Ik heb meer dan een halfjaar geleden het uitgemaakt met mijn nu ex, alles in mijn leven ging zo lastig en ik kon nergens meer de energie voor vinden. Ik huilde super veel en wilde iedereen van mij af hebben. Ik ben de hele relatie voor mijn gevoel heel zorgzaam geweest, zorgde altijd dat alles wat hij lekker vond in huis was, dat alles naar zijn zin was en zelfs al deed hij mij pijn (en geloof me hij heeft onbewust lullige dingen gezegd) slikte ik het door. Want ik dacht ik kan dit wel aan, ik houd van hem dus dit hoort erbij.
Pas later in de relatie wilde ik het er over hebben. Dingen die mij pijn deden en hoe ik me soms voelde. Ik kreeg standaard het antwoord weet ik niet, kan ik mij niet meer herinneren ga zo maar door. Ik was er klaar mee, ik merkte dat ik steeds meer gefrustreerd werd en chagrijnig tegen hem begon te doen. Hij werd afstandelijker begon mij minder te appen en we zagen elkaar minder. Mijn angst begon uit te komen, we gaan uitelkaar.
Door omstandigheden was ik bij mijn moeder voor een tijdje en was reizen erg lang, ik appte hem of we binnenkort konden praten want dit kon zo niet langer. Hij klonk verbaast in het appje maar zei dat hij het oke vond. Paar dagen daarna hebben wij gebeld, eerst begon het gesprek normaal maar ik merkte al gauw dat ik spijt begon te krijgen. Maar ik dacht bij mezelf nee, nu moeten we echt doorpakken het is tijd om op jezelf te focussen.
Ik vroeg aan hem of hij begreep waarom ik hem belde, hij wist het niet. Ik vertelde hem dat ik het uit wilde maken. Ik zei daarna ik heb echt ontzettend mijn best gedaan, echt heel erg en het spijt mij dat het zo is verlopen maar ik heb het echt geprobeerd.
Ik denk bijna elke dag terug aan hem, hoeveel pijn ik hem wel niet heb gedaan. Dat ik meer de tijd had moeten nemen, dat ik misschien meer naar hem had moeten luisteren. Dat ik niet genoeg mijn best heb gedaan ga zo maar door.
Maar ik was gewoon uitgeput, moe van als maar geven geven en geven en er weinig voor terug krijgen, ik voelde mij niet geliefd genoeg en ik was ontzettend verdrietig in de relatie er was geen vertrouwen voor de toekomst vanaf zijn kant en dat liet hij vanaf dag 1 merken. Het ging vaak allemaal volgens zijn plan en ik moest maar gaan bedenken hoe we het leuk en gezellig zouden houden.
Desondanks mis ik hem, ik mis zijn knuffels, zijn lach. Wanneer hij naar mij toe kwam en ik op hem zat te wachten, ik mis de mooie momenten.
Pas later in de relatie wilde ik het er over hebben. Dingen die mij pijn deden en hoe ik me soms voelde. Ik kreeg standaard het antwoord weet ik niet, kan ik mij niet meer herinneren ga zo maar door. Ik was er klaar mee, ik merkte dat ik steeds meer gefrustreerd werd en chagrijnig tegen hem begon te doen. Hij werd afstandelijker begon mij minder te appen en we zagen elkaar minder. Mijn angst begon uit te komen, we gaan uitelkaar.
Door omstandigheden was ik bij mijn moeder voor een tijdje en was reizen erg lang, ik appte hem of we binnenkort konden praten want dit kon zo niet langer. Hij klonk verbaast in het appje maar zei dat hij het oke vond. Paar dagen daarna hebben wij gebeld, eerst begon het gesprek normaal maar ik merkte al gauw dat ik spijt begon te krijgen. Maar ik dacht bij mezelf nee, nu moeten we echt doorpakken het is tijd om op jezelf te focussen.
Ik vroeg aan hem of hij begreep waarom ik hem belde, hij wist het niet. Ik vertelde hem dat ik het uit wilde maken. Ik zei daarna ik heb echt ontzettend mijn best gedaan, echt heel erg en het spijt mij dat het zo is verlopen maar ik heb het echt geprobeerd.
Ik denk bijna elke dag terug aan hem, hoeveel pijn ik hem wel niet heb gedaan. Dat ik meer de tijd had moeten nemen, dat ik misschien meer naar hem had moeten luisteren. Dat ik niet genoeg mijn best heb gedaan ga zo maar door.
Maar ik was gewoon uitgeput, moe van als maar geven geven en geven en er weinig voor terug krijgen, ik voelde mij niet geliefd genoeg en ik was ontzettend verdrietig in de relatie er was geen vertrouwen voor de toekomst vanaf zijn kant en dat liet hij vanaf dag 1 merken. Het ging vaak allemaal volgens zijn plan en ik moest maar gaan bedenken hoe we het leuk en gezellig zouden houden.
Desondanks mis ik hem, ik mis zijn knuffels, zijn lach. Wanneer hij naar mij toe kwam en ik op hem zat te wachten, ik mis de mooie momenten.
Anoniem