Wat fijn om zo te lezen dat veel meer mensen worstelen met hoe nu verder....
Ik merk dat ik zelf best vast loop.
Mijn man en ik zijn bijna 20 jaar samen en hebben 2 kids.
Een aantal jaren geleden merkte ik dat ik mij toch vaker af begon te vragen of ik nog wel voldoende voor hem voel, of was het de spanning die ik miste? Vaak had ik het er met vriendinnen over dat ik die tijd van het op stap gaan miste, de aandacht van andere mannen en hoe zou het met een andere man zijn?
Ik besloot een kijkje te nemen op second love, al snel werd mij een gratis abonnement aangeboden. Ik vond het mega spannend en merkte dat veel mannen herkende wat ik ook voelde.
Uiteindelijk besloot ik de stoute schoenen aan te trekken en met iemand af te spreken, nadat we al een aantal gesprekjes met elkaar hadden gevoerd. Ik was erg zenuwachtig, maar uiteindelijk ook samen gezoend, dit was wel erg wennen. Ik kwam er achter dat we toch niet de juiste klik hadden dus besloot ik verder op zoek te gaan.
Op een gegeven moment begon het toch wat aan mezelf te knagen, ik besloot het open te gooien naar mijn man toe en te vragen naar zijn fantasieën. Op die manier belandden we in een open relatie. We konden zo beiden ervaren hoe het was met een ander. Het leek zo fantastisch, ik voelde me meer zelfverzekerd, thuis was de seks veel beter en ik zat lekker in mijn vel. Bij mijn man liep het anders dan gedacht, hij kreeg niet echt de aandacht waar hij naar op zoek was. Het begon hem te frustreren. Hij werd juist onzekerder. Ik wilde graag helpen en meedenken.
Ik leerde een man kennen waar ik heel veel mee gemeen had, we spraken veel af en je raad het al, we werden verliefd....
Mijn man wist van hem af, maar niet dat ik verliefd was.
In die tijd besloten we ook om in relatietherapie te gaan.
Het idee van een open relatie zag mijn man niet meer zitten en wilde dat we er mee stopten, dit was niet zo makkelijk, dit ook benoemd en ook aangegeven dat ik verliefd was geworden. Ik zei dat ik gestopt was, maar in werkelijkheid was dit niet het geval.
Ik merk dat ik vast loop. Aan de ene kant weet ik dat ik mijn verliefdheid op moet geven om ons huwelijk te kunnen redden. Mijn man heeft alles voor mij over en wil alles doen zodat het weer goed komt, maar ik voel het niet meer. Ik zie dat hij ontzettend lief is, een goede vader en we het eigenlijk goed hebben. Maar ik ben niet gelukkig, ik wil graag een man die weet wat hij wil, aan durft te pakken, wat stoer is en niet zo onzeker, waar ik meer mee gemeen heb.
Tegelijkertijd ben ik heel realistisch dat mijn verliefdheid tijdelijk kan zijn, ook hij heeft zijn slechte kanten (al zie ik die nog niet) en wie zegt dat hij alles op zal geven om met mij verder te willen gaan?
Als ik aan scheiden denk, wil ik dan ook eerst een plekje voor mezelf en de kinderen om alles op een rijtje te zetten. Ik zie mezelf niet meer oud worden met mijn man. Maar wil mijn kids, man en familie ook geen verdriet doen.
Ik voel mij zo egoïstisch.
Inmiddels gaan we naar een relatietherapeut die ons goed aanvoelt of is dit gewoon trekken aan een dood paard?
Herkent iemand dit?
Ik merk dat ik zelf best vast loop.
Mijn man en ik zijn bijna 20 jaar samen en hebben 2 kids.
Een aantal jaren geleden merkte ik dat ik mij toch vaker af begon te vragen of ik nog wel voldoende voor hem voel, of was het de spanning die ik miste? Vaak had ik het er met vriendinnen over dat ik die tijd van het op stap gaan miste, de aandacht van andere mannen en hoe zou het met een andere man zijn?
Ik besloot een kijkje te nemen op second love, al snel werd mij een gratis abonnement aangeboden. Ik vond het mega spannend en merkte dat veel mannen herkende wat ik ook voelde.
Uiteindelijk besloot ik de stoute schoenen aan te trekken en met iemand af te spreken, nadat we al een aantal gesprekjes met elkaar hadden gevoerd. Ik was erg zenuwachtig, maar uiteindelijk ook samen gezoend, dit was wel erg wennen. Ik kwam er achter dat we toch niet de juiste klik hadden dus besloot ik verder op zoek te gaan.
Op een gegeven moment begon het toch wat aan mezelf te knagen, ik besloot het open te gooien naar mijn man toe en te vragen naar zijn fantasieën. Op die manier belandden we in een open relatie. We konden zo beiden ervaren hoe het was met een ander. Het leek zo fantastisch, ik voelde me meer zelfverzekerd, thuis was de seks veel beter en ik zat lekker in mijn vel. Bij mijn man liep het anders dan gedacht, hij kreeg niet echt de aandacht waar hij naar op zoek was. Het begon hem te frustreren. Hij werd juist onzekerder. Ik wilde graag helpen en meedenken.
Ik leerde een man kennen waar ik heel veel mee gemeen had, we spraken veel af en je raad het al, we werden verliefd....
Mijn man wist van hem af, maar niet dat ik verliefd was.
In die tijd besloten we ook om in relatietherapie te gaan.
Het idee van een open relatie zag mijn man niet meer zitten en wilde dat we er mee stopten, dit was niet zo makkelijk, dit ook benoemd en ook aangegeven dat ik verliefd was geworden. Ik zei dat ik gestopt was, maar in werkelijkheid was dit niet het geval.
Ik merk dat ik vast loop. Aan de ene kant weet ik dat ik mijn verliefdheid op moet geven om ons huwelijk te kunnen redden. Mijn man heeft alles voor mij over en wil alles doen zodat het weer goed komt, maar ik voel het niet meer. Ik zie dat hij ontzettend lief is, een goede vader en we het eigenlijk goed hebben. Maar ik ben niet gelukkig, ik wil graag een man die weet wat hij wil, aan durft te pakken, wat stoer is en niet zo onzeker, waar ik meer mee gemeen heb.
Tegelijkertijd ben ik heel realistisch dat mijn verliefdheid tijdelijk kan zijn, ook hij heeft zijn slechte kanten (al zie ik die nog niet) en wie zegt dat hij alles op zal geven om met mij verder te willen gaan?
Als ik aan scheiden denk, wil ik dan ook eerst een plekje voor mezelf en de kinderen om alles op een rijtje te zetten. Ik zie mezelf niet meer oud worden met mijn man. Maar wil mijn kids, man en familie ook geen verdriet doen.
Ik voel mij zo egoïstisch.
Inmiddels gaan we naar een relatietherapeut die ons goed aanvoelt of is dit gewoon trekken aan een dood paard?
Herkent iemand dit?
Sita