Mijn man en ik zijn ruim 12 jaar samen en 4 jaar getrouwd. Al sinds het begin is mijn libido hoger dan dat van hem. De eerste jaren praatten we hierover, maakten we soms ruzie en deelde ik mijn verdriet met hem. Ik heb alles geprobeerd, van outfits die hem niets doen tot hem de tijd en ruimte geven om vanzelf naar mij toe te komen. Niets werkt.
Hij zweert dat het niet aan mij of mijn lichaam ligt en ik weet dat hij zich tot mij aangetrokken voelt. Dat merk ik aan zijn lichaam, alles werkt naar behoren en zeer vlot, maar meer dan dat gebeurt er ook niet. We hebben hooguit eens per maand seks, al jaren. Vaak zit er meer tijd tussen.
De laatste tijd begint het opnieuw aan mij te knagen. Het doet me pijn te zien dat het stereotype is dat een vrouw nooit zin heeft (bijv in series en films), ik kan er met mijn vriendinnen niet over praten omdat zij zich hierin niet herkennen, ik kan mijn verdriet niet meer met hem delen omdat we dat gesprek al zo vaak gevoerd hebben en hij zich telkens verontschuldigt. Ik wil hem ook niet kwetsen.
Maar ik ben zo bang dat dit mijn lot is voor de rest van mijn leven, ik ben nog jong, ik wil aangeraakt worden, passie voelen. Ik voel me alleen terwijl ik in de bloei van mijn (seksuele) leven zou moeten zijn. Maar dit ene probleem is niet genoeg om de hele relatie te verbreken, de rest van ons samenzijn is namelijk goed. We houden van- en zorgen voor elkaar.
Hij zweert dat het niet aan mij of mijn lichaam ligt en ik weet dat hij zich tot mij aangetrokken voelt. Dat merk ik aan zijn lichaam, alles werkt naar behoren en zeer vlot, maar meer dan dat gebeurt er ook niet. We hebben hooguit eens per maand seks, al jaren. Vaak zit er meer tijd tussen.
De laatste tijd begint het opnieuw aan mij te knagen. Het doet me pijn te zien dat het stereotype is dat een vrouw nooit zin heeft (bijv in series en films), ik kan er met mijn vriendinnen niet over praten omdat zij zich hierin niet herkennen, ik kan mijn verdriet niet meer met hem delen omdat we dat gesprek al zo vaak gevoerd hebben en hij zich telkens verontschuldigt. Ik wil hem ook niet kwetsen.
Maar ik ben zo bang dat dit mijn lot is voor de rest van mijn leven, ik ben nog jong, ik wil aangeraakt worden, passie voelen. Ik voel me alleen terwijl ik in de bloei van mijn (seksuele) leven zou moeten zijn. Maar dit ene probleem is niet genoeg om de hele relatie te verbreken, de rest van ons samenzijn is namelijk goed. We houden van- en zorgen voor elkaar.
Anoniem