erg jaloers. Zelfs als ik met haar vriendin app leest ze altijd stiekem de berichten terug. Op dit moment voel ik me radeloos en in enorme tweestrijd.
Leroy