Vijf jaar geleden ontmoette ik een dame zij was jaartje ouder dan mij. Ze heeft een zoon van 18 uit haar eerste relatie en een zoontje van 2jaar uit haar 2e relatie. In begin natuurlijk alles leuk en spannend en wel.
In die vijf jaar ging de eerste 2,5 jaar goed daarna ging het stroef in alle fronten.
Wat ik kwijt wil is eigenlijk dit:
Ik bouwde een band op met haar jongste vanaf 2,5 tot zijn 8e jaar. Ondanks dat het niet mijn kind is van vlees en bloed zag ik hem als mijn kind en ik als zijn stiefvader. Zijn echte vader is nog wel zo af en toe in beeld.
De relatie met mijn ex liep stuk teveel verdriet en pijn gedaan van mijn kant naar haar.
Uiteindelijk besloten we uit elkaar te gaan.
Dus ik zie het zo van nu we toch uit elkaar zijn dan verbreek ik ook het contact compleet.
Wat er bij komt is de manier hoe zij eronder leed door mij toe doen naar haar.
Het klinkt misschien raar maar ik had geen intentie of voorbedachte rade of bewust om haar hart te pijnigen. Er zijn teveel dingen gebeurd en voortgekomen waardoor ik haar hart zoveel verdriet heeft gedaan. Ik walg gewoon van mijzelf hoe ik was naar haar. Relatie is niet meer te redden en een wonder ook niet. Doordat hoe ik deed naar mijn ex had ik besloten dan maar hele contact verbreken, omdat ik niet in haar ogen kon kijken. Ik zag haar pijn en verdriet en was onvergefelijk van mij zelf dat alles zo is gelopen.
Een relatie met kinderen hoe dan ook lijden zij er ook onder. Mijn stiefzoon mist mij en ik mist hem ook.
Ik weet het is egoïstische van mij om te kiezen voor mezelf en hun zo achter te laten.
Mijn punt is ook… relatie stuk ok het is gebeurd je kan niks veranderen of omdraaien. Ik heb zoiets van ja dan maar geen contact maar ik zou het ook niet aan kunnen om een contact te blijven behouden met mijn stiefzoon, want ik zie mijn ex dan ook.
De meeste pijn en verdriet is mijn ex die eronder lijd en niet ik. Wat mij het meest verdriet doet is dat ik zelf die keuze nam om ook het contact met mijn stiefzoon te verbreken alleen omdat ik niet in de ogen van mijn meer kan kijken.
Uit eindelijk heb ik meer kapot gemaakt niet 1 hart maar 2 harten.
In die vijf jaar ging de eerste 2,5 jaar goed daarna ging het stroef in alle fronten.
Wat ik kwijt wil is eigenlijk dit:
Ik bouwde een band op met haar jongste vanaf 2,5 tot zijn 8e jaar. Ondanks dat het niet mijn kind is van vlees en bloed zag ik hem als mijn kind en ik als zijn stiefvader. Zijn echte vader is nog wel zo af en toe in beeld.
De relatie met mijn ex liep stuk teveel verdriet en pijn gedaan van mijn kant naar haar.
Uiteindelijk besloten we uit elkaar te gaan.
Dus ik zie het zo van nu we toch uit elkaar zijn dan verbreek ik ook het contact compleet.
Wat er bij komt is de manier hoe zij eronder leed door mij toe doen naar haar.
Het klinkt misschien raar maar ik had geen intentie of voorbedachte rade of bewust om haar hart te pijnigen. Er zijn teveel dingen gebeurd en voortgekomen waardoor ik haar hart zoveel verdriet heeft gedaan. Ik walg gewoon van mijzelf hoe ik was naar haar. Relatie is niet meer te redden en een wonder ook niet. Doordat hoe ik deed naar mijn ex had ik besloten dan maar hele contact verbreken, omdat ik niet in haar ogen kon kijken. Ik zag haar pijn en verdriet en was onvergefelijk van mij zelf dat alles zo is gelopen.
Een relatie met kinderen hoe dan ook lijden zij er ook onder. Mijn stiefzoon mist mij en ik mist hem ook.
Ik weet het is egoïstische van mij om te kiezen voor mezelf en hun zo achter te laten.
Mijn punt is ook… relatie stuk ok het is gebeurd je kan niks veranderen of omdraaien. Ik heb zoiets van ja dan maar geen contact maar ik zou het ook niet aan kunnen om een contact te blijven behouden met mijn stiefzoon, want ik zie mijn ex dan ook.
De meeste pijn en verdriet is mijn ex die eronder lijd en niet ik. Wat mij het meest verdriet doet is dat ik zelf die keuze nam om ook het contact met mijn stiefzoon te verbreken alleen omdat ik niet in de ogen van mijn meer kan kijken.
Uit eindelijk heb ik meer kapot gemaakt niet 1 hart maar 2 harten.
Luchtbel