Wel de lusten niet de lasten.
Hoe een gesprek over hoe relaties in deze tijd zouden verlopen uitloopt op een pijnlijke waarheid. Kijkend naar de cijfers en luisterend naar hoe mensen relaties ervaren, denk ik dat het niet best gesteld is met het samen willen zijn.
Op zaterdagochtend vraag ik aan mijn partner wat hij wil met zijn verjaardag de volgende dag. Hij geeft aan het niet met meer dan ons gezin wil vieren. Geen zin in mensen zoals hij zich nu voelt. Ik geef aan dat ik daar dan rekening mee kan houden. Toch komen we in discussie als ik volgens hem de oorzaak blijk te zijn van zijn humeur. Ik geef aan dat ik juist hem de regie geef van hoe hij het zou willen, maar we zinken alleen maar verder in een put als hij aangeeft dat het allemaal toch een poppenkast is als het ‘niet goed tussen ons zit’. Ik geef aan dat als er niks meer aan te doen is, we er beter mee op kunnen houden.
De spanning vliegt door de kamer. Duidelijk is natuurlijk dat dit met drie puber kinderen niet zomaar opgelost is. Even nagelaten hoe we ons beiden emotioneel naar elkaar voelen, dragen we ook allebei het geluk van onze kinderen door hoe we samen wonen mee.
Best jammer eigenlijk dat het struikelblok wat al jaren aanwezig was, het niet kunnen overeen komen hoe met terugkerende situaties om te gaan als ouders, onoverkomelijk lijkt te zijn.
In de afgelopen jaren hebben we van alles geprobeerd om conflicten te verminderen tussen ons door op één lijn te komen. Waar ik hem mis in de dagelijkse taken, initiatief nemen en interesse voor zijn gezin tonen, mist hij mij in warmte naar hem, compassie en begrip hebbend voor zijn situatie.
Een uitputtingsslag waar ikzelf geen wezenlijke verbetering in zie. Of ik nu leid, samen probeer te werken of hem zou laten leiden, het lijkt niks uit te maken. Met hoeveel oplossingen voor mogelijke problemen of het voorkomen ervan ik ook aandraag, niks lijkt te werken. Toch hebben we wel samen de taak op ons genomen voor de kinderen die wij op de wereld mochten brengen te zorgen. En dat baart me zorgen, de continue strijd die in huis gevoerd wordt helpt hen niet om zich veilig en daardoor zeker te kunnen voelen. Het gevoel dat ze nìet de oorzaak zijn van de ongemakkelijke sfeer in huis.
Wat je als partner, ouder en eigenlijk zelf nog kind van de wereld niet meedraagt in je relatie met geliefden en de zorg voor jezelf. Heerlijk om die lasten en lusten te kunnen delen met je maatje, jammer als een voorbeeld tijdens ons gesprek van een lat-relatie meteen ook de conclusie van je eigen relatie is; wel de lusten niet de lasten.
Hoe een gesprek over hoe relaties in deze tijd zouden verlopen uitloopt op een pijnlijke waarheid. Kijkend naar de cijfers en luisterend naar hoe mensen relaties ervaren, denk ik dat het niet best gesteld is met het samen willen zijn.
Op zaterdagochtend vraag ik aan mijn partner wat hij wil met zijn verjaardag de volgende dag. Hij geeft aan het niet met meer dan ons gezin wil vieren. Geen zin in mensen zoals hij zich nu voelt. Ik geef aan dat ik daar dan rekening mee kan houden. Toch komen we in discussie als ik volgens hem de oorzaak blijk te zijn van zijn humeur. Ik geef aan dat ik juist hem de regie geef van hoe hij het zou willen, maar we zinken alleen maar verder in een put als hij aangeeft dat het allemaal toch een poppenkast is als het ‘niet goed tussen ons zit’. Ik geef aan dat als er niks meer aan te doen is, we er beter mee op kunnen houden.
De spanning vliegt door de kamer. Duidelijk is natuurlijk dat dit met drie puber kinderen niet zomaar opgelost is. Even nagelaten hoe we ons beiden emotioneel naar elkaar voelen, dragen we ook allebei het geluk van onze kinderen door hoe we samen wonen mee.
Best jammer eigenlijk dat het struikelblok wat al jaren aanwezig was, het niet kunnen overeen komen hoe met terugkerende situaties om te gaan als ouders, onoverkomelijk lijkt te zijn.
In de afgelopen jaren hebben we van alles geprobeerd om conflicten te verminderen tussen ons door op één lijn te komen. Waar ik hem mis in de dagelijkse taken, initiatief nemen en interesse voor zijn gezin tonen, mist hij mij in warmte naar hem, compassie en begrip hebbend voor zijn situatie.
Een uitputtingsslag waar ikzelf geen wezenlijke verbetering in zie. Of ik nu leid, samen probeer te werken of hem zou laten leiden, het lijkt niks uit te maken. Met hoeveel oplossingen voor mogelijke problemen of het voorkomen ervan ik ook aandraag, niks lijkt te werken. Toch hebben we wel samen de taak op ons genomen voor de kinderen die wij op de wereld mochten brengen te zorgen. En dat baart me zorgen, de continue strijd die in huis gevoerd wordt helpt hen niet om zich veilig en daardoor zeker te kunnen voelen. Het gevoel dat ze nìet de oorzaak zijn van de ongemakkelijke sfeer in huis.
Wat je als partner, ouder en eigenlijk zelf nog kind van de wereld niet meedraagt in je relatie met geliefden en de zorg voor jezelf. Heerlijk om die lasten en lusten te kunnen delen met je maatje, jammer als een voorbeeld tijdens ons gesprek van een lat-relatie meteen ook de conclusie van je eigen relatie is; wel de lusten niet de lasten.
Onbekend