Mijn man is verliefd op een andere vrouw en gedraagt zich als een tiener.
We zijn 20 jaar samen, hebben een goed huwelijk, een bedrijf, 3 kinderen, zijn een goed team en hebben het leuk. Er is geen ruzie, we lachen veel en er is genoeg zorgzaamheid naar elkaar.
Toen hij voor het werk vaak in het buitenland was, vermoedde ik al andere vrouwen. Er zaten condooms in zijn reistas, en deze wisselden met regelmaat van kleur en merk. Na confrontatie zei hij dat deze nog van ons waren en dat hij ze nooit uit zijn tas had gehaald. Ik denk dat hij ervan uitging dat ik ze 1x per toeval had gezien. Ik heb het daar toen bij gelaten. Veel nagedacht over wat ik wilde en toen voor mezelf besloten dat als het dáár was en niet hier, dat het dan was wat het was.
Thuis was hij 200% van mij en dat was voldoende.
Ik houd van hem, wil hem niet kwijt, en zolang hij mij hier niet schaadt, gunde ik hem die privacy en wat hij dan ook deed.
Zolang we er niet over praten en ik denk er niet aan, dan is het er niet.
Heel afhankelijk, heel dom misschien, maar voor mij werkte dat prima toen.
Maar nu is het dichter bij huis. In de vriendenkring nota bene.
Er wordt geappt met hartjes, er wordt gedanst op feestjes en geknuffeld. En ik word er gek van. Dit wil ik niet. Dit trek ik niet. Dit kan ik niet.
Zij krijgt de appjes die voor mij bestemd zouden moeten zijn. Als ze in het zicht is, vliegt hij meteen haar kant op. Zij krijgt de blikken in zijn ogen die ooit voor mij waren. Zij krijgt de dansrondjes op de feestjes, ik sta aan de kant.
En daarna, thuis, is het alsof het niet gebeurd is, en twijfel ik of ik het me verbeeld, of me aanstel. Maar ik verbeeld het me niet...
De meest handige stap is natuurlijk om erover te praten. Hem te vragen hoe het zit en wat hij wil. Maar ik moet toegeven dat ik bang ben voor de consequentie van die confrontatie.
Ik wil het antwoord niet horen waarvan ik bang ben dat hij gaat geven.
Maar zo door lukt ook niet. Het trekt me uit elkaar en maakt me intens verdrietig. Op onbewaakte momenten huil ik mijn ogen uit mijn kop, om daarna weer de vrolijke mama en gastvrouw te zijn die iedereen zo kent. Maar na een jaar is mijn energie bijna op en mijn pantser te dun geworden.
En ik weet even niet wat te doen...
We zijn 20 jaar samen, hebben een goed huwelijk, een bedrijf, 3 kinderen, zijn een goed team en hebben het leuk. Er is geen ruzie, we lachen veel en er is genoeg zorgzaamheid naar elkaar.
Toen hij voor het werk vaak in het buitenland was, vermoedde ik al andere vrouwen. Er zaten condooms in zijn reistas, en deze wisselden met regelmaat van kleur en merk. Na confrontatie zei hij dat deze nog van ons waren en dat hij ze nooit uit zijn tas had gehaald. Ik denk dat hij ervan uitging dat ik ze 1x per toeval had gezien. Ik heb het daar toen bij gelaten. Veel nagedacht over wat ik wilde en toen voor mezelf besloten dat als het dáár was en niet hier, dat het dan was wat het was.
Thuis was hij 200% van mij en dat was voldoende.
Ik houd van hem, wil hem niet kwijt, en zolang hij mij hier niet schaadt, gunde ik hem die privacy en wat hij dan ook deed.
Zolang we er niet over praten en ik denk er niet aan, dan is het er niet.
Heel afhankelijk, heel dom misschien, maar voor mij werkte dat prima toen.
Maar nu is het dichter bij huis. In de vriendenkring nota bene.
Er wordt geappt met hartjes, er wordt gedanst op feestjes en geknuffeld. En ik word er gek van. Dit wil ik niet. Dit trek ik niet. Dit kan ik niet.
Zij krijgt de appjes die voor mij bestemd zouden moeten zijn. Als ze in het zicht is, vliegt hij meteen haar kant op. Zij krijgt de blikken in zijn ogen die ooit voor mij waren. Zij krijgt de dansrondjes op de feestjes, ik sta aan de kant.
En daarna, thuis, is het alsof het niet gebeurd is, en twijfel ik of ik het me verbeeld, of me aanstel. Maar ik verbeeld het me niet...
De meest handige stap is natuurlijk om erover te praten. Hem te vragen hoe het zit en wat hij wil. Maar ik moet toegeven dat ik bang ben voor de consequentie van die confrontatie.
Ik wil het antwoord niet horen waarvan ik bang ben dat hij gaat geven.
Maar zo door lukt ook niet. Het trekt me uit elkaar en maakt me intens verdrietig. Op onbewaakte momenten huil ik mijn ogen uit mijn kop, om daarna weer de vrolijke mama en gastvrouw te zijn die iedereen zo kent. Maar na een jaar is mijn energie bijna op en mijn pantser te dun geworden.
En ik weet even niet wat te doen...
Anna