Alles op de rit, en toch die ene net te leuke collega

Wat goed dat je dit kan en doet! Ik wens je alle succes met je vrouw en veel moed en kracht om hier als koppel terug sterk uit te komen.
Ik zit helaas nog niet in die fase. Maar ik hoop er wel te geraken, op dat punt waar ik tegen mijn collega kan zeggen dat het stopt en dat ik alle contact verbreek.

Poeh dit klinkt herkenbaar zeg. Even dacht ik dat ik mijn eigen verhaal las, tot het fysieke contact. Dat is er bij mij nooit geweest.

Of de liefde wederzijds is, weet ik ook niet eens. Het ene moment zoekt hij veel contact en bellen we gerust een uur. Vroeg hij in het verleden ook regelmatig wanneer hij me weer zag. Alles wat we de afgelopen jaren hebben besproken onthoud hij en reageert beledigd als ik iets vergeten ben.
Soms appten of mailden we ook in het weekend. En toen ik met iets bezig was waarvan hij veel afwist zei hij dat ik hem altijd mocht bellen, ook in het weekend.

Het volgende moment is het radiostilte... Niet een keer, maar dit gebeurt regelmatig. Stil, of puur zakelijk ineens. Dit zorgt voor grote verwarring bij mij. Wat wil hij nou? Alleen zakelijk contact? Maar waarom zoekt hij me dan altijd op als we een werkbespreking hebben? En hij komt vaak in mijn persoonlijke ruimte staan. Bovendien is ons oogcontact soms ook erg intens. En ja dan heb ik het echt over elkaar in de ogen staren, niet een vluchtige blik...

En dan gaan de radartjes in mijn hoofd weer aan het werk en probeer ik alles te analyseren.

Wat een mindfuck is dit. Bij afscheid na een werkbespreking vlucht ik altijd weg. Bang voor het ongemak, of het risico dat ik me tegen hem aanvlei. Soms wil ik dat het liefste, dat hij me in zijn armen pakt en zoent... Al weet ik heel goed dat hij dat nooit zal doen. Daar is het een veel te correcte man voor.

Maar het gevoel is bij mij erg intens en we hebben veel gepraat en persoonlijke dingen gedeeld. Net inderdaad de dingen die ik op dat moment thuis miste in roerige tijden. De grote betrokkenheid, het begrip,maar ook de complimenten (altijd werk gerelateerd).

Het begon gewoon als goed werkende collega's en sloop er langzaam in bij mij. Het besef dat ik verliefd was geworden choqueerde me eerlijk gezegd. Want ja ook hier allebei een gezin én een nog groter leeftijdsverschil. En bij mij nog een kinderwens voor uitbreiding van het gezin, om het krankzinnige beeld compleet te maken...

Ook al hebben we nooit fysiek contact gehad, de intimiteit die we deelden, dat kan natuurlijk niet. En dat heb ik ook nooit met een andere man gehad.

Dus ja, ook hier moet ik echt iemand uit mijn hart en hoofd zetten. Ik heb al een lieve, leuke en knappe man. Het ging altijd fantastisch tussen ons. En daar ga ik weer opnieuw in investeren. Maar toch, het loslaten van die ander doet heel veel pijn.

Met een traan lees ik de bovenstaande verhalen. Liefde is soms wreed.

Weet de partner van de vrouw het? Kan zo maar zijn dat zij het uit blijft lokken tot ze zelf met de feiten op haar neus word gedrukt.

Zonde. Bij jonge kinderen, zou ik niets doen. Bij oudere kinderen (18+) zou ik er altijd voor gaan. Helaas voor je partner (die naam alleen al, die noem je je vrouw). Partners ben je op een advocatenkantoor. Altijd voor jezelf kiezen, niemand anders doet het voor je. Sleutelwoord = oprechtheid wanneer je zeker bent over je gevoelens. Je zal spijt krijgen, altijd.

Oprechteid naar iedereen toe, zulks op termijn en wanneer je dat goed voor jezelf hebt uitgezocht en spreek dat ook uit "dat je verliefd bent geworden op een ander, waarbij het meer is dan verliefdheid en zelfs een houden-van is geworden." Wat ook is gebeurd.

Je zult ook spijt krijgen als je dat heimelijk te blijft doen. Enfin, die aantrekking is er niet voor niets. 60% van de mensen zitten met een partner, waar ze niets mee hebben. Vrouwen omdat ze eerder niet naar "hun vrouwelijke intuitie" hadden geluisterd, het weg-rationaliseerde en dachten "goh, hij is zo lief.. laat ik hem maar een kans geven."

Om vervolgens weer terug te grijpen naar die ene, die jeugdliefde, die ... terwijl je op de aarde bent om het beste en alles uit het leven te halen wat erin zit.

Kinderen vind ik daarom geen reden om bij elkaar te blijven, behalve dan bij nog jonge kinderen omdat die hun 'vader' en 'moeder' nodig hebben. Maar ik had dan ook nooit "kinderen" met de 2e of 3e keus gemaakt maar met die 'ene' !!

Zonde, laat het niet lopen. Ga ervoor. Volg je intuitie en gevoel en niet je ratio. Wordt je gelukkiger van.

Ook als Brabander.