Sta aan de vooravond om mijn man te vertellen dat ik ons huwelijk van 17 jaar op wil geven. Loop al een paar jaar rond met deze zware last. Aan de ene kant niet op willen geven voor de kinderen en blijven proberen. Aan de andere kant ongelukkig zijn met mijn eigen leven zo te leven. Ben moe en opgebrand.
Vorig jaar gesprek gehad met mijn man en gezegd dat ik niet gelukkig ben met ons huwelijk. Hij voelde dat aan maar had zelf geen problemem met onze relatie. Hij merkte dat we langs elkaar heen leefden. Op dat moment is mijn man zo gaan 'vechten' voor ons huwelijk zo intens dat het me zo erg benauwd. Ik duw hem weg als hij te dichtbij komt...omdat het on-natuurlijk is en voelt. En trek mezelf terug.
Hij word heel aanhankelijk en gaat zich bemoeien met mijn uiterlijk en kledingstyl. Terwijl ik altijd moeite doe voor mijn uiterlijk. En wil niets veranderen op die manier. Hij wil constant bevestiging en zegt dat hij van me houdt. Wat super lief is natuurlijk. Maar werkt averechts op mijn gevoel. Zelf krijg ik,ik hou van jou niet meer over mijn lippen omdat ik het niet zo aanvoel als hij. En hem geen hoop wil geven. Al hou ik van hem als een naaste/familie...zeer zeker. En zal nooit kwaad over hem spreken. Hij wil iets van me wat ik hem niet meer kan geven merk ik.
Hij wil eke keer gesprek aangaan over ons relatie en controle over mij willen houden...waar ik ben en met wie en krijg regelmatig verwijten dat ik geen genoeg tijd met hem door breng. Zelfs mijn eigen hobby's en met vriendinnen afspreken is een probleem aan het worden voor hem. Durf niet meer af te spreken met ze spontaan. Hij gunt het me niet echt ,en krijg kruisverhoor naderhand. Hij wil weten wat we besproken hebben en is teleurgesteld als ik iets vergeten ben te vertellen.
Mijn vriendinnen geven me juist plezier en ontspanning, en het spontane zo met hun zit in mijn aard. Mis dat zo.
Hij pusht me zo met zijn gedrag nu. Soms onbewust misschien maar in de gehele situatie benauwd het me en kan je het moeilijk veranderen. Hij is zo....verbaal is hij ook sterker als me....en dat voelt intimiderend.
Merk aan mezelf dat ik vrij wil zijn om te doen wat mij gelukkig maakt. Ik trek het niet meer. Kan mezelf niet meer zijn in deze relatie. Voel me dood ongelukkig en wil gaan scheiden. Al is die stap niet makkelijk. Ik weet dat hij geen begrip heeft voor mijn mening. Dat mag hij. Ben bang voor de oorlog die het te weeg gaat brengen. Wat vinden jullie hoe kan ik dit het beste aanpakken? En wat adviseren jullie me in deze situatie? Wat is jullie mening?
Vorig jaar gesprek gehad met mijn man en gezegd dat ik niet gelukkig ben met ons huwelijk. Hij voelde dat aan maar had zelf geen problemem met onze relatie. Hij merkte dat we langs elkaar heen leefden. Op dat moment is mijn man zo gaan 'vechten' voor ons huwelijk zo intens dat het me zo erg benauwd. Ik duw hem weg als hij te dichtbij komt...omdat het on-natuurlijk is en voelt. En trek mezelf terug.
Hij word heel aanhankelijk en gaat zich bemoeien met mijn uiterlijk en kledingstyl. Terwijl ik altijd moeite doe voor mijn uiterlijk. En wil niets veranderen op die manier. Hij wil constant bevestiging en zegt dat hij van me houdt. Wat super lief is natuurlijk. Maar werkt averechts op mijn gevoel. Zelf krijg ik,ik hou van jou niet meer over mijn lippen omdat ik het niet zo aanvoel als hij. En hem geen hoop wil geven. Al hou ik van hem als een naaste/familie...zeer zeker. En zal nooit kwaad over hem spreken. Hij wil iets van me wat ik hem niet meer kan geven merk ik.
Hij wil eke keer gesprek aangaan over ons relatie en controle over mij willen houden...waar ik ben en met wie en krijg regelmatig verwijten dat ik geen genoeg tijd met hem door breng. Zelfs mijn eigen hobby's en met vriendinnen afspreken is een probleem aan het worden voor hem. Durf niet meer af te spreken met ze spontaan. Hij gunt het me niet echt ,en krijg kruisverhoor naderhand. Hij wil weten wat we besproken hebben en is teleurgesteld als ik iets vergeten ben te vertellen.
Mijn vriendinnen geven me juist plezier en ontspanning, en het spontane zo met hun zit in mijn aard. Mis dat zo.
Hij pusht me zo met zijn gedrag nu. Soms onbewust misschien maar in de gehele situatie benauwd het me en kan je het moeilijk veranderen. Hij is zo....verbaal is hij ook sterker als me....en dat voelt intimiderend.
Merk aan mezelf dat ik vrij wil zijn om te doen wat mij gelukkig maakt. Ik trek het niet meer. Kan mezelf niet meer zijn in deze relatie. Voel me dood ongelukkig en wil gaan scheiden. Al is die stap niet makkelijk. Ik weet dat hij geen begrip heeft voor mijn mening. Dat mag hij. Ben bang voor de oorlog die het te weeg gaat brengen. Wat vinden jullie hoe kan ik dit het beste aanpakken? En wat adviseren jullie me in deze situatie? Wat is jullie mening?
Maria