Om een lang verhaal kort te maken…
Na een relatie van meer dan 20 jaar besloot ik er een punt achter te zetten. Ik ben een persoon die echt alles deed voor mijn partner. In het kort: ik deed alles voor hem maar ik kreeg nooit iets terug. Ik heb me jaren weg gecijferd voor hem, afgezien, al zijn grillen, agressieve uitlatingen verdragen, mij steeds in alle bochten gewrongen tot op een punt dat er van mij niets letterlijk meer overbleef…. Ik was fysiek getekend, heb mijn job opgegeven mede om aan zijn verwachtingen te kunnen voldoen, ik ben neergehaald, … mijn huisarts vertelde me toen dat hij narcist is en nooit snapte waarom ik bij hem was.
Op het moment dat ik hem wilde verlaten stelde ik vast dat hij een financiële regeling getroffen had waardoor ik niet aan mijn gespaard geld kon… ik was zelfs niet in de mogelijkheid om een borg te betalen om een woning te huren. Hij heeft ook financieel met mijn voeten gespeeld ondanks dat ik tot dan steeds fulltime en zelfs erg veel extra uren gewerkt had. Ik zat vast. Op dat moment was mijn huwelijk voor mij voorbij. Ik was boos en voelde me verraden. Toen deed ik iets wat ik nooit van mezelf verwacht had. Ik ging een (vooral fysieke) relatie aan met een ander. Voor de moraalridders onder jullie: ik hoef geen preek, ik weet hoe mijn leven was tot dan… ik voelde me letterlijk mijn man zijn slavin, meid, snelle wip, oppas voor de kinderen, geldezel, gevangene… ik heb me bovendien vaak onveilig gevoeld, ik sliep op het eind nog nauwelijks uit schrik.
Op het moment dat ik die nieuwe relatie aanging voelde ik dat echt alles in mijn huwelijk compleet fout zat, ook in bed… het heeft me ergens de kracht gegeven om overeind te krabbelen en een uitweg te zoeken… dat is uiteindelijk gelukt… ik ben (gelukkig) gescheiden… maar niet zonder zijn wraakacties omwille van die buitenechtelijke relatie. Ik weet dat het vreselijk klinkt. Maar ik heb er geen spijt van… wat hij me al die jaren aangedaan heeft verbleekt voor mij in het niets bij wat ik op het eind fout deed… ik ga geen details geven om mijn anonimiteit niet in het gedrang te brengen… maar zijn gedrag was tijdens ons huwelijk achteraf gezien compleet hallucinant. Ik snap nog steeds niet waarom ik dat zolang niet wilde inzien. Ik had nooit gedacht dat ik tot zoiets in staat was.
De man waar ik een relatie mee aanknoopte was op dat moment single. Zijn vrouw was vertrokken… ze hadden er ook al een hele historiek opzitten waar ik zelf tot op vandaag nog met moeite nog aan uit raak … op een gegeven moment staat zijn ex-vrouw terug aan de deur bij hem. Ze is in dezelfde week haar dak boven haar hoofd, haar lief en haar job kwijt. Hij belde toen paniekerig met die mededeling. Ik heb hem toen gezegd dat het niet aan mij was om er over te beslissen of hij haar zou helpen. Hij haalde haar daarop terug in huis met de afspraak met haar dat het tijdelijk was.
Conclusie: ze woont er nu nog steeds, wil niet vertrekken, werkt zelf niet, kampt met een verslaving en dreigt met zelfmoord als hij erover wil praten… ze slapen apart en maken constant ruzie… dat is toch wat ik van hem mag geloven (als het al klopt). Ze hebben kinderen samen, wat het uiteraard niet makkelijker maakt. De conclusie is nu… zij weet van mij… maar hij durft nauwelijks met me afspreken uit schrik voor haar reactie en de eraan gekoppelde dreigementen. Het is wel een feit dat er ondertussen meer lijkt te zijn tussen ons dan iets louter fysiek na al die tijd. We horen elkaar dagelijks en kunnen uren praten.
Hij zegt dat hij van me houdt… maar langs de andere kant… van een relatie uitbouwen zal nooit sprake zijn zolang hij “gegijzeld” wordt. Ergens herken ik mezelf in hem. Teveel willen pleasen, goed doen, tot op het punt dat het eigenlijk niet meer oké is… je grenzen niet aangeven. Ik heb hem duidelijk gemaakt dat er voor mij op een gegeven moment meer nodig is dan wat we nu hebben. Ik heb geen zin om alles in het geniep te moeten doen. Ik heb geen zin meer om alleen maar rekening te moeten houden met een ander. Het klinkt msn egoïstisch… maar nu wil ik eindelijk leven.
Het is alsof ik eindelijk na 20 jaar uit die gevangenis bevrijd ben. Het voelt heerlijk! Ik heb begrip voor zijn situatie… en ik zal er altijd voor hem zijn als hij me nodig heeft… maar ik ga mijn leven niet meer laten bepalen door een ander. Echter, ik heb niet de indruk dat mijn boodschap bij hem aankomt. Dus ergens zit ik met de vrees dat ik hem zal moeten loslaten, ondanks alle steun die hij me gegeven heeft de afgelopen jaren.
Ik vind het erg jammer, het klikt op alle vlakken, ik wil hem, zoals het hoort… maar hij lijkt het niet in te zien. Ofwel beteken ik minder voor hem dan wat ik zou willen. Dat kan natuurlijk ook het geval zijn… het valt me zwaar dat ik hier met niemand over kan praten. Mensen hebben snel hun oordeel klaar… maar wat ik geleerd heb is dat relaties niet zo zwart-wit zijn als ik vroeger dacht.
Na een relatie van meer dan 20 jaar besloot ik er een punt achter te zetten. Ik ben een persoon die echt alles deed voor mijn partner. In het kort: ik deed alles voor hem maar ik kreeg nooit iets terug. Ik heb me jaren weg gecijferd voor hem, afgezien, al zijn grillen, agressieve uitlatingen verdragen, mij steeds in alle bochten gewrongen tot op een punt dat er van mij niets letterlijk meer overbleef…. Ik was fysiek getekend, heb mijn job opgegeven mede om aan zijn verwachtingen te kunnen voldoen, ik ben neergehaald, … mijn huisarts vertelde me toen dat hij narcist is en nooit snapte waarom ik bij hem was.
Op het moment dat ik hem wilde verlaten stelde ik vast dat hij een financiële regeling getroffen had waardoor ik niet aan mijn gespaard geld kon… ik was zelfs niet in de mogelijkheid om een borg te betalen om een woning te huren. Hij heeft ook financieel met mijn voeten gespeeld ondanks dat ik tot dan steeds fulltime en zelfs erg veel extra uren gewerkt had. Ik zat vast. Op dat moment was mijn huwelijk voor mij voorbij. Ik was boos en voelde me verraden. Toen deed ik iets wat ik nooit van mezelf verwacht had. Ik ging een (vooral fysieke) relatie aan met een ander. Voor de moraalridders onder jullie: ik hoef geen preek, ik weet hoe mijn leven was tot dan… ik voelde me letterlijk mijn man zijn slavin, meid, snelle wip, oppas voor de kinderen, geldezel, gevangene… ik heb me bovendien vaak onveilig gevoeld, ik sliep op het eind nog nauwelijks uit schrik.
Op het moment dat ik die nieuwe relatie aanging voelde ik dat echt alles in mijn huwelijk compleet fout zat, ook in bed… het heeft me ergens de kracht gegeven om overeind te krabbelen en een uitweg te zoeken… dat is uiteindelijk gelukt… ik ben (gelukkig) gescheiden… maar niet zonder zijn wraakacties omwille van die buitenechtelijke relatie. Ik weet dat het vreselijk klinkt. Maar ik heb er geen spijt van… wat hij me al die jaren aangedaan heeft verbleekt voor mij in het niets bij wat ik op het eind fout deed… ik ga geen details geven om mijn anonimiteit niet in het gedrang te brengen… maar zijn gedrag was tijdens ons huwelijk achteraf gezien compleet hallucinant. Ik snap nog steeds niet waarom ik dat zolang niet wilde inzien. Ik had nooit gedacht dat ik tot zoiets in staat was.
De man waar ik een relatie mee aanknoopte was op dat moment single. Zijn vrouw was vertrokken… ze hadden er ook al een hele historiek opzitten waar ik zelf tot op vandaag nog met moeite nog aan uit raak … op een gegeven moment staat zijn ex-vrouw terug aan de deur bij hem. Ze is in dezelfde week haar dak boven haar hoofd, haar lief en haar job kwijt. Hij belde toen paniekerig met die mededeling. Ik heb hem toen gezegd dat het niet aan mij was om er over te beslissen of hij haar zou helpen. Hij haalde haar daarop terug in huis met de afspraak met haar dat het tijdelijk was.
Conclusie: ze woont er nu nog steeds, wil niet vertrekken, werkt zelf niet, kampt met een verslaving en dreigt met zelfmoord als hij erover wil praten… ze slapen apart en maken constant ruzie… dat is toch wat ik van hem mag geloven (als het al klopt). Ze hebben kinderen samen, wat het uiteraard niet makkelijker maakt. De conclusie is nu… zij weet van mij… maar hij durft nauwelijks met me afspreken uit schrik voor haar reactie en de eraan gekoppelde dreigementen. Het is wel een feit dat er ondertussen meer lijkt te zijn tussen ons dan iets louter fysiek na al die tijd. We horen elkaar dagelijks en kunnen uren praten.
Hij zegt dat hij van me houdt… maar langs de andere kant… van een relatie uitbouwen zal nooit sprake zijn zolang hij “gegijzeld” wordt. Ergens herken ik mezelf in hem. Teveel willen pleasen, goed doen, tot op het punt dat het eigenlijk niet meer oké is… je grenzen niet aangeven. Ik heb hem duidelijk gemaakt dat er voor mij op een gegeven moment meer nodig is dan wat we nu hebben. Ik heb geen zin om alles in het geniep te moeten doen. Ik heb geen zin meer om alleen maar rekening te moeten houden met een ander. Het klinkt msn egoïstisch… maar nu wil ik eindelijk leven.
Het is alsof ik eindelijk na 20 jaar uit die gevangenis bevrijd ben. Het voelt heerlijk! Ik heb begrip voor zijn situatie… en ik zal er altijd voor hem zijn als hij me nodig heeft… maar ik ga mijn leven niet meer laten bepalen door een ander. Echter, ik heb niet de indruk dat mijn boodschap bij hem aankomt. Dus ergens zit ik met de vrees dat ik hem zal moeten loslaten, ondanks alle steun die hij me gegeven heeft de afgelopen jaren.
Ik vind het erg jammer, het klikt op alle vlakken, ik wil hem, zoals het hoort… maar hij lijkt het niet in te zien. Ofwel beteken ik minder voor hem dan wat ik zou willen. Dat kan natuurlijk ook het geval zijn… het valt me zwaar dat ik hier met niemand over kan praten. Mensen hebben snel hun oordeel klaar… maar wat ik geleerd heb is dat relaties niet zo zwart-wit zijn als ik vroeger dacht.
NooitGedacht