Is dit alles... wat er is?
Ik heb van buitenaf gezien een fantastische relatie. Ik heb een lieve vriendin. Ze ziet er goed uit. Ze houdt van me. We hebben allebei een goede baan.
Ik ken mezelf, door schade en schande, als een twijfelaar. Gras is vaak groener aan de overkant. Ik gebruik antidepressiva waardoor echte gevoelens van verliefdheid worden afgestompt en libido flink wordt geremd. In de 3 jaren dat ik mijn vriendin ken, heb ik nooit verliefdheid gevoeld. Wel een wil om samen met haar verder te gaan, maar ook met elke keer wel die twijfel: is dit het dan wel?
Ik ben telkens doorgegaan omdat ik dit van mezelf ken. Ook in de hoop dat de twijfel weg zou gaan en zou leiden tot een duidelijkere JA of NEE. Deze komt echter niet. Sinds ik opener ben geweest naar haar en mijn problemen heb gedeeld, is ze enorm onzeker geworden. Niet onbegrijpelijk, als je weet dat je partner zich nooit zeker voelt over jullie toekomst. De onzekerheid werkt echter averechts, want het leidt ertoe dat zij zich minder open opstelt.
Momenteel gaat het persoonlijk wat minder met me. Ik zou anders heel graag willen weten hoe mijn gevoelens zijn zonder de antidepressiva die alles afstompen. Zij voelt zich hierdoor echter enorm in de wachtkamer geplaatst. Ze krijgt het idee dat ik pas meer duidelijkheid kan geven over onze toekomst als ik weet hoe mijn gevoelens zijn zonder medicatie, terwijl ik nu nog niet klaar ben om ermee te stoppen.
Mijn huidige overheersende gevoel is: ik ben banger om de gevolgen van de afgebroken relatie, dan van het niet meer samen zijn met haar. Ik voel me een huichelaar als ik zeg 'ik hou van je', omdat de innerlijke drijfveer om dat uit te spreken volledig ontbreekt. Maar is dat nou mijn medicatie, of is dat mijn gebrek aan liefde voor haar?...
Ik heb van buitenaf gezien een fantastische relatie. Ik heb een lieve vriendin. Ze ziet er goed uit. Ze houdt van me. We hebben allebei een goede baan.
Ik ken mezelf, door schade en schande, als een twijfelaar. Gras is vaak groener aan de overkant. Ik gebruik antidepressiva waardoor echte gevoelens van verliefdheid worden afgestompt en libido flink wordt geremd. In de 3 jaren dat ik mijn vriendin ken, heb ik nooit verliefdheid gevoeld. Wel een wil om samen met haar verder te gaan, maar ook met elke keer wel die twijfel: is dit het dan wel?
Ik ben telkens doorgegaan omdat ik dit van mezelf ken. Ook in de hoop dat de twijfel weg zou gaan en zou leiden tot een duidelijkere JA of NEE. Deze komt echter niet. Sinds ik opener ben geweest naar haar en mijn problemen heb gedeeld, is ze enorm onzeker geworden. Niet onbegrijpelijk, als je weet dat je partner zich nooit zeker voelt over jullie toekomst. De onzekerheid werkt echter averechts, want het leidt ertoe dat zij zich minder open opstelt.
Momenteel gaat het persoonlijk wat minder met me. Ik zou anders heel graag willen weten hoe mijn gevoelens zijn zonder de antidepressiva die alles afstompen. Zij voelt zich hierdoor echter enorm in de wachtkamer geplaatst. Ze krijgt het idee dat ik pas meer duidelijkheid kan geven over onze toekomst als ik weet hoe mijn gevoelens zijn zonder medicatie, terwijl ik nu nog niet klaar ben om ermee te stoppen.
Mijn huidige overheersende gevoel is: ik ben banger om de gevolgen van de afgebroken relatie, dan van het niet meer samen zijn met haar. Ik voel me een huichelaar als ik zeg 'ik hou van je', omdat de innerlijke drijfveer om dat uit te spreken volledig ontbreekt. Maar is dat nou mijn medicatie, of is dat mijn gebrek aan liefde voor haar?...
Anoniem