Liefdesverdriet - forum lotgenoten

Hallo, dit is de eerste keer dat ik iets post of "openbaar" mijn verhaal deel.
In mijn jonge jaren was ik iemand die vlug verliefd was. Meerdere vriendjes gehad, toch ging ik daarin niet ver, was nogal preuts/laat in tegenstelling tot mijn vriendinnen. Lastige jeugd gehad doch goede thuis, maar veel conflicten. Op mijn 17, enkele maanden voor ik 18 werd ben ik thuis weg gegaan en samen gaan wonen met mijn toenmalige vriend. Ik ging nog naar school. Ik werd mishandeld door hem maar dit heb ik nooit laten blijken uit eigentrots, koppigheid, schaamte en natuurlijk niet willen toegeven dat ik mss beter thuis was gebleven en fout zat. Dit heb ik ong 1,5 jaar volgehouden. Zelf studeerde ik verder mijn 6e middelbaar en wou ook mijn 7e nog doen om mijn diploma te halen. Weekendwerk of studentenjob mocht ik van hem niet doen. Dus ik was financieel helemaal afhankelijk van hem. Mijn 7e jaar begonnen, na een maand of twee en moeten lopen voor mijn leven kon ik niet meer en heb een einde gemaakt aan die relatie. Wel alleen blijven wonen en mijn studie afgemaakt, onmiddellijk studentenjob begonnen om de eindjes aan elkaar te knopen. Mijn diploma gehaald... Interims gaan werken en ondertussen ook op de plaats van mijn studentenjob blijven werken. En gefeest, uitgaan, geëxperimenteerd,nog veel keer verliefd geweest en vriendjes gehad echter trok ik nooit de ware aan. Tot die ene keer, ik was weer verliefd maar er was iets dat anders voelde. De liefde van mijn leven. Na een week woonde we samen. Hij bleef slapen en is nooit meer vertrokken. Dit was het... Na ong 1,5 a 2 jaar werd ik zwanger. Ongepland, was ad pil, maar niet ongewild... We waren beiden zo gelukkig, maakten plannen voor de verdere toekomst, keken uit naar een nieuwe woning en naar ons kindje. Tot ik 4,5 maand ver was en een bloeding kreeg. Geen miskraam, op spoed zeiden ze, na een echo, dat ons kindje was gestopt met leven in mijn buik. We moesten een afspraak maken voor curretage uit te voeren en we waren er beiden kapot van. Dit verdriet heeft ons uit elkaar gedreven. We gingen allebei helaas helemaal anders ermee om en raakten steeds verder uit elkaar tot het op was. Ik verweet hem niet verdrietig genoeg te zijn in mijn boosheid en ik deed niks anders dan in bed blijven en wenen. Ik heb hem in een colère de deur gewezen en hoj is gegaan. Hij was de straat nog niet uit toen ik al spijt had, maar iets was gebroken bij beiden van ons. Na hem, nu 22 jaar later ben ik nooit nog verliefd geweest. Ik heb wel enkele relaties gehad waar ik 2 kinderen, die ik alleen opvoed uit heb gekregen, maar de relaties bleven niet en eerlijk was er van mijn kant ook geen echte liefde, niet zoals met hem. Nu ben ik 11 jaar alleen zonder relatie, samen met mijn kinderen, geen vader in beeld. Er is geen dag voorbij gegaan in 22 jaar dat ik niet aan hem heb gedacht. Ik kan hem niet vergeten. Af en toe hoor ik hem nog of sturen we, gezien heb ik hem niet meer, behalve als we videobellen. Ik wil ook geen relatie meer en ben beter af alleen, denk ik... Ik kan werkelijk niet meer verliefd worden en ben ervan overtuigd dat hij de liefde van mijn leven is. En die kom je maar eens tegen, als je geluk hebt, sommigen mss nooit. Maar 2 keer de ware voor jou, dat bestaat niet. Hoe ga ik verder? Het doet pijn en ik mis hem, ik mis ons toen in dat verre verleden .. Mijn hart is werkelijk gebroken na verlies van ons kindje en mijn ware....

Als vrienden bij elkaar gekomen, met elkaar getrouwd en een kindje gekregen. Toen raakte ik door allerlei narigheden uit mijn eigen jeugd, als moeder in de problemen door flashbacks en trauma. Mijn kraamtijd werd daardoor overwoekerd door veel angst en verdriet. Uiteindelijk zou het 5 jaar duren voordat ik helemaal weer op mijzelf kon vetrouwen. In de tussentijd dacht ik mijn beste maatje aan mijn zijde te hebben, we hadden het samen gered. Maar niets bleek minder waar, toen ik er op een avond achterkwam dat hij vreemdging. Ik moest de waarheid uit hem trekken en zou de weken erop alleen maar worden voorgelogen. Maar wat stelde ik mij nou aan? Iedereen wist al langer dat hij niet gelukkig meer met mij was..alleen was hij het vergeten er met mij over te praten. De klap die ik, zo kort na alle ellende door hem in mijn gezicht kreeg, ik weet niet hoe maar ik ben blijven staan en doe er alles aan om onze dochter een zo goed mogelijke opvoeding te geven. Hij is rustig doorgegaan met het ontdekken van zijn liefde voor die ander, komt zijn afspraken op papier na en wil verder zijn vrijheid. Na 15 jaren bij elkaar, doe ik er niet meer toe omdat hij teveel heeft moeten meemaken door wat mij in mijn jeugd is aangedaan. Ik voel mij verraden en voor de gek gehouden..dacht mijn beste vriend naast mij te hebben. Waarom na 9 jaar met elkaar trouwen, na alles van mij te weten en 6 jaar later mij bedriegen omdat het ineens te zwaar zou zijn? Dat gaat er bij mij niet in..hij heeft zijn vrijheid maar ik rouw om mijn gezin.

Voor het eerst in mijn leven (en ik ben 53) dacht ik de liefde van mijn leven te hebben. Superlieve, nette, goedgeschoolde man van bijna 60 met veel dezelfde interesses. Ik heb heel veel relaties gehad. Langere, kortere, meerdere huwelijken. Ik had een minderwaardigheidsconplex en nam snel genoegen met een man die lief deed tegen me. Maar vaak waren dit (achteraf) mannen die qua interesses en denkniveau onder het mijne zaten. Een jaar geleden ben ik gescheiden na een flitshuwelijk van een man die vrij simpel was, veel alcohol dronk (dat had ik eerst niet door, omdat ik me enorm impulsief in de relatie stortte).
Daarna heb ik wat dates gehad met zijn narcistische vriend die mij ook veel pijn heeft gedaan en eerst mij het gevoel gaf me te steunen waardoor ik gevoelens voor hem kreeg. Hij wilde geen relatie, zei met regelmaat afspraken af, pestte mij op social media en ik was meer obsessief bezig omdat ik hem dus niet kon hebben. Totdat ik inzag dat dit gewoon een rotzak was.
Iedereen om mij heen raadde mij aan onmiddelijk met hem te stoppen. Maar ergens was dat lastig omdat hij mij in zijn giftige greep had. Één collega zei:' waarom ga je niet op een datingsite?!'. 'Dan kun je hem vergeten want dan kun je zien dat er nog veel leukere mensen zijn in de wereld dan alleen hij'.
Dat heb ik gedaan, maar eigenlijk vond ik het niks. Maar net toen ik dacht:'dat word 'm niet', kreeg ik een heel leuk bericht van een goeduitziende man met veel interesses en hobby's, universitair geschoold en ook nog eens uit mijn oude geboorteplaats waar ik het liefst weer naar toe zou verhuizen. Dit is nog geen half jaar geleden. We hebben een maand lange verhalen gechat met elkaar. We hadden veel dezelfde interesses. Nadat we 3 dates hadden gehad was ik én hij volgens mij ook smoorverliefd. Innige, gezellige, gepassioneerde weekenden volgden. Een vakantie naar een zonnig eiland die ik al geboekt had voordat ik hem kende daar kocht hij een ticket om ook 1 week mee te gaan.
Hij heeft een goeie baan, een fantastisch huis in de stad waar ik van hou en zelfs een vriendin van mij woont bij hem om de hoek. En hij was alleen maar galant. We houden beiden enorm van koken. Meestal kookte hij omdat hij het zo leuk vond om voor me te koken en het smaakte altijd fantastisch. 'S avonds gingen we of samen op de bank films, voetbal of cabaret kijken met een drankje en een hapje erbij en de haard aan. Maar wel altijd bij hen thuis, want ik woon in een tijdelijke bovenwoning (piepklein bij een boer) in afwachting van een appartement wat nog in aanbouw is. En vaak eindigden we met geweldige sex op de bank of in bed om vervolgend de volgende ochtend ook weer sex te hebben in bed.
De vakantieweek die hij mee was, was ook fantastisch. Geen onvertogen woord is gevallen. We hebben gedoken, berg beklommen, stranden bezocht, heerlijk gegeten in diverse restaurants en ook hier spatte de liefde en de passie er vanaf.
Hij heeft een hele hechte vriendengroep van 4 stellen die mij heel leuk opgenomen hebben en ik voelde me nu echt alsof ik het gevonden had. Met Pasen met de hele club nog een fietstocht gemaakt. Wat was het gezellig. Ik heb hem geholpen in zijn tuin, een keer zijn overhemden gestreken, gekookt voor hem, cadeautjes gegeven en heel veel liefde heb ik hem gegeven. Hij is een lieve, goeduitziende, charismatische man zonder overdreven poeha of machogedrag. Ik ben dat idem. Ik ben een goeduitziende vrouw met een strak figuur, spontaan en erg lief. We waren de ideale match. En toch heeft hij het vorige week zondag ineens uitgemaakt omdat hij niet genoeg gevoelens heeft zegt hij.
Ik was/ben perplex. Hij twinfelde al voor onze vakantie van 5 weken geleden zegt hij nu. Ook dat verbaasd mij want het is alleen maar liefde geweest tussen ons. Hij heeft tig keer gezegd dat het hem spijt.
Ik ben zo verdrietig, verscheurd gewoon.
Nadat ik naar huis ben gegaan heeft hij mij 3 dagen later nog een app gestuurd om te vragen hoe het met me is. Een lieve, zeker niet korte app waarin hij ook zegt dat hij het jammer vind dat het niet gelukt is. Zelfs nog een emoticon met een kusje erachter.
Waarop ik hem een app terug heb gestuurd waarin ik gezegd heb dat ik het niet kan bevatten na alles wat we samen hadden en dat het een sprookje was, wat ineens uit is. Dat ik veel liefdesverdriet heb nu heb ik verteld. Ook heb ik gezegd dat hij me nooit goed heeft kunnen leren kennen omdat alles alleen maar draaide om zijn stad, zijn vrienden, zijn leven, zijn interesses. Ik ben mijn app liefdevol geïndigd en heb gezegd dat ik weer verder moet met mijn leven maar dat ik heel lang zal rouwen. En ik heb hem bedankt voor alle fijne momenten samen.
2 dagen erna kreeg ik weer een app. Dit keer nog meer lieve, lief, liefs in de app. Daarbij kon hij hrt moeilijk verklaren zei hij en dat hij het gevoel moest hebben of dat het er niet is, maar ook dat het half kon zijn of zelfs onduidelijk.
Ik had gevraagd in mijn app dat ik hoop had op vriendschap en hoop dat hij nog eens iets stuurt. Hierop heeft hij gezegd geen problemen te hebben met vriendschap en zeker zo nu en dan nog eens iets zou sturen. Hij eindigde met liefs en weer een kusje.
Op social media reageerd hij met likes op mijn berichten (ik laat zien dat ik weer van alles doe zoals hardlopen, lekker koken, wandelen met een vriendin).
Ik heb hem niet meer terug geappt. Dat doe ik nu voorlopig ook niet. Hij krijgt zaterdag een felicitatie-app van me voor zijn verjaardag.
Ik ben nog steeds heel erg verliefd op hem en begrijp hier totaal niets van en kan het dus ook niet geloven dat hij niet genoeg gevoelens voor mij heeft.
Hoe moet ik hier mee omgaan? Hoop houden?
Ik ben bang dat ik nooit meer zo'n leukerd tegenkom. Hij was voor mij de prins op het witte paard die ik nooit ontmoet had en hij stopt dit.... Hoe dan?
Help! Tips graag....ik ga kapot van het gemis en verdriet. Groet, Madelief

Hej

Mijn vriend en ik hebben er een relatie van 4,5 jaar opzitten. We hebben al zeer veel ups en downs gehad maar konden elkaar niet laten. Mijn vriend was de laatste maanden agressief omdat die ongelukkig is. Hij heeft een menselijke kant die me doodgraag ziet en een kant die alle frustraties opkropt van zijn leven en vervolgens agressief uit. Na al 2 keer de relatie te beëindigen (om andere redenen) is het nu de derde en voor mij de laatste keer. Het is dus definitief. Ik heb het enorm moeilijk met de gedachte dat mijn vriend nu iemand anders zal hebben en dezelfde dingen met haar zal doen dan dat hij met mij deed. Alleen al daarom zou ik terug willen gaan naar mijn ex en opnieuw mijn grenzen verleggen zoals ik de vorige 2 keer gedaan heb. Hij is teowuens mijn eerste vriendje en ik was zijn eerste vriendin. In weet uiteraard dat ik niet meer terug mag maar het is ontzettend moeilijk om die gedachte dat hij ooit met iemand anders zal zijn van me af te zetten. Ik weet dat mijn vriend me nog steeds met open armen zou ontvangen als ik nu naar hem terug zou gaan.
Zijn er mensen die dezelfde gevoelens hebben? Heeft iemand tips?

Ik heb meer dan een halfjaar geleden het uitgemaakt met mijn nu ex, alles in mijn leven ging zo lastig en ik kon nergens meer de energie voor vinden. Ik huilde super veel en wilde iedereen van mij af hebben. Ik ben de hele relatie voor mijn gevoel heel zorgzaam geweest, zorgde altijd dat alles wat hij lekker vond in huis was, dat alles naar zijn zin was en zelfs al deed hij mij pijn (en geloof me hij heeft onbewust lullige dingen gezegd) slikte ik het door. Want ik dacht ik kan dit wel aan, ik houd van hem dus dit hoort erbij. Pas later in de relatie wilde ik het er over hebben. Dingen die mij pijn deden en hoe ik me soms voelde. Ik kreeg standaard het antwoord weet ik niet, kan ik mij niet meer herinneren ga zo maar door. Ik was er klaar mee, ik merkte dat ik steeds meer gefrustreerd werd en chagrijnig tegen hem begon te doen. Hij werd afstandelijker begon mij minder te appen en we zagen elkaar minder. Mijn angst begon uit te komen, we gaan uitelkaar. Door omstandigheden was ik bij mijn moeder voor een tijdje en was reizen erg lang, ik appte hem of we binnenkort konden praten want dit kon zo niet langer. Hij klonk verbaast in het appje maar zei dat hij het oke vond. Paar dagen daarna hebben wij gebeld, eerst begon het gesprek normaal maar ik merkte al gauw dat ik spijt begon te krijgen. Maar ik dacht bij mezelf nee, nu moeten we echt doorpakken het is tijd om op jezelf te focussen. Ik vroeg aan hem of hij begreep waarom ik hem belde, hij wist het niet. Ik vertelde hem dat ik het uit wilde maken. Ik zei daarna ik heb echt ontzettend mijn best gedaan, echt heel erg en het spijt mij dat het zo is verlopen maar ik heb het echt geprobeerd.

Ik denk bijna elke dag terug aan hem, hoeveel pijn ik hem wel niet heb gedaan. Dat ik meer de tijd had moeten nemen, dat ik misschien meer naar hem had moeten luisteren. Dat ik niet genoeg mijn best heb gedaan ga zo maar door.
Maar ik was gewoon uitgeput, moe van als maar geven geven en geven en er weinig voor terug krijgen, ik voelde mij niet geliefd genoeg en ik was ontzettend verdrietig in de relatie er was geen vertrouwen voor de toekomst vanaf zijn kant en dat liet hij vanaf dag 1 merken. Het ging vaak allemaal volgens zijn plan en ik moest maar gaan bedenken hoe we het leuk en gezellig zouden houden.
Desondanks mis ik hem, ik mis zijn knuffels, zijn lach. Wanneer hij naar mij toe kwam en ik op hem zat te wachten, ik mis de mooie momenten.

Je bent zo vreselijk in je gedrag tegen mij geweest. Alles wat ik deed was voor jou en je hebt me laten vallen als een baksteen.
Als je eens wist wat ik voor je over had gehad.

Loslaten doet pijn, maar bij jou zijn nog veel meer.

Momenteel zit ik in een zeer onprettige situatie waarbij veel mensen de relatie van mijn vriend en mij kapot willen maken. Gedurende onze relatie ben ik niet altijd eerlijk geweest en dit ontken ik dan ook niet. Hierdoor is het vertrouwen geschaad en weet mijn partner niet snel wat hij wel of niet moet geloven. En dit begrijp ik.

Ondanks alle drama willen we samen wel een toekomst maar het lijkt alsof er ieder moment weer iemand een stokje voor kan en wil steken.

Deze situatie is nooit eerder zo geweest tot recent een familielid van mij wat kreeg met de broer van mijn vriend. Hierdoor denkt voornamelijk familie het recht te hebben om van alles te zeggen.

We hebben nu al een relatie van 10 jaar en we hebben een hoop meegemaakt. Zowel positieve momenten als negatieve momenten (die voornamelijk van mijn kant kwamen).

Ik bereid me voor op het ergste en het voelt alsof ik het allemaal niet meer aankan. Ik wil me losmaken van mijn partner maar het lijkt alsof ik dat niet kan. Het klinkt misschien raar maar het lijkt alsof mijn leven stopt zonder hem. Ik hou ontzettend veel van hem. Ik wil geen geruzie ik wil gewoon een rustig leven het liefst met hem maar als dit niet gaat dan moet het zonder hem en dan wens ik hem oprecht het beste toe. Ik kan me niet losmaken en weet mij geen raad meer. Ik vertrouw geen familie en heb niet veel vriendinnen. Het liefst praat ik met iemand die ook een soortgelijk verdriet ervaart zodat we elkaar zouden kunnen steunen. In mijn eentje weet ik niet hoe ik dit moet aanpakken. Ik hoop dat iemand me kan helpen..

In 2022 mijn lieve vrouw verloren aan een rotziekte. 34 jaar gelukkig samen werd hierdoor beëindigd.
We waren een team, zo blij met elkaar.
Ik kreeg op een gegeven moment contact met een vriendin van ons die ik dacht te kennen. Ze kwam vaak bij ons thuis.
Na wat app gesprekken hebben we een dagje afgesproken. Was heel gezellig maar de volgende dag merkte in gesprek vreemde reactie. Niets nee gedaan. Na nog veel intensief contact via app en fysiek kwam ik er via haar zus achter dat ze borderline heeft.
Nu vielen stukjes op z'n plaats. Vreemde reacties en gedragsveranderingen snapte ik nu. Maar we waren al zo gek op elkaar dat ik dacht dat het mee zou vallen. We hebben vaker op punt gestaan om contact te stoppen maar misten elkaar dan zo erg dat we snel weer intensief contact hadden. In Januari voelden we beiden in ene verliefde gevoelens. We namen verkering maar na een week begon haar onrust weer en na wat gesprekken hebben we het stopgezet.
We waren beiden kapot van verdriet.
Maar toch weer contact en.2 weken later was ze weer helemaal verliefd en geloofde ik het gewoon. Weer verkering maar 3 dagen later weer vluchtgedrag.
Ben er helemaal klaar mee. We hebben nu alle contact verbroken maar het heeft me diep geraakt. Hoe kon ik na een mooi gelukkig huwelijk van 34 jaar zo blind zijn te denken dat zij met haar borderline serieus in een relatie kon zijn. Terwijl haar zus die alle ellende in relaties met haar mee heeft gemaakt me zo had gewaarschuwd. Moet het mezelf kwalijk nemen. Heb nu veel verdriet over het gemis maar weet dat het mjjn rust terug gaat brengen in mijn leven. Borderline is niet zomaar iets. Had ik het maar eerder geloofd.

Hallo allemaal
Hier bij wil ik ook graag mijn verhaal delen.
Ik werd verliefd op een man van 32 gewoon eindelijk een beetje iemand van mijn eigen leeftijd.
Hij was charmant lief en soms een tikkeltje overdreven.
Blijkbaar was dat wel aanstekelijk voor mij.
Maar er kwam al snel een verandering door een overlijden van een persoon binnen onze kring.
Hij sloot mij helemaal buiten en liet mij vaak emotioneel vertrekken zonder zich daarna te excuseren of enige vorm van begrip te tonen.
Er kwam een afstand tussen ons hij is hulp gaan zoeken maar met 3 keer was alles wel weer over.
De afstand tussen ons bleef hij maakte totaal geen moves meer naar mij om mij aan te raken of om naar mij toe te komen.
Ook nam hij weer bier waar hij voor heen mee gestopt was.
En ging de verpakkingen verstoppen.
Hij maakte mij belachelijk in het bij zijn van andere mensen.
Onze relatie is beëindigd met een ruzie in het bij zijn van een vriend van hem.
Ik heb hem nog een bericht gedaan over de situatie maar hij toonde totaal geen shit wat heb ik gedaan.
Maar beweerde wel op de dag van de spullen op halen dat ik zijn nummer 1 was.
Ook op die dag was die vriend er weer bij.

Ik blijf zitten met een enorm rot gevoel…

Ik zit in een enorm dilemma. Ik vind het lastig om erover te schrijven omdat ik weet dat er veel mensen zijn die mij zullen oordelen.

Sinds een half jaar werk ik samen met een nieuwe collega. We kunnen goed met elkaar opschieten en er is een duidelijke klik tussen ons.

Sinds een paar weken merk ik dat de chemie tussen ons is veranderd. Het is de manier waarop hij naar mij kijkt en wat hij zegt. Ik begin gevoelens voor hem te krijgen en ik merk dat hij ook anders naar mij kijkt. Ik weet zeker dat hij het ook voelt.

Wat ik voor hem voel heb ik nog nooit eerder bij een man gevoelt. Ik voel mij veilig bij hem. Met hem gaat alles vanzelf of we elkaar al jaren kennen. Alsof hij de man is waar ik al jaren op heb gewacht.

Het liefst wil ik hem vertellen over wat ik voor hem voel maar hij heeft een vrouw en 2 kinderen en ik wil hem niet in de war brengen. Dat recht heb ik niet.

Maar ik ben ook bang dat hij wel de ware voor mij is. Dat ook ik die vrouw ben waar hij lang op gewacht heeft.

Hij vertelt mij dat hij de laatste jaren heel erg veranderd is en misschien past zijn huidige vrouw niet meer bij hem en is hij niet gelukkig in zijn huwelijk.

Ik ben niet naief. Ik weet dat de meeste mannen in ongelukkig huwelijk blijven. Ik ben ook absoluut niet van plan om zijn bijvrouw te worden.

We behandelen elkaar met respect. Op een beetje flirten na spreken wij niks met elkaar af, hebben we geen fysiek contact en onze gesprekken gaan niet over relaties en seks. Toch voel ik mij schuldig.

Ik vraag mij af of ik hem toch iets moet zeggen. Het is dan de keus aan hem was hij ermee doet. Of moet ik gewoon mijn mond houden en misschien de ware mislopen.

Hey

Ik ben nou twee jaar single van een relatie die 6 jaar geduurt heeft. Nu date mijn ex (waar ik overigens goede vrienden mee ben) een ander. Het doet zo’n pijn en ik wil mijn ex zo graag terug al zo lang. Maar hoe moet ik dit aanpakken? Ik heb veel aan mezelf gewerkt en na kunnen denken . En hij is gewoon de Ware. Alles lijkt nu verloren en wil zo graag zijn hart terug winnen alleen hoe? Het verdriet is net zo groot als toen het uit ging en er lijkt maar geen einde te komen aan het verdriet. Ik sta nu al 2 jaar niet open voor andere liefde en ben echt advies of steun nodig

Liefs

Ik ben 40 en heb gevoelens gekregen voor collega hij is 31. Vind 'm zo leuk alleen ik weet niet of hij ook iets voor mij voelt. Een jaar geleden hadden we veel app contact. Het was leuk, spannend en er werd veel geflirt.. Nou is mijn huwelijk niet wat het geweest is. En dat heb ik 'm ook verteld. Hij wilde zeker weten of ik er echt mee klaar was en niet twijfelde. We bleven appen en gaf aan dat ik niet meer verder wilde met m'n huwelijk. We gingen steeds verder met flirten en sexting. En op de werkvloer was het ook gezellig. We zochten elkaar op en kletsen enz. Tot ineens ik niks meer hoorde met appen. Hij had me geblokkeerd. Ook op Facebook was ik geen vrienden meer. Ik begrijp het nu nog steeds niet. Op de werkvloer negeerde hij me en ontliep me als het kon. Heeft een half jaar geduurd toen er weer wat contact kwam. Het was elkaar gedag zeggen maar meer ook niet.
De situatie bleef heel ongemakkelijk tussen ons. En wat het eigenlijk nog moeilijker en ongemakkelijk maakt is dat hij in de pauze bij ons groepje aan tafel zit. Zie dat hij nerveus overkomt door z'n gefriemel met z'n handen. Soms kijkt ie je aan. En het contact begint nu soms wel wat beter te worden. Af en toe kletsen we wat. Maar toch twijfel ik of ie mij nog wel leuk vind omdat ie soms tot mij aantrekt en dan weer afstoot. Ik begrijp er gewoon niets van. Waarom zeg ie niet wat er is of heeft ie toch gevoelens en verbergt ie die voor mij.

Ik heb het éen keer eerder gehad toen ik 16 was, zo super verliefd dat ik nog maar aan één ding kon denken en dat was hij: 24/7 elke seconde van de dag dacht ik aan hem. Ik werd gek maar na 3 maanden verdwenen gelukkig deze gekte in mijn hoofd nu ben ik 22 en was ik anderhalf jaar geleden smoor verliefd, hij wees mij af. Nu een jaar later zit hij constant in mijn hoofd wat ik ook doe, een film kijken, eten met vriendinnen sporten hij blijft in mijn hoofd zitten. Ik ben al blij als ik 20 minuten even niet aan hem heb gedacht. Ik word er gek van en ik weet niet of andere dit ook hebben ervaren. Het is ooit eerder weg gegaan dat geeft mij hoop maar nu zit het al een half jaar in mn hoofd en ik word gillend gek. Iemand met dezelfde ervaring?

Hallo. Mijn verhaal duurt inmiddels al zo'n 1.5 jaar en ik weet niet eens waar ik moet beginnen. Ik wil graag eens van mij afschrijven en ik hoop op tips i.p.v. verwijten. Korte beschrijving van mijzelf. Vrouw 37 jaar 3 kinderen en inmiddels al een relatie van 19 jaar met mijn eerste liefde. We hebben een fijne relatie echter ontbreekt het al een hele tijd aan passie/intimiteit. We vrijen al jaren niet meer en ik zie hem dan ook meer als mijn maatje/ lieve vader van mijn kinderen. Alsof het er langzaam in is geslopen heb ik een, in eerste instantie,vriendschappelijke band met een collega opgebouwd. We waren al enkele jaren collega's van elkaar maar op de een of andere manier is dit gegroeid naar een speciale band. Dit is begonnen door elkaar beter te leren kennen op de zakelijke chat en af en toe een blokje om in de pauzes. Voor mijn gevoel heeft hij de eerste stap gezet door berichten te sturen en een keer te bellen toen hij op zakenreis was maar ik zag dit toen niet als romantisch. Uiteraard was het de spanning, gezien worden, afleiding wat voor mij de reden was om hiermee door te gaan. Ik leerde hem op een andere manier kennen en ik voelde een enorme klik. Hij was eerlijk, kwetsbaar en we konden ons ei bij elkaar kwijt qua werkgerelateerde zaken. We durfden ook eerlijk te zijn over onze partners en wat we misten. Hij zat ook in een lange relatie en zijn inmiddels ex benauwde hem enorm. Hij heeft geen kinderen en is 46. Ik denk dat we zo'n 6 maanden deze band hebben opgebouwd voordat we, hoe cliché ook na een werkborrel voor het eerst hebben gezoend. Dit was het begin van een maandenlange affaire van stiekem afspreken en naar elkaar uitspreken voor elkaar te willen gaan. Dagelijks appen. Liefdesverklaring, ik hou van jou en ga zo maar door. Een enorme hoeveelheid selfies je kunt het zo gek niet bedenken of we hebben het meegemaakt. Echter is hij begin dit jaar met een burn out thuis komen te zitten. Dit was ook de eerste keer dat ik een week niks van hem heb gehoord. Wat mij Uiteraard enorm bezorgd maakte en ik niet begreep waarom hij niets van zich liet horen. Na een week dus wel weer een bericht gehad dat het niet goed met hem ging en hij spijt betuigde niets van zich te hebben laten horen. Ik was blij van hem te horen Uiteraard en dacht dat het aan zijn burn out lag en zo ging het contact weer verder. Dagelijks appen, urenlange telefoongesprekken en foto's heen en weer. Afspreken deden we ook weer. Omdat zijn ex vriendin niet werkt en ook thuis zit was het voor hem niet altijd gemakkelijk om mij te berichten. We spraken weer stiekem af en ik ben zelfs een paar keer naar een vakantiehuis gekomen toen hij 3 weken van huis was omdat het daar even niet meer ging. Jammer genoeg kwam en daarna nog een paar keer een stilte van zijn kant door ineens niets meer te laten horen. Hij wilde nadenken en alles op een rijtje zetten. Hij had inmiddels zijn relatie verbroken en was bezig met het regelen van de hypotheek. Dit duurt inmiddels al ruim een half jaar en ze wonen nog steeds in hetzelfde huis. Beide zijn dus 24/7 bij elkaar. Hij heeft mijn 2 jongste kinderen al een paar keer ontmoet en we spraken regelmatig af om een stukje te gaan wandelen. Nu is het zo dat we een dag samen zouden doorbrengen maar door een discussie op de app, waarin ik hem denk ik heb gekwetst, hij nu al 2 maanden niets meer van zich laat horen. Ik heb hem geappt gebeld maar hij reageert nergens meer op. Het gekke is dat hij inmiddels weer een paar uur per dag vanuit huis werkt en waarschijnlijk straks ook weer op het werk verschijnt toch ervoor kiest om mij te blijven negeren. Al voor de zoveelste keer. Omdat hij dit dus al een paar keer heeft gedaan en dan zo ineens weer iets van zich laat horen, na meestal een paar dagen Max 2 weken vind ik het nu wel erg lang en denk ik niet dat het nog goed komt. Op internet lees ik veel over narcisme. Ik herken een heleboel bij hem. Het lovenombing, ik werd plattegrond met complimenten lieve berichtjes, na een paar weken al ik hou van jou en ik wil de rest van mijn leven met je doorbrengen. En dan ineens uit het niets het negeren. Veel over zichzelf praten. Ik vind het zo ontzettend verwarrend en weet niet of het toch narcistische trekken zijn of dat het met zijn burn out te maken heeft en de reden dat zijn leven momenteel op zijn kop staat. Relatie verbroken. Niet zeker weten of hij bij het bedrijf kan blijven werken, dat hij in zijn huis kan blijven wonen. Wat eerst zo goed en vertrouwd voelde is nu omgeslagen in een enorme afstand tussen ons. Ik weet niet meer waar ik goed aan doe. Ik wil zo graag weten hoe het met hem gaat en waarom hij mij wederom negeert voor zo'n lange periode. Ook als een soort afsluiting voor mezelf. Het maakt me depressief. Wie kan mij hierin adviseren?

Ik schaam mij soms voor deze gevoelens. Maar ik heb een jaar geleden het uitgemaakt met mijn ex van 4,5 jaar. Beiden zijn we jong rond de 22 en we zijn opgegroeid met elkaar. Ontzettend geweldige momenten gekend. In het begin van onze relatie was hij erg bezitterig. Ik vond vooral heel erg vervelend voor hem dat hij dat gevoel had om mij te verliezen constant. Het bezitterig ging weg opgegeven moment. Hij kreeg het vertrouwen dat ik niet zomaar weg zou gaan. Totdat hij een trauma opliep. Enorme ptss en verlatingsangst waren het resultaat. Ik zat gevangen in onze relatie. Na 2 jaar gestreden te hebben om weer gelukkig te zijn met hem, heb ik de knoop doorgehakt om geen partners meer te zijn. Ik geloof wel dat ik mijn soulmate kwijt ben. Tot op de dag vandaag mis ik hem heel erg.

Ik heb geprobeerd om verder te gaan met mijn leven. Ik heb een nieuwe liefde en hoewel ik echt verliefd op hem ben, denk ik nog vaak aan mijn ex. Ik mis dat geen contact met hem heb. Hij was mijn beste vriend.

Mijn lief heeft het uitgemaakt maar ik ben nog wel op haar.

Bij mij is een bizarre situatie ontstaan in de afgelopen jaren. Mijn relatie van 10 jaar is net beeindigd en doet erg pijn. Het is volldeig mijn eigen schuld, daar ben ik mij van bewust. Onze relatie ging met ups en downs. Zonder dat mijn partner het wist had ik een platonische vriendschap met een vrouw welke behoorlijk veel moeilijkheden had. Zij was een gezamenlijke vriendin van andere vrienden. Ik vond het moeiijk om het mijn vriendin te vertellen en hoe langer het duurde, hoe lastiger dit werd. Ik heb nooit iets sexueels met haar gehad, maar we spraken wel eens af om iets te eten en bespraken dan onze problemen van het leven. Zij had het behoorlijk zwaar en heeft wel diverse relaties gehad, maar lukte toch vaak niet. Totdat zij eindelik een vriend had waarvan ze zwanger raakte. Helaas na ca. 11 weken heeft ze een miskraam gekregen en liep haar relatie stuk. Ze was toen zo wanhopig en stond er zelfs voor om uit het leven te stappen. Ik heb toen aangeboden zaad te doneren mocht het echt nodig zijn. Heel naief natuurlijk, dat besef ik mij nu ook wel. Maar heb dat toch gedaan om haar te helpen. Dit zou dan nooit uitkomen en zouden dan weer verder gaan met ons eigen leven. Maar dit dit geheim was voor mij niet meer te dragen. Mijn lichaam begon tegen te werken en werd een ander mens. Kon mijn eigen partner ook niet meer recht in de ogen kijken. Ik ben zo ontzettend stom geweest! Ik heb mijn eigen gezin kapot gemaakt hierdoor en ben in groot zwart gevallen toen alles is uitgekomen. Kan ik mjn leven nog helen en zou mijn partner mij ooit nog accepteren en terug willen of kan ik niets meer doen? Ik neem alle verantwoordelijkheid en moet diep, maar dan ook diep door het stof.

Alvast bedankt voor het lezen en je reactie.

Hartelijke groet,
Bart

Ik zit al bijna 3,5 met mijn ex. We zijn talloze keren uit elkaar gegaan. Het was eerst vooral het probleem dat ik Christelijk ben en hij Moslim, m’n ouders accepteerden dit niet en dus moesten we stiekem door. We konden elkaar maar niet loslaten. Dat is nu nog steeds het geval, maar laatste 1,5 jaar behandeld hij me ontzettend slecht en respectloos. Hij doet voor zover ik weet niks mee andere meiden, zo is hij niet. Maar hij doet steeds dingen die echt respectloos zijn. Ik weet dat hij echt veel van me houdt, maar waarom zou je me zo behandelen en zien dat het me keer op keer pijn doet terwijl je beweert van me te houden. We hebben elke week ruzie en het feit dat ik hem heel weinig zie werkt ook niet mee. Hij is 5 dagen per week kilometers ver van me omdat jij bij de Marechaussee zit. Ik moet hem nu echt loslaten omdat hij me keer op keer zo verschrikkelijk behandeld, maar ik kan het niet. Zo gaat dit al bijna 3,5 jaar. Ik weet niet hoe ik dit ooit kan oplossen. Ik wil het er ook niet meer met vriendinnen over hebben maar wilde het even kwijt, vandaar dat k het hier doe. Bedankt voor het lezen ❤️ Als iemand wil praten over onze problemen hahaha let me know. Ik ben 21 jaar.

Goedemorgen,
Ik zou graag ook mijn verhaal eens neerpennen. Ik had een relatie van 12 jaar en uit het niks maakte hij het uit. Wij hadden het fijn samen, ook samen net een huis gekocht. Ok de sex was minder maar veel ruzie hadden we niet. Toen ik thuiskwam van mijn werk, zei hij dat hij er lang over nagedacht had maar hij vond dat wel leefden als broer en zus. Nu zijn we een jaar verder en ik kan dit nog steeds niet aanvaarden. Ik dacht echt dat we samen oud zouden worden. Hij vond vrij snel iemand anders, ik begrijp er niks van. We hadden samen 2 honden en die mag ik niet meer zien, hij wil geen contact meer. Ik weet niet of ik ooit nog iemand kan vertrouwen nu. Ik heb goede dagen dat ik me sterk hou maar ook echt slechte. Hij was zeker niet de perfecte man voor mij maar we hadden voor elkaar gekozen, dacht ik tenminste. Ik ben 44 nu en ik heb echt het gevoel dat mijn leven voorbij is. Thanks for listening!
Groetjes,
Gedumpt

Ik snap niet wat er mis is met mij. Waarom voel ik me minderwaardig? En kan ik dingen uit het verleden niet loslaten?

Mijn vriendin en ik kennen elkaar nu 16 jaar.
Wij hebben elkaar leren kennen via school. Zij was toen 15 en ik 16. Toen der tijd had ik al een ander vriendinnetje waar mijn huidige vriendin mee bevriend was. In de periode van september tot en met dec hadden we bijna elke dag contact en vertelde ze mij dat ze mij heel erg leuk vond en graag iets zou willen. Omdat ik toen een relatie had en een beetje werd overvallen heb ik toen de keuze gemaakt om met haar te gaan omdat zij mij in heel korte tijd zo open heeft gekregen. Maar belangrijker zij zat elke schooldag bij mij thuis. Daarbij stoeiden we altijd met elkaar met veel aanrakingen etc. Dit was het eerste meisje waar ik zo een goed gevoel van kreeg. Op gegeven moment zat ik een beetje in de knoop met mezelf en heb het na een aantal dagen uitgemaakt. We bleven contact houden en stoeien met elkaar. Daardoor ben ik steeds meer gaan hechten aan haar.
Alleen ik wist niet dat zij zich terwijl ze mij het gevoel gaf dat Ik de enigste was laten ontmaagden door haar buurjongen. Ik vond het vervelend om te horen ik begreep niet zo goed wat er gebeurde en ging allemaal te snel. Ondanks dat zij dit deed kwam ze altijd bij mij. Ik kon haar op een gegeven moment niet meer missen. Ik was zelf maagd en twijfelde of ik dan wel een relatie met haar moest aangaan. Doordat zij en ik bij elkaar bleven hangen heb ik uiteindelijk mijn eerste keer seks gehad met haar in 2010 toen ik 19 was. Daarna is het uitgegaan en bleven we contact houden.
Zij had ondertussen weer iemand anders gevonden. Terwijl ik eigenlijk alleen maar bezig was hoe haar terug te krijgen. Dat is gelukt. En toen we eenmaal terug bij elkaar waren heb ik gevraagd of zij intiem is geweest en zij bleef stellig ontkennen. Zij raakte zwanger van mij en we besloten het kindje te houden. Een jaar later kreeg mijn vriendin ineens een bericht via fb van die jongen waarin hij aangeeft dat ons zoontje op zijn vader lijkt. Dat was voor mij de bevestiging dat zij al die tijd loog. Dit alles zorgte ervoor dat ik verbitterd raakte en nu 12 jaar later nog steeds ben. Ik wil af van het gevoel het nooit waard te zijn geweest

Verlaten door de liefde van mijn leven en heeft mij verlaten voor een ander. Het is 7,5 maand geleden begonnen dat hij zijn koffer heeft gepakt en mij verlaten heeft. Veel voorgevallen zeer zeker in de daarvoorgaande jaren waar wij beide schuldig aan zijn geweest. Maar verlaten worden op deze vernederende manier is met geen pen te beschrijven. Blijkbaar heeft hij al veel eerder afscheid genomen van ons leven samen maar mijn strijd begint nu pas. Mijn gemis is niet zijn gemis, mijn pijn is niet zijn pijn, hij huilt niet waarom ik huil. Hij voelt de angst, paniek en de eenzaamheid niet die ik voel. Die zijn er bij hem om andere redenen maar hij kiest ervoor om zijn hart aan een ander te geven. En niet om met mij, ons samenzijn op een menselijke en fatsoenlijke manier alle te sluiten. Vernederd, verslagen en ontroert, te pijnlijk om enige vorm van acceptatie te voelen. Liefde is niet te koop. Weet wat liefde is maar die is mij afgenomen omdat nog te mogen voelen zoals ik dat voor hem voel. Hij heeft deze keus gemaakt en voor mij wordt deze keus gemaakt wat ik helemaal niet wil. Ben op mijn ziel getrapt tot op mijn bit geraakt en kan niet verkroppen dat deze keus mijn keus moet worden. Maar ach zoals hij zegt. Het komt nóóit goed uit wanneer waarom je dit meedeelt, toch nooit goed. Mijn aannames zijn werkelijkheid geworden maar wat is het moeilijk om los te laten wat mijn leven zinvol maakt en wat is het moeilijk wat mij het meest dierbaar is. Hoe kan ik op een normale manier met hem omgaan als iedere keer dat ik hem zie er een stukje van mijzelf verdwijnt. Hoe kan ik hem onder ogen komen als ik daar heel veel bij voel en hij niet. Hoe kan ik een doel verzinnen en er geen nieuwe herinneringen tussen ons meer zullen zijn. Hoe kan ik mijn pijn verzachten om weer beetje mijzelf te worden. Niemand kan mij helpen moet dat zelf doen. Met professionele tools blijft het zwaar en wordt mijn gemis niet minder. Doe de dingen die er van mij verwacht worden en dat is oke, voel err niet veel meer bij door verdriet en pijn. Idealiseer niks ben niet depressief en geen zelfmedelijden. Maar wat is dit moeilijk. Mijn hart luchten en een wegvinden naar mijn eigen geluk!!!!

Hoi allemaal,

Begin 2019 verbrak ik mijn 7 jarige relatie met mijn vriendin. We waren toen officieel uit elkaar maar zagen elkaar na de breuk nog steeds maandelijks een aantal keren.

Zij wilde mij graag terug en heeft daar een jaar voor gevochten. Ik heb dat altijd afgehouden. Ik vond het wel leuk om de dingen te doen die we deden maar zat niet te wachten op een relatie.

Begin 2020 stopte ze met vechten om het goed te maken. Dat was het moment dat ik me besefte dat ik haar wel wilde. Ik ben haar gaan missen en ben gaan vechten om terug te krijgen wat we hadden. Ze wilde niet meer afspreken en op een gegeven moment heb ik het gelaten voor wat het was. Ik heb haar een tijd overspoeld met berichten dat ik spijt had en het goed wilde maken. Na een paar maanden stopte ik daarmee. Het contact stopte ook.

Eind 2020 was het dat ze appte. Ze vroeg naar foto’s van ons van vroeger. We spraken af en hebben een gezellige avond gehad.

Toen ik haar een dag later appte om te vragen hoe het ging en of we weer eens wat af konden spreken hield ze het af. Ik voelde mij zwaar gebruikt en werd opnieuw boos over wat er gebeurde. Ik snapte er niets van.

Ik heb weer gelaten voor wat het was. Het was oké. Nu appt ze in april 2021 om samen weer wat af te spreken. Ik dacht wtf is dit. Ik voel nog steeds wat voor haar en ik wil dat wel. Ik heb daarom ook wel chill gereageerd dat het gewoon oké was om wat af te spreken. Vervolgens hoor ik weken niets en stuur ik haar een appje met de vraag wat nou de bedoeling is. Dat was blijkbaar te veel gevraagd en we kregen ruzie. Ik ben echt radeloos. Ze reageert niet op mijn appjes. Ik kan niet bij haar langsgaan want dat maakt mij een stalker. Ik kan haar ook niet bellen want dan ben ik opdringerig.

Ik ben er gewoon zo klaar mee. Ik weet niet wat ik hier nu weer mee moet. Ik heb jullie hulp nodig om dit los te laten. Het voelt als in vicieuze cirkel waar ik iedere keer weer in belandt. Ik wil dat het voor eens en altijd stopt. Dan wel in het werken aan onze relatie of er voor eens en altijd mee stoppen. Ik wil haar dan ook niet meer in mijn leven.

Hey allemaal,

Ik heb een relatie gehad van 6 jaar met 1 pauze voor een paar maanden. 10 maanden geleden zijn we uit elkaar gegaan en hij had na 1,5 maand al een nieuwe relatie. De reden dat we uit elkaar zijn gegaan is omdat ik met een oude scharrel vriendschappelijk contact had en hij vond niet dat dat kon. Daarna heb ik niks meer van hem gehoord ook volgen we elkaar niet meer op social media. Ik ben nu verhuist naar het buitenland voor werk en ineens stuurde hij mij een berichtje op facebook om me succes te wensen ik bedankte hem en vervolgens praatte hij door en noemde me bij mijn koosnaampje die hij vroeger altijd gebruikte voor mij toen we een relatie hadden, ik vind het zo raar en snap niet waarom hij me ineens berichtjes stuurt en me zo noemt want hij heeft een vriendin, en zelf vond hij niet dat ik tijdens onze relatie contact kon hebben met een oude scharrel en vervolgens doet hij nu exact hetzelfde bij zijn nieuwe vriendin, wat moet ik hiermee?

Hey, mijn vriend heeft me na 20j verlaten.
Hij wil rust,alleen zijn en zei me telkens dat de afstand ons misschien terug samen zou brengen.
3 weken later heeft hij iemand anders, ïemand die totaal niet bij hem past. (Is niet enkel ik die dit zegt)
Ik voel me kapot,kan aan niks anders denken.
Als ik hem zie(voor de kinderen) dan zegt hij dat hij hem zeer slecht voelt tov mij, en schuldig. Geeft me ook telkens een knuffel.
Hij wil dat ik terug gelukkig ben.
Makkelyk gezegd natuurlijk😪
Zou dit om een reboundrelatie kunnen gaan?

Dag iedereen

Ik ben een man tussen de 25-30 jaar, ik heb iemand 2 maanden geleden via Tinder leren kennen. Ik ben voorheen nooit echt verliefd geworden maar dacht dat dit de ware was, uren sms'en, uren aan de telefoon praten, nooit een moment saai geweest. Ik was enorm gelukkig in mijn leven. We hebben beiden naderhand tinder verwijderd omdat we echt op elkaar aan het focussen waren.

Nu was het probleem dat ze bijna nooit tijd had om af te spreken, altijd een excuus etc maar wel konden we uren sms'en en bellen. Ze woont ongeveer 20 minuten van mij dus de afstand was niet het probleem maar meer omdat ze zich een beetje schaamde om haar gewicht.

Omdat ze 3 maal last minute (de dag toen we gingen afspreken) heeft afgezegd heb ik haar met veel moeite moeten blokkeren (op alle platforms, zij heeft mij naderhand ook overal geblokkeerd), dit omdat ik het gevoel had dat mijn eergevoel werd aangetast. 5 minuten later kreeg ik een bericht van haar, uit haar bericht kon ik afleiden dat ze ook droevig was maar ook boos net zoals mij.

Ik ben er zeker van dat ze zich schaamde om af te spreken omwille van haar gewicht (100% zeker) maar wat ik ook probeerde, ik heb haar niet kunnen overtuigen terwijl de gesprekken altijd perfect waren.

Ik heb haar dus 3 weken geleden geblokkeerd, eerste week had ik er geen last van, ik was zelfs opgelucht omdat ik geen moeite meer moest doen want het kostte zowel haar als mij veel tijd. Maar de laatste 2 weken voel ik me er zeer depressief over. Ik rook meer, slaap altijd zeer laat, mijn prestatie op werk is zeer slecht zelfs mijn baas heeft door dat er iets niet klopt bij mij. Als ik er een beetje dieper op in ga begin ik al tranen te krijgen.

Enkel mijn vrienden weten hier iets van en proberen mij erin te steunen maar toch voel ik me er zeer slecht over. Ik weet zelfs dat ze mij stalkt door met de auto voorbij mijn huis te rijden. Ik ben er zeker van dat zij er ook niet goed van is geworden maar zoals ik al zei had ik geen andere keuze omdat ik het gevoel had dat mijn eergevoel werd aangetast (tijd in iets steken en nooit kunnen afspreken). Ik weet dat ik nooit meer iemand als haar zal tegenkomen (op vlak van sociaal) ik kon wel 24/7 met haar sms'en en bellen...

Ik zou graag willen weten hoe ik dit kan overbruggen want ik zit er diep mee...

Goedemorgen. Allemaal.
Ik ben simone 52 jaar

En kom uit een relatie van 9 jaar .
Waar de ander zeer weinig van gemeent heeft.
Benauwde hem was m vaak te veel.
En het was vaak nee .in plaats van ja.
Heel vaak mogen leren .dat ik niet op m kon bouwen..vorig jaar kreeg mijn kleinzoon rs en weer was hij er gewoon niet.
Niet mee naar de kinderen effe iets met zijn 2en ging niet gebeuren.
Nu niet nooit niet ik weet nu .maar wist het al.
Hij ging niet voor mij. Heeft inmiddels al een ander

Vorig jaar dacht ik wat zeur je nou simoon .
Deed wel boodschappen voor mij kon veel materiele dingen wel krijgen.
Maar nu besef ik dit gaat m niet worden.

Het doet zeer het geknaag.
Maar vooral het stukje het weten.

Liefs simone

Hallo,

Toen ik 13 jaar was woonde er een jongen in de buurt. Ik zag zijn profiel op facebook en was betoverd door zijn foto's. Jaren droomde ik van deze mooie jongen. Zijn naam was Jonas.

Wanneer ik 19 jaar was kwam ik Jonas tegen op TINDER. Ik wist nooit dat hij ook op mannen viel. Het leek me geen toeval. Wanneer ik hem stuurde was hij echter niet geïnteresseerd en wees hij me grof af.

Na een jaar geraakte Jonas en ik terug in gesprek en verontschuldigde hij zich. Ik vond het zo mooi dat hij dit deed.

We praatte veel via chat en we vertelde elkaar alle diepe dingen. Ondanks het feit dat ikzelf een moeilijker verleden had, en Jonas altijd als heel normaal zag. Iemand die alles heel goed voor elkaar had, bleek dit niet zo. Ik zag hem graag en praatte graag met hem erover. De fout die ik maakte was dat ik hem wou helpen en hierdoor te veel aanwees en te weinig gewoon luisterde.

We bleven goed praten, echter wou Jonas de ene keer niets van me hebben en de andere keer (en vooral wanneer ik zijn afwijzing accepteerde) plots weer contact en me een kans geven.

Het was een verhaal van aantrekken en afstoten. Ik was blind door Jonas'. Ik vond hem zo een mooi persoon, ondernemend en zorgzaam. Ik vond zijn activiteiten zo leuk. Kamperen en rondtrekken, avontuurlijk.

We hadden weer een ruzie en ik accepteerde wederom zijn afwijzing. Echter belde hij me weer en wou hij toch proberen. 4 dagen later op zijn verjaardag, die toen tijdens Corona viel, had ik een verrassing. Ik kon Jonas niet ontmoeten (het waren ook examens) maar hij was fan van de Rode Duivels. Via contacten had een van hen een persoonlijke boodschap voor Jonas voorbereid dewelke ik hem toezond.

Jonas vond dit fantastisch en plots antwoordde hij drie keer zo snel. Normaal wachtte ik altijd op antwoord, maar plots zei hij iets tegen mij als ik niet binnen het uur antwoordde.

Op vrijdag 29 januari zouden we afspreken. We ontmoette elkaar. Jonas kreeg het soms moeilijk door dingen die ik zei. Hij was zeer gevoelig en ik zeer rechtuit. Als hij het moeilijk had voelde ik me rot. Ik zag hem echt niet graag ongelukkig.

Hij zei zeer lieve dingen en het voelde intens. Hij vroeg ook naar mijn moeilijk verleden. Ik gaf aan dat dit te zwaar was en hij insisteerde.

Heel de avond heb ik hem niet aangeraakt. Ik wou geen seksuele contacten met Jonas. Ik voelde enkel diep respect voor zijn persoon. Ik wou zijn tederheid niet aantasten en wou dat hij gelukkig was.

Hij wilde iets vertellen maar durfde niet omdat dit de band zou verpesten. Toch vertelde hij het. Na 8 uur bij elkaar geweest te zijn, vertrok hij. Hij blokkeerde me plots. Dit na een half haar intens contact te hebben gehad. Ik legde een bloem met brief voor zijn deur.

Later deblokkeerde hij me en zij hij dat ik de date te zwaar had gemaakt. Ik vond dit raar omdat Jonas zelf naar moeilijke situaties vroeg. We zouden weer voort gaan.

Later blokkeerde Jonas me weer. Ik was er namelijk achter gekomen via via dat Jonas dezelfde grote interesses had als ik. Ik praatte hier veel over, maar greep hier nooit op in. Ik begreep dit niet.

Wanneer ik Jonas hierop aansprak vroeg hij hoe ik wist dat dit zijn interesse was. Na lang aanderingen en dagen chatten met hem vertelde ik het hem. Plots negeerde hij me. Maar wanneer ik boos was hiervoor blokkeerde hij me dus.

Ik was kapot en reageerde ongecontroleerd. Ik was echt mezelf niet meer. Ik was vaak bij mijn goede vriend die over Jonas op kot zat. Jonas gaf me echter aan voor stalking. Ik kan niet ontkennen dat ik vaak uit het raam staarde in de hoop toch met hem te kunnen praten. Echter is dit kort na deze gebeurtenis niet vreemd.

Wanneer ik ging wandelen met mijn vriend, achtervolgde zijn vrienden mij, filmde me en luisterde me af. Ook kwamen ze me meermaals aanspreken om uit te dagen. De verwerking liep niet vlotter. Ook lachte ze met de inhoud van mijn brief aan Jonas. Blijkbaar had hij deze verspreid, ondanks dat hier zeer persoonlijke dingen over mij instonden.

Plots had Jonas een relatie met een vriend van me die Jonas niet kende. Wanneer ik dit zag (ik zag ze hand in hand in de winkel) en die vriend stuurde, blokkeerde hij me op vraag van Jonas. Thans stuurde ik de vriend dat ik er oké mee was maar dat ik dit graag had geweten. En gehoopt dat Jonas en ik vrienden konden zijn.

Toen ik ze later op straat tegen kwam en ze aansprak zei Jonas dat die mij niet kende. Wanneer ik hem confronteerde met zijn liefdevolle uitspraken zei hij dingen zoals dat hij bedoelde dat hij onze slechte band niet wou verbrodden. Hij belde de politie en legde klacht neer voor stalking (waar uiteraard niets uitkwam omdat hier ook geen sprake van was). Jonas zei dat hij ziek werd van mij te zien. Hierop heb ik, naar mijn grote spijt, geantwoord dat hij al ziek was en dat dat is wat hij voelt.

Ik moest Jonas vergeten en zelf verwerken. Een intens verdriet. Nooit wilde hij met me praten en me het doen begrijpen. Dat ik mijn excuses kan aanbieden voor mijn invasief gedrag en wat ik gezegd heb.

We zijn intussen jaren verder en ik heb dit nooit verwerkt. Regelmatig komt mijn verdriet terug boven. En het erge is, ik zie hem nog graag ... Ik vind hem nog altijd een fantastisch persoon ...

Na heel lang alleen te zijn geweest, en niet ope stond voor een relatie, me stortte op werk en kinderen, wilde ik opeens niet meer alleen zijn.
Ik heb een aantal langdurige relaties gehad, allemaal met meer of mindere mate van geweld, ben ook opgegroeid in een gewelddadige jeugd.

Nu leek ik een hele rustige man te hebben ontmoet, die me leek te begrijpen.
Echter vertelde hij me(weliswaar lachend) dat hij geen man voor relaties is, een narcist is..en er wel aan werkte.
Ik zeg het niet want ik zag een lieve, rustige man.
Na een maand of 2, begon hij zich aan dingen te irriteren, nouja ik ben ook de makkelijkste niet, wantrouwend, angstig om afgewezen te worden.
Ik deed mijn best, ben best wel veel veranderd volgens mensen om me heen...maar ik liep steeds meer en meer op mijn tenen.
Ik deed steeds meer en meer om hem te plezieren, ook seksueel, ik deed het vrijwillig want dacht als hij ervan geniet, geniet hij van mij...en dat is alles wat ik wou.
De ergernissen werden steeds heftiger, ik kon niks meer goed doen.
En dat maakte mij nog "lastiger", en had hij steeds weer een nieuwe reden om boos te worden.
Deze ergernissen, discussies en ruzies wisselden vaak heel snel af met een heel vrolijke man,...en hoppa, ik was weer gelukkig..en zo snel als ie vrolijk werd, zo snel sloeg het ook weer om.
Ik raakte erdoor in de war.
Afgelopen week heb ik geroepen dat ik dit niet meer wil, en toen ging alles zo snel, spullen werden omgeruild, huissleutels werden gewisseld en t was klaar!!
Over en uit!
Ik kan mijn gevoel niet de baas, slik kalmeringspillen, en weet niet meer hoe verder.
Als ik niks laat horen dan stuurt hij me "goedbedoeld" advies...en zegt dat ie van me houdt, maar meteen erachter aan...dat t nooit meer goed komt.
Ik ga er aan kapot.
Mijn hoofd weet dat dit niet goed is, dat hij niet goed is, dat hij waarschijnlijk toch echt een echte narcist is, en ik moet stoppen met treuren, maar mijn lijf doet zo'n pijn..
Ik ben naar huisarts en psycholoog al geweest afgelopen dagen.
En die zeggen eigenlijk iets wat ik al weet.
Stoppen en doorgaan!!!
Maar het doet zo'n pijn...ik weet niet hoe

Ik ben 11 jaar getrouwd , hou zielsveel van mijn man.
Sinds enkele maanden heb/had ik een minnaar , waarom ??? , weet ik eigenlijk niet.
We hebben mekaar via social media gevonden, we hadden gelijk een klik.
We zitten beide in een relatie maar hadden wel echte raak vlakken.
We deden aan sexting de afgelopen maanden en genoten daar beide van.
We belde vaak en hadden bijna elke dag sex - chats met mekaar en begonnen ook van mekaar te houden en dat spraken we ook naar mekaar uit.
Het is dat we beide in een relatie zitten anders hadden we mekaar echt wel opgezocht.
Nu heeft hij een eind aan onze " relatie " gemaakt en gekozen voor zijn vriendin.
Hij dacht teveel aan mij als hij naast haar lag , en als ze mekaar knuffelde dacht hij ook aan mij en ik had precies hetzelfde , hij zit 100 % in mijn hoofd.
Ik begrijp zijn keuze echt wel en dat vertelde ik hem ook , we hebben uitgesproken dat we vrienden willen blijven.
Maar de breuk doet me meer dan ik had verwacht , nogmaals hou echt van mijn man maar ben er echt kapot van dat mijn " minnaar " er mee wil stoppen.
Ben verdrietig , heb echt liefdes verdriet.
Moet ik verder met hem als gewone vrienden of hem loslaten.
Ik vind het zo lastig , ik wil hem niet kwijt , maar wil dit verdriet ook niet voelen !!
Liefs E

Hebben 3,5 jaar een relatie gehad. Hij had al kinderen uit een eerder huwelijk. Ik niet. Ik wilde graag samen een gezin vormen, met kinderen van ons samen, samenwonen, trouwen etc. We hebben bijna nooit ruzie gehad en waren echt een aanvulling op onze levens. Alleen hij wilde geen kinderen meer, en zo lang ik ze wel wilde wilde hij niet samenwonen en trouwen. Omdat ik toch ooit mijn spullen zou gaan pakken.
Heb een jaar nagedacht en 6 weken geleden tot de conclusie gekomen dat we op een andere manier verder zouden moeten gaan. Ik hou ontzettend van deze man. In de afgelopen 6 weken hadden we nog wel eens contact en dat was prima. We zochten naar een modus waarin we nog leuke dingen kunnen doen. Een goede vriendschap.
Sinds vorige week heeft hij echter een andere dame ontmoet (met hele kleine kinderen) en is helemaal van de kaart erdoor. Hij is van slag hierdoor en zegt zoekende te zijn. Wil onderzoeken of dit meer is dan alleen aardig. Ondertussen vermindert ons contact in een raptempo. En voel ik me aan de kant gezet in onze prille vriendschap.
Ik voel alleen maar pijn. Ik wilde deur dichtdoen, maar ik kan het niet. Ik hou nog zoveel van hem en had zo gehoopt dat we een fijne en andere naam aan ons contact konden hangen. Ik verlies een mooi mens... 💔

Ok, hier gaan we…
Ik ben bijna 10 jaar samen geweest met mijn ex partner.
Samen hebben we een dochter van bijna 8.
Al die jaren ging het moeilijk, het is nooit gemakkelijk geweest.
Agressie, verwijten, bedrog, liegen,… alles is de revue gepasseerd.
6 maanden geleden maakte ik de klik om te vertrekken. Het was genoeg geweest.
Gek genoeg leerde ik vrij snel iemand van mijn collega’s beter kennen en alles klikte. Een wereld ging open.
In sneltempo (te snel) ging ik hiermee verder, mijn ex bleef maar proberen om me terug te halen.
Na 4 maanden ben ik gezwicht en dacht ik dat ik m’n ex terug wou na te horen dat ook hij iemand anders had.
Ik heb met mijn collega toen alles open en eerlijk afgehandeld en we gingen vrienden blijven.
Na enkele dagen terug bij m’n ex te zijn besefte ik pas hoe hard ik de andere miste… tot fysieke pijn toe.
Ik heb het nu dan ook opgegeven en de knoop doorgehakt om op mezelf te gaan wonen met mijn dochter.
En heb die collega (mijn exvriendje dus ook) opgebiecht dat ik de grootste fout had gemaakt om weg te gaan bij hem en hem nog graag zie.
Nu wil hij met mij beste vrienden blijven en alles laten rusten en tijd geven omdat hij geen zekerheid meer heeft.
Maar praten over ons proberen we momenteel te vermijden.
Hoe ga ik hier mee om?
Ik wil hem terug. Alles klopte ook… we zeiden tegen elkaar altijd: ‘dit is het’ en dat was het ook.
Maar nu zijn uiteraard de twijfels er bij hem.
Hoe kan ik dit nu plaatsen en het de tijd en de rust geven die nodig zijn?
Ik wil hem kunnen laten zien dat we de moeite waard zijn en ik heel zeker ben van mijn gevoelens voor hem…

Hoi.

Ik heb 2 maanden een jongen ontmoet. Voordat we elkaar hebben ontmoet hebben we eerst geappt, wat super goed klikte. Na ongeveer een week hebben we onze eerste date gehad; we zijn een hapje gaan eten en een wijntje gaan drinken. Tijdens deze avond hebben we het super gezellig gehad. Hij probeerde allerlei moves te maken, maar ik heb niet toegehapt.

 

Ik ben, na een gezellige avond, gewoon naar mijn huis gegaan en hij naar zijn huis. Onderweg naar huis belde hij: het was super leuk en hij wilde 2 dagen later voor me koken. Ook zei hij dat ik eventueel kon blijven slapen (was een uur rijden naar zijn huis). Ik wilde graag bij hem eten, maar het slapen bedankte ik voor. Dit, omdat dat voor mij voor een tweede date veel te intiem voelt.

De dag naderde en hij zou voor mij koken. Zo gezegd, zo gedaan. Het was echt heel erg leuk en vanaf moment 1 dat ik hem zag voelt het goed.. echter heeft hij mij die tweede avond samen toch verleid en zijn we (na lang knuffelen en alles) toch in zijn bed beland. Het voelde geweldig maar ik had toch het gevoel dat ik naar huis moest gaan...... hij niet. Hij wilde dolgraag dat ik bleef slapen. Noem me stom, maar dat heb ik toen gedaan en het voelde heel fijn. In de ochtend ben ik weg gegaan. Vanaf dat moment ging alles in sneltreinvaart. Let wel; op zijn initiatief.

 

Het weekend dat volgde zou hij vrijdagavond bij mij zijn en eventueel slapen. Dit voelde goed en vervolgens is hij (op zijn initiatief) het hele weekend gebleven. Maandagmiddag ging hij pas weg. 2 dagen later wilde hij weer voor me koken. Ik ben naar hem toe gegaan... we hebben het wederom super gezellig gehad en hij kwam zelfs met verhalen over zijn jeugd/fotoboeken en al. Ook met 'plannen' uitspreken voor de zomer was hij niet terughoudend: hij vindt me gewoon heel erg leuk. We zijn samen naar de tennis geweest, waar hij al jaren komt.. hij heeft me voorgesteld aan de buurman en wilde vanaf dag 1 al 'exclusiviteit' afspreken. Hij wilde echt vanalles.... dat ik mee ging stappen. Dat ik er bij zou zijn als hij een pokeravond zou organiseren met zn vrienden.. hij wilde langskomen op mijn werk.. en ga zo maar door.

 

Nu ik dit zo typ... blijft het voor mij onbegrijpelijk maar na 1 maand was het 'ineens' over en zei hij 'niet verliefd te zijn'. Het kwam bij mij aan als een klap in mijn gezicht en bij hem was ook duidelijk veel emotie te zien. Hij wilt heel graag dat ik in zijn leven blijf... maar als 'goede vrienden'. Voor mij is dit onmogelijk, ik heb gevoelens voor hem. Veel gehuil en verdriet laten hebben we nogsteeds contact. Hij heeft meerdere keren aangegeven dat het voor hem ook heel intens was, dat ie het heel leuk hadden met mij en dat hij mij heel erg leuk/aantrekkelijk enz vindt. Het enige wat mist.... zijn de vlinders in zijn buik. We hebben elkaar nu 2 weken niet gezien en mijn verdriet blijft en hij zegt mij ook te missen en veel aan mij te denken. Hij heeft een meid ontmoet waar hij morgen een date mee zou hebben.

 

Vrijdag zouden wij wat gaan drinken samen 'als vrienden'.... dus ik heb gezegd dat het mij kwetst dat hij een date heeft..... maar dat hij moet doen waar hij zich goed bij voelt, omdat k hem alle geluk gun. Een uur nadat ik dit zei, kreeg ik een app dat hij mij heel graag wilde zien. Dat het hem ook pijn deed dat hij mij vertelde dat hij die date had.. en dat hij die meid heeft afgezegd. Ook hebben we hierna de hele avond gebeld en dit voelde heel fijn. Hij bewaart wel wat 'afstand', maar benoemt wel dat hij mii heel graag wilt zien. Gisteren na het bellen zegt hij dat hij zeker weet niet van me af te kunnen blijven als hij bij me was geweest en dat hij een beetje vlinders in zijn buik voelt bij zo'n intiem gesprek...

Vanochtend word ik wakker met een keelontsteking en hij biedt direct aan dat hij mij komt verzorgen en ijsjes komt brengen. Als 'vrienden'. Ook niet onbelangrijk is dat hij, in de 2 weken dat we elkaar niet hebben gezien... hij heel vaak heeft gezegd dat ik altijd welkom ben en dat k bij m langs mag komen wanneer ik wil. Ook dat hij niet verliefd is, maar dat hij niet uitsluitend dat dat nog kan komen. Want hij zegt dat ik 'fucking perfect' ben....

Ik begrijp er niks van. Nu hebben we afgesproken volgende week wat te gaan drinken op neutraal terrein (niet bij iemand thuis, want we willen niet in de verleiding komen om seks te hebben). Hij staat hier heel erg voor open en is nu alweer uitspraken aan het doen van dat we 'vaker af kunnen spreken en misschien samen kunnen slapen (zonder seks).

Ook heb ik het gevoel dat hij de sprookjes vlinders in zijn buik wilt voelen... die volgens mij alleen bestaan bij iemand van 16. Bij het zien van je allereerste liefde.... alles is perfect (zegt hij zelf ook). Hij zegt dat als hij naar de toekomst kijkt... hij ons ziet als hele goede vrienden OF partners. Ik zelf heb nu het gevoel hem niet los te moeten laten.. hij voelt zo veilig.. vertrouwd en goed voor mij dat ik het niet erg vind dat m'n maag niet tekeer gaat als ik hem zie. Ik vind het prima dat het geen verliefdheid is zoals ik had toen ik 12 was.. knikkende knieën en niet meer kunnen eten.....

Misschien is het voor een buitenstaander heel erg duidelijk wat hier aan de hand is. Ikzelf begrijp er helemaal niks van en wil graag vragen wat hierover jullie mening is. Moet ik heel hard wegrennen want speelt hij met mijn gevoel.. of is dit een man met bindingsangst die in paniek raakt ofzo denken jullie hier anders over?

Groetjes.......

Na een onrustige relatie ben ik ongeveer 3 jaar single. De relatie liep dus stuk toen corona uitbrak. Zoals veel singles zullen herkennen was dit een eenzame tijd. De breuk kwam niet onverwachts, maar was wel zeer pijnlijk en ook lichtelijk traumatisch voor mij. Na vorige verbroken relaties was ik minimaal 1 of 2 jaar terug single voordat ik in een nieuwe terechtkwam/aan een nieuwe begon, alleen nu voel ik niet de minste behoefte aan een nieuwe relatie. Dit komt deels door de ervaringen uit die laatste relatie maar ook omdat ik het vertrouwen in mannen in het algemeen eigenlijk compleet aan het kwijtraken ben (of compleet naar een dieptepunt is gezakt). Het verschil met andere verbroken relaties is ook dat ik bij de laatste het (rooskleurige) beeld/idee had dat deze persoon de ware was of moest zijn. Ik ben niet het type dat zich in een relatie stort maar ja, liefde maakt blind.

Sommige mensen springen van de ene in de andere relatie en krijgen naar mijn mening veel te snel kinderen en gaan dan ook weer uit elkaar. Om kinderen op de wereld te zetten moet je overtuigd zijn van een relatie/de persoon vind ik.

Hierin speelt mee dat ik uit een traditioneel gezin kom met ouders die al heel lang getrouwd zijn. Ik zie dit eigenlijk ook nog steeds als ideaal, ook al zijn er veel mensen die er anders in staan en heel licht denken over scheiden bijvoorbeeld. Ik voel op dit moment niks voor een eventuele nieuwe vriend die zelf al kroost heeft maar ik durf dit niet altijd hardop uit te spreken omdat ik mensen niet wil kwetsen.

Zijn er misschien ervaringsdeskundigen die iets willen delen over soortgelijke ervaringen?

Zit ik nog midden in het verwerkingsproces en kan het kwijtgeraakte vertrouwen nog terugkomen door een mogelijk nieuwe liefde (in de toekomst?)

Soms ben ik bang dat ik nooit meer zo verliefd kan worden en op iemand zal durven te vertrouwen. Ik ben nog relatief jong en heb ergens nog steeds de wens om ooit op een dag te trouwen en kinderen te krijgen. Vragen van mensen over deze thema’s vind ik moeilijk omdat ik niet in de toekomst kan kijken en ik niet weet of en wanneer er mogelijk een nieuwe liefde in mijn leven komt. Ze proberen me te vergelijken met andere mensen die ‘verder’ zijn in hun leven.

Enkele tips om met dit soort vragen en verwachtingen van mensen om te gaan?

Mijn ex is heel erg jaloers. Telkens wanneer ik een appje kreeg was het (bijna) ruzie. Ik had haar ten huwelijk gevraagd, we zijn aan het bouwen en ze was mijn droom vrouw.Haar vriendinnen moesten me niet omdat ik vaak rechtuit was. Op een gegeven moment ontstond er een conflict situatie waarbij mijn ex opnieuw haar familie betrok. We woonden bij haar in om extra te kunnen sparen voor het huis. Haar broer en dronken vader hebben me fysiek aangevallen. Niet dat ik lichamelijke schade had, maar wel genoeg om me emotioneel te kraken. Mijn ex wou mij na een week uitkopen voor het huis. Ik voelde steun, maar die steun was echt beperkt. Dit terwijl ik echt in mijn recht stond. We besloten om een maand samen te gaan wonen op een andere locatie.
Op die locatie heb ik mijn ex veel alleen gelaten en heb ik contact gehad met een collega waar ik wel bij terecht kon. Op een gegeven moment was de breuk compleet. Mijn ex heeft moeite gedaan om me terug te krijgen maar heeft in de tussen tijd ook seks gehad met iemand anders.
Een maand geleden had ik haar opgebeld om te praten over alles, maar vooral over onze emoties. Op onze eerste date hebben we seks gehad. Ze wist van mijn collega ( waar ik nog steeds een goede band mee had). Ik was open en eerlijk tegen haar. Uiteindelijk wou mijn ex mij terug en vertelde me dat ik mijn collega moest laten vallen.
De twijfel bij mij duurde ongeveer vier weken. Mijn ex stelde voor om op hotel te gaan etc... Maar haar gedrag was zeer wisselvallig. Wel terug-niet terug...

Ik liep achter haar aan en het werd duidelijk dat ik terug verliefd op haar werd. Vorige week was ik alleen in het bos. Ze wou met me praten. Er waren twijfels, maar we besloten om voor elkaar te gaan. Opeens op de zaterdag veranderden haar berichten opnieuw. Ik kreeg van alles de schuld en ze zag geen toekomst met mij. Ze maakte het gedaan via bericht. De volgende dinsdag kreeg ik een brief van haar advocaat dat ik het huis voor een zielig bedrag aan haar moet geven. Mijn verdriet was nog nooit zo groot geweest.

Ik heb fouten gemaakt, maar zij ook. Telkens wanneer we spraken ging het enkel over wat ik fout gedaan heb. Ik heb me 200 procent gegeven en we gingen elkaar gisteren zien in ons huis dat volgende maand klaar is.

Ze behandelde me erg slecht: ze had geen tijd. Ik had een mooie tekst geschreven met mijn gevoelens maar ze zei dat ik nog 4 min had, ze moest nog ergens iets afhalen voor naar een festival te gaan en ze is weggelopen terwijl ik echt echt echt niks verkeerd heb gezegd. Een uurtje later apte ze me dat ze nog van me hield, maar dat ze geen toekomst zag....
Ik had haar geantwoord dat we voor elkaar moesten vechten, respect voor elkaar moesten hebben en dat ik er klaar mee was dat ze me negeerde en me zo behandelde..
Ze antwoordde doodleuk dat ik haar gerust moest laten.
Ik weet dat ik fouten heb gemaakt, maar zij zeker ook. Alleen ben ik de enige fout.

Beste lezer(s),

Ruim een half jaar geleden kwam het hoge woord er uit bij mijn nu ex vriendin. Ze was verliefd geworden op een ander. Wij beide waren 50 op dat moment, ook nog leuk gevierd. Het verliefdheids gebeuren liep al rond haar verjaardag, een half jaar lang.
In die tijd merkte ik wel het 1 en ander op, ik zat zelf slecht in mijn vel vanwege gezondheidsproblemen en slapeloze nachten, en elke keer werd er gezegd, nee, er is niets.
Uiteindelijk kwam een half jaar geleden het hoge woord er uit, ze was verliefd geworden op een 15 jaar oudere man, welke ook nog eens in mijn woonplaats een bedenkelijke naam heeft.
Ik was niet boos toen ze het zei, ik wilde vechten en zij wilde het nog proberen met therapie. Helaas zei ze het 1 en liet wat anders zien, dat stond lijnrecht tegenover elkaar.
En ik kreeg kortsluiting. Zo'n kortsluiting dat ik ben geëindigd bij de crisisdienst van de GGZ.

En je raadt het al, het was voorbij. Een relatie van 33 jaar, weg, foetsie. Down the drain, zo voelde het.
Die man was niet in beeld werd er verteld, we moesten alles gaan regelen qua huis, etc.

Een 2 maanden later kreeg ik een anonieme brief. De man waar ze verliefd op was liep te verkondigen en te pochen over zijn nieuwe vriendin.
Guess what, mijn ex. En ze ontkende. Afgelopen week wederom dit verhaal, nu recht in mijn gezicht, is hetzelfde verteld. En die man heeft/had ook een partner. Roddels gaan rond in mijn woonplaats.

Jippie, dat maakt je echt zo blij..., not.
De beste man heeft een hele bedenkelijke reputatie, en ik weet dat velen hem uitkotsen. Bizar dit.
Zijn (ex?)partner gaat ook rond in mijn woonplaats. Roddel en achterklap, dat ze weg is bij hem. En indien alles waar is zou mijn ex zou nummer 5 in de rij van partners zijn. Ik zie het al gebeuren, ook zij zal worden ingeruild en zal op haar bek gaan. En dat doet zo'n pijn, zien wat er gaat gebeuren en je kan er niets tegen doen.

Maar, ik ben nu denk ik zo ver om een streep onder haar te zetten. Ik heb gevochten, gestreden, gesmeekt (heel dom,ik weet het) en het is klaar. Ik hoop dat ze er van zal leren..., al denk ik van niet.

Verliefdheid maakt een mens blind, onredelijk en vooral, niet luisterend naar waarschuwingen van je eigen intuïtie en van vrienden.

1 ding weet ik wel, het is om te janken om zo de mooiste en het mooiste in je leven kwijt te raken.
Soms denk ik, had ik maar doorgezet......, fml.

Maar, er is wel iemand in mijn leven gekomen. En dat maakt mij happy. Alleen, vertrouwen en zelfvertrouwen is compleet weg, vooral het vertrouwen in de mens, in vrienden, familie, kennissen, want ook die laten je barsten. En van mensen waar je niets van verwacht, die zijn er voor je.

Ik moet verder, en dat is fuckin moeilijk als je niemand hebt om op terug te vallen..... . Dit maakt je eenzaam. En eenzaamheid is iets raars. Heel de kamer kan vol met mensen zitten en je kan je zo eenzaam voelen. En dat is nu bij mij. Eenzaam....
Waarom? De liefde van mijn leven is weg, wrg bij mij. Mijn rots in de branding is weg, de relatie is nu een had been geworden, het is verleden tijd.

Groet van een hele eenzame ongelukkige man.

Goedemiddag mijn verhaal tja waar zal ik beginnen
Mijn ex nu dus heb ik betrapt in oktober 2021
En dat was dat ze vreemdging niet met 1 maar 2 jongens altijd heeft ze volgehouden dat het bij zoenen is gebleven pfffffff
Dus het werd een behoorlijk moeilijk jaar
Maar zag wel de echtheid in haar ogen en de liefde voor mij en ons gezin
Ze heeft dat jaar zeer zwaar gehad de kinderen boos ik boos
We hebben 8 kinderen en waren 27 jaar samen
En ja als goed is alle kinderen van mij 🙏🙏🥶
Alles ging goed in het jaar 2022 we waren weer close en hadden zelfs tickets besteld in juli 2022
Om naar chile te gaan
Zelf had ik nog nooit gevlogen maar voor haar stapte ik over mijn angst heen
Eind juli 2022 merkte ik weer afstand van haar kant dat heeft geduurd tot oktober
In oktober 2022 hadden we een gesprek met elkaar en toen vertelden ze mij dat ze het wilden uitmaken met mij
Ik reageerde vrij rustig want was een beetje een opluchting omdat m’n hoofd niet meer zo zat te denken wat is er nu aan de hand ?
Maar toen ik opstond en de kamer uitliep roept ze me terug en zegt maar wat nou als ik spijt krijg na een week
Dus ik vraag aan haar dus er is nog een kans
Toen zegt ze ja maar je hebt maar 1 vinger vast
En zo gezegd zo gedaan zijn we eind oktober 2022 naar chile gevlogen voor 7 weken
Eerst Santiago dat was fantastisch voelden ook goed toen naar Temuco voor een week
En weer terug naar Santiago voor 2 dagen uitzicht op de Andes mooi Airbnb en ze sprong in mij armen en zegt ben zo gelukkig dus ik was ook gelukkig
2 dagen later vertrokken wij naar haar familie in een dorp in chile
Daar merkte ik dat ze weer wat afstandelijk deed het was wisselvallig dus ik zetten mij er doorheen
En voor dat ze het uitmaakte voor chile was haar eis een relatietherapeut waar ik maar all te graag mee instemde
Uiteindelijk is er familie vriendin mee terug gegaan naar Nederland met ons een vrouw van 60
En die lag op een matras naast ons bed dat 3 maanden lang 🤪🤪😱😱en de vrouw was heel anders dan wij hadden verwacht
Ze kosten heel veel energie vooral voor mijn ex
Dus toen we net terug waren in Nederland vroeg ik aan me ex waneer maken we afspraak voor relatie therapie
Haar antwoord was ja is nu druk als m’n tante weg is dan gaan we dat regelen
Nou haar tante is nog geen week weg en zie mijn vriendin weer voor haar uit staren
En weer drinken want dat deed ze ook all een tijd veel drinken in de zin van 3 grote glazen wodka met sinas
Ik zelf drink all 13 jaar niet meer
Maar die avond praat ik met haar en vraag wat er is we hebben een goed gesprek gehad met elkaar dat gaf m’n ex ook zelf aan
En 2 dagen later zegt ze me ik zie geen toekomst meer in onze relatie
Dus ik was in shock nog steeds ze heeft mij 5 a 6 weken laten wachten en ze wist het maar niet
Toen zou ze voor 2 weken naar mij zus gaan
Maar dat liep niet daar en kwam ze weer naar huis om mij te zeggen dat ze niet door met mij wilt gaan
😢😢😢😢😢😢😢
Ze is uit huis vertrokken en mij heeft
Ze met de kinderen gelaten 8 dus oudste 25 jongste 12
Ze heeft zich uit de woning uitgeschreven
Dus moest zelf van alles regelen opnieuw kinderbijslag zorgtoeslag noem maar op
Ze doet nu ook heel kort af op app alleen zakelijk en of reageert helemaal niet
Voel mij zo belazerd en ze heeft niet eens relatie therapie geprobeerd wat nog wel haar idee was en dan gooit ze alles zo weg 27 jaar en 8 kinderen niet eens haar best doen
Dacht toen we uit chile kwamen dat er weer hoop was en dat wij eindelijk een rechte pad zouden lopen maar niet dus m’n wereld is kapot lijkt wel een nachtmerrie maar het is echt
En voel mij zo beroerd en veel verdriet
Nou dat was mijn verhaal sorry voor de wirwar
En geen punten en komma’s sorry fijne dag en sterkte voor iedereen die het nodig heeft en voel me ook zo alleen in de pijn en verdriet

Hallo, mijn vriedin, waar ik veel van hou, maakt andere mannen na in de sims.

hoi allemaal ik heb na 1 jaar me relatie met mijn vriendin verbroken''

ik heb er kapot van en ik weet nu geen raad meer en ik weet niet wat ik nu kan gaan doen en ik heb er wel een beetje spijt van van maar ja wat kan ik er aan doen.
En het nadeel is wel dat ik ook met haar moet samen werken dat gaat nu ook niet meer voor mij en ik ben daar kapot van het is wel mijn favorieten werk plek

Ik ben een man van 30 jaar die nog steeds liefdesverdriet heeft na 10 jaar uit elkaar te zijn met mijn jeugd liefde.

Ik heb al veel liefde gezocht maar weinig gevonden.

Het is een terugkomend verdriet dat maar geen plaats krijgt of minder wordt.
Contact zoeken is moeilijk want zij is getrouwd en heeft kinderen.

Ik weet niet wat te doen of hoe ik dit kan oplossen.

Na een relatie van 12,5 jaar heb ik zelf de beslissing gemaakt om bij mijn man weg te gaan. Ik worstelde er al 2 jaar mee en heb door therapie te volgen toch de knoop doorgehakt omdat het mijn mentale gezondheid geen goed meer deed.

Waar ik die therapie volgde, leerde ik een man kennen wat eerst als wat flirterig begon, maar langs mijn kant ontstond er toch al snel een dieper gevoel. Van begin af aan zei hij me wel dat hij nog gevoelens had voor zijn ex en dus niet wist of het buiten de therapie in het dagelijkse leven zou werken tussen ons. Dat sierde hem dat hij er altijd eerlijk over is geweest.

Mijn gevoelens voor hem begonnen echter heel sterk te worden doordat hij me echt behandelde op een manier die ik nooit gekend had bij mijn man. Hij gaf me complimenten, het gevoel speciaal te zijn en ook qua affectie (wat ik bij mijn man ook niet had gekend op die manier) verliep het allemaal super. Ik had me echt enorm aan hem beginnen hechten en ook hij leek oprecht gevoelens voor mij te hebben.

De moment dat ik mijn therapie afronde, bleven we mekaar zoveel als mogelijk zien, alles leek goed te gaan tot na de week van kerstmis. Ik merkte een verandering in zijn gedrag op, maar hij verzekerde me dat er niets was. Tot hij me op nieuwjaarsdag opeens een bericht stuurde dat we beter alleen verder konden omdat we beiden nog teveel werk hadden aan onszelf. In een bericht…

Tot op de dag van vandaag heb ik nog geen ‘deftige’ uitleg gekregen en wil hij me ook niet meer zien. Toegegeven, doordat ik het verdriet niet kon dragen, dronk ik teveel dan goed is en bestookte ik hem wel met berichten. Daarin geef ik zeker toe dat ik daarin enorm heb overdreven. Maar ik kan het dus niet afsluiten, ik voel me zo slecht, drink nog steeds teveel, maar probeer zijn wens hem gerust te laten wel te accepteren. Al blijft het dagelijks een enorme strijd want ik zie hem zo graag en hoe hij de laatste weken stuurde, zo ken ik hem totaal niet. Ik zit met zoveel vragen, maar vrees dat ik er geen antwoorden op zal krijgen.

Ik maak me ook zorgen om hem en dat doet nog het meeste pijn, niet weten hoe het met hem gaat en wat er in zijn hoofd omgaat. Mijn doel van dit hier neer te schrijven is om mijn hart op zoveel mogelijke manieren te luchten in de hoop dat de pijn snel beter wordt.

Zolang zonder hem, kan niet meer
We waren zo goed samen, ik mis hem zo
Hij is weg, voor altijd
Wat moet ik nog?
Sterk zijn, zonder kracht
Doorgaan tot wat?
Waarom kan zo'n mooie liefde sterven?

3 jaar geleden ontmoette ik mijn man via een datingsite.
Ik was al een poos alleen en hij pas 4 maanden.
Hij had 11 jaar een LAT relatie met een meisje die 17 jaar jonger was
Ze hebben nooit samengewoond, ze was alleen de weekenden en vakanties bij hem en woonde al die tijd bij haar ouders.
Na 11 jaar was ze hem zat en zei dat ze hem saai vond, bazig, en dat hij haar jeugd had verziekt.
Ze was tevens verliefd geworden op een ander.
Hij was er toch kapot van en na een poosje wou ze hem toch terug, want die ander wou haar niet!

Hij reedt op haar verzoek 2u naar een hotel voorheen gesprek met haar en ze zei dat ze langzaam aan wel weer een relatie met hem wou.
Hij was nog niet bij huis van het gesprek of ze appte hem dat ze hem toch niet meer wou! En zei dat hij iemand moest zoeken die wel voor hem wou gaan!

Na 4 maanden leerde hij mij kennen, maar ik.merkte dat hij het vaak over haar had en adviseerde hem meer tijd te nemen om over haar heen te komen. Dat wou hij niet, want hij vond mij leuk!
Ik gaf het een kans , maar hij idealiseerde haar altijd ten opzichte van mij.
Hij heeft nooit meer contact met haar gehad en ik zag dat ze al 3 jaar een ander had op Facebook.

Wij zijn Na 2 en half jaar getrouwd en ik ken hem nu 3 jaar. Nooit heeft zij meer contact gezocht....maar waar ik.bang voor was is gebeurd.... met oud en nieuw vertelde hij mijbtijdens een ruzie dat zij hem een maand geleden een mail had gestuurd, hoe het ging en dat hun hond ( die ze samen hadden) bijna dood zou gaan enz. Hij heeft me alles laten lezen en schreef haar dat hij getrouwd is en een nieuwe hond heeft en kanker heeft gehad enz.

Ik ben nu bang dat zij haar * klauwen " weer in hem zet!
Hij zegt van niet en dat hij gek op.mij is....maar hij verdedigt haar altijd t.o.v. mij ....
Moet ik.mij zorgen maken?

Mis hem elke dag, elk uur elke minuut ...
Merk wel dat ik sterker word , ondanks de pijn in mijn hart ga ik door en ik weet dat hij ook lijdt. Waarom is het niet gelukt?
Soms denk ik dat we beiden eest moeten 'groeien', om een gezonde relatie te kunnen hebben...
Wie weet ontmoeten we elkaar dan, hoop dat hij gelukkig wordt

hallo iedereen,

ik zet hier ven mijn verhaal om da ik er niet over kan met mijn verdriet.

mijn vriend heeft het gedaan gemaakt om da hij er niet mee om kon met zijn beperking hij heeft autisme. hij wist niet hoe hij der mee moest om gaan
op ene moment blokt hij mij en de nadere moment deblokkeerd hij mij terug.

zegt dan dat hij geen liefjes meer wil zijn maar wel vrienden en dan stuur ik hem een gedicht van oe ik me voel tegen over hem. daar antwoord hij zelf niet op dat hij gvd weet van hoeveel ik van hem hou da goed echt super veel pijn.

ik zie hem elke week op de sport gisteren had ik hj gezegt negeerd hij mij gwn ik zit constant te wenen ik doe mijn eigen pijn gwn van verdriet ik voel me slecht ik wil me blijven pijn doet tot wnr ik in het ziekhuis zal liggen zo diep zit het hij ziet het gwn niet van hoe fk veel van hem hou.

kan er mij iemand helpen aub ik vecht al zo lang voor hem maar hij beseft het gwn niet en da zeker veel pijn da hij het gwn niet inziet of wil hij het nu niet inzien da weet ik niet.

Hey,

Ik ben onlangs ongeveer 1.5 jaar vrijgezel na een relatie van 4 jaar. Ik ben op dit moment 26 en heb het gevoel dat ik de liefde van me leven ben verloren. Door mijn eigen fouten van het verleden hadden we beide erg moeite met elkaar vertrouwen. In de 4 jaar tijd hadden we regelmatig scheurtjes in onze relatie maar we kwamen altijd weer bij elkaar. Nu sinds ongeveer een jaar heeft mijn ex een ander wat ik haar ook oprecht gun. Nu een week geleden nam ze contact met me op om te vragen hoe het was? Vervolgens begon ze te klagen over haar huidige vriend. Ik merkte tijdens het appen alleen al dat ik nog steeds gevoelens voor haar heb en het ergens wel fijn vond dat ze me een berichtje deed. Ze gaf aan dat ze onze tijd echt als “speciaal” voelde. We hebben van 11 tot 3 in de nacht gepraat over van alles en nog wat. Ze gaf aan dat het eigenlijk ook niet goed voelde omdat dit niet eerlijk was tegenover haar eigen vriend maar ondanks dat bleef ze wel doorpraten.

Nu zit ik met een dilemma, ik heb in die 1.5 jaar met veel vrouwen afgesproken en nog nooit gevonden wat ik zoek(liefde) ik merkte tijdens het daten altijd dat ik alles nog vergeleek met haar en dat mijn gevoelens gewoon nog niet weg zijn. Ze was ook ooit de eerste vrouw waar ik verliefd op was, terwijl ik best wat aandacht krijg maar ik “voel” het gewoon nooit ondanks dat het een mooie slimme dame is waar ik normaal voor zou kunnen vallen.

Wat moet ik doen? Ik weet gewoon niet wat verstandig is voor mezelf. Ergens snak ik naar haar aandacht maar ik weet dat ik mezelf gek ga maken als ik eraan blijf denken. Wat zegt het dat ze contact met me zoekt en 4 uur lang met me praat? Ik was net over het feit heen dat het uit was en ik merk nu dat ik er steeds weer meer aan ga denken. Nooit gedacht dat liefde zo’n intens gevoel kon zijn wat je niet uit kan zetten. Als ik eraan denk haar met een ander te zien doet het gewoon pijn omdat ik weet dat ik door omstandigheden in het leven nooit alles heb kunnen geven wat ik zou willen. Is er iemand die hier ervaring mee heeft? Een soort gelijke situatie? Wat is verstandig om te doen? Deze meid zit echt vanaf moment dat ik wakker word totdat ik ga slapen in mijn hoofd 😂

Wie o wie heeft tips? Alles is welkom! Alvast bedankt!

Wanneer kom ik thuis
Thuis waar ik rust vind
In mijn hoofd en in mijn lijf

Wanneer kom ik thuis
Gewoon iemand die me begrijpt door alleen maar naar me te kijken
En waar ik mezelf kan zijn, mijn emoties vrij mogen

Wanneer kom ik thuis
Zoveel liefde om te geven, zoveel gevoel om te delen
Maar ook zoveel onrust en pijn
Omdat ik het gevoel en alle liefde die ik te geven heb ook zo graag wil ontvangen

Wanneer kom ik thuis .....

Dit wordt mijn eerste Kerst alleen sinds 14 jaar.
Vind t erg moeilijk, hou nog zo van hem.
Hij wil alleen vrienden blijven...
Liefde was niet genoeg.
Mijn hart huilt

3 maanden geleden heeft hij onze relatie verbroken.. Iets wat ik niet had zien aankomen en waar ik ontzettend veel pijn en verdriet van heb.
Eerlijk is eerlijk, hij is een twijfelaar (hij zit ook al een tijdje thuis van werk) met ontzettend veel dingen en zo werd ook onze relatie ook wel eens besproken. We waren anderhalf jaar samen en we waren bijna iedere dag samen, maar officieel woonde we niet samen. Hier begon ik dan ook wel eens vaker over, maar daar kon hij geen antwoord op geven. In mijn ogen zou er niet heel veel veranderen aangezien we al zo veel samen waren en dat ging ook echt prima. We hadden het heerlijk samen, we konden lachen en huilen samen, familie en vrienden klikte allemaal heel erg goed en we deden veel leuke dingen samen. We hadden nog een vakantie op de planning staan en we spraken wel eens over de toekomst.

Opeens kwam ik wat overstuur thuis door iets op het werk, we hadden het hierover en van het een kwam het ander. Opeens ging het over ons en vroeg ik hem om eens duidelijk te zijn over zijn gevoel... hij begon te huilen en zei dat hij dacht dat het gevoel dan toch niet genoeg was....
ik schrok, was boos, verdrietig en totaal overstuur...
10 minuten later stond ik buiten en was onze relatie voorbij....

3 maanden verder kan ik het nog steeds niet begrijpen, mis ik hem nog iedere dag en hoop ik dat hij mij misschien toch ook wel mist... maar hij laat niets meer horen. We hebben elkaar tussendoor wel nog gesproken vanwege spullen die we nog moesten uitzoeken, en op moment dat we bij elkaar zijn is dat ook heel fijn. Hij zegt dat dat gewenning is en ik daar niets achter moet zoeken...Ik geloof daar niet zo in.
Hij kan ook gemakkelijk zeggen dat we wel weer iemand anders vinden terwijl ik vind dat we een leeftijd hebben om echt ergens voor te gaan en niet zo makkelijk op te geven.

Iedere dag wordt ik gek van alle gedachtes die ik heb... Hoe kan het dat ik zo sterk het gevoel heb dat dit niet klopt en we echt bij elkaar horen....
De gedachten die zegt dat ik het moet laten voor wat het is en echt weer verder moet en iemand verdien die 100% voor me gaat...
De gedachten dat ik misschien niemand meer tegenkom en daarmee mijn droom om ooit te trouwen en kindjes te krijgen nooit werkelijkheid wordt....
Ik wordt binnenkort 30 en snap niet dat hij (33) zo veel makkelijker hiermee kan dealen en kan geloven dat er wel weer iemand anders komt. In mijn beleving is het niet zo vanzelfsprekend dat je iemand tegenkomt waarmee je zoveel wilt en kunt delen en waar je jezelf echt mag en kan zijn. En het is niet zo dat hij dat niet zo voelde, want dat heb ik hem gevraagd, hij voelde zich ook op zijn gemak en heeft geen seconde spijt gehad van onze relatie... het was super fijn, maar iets geeft hem het gevoel dat het toch niet genoeg is... dat is alles wat hij mij kan zeggen.....

Hoe kom ik van dit pijnlijke verdriet af en hoe kan ik eindelijk verder gaan en weer wat meer plezier krijgen in alles wat ik doe....?

en plots radio stilte !
je kent het , je bent alleen en opzoek naar iemand. Na 2 jaar alleen te zijn , je zoon te hebben verloren, je vrouw die 6 maanden later je verlaat, helemaal gehealt te zijn en terug sterk in je schoenen staan. dus laten we ons inschrijven op Tinder. Eerlijk ik ben niet voor dateting apps maar dacht laten we het eens proberen. wel niet iedere like was een groot succes. Na een reisje te hebben gemaakt had ik zo iets van , Tinder weg te doen.
Op een Donderdag morgend wou ik dus de app verwijderen, kreeg ik een like. uit nieuwsgierigheid ga je toch nog even kijken. Hmmm ze zag er heel leuk uit.ik direct een berichtje gestuurd en wat dacht je binnen de 30 sec een berichtje terug. wel de volledige dag met elkaar gestuurd wat uiteindelijk uitmonde tot een ontmoeting die tot in de vroege uurtjes bleef door gaan. Het klikte op elke vlak je maar kon voorstellen.
Het was allemaal heel raar. Voor ik haar leerde kennen ben ik op reis geweest die zelfde dag was zij ook op reis, waren we beide op de luchthaven, beide op de zelfde dag en uur terug op de lucht haven . en elkaar niet gezien. maar je je kent het beide verliefde tot boven ons oren.
maar op een bepaald moment 3 weken later, waren haar berichten kort en bij het reageren was het nogal lang wachten. dit ging zo 4 dagen verder. ik dacht ze heeft het druk laten we ons geen zorgen maken. Want ze was ook een drukke vrouw met haar zelfstandige zaak. Dit wist ik al van te voren en had er geen problemen mee. Tot ik Dinsdag haar een berichtje stuurde met daarin. Ik voel dat er iets is, wat is er aan de hand? kan je mij wat uitleg geven. geen antwoord, zo heb ik haar nog 3 keer een berichtje gestuurd in de loop van de dag. tot ik een antwoord kreeg met daarin. Ik wil even wat tijd voor mij zelf! ik zal zien of ik morgen je uitleg kan geven. Ding Dong ik wist al hoelaat het was. Geen probleem zei ik ik hoor je wel.na 2 dagen verder nog steeds niks gehoord.
terug een berichtje gestuurd met daarin , ik vindt het nog al respectloos van je dat je mij 1 geen uitleg wilt geven e n2 we zijn volwassen mensen en geen pubers. maar goed , het is oke ik voel je ,ik weet dat je ook een verleden heb gehad met je Ex , dus neem je tijd ik weet dat je het moeilijk heb, maar als je mij nodig heb ben ik er voor u.Daar geeft ze wel op gereageerd .
¨Thanks¨ we zijn nu 1.5 week verder nog steeds niks gehoord.
Nu we hebben beide de App Bereal , dit is een app waar je een moment opname een foto kan maken die helemaal blur is , je kan de foto enkel maar bekijken als je zelf een foto stuurt. dit doet ze wel bijna elke dag. En ik merk wel dat ze er niet gelukkig uitziet.
IK vraag mij af wat moet ik hier nu van denken!
Ik ga verder met mijn leven probeer mijn hart terug te healen want dit is weer gebroken.
na 2 jaar mij emotioneel terug beschikbaar open te stellen kom je dit nu weer eens tegen. Dat schrikken de mensen dat je helemaal gesloten bent. Hoe komt het anders.
Zal ik haar zelf een bericht sturen of wacht ik ?

September 21 een man leren kennen via fb dating.. Bij de 1e ontmoeting was er gelijk een klik.. in 1 slag verliefd..
Ik woonde op een camping, hij in n klein appartementje van 3x3 na zijn scheiding.
Afstand was 75 km.. Ben vaak bij hem geweest, en in 3x3 hebben we ontzettend veel lol gehad. Mei 22 kreeg hij z'n huis terug, en vroeg of ik wilde samenwonen..
Daar had ik ja op gezegd.. M'n baan enz opgegeven om bij hem werk te gaan zoeken.
Allemaal gelukt...
Tot in oktober 5 maanden later zegt dat hij t niet meer ziet zitten.. Samenwonend te benauwend, teveel verantwoordelijkheid en me niet de liefde kunnen geven die ik nodig had.. En daar sta je dan... Machteloos..
Hij heeft ook heel veel issues, waaronder een sexverslaving.. dat wist ik maar ik dacht dat komt wel goed.. We waren heel open en vrij naar elkaar toe..
En dan sta je daar.. Geen huis, je liefde van je leven kwijt..
Nu woon ik op 3 verschillende adressen, en na 5 weken verder ben ik een emotioneel wrak.
Omdat we geen ruzie hebben en soms nog contact maakt het moeilijk.. En nu heeft hij vanavond weer een date, en dan maakt me kapot... ik weet het is zijn leven..
Maar ik word wel gevraagd voor een sauna volgende week.. Hij ziet het als vrienden, en dat wil ik ook, maar mijn gevoelens zitten nog zo hoog...
Iedereen zegt loslaten... maar tis en blijft toch ook m'n maatje..
Wat te doen?

Hey,

13 jaar geleden ben ik als een blok voor een jongen gevallen.
9 jaar lang zijn we een koppel geweest zoals dat bij alle koppels gaat, met ups en downs maar nooit uit elkaar gegaan.

Na 9 jaar samen ontdekte ik dat hij me bedroog en zijn we uit elkaar gegaan.
Ik was er serieus kapot van.

In die tijd hoorde ik via via dat hij af en toe ook een scharrel had in de tijd dat we 9 jaar samen waren.

Het bleef niet lang duren met dat meisje waar hij me na 9 jaar voor liet, na 3 maanden hem niet te horen stond hij hier ‘s nachts weer voor de deur.

We konden terug goed babbelen en we besloten in de eerste plaats gewoon vrienden te zijn.
Dat lukte best, we deden leuke dingen als vrienden en konden terug goed praten.

Enkel leerde hij na een paar maanden opnieuw een meisje kennen.
Opnieuw moest ik dit zelf ontdekken.
Vanaf ik hem confronteerde blokkeerde hij me terug overal. Hij ging me zelf aangeven als ‘stalkster’ omdat ik maar niet met dat meisje in contact zou komen.
Stalken had ik echt niet gedaan.
Opnieuw zat ik er helemaal door en het moest écht stoppen gewoon.

Dat ik tussenin hoorde dat hij al een tattoo met haar naam had gezet, ze al waren verloofd.
Het maakte me kapot!

Maar stilaan kreeg ik mijn leven terug op de rails... Heb ik toch een goed jaar over gedaan.
Ik hoorde hem anderhalf jaar niet meer.
Vorig jaar zag ik dat hij me terug begon te volgen op social media, hij begon ook terug te bellen maar ik ben er niet gelijk ingetrapt.

Op een dag, waarom? Geen idee... deed ik dat wel.

Hij wou terug met mij door dezelfde deur kunnen, hij had zoveel spijt van wat hij met mij had gedaan, hij zou bewijzen dat ik het hem echt wel waard ben....

Het beste... hij deed het!!!

Een jaar lang net is hij weer mijn beste vriend geweest, elke dag bellen, geregeld gaan eten, feestjes....
Stilaan begon er zelfs terug een romance te groeien...

Tot ik 2 weken geleden ontdekte dat hij weer iemand heeft.

Ik confronteerde hem...

Zijn uitleg; ‘ik had nood aan aandacht’, ‘ik moet dat meisje niet’, ‘het is sterker dan mezelf’, ‘je bent de vrouw van mijn leven’, ‘we gaan naar de dokter om ons te redden’....

Hield hij een paar dagen vol op deze manier, vorig weekend hadden we nog seks in al zijn ‘verdriet’ door...

En plots... niets meer.
Hij neemt niet meer voor me op, duwt gewoon af.
Hij krijgt al mijn berichten, reageert op niets meer.
Negeert me compleet...

Ik vraag hem in mijn berichten om me gewoon te blokkeren (als hij me blokt kan ik hem nog eens gaan uitkafferen als ik het moeilijk heb en krijgt hij het toch niet, als ik het zelf doe wel) uit respect om er al die jaren voor hem te zijn.

Ik stuurde hem ook een hele e-mail met deze vraag en waarom ik het zou verdienen dat hij me gewoon blokkeert en niet meer terugkomt.

Hij doet niets.
Hij laat me staan en negeert me.
Ik nam me voor hetzelfde te doen...

Maar help me alstublieft dit te begrijpen? Hem te begrijpen?! 😢
Kapot ga ik hier alweer aan....

Ik blijf hem gewoon graag zien.
Ik weet dat het zo niet werkt. Maar waarom is iemand zo?!

Ik heb mjjn inmiddes ex 2 jaar geleden leren kennen hij woont in het buitenland.
Na intensief veel kontakt en veel liefde nam hij ineens afstand en werd ons kontakt steeds minder..vanuit zijn kant. Meerdere malen vroeg ik waarom maar er was niets aan de hand hij had het te druk! En beloofde keer op keer dat hij naar Nederland zou komen om samen een toekomst op te bouwen. Nu heeft hij mij zomaar van alle sociale media kanalen verwijderd en is er totaal geen kontakt meer. Het meest erge vind ik dat hij geen uitleg heeft gegeven over het waarom. Inmiddels heb ik via via te horen gekregen dat hij kontakt heeft met een andere vrouw. Hij is een gelovige man en heeft meerdere keren gezworen dat hij alleen mij wilde en alles zou doen om samen te kunnen zijn. Hij heeft mij achter gelaten als een gebroken vrouw en ik weet niet hoe ik mijn dag moet doorkomen. Het besef dat wij elkaar nooit meer zullen zien is voor mij ondraagbaar. Iedereen zegt je moet hem vergeten en uit je hoofd zetten, maar dit is nou net wat mij niet lukt. Hele dagen huil ik met af en toe een droog moment. Zelf zou ik het liefst weer kontakt hebben met hem.. maar dit is blijkbaar eenzijdig. Ik weet dat ik door moet maar weet niet hoe. Ik heb meerdere relaties gehad maar niet zoals deze dat maakt het extra wrang! Afleiding zoeken is vaak het advies, maar ik heb die behoefte niet...alleen bij vrienden langs gaan.. maar er op uit trekken of sporten of uitgaan daar heb ik helemaal geen zin in. Mijn dagen bestaan uit werken en peinzen over hem. En ik wil hier ook graag van af. Deze 2 jaar heb ik alles in het teken van hem laten staan.. dus deze stilte is killing!

Goeienavond!
Vorige week maandag heeft mijn vriend het na bijna een jaar uitgemaakt, ik heb het hier erg moeilijk mee en zag het niet echt aankomen.

 

Ik merkte wel dat hij minder tijd voor me had en niet meer zulke lieve dingen zei zoals ik mis je bijvoorbeeld of blij je weer te zien zoals ik wel deed. Hij vertelde mij dat hij eigenlijk al 4 maanden helemaal niks meer voor me voelde en bij me bleef voor mij omdat hij zag dat ik wel om hem gaf.

 

Sinds deze tijd hebben we geen contact meer met elkaar gezocht en ik heb het daar erg moeilijk mee, echt het gevoel alsof er een deel van me leven weg is.

 

Ik ben zo bang dat ik hem nooit meer zal spreken of zien en dat hij hier gewoon volgens mij totaal geen moeite mee heeft en mij dus niet zal missen op de manier zoals ik bij hem doe, zou hij echt bij me blijven al die maanden als hij niks heeft gevoeld?

 

Heeft iemand er ervaring mee en enig idee wat voor mij nu een beetje de pijn zou kunnen verlichten en de angst weg zou kunnen nemen dat ik hem nooit meer zie of spreek?

Hallo allemaal,

Een jaar geleden is mijn relatie uitgegaan. Ik was verloofd en zou bijna gaan trouwen. Ineens kreeg ik tijdens een weekje vakantie met vrienden een appje dat ze twijfelde. Daarna kreeg ik weinig contact meer met haar en een paar dagen later in Nederland ging het officieel uit. Ik zit er nog steeds erg mee en heb nog elke dag veel pijn. Omdat het uit is en zij mijn lover en best friend was, maar ook de manier waarop het ging doet pijn. Ze was extreem zakelijk en ik kreeg weinig ruimte voor vragen. Een week daarvoor kochten we nog servies etc. voor ons samen en hadden we een heel fijn weekend en leek ze erg verliefd en toen was het ineens helemaal klaar en verrekte ze letterlijk geen spier. Het deed haar vrijwel niets. Ik heb al veel geprobeerd (sporten, psycholoog, soms uitgaan, etc.), maar mijn verwerking stagneert elke keer en ik val steeds terug in veel verdriet. Ik kom er maar niet uit en blijf haar, ondanks haar keiharde houding op het einde, enorm missen..

Mijn ex en ik hebben er onverwacht donderdag een einde aan onze relatie gemaakt.
Met onze relatie was niks mis, het ging voor ons gevoel juist met de dag beter.

Vorig jaar was er al spraken van dat mijn ex een vermijdende persoonlijkheidsstoornis heeft. Op sommige momenten denkt hij dat hij van iedereen afstand moet doen omdat dat in zijn gedachten beter is voor iedereen.
Ik dacht dat hij hier vorig jaar al over heen was door de juiste hulp, maar hij gaf aan dat hij het de laatste weken moeilijk vindt om met mij te zijn.

“Ik verdiende beter, ik ontwikkelde beter, ik maakte betere keuzes, ik had een betere kans op een toekomst, ik was slimmer en hij zat al 7 jaar bij defensie”.
“Als ik gewoon uit je leven verdwijn ben je er over 2 weken over heen, ga ik aan mezelf werken, en als het voorbestemd is komen we bij elkaar terug”
Ik heb hem verteld dat dit niet een realistische kijk is, maar dit drong niet tot hem door.

Zijn gevoelens waren minder omdat hij minder van zichzelf houdt. Hij vond de ene keer dat we beter als vrienden af waren en de andere keer wilde hij bij me blijven maar wel op afstand. (Hij was gewoon erg onduidelijk).

Ik heb hem voor het laatste gezien met het idee dat we het even oppervlakkig houden en dat hij voor zichzelf moet uitzoeken wat hij met zijn leven wil.
Ik mocht hem bellen en hij mocht mij bellen.

Hij heeft zijn hele telefoon uitgeschakeld, al zijn sociale media er af gehaald. Niemand kan hem bereiken behalve de collega’s via zijn werk telefoon.
Dit heeft hij me niet gemeld dus ik moest er achter komen via zijn moeder.
Het nare is dat ik hem voor het laatste zag met een gesprek waarin hij benoemde “als er geen traject aan euthanasie zat, dan was ik vanmiddag al heen gegaan voor een spuit”

Ook gaf hij aan zich aan te melden voor de militaire kliniek. Maar ik heb er weinig vertrouwen in dat hij dit echt zal doen.

Na een relatie van jaren is het ineens gestopt, hij houdt zich niet aan z’n woord met dat hij af en toe zou melden hoe het met hem is (hij is een man van zijn woord) en ik ben achter gelaten met het gevoel dat ik ieder moment gebeld kan worden door zijn moeder met het nieuws dat hij er een einde aan gemaakt heeft.

Hoi allemaal,

Mijn naam is Peter. Ik ben vierendertig jaar en kom net uit een relatie van nog net geen 6 jaar.

Normaliter zoek ik nooit naar een dergelijk forum maar therapie heeft mij geleerd om dingen van je af te schrijven. Dus here goes.

Mijn nu ex komt van origine uit Noorwegen. Zij had een Nederlandse vriend met wie ze een dochtertje heeft gekregen. Hij leek na een tijd een ander te hebben. Die ander woont in Zweden.

Toen dit bekend werd zette hij mijn ex op straat. Ik zelf woonde toen nog niet op mezelf en ik ben toen voor haar snel een studio gaan zoeken omdat dat het snelst te vinden was.

Wat volgde was een aantal jaar van rechtszaken omdat haar ex naar Zweden wilde verhuizen met hun dochtertje. Dat heeft hij ook gewonnen en woont daar inmiddels alweer wat jaren.

Los van deze heftige jaren hoorde ik na een TESE operatie in het Erasmus dat ik onvruchtbaar ben en er ook geen remedie voor is. Mijn ex was erg overstuur hierover en ik leek er het eerste halfjaar redelijk kalm onder. Het leek alsof het me niets deed.

Op gegeven moment zei mijn ex dat ze het niet meer ziet zitten. Ik leek me onbewust erg af te sluiten en leerde door een aantal gesprekken bij de huisarts psycholoog dat het hoogtswaarschijnlijk door het nieuws van de onvruchtbaarheid kwam.
In tussen was mijn ex al met een toenmalige collega aan de haal gegaan terwijl we nog samen waren en wij nog samenwoonden.

Ze stonden vaak beneden bij het appartementen complex en zodra ze me aan zagen komen met de auto gingen ze snel weg de berging in of hij ging ervandoor en zij ging naar binnen. Ze zei in die periode zelfs dat ze sex hadden en ze teleurgesteld was dat ze niet zwanger was al van hem. Het domme is dat hij zelf een vriendin met een kind had nog waar hij dus zelf ook weer bij vreemd ging. Dit heeft een aantal maanden geduurd en alles terwijl mijn ex en ik nog samenwoonden. We hadden niet veel spaargeld meer en ik kon geen kant op.

Na een tijd kwam ze tot bezinning en gaf aan enorm veel spijt te hebben. Die gozer was afgekapt en al het contact was verbroken. Ik was een dusdanige emotioneel wrak dat ik haar weer teruggenomen heb,

Ik ben vervolgens in therapie gegaan en heb vorige week mijn meer dan een jaar durende therapie afgesloten. Ik voel me sterker en beter.

Maar nu, afgelopen zaterdag, kwam mijn ex thuis van haar werk en gaf aan te willen praten. Ze zei dat ze ziet dat ik beter ben geworden en dat ik een hele goede vriend ben en een fijne relatie maar ze houd niet meer van me en ziet geen toekomst met me.
Afgelopen maandag however gaf ze aan al nummers uitgewisseld te hebben met een klant die ze kent via haar werk. Ze werkt in een tankstation.

Dit is de tweede keer dat het lijkt alsof ze alweer met een ander bezig is terwijl ze het net verbrak. En qua wonen zitten we nog in dezelfde situatie waarin geen van ons beide ergens heen kan.

Ik vind het enorm moeilijk haar te zien texten met een ander terwijl het voor mij nog steeds voelt alsof de vloer onder me vandaan is gezakt.
Het lijkt haar ook vrij weinig te doen. Het feit dat ze nu twee keer in dit patroon valt en twee keer bij mij maakt het nog erger. De ene dag gaat het okay, de andere dagen wordt er veel geruzied en gepraat.

Wel heb ik al stappen gezet om te kijken of ik waar we nu wonen, alleen kan blijven huren. Dat zou een van de benauwende situaties al weghalen.
Ik weet verder nog niet wat ik hier mee aan moet.

Bedankt voor het lezen.

Voor als je liefdesverdriet hebt……

Liefdesverdriet
Lang en gelukkig uit elkaar
Hoe lijm ik mijn gebroken hart
Hotel hartzeer
Video’s van Marieke proper

Inmiddels ben ik er expert in geworden. Het liefste had ik alles vanuit de boeken geleerd over dit thema maar het verdriet heb ik nu in levende lijve ondervonden. Met een iets beschamende glimlach vertelde ik altijd dat ik nog nooit verlaten was door een vriendje. Eigenlijk was ik er zelf altijd al eerder klaar mee. En nu…. Nu stond ik aan de andere kant dit keer. Nu kon ìk me een leven zonder hem niet voorstellen maar bleek mijn man dat wel te kunnen. Shocking.. heavy…huilen tot bijna kotsen aan toe. Breng me naar het ziekenhuis heb ik gezegd. Daar wil ik nu zijn. Lap me op! Maak me beter! Dit doet zo ontzettend veel pijn! Ik maakte alle fasen door. Boosheid, verdriet, enorme angst. Een shocktoestand door mijn hele lichaam. Snikken en niet meer kunnen stoppen, totale paniek. En die enorme boosheid. Ik las ergens: Een verlaten vrouw maakt dat een non nog kan doden! Nou….ik heb dit gevoeld. Maar goed dat het bij mij in gedrag nog redelijk beperkt gebleven is. Al heb ik wel alle planten in huis weggegooid, een badpak kapot geknipt en haatdragende berichtjes gestuurd. Ik heb een kant van mezelf gezien die ik nooit voor mogelijk had gehouden. Ik kan nu zelfs zeggen dat ik het gedrag van mijn eerdere ex kan begrijpen. Wat me op de been hield (houd) zijn vrienden en familie. Maar ook heb ik de kans gegrepen om veel over het fenomeen liefdesverdriet te weten te komen. Ik kan wel stellen dat ik er mijn tijdelijke nieuwe studie van heb gemaakt. In de afgelopen weken heb ik vier boeken uitgelezen, diverse video’s bekeken en verscheidene podcasts geluisterd. Dit zijn mijn tips:
Video:
Getting over your break-up headspace. Deze keek ik midden in de nacht. Ik kon echt niet slapen. Had enorme pijn in mijn buik. Hartzeer! Ik leerde dat je “have to believe it is better to let him go” Dan kan je verder…. Maar natuurlijk was het veel te vroeg hiervoor. Al snapte ik de boodschap wel. Daarna las ik het boek liefdesverdriet. Dit boek was fantastisch. Deze las ik op het moment dat ik nog aan het wachten was op antwoord. Ik wist nog niet dat hij zich een toekomst zonder mij voor zich kon stellen maar hij dacht erover na, we hadden een time-out. Ik las dat je verschillende gasten in je herberg moet verwelkomen. Ze hebben allemaal zo hun nut. Zo kan je de gast “de verdrietige” vast wel voorstellen. Natuurlijk is het belangrijk dat je verdriet laat gaan en niet opkropt. Maar ook de gast “de angstige” heeft nut. Die zorgt ervoor dat je actie onderneemt. Gast “de boze” was voor mij misschien wel de belangrijkste gast. Boosheid liet ik niet makkelijk toe. Ik probeer vaak eerder te begrijpen dan gedrag af te keuren. Maar gast de boze liet me voelen. “Tot hier en niet verder”. Van deze gast heb ik het meeste geleerd. Grenzen stellen en daarmee oké zijn. Door deze gast toe te laten en op te schrijven wat het betekende kon ik de boosheid bij mezelf houden en delen met vrienden. Niet meer botvieren op de verkeerde personen. Ook begon ik met het boek “lang en gelukkig uit elkaar”. Een fantastisch boek dat ik uitlas op een parkeerplaats langs de snelweg vlak voordat tegen mij gezegd werd: Ik moet je nu laten gaan. Zo blij dat ik dat boek had gelezen. Dat stelde me in staat om hem goed te horen en op een goede manier uit elkaar te gaan. Ik had immers mijn intentie uitgesproken na een oefening in dit boek. En dat was: Ik ga er alles in het contact met mijn ex aan doen om een sfeer te creëren waardoor we allebei met een fijn gevoel terug kunnen kijken naar de fantastische 15 jaar die achter ons liggen. Ook stonden daar tips in ten aanzien van de omgang met familie en vrienden en hoe je, je geen slachtoffer hoeft te voelen. Ook sterkte de zin mij: Je gaat nu door een verschrikkelijke periode heen maar daarna zal je een nog rijker leven hebben. Ook verslond ik podcasts. De laatste podcast ging over vergeven. Dat je dat wat gebeurd is niet wilt veranderen. Dat betekent niet dat je goedkeurt wat er is gebeurd maar dat je accepteert wat er is gebeurd en ervan leert. Hier heb ik veel aan gehad. Maar dankzij het eerder genoemde boek ‘liefdesverdriet’ druk in boosheid niet de kop in. Heel leuk allemaal dat vergeven….maar de boosheid moet er ook uit. Vlak voordat het ècht over was keek ik ook video’s van relatietherapeute Marieke Proper. Echt een aanrader! Dankzij haar stelde ik mijn man de vraag: Wat vind je in de ander wat je niet bij mij vindt en wat vind je daardoor terug bij jezelf? Een pijnlijk gesprek maar wel belangrijk voor mijn proces. Ik kon daardoor niets anders doen dan hem loslaten.
Ik vind momenteel dus veel rust in het lezen over het onderwerp. Het nieuwste boek dat ik heb aangeschaft is Hotel hartzeer.
Ik weet inmiddels…èchte liefde is niet iemand bij je houden voor jezelf maar loslaten als dat hem of haar gelukkiger maakt. Maar geloof mij.. mijn laatste zoekopdracht bij Google was: Hoe laat ik mijn ex los.

Vorig jaar leerde ik hem kennen. Het was geen liefde op het eerste gezicht maar we hadden het leuk samen. Hij kwam uit een hele moeilijke relatie van 10 jaar. Waarbij hij niet zichzelf mocht zijn en zich in alles moest verantwoorden. Ik liet hem zien dat het anders kon. Dat het goed is om een eigen leven op te bouwen, dat je niet afhankelijk moet zijn van je relatie. We groeiden steeds meer naar elkaar toe en ik viel op zijn gevoeligheid, we voerden diepgaande gesprekken, konden niet van elkaar afblijven en hij liet mij mezelf speciaal voelen. We gingen met elkaar om alsof we een relatie hadden. Maar toen ik daar iets over zei gaf hij zijn twijfels aan. Prima maar als hij na maanden daten twijfelde was hij het niet voor mij. Ik gaf dat aan en ging langzaam met een ander daten. In de tussentijd bleef ik hem steunen. Het idee dat ik met een ander date kon hij niet verdragen. Hij was er letterlijk ziek van en vroeg of ik zijn vriendin wilde zijn. Ik hield van hem (en nog steeds) dus ging ik daarin mee. In het begin moest het vertrouwen groeien dat hij niet weer zou gaan twijfelen want dat deed hij over alles. Maar het vertrouwen groeide en het ging perfect samen. Alles was bespreekbaar, we deden leuke dingen en hielden van elkaar. Tot hij op vakantie ging, hij kwam terug en gaf aan verliefd te zijn op een ander. Een gevoel dat hij bij mij niet had. Hij maakte het uit en ging diezelfde week nog naar haar toe om uit te zoeken hoe het met haar zou zijn. Mijn steun had hij dit keer niet nodig, die vindt hij nu bij haar.

De manier waarop hij het uitmaakte was heel hard. Hij loog om mij te beschermen over die andere vrouw, ik moest erachter komen. Het was voor mij een klap, zo onverwachts. Met knallende ruzie ben ik gegaan. Dat is niet wie ik ben en niet hoe ik het wilde. Dus 1.5 week later hebben we heel goed gepraat. Op een manier zoals alleen wij dat kunnen. Nog nooit heb ik zo’n diepgaande connectie met iemand gevoeld. Maar hij heeft een ander dus ik moet los van hem komen. Mijn hart wil hem terug, mijn hoofd weet dat het beter is van niet.

Nu stuurt hij mij af en toe een berichtje om te vragen hoe het gaat. Ik denk uit schuldgevoel. Ik reageer daar niet op, maar pff wat is dit moeilijk. Nooit geweten dat liefdesverdriet zo hard, verdrietig en pijnlijk is.

Iemand tips hoe hier mee om te gaan?

Hoi allemaal,

Mijn relatie is net verbroken en wilde het even delen, ook om te kijken of jullie wat tips hebben.

Ik heb 5,5 jaar een relatie gehad met deze jongen we zijn ongeveer 3x naast deze x eerder uit elkaar gegaan omdat hij twijfels had. Elke x kwam hij weer terug, omdat ik bijvoorbeeld anders overkwam en dat vond hij dan weer aantrekkelijk.

Nu ben ik er klaar mee, al zei hij zelf afgelopen x ook als het hierna klaar is weet ik dat we er alles aan hebben gedaan. Dat gevoel heb ik eigenlijk helemaal niet. Want elke x wanneer we wer opnieuw samen kwamen was het weer even spannend en leuk, daarna werd het weer normaal. Ik heb het gevoel dat we eigenlijk de problemen nooit hebben opgelost die er waren. Hij zegt dat hij denkt dat we niet bij elkaar passen, terwijl ik het gevoel heb van dat dat nu inderdaad zo lijkt maar dat we wel bij elkaar passen, alleen hebben we op een bepaalde manier dat we reageren op elkaar en daardoor toxic zijn.

Ik vraag me dan ook af van die twijfels zouden die dan ook niet bij zijn onzekerheden liggen. Want verder ging het intiem heel goed, alleen kwa communiceren kon het wel beter.

Goede avond iedereen. Even snel me verhaal kwijt want het blijft door me hoofd spoken.

Ik en mijn ex zijn nu 8 maanden uit elkaar waarvan we vanaf maart geen contact meer gehad hebben om de breuk daadwerkelijk te verwerken. Zij heeft het weliswaar uit gemaakt maar ik ben veel verder dan wat zij is.

 

Sterker nog, zij kreeg de klap nu pas omdat zij ervoor weg liep. Vandaag na een lange tijd weer gebeld met elkaar omdat ze dacht dat ik een nieuwe vriendin zou hebben. Ik dacht dat ik erover heen was althans zo goed als dus ik heb avontuurtjes gehad met verschillende dames.

 

Zij heeft dus in die tussentijd dat we geen contact hadden een rebound relatie wat inmiddels alweer over is. Toch deed dit pijn om te horen ookal mag ik er niks van zeggen aangezien we vrij zijn, ik het ook gedaan heb en al zo lang uit elkaar zijn.

 

Toch blijft het in me hoofd spoken.. sterker nog onze telefoon gesprek voelde zo vertrouwd, fijn aan.. ik begin haar gewoon extreem te missen en mijn gevoelens komen weer omhoog. We weten beide nu dat we super veel om elkaar geven, dat we nog steeds gevoelens hebben voor elkaar maar dat het hoofd zegt dat het beter is dat het klaar is.

Heb beetje het gevoel dat ik weer een rebound van een rebound ben. Ze zegt van niet want haar gevoel is nooit weg geweest. Ze praatte zelfs over mij tijdens hun relatie. Maar als ze me echt had gemist, was ze toch teruggekomen in het begin? Weet zelfs niet hoe of ik het kan hebben dat zij het bed gedeeld heeft. (Sorry ben een jaloers type) en dat is bij haar wederzijds..

Nu vraag ik me af of dit überhaupt nog een kans van slagen heeft of we het beter kunnen laten rusten. We hebben immers nu besloten om dit even te laten rusten en verder gewoon geen contact. Iemand hier ervaring mee qua rebounds vertrouwen en weer terug komen bij je ex terwijl de andere avontuurtjes had?

Hallo allemaal,

Mijn partner en ik zijn ongeveer 8 jaar. Onze relatie is begonnen toen hij nog bij zijn ex was en ik bij mijn ex aan het weggaan was. Ik heb een hele goede relatie met mij ex (vader van mijn kinderen). Mijn partner heeft altijd wat meer “macht” in onze relatie gehad. Het was altijd op zijn tempo, hij bepaalde onze afspraken, …
Na 2 a 3 jaar zijn we gaan samenwonen, met heel veel geruzie en gedoe. Ondanks dat we samen heel wat dingen hebben ondernomen (reizen, bouwen, werken, studeren, …) was er altijd veel drama en ruzie. Ik had steeds het gevoel dat het langs 1 kant,m kwam, reageerde dan over emotioneel, en hij was dan boos op mij en verweet me van alles.
Er zit weinig vertrouwen in onze liefdesrelatie, aangezien ik heb een paar keer heb betrapt met het sturen naar andere vrouwen. Hij ontkent het en geeft er een draai aan, ik weet echter wat ik gelezen heb. Hij is altijd stiekem op de gsm, geheime codes, …
Enkele maanden geleden zei hij dat hij niet meer van me hield en dat ik een andere woonplaats moest zoeken. Zo gezegd, zo gedaan. Nu heb ik een huis, maar ik woon er nog niet. Hij is telkens een afstoten en aantrekken verhaal. De ene moment vindt hij me geweldig en wil hij knuffelen, de andere moment bent ik een monster.
Iedereen in mijn omgeving zegt dat ik moet doorbijten en alleen moet gaan wonen. Echter hou ik nog van hem, ook al zijn mijn grenzen meerdere keren genegeerd.
Hoe kom ik hier door ?

8 maanden geleden heb ik een leuke dame ontmoet via tinder, vanaf het eerste moment klikte het meteen.
Samen een kleine van ongeveer de zelfde leeftijd, allebei geen fijne huidige relatie meer.
Wij hebben in deze tijd 8 maanden lang intensief contact gehad waarbij wij gingen kijken of het wat kon worden maar dan wel rustig aan.
Helaas kon ik mij niet helemaal openstellen en wilde zij in de loop van de periode steeds meer van mij. wat ik ergens ook begrijp aangezien wij een lange tijd lief en leed deelde. A fijn, ik merkte al een tijd dat zij met der zelf in de knoop zat en dat ik daarin te veel werd omdat ik haar niet kon geven wat ze nodig had. ze gaf al een aantal keren aan misschien afstand te willen nemen omdat ze moeite had met een aantal zaken alleen wist ik dit altijd weer goed te praten omdat wij heel erg om elkaar geven
afgelopen vrijdag heb ik haar nog gezien hebben wij erover gesproken en daarna zijn wij nog intiem geweest, ik ging naar huis en heeft zij tot middennacht gewacht op een appje dat ik thuis was, de volgende dag kwam er nog een goeiemorgen op de app vanaf en toen zondag ging het mis.
Ik kreeg opeens een lange app dat ze zaterdag radiostilte had genomen om over alles na te denken en had ze besloten met een knoop in haar maag mij los te moeten laten en ze vroeg dan ook dat ik haar met rust moest laten. ik schok hiervan en vroeg haar te bellen wat dan mocht helaas zonder een goede einde. ze was opeens heel erg emotieloos.
De volgende dag heb ik nog een bos bloemen bij haar huis gebracht wat helemaal niet goed gevallen is en heeft ze heel boos gereageerd aan de telefoon en heeft ze mij overal verwijderd en geblokkeerd.
Ik zit hier super erg mee wat moet ik nu, maak ik nog kans of zijn mijn kansen gezien?

Hallo mijn naam is ivo ik ben 31 jaar oud ik ben al 8 jaar single ik heb op mijn 23e 1 relatie gehad deze relatie duurde 8 weken uiteindelijk ging mijn vriendin vreemd met een van mijn beste vrienden en hebben samen een kind gekregen en zijn nu al 8 jaar samen ik heb eigenlijk het idee dat ze mij gebruikt heeft om in contact te komen met hem dit was natuutrlijk hartverscheurend ik heb natuurlijk met beide geen contact meer
Ik heb zelf veel pogingen gedaan in die 8 jasr tijd om aan een vriendin te komen maar het lukt op geen enkele manier op datingsites krijg ik geen matches als ik er dan wel een krijg want ik heb er op 8 jaar mischien 4 gehad dan word ik meestal geblokeerd met opstap gaan worden vrouwen boos als ik oogcontact zoek en als ze dan wel praten is het puur omdat ze vriendelijk willen zijn ik denk dat het mij uiterlijk is ik ben inmiddels kaal ik ben 193 lang dun gebouwt ik verbrand heel snel in de zon dus ik haat zomers ik heb geen kaaklijn geen brede schouders of iets wat mannelijk is in mijn sociale kring die klein is heeft iedereen al een vriendin sommige al kinderen ik ben als enigste overgebleven ik ben eigenlijk ten einde raad het is zelfs zo erg dat ik gewoon depresief ben ik slijt mijn dagen meestal door te werken thuis komen eten drinken tv kijken en dat nu al ruim een jaar ik ben de wanhoop om ooit nog een vriendin te vinden al nabij ik vroeg me af of hieer nog lotgenoten zijn die hetzelfde hebben meegemaaktr

Ik heb 15 jaar een relatie gehad met een vrouw waar ik zeer veel van hield. Zeker de eerste 12 jaren waren meer dan oké en relatieproblemen hebben we nooit gehad. De laatste 3 jaren zijn we stap voor stap uit elkaar gegroeid. Zij koos voor een actief en sociaal leven en ik wilde het gezapige leven laten verder gaan. Hierdoor was zij regelmatig weg en ik alleen thuis. Vorig jaar in september is er dan op het werk een vrouwelijke collega begonnen waarvan ik al wist dat ze op liefdes en relationeel gebied al veel dingen had gedaan en meegemaakt. Ook veel negatieve dingen. Toch ben ik al vrij snel op haar verliefd geworden en na 2 weken hebben we voor het eerst gekust. Een week later hadden we al een keer sex en toen ze enkele dagen later vanwege andere redenen ontslagen werd leek het erop dat onze affaire ook afgelopen was. Maar ik wist dat ze nog in de buurt ging wonen en werken, dus na 1 dag heb ik alweer contact opgenomen en toen mijn vrouw weer van huis was ben ik naar haar toe gereden. Dat is zo 5 weken verder gegaan en we hadden regelmatig sex bij haar thuis. Mijn vrouw vermoedde niks van mijn affaire. Maar toen we op een bepaald moment sex hadden voelde ze op mijn rug enkele verwondingen die door de andere vrouw waren toegebracht. We hebben bizar genoeg die nacht nog gewoon samen geslapen, maar de volgende dag ben ik bij mijn vriendin gaan wonen en hebben ik een relatie van 15 jaar beëindigd. De eerste dagen met mijn vriendin waren geweldig en ze deed echt alles voor mij. Het was wel niet ideaal, want ze woonde met meerdere mensen in een huis van haar baas. Toen is mijn vriendin snel veranderd in een niet meer zo ideale vrouw en probeerde ze me stelselmatig emotioneel te manipuleren. Na 10 dagen kwam ik toen samen met mijn ex om enkele dingen te bespreken en op dat moment heb ik zelf gevraagd of ze onze relatie nog eens kans wou geven met een maand bedenktijd. Ik heb toen mijn vriendin gecontacteerd en gezegd dat ik helemaal gek van haar werd en dat ik haar in de steek ging laten. Toen mijn ex mij 10 dagen later al kwam zeggen dat ze toch niet met mij verder wilde zat ik ineens met 2 exen. Toch bleek al gauw dat de verliefdheid voor mijn vriendin er nog was en ik weer contact met haar gezocht. Ik vernam al snel dat zij al terug een relatie had met een ex. Maar we bleven wel communiceren en ik verklaarde haar elke dag mijn liefde. Na 4 maanden koos ze er terug voor om onze relatie terug op te pakken. We gingen het rustig aan doen en dat lukte ook best goed. Ik was nog altijd stapelverliefd op haar, maar haar gevoelens waren niet altijd even duidelijk voor mij. Na een 3-tal weken bleef ze voor de eerste keer bij mij slapen, maar ze wilde nog geen sexuele betrekkingen. Toch na enkele dagen hadden we voor de eerste keer sex en het ging terug goed tussen ons. We woonden ondertussen al 3 weken samen, maar voordat we terug een relatie hadden wist ik al dat ze naar haar familie in Roemenië op vakantie ging en dus besliste ik om met haar mee te gaan. Enkele dagen voordat we gingen vertrekken begon ze weer rare dingen te zeggen en de manipulatie begon weer. Ik dacht dat het stress was voor de reis, maar uiteindelijk werd het een dramatische vakantie. Het land en haar familie waren zeer ok, maar zij negeerde mij volledig en alle fysieke en emotionele momenten waren volledig weg. We hadden ook elke dag ruzie en alle schuld lag bij mij. Ik wist ondertussen al dat ze narcistische neigingen had en ook borderline. Na de vakantie zijn we dan nog 4 dagen samen geweest, maar de bom is gebarsten toen ze mij zei dat ze terug in het huis van haar baas wilde gaan wonen hadden we daarover weer ruzie en heb ik onze relatie weer verbroken. Nu zijn we weer 2 weken verder en uiteindelijk heb ik weer contact met haar gezocht. Zij zit zo erg in mijn hoofd en ik zie alleen nog de geweldige vrouw waar ik op verliefd op geworden ben. Maar in mijn hoofd weet ik gewoon dat ze eigenlijk de vrouw is die mij weer ongelukkig gaat maken. Bizar genoeg heeft ze ondertussen alweer een nieuwe vriend, wat eigenlijk alweer bevestigd dat ze toch weinig echt liefde voor mij voelde. Ik heb altijd redelijk stevig in mijn schoenen gestaan, maar op dit moment ben ik een emotioneel wrak en zit ik bijna tegen een depressie aan door mijn liefdesverdriet. Desondanks blijf ik haar berichten sturen waarop zij weer negatief reageert en alles wat ik voor haar gedaan heb stelde niks voor. Hoe kan ik uit deze situatie geraken?

Lieve mensen,

Afgelopen donderdag is mijn 4 jaar lang durende relatie tot een eind gekomen. Mijn vriendin heeft het uitgemaakt omdat zij geen gevoelens meer voor
Mij had. Toen ik haar vroeg waar dit vandaan kwam toen kon ze daar geen duidelijk antwoord opgeven maar alleen dat zij zich zo voelde.

Tijdens de relatie hebben we vaak problemen gehad met communicatie, ik ben zelf vooral nooit echt duidelijk geweest over hoeveel zij voor mij betekende. Dit kwam vooral omdat ik mijn gevoelens niet kon uiten.

Op het moment dat het uit ging heeft zij mij om ruimte gevraagd. Het heeft 2 dagen geduurd voordat ik haar dit kon geven. Inmiddels is het een week geleden.

Toen het uit ging heb ik het gevoel gehad dat ze niet alles vertelde. Kort nadat het uitging ben ik er ook achter gekomen dat zij een half jaar geleden in een dronke bui een vriend van mijn zus heeft gekust. Ook heeft zij 4 weken geleden op een zaterdag nacht onder invloed van (te)veel alcohol een bericht gestuurd naar een vriend uit mijn voetbal team met de vraag of hij al lag te slapen. Dit gebeurde nadat we een lichte ruzie hadden over het feit dat ze erg dronken was.
We sliepen toen in haar ouders huis ( die waren op vakantie gegaan) zij is toen naar boven gegaan en heeft contact gezocht en is toen in slaap gevallen. Dit gebeurde toen ik nog beneden was om iets te eten.

Het probleem is nu dat ik heel graag met haar wil praten om te vragen hoe dit nu precies zit en waarom ze dit nooit eerlijk heeft gezegd. Niet om haar aan te vallen echter. Ik ben na lang nadenken tot de conclusie gekomen dat dit wellicht is gekomen omdat ik haar niet genoeg liefde en affectie heb gegeven in de relatie.

Nu wil Ik hier heel graag over praten omdat ik mijn ex echt super graag terug wil. Echter omdat ik haar ruimte wil geven weet ik niet wat ik moet doen. Ik denk namelijk dat het niet slim is om dit gesprek te houden als we 4 weken verder zijn maar daarnaast wil ik het ook niet te vroeg doen omdat ik bang ben dat ik mijn kansen om haar terug te krijgen, dan verpest. Ik zou graag wat advies willen hierin. Alvast heel veel dank.

Mijn verhaal is zo lang en complex dat ik er nu nog niet toe in staat ben om het te vertellen.Ik ben een vrouw van 44 jaar,heb een vorm van autisme en ben hooggevoelig;daarnaast heb ik ook PTSS (post-traumatisch stressyndroom) opgelopen,waarvoor ik nu bij een holistisch arts in behandeling ben.De klassieke behandelingen hielpen bij mij helaas niet en daarom ben ik nu pas begonnen met een behandeling bij deze holistische/integrale arts.Maar mijn hart is al meerdere jaren totaal gebroken en al heel die tijd ben ik op zoek naar een medemens/medemensen bij wie ik terecht kan met mijn onpeilbaar diepe pijn en verdriet.Ik heb namelijk geen familie en/of vrienden (meer) bij wie ik voor troost,medeleven en begrip terecht kan en weet echt niet meer waar ik het moet zoeken.Mijn ex-vriend en ik zijn nog wel steeds vrienden van elkaar en hij helpt mij ook met veel zaken;maar zoals jullie vast wel begrijpen kan ik datgene waarnaar ik op zoek ben van hem niet vragen en/of verlangen;bovendien heeft hij het ook nog eens heel druk met zijn werk.Knuffels,troost en liefdevolle zachtheid zijn zó ontzettend belangrijk in mijn herstelproces,maar ook vòòr de corona-pandemie kon ik die nergens of bij niemand vinden.Daarom vraag ik hier:is er iemand die mij met wat ik hier beschreven heb zou willen helpen;zij het zelf,zij het dat men iemand kent die hiertoe bereid is.Zelf ben ik een zeer gevoelig en zachtaardig persoon en zou zo ontzettend graag een verwante ziel vinden...Er moeten toch meer mensen zijn in een gelijkaardige positie als ikzelf-het probleem is alleen:hoe en waar vind je ze toch? Van social media ben ik ondertussen afgestapt om meerdere redenen (vooral heel veel negatieve ervaringen) en heb daar wel een paar goede contacten aan overgehouden met wie ik af en toe mail;maar helaas wonen ze allemaal ver weg en het is juist in het échte leven dat ik begripvolle medemensen/vrienden nu zo hard nodig heb.Zelf woon ik aan de rand van Antwerpen;wie mij kan en wil helpen en/of iemand kent die dat kan:laat me iets weten alsjeblief.Alvast bij voorbaat hartelijk bedankt en heel veel liefs van Floortje.

Lieve bezoekers van deze website,

Na 10 jaar in een relatie te hebben gezeten heeft mijn partner het uitgemaakt.
Ik ben heel de dag verdrietig en durf hem niet los te laten. Ik hou zoveel van deze persoon dat het voelt alsof me hart uit me lichaam is getrokken. Toch weet ik na meerdere gesprekken met hem dat het nu echt tijd is om hem los te laten, Hoe pijnlijk dit ook is.

Ik denk dat het mij goed zou doen om in contact te komen met mensen die ook liefdesverdriet hebben zodat we er voor elkaar kunnen zijn.

Mochten er reacties komen dan maak ik een mailadres aan waarop we contact kunnen houden.

Liefs.

Nisha

Nu 1 week geleden heeft mijn ex het uit gemaakt. We hadden een relatie van 2,5 jaar. Het liep perfect tussen ons, hadden nooit ruzie, wel eens een discussie. We hadden het zo fijn samen. Hij gaf me echt het gevoel dat ik de vrouw van zijn leven was. Voor mij was mijn leven perfect, ik was gelukkig en dit was wat ik hebben wou voor de rest van mijn leven. Nu de laatste 2 maanden: maart, april hadden we het zeer druk en zagen we elkaar veel minder, al woonde we samen. Hier op heb ik wel zitten te klagen. Nu vrijdag zegt hij tegen mij, dat hij verliefd is op een ander, ik vind het zo raar. Want vanaf maart is deze vrouw pas in ons leven gekomen in verband met onze hobby. En onze relatie was echt zo goed. Ik kan het niet vatten. Mijn hele wereld is ingestort en weet me geen raad. Ik woon nu bij mijn ouders en mijn spullen zijn nog daar. Weet echt niet wat ik aan moet. Ik wil hem zo graag terug, hij was de man van mijn leven. Snap ook niet dat hij zo kan omslaan. Heeft mss iemand raad of ervaring hoe je dit kunt aanpakken. Heb deze gevoelens nog nooit meegemaakt. En ga er echt onderuit .

Nu 1 week geleden heeft mijn ex het uit gemaakt. We hadden een relatie van 2,5 jaar. Het liep perfect tussen ons, hadden nooit ruzie, wel eens een discussie. We hadden het zo fijn samen. Hij gaf me echt het gevoel dat ik de vrouw van zijn leven was. Voor mij was mijn leven perfect, ik was gelukkig en dit was wat ik hebben wou voor de rest van mijn leven. Nu de laatste 2 maanden: maart, april hadden we het zeer druk en zagen we elkaar veel minder, al woonde we samen. Hier op heb ik wel zitten te klagen. Nu vrijdag zegt hij tegen mij, dat hij verliefd is op een ander, ik vind het zo raar. Want vanaf maart is deze vrouw pas in ons leven gekomen in verband met onze hobby. En onze relatie was echt zo goed. Ik kan het niet vatten. Mijn hele wereld is ingestort en weet me geen raad. Ik woon nu bij mijn ouders en mijn spullen zijn nog daar. Weet echt niet wat ik aan moet. Ik wil hem zo graag terug, hij was de man van mijn leven. Snap ook niet dat hij zo kan omslaan. Heeft mss iemand raad of ervaring hoe je dit kunt aanpakken. Heb deze gevoelens nog nooit meegemaakt. En ga er echt onderuit .

Hoi allemaal,

Mijn vriend heeft het 3 weken geleden na 7 jaar onverwachts uitgemaakt. Ik heb het vermoeden dat er al een paar maanden en ander in het spel is (zonder bewijs). Dit is volgens hem niet waar. Maar hij is al vaker vreemdgegaan. En nu lijkt het mij ook goed om bij deze beslissing te blijven en te accepteren dat wij niet samen kunnen zijn omdat ik iedere keer zoveel verdriet heb. Alleen.. Ik ben er net achter gekomen dat ik zwanger ben van hem en we hebben beide een kinderwens. Nu weet ik niet goed of ik het tegen hem moet zeggen aangezien ik zeker weet dat hij mij gaat beschuldigen en zeggen dat het niet van hem kan zijn. Dat is wat hij denkt, maar ik ben hem nooit ontrouw geweest en zelfs sinds we uit elkaar zijn ben ik nooit met een ander geweest.

Moet ik het hem vertellen? En waarom wel/niet? Indien ik het beter wel kan vertellen dan vraag ik mij af hoe?

Alvast bedankt voor het meedenken allemaal.

Het is nu inmiddels 8 maanden geleden dat het klaar is tussen mij en mijn ex. We praten dus ook niet meer met elkaar. Waar ik nog steeds moeite mee heb ondanks dat de breuk vanuit mij kwam.
Nu is het zo dat ik zijn naam zeker 2 weken lang non-stop overal zie verschijnen. Dit vind ik zo creepy maar ook weer niet. Alsof het een soort teken is om hem te contacteren of iets. Ik wil hem heel graag terug maar hij heeft mij in het verleden vaak gekwetst waardoor ik nu geen vertrouwen in hem heb. Aan de andere kant wil ik gewoon veder gaan met mijn leven alleen achtervolgd zijn naam mij steeds..
Wat moet ik doen.

Ik was altijd de enige in de groep die nog nooit een relatie had gehad. Ik riep altijd " ik neem pas een relatie als ik echt denk dat ik met diegene ga trouwen" ik leefde mij leven. Tot ik mijn ex leerde kennen. Het was liefde op het eerste gezicht van beide kanten. Het klikte gewoon meteen en al snel hadden we een relatie. Dit heeft 1,5 jaar geduurd. In de corona tijd verloor ik mezelf een beetje in de alcohol... Dit heeft gemaakt dat we nu uit elkaar zijn. Nuchter was alles prima en waren we echt gelukkig, maar het moment dat ik ging drinken , kreeg ik een kwaaie dronk. Na meerdere waarschuwingen heeft hij het door de alcohol uitgemaakt. Nu ruim 3 maanden later ben ik er nog steeds kapot van. Ik ben gelijk hulp gaan zoeken toen hij zei dat het echt klaar was, maar dat mocht voor hem niet meer baten om terug bij mij te komen. Hij heeft ondertussen een ander. Een lief meisje die haar leven op de rit heeft. Het doet mij zo zeer dat alcohol zoveel kapot kan maken. Het gaat nu stukje bij beetje weer mentaal goed met mij, maar de schade van liefdesverdriet blijft groot. Zoveel spijt. Ik kan het gewoon niet geloven dat zo iets moois weg is. En dat hij zn geluk al bij een ander heeft gevonden.

Hallo het is hier met Mila
Het is nu 2 maanden klaar met mijn vriend
Ik heb de eerste weken zat ik in een kleine depressie waar ik langzaam uit aant klimmen....
dat dacht ik het gingen 2,3 weken heel erg goed !
Nu krijg helaas een terugval,
Mis hem weer iedere dag huil iedere dag & Miss vooral de herinneringen met hem...
kan hem ook niks kwalijk nemen het lag aan ons allebei
we hebben besloten om contact te houden , dus we sturen regelmatig maar initiatief komt dan wel vooral van mij ☹️,
Ik hoop nog elke dag dat het goedkomt , weet dat nu niet het geval is & maar heb altijd hoop ik de toekomst zal voor hem blijven vechten.... omdat ik dus op dit moment zoveel pijn heb probeer ik wel eventjes afstand te nemen van alles en vooral van het sturen en spreken van hem...
Zou iemand in de toekomst nog kunnen terug komen moet ik nog doorvechten of moet ik opgeven iemand help mij ben te einde raad ...☹️

Ps nu was mijn vraag?
Wat moet ik doen? Waarom heb ik een terugval? Zou het nog kunnen goedkomen?, wat moet ik doen om mijn leven terug optepakken?? Zoveel vragen en geen weet😪, wat kan doen om positiever tedenken
Kan iemand in de toekomst wel nog terugkomen?

Help Please !! Ten einde raadd🤯

Ik ben een vrouw van 35 had een vriendin van 30 we waren 10
Jaar samen hebben ook een zoontje, ik werk in de zorg en heb ontdekt als ik
Avond dienst had zij een andere vrouw in huis haalde ik ben hier achter gekomen en heb haar daar mee geconfronteerd eerst ontkende ze daarna gaf ze het toe dat de verlief is geworden op een collega en dat ze ook sex hadden gehad ik was zo boos heb haar kleding gepakt en uit huis gezet we waren verloofd en al.. nu wilt die griet waar me ex mee gaat gaan scheiden van haar man waarmee ze ook 2 kindjes heeft en willen ze er samen voor gaan .. dit doet mij zo veel pijn ze was de liefde van mijn leven degene met wie ik oud wilde worden we hebben dagelijks contact vorige week heeft ze bij me
Gegeten en ik voel aan alles dat ze ook nog van me hou ook aan de manier waarop ze me aan kijkt, het liefst wil ik haar terug maar ze wilt er samen met die andere vrouw er voor gaan dat doet me zo veel pijn

Na 2,5 jaar is mijn relatie over. Ik ben helemaal kapot. De laatste weken waren een rollercoaster van gevoelens. Het ergste is dat ik het veroorzaakt heb en dat ik me nu besef wat ik kwijt ben en nooit meer terug kan krijgen. Na een moeilijke periode waarin ik twijfelde en hem van me af heb gehouden, heeft hij een ander gevonden, terwijl hij zegt dat ik de liefde van zijn leven ben. Die ander geeft hem dagelijks bevestiging hoe blij ze met hem is en dat ze graag een toekomst wil met hem. Dat heb ik nooit tegen hem gezegd, volgens hem, en nu heeft hij alles wat hij wil. Dat doet pijn. Ik ben geen prater en dat heeft ons uit elkaar gedreven. Ik heb hem altijd laten weten dat ik van hem hield, ook door middel van kaartjes en kadootjes en appjes. Hij zag ook wel aan mijn blik dat ik om hem gaf. Maar dat was voor hem niet genoeg. Hij moest het horen. Ik vind het vreselijk dat ik hem kwijt ben en ik weet niet hoe ik hier over heen moet komen. Ik sta iedere dag met een steen op mijn borst op en krijg hem niet uit mijn hoofd. Hoe kom ik hieruit?

Halo allemaal. Mijn relatie hangt aan een zijde draadje . Ik moet eerst in therapie van haar en hebben heel weinig contact en dat maakt me heel angstig. Ik denk dat als ik mijn therapy afgerond heb ik haar alsnog kwijt ben. ik krijg daar ook weinig zekerheid over. Ik denk heel de tijd aan haar en zij lijkt niet meer met mij bezig te zijn. IK denk eigenlijk dat het zo goed als over is. Ondanks dat ze zegt dat ze me tijd geeft vertrouw ik het op een of andere manier niet meer. Ik lijd er gigantisch onder terwijl het haar koud laat lijkt het, Ik voel me eenzaam en verdrietig en heb het gevoel dat ik weinig kan doen

hoi mijn relatie is vorig jaar november onverwachts uitgegaan na 2 en een half jaar ik moest het horen van vriendin van zijn broer heeft mij gebeld en mij verteld dat mijn ex niet meer met mij verder wil geen gevoelens meer en had rust nodig mijn wereld stortte in had het niet zien aankomen gelukkig was er een begeleider bij ik spreek hem zie hem niet meer ben er nog steeds verdrietig en.boos van zo maak je geen relatie uit we hadden goede band liefde zat goed hij gaf me rust begrepen elkaar en nu is mijn ex uit mijn leven.doet erg pijn kan het nog niet afsluiten

Me eerste grote liefde heeft mij twee maanden geleden verlaten. We hadden een relatie van 12.5 jaar en zijn vanaf jongs af aan samen. Zij 16 ik 19. Ze is weggegaan mede door mijn drank en drugsgebruik. Maar ook omdat er geen vertrouwen meer was. Sinds ze weg is ben ik met alles gestopt en compleet aan het veranderen. Iets waar ze al jaren op hoopte gebeurd bij mij nu eindelijk. Ik wist niet dat ik zo kon veranderen maar ben ook bewust dat ik er nog niet ben. Alleen zit ik nu met schuldgevoel en hoop. Hoop omdat ik de vriend kan zijn die zij wil. Ik zie nu pas in hoe belangrijk ze voor mij was omdat ik egoistisch was. Ze heeft wel gezegd dat ze me mist, trots op me is etc. Maar het contact moet vooral vanaf mij komen. We gaan nog wel een keer praten binnnenkort. Is het te laat? Of zijn er nog dingen die ik kan doen. Ik hoor graag jullie soortgelijke ervaring of tips. Zou fijn zijn!!

Hallo allemaal. Ik moet dit even kwijt. Ik heb een jaar lang een relatie gehad met de meest fantastische man die ik ooit ontmoet heb. Ik was alles voor hem de mooiste complimenten en ik was het mooiste wat hen was overkomen zei hij. Zelfs tot paar weken terug. We hebben elkaar afgelopen weekend nog gezien En maandag morgen krijg ik een appje dat het over is. Hij wilde z’n vrijheid terug. Mijn wereld zakte in elkaar.het doet zoveel pijn en ik weet zeker dat als m’n dochter niet bij me was dan was ik van de flat gesprongen. Echt hoe kom ik hier overheen. Ik slaap niet ik eet niet want ionen kotsmisselijk. Ik kan niet en wil niet zonder hem.

Ik en mijn (ex) vriend kennen elkaar al bijna 3jaar. Wij waren eerst 2 jaar bevriend met elkaar, hij heeft in die tijd verteld dat die verliefd was op mij maar ik was niet klaar voor een relatie. In die tijd hadden we ook vaak pauzes in onze vriendschap omdat hij het moeilijk vond om bij mij te zijn terwijl ik geen gevoelens voor hem had. Hij heeft toen ook relatie gehad.
Na 2 jaar heb ik het lef gevonden om ons kans te geven. Voor mij gevoel heb ik echt een soulmate gevonden, wij hebben echt een diepe connectie met elkaar . Na 8 maanden vol met liefde, geluk, mooie herinneringen, plannen voor de toekomst heeft hij het onverwachts uitgemaakt met mij. Met een reden dat hij toch niet klaar is voor een relatie, dat hij te snel van een naar andere relatie is gegaan. Dat hij geen tijd heeft gehad om single te zijn .
Ik kan dit nog steeds niet begrijpen en accepteren. Mijn vrienden en familie was ook in schok . Niemand heeft het verwacht . Ik heb het heel erg moeilijk mee en voel heel veel verdriet en pijn. Het is begin december gebeurd en tussen tijd hebben we ook contact met elkaar gehad, en ook nog sex gehad met elkaar. Hoe moet ik hem loslaten? Ik kan echt niet geloven dat het klaar is. Wij horen echt bij elkaar

Eerst waren we collega's, we schelen heel wat in leeftijd, maar we konden het toch goed met mekaar vinden. Dag in dag uit hebben we geluisterd naar mekaars verhalen, gelachen met mekaar, ... We zaten beide in een relatie die niet goed ging. Ineens biecht hij op dat hij gevoelens heeft voor mij. Mijn eerste reactie was dat ik er niet op in wilde gaan. Ik wil niets met iemand die een relatie heeft. We hebben een aantal weken daarop beide onze relatie gebroken. Ik moest eerlijk toegeven dat er ook gevoelens langs mijn kant waren. Mijn huis is verkocht en we zijn elk onze eigen weg op gegaan. Kort daarna zijn mijn collega en ik een koppel geworden. Dat was de beste ervaring ooit. Het was voor mij écht liefde. Ik zag hem zo graag, we deelden over zoveel dezelfde visie. Daarna zijn er heel wat dingen in mijn privé leven gebeurd, waardoor we een korte break gehad hebben om alles op een rijtje te zetten. We zijn terug samengekomen en alles was weer super. Hij is echt mijn man. Nu zijn we bijna 2,5 jaar verder en wilden gaan samenwonen, althans ik wilde dat heel graag. Hij heeft ondanks zijn oudere leeftijd nog nooit met iemand samengewoond. Maar hij wilde het ook met mij, zei hij. Tot het eraan zat te komen. Hij heeft zelf gezondheidsproblemen gekregen en naarmate de vooropgestelde datum dichterbij kwam, heeft hij het gedaan gemaakt. Hij wil vrienden blijven. Ik heb gevraagd om eventjes geen contact te hebben, die periode is voorbij. We hebben al samen gepraat en we klikken nog steeds zo goed. Ik voel me veilig bij hem en ik voel nog steeds die warme liefde. Hij wil me ook bij alles helpen. Ik vertelde dat ik op restaurant was geweest, de eerste reactie was 'met wie?'. Er speelt écht nog iets, of beeld ik me dat in? Hij wil dagelijks contact en ik weet niet of het goed voor me is. Ik kan hem moeilijk loslaten. En ik wil ook graag vrienden blijven als het niet meer is als dit. Tenslotte werken we ook samen, maar ik zie hem zo graag. Is dit bindingsangst? Kan je iemand daarover aanspreken? Ik weet niet goed wat ik moet doen. Ik ben rationeel genoeg om te beseffen dat ik het ook wel bij iemand anders zou kunnen vinden, maar ik moet dit echt alle kansen kunnen geven. Tot waar ga je met zo'n verhaal?

Wij hadden een goede relatie en zagen mekaar graag.
We zeiden nog tegen elkaar dat we nog nooit zoveel liefde hadden gekregen van een ander als nu. Ik stuurde haar liefdesbetuigingen, kaartjes, edm.

We hadden evenwel enkele 'crisissen' die er meestal uit bestonden dat ik een doodgewone opmerking maakte en dat zij daarop blokkeerde, met soms een week scheiding tot gevolg. En bang afwachten op ze het uit zou maken.
Ze kon dus heel moeilijk met kritiek om.
Op den duur wist ik dat uiteraard en zei ik niets meer omdat ik haar graag zag en dat er wel bij wou nemen.
Ik zag dat allemaal als groeipijnen in de relatie.

Tot ze het eens uitmaakte omdat er teveel 'crisissen' waren. Een dag later bracht ik haar een liefdesserenade aan haar voordeur en was het opnieuw aan.
Een jaar later maakte ze het nog eens uit, volgens haar omdat ik wou samenwonen en zij liever zou latten (terwijl we praktisch eigenlijk bijna samenwoonden). Onduidelijke redenen, zoals steeds.
Ik verging van het verdriet. Ik was mijn V. kwijt!!
Anderhalve maand later kwamen we echter terug samen en sindsdien ging het beter dan ooit, veel wederzijdse liefdesbetuigingen.

Ik heb soms last van libidoproblemen (weinig zin en moeizame erectie) en dat nam ze dikwijls op haar: ze vond zelf dat ze dik en lelijk was (wat helemaal niet klopte, het was een goed gebouwde doch mooie vrouw). V. was een heel onzeker iemand, vooral over haar lichaam.
Als het eens niet lukte zei ze dan: 'zie je wel, het ligt aan mij, aan mijn lichaam'.
Ik had haar al een paar keer verteld dat ik ook moeizaam een erectie kreeg als ik het bij mezelf deed (zelfbevrediging) en stilaan begon ze te geloven dat het niet aan haar lag. Dat zei ze tenminste...

Dus intussen waren we vier maand na de korte pauze van anderhalve maand en het ging super tussen ons.
We zaten op een avond gezellig te praten, een kus hier en een knuffel daar. Doch een uur later had ze me naar huis gestuurd en kreeg ik een bericht dat ze geen contact meer met me wou en dat ik al mijn spullen mocht komen halen. Van de hemel naar de hel dus. Het ene moment geen vuiltje aan de lucht en het volgende moment buitengezet als een hond aan de deur. En de dagen nadien niets dan verwijtende en vernederende berichten van haar kant.
Orgelpunt was toen ze me al de liefdesbrieven die ik haar heb geschreven (en daar waren heel mooie bij) terugstuurde met een briefje erbij: 'dit zijn voor mij nu allemaal leugens, je hebt me nooit als liefdespartner gezien'.

Vraag: wat denken jullie dat er gebeurd zou kunnen zijn in dat uur tijd?
Waar ik dan aan denk: opbiechten van bedrog, zware beledigingen, mishandeling, aanranding, geweld of iets dergelijks.

Niets van dat alles.

We hadden het die avond terug over mijn libidoprobleem.
Ik zei haar toen nogmaals dat het niet aan haar lag, want dat het soms ook niet lukte als ik het bij mezelf probeerde.
"Zelfs niet met beeldmateriaal" zei ik.

"Wat? Dat is hetzelfde als bedriegen!" zei ze toen.
En dan is ze geïmplodeerd. Ze zei dat ik naar huis moest en dat ze me niet meer kon aankijken. Het woordje 'beeldmateriaal' (lees: porno) was er teveel aan.

De dagen nadien verwijtende berichten dat het met mijn dik en lelijk lief niet lukte en dat ik daarom maar mijn plezier digitaal ging zoeken.
Dat ik waarschijnlijk altijd aan mijn filmpjes dacht toen het eens lukte.
Dat ik onze gezamenlijke foto's van Facebook moest halen want dat ik toch niet geassocieerd wilde worden met zo een lelijke vrouw.
Dat ik telkens nogal moet gelachen hebben toen ik haar naakt zag.
Dat ik niet meer moest afkomen met mijn praatjes dat ik haar mooi vond.
Dat ik geen libidoprobleem heb, maar een probleem met haar...
Dat ik drie jaar geprofiteerd had van haar.
Dat ik haar nooit graag heb gezien.

Ik heb nergens meer op gereageerd. Het had geen zin meer.
Op het moment van het 'uitmaakbericht' is er bij mij iets gebroken.
Dit is niet meer normaal.

Vreemd genoeg heeft dit me de kracht gegeven om de breuk sneller te verwerken. En ik heb absoluut geen spijt van wat ik heb gezegd.
Ik heb wel pijn om de vele mooie momenten die ik met haar had, doch ik heb weinig verdriet.

Ik heb haar nog 1 brief geschreven waarin ik haar zeg dat ik het jammer vind hoe ze nu over mij en de relatie denkt, dat ik dankbaar ben voor de mooie jaren en dat ik vooral dat ervan zal onthouden, maar dat mijn moeilijkheden en haar innerlijke strijd niet verenigbaar zijn gebleken en dat ik haar daarom nu loslaat.

Reacties?

Hey allemaal,

Ik heb een relatie gehad van 6 jaar met 1 pauze voor een paar maanden. 10 maanden geleden zijn we uit elkaar gegaan en hij had na 1,5 maand al een nieuwe relatie. De reden dat we uit elkaar zijn gegaan is omdat ik met een oude scharrel vriendschappelijk contact had en hij vond niet dat dat kon. Daarna heb ik niks meer van hem gehoord ook volgen we elkaar niet meer op social media. Ik ben nu verhuist naar het buitenland voor werk en ineens stuurde hij mij een berichtje op facebook om me succes te wensen ik bedankte hem en vervolgens praatte hij door en noemde me bij mijn koosnaampje die hij vroeger altijd gebruikte voor mij toen we een relatie hadden, ik vind het zo raar en snap niet waarom hij me ineens berichtjes stuurt en me zo noemt want hij heeft een vriendin, en zelf vond hij niet dat ik tijdens onze relatie contact kon hebben met een oude scharrel en vervolgens doet hij nu exact hetzelfde bij zijn nieuwe vriendin, wat moet ik hiermee?

Ik doe mijn verhaal hier even...
7 jaar geleden ontmoette ik een super mooi leuk meisje. Na wat geflirt en een paar dates ben ik na 2 weken al bij haar ingetrokken (ik was toen 22). De relatie zelf is heel erg intens geweest. Veel hoogte en dieptepunten. Veel gelachen en veel gehuild. Allebei ontzettend veel meegemaakt. We hadden zoals elke relatie wel ruzie en jaloersie over en weer.

Maar na 5 jaar begonnen de eerste scheurtjes te komen. De communicatie werd slechter en de seks werd minder... Er werd een afstand gecreëerd. De aantrekkingskracht verdween en we werden langzaam 2 huisgenoten van elkaar die steeds meer hun eigen gang gingen. Na een lange twijfel van beide kanten hakte zij een maand geleden de knoop door. Ik zag hem aankomen maar fack... Die shit doet pijn.

Ik merk dat ik midden in het proces van liefdesverdriet en de bij horende symptomen zit. Wat had ik anders kunnen doen, denkt ze nog aan me, kan het nog goed komen. Die vragen gaan nog veel door mijn hoofd, maar eigenlijk weet ik dat het zinloos is. Je leven weer alleen te moeten oppakken... Je zelf weer terug te moeten vinden... Het is allemaal lastig. Mijn ego en zelfvertrouwen heeft een enorme klap gehad.

Ik heb in mijn hoofd dat zij de enige is die zo goed bij mij paste, die goed met mij klikte, nee dat is niet zo Sem. Er zijn zoveel leuke vrouwen. Het leven kan alleen ook leuk zijn. Je hoeft met niemand rekening te houden en je kan gaan en staan waar je wilt.

Ik ga dit gevoel proberen vast te houden. Met veel ups en downs ga ik dit doorstaan en word ik een evenwichtiger mens. Hoop ik😂

Ik schrijf dit verhaal met een opgeheven hoofd. Dit kan morgen weer anders zijn. Ik probeer positief te blijven. Ookal word ik soms gek. Het komt goed mensen, ik en jullie zijn het allemaal waard. Werk aan jezelf, voor jezelf en niet voor je ex. Fock haar.

Groetjes Sem

Hoi allemaal,

Ik wil hier mijn verhaal doen om erachter te komen of mensen deze situatie herkennen en om van me af te schrijven.

In maart 2019 ging mijn relatie van 4,5 jaar uit. Dit was niet mijn keuze en ik heb mij 3 maanden lang extreem ellendig gevoeld. Echter had ik nooit verwacht dat ik na 3 maanden liefdesverdriet opeens iemand tegen zou komen die mij in een klap enorm gelukkig kon maken. Ik was smoor en smoorverliefd. Deze jongen had geen ervaring met relaties en was nog nooit verliefd geweest tot dat hij mij tegen kwam. Wij voelden allebei snel aan dat wij bijelkaar hoorden en samen verder moesten gaan. Een relatielabel kwam er al snel op. Ik had een enorm gepassioneerde relatie met deze jongen en dit gevoel van verliefdheid had ik nog nooit zo ervaren. Ook niet in de relatie die 4,5 jaar duurde. Helaas is vorig jaar september een einde gekomen aan mijn vorige relatie. Na de eerste lockdown van Corona waren er te veel spanningen tussen ons ontstaan en hebben we enorm lang doorgesukkeld omdat we teveel van elkaar hielden om op te geven. Uiteindelijk heeft hij na een maand lang aankijken, definitief de knoop doorgehakt. Hij wilde het niet, maar hij was zichzelf kwijt geraakt in de tijd dat het tussen ons minder ging. Ik zag ook aan hem dat hij nog steeds veel van mij hield. Hij hield niet meer van zichzelf en wilde alleen verder om zichzelf terug te vinden. Ik vond het enorm moeilijk om geen contact meer met hem te hebben maar ik heb hem volledig gelaten. Nu zijn we 6 maanden verder en heb ik elke maand nog wel iets van hem gehoord. Er was steeds een reden om iets te laten horen van zichzelf. Afgelopen week hebben we zelfs weer eens afgesproken en ondanks het feit dat we al 6 maanden uitelkaar zijn, leken we in ons liefdesverdriet geen stap vooruit gezet te hebben. Het is wel duidelijk dat wij nog zielsveel van elkaar houden maar dit niet onze tijd was.. ik heb het er nog steeds enorm moeilijk mee en kan het gevoel wat ik voor deze jongen heb moeilijk beschrijven. Hij voelt als een soort van ‘onbereikbare liefde’. Ik kan geen hoop meer hebben dat het goed komt, daar kwets ik mezelf alleen nog maar mee. Maar ik vond dit een bijzonder verhaal om te delen omdat het helaas een goed voorbeeld is van houden van is ook loslaten. Liefde kun je niet pushen, het is er of het is er niet en het zal hoe dan ook zijn weg vinden. Het komt goed ❤️

Liefs,
C

3,5 jaar geleden raakte ik online aan de praat met een leuke man. Ik reageerde op een artikel op twitter en hij ook en zo raakten we aan de praat. Ik was getrouwd en hij ook.
Ik leerde Arabisch en het is zijn moedertaal, dus hij kwam langs om me te helpen. Ik heb dat gewoon aan mijn man vertelt en er was niks aan de hand. Toch merkte ik wel iets tussen ons want ik vond het nodig om hem een bericht te sturen dat ik gelukkig getrouwd was en dat ook graag zo wilde houden. Hij moest lachen en zei dat er echt niks was en dat hij ook getrouwd was.
Nieuwe afspraak gemaakt voor de Arabische les. Na de les boog hij zich naar me toe en kuste me. Nou, dat overkwam me met m'n man nooit, dus ik heb hem gezoend alsof mijn leven er vanaf hing. Er werden allerlei gevoelens losgemaakt bij me. Gevoelens die ik in mijn huwelijk allang had weggestopt.
Maar dit was echt niet wat ik wilde, dus we hebben het contact gestopt.
Toch kon ik hem niet vergeten. Deze man gaf me een ontzettend veilig gevoel. Ik voelde me geborgen bij hem.
Toch ging dit alles helemaal in tegen alle normen en waarden die ik heb, dus ik was niet van plan iets te doen met deze gevoelens.
Na een paar maanden dacht ik dat ik wel even aan hem kon vragen hoe het met hem ging...dom,dom, dom. Het ging helemaal niet goed met hem. Hij was depressief en zijn vrouw wilde bij hem weg. Dus ik schoot in de redderstand en probeerde er voor hem te zijn.
Maar natuurlijk werkte dat niet. Hij worstelt al heel zijn leven met depressie en ik in mijn huwelijk en hij proberend nog wat van het zijne te maken. Dus weer elkaar gedag gezegd.
Ik ging met mijn man naar relatietherapie, want door deze verliefheid, die ik wel had vertelt aan mijn man, bleek dat mijn zogenaamd goede huwelijk, helemaal niet zo goed was.
Tijdens de therapie kwamen er allerlei dingen naar boven en ons huwelijk heeft het niet gered.
Het huwelijk van mijn crush ook niet.
Af en toe hadden we online contact om even op de hoogte te zijn van elkaars wel en wee.
Ik wilde hem heel graag zien. Ik was nu immers vrij en hij ook.
Hij kwam en we gingen voor het eerst met elkaar naar bed. We kenden elkaar inmiddels al zoń 2 jaar. Het was heerlijk. Maar we wisten ook wel allebei dat het tussen ons samen niks zou worden. We zijn heel verschillend en ik kom net uit een relatie met een man met allerlei issues en zou van de regen in de drup belanden. Hij zag het ook niet zitten met mij, maar de aantrekkingskracht bleef. Vooral van mijn kant. Ik sprak met een vriendin er over en het gevoel van veiligheid wat hij me geeft als hij zijn armen om me heen slaat, is iets wat me raakt tot in het diepst van mijn ziel.
Ik kon hem niet loslaten. We werden een soort van friends with benefits.
Toch werd ik er gek van. Ik wilde door, maar ik bleef maar aan hem hangen, zonder dat er toekomst is. Ik kon mezelf wel voor m'n kop slaan dat ik mijn hart en verstand niet op een lijn kreeg.
Nu is het zo dat hij me vertelde dat hij iemand had ontmoet en daar misschien mee verder wilde. Ik wenste hem heel veel geluk, maar ik zag groen van jaloezie toen ik allerlei liefdesverklaringen op facebook voorbij zag komen. Ik moest die knoop doorhakken. Klaar. Afgelopen, want dit is iets wat nu al 3,5 jaar duurt en ik ben er helemaal klaar mee.
Ik heb hem bericht gestuurd dat ik hem het allerbeste gun en veel geluk gun, maar dat ik stikjaloers was op zijn nieuwe liefde en ik heb gevraagd of hij mij wilde blokkeren op social media. Ik deed het ook bij hem. Zo kan ik niet in de verleiding komen om hem weer wat te sturen als ik zie dat het niet zo lekker gaat met hem of wanneer ik hem mis. Ik heb nog wel eens de neiging om hem te deblokkeren en dan toch hem weer op social media te zoeken. Nu hij mij ook heeft geblokkeerd kan dat niet meer. Ook zijn nummer weggegooid, foto's verwijderd.
Ik weet niet waar hij woont, want hij is verhuisd. Hij werkt op een andere plek en ik weet niet waar, dus de kans dat ik hem ergens kan op zoeken of tegenkom is bijzonder klein.
Ik hoop dat dit nu echt het moment is dat ik hem kan gaan vergeten of in ieder geval tot het geen pijn meer doet, want vergeten zal ik hem niet. Hij heeft een belangrijke rol gespeeld in mijn leven. Me weer vrouw laten voelen en dat er mannen zijn die me wel leuk en aantrekkelijk vinden.
Toch voelt het alsof er een gat in mijn hart zit. Ik kan me er niet toe zetten om dingen te doen. Ik probeer af te spreken met vriendinnen en behalve 1, weet niemand van hem af, dus over hem praten doe ik niet, maar zodra ik weer alleen ben, hang ik weer op de bank te treuren.
Het zal vast over gaan, dat weet ik, want het doet wel al een stuk minder pijn dan de eerste twee keer dat we elkaar gedag zeiden. Maar ik zou willen dat ik de tijd wat sneller kan doen gaan. Of kan slapen en dan 2 maanden later wakker worden en merken dat het minder is,
Liefdesverdriet is echt niet tof. :-(

Het was liefde op het eerste gezicht. Ik kreeg les van hem en na de les zocht hij contact met mij op via social media. In begin deed ik wat afstandelijk want hij is rijk en ik wilde niet dat hy dacht dat ik voor zijn geld met hem ben. Had dit ook aangegeven. Er zat 15 jaar tussen ons. Hij wilde het graag een kans geven en ik ook. In begin deed hij alles voor mij, eten willen brengen naar mijn werk, ophalen van werk, hele dag berichten etc. Na 2 maanden werd ik al zo verliefd op hem. Enige man van wie ik zoveel hield. Hij zei dat ik zijn droomvrouw ben. Ik dacht dit is mijn ware. Begon ik ook veel voor hem te doen. Hij begon ineens dat leeftijd te veel is. Ik kon het niet accepteren omdat hij gevoelens had opgewekt en wist van het leeftijd. Hij zei dat we elkaar pijn doen door zo te gedragen. Erna deed hij super gemeen .. hij liet me in kou staan terwijl ik wilde praten. Ik besloot mijn gevoel op papier te schrijven en aan hem te geven. Ik zei lees het dan gaan we tenminste goed uit elkaar. Hij zei is goed ik app je. Toen die dag Naast hem werd ik ziek en hij liep gewoon weg. Ben ik zelf naar zhuis gegaan en kreeg injectie en medicijnen, dokter zei dat ik op tijd ben gekomen dat anders verkeerd kon aflopen. Ik appte hem na paar uurr, had hem alleen nodig, kreeg geen reactie. Door dat liefde wachtte ik na het zhuisdag op dat ene app een maand lang die niet kwam. Werd gek in mijn hoofd. Ik besloot naar hem toe te gaan alles te vertellen wat in mij zit en einde te maken. Hij beledigde mij. En bukte naar de grond dat mensen mij zo laag kunnen zien. Het kan raar klinken omdat wij heel kort een relatie hebben gehad, maar ik raakte mezelf kwijt., Ik kon er niet mee dealen hoe ik aan me lot werd overgelaten door de man van wie ik zoveel hield. Die beledigingen en slecht gedrag. Ik ging elke dag heel erg huilen en ging bidden. Ook slikte ik heel af en toe rustmedicijn. Ik verwaarloozde mezelf en alles wat hij tegen mij zei kwam bij me naar boven. Ik zat tot laat in kou buiten want kon nergens terecht met mijn pijn. Na tijdje werd ik sterker. Op geven moment kwam ik hem zo vaak tegen.. en ik zag hem 10 minuten lang naar mij staren toen ik met me vriendinnen was. Erna liep ik weg. We bleven elkaar tegenkomen. Zo vaak dat ie mij diep aankeek en ik door liep. Ik stond bij stil.. ik vond dat het reden heeft door God waardoor we elkaar blijven tegenkomen. Waarschijnlijk omdat we slecht uit elkaar zijn gegaan. Ik was goed doel begonnen en toevallig zelfde dag en tijd begon hij ook aan. Hij wist hier niet van maar ik hoorde het van verre exvriendin die het op social media zag. Ze wist niet over ons maar zei van dat lijkt dat God wegen bij elkaar wilt brengen. Omdat ik hem zo vaak tegenkwam, Besloot ik hem te bellen via me ander vriendin want ik sta overal op de blok. Ik stuurde voicemail en hij belde me terug.. ik zei dat ik niet zo met hem wil zijn en het zo moest lopen. Hij zei ben blij dat je zo denkt en dat hij ook niet zo met me wilt zijn. Ik gaf aan dat we vrienden kunnen zijn en hij accepteerde dit. Ik had wat naars meegemaakt , verbaal intimidatie door zijn ex-collega en hij hoorde dit. Hij stond achter mij. Los van dit vroeg hij voor eerst hoe het met me gaat.. Die excollega had ik geblokt op app, maar hij bleef me nummer houden. Ikzei tegen me ex dat ik hier wel van schrik, ineens na 2 weken werd me nummer verwijdert door die excollega. Af en toe gingen we heen en weer bellen over de situatie. Die trauma van zhuisdag is deze maand gebeurt dus ik vroeg hem of hij voor me kan zijn zodat ik helemaal overheen kom. Het is 2 jaar geleden maar toch doet het mij zo zeer.. Hij zei dat ik sms moet sturen. Erna smste ik weer , hij zei dat ie bezig is. Ik belde hem continue en hij nam niet meer op. Ook hier werd ik geblokkeerd. Ging ik naar hem toe, en hij zei dat we contact namen en ik weer over die zhuisdag begin. Ondertussen na mij had hij een relatie dat meid heeft hem verlaten zei hij. Maar goed hij wou van mij belofte dat we vrienden zijn vanaf nu. Heb het belofte gegeven. Hij zei dat hij veel om mij geeft. Vroeg wat hij voor me kan doen en wenste mij sterkte met mijn pijn. Hij zei dat hij mijn liefde niet verdient en dat ik een schone nette meisje ben waar hij veel respect voor heeft. Ik sta overal geblokkeerd op social media , hij zei dat als ik iets niet leuks tegen hem zou zeggen dat het respect zal dalen en dat hij dat niet wilt. Dat ie veel respect heeft naar me toe. We liepen samen naar buiten. Ik liep door en keek beetje naar achter en ik zag dat hij was gestopt met lopen en ook naar mij keek. Ik weet niet hoe ik hem kan vergeten en waarom het allemaal zo gaat. Waarom hij zo doet.. Hoe ik het beste kan reageren , ik weet het niet meer

Mijn relatie van bijna 5 jaar is dit weekend beeindigd door mijn vriend. Hij zegt dat hij twijfelt over zijn gevoelens en over zijn leven. Hij weet niet wat hij wilt doen met zijn leven en zit al een jaar een beetje in de put. Ik heb hem altijd gesteund en gemotiveerd als hij hem slecht voelde en heb constant gevraagd wat het probleem was. Hij heeft een jaarlang volgehouden dat het corona en schoolwerk was. Ik heb hem zo goed mogelijk proberen steunen, maar natuurlijk weegt dit wat door op de relatie. Door corona konden we niet echt veel doen en door zijn schoolwerk nog minder. Nu dat alles terug begint te beteren hadden we dit weekend afgesproken. We hebben de hele week zoals anders gestuurd naar elkaar met de “ik mis je” en hartjes en “ ik ga blij zijn als ik je zie” inclusief. Dan spreken we af en gingen we iets gaan drinken met vrienden, alles ging super goed en was super leuk. Tijdens het uitgaan veel knuffelen en affectie naar elkaar toe. De dag erna was alles zoals normaal. En de dag daarna was hij opeens super stil. Was heel down, zei niet veel, reageerde heel kort. Ik wist niet wat er aan de hand was en vroeg ernaar en na lang vragen en steunen is hij beginnen wenen en biechtte hij op dat hij al een jaar twijfelt over onze relatie en zijn gevoelens naar mij toe.

Hij heeft een relatie van 5 jaar in 5 min kapot gemaakt vanuit mijn perspectief. Vrijdag waren we nog aan het praten over samenwonen en zondag was alles voorbij. Natuurlijk was hij al een jaar aan het twijfelen en heeft er dus al een jaar over nagedacht. Maar hoe kan hij zoiets doen? Zonder erover te willen praten of eraan te werken maakt hij het zomaar uit.

Nu voel ik mij heel hard in de steek gelaten en mijn hart is gebroken. Maar het feit dat hij al een jaar twijfelt over alles en nooit iets gezegd heeft, dat doet mij het meeste pijn. We komen net 2 weken terug van een reis, ik was super gelukkig en dan dit…

Hoe kan ik nu nog al die “ik zie u graag” en “ik mis u” geloven die we (beide) in het voorbije jaar gezegd hebben. Ik dacht dat ik hem door en door kende. Ik dacht dat hij mijn persoon was. Maar blijkbaar was dit allemaal een leugen….

Hallo allemaal,

M'n relatie van bijna een jaar is nu 2 weken geleden verbroken door m'n vriendin.
Het was een afstandsrelatie maar waarbij we elkaar elk weekend wel bij elkaar waren.
Kan een heel verhaal schrijven maar weet niet of ik er iets mee opschiet,al zegt iedereen zet jouw emoties op papier.
Weet dat ik er behoorlijk stuk van ben en al die tijd niet functioneer.
Tegelijkertijd moet ik sterk zijn en door,maar je leeft nu tussen hoop en wanhoop niet wetend waar je goed aan doet naar je ex partner toe
Hoop dat er iemand is die m'n verhaal leest en het gevoel herkend

Nick

hallo allemaal ik ben 30 jaar en een paar jaar geleden ben ik zo erg gekwetst dat ik sinds dien geen andere relatie gehad heb of zelfs met iemand geweest ben.

Dit begon allemaal toen ik verliefd werd op n meisje ,het enigste wat ik van haar had was een teoefoonnummer. Ik smste haar heel veel met mijn liefdesverklaring, ik kreeg echter geen reactie terug.

 

Hier werd ik zo onzeker van dat er van alles bij me opkwam, ik verwaardeloosde mezelf ook met drugs omdat ik me zo rot voelde hierdoor. Op het een of andere dag word ik oppeens gebeld door een familielid.

 

Ze was haar tegen gekomen op het werk en heeft daar een hele scene getrapt, met personeel derbij met de woorden dat ik haar stalkte en dat ze gewoon met iemand ging samen wonen.

 

Hoe kan je iemand die gek van je is nou negeren terwijl je al lang bezig was met wat nieuws? Dit is ongeveer 5 jaar geleden gebeurd ,ik heb nooit meer t vertrouwen gehad om met iemand weer wat te beginnen.

hoi,

Vorige week maakte mijn vriend het uit na bijna 3 jaar omdat hij een twijfel gevoel kreeg, hij kon/kan me nog steeds niet uitleggen waarom hij dit kreeg omdat alles goed liep, toch kreeg hij het gevoel dat we toch geen toekomst samen hadden hoe leuk en liefdevol we het ook hadden.

We hadden een afstandsrelatie ( ik woon in België hij diep in Nederland ) maar dat ging probleem loos. we zagen elkaar bijna elk weekend en ik had dit helemaal niet zien aankomen.

Hij maakte me zo enorm gelukkig en ik wil graag dat het nog goed komt maar hij heeft na een week nog geen spijt dat hij deze beslissing nam. Wat ik natuurlijk enorm jammer vind want ik zit hier met het verdriet en hij heeft alle plezier van de wereld.

Nog mensen met deze ervaring?

Ik weet eigenlijk niet eens waar ik moet beginnen, ik heb 6,5 een relatie gehad met mijn eerste grote liefde. Ik had hem ontmoet toen ik nog erg jong was en ben toen zeker 3 jaar verliefd geweest. Daarna is hij nooit echt uit mijn gedachte geweest, maar het duurde een jaar of 25 voordat we elkaar door een noodlottige omstandigheid weer tegen gekomen. Inmiddels hadden we allebei al een behoorlijk pittig leven achter de rug en dit was juist een heel groot raak vlak. Daar de afstand op dat moment een grote factor in ons leven speelde spraken we elkaar via de computer en telefoon, dit was echt geweldig. Ik voelde me alsof ik de enige persoon in zijn leven was die belangrijk was en werd voor mijn gevoel op handen gedragen.

Ik ben toen met mijn kinderen dichterbij verhuisd en toen begon het al moeilijker te worden. De kids waren dol op hemen ik op die van hem, maar met zijn ex en mijn ex die beide nog een rol speelde was dit niet gemakkelijk. En het feit dat hij nog diverse problemen uit het verleden had en dit ik er op dat moment ook steeds meer bij kreeg merkte je dat de relatie niet altijd even makkelijk was, maar ja je bent gek op elkaar en geen enkele relatie is perfect, dus het hoort erbij. De problemen die we hadden lekken steeds meer en groter te worden, het leek alsof een normaal leven voor ons gewoon niet weggelegd was. Doordat we beide ook nogal koppig zijn kregen we steeds vaker en erger ruzie en het feit dat ik het hierover wilde hebben en hij juist helemaal maakte het er niet beter op. Dit resulteerde dan ook dat we in die 6,5 jaar een paar keer uit elkaar gegaan zijn. En ik weet wat je denkt, jullie hebben verdorie kinderen, hoe kun je dan toch weer iets opnieuw proberen en je kinderen telkens opnieuw een klap geven. Dit is iets waar ik zelf al heel lang meer struggel. Mezelf geen goede moeder vinden en me constant schuldig voelen.

Vorig jaar barsten de bom echt en hij verdween voor een half jaar compleet uit ons leven. Ook op dat moment ging het met mij helemaal niet goed, zeker niet op het moment dat de kinderen een paar weken bij hun vader waren voor de vakantie. En ben toen door een heel erg diep dal gegaan, gezworen om het nooit meer zover te laten komen. Voelde me uiteindelijk weer een stuk beter. Maar daar was hij ineens weer en toen bleek dat de gevoelens toch niet weg waren. Ik heb hem ontzettend op afstand gehouden, maar ben uiteindelijk toch gezwicht. Heb al die tijd al het gevoel gehad dat hij bij mij om liefde ging maar heb altijd mijn twijfels gehad waar het hem om ging. Dus heb de kinderen er nu ook zo goed mogelijk buiten gehouden.

Inmiddels had hij al een eigen huisje en kwam er vlakbij hem een huis vrij, je moet begrijpen het huidige huis waar ik woonde stond bijna op instorten en mijn huisbazen hadden over lak aan, dus ik heb na heel veel wikken en wegen gekozen voor het huis vlakbij hem. Toen we in het huis bezig waren was het ook super, hij heeft me ontzettend geholpen en dat voelde heel goed. Tot ik er daadwerkelijk kwam wonen, ik had hem minder hard nodig en dit was iets waar hij slecht mee om kan gaan. En toen begon hij ruzie te zoeken over van alles en nog wat. Ook kreeg ik hier constant de schuld van. Een aantal weken later was ik het beu en ging vragen wat er nou daadwerkelijk aan de hand was en toen betuigde hij spijt en gaf toe dat hij me zo niet had mogen behandelen, maar dit heeft zeer kort geduurd en toen begon het weer van voor af aan.

Ik weet gewoon dat het vele mate beter is dat we uit elkaar zijn en blijven, maar het doet gewoon ontzettend veel pijn. En het feit dat ik zo dichtbij hem woont en dat hij mogelijk iemand anders heeft maakt het er niet makkelijker op.

Ik zou me zo graag wat beter gaan voelen en niet constant met hem bezig te zijn, heb al diverse dingen geprobeerd om afleiding te zoeken, maar dit lijkt niet te werken en nu zijn de kids er ook weer niet dus ook die afleiding heb ik niet.

Als iemand na het lezen van mijn enorme ( en toch niet eens het hele) verhaal nog tips voor me heeft dan hoor ik dit graag. Thanx!

Hi allen,
Mijn vriend en ik zijn nu twee jaar samen. Ik ben zijn eerste. Ik heb wel eerder al relaties gehad. We zijn beiden 20 jaar. Hij vertelde mij dat hij soms denk dat hij nog wilt genieten van het vrijgezellen leven. Hij heeft dit nog nooit echt meegemaakt. Ik moest het even verwerken, en nu heeft hij spijt dat hij dit heeft gezegd, want hij wil echt voor me gaan. Ik denk toch dat er een kern van waarheid in zit. Denken jullie dat ik hiermee door moet gaan of dat hij toch wel ooit verder wilt gaan. Ik vind het heel moeilijk want we houden wel echt van elkaar.
Herkent iemand dit?
Groet,
Joy

Ik ben bijna 10 jaar samen geweest met de vader van mijn 2 zoons, toen besloten uit elkaar te gaan omdat het gewoon niet meer werke, kort daarna trof ik mijn huidige partner, waar ik nu 2 jaar mee samen ben.. we hebben kort geleden een baby gekregen, deze relatie leek in het begin goed, maar we hebben heel veel ruzies. Ik besef mij nu pas hoeveel ik mijn ex mis... en had ik toen die tijd maar gevochten voor onze relatie, ik ben dolblij met ons kind. Mijn ex heeft aan mij toe gegeven, dat hij het zelfde gevoel heeft.. Ik weet niet wat ik nu moet doen, voel me vreselijk... dat ik nu in zo'n situatie zit.

hallo allemaal:
kort samengevat: (voorinformatie:in mijn oude relatie zijn we 2 jaar geleden ons kindje verloren).Na hard te hebben gewerkt aan het verlies en mezelf kwam ik begin juni mijn nieuwe partner tegen. In de kern een warm,. oprecht, lief persoon. na rustig aan te hebben gedaan is een relatietot stand gekomen. Die relatie was voor 90% goed en in balans, merkte ook dat zij een rugzakje had door slechte ervaringen uit het verleden...ze schoot in angst, duwde weg. Een aantal keren een klein moment van twijfel. Begin november begon ze over samenwonen en kinderen, week daarna verbrak ze de relatie. ik kreeg ook een hoop verwijten (die niet terecht waren) in de daaropvolgende maand toch het contact met me gezocht en weer langzaam opgebouwd tot ze me vroeg weer bij elkaar te komen omdat dat in hart hart was wat ze wilde. Ik voelde haar zo goed aan, ze vond het alleen eng dat ik zo dichtbij kwam..dat was nog nooit iemand gelukt. Alles ging goed, ze was gelukkig, blij etc.Ze begon begin januari weer over samenwonen en stoppen met de pil. half januari was de overlijdensdag van mijn dochter en ze klapte weer dicht. spijkers op laag water zoeken etc paar dagen daarvoor zat ze nog naast me op de bank over het wonen en kinderen te praten en hoe blij ze met me was. Echter duwde ze weer weg, gevoel was weg.met haar gepraat, ze zag in dat ze een patroon had en er iets mee moest doen..wilde graag mijn steun. Ze gaf ook aan bang voor haar gevoel voor mij te zijn en dat ik akelig dichtbij kwam. ze heeft toen gevraagd een afspraak te maken bij een therapeut, wat ook gedaan is. 2 dagen daarvoor, nadat ik iets van haar in de brievenbus had gedaan werd ze weer boos omdat ik dat gedaan had (ik zou haar stalken). ze is mee gegaan naar de therapeut, maar ondertussen was haar houding veranderd in 'alleen voor mij mee'. ze was gesloten, gevoel stond uit en ze pratte eigenlijk helemaal niet, behalve negatieve dingen over mij.. De therapeut heeft veel gezien heft ze later terug gekoppeld. 2 dagen later weer een excuus app, waar ik op gereageerd heb dat ze zelf dit pad koos en er altijd normaal gepraat kon worden, maar ik deze verwijten en omgang niet meer accepteer. Heb nogmaals gezegd dat ze welkom is normaal te praten, ze begon echter weer te verwijten (belachelijke zaken die niets met mij te maken hebben) en sloot dwars af. Normaal gesproken kwam ze op die momenten altijd even in contact om excuses te maken en zeggen dat ik het niet verdien. Nu niets meer gehoord de laatste 8 weken. Ik weet wel dat ze eind februari contact had willen opnemen, maar dat heeft ze niet gedaan. Ze heeft nog een brief van me ontvangen 5 weken geleden, met daarin wat ik niet prettig vond qua omgang, dat ik haar wel een mooi persoon vind (de 'normale' kant) en heb haar daarin bedankt..en nog eens gezegd dat als ze iets normaal wilt uitpraten de deur open staat etc. en haar gewenst dat ik hoop dat het goed met haar gaat. Ook geen enkel reactie. Wel een week later ineens vanuit het niets een like op een foto op mijn social media. Ondertussen zit ze ook op Tinder. Verder lijkt het alsof haar online gedrag soms reacties op mij zijn (als ik iets post, doet zij dat ook. Of een berg post van hoe leuk ze het heeft). Afgelopen week liet ze voor mijn gevoel online indirect weten in de buurt te zijn door locatie te taggen. paar dagen later verwijderd ze ineens mijn nummer (maar blokt me niet), ontvlgd me op insta (maar verwijderd me niet uit haar volgerslijst), volgt de pagina van mijn hond wel nog en heeft ook op facebook geen enkel blok gezet, we zijn gewoon vrienden daar. Totale verwarring bij mij, hoe moet ik dit allemaal zien? Hopende op feedback hier. BVD
Michael

Ik heb iemand leren kennen, we hadden een soort late relatie, omdat we beiden nog kinderen thuis hebben. Afgesproken dat wanneer de kinderen niet thuis zijn dat er bij elkaar blijven.
Ik had het gevoel dat hij te vaak bezig was met zijn ex, hij ging met zijn ex naar ziekenhuis omdat ze iets in haar borst voelde en hij wilde niet dat ze alleen ging.
Ik had een week niks van hem gehoord, ik werd heel verdrietig en probeerde zijn aandacht op een verkeerde manier te trekken. Ik heb een nep account.t op Facebook gemaakt en de naam van zijn ex gebruikt en deed net alsof zijn ex mijn nare berichten stuurde. Hij is natuurlijk hier achter gekomen, ik schaamde me dood heeft mijn excuses aangeboden ik vind en hou nogsteeds van hem, we praten nu 3 weken niet, heb ik nog kans denk je?? Kan ik nog wat doen?

Ik heb het zelfde meegemaakt. Ik leerde iemand kennen en het was gelijk verliefd op het eerste gezicht. Het eerste jaar ging het goed maar ook moeizaam ik was vaak druk, het 2de jaar ging beter we spraken af en deden leuke dingen. Zij was voor mij de ware maar halverwege het 2de jaar kwam ik erachter dat ze in het eerste jaar 2 weken contact had met een andere jongen. Ik was er kapot van maar ik vergat haar en we gingen verder. Hierover stond wel dat ik altijd wilde weten waar ze was om zo het vertrouwen terug te winnen. Ze had er ook veel spijt van en smeekte om een nieuwe kans. Het 3de jaar zaten we samen op stage, dit was misschien niet de verstandigste keuze maar we hebben het uiteindelijk toch gedaan. Ik was dat jaar hard aan het werken naast mijn school omdat ik snel wilde trouwen en veel geld nodig had hiervoor. Ik had een eigen bedrijf waar ik heel goed geld mee verdiende.’ Dit zorgde er wel voor dat ik weinig had en soms ook fel kon reageren door alle stress. Hierdoor kregen we veel ruzies. Dan ging het weer uit en praatte we 2 weken niet en soms een maand maar altijd kwamen we weer bij elkaar omdat we echt van elkaar hielden en elkaar ook altijd miste. Het gevoel dat ik bij haar heb, heb ik bij niemand gehad. Met haar was alles de eerste keer. Maar ondanks bleven de ruzies oplopen en werd het ook steeds erger. Maar ook al maakte zij het uit ik kwam altijd terug om het op te lossen. In de tijd dat het een keer uit was praatte ik even met iemand anders voor afleiding maar merkte al snel dat ik niks voelde of wilde voelen voor die ander. Ze kwam hier achter en was ontzettend boos. En wilde absoluut niet verder, ik haalde haar over en we gingen verder. Ik was altijd bezig met geld verdienen dat jaar dat diep in de nacht en elke cent was voor onze toekomst. Zij was mijn alles. Afgelopen zomer kregen we weer ruzie . Ze blokkeerde me voor de zoveelste keer op alles maar ik wilde weer niet als een hond terug gaan omdat het onterecht was. Ik had niks verkeerds gedaan. 1,5 maanden later zag ik via via dat ze een jongen op fb en insta had. Ik schoot meteen in de stress. Het zal toch niet dat ze met iemand anders is. Ik berichtte haar met een ander nummer en vertelde dat die jongen over haar sprak bij anderen. Ze zei dat ze met niemand praatte en dat ik haar met rust moest laten. Ik vocht voor haar en won haar terug. Ik deed alles voor haar. Was zo lief haalde haar op bracht haar thuis. Ik was inmiddels ook gestopt met werken omdat ik genoeg verdiend had dus had ook veel tijd over. Maar in de afgelopen maanden schold ze maak vaak uit. Ze praatte altijd slecht tegen mij wilde nauwelijks dingen met mij doen . Wel hadden we gewoon geregeld seks. Ze blokkeerde me vaak op alles en vaak sprak ik met haar via teams. Dit ging zo maar door tot een paar weken geleden. Ik zei dat ze naar haar moeder moest gaan om te zeggen dat ik wilde trouwen. Ze zei nee toen zei ik van oké dan is het klaar en ik maakte het uit. En paar dagen later ging ik met iemand anders praatte uiteindelijk loog zij tegen mij en dat zei mijn ex al dat ze loog dus ik haar gedumpt. Het deed mijn ex veel pijn dat ik met iemand anders praatte maar ja wat moest ik doen iemand die niet met mij wil trouwen dus geen toekomst wil die mij alleen uitscheld. Dan moet je ook grenzen stellen. Na 2 weken begon ik haar weer te missen dus ik begon weer tegen haar te praten maar kreeg geen reactie. Even later werd ik gebeld door een jongen die zei dat hij haar vriendje is dit was dezelfde jongen die ze volgde in de zomer. Waarvan ze zei dat ze geen contact hadden. Hij zei dat ze al ruim 3 maanden een relatie hadden. Dit betekende dus dat ze vreemd ging met hem maar ook met mij want hij wist er ook niet van. Hij vertelde me dat ze in de zomer contact hadden en ze ook afspraken. Na de zomer toen ik haar weer berichtte heeft ze tegen hem gezegt dat ik Weer contact zocht en dat ze wat wilde zeggen tegen mij. Hij zei isgoed maar dan ga ik weg. Ze koos voor mij maar dus. Ze had dus 2 relaties waar ik niks van af wist het was echt een mes in mijn hart. Die jongen vertelde ook dat ze vaak dingen deden. Ze deed dus dingen met hem en mij maar had ook sex met mij. Ik was niet echt boos maar meer verdrietig. Die jongen zei dat hij bij haar weg zou gaan. 2 dagen later zie ik via via dat ze op haar insta profielfoto een foto heeft met hun handen en ieder een ring. Net of ze verloofd zijn. Dit brak mij echt ook al was het uit. Hoe kun je zo zijn. Ook van hem vind ik het echt triest dat hij gwn bij haar blijft maar ja eigen keus. Ik zei tegen haar een vos verliest haar streken niet. Dit doet veel pijn en ik houd nog zoveel van haar ondanks alles.ik probeer het nu te verwerken met slapeloze nachten terwijl zij geniet. Jullie advies of mening?

Ik heb 2 jaar geleden mijn afstand genomen van mijn beste vriendin, vriendengroep en daarnaast mijn partner. Het voelde alsof ik ze verloren had aan de drugs. Ik zag geen andere keuze meer ondanks dat ik er heel veel verdriet van had. Ik raakte vast in een spagaat en voelde me niet goed gesteund door mijn beste vriendin, omdat zij ook goede vrienden was geworden met mijn partner. Het voelde 2 tegen 1. Liegen verraad backstabbing ik ging eraan kapot. Ik brak eerst met mijn partner. Daarna met mijn beste vriendin ondat ik erachter kwam dat zij nog steeds op goede voet was met mn ex en dingen achterhield voor mij. Het was ontzettend moeilijk. Zij vonden mij een egoist en ik liet hun in de steek. Zij hadden mij nooit slecht behandeld dachten ze. Maar de feest en drugsverslaving en dingen achterhouden, de loyaliteit was weg dat zijn dingen die mij veel pijn hebben gedaan en dat snapten ze niet. Na 1,5 jaar geen contact. Hoopte ik dat ze hun leven hadden verbeterd en we dingen konden uitpraten om geen wrok meer te koesteren. Het zijn mensen die 20+ en 10+ jaar in mijn leven waren. Dat gaat niet ineens over. Nu heb ik een tijdje alleen mailcontact gehad met mijn beste vriendin en zelfs paar keer langsgeweest. Het voelde als vanouds maar ook eng. Vergeten doe ik zeker nooit maar vergeven wel. Ik praat niet over mijn ex bij haar. Dat topic durf ik niet aan en heb het idee dat zij elkaar niet meer spreken. Mijn beste vriendin is ook goed bezig en heeft haar afstand genomen van de drugs, de vriendengroep en ongezonde levensstijl. Mijn ex daarentegen weet ik niet hoe dat gaat. Ik heb een enkele keer een berichtje gestuurd waar ik geen antwoord op heb gekregen. En elke dag tot op de dag van vandaag heb ik er verdriet van. Het voelt alsof ik het niet kan afsluiten omdat het nooit afgesloten is. Ik had gehoopt dat mijn ex ooit zou inzien hoeveel pijn het me heeft gedaan en dat hij zou inzien dat als hij zo doorgaat het alleen maar bergafwaarts zou gaan. Ik weet en voel dat hij nog steeds om me geeft, wellicht maak ik me dat zelf wijs... maar hoe kan ik dit afsluiten zonder een afsluiting? Iemand die zo belangrijk is geweest en die ik als familie beschouw?

Hallo

Na 4 jaar heeft mijn ex me voor de 2e keer op straat gezet (letterlijk).
Onze relatie begon goed geen problemen.

Mijn ex is nogal een moederskindje en heeft geen zelfvertrouwen en kan geen conflicten aangaan.
Hij is opgevoed door opa, oma en zijn moeder (bipolair).

Zijn vader was vanaf zijn 12e uit beeld en hij had daar 14 jaar geen contact mee, dat wilde hij omdat hij alleen maar negatieve dingen over hem hoorde van zijn moeder en haar familie (zijn woorden).

Na 8 maanden begonnen er kleine probleempjes zo was het dat zijn moeder 2x in de week kwam en dan voor 8 uur per keer en daarnaast werd er elke dag 2 a 3 keer gebeld.

Ik wilde iets meer privacy en dus vroeg ik of het iets minder kon dus 1x per week komen in plaats van 2 zodat we leuke dingen samen konden doen.
En iets minder bellen omdat ze alles wilde weten wat we gedaan hadden en gegeten wat ik een beetje ver vond gaan.
Daar was zijn moeder het niet mee eens maar deed het toch.

Daarna ging het een tijdje goed tot we wilden gaan samenwonen en ik de sleutels nodig had die zijn moeder had.

Ze wilde de sleutels niet inleveren waardoor ik niet wilde samenwonen uit angst dat ze zomaar elke keer binnen zou komen (wat ze trouwens ook gewoon deed sprak je af om 13.00 stond ze rond 12.00 al binnen).

Dus 2 jaar vol gevecht met zijn moeder waarnaar mijn ex de relatie met zijn moeder verbrak door alle stress.
Ik heb toen alleen gezegd dat het misschien fijn zou zijn 2 weekjes rust te hebben zodat we beide konden nadenken en rust hadden (mijn ex zijn therapeut ging erin mee).
Hij zou daarna weer contact zoeken wat ie uiteindelijk helemaal niet deed.

Na alles zette hij mij voor het eerst op straat in februari 2017 na een ruzie waarnaar ik op zijn verzoek naar mijn ouders ben gegaan we hadden nog wel app contact en hij wilde de dag erna praten die avond ging hij naar familie van zijn moeder (die mochten mij trouwens allemaal niet).
De volgende dag hoorde ik helemaal niks tot hij opeens appte dat hij geen relatie meer wilde en ik mijn spullen moest pakken.

Ik hield hem van zijn moeder weg etc..
Uiteindelijk ben ik diezelfde dag geweest om al mijn spullen op te halen (meneer kwam 1x kijken en nam toen zijn neef mee die grove woorden had).
Daarna is hij weggegaan en ik ook met al mijn spullen.
De dag erna appte hij mij dat hij nog steeds van mij hield en na 2 weken hadden we de relatie nog een kans gegeven.

We gingen na een paar maandjes langzaam weer samenwonen en ik had een goed gesprek met zijn moeder en stiefvader.
Ook had mijn ex weer contact met zijn vader en zijn kant van de familie nadat ik hem ermee had geholpen.

Na 4 maanden begon het gezeur met zijn moeder weer nadat ze speciaal een dag weg wilde met mijn ex terwijl wij plannen hadden uiteindelijk om gezeur te voorkomen was mijn ex ook gegaan.
Daarna vond zijn moeder dat ik niet vaak kwam en vond dat ik haar niet mocht (had in de tussentijd der tuin gedaan, aantal keer voor der gekookt, geholpen in het huis noem maar op).
Toen begon alles pas echt weer en had mijn ex 3 maanden geen contact met haar.

Mijn ex was de hele relatie al depressief en had vaak hulp wat elke keer niet hielp omdat mijn ex er niks mee deed.
Toen hij begon met zijn laatste therapie besloten we dat ik hem 100% zou steunen en helpen.
Dus afspraken nakomen en de opdrachten uitvoeren.

Na 7 maanden therapie deed ie amper wat en hadden we vaak discussies erover.
Uiteindelijk was de laatste discussie paar dagen geleden toen ik thuiskwam om 23.30 en me ex er nog niet was (afspraak was 0.00 slapen omdat mijn ex niet goed sliep en daar nog slechter door voelde was een afspraak van therapeut).

Ik belde hem om 23.50 op waar hij bleef en hij zei dat ie nog een tijdje weg zou blijven waardoor ik ontplofte en boos werd.

Hij kon overal heen hoor boeide mij niet zolang hij de afspraken maar nakwam van therapie wanneer hij weg wilde ging ie weg heel simpel.
(Dit kwam eruit na 8 maanden horen dat hij dood wil, paniekaanvallen, huilend thuiskomen, niet weten wat het leven zin had)

Alles kwam eruit en ik ging ook best wel te ver geef ik eerlijk toe maar voor mij was het de druppel die de emmer deed overlopen.

Hij kwam die nacht niet thuis en had bij familie (van zijn moeder) geslapen.
In de ochtend nog geappt dat hij wilde praten maar daarna niks gehoord tot hij opeens om 15.30 voor me neus stond met zijn oom en tante die bij uitmaakte voor rotte vis (hij deed niet veel stond erbij, huilde en keek ernaar).
Hij was bij zijn moeder geweest en had goed gepraat en ik moest eruit.
Ik moest binnen 2 uur al mijn spullen pakken en verdwijnen anders zou zijn oom mij eigenhandig eruit zetten.

Er is niet echt contact meer geweest daarna alle appjes waren niet van hem maar van zijn oom en tante en hij heeft me geblokt op app en fb.
Hij heeft ook meteen zijn vader en zijn kant van de familie laten vallen.

Sorry voor het langer verhaal maar moest het gewoon effe kwijt.
Meningen zijn welkom.

Ik heb 3 maanden een relatie gehad met een meisje waar ik meer gedachtes bij had dan andere meiden/vrouwen waarmee ik een relatie heb gehad.

Zij was en is nog steeds mijn ware liefde,
Het ging uit omdat ik nog contact had met mijn ex waar ik mijn fantasie mee deelde over dat ik wel een trio zou willen met toen mijn vriendin en mijn ex,
Mijn ex heeft dat doorgestuurd naar mijn vriendin via snapchat omdat ze haar nummer niet had, mijn vriendin toen heeft het daarna direct uitgemaakt omdat ze het anders interpreteerde dan dat ik het bedoelde, ik zei: “ik zou wel seks met jou en mijn vriendin willen hebben” wat voor haar overkwam als poging tot vreemdgaan wat me heel veel pijn heeft gedaan toen ze het uitmaakte. Ze heeft me ook overal op verwijderd en geblokkeerd omdat ze geen contact meer wil met mij. Ik zou 2/3 maanden wachten om weer te proberen contact met haar te zoeken maar ik heb nu een brief naar haar toegestuurd met de uitleg en met de vraag of ze me nog een kans wil geven.



Heeft iemand nog tips of tricks voor me hoe ik dit anders zou kunnen aanpakken?

Hallo,

Na twee jaar samen geweest te zijn heeft mijn ex het afgelopen juni 2020 uitgemaakt. Hij woonde sindsdien nog bij z’n ouders en ik op mijzelf in Friesland. Elkaar ontmoet tijdens het uitgaan hier in Friesland. Al snel wilde hij hier een baan zoeken en eventueel samen wonen maar dit vond ik (toen 2 maanden samen) een beetje te snel gaan. Hij is eigenlijk altijd op en neer gerezen naar mij. Vorig jaar wilde ik toch die stap zetten om samen te wonen. Ik wilde eigenlijk niet daarheen en hij twijfelde toch wel of hij hier wilde wonen in verband met zijn werk, vrienden, familie. En ja, dan kun je wel zeggen van: werk vind je overal wel, maar hij doet veel met pokeren en is ook werkzaam in het Casino in Amsterdam. Hier in Friesland is dat gewoon niet populair en dat is wel iets wat hij heel graag doet.. en ja, ik ben ook eerlijk ik had daar ook moeite om daar heen te gaan..

Na vele ruzie heeft hij besloten om er een punt achter te zetten. Totaal onverwachts en mijn toekomst zag ik instorten. We hebben na de breuk eerst geen contact gehad maar toen hij zag dat ik het wel leuk had op social media, toch bij mij horen of ik misschien alweer een relatie had. Hij gaf aan het er ook echt moeilijk mee te hebben maar als we realistisch naar de toekomst zouden kijken zou 1 van ons ongelukkig worden. Daar had hij ergens wel een punt. Ik vind het lastig om die stap te zetten om daar te gaan wonen en ik kan ook niet van hem verwachten dat hij hier heen komt.

Al snel had hij z’n eigen appartement in Almere waar ik het best lastig mee heb, tuurlijk je wilt niet meer thuis wonen maar het voelt wel heel definitief. Na een tijdje toch weer een beetje gaan appen maar dit werd uiteindelijk degelijks. Zo af en toe toch weer discussies. Op een gegeven moment hadden we het over “seks” en dingen die we nog uit wilden proberen met elkaar. Ik zag hem dus om de zoveel tijd en eerst puur om de seks maar daarna kwam ik er wel achter dat ik nog steeds voor hem voelde en ik dat moeilijk vond. Had dat ook aangegeven maar tijdens het appen zei hij ook wel hele lieve dingen; dat hij zin had om te zien, hij het ook lastige situatie vond, het ook lekker vond om serie te kijken of te gamen. En dat deden we ook. Maar we hadden beide wel ons eigen leven dus vertelden we niet alles aan elkaar. Heb niet het idee dat hij met andere vrouwen afspreekt of appt want dat hadden we afgesproken maar daarnaast is de “sfeer” wel anders omdat je niet alles meer met elkaar deelt..

Vorige week gaf hij het aan druk te hebben en niet helemaal lekker in z’n vel te zitten, snel geïrriteerd en toen heb ik hem ook gelaten. Hij appte me na de kerstdagen (wat natuurlijk wel pijnlijk was) met excuses dat hij niet geappt had. Hij gaf aan het gewoon even druk te hebben en met zichzelf en hij me niet aan het lijntje wilde houden en het idee dat hij dat wel deed. En dat ik aangaf dat ik het niet alleen om de seks wilde doen naar het daar uiteindelijk wel op neer kwam volgens hem. Hij belde daarna om het uit te leggen en of ik plannen had. We zouden gezellig een avondje wijntjes drinken en gamen. Hij nam de wijn mee en uiteraard zouden we vast ook wel seks hebben.

Ik gaf aan wel te willen praten die avond en dat deden we ook. Wederom weer in discussie en toen zei hij ook van: dit houden we gewoon niet meer vol. Het leidt nergens meer heen.. Al vind ik het nog zo fijn om dit te doen. Hij zei dat hij al het idee had dat ik ergens hoop zou hebben. Hij wilde echt dat ik gelukkig zou worden en dat ook verdiende en hij me dat niet kon geven..

Best een klap ook al was het al een half jaar uit. De verwerking komt nu pas denk ik omdat we al die tijd toch contact hebben gehad.. We laten elkaar nu 2 weken met rust en dan is het tijd om echt afscheid te gaan nemen..

Sorry een heel verhaal en daarnaast nog niet eens alles kunnen vertellen. Zijn er meerdere vrouwen die zo iets soort gelijks hebben meegemaakt en in contact willen komen?

Veel liefs, Ilse

Waar zou ik eens beginnen
Ik had een jongen ontmoet “mijn ex”
Ik zag hem en wist meteen dat ik deze jongen moest hebben
In het begin was alles super leuk
We belde echt 8 uur op een dag
We spraken super leuk en we lachten ons kapot samen
Maar hoe meer ik vroeg over wat hij precies voelde hoe meer afstand ik voelde
Hij wou geen relatie zei die maar ooit kan het wel wat worden
Ik natuurlijk gebleven omdat ik gek op hem was ik dacht alleen maar aan hem
Dus het werd een soort van “friends with benefits”
Ik zat er heel erg mee dat hij geen relatie wou want onze klik was echt geweldig
Maar hij begon filmpjes te sturen van meiden met wie die dingen deed “sex mee had “
Hij werd steeds valser en gemener
Hij loog over alles
Hij ging met andere meiden en zei alles tegen mij
Hoe die ze deed waar hoeveel alles
Ik was kapot ervan
Maar op een of andere manier
Wou ik bij hem zijn ....
ik maakte van af het begin al een afspraak dat ik als we friends with benefits werden ik wou dat tie het zou zeggen als tie gevoelens voor een ander kreeg of dat tie iets met iemand anders deed
En ja hij deed allebei
Hij kreeg gevoelens voor een meisje dat ik kon
Later ....
Na 2 jaar wou hij een relatie met me
Ik kon het niet geloven
Ik was zo verliefd op hem
En ik moet jullie eerlijk zeggen als ik het nu lees en opschrijf klinkt dit allemaal zo idioot
Maar ja je raad het nooit
Ik zei ja ik wil een relatie tuurlijk
Nou in het begin van onze relatie sprak hij nog met ze ex neukertje
Wat ik niet echt leuk vond
Hij verteld mij dat hij documenten nodig had want hij we ze eigen bedrijf beginnen ...
Ik heb het 2 maanden vol gehouden
En op gegeven moment was ik het zat en zei oke ik vind dit gewoon echt niet meer fijn en hij stopte het contact ...
6 maanden later zat het me niet lekker
Want hij had nooit een document ontvangen van haar bedacht ik me
En ik zat te twijfelen om haar iets te sturen
En uiteindelijk dacht ik ja ik doe het gewoon
En het bleek dus dat ze over sex spraken en wouden afspreken ....
1 jaar verder ....
Hij deed een beetje afstandelijk ik wist niet wat er aan de hand was met hem en maakte me best zorgen want zoveel hield ik van hem
En hij zou met ze buurvrouw waarover hij zei dat tie geneukt heeft met haar naar Turkije gaan voor een bilvergroting
Ik werd gek
Hoe kon je zoiets nou doen dacht ik en me ook nog negeren voor je weg gaat ...
hij was daar en belde hem op maar hij bleef maar praatte over hoe leuk en gezellig en geweldig hij het daar had terwijl als hij in NL was hij nooit tijd had voor mij ... en ik vond het gewoon pijnlijk om te horen hoe leuk hij het had ... dus negeerde hij mij en sprak hij niet met mij ... ik kreeg een telefoontje dat hij niet thuis sliep maar bij ze buurvrouw en ik dacht waarom zegt hij dat niet maar ze moeder ... maar oke ... hij liet niks meer horen dus ik belde hem op en zei weetje wat ik kom wel naar jou hij zei nee ik ben met me buurvrouw weg uiteten en hij was net 1 dag terug ik dacht oh nou oke wij hebben toch afgesproken ik was alsnog naar hem toe gegaan om hem te verrassen en ik zat met ze moeder en broertjes en ik zag ineens dat me ex stuurde ze kan beter naar huis gaan ... dus ze broertje mij bij de tram gezet ... en ik ben nu een paar dagen geleden geopereerd en uhmm ja met Corona mag er natuurlijk niemand op bezoek alleen een iemand en hij is niet gekomen ik moest me blinde darm eruit halen in 5 dagen is tie een keer geweest en super snel een kus en weer weg ... ik was er kapot van ik wou hem naast me hebben maar hij was er helemaal niet... En ik belde hem op huilde dat ik hem wou zien maar hij had nooit tijd ... en die dag zei die dat het uit was door de telefoon na me operatie omdat hij geen tijd heeft en ik hem niet geloof en vertrouw ... en nu lijkt het alsof het hem de dag van vandaag nog steeds geen moer kan schelen en hij me gewoon heeft geblokkeerd ...

Hey allemaal, (man, 31 jaar)

Ik heb een relatie gehad van 13 jaar, we hebben up&downs gehad in onze relatie zoals ieder relatie denk ik. Alleen dit jaar werd ik depri en mijn ex ook das geen goeie combi. Ik heb de stap genomen om het uit te maken want we hadden vaak ruzie en de liefde voelden we niet echt.

Ze wou heel graag verder in het begin na het uitmaken, en ik had zo iets van dat het beter is voor ons beide dat we gescheiden moesten verder leven.

Maar na nog geen 2 maand heeft ze al een relatie met iemand anders en ik mis mijn ex en wil haar terug. Dat zeg ik niet tegen haar. Heb het gevoel dat ik in de hel leef want we hadden eigenlijk een mooie relatie voor deze tijd en mooie dingen opgebouwd samen. Ik heb beseft dat ik te snel een beslissing heb genomen om het uit te maken. Maar het meest vervelende is dat ze me als lucht behandeld, ze wilt niks met mij te maken hebben.

We hebben 13 jaar van elkaar gehouden en na 2 maand voel en voelt ze niks voor mij. Ik begrijp dat niet.

Maar goed. Ik probeer elke dag te overleven. Kan iemand mij eventueel een motivatie geven wat jullie ervan vinden?

Hallo allemaal,
ik wou even mijn verhaal kwijt..
ik zat in een relatie van 6 jaar, we waren verliefd, elkaars beste vrienden, we hielden ontzettend veel van elkaar.
we waren gelukkig, met ups en downs, we konden niet zonder elkaar.
we zijn gaan samenwonen, ik vroeg haar ten huwelijk en ze zei ja. we praatte zelfs over kinderen. ze wou heel graag kinderen en ik wou dat ook met haar.
begin dit jaar testte ze haar lichaam om te kijken of alles inorde was, dit bleek niet zo te zijn. het ging moeilijk worden om kinderen te krijgen. dit was ook tijdens de eerste lockdown van corona waarmee ze een kleine depressie had ivm sociale contacten. Na een tijdje begon ze afstand te nemen van mij en zei ze dat ze het gevoel niet meer had, uiteindelijk na enkele maanden zijn we uit elkaar gegaan. ondertussen zijn we 3 maanden uit elkaar, we hoorden elkaar af en toe nog maar ik duwde ze steeds meer weg door het te proberen goed maken. ik mis haar enorm, na 3 maanden is de pijn nog steeds hetzelfde. Terwijl haar leven perfect lijkt te gaan nu: ze heeft nieuwe vrienden, een nieuwe woonst, ze gaat veel op reis, ze is zo gelukkig zonder mij... ik hoor ook rondom mij dat ze volop met andere mannen contact heeft. ik durf haar niet meer te sturen uit schrik dat ik ze weer zal wegduwen of voor de pijnlijke antwoorden. heel soms vraagt ze nog hoe het gaat, maar ik voel dat dit enkel vanuit schuldgevoel is. ik weet niet meer wat ik moet doen. ik probeer ze los te laten en verder te gaan zoals zij maar het lukt me niet, net zoals haar proberen terug te krijgen lukt ook niet.
wat denken jullie hiervan ?

Ik heb veel verkeerd gedaan in het verleden, ik heb veel fouten mensen leren kennen en alleen maar slechte herinneringen overgehouden. Maar 3maanden geleden kwam ik zo een ongelofelijk perfect iemand tegen. Hij was zo lief zo leuk hij liet me als een prinses voelen gaf me in elk geval gelijk en verontschuldigde zichzelf in elke situatie ookal had hij 100procent gelijk. Ik had in het begin geen interesse maar met de tijd heeft hij ervoor gezorgd dat ik tot over mijn oren verliefd was, alles ging zoooooo perfect ik had de liefde van mijn leven gevonden en hij ook zei hij. Ik was zijn eerste liefde. Maar toen gebeurde het!!! Een van zijn vrienden moest alles verpesten en vertelde hem iets uit mijn verleden die hij ook via via heeft gehoord. En vanaf dat moment begon alles langzaam aan in te storten. Zijn vertrouwen was weg hij geloofde me niet meer. Na veel praten huilen roepen schreeuwen kwam alles een beetje goed maar niet gelijk eerst. Ik probeerde er alles aan te doen om niks meer verkeerd te doen maar net wanneer we het terug begonnen op te pakken BOEM weer iets uit mijn verleden nu zegt hij: ik wil je niet meer, je bent geen slecht meisje maar ik heb geen vertrouwen meer in je het gaat niet meer goedkomen. Ik kan er ook niks aan doen want ik snap hem ook hij heeft gelijk ik heb zo een spijt van mijn verleden en ik hou zoveel van hem maar weet echt niet hoe het terug goed gaat komen. Mijn enige hoop is het feit dat ik zn eerste liefde was en dat hij na een tijdje misschien zelf terug zou sturen? Of niet? Ik weet het echt niet ik mis hem nu al en we hebben er nog maar gisteren een punt achter gezet!!! Ik wil geen leven zonder hem.

Hallo allemaal,
Ik ben 18 jaar en heb een relatie met een meisje van 15 jaar. We zijn bijna 1jaar en 5maand samen. We hebben altijd heel veel ruzie gehad maar altijd samen uitgekomen. Nu sinds gisteren ben ik te weten gekomen van haar dat ze mij niet vertrouwt en denkt dat ik haar heb bedrogen.. dit is uiteraard niet zo want ze mag altijd mijn gsm checken, vragen voor locatie aan te zetten,.. nooit probleem mee. Er is ook nooit iets gebeurd met een vriendin waar dat ik haar vertrouwen heb beschadigd. Ik doe alles voor haar o.a altijd bereikbaar en springen haar over naartoe brengen, werkjes voor haar doen thuis dat ze normaal alleen moet doen, elk weekend vroeger opstaan en naar de bakker voor ons. Ik had gisteren gevraagd aan haar of dat ze de laatste weken single wou zijn en ze antwoordde daarop “voor alle angst en miserie te besparen ja” ik werd boos en zei “als het zo zit bye, denk er maar goed over na” tot slot is ze nu kwaad op mij en negeerde ze men berichten gisteren en nu zegt ze dat ze tijd nodig heeft terwijl ik niks heb misdaan.
Wat kan ik doen??
Groetjes Jelle

Vorig jaar heb ik de stap gezet om mijn collega die ik al 4 jaar ken te versieren. We hadden een leuk contact en ergens had ik haar af en toe onbewust in mijn hoofd. Omdat ik bang was hier iets mee te doen en mij kwetsbaar te maken liet ik het los. Haar leven en overtuigingen waren ook anders. Het was mooi weer en ik ben op mijn gevoel afgegaan, wat ook werd beantwoord. Het ging heel snel ver tussen ons. Er kwam een adempauze van een vakantie waarin wij intensief en spannend contact hadden. Toch was er ook iets waardoor ze aangaf te twijfelen. Na terugkomst van vakantie wilde ik haar graag echt leren kennen. Ze gaf deels ruimte daarvoor, en tegelijk bleef ze geestelijk op afstand. Het fysieke deel was hetgene wat er wel steeds was. Voor mij was dat eigenlijk niet wat ik echt wilde. Ze gaf vaak aan ruimte en tijd te willen, maar doordat we sex hadden was dat erg lastig. Ook wilde ze niet vaak buiten het werk om iets afspreken. En ja, ik werd dus verliefd. Omdat de signalen er soms wel en soms niet waren van haar kant werd ik erg onzeker en behoeftig. Ze gaf aan dat ze wel voor mij voelde, maar niet geclaimd wilde worden en er misschien ook niet klaar voor was. Ze wilde het, in haar woorden, een kans geven. Ze twijfelde aan veel dingen en ik wilde duidelijkheid. Iets wat ik ook wilde dwingen, omdat ik er heel veel last van had. Omdat ik haar dus veel alleen via app en op het werk zag was de situatie voor mij erg moeilijk. Tot een gesprek was het erg moeilijk te komen. Ik wilde juist graag begrijpen wat haar tegenhield. Niet om iets af te dwingen, maar haar begrijpen. Mijn idee was te onderzoeken wat het betekende en of ik beter kon stoppen. Een paar keer nam ik geen initiatief, met het idee dat als ik geen respons kreeg ik wist waar ik aan toe was. Op die paar momenten kwam ze wel weer naar mij toe, waar ik dan weer direct op inging. Ze had al aan het begin aangegeven dingen te hebben meegemaakt. Ze had moeite met mijn vriendschappelijke omgang met vrouwen, iets waar ik niet geheimzinnig over was en waar ik ook eerlijk over ben geweest. Ik heb duidelijk gemaakt dat ik voor haar koos en voor haar voelde. Echter zij bleef regelmatig terugkomen op dit soort dingen, waarbij ik mijn best deed het te begrijpen en uit te leggen hoe ik erin sta. Ik hoopte daarbij dat ze zag dat ik het serieus nam. Ik maakte mij daarmee klein en werd behoeftig. Toen ze het uitmaakte, op het werk! gaf ze ook dat als reden aan, naast dingen als dat het op het werk was en er niet klaar voor zijn. Ik kon het niet begrijpen. Ze gaf wat later ook aan dat ze misschien wat minder voor mij voelde. Ik bleef met veel moeite op afstand en probeerde mijn eigen leven te leven. Toch was ze in app gesprekken, iets wat ik had moeten afkappen, nog steeds bezig met vragen over mij en mijn contacten. Ik putte daar dan weer hoop uit en bleef er toch mee bezig. Ik wilde het gevoel ook niet loslaten. Ik ben in mijn leven 2x verliefd geweest en ik heb ook een groot verlangen naar verbondenheid en liefde. Ik had mij al 8 jaar niet meer opengesteld voor een vrouw, igg geen stappen gezet. Dat gemis werd heel sterk getriggerd bij mij. Ik denk dat het een wisselwerking was, als zij meer naar mij toe was gekomen dan was het anders geweest. Ik heb het gevoel nog 5 maanden in stand gehouden, maar het ging bergafwaarts met mij. Ik heb hulp gezocht om mezelf terug te vinden. Intussen heb ik een stomme beslissing gemaakt om iets positiefs in gang te zetten voor mijzelf. Dat was een verhuizing. Ik ben daardoor nog verder in de put van leeg en alleen zijn gevallen. Mijn vrienden begrijpen het niet en ook mijn beste vriendin, die gevoelens voor mij bleek te hebben ook niet. Bij die laatste vriendin heb ik verteld dat ik verliefd was en dat was pijnlijk. Alle toestanden hebben mijn leven op zijn kop gezet, ik ga binnenkort opnieuw verhuizen. De stress hiervan en het verdriet hebben geleid tot een zelfmoord poging. Ik voel mij leeg en zie het soms niet meer zitten. Mijn werk is ook zwaar en deels zit ik in de ziektewet. Ik keur mezelf af, ook iets wat door het gebeuren en slecht voor mezelf zorgen niet helpt. Ik doe nog wel dingen, maar ik moet mij er echt toe zetten. De gedachten aan haar zou ik weg willen, maar het blijft spoken. Ik neem het mezelf kwalijk dat ik het niet goed heb gedaan. Door de Corona is het gevoel en het denken ook erger geworden.
Ik heb haar geblokt en genegeerd. Door Corona is thuiswerken de norm, echter omdat ik ook weer moet reintergren ga ik af en toe toch naar kantoor. Tot nu toe heb ik haar op mijn werk ook ontweken, hoewel ik dat niet goed van mezelf vind en mijn zwakheid niet wil laten zien. Ik neem haar in mijn hart niks kwalijk, en toch ben ik ook boos.
Vandaag op mijn werk is ze naar mij toe gekomen en heeft gezegd dat ze er nog niet klaar voor was en dat ik mezelf niks kwalijk moet nemen. Ik was eerst boos en daarna heb ik gezegd dat het oké is en dat ik het moeilijk heb omdat ik nog gevoelens heb. Ook dat ik vanuit mijn hart om haar geef. Ze zei dat ze ook om mij gaf, oprecht gevoelens voor mij had, maar ook dat ze het niet kon. Het is zo naar om mezelf zo te laten zien. Ik zou willen dat ik gevoelloos en hard was zodat ik haar kon raken oid. Ik vertelde haar dat ik haar niet echt heb leren kennen en dat ik dat wel had gewild. Ik kan het niet begrijpen. Ze geeft aan dat het voor haar wel iets betekend heeft. Ik heb echt het gevoel dat het een gemiste kans is geweest en dat het wel had kunnen werken met meer begrip en leren kennen. Ook met ruimte buiten werk om. Ik geloof haar oprechtheid en tegelijk doet het pijn. Ik wil het geen voeding geven en wil ook het lege gevoel niet aan. Het doet heel veel pijn, want, en dat heb ik niet gezegd, ik wil haar nog steeds. Zou haar willen vragen het een kans te geven terwijl ik mij nu al zo afgewezen voel. Zou willen dat ik het fijne gevoel terug komt. Doorgaan met negeren kan ik ook niet, dat ze een fout mens is geloof ik nl niet en ook niet na wat ze heeft gezegd. Ik kan alleen niet doorgaan met mezelf dit aandoen. Ik wil erboven staan. Afstand nemen gaat echter ook niet zonder moeite te doen en energie daarin te steken. Ik ben mezelf kwijt en ik voel mezelf een zwakkeling. Ik weet niet hoe ik hieruit kom. Ik heb psychische hulp gevonden. Tot nu toe ben ik nog niet op de weg omhoog. Ik voel mij een idioot en onbegrepen. Zit nu thuis en zou het liefste het gesprek in mijn hoofd herhalen en nadenken over hoe ik haar terug had kunnen winnen en de liefde weer op kan laten komen. Hoe kom ik hier in godsnaam uit, wat kan ik doen om mezelf terug te vinden hoe ik 1 jaar geleden was toen ik mij nog waardevol en onafhankelijk voelde. Toen ik nog in mijn kracht stond en haar veroverde en zelfverzekerd was.

Mijn ex en ik hadden bijna twee jaar een relatie toen hij het uitmaakte. Ik heb dit totaal niet zien aankomen en we hadden ook geen problemen/ ruzie o.i.d. Mijn vader was ziek en ik was veel bij hem. Mijn vriend kwam na zijn werk elke dag langs om mij en mijn familie te steunen en heeft veel van zichzelf gegeven. Ik waardeerde dat onwijs en heb dat ook veel gezegd tegen hem. Toen mijn vader overleden was heb ik aangegeven meer tijd met mijn vriend (nu ex) door te brengen. We zijn een paar dagen weggeweest en dat was fijn. Ik had geen idee dat hij toen al twijfelde over onze relatie. Drie weken na mijn vaders overlijden heeft mijn vriend het uitgemaakt. We hebben daarna nog weinig contact gehad. Via een gemeenschappelijke vriendin heb ik gehoord dat hij sinds het uit is professionele hulp heeft gezocht, omdat hij zich niet herkent in wat hij heeft gedaan. Hij heeft te horen gekregen dat hij ADD heeft. Dit is voor mij nooit een probleem geweest, want ik herken zelf veel dingen hierin. Nu hebben we afgesproken dat er nog eens zouden gaan praten, maar ik ben bang dat we dan te veel uit elkaar zijn gegroeid en dat het niet meer goed komt. Heeft iemand ervaring met exen met ADD/ HSP/ ADHD? Hoe was jullie relatie? Zijn jullie bij elkaar gekomen? Heeft diegene een nieuwe relatie gekregen etc.

Het was 14 september 2019....op een gezellige startmiddag van de kerk waar ik deel van ben kwam ik haar voor het eerst tegen...blond haar blauw/groene ogen....

Ik ging bij haar aan tafel zitten en we maakte kennis met elkaar. Ze vertelde dat ze nog niet toe was aan een nieuwe relatie, haar vorige relatie was eind augustus net uit gegaan. Dat was een relatie van ongeveer 1 jaar .zelf was ik ondertussen 2 jaar gescheiden, van een huwelijk ruim 11 jaar, en nog geen vaste relatie meer gehad sinds mijn scheiding. Wel eens af en toe gedate zonder succes. Maar nu zag ik haar ...en om eerlijk te zijn vond ik haar ik het begin niet eens echt leuk, maar omdat haar relatie net uit was liet ik haar eventjes 5 weken met rust

In de herfstvakantie van 2019 eind oktober,vroeg ik via messenger hoe het met haar ging. Ze reageerde vrijwel meteen en we hadden een paar uur contact met elkaar, eerst via messenger en daarna via de ap. We kletsten ronduit met elkaar en hadden de grootste lol.

Eind oktober hebben we voor het eerst afgesproken super gezellig en voor herhaling vatbaar. We hadden bijna daagelijks contact en gingen al snel over op bellen.

Toch bleef ze afstand houden omdat ze nog niet over haar laatste ex vriend heen was en zij ze ook niet toe te zijn aan een relatie. Wel wilde ze vriendschap en dat sloten we ook voor altijd...❤

De weken die volgde waren op zich leuk en ik vond haar ondertussen helemaal geweldig en werd smoorverliefd op haar. Zij bleef het als goede vriendschap zien en hield afstand.

Zo nu en dan hoorde ik 1 of soms 2 dagen helemaal niets van haar en dat maakte mij erg onzeker en ongerust. Maar dat paste bij haar gevoel want het was nog geen relatie, ik moest geduld leren hebben en dat vond ik heel erg moeilijk.

Gelukkig ging het tegen de kerstdagen wat beter we werden wat closer met elkaar .tijdens eerste kerstdag kwam ze voor het eerst bij mij thuis wauw! Geweldig! We hadden een hele mooie en gezellige avond.

Rond oud en nieuw was daar niet veel meer van te herkennen, ze was verdrietig, miste haar ex vriend en belde mij niet ,toen ik haar Gelukkig Nieuwjaar wenste klonk ze verdrietig,ik ben naar haar toegegaan heb haar getroost en gezegd doe maar rustig aan we komen er wel eerst maar vriendschap.

Langzaam maar zeker ging het in januari steeds beter, we spraken weer bij elkaar thuis af was steeds heel erg gezellig en leuk .op een gegeven moment kwam ik 2 a 3 avonden in de week bij haar. In de weekenden was ze vaak bij mij ze sliep bij mij ook haar 6 jarige dochtertje. Ik had speciaal een kamer voor haar ingericht met een leuk bureautje schilderijen posters van Frozen , dekbed kleurboeken en speelgoed.
Ook sliep ik zo nu en dan in het weekend bij haar als zij bij mij niet sliep of door de week.

Toen kwam corona...de avond van de ergste persconferentie ...zondagavond 15 maart 2020 die de intelligentie lockdown de volgende dag inluiden .we zaten in de sauna de thermen in Nijmegen.het was erg knus en gezellig met elkaar. We hadden nu een relatie super blij waren wij❤🥰

De weken erna ging het steeds beter ondertussen was ze al een maand aan het werk bij haar nieuwe werkgever. Maar omdat ze steeds meer van mij ging houden werd ze steeds angstiger. Ze dacht de hele dag door dat ik vreemd zou gaan ze kom mij niet vertrouwen. Ze kreeg vaak huilbuien en werd dan weer erg boos en dan poeslief......

Op maandag 27 April 2020 Koningsdag , maakte ze het uit.Ze kon geen relatie aan zij ze het benauwde haar , ze was er nog steeds niet aan toe en wilde in eerste instantie nog vrienden blijven wat ik oke vond.

De weken daarna leek het contact tussen ons steeds minder te worden, ik miste haar in het begin nog niet .later..eind juni zou ik haar zien op een bbq bij vrienden. Ik wilde er graag heen zij ook , dus besloot ik om eerst even met haar te gaan praten. Dat gesprek had zij geen zin meer in. Uiteindelijk ging de bbq ook niet door omdat er onweer kwam die avond.

Half juli heb ik nog eens gebeld met haar toen waren we aan het bekvechten aan de telefoon en elkaar dingen aan het verwijten.
Dit escaleerde in ruzie zodanig dat de vriendschap verbroken werd.😥

Ik werd geblokkeerd op de ap en ontvriend op Facebook.

Half augustus zocht ik contact met haar op Facebook,ik was nog niet geblokkeerd op Facebook. Zij was er niet van gediend en blokkeerde mij ook op Facebook.

De vriendenkring ging zich ermee bemoeien en probeerde te bemiddelen tussen ons er kwam een keukentafel gesprek bij mij in huis met twee goeie vrienden erbij dus we waren totaal met 4 personen.

Duidelijk was dat zij geen contact meer wilde ook geen vriendschap gewoon niks ik moest haar uit mijn hoofd zetten en verder gaan met mijn eigen leven. Dit is wel een dingetje als je allebei in dezelfde vriendenkring zit.

Ondertussen bleek dat ze al regelmatig contact had met een andere man in de vriendenkring waar ze mee ging wandelen uit eten en film kijken....vriendschap dus teminste voor nu.

Mijn hart brak😭💔 ...ik heb vanaf begin september 2020 tot vandaag 1 oktober 2020 regelmatig mij depressief en verdrietig, boos alles tegelijk gevoelt .En ik mis haar nog iedere dag 😥 nee , terugkrijgen doe ik haar niet meer het is voorgoed over ik heb nog gepoogd brieven te schrijven haar te mailen..

Opeens stond de politie aan mijn deur...met het verzoek haar dringend met rust te laten, zij had aangifte gedaan bij de politie voor stalking..😱 zij mag geen contact meer met mij zoeken,ik niet meer met haar het is volledig klaar op last van de politie.

Achteraf had ik het pas door dat ik een relatie heb gehad met een vrouw die ptss heeft en borderline. Wat steeds kenmerkent was in onze relatie was aantrekken en afstoten en steeds hele wisselende stemmingen.

Ja , ze had gelijk ze was ,is niet toe aan een relatie vandaag de dag nog steeds niet terwijl ik dit schrijf. Ze heeft therapie tegen haar angsten en wantrouwen, en heeft nog een lange weg te gaan.

Wat mij wel erg steekt is dat die andere ( vriend ) mijn plek heeft ingenomen,hij doet het veel rustiger aan en heeft op afstand de kat uit de boom gekeken toen ik een relatie met haar had.

Mijn gevoel zegt dat hun twee waarschijnlijk in de toekomst wel een relatie zullen krijgen,ik ben tenslotte uit de vriendenkring gegaan, heb mijn vrienden op hun verzoek moeten verlaten. Dit is vooral nu in coronattijd nog pijnlijker je hebt je contact juist nodig.

Ik moet het een plekje geven, maar wat kan liefdesverdriet ongelooflijk pinn doen zeg, 😩😢 zo heftig heb ik het nog nooit meegemaakt. Nu is het zaak dat ik haar loslaat en haar vergeet.....dag lieve Diane van me dag lieve vriendin...ik vergeef jou alles wat je mij hebt aangedaan en gun jou een gelukkig Leven. Ik hoop dat jij mijn fouten en alles wat ik verkeerd heb gedaan in onze relatie en daarna , ook vergeven kunt

Het ga je goed lieverd.. je zit voor altijd in mijn ❤ en weet...mocht je dit ooit lezen en jezelf erin herkennen...de deur staat altijd open voor jouw ik wijs jou nooit af ,je mag mij altijd mailen bellen appen en aan mijn deur komen.

I love YouTube 4ever always.

Jan❤😉

een paar jaar geleden heb ik een lieve vrouw ler we n kennen via een internet game, zij had problemen in haar relatie en ik kwam net uit een moeizaame relatie. Zij woond over de grens, wij spendeerde zo veel tijd aan elkaar " zelfs emailen en wappen bijna elke dag, dat ik smoor verlieft werd op haar, maar kon haar dat niet vertellen want ze was nog in een relatie. Toe kwam de dag dat zij mij vertelde dat ze het nog een keer gingen proberen, ik kon haar niet vertellen dat dat mij heel erg veel pijn deed. En heb toen in een opwelling het kontakt verbroken, om dat ik dacht zij heeft niets aan een verliefde noob had en wou haar rwlatie niet in de weg zitten. Toen ik weer bij zinnen was had ik gigantisch veel spijt. Pas geleden was ik weer eens in dat internet game, en iemand sprak mij aan, had niet echt door wie dat was. En zijn zoveel mensen. Toen ik later door had dat dat haar was van een paar jaar geleden beleven ik alles weer opnieuw, en voelde mij gelijk verliefd en dacht zelfs een beetje dat dat het lot moest zijn. Dat ging zo een week of 3 door toen zij mij vertelde dat zij was geschieden van haar ex en dat zij een nieuwe man had ontmoet en ze gaat in februari trouwen. Mijn wereld storten gelijk weer in. Van af dat moment gaan er zoveel gedachten door mij heen, wat als... het doet z'n pijn.

Hallo allemaal,

Hoe zal ik beginnen? Mijn eerste echte liefde, mijn beste vriend en de liefde van mijn leven, heeft samen mij besloten om voorgoed afstand van elkaar te doen. Dat hebben we vandaag besloten.

Het is sinds januari dit jaar uit. We hebben 2 jaar lang een relatie gehad met elkaar en we hebben vele gelukkige momenten met elkaar gedeeld. We hadden allebei een dal in onze leven toen we bij elkaar kwamen, en we konden veel troost en steun vinden bij elkaar. We waren ontzettend gelukkig bij elkaar. Hij was mijn eerste relatie. Ik heb veel heftige dingen in mijn leven meegemaakt, waardoor het moeilijk is voor mij om mensen op een intieme manier te vertrouwen. Mijn ex en ik kenden elkaar al heel lang, omdat we jeugdvrienden waren. We voelden tot elkaar aangetrokken, nadat we elkaar zoveel jaar opnieuw ontmoette. De vonk sloeg over en geleidelijk werden we verliefd op elkaar. We hadden het over samenwonen, over een leven samen delen en eventueel een gezin te starten. Ik was toen 24 jaar en hij was 21 jaar. Ondanks het leefttijd verschil, paste we goed bij elkaar en we waren ontzettend gelukkig.

Na een jaar liep het mis. We hadden bepaalde verwachtingen van elkaar die we elkaar niet konden geven en kregen daarom verschrikkelijke ruzies met elkaar. Dat was onze eerste breuk. We waren echter toen nog verschrikkelijk verliefd op elkaar en het idee om elkaar los te laten was te pijnlijk. We besloten opnieuw om onze relatie een kans te geven. Helaas leidde dit tot hetzelfde, waardoor ik in januari besloot om een punt achter te zetten toen ik begon te beseffen dat, hoewel we zielsveel van elkaar houden en bij elkaar willen zijn, we elkaar niet konden accepteren wie we waren en daarom elke keer teleurgesteld waren in onze van verwachtingen van elkaar.

Na zoveel verwijten en tranen, hadden we in ieder geval 1 maand radiostilte. Daar ging kapot aan. Ik heb tussendoor geprobeerd om met mijn ex te praten. Ik wilde nog steeds bij hem zijn, maar ik wist ook dat het nu niet ging. Ik wilde niet volledig verdwijnen uit elkaars leven.

Na een tijdje nam mijn ex contact op met mij, waarin hij zei dat hij nog steeds geloofde dat we heel gelukkig konden zijn met elkaar later, dat hij nog steeds heel veel van mijn houdt, maar ook het besef had dat wij niet zo verder konden. Ik wilde hetzelfde, maar ik wist net zo goed als hij, dat het nu niet mogelijk was. We hadden allebei de ruimte nodig om onszelf te ontwikkelen. We konden dit niet samen doen, omdat we teveel bij elkaar wilde zijn en teveel meet elkaar bezig wilde zijn. We wisten allebei dat dit niet gezond was en dat onder andere onze relatie kapot is gegaan.

We kwamen in een vreemd pakket; aan de ene kant was er geen relatie tussen ons, maar aan de andere kant deden we net goed de dingen samen die in een relatie hoorden. We spraken in het weekend af, deden boodschappen, we kusten elkaar, hebben ook een paar keer seks gehad en we vielen in elkaars armen in slaap. Maar het is uitgegaan tussen ons om goeie redenen en hoewel de mooie dingen heel fijn waren, knaagden bij ons beide onzekerheid.

We hadden een heftige zoensessie en uiteindelijk zei ik dat we hiermee moesten stoppen. Ik voelde me verschrikkelijk rot door de situatie die ik had met mijn ex en ik voelde mezelf tekort doen. Ik voelde me zelfs min of meer gebruikt door mijn ex door het fysieke contact, omdat ik principeel nooit seks wilde hebben buiten een relatie om. Mijn ex had diezelfde insteek. Mijn ex en ik hebben met elkaar gepraat door de telefoon en uiteindelijk kwamen we tot dezelfde conclusie dat we in ieder geval moesten stoppen met het contact met elkaar zoals we die nu hadden en ook met het afspreken. We zaten elkaar in de weg met onze doelen, namelijk de persoonlijke ontwikkeling. Dat was ook de reden waarom we de relatie hebben verbroken. Daarnaast wilde wij allebei niet in zo'n vreemde relatie zitten.

Wat het nu zo verdrietig maakt is dat het niet iets is waardoor ik mijn ex haat of verafschuw. Ik hou nog steeds heel veel van hem en ik wil nog steeds graag bij hem zijn. Hij houdt ook heel veel van mij en behandeld me nog steeds met heel veel tederheid. Echter kan ik alleen terug gaan naar hem wanneer ik op een betere plek bevind dan dat ik nu ben geestelijk en wanneer hij mij kan geven wat ik nodig heb in een relatie. Tegenover hem ben ik tekort gekomen zoals hij mij tekort is gekomen; we waren te bang om elkaar te verliezen, waardoor we elkaar geen ruimte meer gaven. Dat zie ik nu duidelijk in.

Ik denk dat dit een verstandige keuze is, ondanks alles. We zijn samen hele gepassioneerde mensen, waardoor onze relatie ook erg intensief was. In ons geluk als in ons verdriet. Desondanks alles ben ik dankbaar voor alle goeie dingen die tussen ons waren, ook doet het pijn om ze te herinneren. Echter weet ik dat ik nu voor mezelf moet zorgen en dat hij dat ook nodig heeft voor zichzelf. Ik geloof dat van elkaar houden is elkaar ook soms loslaten. Helaas was dat voor mijn liefde het geval.

Dag graag wil ik even me hart luchten enof er mensen zijn die meer zicht hebben op de situatie dan ik.

Twee weken geleden was ik bij haar, gezellig avond gehad tot het moment dat we na bed gingen. Ze had haar armen over elkaar heen en begon opeens erg te huilen en vertelde ik twijfel of ik nog gevoelens voor je heb na minuten lange stilte vroeg ik wat wil je nu dan? Ze wou graag even tijd voor zichzelf hebben en een timeout voor een week of 2. Im zeg dat is prima op dat moment wou ik na huis gaan maar dat wou ze dus absoluut niet. Op dat moment ben ik dus blijven slapen en ik lag nog niet in bed en ze kwam tegen me aanliggen en knuffelde me dood. Heel raar eerst het ene dan het andere ik kon het niet meer peilen op dat moment. Volgende ochtend na huis gegaan en niks meer van der gehoord.

Enkele dagen later had ze alles verwijderd op social media fotos etc dus ik kon het niet weerstaan om haar te appen en heb t maar gedaan kreeg een heel bot en kwetsend antwoord en weer enkele dagen later kwam er een appje binnen kun je dan en dan praten ook een heel raar en bot gesprek gehad....

Precies een week later gingen we dus praten ik had verwacht een goed gesprek te voeren maar in tegen deel ze was heel kort met het gesprek het is klaar punt verder geen uitleg waarom hoe wat helemaal niks verder ook geen gesprek gehad. Ze toonde ook geen emotie 0,0. Mij sterk het gevoel dat ze de keuze veel te snel heeft gemaakt.

Gisteren kreeg ik een appje van me ecuus dat ik zo bot ben geweest vorige week maar ik kon het echt niet meer aan, gelukkig ziet ze zelf in dat ze onterecht is geweest en niet netjes en volwassen heeft uitgepraat.

Waar ik nu dus mee zit en niet weet wat ik moet doen is dat ze geen emtotie toonde het erg snel is gegaan en dat ze me appt met excuus voor het botte gedrag. Bovendien zet ze veel ol snapchat emotionele liedjes teksten etc ook hoor ik van andere dat ze het jammer vind en ermee zit.

Vandaag nog even kort geappt maar liep meteen bij beide in emotie en elkaar de grond intrappen dus dat shoot niet bepaald op

Wat moet ik? Ik heb sterk het vermoede dat ze twijfelt maar niet toegeeft, en zove vragen wat ik nog heb het is erg appart gegaan.

Heeft iemand hier advies over of ervaring mee wat ik het beste kan doen?

Jaren lang had een goede vriend van mij een relatie met Naomi B.
Het was liefde op het eerste gezicht. Maar ondanks dat zij diep in zijn hart zat kon hij door privé omstandigheden niet vol voor haar gaan zoals hij wel echt wilde. Naomi was namelijk de vrouw waar hij van dacht dat zij het zelfde uit het leven wilde halen als hij. Zij was voor hem de vrouw waar hij de rest van zijn leven bij wilde blijven, trouwen en een kindje samen.
Maar toch ging het niet zoals hij had gehoopt.
Na 8 jaar kwam er een einde aan hun relatie waar mijn goede vriend het erg moeilijk mee gehad heeft. Maar een jaar daarna, nadat Naomi hem een jaar lang had genegeerd en geblokkeerd, belde zij hem op omdat zij dingen recht wilde zetten. En omdat zij zei niet gelukkig te zijn zonder hem.
Zij spraken af en nadat dr lucht voor hem geklaard was besefte hij dat Naomi echt de vrouw van zijn leven was. Die dag was hun afscheid daarom ook heftig, vol passie en liefdevol.
Ze waren het over eens dat ze het weer samen wilde proberen. Naomi die wilde het nog geheim houden, de reden die zij gaf was dat zij geen bemoeienis wilde van derde. Daar kon hij zich wel in vinden. Maar hij kwam er ook achter dat zij over dingen loog en dingen verzweeg. Toen hij haar daarmee confronteerde maakte zij gelijk een einde aan hun relatie zonder een echte reden te geven. Zo was hij dus na 3 maanden weer terug bij af want zij heeft hem weer geblokkeerd en heeft nooit meer iets van haar laten horen. En mijn goede vriend die bleef weer achter met een gebroken hart waar hij niet uitkomt omdat hij met vragen is blijven zitten.

Ik had een stomende fantastische liefdevolle relatie met een getrouwde vrouw. Daar kwam abrupt een eind aan omdat ze terug voor haar man koos en niet voor mij, een vrouw. Ik zie haar doodgraag, alles was zo zalig samen, alles ging zo goed,...terwijl het volgens haar niet goed ging in het huwelijk, er geen liefde of sex meer was,...ik heb enorm veel pijn. Ik kan haar niet loslaten, ik heb zoveel verdriet, ja ik moet verder met mijn leven zegt ze..was dit dan voor haar gewoon een avontuur?

Hoi iedereen,

Ik wil even mijn verhaal kwijt.

Ik had 1,3 jaar een relatie met een foute man/jongen.
Vanaf dag 1 voelde het al niet goed, maar ik trapte steeds in zijn mooie praatjes.
Die jongen woont in Deventer. Toen ik hem leerde kennen woonde ik vlakbij hilversum. Ik ging een relatie met hem aan en al snel verhuisde ik naar een stad wat voor hem 10 minuten rijden was. Zutphen.

De relatie ging niet goed, we hadden constant ruzie en het ging steeds aan en uit.

De ruzies gingen om een man, een collega van zijn werk.
Ik had echt sterk het gevoel dat hij seks had met zijn collega, maar dat hij daar niet eerlijk over wou zijn. Volgens mij is hij namelijk bi-seksueel.
Hij gaf me constant aanleiding om zulke dingen te denken.

Die jongen is moslim, en zulke dingen zijn niet toegestaan in dat geloof (homoseksualiteit)
Deze onderwerpen had hij wel besproken met zijn familie, maar die verklaarde mij voor gek. Natuurlijk weet hij zijn familie te overtuigen dat hij helemaal niet zulke dingen zou doen op het werk..
Maar hij is zo'n pathologische leugenaar, en hij heeft 2 gezichten.
Bij mij laat hij zien dat hij wel zulke dingen doet, en bij zijn familie niet.
Ik had tegen zijn moeder gezegd dat hij bi seksueel is, en zijn moeder zei dat hij dat niet mocht zijn van zijn vader.

Ik had ook sterk het gevoel dat ik werd gebruikt om alleen zijn familie te overtuigen dat hij hetero is, terwijl hij bi is, en ondertussen seks heeft met mij en zijn mannelijke collega op het werk.

Elke keer als ik hem beschuldigde van dat, antwoordde hij : Anders had ik allang al wat opgelopen of iets aan mijn lul.

6 maanden later, kreeg hij inderdaad dingen aan zijn lul. Bultjes.

Hij was toen wel naar de dokter gegaan en die zei dat het niet kwaadaardig was.

Maar goed, ik wist 100% zeker dat hij dat van die mannelijke collega had gekregen.

Even wat meer informatie over die jongen.
Het is een dikke jongen, en hij is heel onzeker over zijn uiterlijk. Hij zei dat hij vaak werd afgewezen door meisjes, en dat hij nooit serieuze relaties heeft gehad met een meisje, en dat ik de 1e was waar hij serieus mee was.
Hij is ook vaak gepest vroeger om zijn uiterlijk. En daardoor dus heel onzeker. Het is een jongen, die in zijn verleden coke gebruikt heeft maar daarmee gestopt is volgens hem, en een jongen die niet uitgaat en bijna nooit naar zijn vrienden gaat, en het is een hele wanhopige jongen omdat hij mij niet met rust kan laten als ik hem daarom vraag. Ik weet niet wat hij van mij wilt. Wilt hij afleiding omdat die mannelijke collega een vrouw en kinderen heeft, en daarom dus niet jaloers op hem wil worden, daar bedoel ik mee, dat als die 2 seks hebben met elkaar op het werk,en ze gaan na afloop weer naar huis, dan gaat die man dus naar zijn vrouw en hij naar huis ( hij woont bij zijn ouders ),

Oja en nog wat, 1,3 jaar ben ik dus met hem gegaan, en we zagen elkaar alleen in het weekend bij mij thuis, al vanaf dag 1. Nog nooit zijn we ergens heen gegaan om wat te doen. Nog nooit heeft hij mij voorgesteld aan zijn ouders, alleen telefonisch, en nog nooit heeft hij mij voorgesteld aan zijn vrienden.

Wat denken jullie..
Ik heb het nu uitgemaakt, omdat ik het gewoon niet meer aan kon. Hij blijft liegen dat hij niks doet met die man, maar hij blijft ook door gaan met aanleidingen geven dat hij wel zulke dingen doet.

Heyy iedereen,

Ik ben al anderhalf jaar verliefd op een jongen bij mij in de klas. Laatst heb ik voor mij zelf een erg dappere zet genomen en hem een berichtje gestuurd. We raakten aan de praat en uiteindelijk gingen we zelfs afspreken. Tot mijn grootste vreugde praten we sindsdien. Nu is het intussen twee weken verder en vandaag kreeg ik via mijn allerbeste vriendin te horen dat hij haar leuk vindt. Ik weet niet meer wat ik moet doen en ben er kapot van.

Tips?

Hoi,
Ik heb een hele mega crush op een jongen uit mijn klas. We zitten samen in de eerste. Ik kijk altijd naar hem in de les, en soms kijkt hij terug. Zijn vrienden shipten ons tijdens prom en zeiden dat we samen moesten dansen en dat hij dat heel graag wilde. Ik wist niet of het een grapje was of niet, dus zei ik maar nee. We hebben twee keer buiten school afgesproken maar altijd met vrienden in ons bijzijn. Altijd als we alleen zijn raakt ik in paniek en loopt snel weg (waar ik altijd heel veel spijt van heb) we appen vaak en hij stuurt altijd een x als we aan het appen zijn. Maar die gesprekken zijn altijd heel kort omdat hij altijd wel weer moet gaan. Op school praten we wel en lachen wel alleen ik kan nooit bij hem zijn omdat mijn vriendinnen helemaal niks met jongens hebben en altijd me ergens mee naartie nemen voordat ik met hem kan communiceren. Hij heeft eerlijk gezegd nog nooit verkering gehad. En ik 1 keer. Ik weet het echt niet, vindt hij me wel of niet leuk? Kan iemamd mij wat tips geven of een beetje Groetjes anoniem

ik word echt gestoord want ik vind iemand al best lang leuk en mn vriendin wist dat heel goed en die jongen en ik hadden opzich wel een klik en het begon steeds leuker te worden maar die fk vriendin van mij heeft dus met hem gezoend. Nou dat heeft ze dus verteld tegen mij maar ze moest heel hard janken dus ik heb het vergeven en geaccepteerd maar van binnen wil ik dr killen en uitschelden. Na dat janken enz heeft ze dus tegen andere mensen gezegd haha ik heb met die jongen gezoend volop leuk blah blah. Optyfen met dat wijf word loco loco. Dat is mijn verhaal danku

Hallo allemaal ,mijn naam is Erik (alias) en ik ben 23 jaar en student.

Ik had een relatie met een zeer mooi en slim meisje, ook 23 jaar. Ik leerde haar kennen tijdens het uitgaansleven en na 3 maanden daten hadden we al een relatie. Deze eindigde onlangs in oktober. Haar 'vonk' was weg en twijfelde al 2 maanden lang. Ze ziet mij nog zeer graag maar ziet mij als vriend, niet meer als lief. We hebben tijdens een tijdspanne van een maand en 1 week maar 2 avonden gepraat. Ik zei dat ik assertiever ben geworden en meer sport en socialer ben. Nu heb ik haar 10 dagen niet gehoord, zelfs niet een gelukkig kerstfeest ofzo. Dit doet mij ongelooflijk veel pijn. Ik mis haar en heb het gevoel dat ik nooit meer zo'n mooi en lief meisje gaat vinden. Ik heb haar verwijderd op alle Social Media en heb het ongelooflijk zwaar met het 'laat los'-proces. Als ik de vraag stelde 'komt het ooit goed?' antwoordt ze misschien wel, misschien niet. Ze wilt mij niet aan het lijntje houden maar toch heb ik nog hoop. Ik weet niet wat ik moet doen.