Wat een herkenbare verhalen staan hier.
Ik werk nu anderhalf jaar ergens en tijdens de rondleiding al stelde de baas mij voor aan een collega. Jongere jongen, we schelen 8 jaar, en wow. Het moment dat hij mij een hand gaf dacht ik: Jij bent knap!
Er gebeurde echt iets aan mij waardoor ik ook even dacht: moet ik de baan wel aannemen?
Ik dacht: het is niks, ben gelukkig, ruim 8 jaar samen met m’n vriend en alles zit in principe goed. Die leuke collega kon ik wel redelijk ontlopen en een beetje negeren…
Maar nu, sinds augustus werken we echt nauw samen, hebben we veel gesprekken en klikt het ook gigantisch op persoonlijk vlak. We moeten ook wel samenwerken, want moeten soms samen iets voorbereiden.
Ik praat er met één collega over, want zij is echt een goede vriendin, maar zij zegt ook: ‘Je moet hem gewoon een beetje als je kleine broertje gaan zien.’ Maar dat kan ik echt niet.
Soms zegt hij iets en dat betrap ik mezelf erop dat ik alleen maar in z’n ogen kan staren en niks heb opgevangen van wat hij zei. Ik zit er zelfs bijna aan te denken om ontslag te nemen, omdat ik niet m’n huidige relatie op het spel wil zetten.
Wat moet ik nou doen? Aan de ene kant denk ik:
Ik biecht alles op aan mijn vriend en misschien ook wel aan mijn collega en dan neem ik ontslag.
Aan de andere kant denk ik:
Ik vind mijn werk nu ook wel heel leuk, maar zodra ik langs die collega loop krijg ik echt kriebels in m’n buik.
Ik werk nu anderhalf jaar ergens en tijdens de rondleiding al stelde de baas mij voor aan een collega. Jongere jongen, we schelen 8 jaar, en wow. Het moment dat hij mij een hand gaf dacht ik: Jij bent knap!
Er gebeurde echt iets aan mij waardoor ik ook even dacht: moet ik de baan wel aannemen?
Ik dacht: het is niks, ben gelukkig, ruim 8 jaar samen met m’n vriend en alles zit in principe goed. Die leuke collega kon ik wel redelijk ontlopen en een beetje negeren…
Maar nu, sinds augustus werken we echt nauw samen, hebben we veel gesprekken en klikt het ook gigantisch op persoonlijk vlak. We moeten ook wel samenwerken, want moeten soms samen iets voorbereiden.
Ik praat er met één collega over, want zij is echt een goede vriendin, maar zij zegt ook: ‘Je moet hem gewoon een beetje als je kleine broertje gaan zien.’ Maar dat kan ik echt niet.
Soms zegt hij iets en dat betrap ik mezelf erop dat ik alleen maar in z’n ogen kan staren en niks heb opgevangen van wat hij zei. Ik zit er zelfs bijna aan te denken om ontslag te nemen, omdat ik niet m’n huidige relatie op het spel wil zetten.
Wat moet ik nou doen? Aan de ene kant denk ik:
Ik biecht alles op aan mijn vriend en misschien ook wel aan mijn collega en dan neem ik ontslag.
Aan de andere kant denk ik:
Ik vind mijn werk nu ook wel heel leuk, maar zodra ik langs die collega loop krijg ik echt kriebels in m’n buik.
Kat